„Mijn pri véle ven is altijd
belangrijker dan mijn carrière"
finale
WILLEKE
ALBERTI:
CculócSoiwcwit
De eerste
vlag
J HILVERSUM - Opeens staat zij
daar. Als een duveltje uit een doos-
1 je is zij uit de lift van de NCRV-
Ly studio gesprongen. Kwikzilverach-
tig. En klein van stuk. Haar liedjes
j zijn zoetgevooisd en poeslief, maar
Willeke Alberti oogt deze middag
t als een wilde kat. Een zwart motor-
i jack rond het ranke lichaam. Stoer
uitdagend, met opvallende
epauletten. Willeke huppelt rond
in een knalrood minirokje vol stro-
I ken. Gouden ringen om de vingers,
leen goudkleurige armband. Kauw-
|gum kauwend kijkt zij in haar ei-
gen spiegelbeeld, al meer dan dertig
jaar. Met dat aandoenlijke knikje
in haar stem: „Zeg maar Willeke.
Dat zegt iedereen tegen mij".
In het najaar wordt zij oma. Dan word
je toch oud? „Oh nee, dat vind ik juist
999/ énig", reageert zij zangerig. „Ik heb to
taal geen moeite met ouder worden. On-
I Kti zin. Ik heb een prachtig leven. Ik kan ge-
w woon niet wachten op het moment dat
ik oma zal worden. Ik zit nu al enorm in
spanning". Het was een vraag op de val
reep, want Willeke snelt weg. Op weg
naar huis in België wil zij de file bij Den
Bosch vóór zijn.
Eerder op de middag, lichte paniek. Aan
de platenmaatschappij was niet gemeld
dat een fotografe zou meekomen. Wille
ke maakt weinig problemen, haar .agent'
Lex des te meer. „Ik weet niet of Wil dat
wel wil", twijfelt hij. Wil doet niet moei
lijk. Zij hakt de knoop door. Grijpt naar
haar buideltasje vol make-up-spullen en
EÉ zegt: „Vraag maar, ik maak er wel wat
van".
Willeke's gezicht is nog gaaf, haar haar
valt sluik. Dat breed uitstaande haar be
waart zij voor optredens. Een spontane
meid. Die avond ervoor was zij de tv-
gast bij Paul de Leeuw in 'De schreeuw
van de leeuw'. Paul de Leeuw overrom
pelde haar met een .interview' waarin
Willeke geen woord mocht zeggen. La
chend: „Enig vond ik dat. Eeenig. Paul
is zó origineel. Hij durft helemaal zich
zelf te zijn. Daar houd ik van. Na de uit
zending maakte hij zijn excuses. Hij was
heel bang mij te veel in de maling te
hebben genomen. Maar ik vond dat pri
ma. Hij is een grote fan van mij. Hij is
peri heel gevoelig, vindt mijn liedjes mooi".
Het zal nooit meer zo zijn,
het zal nooit meer zo zijn.
Mijn hoofd zegt het is beter zo,
maar mijn hart klopt vol met pijn.
Ik voel me zo klein.
Het zal nooit meer zo zijn,
nee, nooit meer zo zijn.
Hou me vast,
het zal nooit meer zo zijn.
Willeke hoort bij de inventaris van Ne
derland, zoals de bloembollenvelden of
de Afsluitdijk. Oudere jongeren lazen
mee in haar dagboek, vrouwen van nu
smolten weg in 'Morgen ben ik de
bruid'. Die snik in haar stem is altijd ge
bleven, dat gevoelvolle pratend zingen is
nog steeds haar handelsmerk. Hou me
vast, dat uitgesproken slotakkoord in
haar nieuwste hitsingle, - niemand zegt
dat zo hartbrekend als Willeke. Zij is
een stukje Nederland, voor oud èn jong.
Haar huwelijk met profvoetballer Sören
Lerby verschafte Willeke een opening
naar het jongere publiek. Dat is goed
voor haar carrière. Willeke heeft anno
1990 een breed publiek, zo ver als de ho
rizon reikt in het polderland.
Met beide benen is zij in de klei blijven
staan, ook al woont zij nu net over de
Belgische grens. Willeke is Willeke. Dat
was zij op veertienjarige leeftijd toen zij
haar eerste plaatje maakte; dat is zij nog
op 45-jarige leeftijd. Willeke: „Mensen
worden al zo lang met mij geconfron
teerd. Een conferencier zei het heel
mooi: wij kennen haar allemaal wel van
die momenten waarop je voor de eerste
keer verliefd bent, dat je vader ziek is,
dat je zuster gaat trouwen. Iedereen weet
altijd alles van mij".
Dat is toch heel vervelend?
„Nee, nee, nee. Helemaal niet. Dat hoort
gewoon bij mij. Dat zit in mij. Toen wij
in Duitsland woonden, kende niemand
mij. Dat vond ik ook prima. Ik ben wie
ik ben. Sóren zei altijd dat ik, wanneer
ik weer op Schiphol kwam, helemaal be
gon te stralen en te lachen. Dat gaat van
zelf. Dat kost mij geen moeite".
„Ik voel mij ook heel gewoon. Ik voel
mij niets meer of minder dan mijn hulp
bijvoorbeeld. Of mijn kleedster. Of dege
ne die mij schminkt. Voor mij is ieder
een hetzelfde. Succes is nooit naar mijn
hoofd gestegen. Dat ligt ook aan mijn
opvoeding. Ik kom uit een gezin waarin
mijn vader heel populair was. Maar 'hij
zei altijd tegen mij: wees vriendelijk op
de trap tegen mensen die je tegenkomt,
want die kom je altijd weer tegen als je
naar beneden gaat. En je moet altijd
weer een keer naar beneden. Mijn vader
kwam uit een gewoon gezin. Mensen die
altijd heel hard hebben gewerkt voor
hun brood. Gewoon doen, dat zit na
tuurlijk ook in je. Je vader kan wel van
ajles vertellen, maar als dat er niet in
zit... Een goed kind regeert zichzelf'.
Vader Willy Alberti was een artiest,
maar hij heeft jou niet gestimuleerd ook
,het vak' in te gaan...
„Hij heeft het altjjd tegengehouden.
,Maar op een gegeven moment is dat niet
tegen te houden. Toen hij naar Amerika
moest, heb ik mijn eerste plaatje ge
maakt. Hoe het heette? 'Zeg pappie'..."
Een eindeloze carrière. De zoveelste
come-back. Hoe lukt je dat?
„Daar komt een heleboel geluk bij kij
ken. Ik ben al een paar keer echt gestopt
met optredens. Maar steeds word ik
weer met open armen ontvangen wan
neer ik weer wil optreden. Dat het enke
le jaren stil rond mij is geweest, was een
heel bewuste keuze. Ik heb drie kinde
ZATERDAG 21 APRIL 1990 PAGINA 29
In het najaar
wordt Willeke
oma.
FOTO'S:
ANNE-MARIE
KAMP
door Roger Simons
ren. Bij Danielle ben ik heel veel wegge
weest. Toen stond ik aan het begin van
mijn carrière. Dan kom je erachter datje
een heleboel mist van het opgroeien van
een kind".
Hoe vaak heb ik soms - soms uren
lang -
met jou nu al gepraat.
Maar ik sprak tegen een muur
die tussen jou en mij
ook nu nog steeds bestaat.
Ook al speel ik nu mijn laatste kaart.
Is het spel nu wel gespeeld,
weet dan dat er nog een hartenvrouw
in jouw pokerspel bestaat.
Een moment reageert zij geïrriteerd. Zij
wil „absoluut niet" praten over haar vo
rige huwelijken, over welk kind uit welk
huwelijk is. Fel: „Ik heb gewoon drie
kinderen en ik hou van alledrie even
veel". Daniëlle is 22 jaar, Johnny elf en
Kaj wordt zeven jaar.
„Telkens weer dat moederschap. Ik vind
het heerlijk. Ik hou ontzettend van kin
deren. Dat was geen enkel probleem.
Elke keer vind ik het weer prachtig. Het
is zelfs zo dat ik een jaar geleden erover
heb gedacht nog een keer zwanger te
worden. Mijn privéleven is altijd veel
belangrijker geweest dan mijn carrière.
Dat is nog steeds zo".
Willeke is Willeke, en de bal is rond.
Voetbal beheerst haar woning in het Bel
gische Eksel. Vader Willy zong Ajax
naar drie Europa Cups op rij, echtgenoot
Sören Lerby schold PSV naar grote
hoogten en schoonzoon John van 't
Schip trapt een aardig balletje weg op de
rechterflank van Ajax. Voetbal speelt
geen belangrijke, maar de belangrijkste
rol. „Ajax mag alles winnen, behalve
van PSV". En natuurlijk moet PSV
kampioen worden.
Willeke voelt zich niet ondergeschoffeld.
Zij houdt van Sören, maar ook van
voetbal. De afgelopen jaren heeft zij
haar eigen carrière naar het tweede plan
geschoven. Voor zijn voetballoopbaan
liet zij aantrekkelijke aanbiedingen lo
pen. De rol van Nelleke Burg in de mu
sical 'Geboren Vrienden' was aanvanke
lijk haar toebedacht.
Dat kost toch moeite: rollen laten lopen,
omdat Sören nummer één staat?
„Dat is moeilijk en kost moeite, maar ik
krijg ontzettend veel terug van hem. Zo
veel warmte. Veel geborgenheid. Dat is
de moeite waard. Bovendien, zijn carriè
re duurt kort.
Sören is een bikkelharde voetballer, iij
zingt lieve en gevoelige liedjes. Kan aat
samen?
„Dat past hartstikke goed bij elkaar",
valt zij uit. „Ach, ik heb dat wel nodig,
iemand die mij af en toe aanpakt. Sören
is hartstikke lief. Een harde voetballer?
Hij heeft nog nooit een rode kaart gekre
gen. Het is geen vieze speler. Het is een
echte familieman. Wat dat betreft is hij
heel ouderwets".
Zij blijven in België wonen. De kinderen
zitten op Belgische scholen. Streng en
goed. Belgen zijn helemaal niet van die
losse mensen. Dat zijn Nederlanders
wel. „Te los, vandaar al die criminali
teit". Weg is de snik in haar stem.
Kwaad: „Het is toch verschrikkelijk dat
je nergens je auto kunt neerzetten. Ook
mijn auto wordt telkens belaagd. Dat
vind 'ik heel erg. In België kun je alles
open laten staan. Mensen hebben daar
nog respect voor elkaar. In Nederland
mis ik dat respect".
Nieuwe cd
Liefde is puntje, puntje puntje. Veertien
gevoelvolle songs op haar nieuwe cd.
Liedjes waar zij honderd procent achter
staat. „Dat is in het verleden wel eens
anders geweest". Ten minste 25.000
exemplaren zijn al verkocht. Willeke
hoopt op goud. Een enkele keer zingt zij
engelstalig. Nummers van oorspronke
lijk Shirley Bassey bijvoorbeeld. Maar
niet op de planken of op cd. Haar grote
idool is Barbara Streisand. Dat Willeke
een aantal nummers opnam in een En
gelse studio waarin ook Streisand heeft
gewerkt, gaf haar een geweldige kick. „Ik
zou haar heel graag willen ontmoeten. Ik
heb een geweldige bewondering voor
Streisand. Haar stem, maar vooral ook
haar performance. Dat openluchtconcert
bij haar thuis. Dat zie ik op televisie en
dan huil ik".
Haar vader overleed ruim vijf jaar gele
den. Willeke zingt over hem. Stoort het
haar niet dat half Nederland op haar
schouder meehuilt? „Daarmee heb ik
geen enkel probleem. Eenmaal komt de
dag, zing ik. Oh ja,, ik denk zeker dat ik
hem terugzie. Niet in een hemel of zo.
Het is een gevoel. Mijn geloof is een ge
voel. Iedereen hield van mijn vader. Hij
hoort zo bij mij. Teksten voor mijn lied
jes zoek ik zelf uit. Daarin leg ik een
stukje van mezelf. Ik kan mij geweldig
goed in iets inleven. Dat is mijn natuur
talent. Daarom kan ik niet playbacken".
Eenmaal komt de dag,
dat wij samen opnieuw beginnen
waar wij toen zijn blijven staan.
Van nu af aan
zal 't beter gaan.
Eén ding is zeker: Willeke Alberti gaat
weer acteren. Zingen vond zij altijd al
moeilijker. Welke rollen zij gaat spelen,
wil zij nog niet zeggen. Zij twijfelt of ze
het nog wel kan - na vijftien jaar. De
doorbraak kwam als Marleen Spaargaren
in de succesvolle televisieserie 'De Klei
ne Waarheid'. De serie werd kort gele
den nog herhaald op de Vlaamse televi
sie.
„Die doorbraak kwam op een goed mo
ment. Ik zat vast met mijn repertoire. Ik
wilde eigenlijk de Shirley Bassey-kant
uit, maar dat pikte het publiek niet. Dus
kwam De Kleine Waarheid heel goed
van pas. Ik had er nooit bij stilgestaan
dat ik kon acteren. Willy van Hemert
heeft mij uitgekozen. Voor mij was hij
een fantastisch regisseur. Hij had aan
mij ook een gemakkelijk object. Ik deed
precies wat hij zei. Ik zou nu niet meer
klakkeloos doen wat de regisseur zegt".
Succesnummers volgden in de theaters.
'Twee op de Wip' en 'Slippers'. Kome
die bleek moeilijker dan gedacht. Het is
nu eenmaal gemakkelijker mensen aan
het huilen dan aan het lachen te krijgen.
Samen met Mary Dresselhuys en Jeroen
Krabbé op de planken. Willeke dacht
dat zij het niet zou kunnen. „Ik ben
vaak genoeg huilend weggelopen. Maar
Jeroen Krabbé heeft mij toen heel goed
geholpen. Als ik nu een rol krijg, zal ik
het stuk eerst heel goed lezen. Ik zal mij
er niet zomaar ingooien. Ik denk dat het
iets in drama wordt".
ED VAN TELLINGEN
De eerste koekoek van de Engelse lente
werd dit jaar nog niet gesignaleerd. Dat
is vervelend voor The Times van
Londen die graag wil dat de traditie van
deze meldingen gestaag voortleeft. Elke
fiere Engelsman en trouwe lezer van The
Times die voor het eerst het geluid van
een koekoek meent te horen, dient het
zich tot een plicht te maken daarbij
verrast uit te roepen: 'Hé, de eerste
koekoek! Dat moet ik aan The Times
•schrijven!'
Hij klimt terstond in zijn pen om de
krant op de hoogte te brengen van het
nieuws waarop de hele natie met
spanning zit te wachten. Zijn brief
belandt op de Brievenredactie van The
Times die ervoor zorgt dat hij opvallend
wordt geplaatst. „Dear Sir", staat er te
lezen. „Toen ik vanmorgen door mijn
tuin liep, heb ik een koekoek gehoord.
Was dit de eerste koekoek van deze
lente?" De dag na het verschijnen van
zijn primeur opent de nijvere
briefschrijver met bonzend hart zijn
Times op de plaats waar telkens weer
nieuwe 'Letters to the Editor' worden
afgedrukt. Hij durft het haast niet aan
een schuchtere blik te werpen op die
boeiende lectuur. Had iemand anders
net zoals hij de roep van de eerste
koekoek gehoord? De concurrentie is
groot en The Times deinst niet terug
voor de publicatie van nog andere
waarnemingen. De lezers van de
brievenrubriek moeten het maar zelf
uitzoeken wie de grote eer van de eerste
koekoek werkelijk toekomt. Hoewel de
winnaar zelfs geen prijsje krijgt, wordt
deze wedstrijd toch met grote
belangstelling gevolgd. Al van bij het
begin van de lente nemen tienduizenden
lezers van The Times dagelijks de
brievenrubriek van hun krant grondig
door om te kijken of al iemand de eerste
koekoek heeft gehoord. Zolang dit nog
niet is gebeurd, is er wat loos met 'the
English way of life', de rare manier
waarop de Engelsen leven. Het jonge
Londense dagblad The Independent dat
al veel lezers van The Times heeft
weggesnoept en dus wel de grootste
concurrent van de stokoude 'Thunderer'
mag worden genoemd, vindt het bar
vervelend dat The Times het monopolie
heeft van eerste-koekoekmeldingen. Óm
niet van plagiaat te kunnen worden
beschuldigd heeft The Independent nu
een nieuw gebruik gelanceerd, met name
'Spot the European Flag'. Wie ontdekt
de eerste Europese vlag die wappert over
het dierbare vaderland. Gezien de
impopulariteit van Europa op Britse
bodem is het een hele toer om in Gods
Eigen Land een Europees vaandel te
ontdekken. Begin dit jaar merkten wij
dit al in Glasgow, de Schotse gemeente
die tegenwoordig aanspraak maakt op de
eretitel Culturele hoofdstad van Europa.
Een nijvere ambtenaar (van Engelse
afkomst) die wij daar interpelleerden
over het feit dat de blauwe vlag met
twaalf gouden sterren overal ontbrak,
kreeg bijna een beroerte. Hij bleek zeer
anti-Europees gezind en vond het maar
goed dat het vaandel van de club die
hem niet beviel nergens was
opgehangen. Op 6 april verkeerden wij
nog volop in de mening dat praktisch
elke Engelsman er zo over dacht. Die
dag kregen wij echter louter toevallig de
verrassende brief van een Independent-
lezer met Europese neigingen onder
ogen. Ene Adrian Brasnett schreef dat in
andere landen het blauwe vaandel met
de 12 gouden sterren een normaal
verschijnsel was, bijvoorbeeld voor de
ingang van hotels, raadhuizen en diverse
openbare gebouwen. 'Waarom zie je die
vlag nergens in het Verenigd
Koninkrijk?' vroeg Brasnett. Hij stelde
voor de eerste koekoek links te laten
liggen en in The Independent melding te
maken van het eerste Europese vaandel
op Engelse bodem. Wij slaakten een
bescheiden vreugdekreet en wachtten
benieuwd op het resultaat. Nauwelijks
drie dagen later publiceerde The
Independent zowaar de brieven van vier
Engelsen en een Schot die ergens de
gemeenschappelijke vlag hadden
ontwaard. Jon Hill wist te melden dat
deze al zes maanden wapperde voor het
Swallow Hotel van Northampton. Ben
Piper signaleerde een Europees vaandel
bij de ingang van het Randolph Hotel in
Oxford ën John Denton schreef dat hij
er elke dag één zag voor het Novotel
('maar dat is Frans', zei hij) in de
Londense gemeente Hammersmith.
Stephen Briggs, perschef van de
zogeheten Intervention Board, die voor
het ministerie van landbouw in Londen
waakt over de toepassing in Groot-
Brittanniè van de gemeenschappelijke
landbouwpolitiek, deelde sidderend van
trots mee dat de Europese vlag geregeld
wordt gehesen voor de ingang van het
IB-hoofdkwartier in Reading. En S.P.
Price-Thomas, van het eiland Coll in het
Schotse Argyll, liet weten dat op de
zijkant van de veerboot die Coll drie
keer per week aandoet, heel duidelijk
een blauwe vlag met twaalf gouden
sterren afgebeeld is. 'Betekent dit dat de
bewoners van de Schotse westelijke
eilanden meer Europees gezind zijn dan
Britten die zich een stuk dichter bij
Europa bevinden?', vroeg deze
briefschrijver. Wij denken dat dit
inderdaad het geval is.
Willeke Alberti
is klein van
stuk. Haar
liedjes zijn
zoetgevooisd en
poeslief, maar
deze middag
oogt zij als een
wilde kat.
