Vlario van der Ende blijft
dies in proporties zien
opsport in Zevenhuizen en het „bij ons"-gevoel
voetballerlei
i' PORT
CcidócSommit
ZATERDAG
14 APRIL 1990 PAGINA 15
risping UEFA voorzitter Benfica
RN De strafcommissie van de Europese Voetbal Unie
EFA) heeft de voorzitter van Benfica, Joao Santos, een be
ding gegeven. Dit voor zijn „onsportieve uitlatingen" na
eerste wedstrijd voor de halve finales van het toernooi om
Europa Cup voor landskampioenen: Olympique Marseille
lenfica (2-1), op 4 april. Santos beklaagde zich toen over
achterwege blijven van een dopingcontrole, waarbij hij
dat de spelers van Marseille „een verbazingwekkende fy-
jre kracht hadden getoond". Ook had Santos de UEFA op-
•oepen bij de return, op 18 april in Lissabon, een doping-
itrole te houden.
het vernemen van de uitlatingen van Santos diende het
stuur van Marseille een klacht in bij de UEFA.
Karl-Heinz Riedle naar Lazio Roma Italië volgens zieners finalist
BREMEN Karl-Heinz Riedle stapt voor zestien miljoen gul
den over van Werder Bremen naar Lazio Roma. Het is de duur
ste transfer ooit in het Westduitse voetbal. Karl-Heinz Rumme-
nigge was de afgelopen jaren koploper in de „prijzenslag". Hij
ging in 1984 voor bijna twaalf miljoen gulden van Bayern Mün-
chen naar Inter Milan. Manager Lemke van Werder Bremen zei
weinig problemen te verwachten bij de overstap van de 24-jarige
aanvaller naar de Italiaanse club. In Italiaanse kranten werd be
kend gemaakt dat Riedle bij de tweede club uit de hoofdstad an
derhalf miljoen gulden per jaar gaat vedienen.
Streich eerste Oostduitser
OOST-BERLIJN De Oostduitse ex-voetbalinternational Joa
chim Streich wordt volgend seizoen trainer bij de Westduitse
tweede divisieclub Eintracht Braunschweig. Streich (38) is de
eerste Oostduitse coach die naar een club in het Westduitse be
taalde voetbal overstapt. De afgelopen vijf jaar trainde hij FC
Magdeburg, op dit moment de nummer een in de hoogste Oost
duitse afdeling.
MILAAN Na mysterieuze nachtelijke rituelen hebben Itali
aanse helderzienden en andere magiërs vastgesteld dat het gast
land Italië de finale zal bereiken van het toernooi om de wereld
titel en zal uitkomen tegen Argentinië, de huidige wereldkam
pioen. De voorspellingen werden bekendgemaakt door de Itali
aanse Vereniging van Magiërs en zijn gebaseerd op bestudering
van de horoscopen van de betrokken voetballers uit de verschil
lende landen. Enkele voorspellers konden ook al melden dat
Italië de finale op 8 juli in het olympisch stadion van Rome, zal
winnen. Brazilië en de Sovjetunie werden genoemd als de beide
andere halve-finalisten.
Portugal vijf de kandidaat WK 98
PARIJS Portugal zal zich als vijfde land kandidaat stellen
voor de organisatie van de eindronden van het WK voetbal
1998. Dat heeft FIFA-voorzitter Havelange verklaard. Zwitser
land en Frankrijk hebben zich al officieel gemeld. Marokko en
Brazilië willen zich in de komende maanden kandidaat stellen.
[AAGSE ARBITER UIT ROULATIE NA INTERNATIONAAL DEBUUT
3LLEYBALLERS STAAN OP PUNT VAN LANDSKAMPIOENSCHAP
!N HAAG Mario van
r Ende kampt met een
ductoren-probleem.
_n doodgewone liesbles-
:e, maar de Haagse to
ll ;biter vindt de om-
irijving van fysiothera
peut Jan Zoutendijk een
ik interessanter klin-
n. „Je moet er tenslotte
5 van maken, is het
it?". Een zinsnede die
n of meer model staat
Br de levenswijze van
34-jarige rijzende ster
het. betaalde voetbal.
ziet graag de zonnige kant
i het leven. Heeft een uitge-
oken mening en is niet te
oerd daar onomwonden
ir uit te komen. En is over-
1 [d van zijn capaciteiten,
ïwelijks een week na zijn
ernationale debuut als
eidsrechter bij het duel tus-
Schotland en Roemenië
>r spelers onder de zestien
stelt hij kort en krachtig:
uf? Zelfverzekerdheid?
t is daar verkeerd aan? Als
"■naar nooit van jezelf denkt
jd de wijsheid in pacht te
ilgiben. Open staan voor kri-
dus".
valt Van der Ende des te
T ;ilijker nu hij in het toch
ibige voetbalwereldje door
Nen alleman met compli-
uten wordt overladen. Leo
nhakker roemde hem na
bekertopper Ajax-PSV ten
rstaan van de televisieca-
ra's met de woorden „een
fecte scheidsrechter" en
nand met persoonlijkheid",
us Michels wierp Van der
Ie na PSV-Feyenoord toe
i zijn tevreden". Het kan,
lijkt het, niet meer stuk
ir de „coming man" van het
lerlandse voetbal. Van der
Ie: „Ik heb Michels onmid-
ijk gevraagd of hij samen
i komen kijken met z'n „we
tevreden". Dan liggen we
bei in een deuk van het la-
n. Natuurlijk streelt zo'n
lerking mij. Dat vind ik
ker, leuk; nee het is meer
dan leuk. Toch zal ik nooit
van mezelf zeggen dat ik goed
ben of zoiets. Je moet het niet
opfokken, gewoon jezelf blij
ven. Als ze zeggen daar staat
iemand in het veld, dan voel
ik me geroepen tegengas te ge
ven. In de trant van: daar staat
88 kilo en meer niet. Neem het
geval Wouters. Dat kan mij
ook overkomen. Iedereen zag
het, alleen de scheidsrechter
niet. Dan kan ik nu wel roe
pen, dat Van der Ende zoveel
uitstraling bezit en een goede
fluiter is, maar bij de eerste de
beste fout slaan ze je ermee om
de oren. Bovendien: C&A zegt
ook nooit dat ze goedkoop zijn,
dat weet iedereen al lang..."
Krachtproef
Feit is dat Van der Ende
wordt gewaardeerd om zijn
manier van leiding geven. Om
die reden werd hij ruim vier
jaar na zijn debuut in het be
taalde voetbal („Haarlem 2-
Ajax 2, ik herinner het me nog
als de dag van gisteren") op de
internationale lijst geplaatst.
Met als eerste krachtproef de
jeugdinterland tussen de jon
kies van Schotland en Roeme
nië. „Was me ook wel een lek
ker debuut zeg", blikt hij terug
op de indrukwekkende erva
ring. „Het begon al op Schip
hol. Ik zou samen vliegen met
Hans Reygwart en Frans Hoe
ben die in de buurt ook een
wedstrijd moesten fluiten. We
hadden een Dakota'tje, zodat
we pas na bijna drie uur in
Glasgow arriveerden. Met een
gewoon vliegtuig zit je dan al
in Casablanca. In dat ding zou
Charles Lindberg zich nog
thuis hebben gevoeld. Maar
goed, we haalden de overkant,
al kostte het de nodige zweet
druppels. En dan die volgende
ochtend bij het ontbijt. Echt
Engels wakker worden noem
ik dat. De cholesterol-molecu-
len vlogen van de counter af.
Maar om negen uur 's och
tends een hamburger speciaal
naar binnen te werken, ging
me toch wat ver. Ik heb het
maar gehouden bij een paar
sneetjes bruin brood. De wed
strijd zelf werd gespeeld in
Kilmarnock. Het enige wat ik
van die plaats wist, was dat de
Johnny Walker whisky er
vandaan kwam. Wat een gat
zeg! De omstandigheden wa
ren ronduit bedroevend. Re
gen, hagel, sneeuw en daar
door slechts vijfhonderd men
sen op de tribune. Waarschijn
lijk heb ik aan die beestachtige
weersomstandigheden m'n
blessure te danken. Vijf minu
ten voor het einde, juist toen
Schotland de winnende treffer
had gescoord, ging ik door m'n
lies heen. Zat ik hoor, 's
avonds in bed, met een grote
ijszak tussen de lakens. De
volgende dag was ik jarig,
maar dat had ik me toch wel
wat anders voorgesteld".
Krenten
De brede glimlach die Van der
Ende op de sappige anekdote
laat volgen, maakt eens te
meer duidelijk dat hij de uit
nodiging maar al te graag aan
vaardde. „Het zijn de krenten
in de pap", zegt hij. „Toch een
waardering voor de prestaties
in eigen land". Waardoor hij
en passant afrekende met de
idee dat hij zijn pijlsnelle car
rière te danken had aan zijn
goede verstandhouding met
scheidsrechtersbaas Leo van
der Kroft. „Ik maak me er
niet eens meer druk om als
mensen de relatie die ik met
zijn dochter had zo nodig wil
len benadrukken. Het zij zo.
Je moet het in de sport toch
zelf doen. Als er al iemand als
kruiwagen fungeert, dan stopt
die bij de zijlijn. Daarbinnen
ben je helemaal op jezelf aan
gewezen".
„Ik heb van Leo wél een hele
boel kunnen opsteken. Hij
heeft me als persoon veran
derd, geleerd hoe je je in de
voetballerij dient te gedragen.
Zoals ook anderen me danig
hebben beïnvloed. Het gaat om
de details hè? Je kunt een be
stuurskamer niet binnenstap
pen met een stropdas van een
andere club om je nek. Toen
ik me de eerste keer in Zeist
bij een bespreking meldde,
1DDINXVEEN Bas-
bal in Den Helder,
ïdbal in Waalwijk, vol-
bal in Zevenhuizen,
„bij ons"-gevoel speelt
hoofdrol aan de top
i de vaderlandse zaal-
rten. De clubs in de
fiine(re) gemeenschap-
V i varen wel bij de nau-
r betrokkenheid van de
pelingen, die zich dik-
ls als één man achter
plaatselijke trots op-
llen. Zoals in het amper
10 zielen tellende Zuid-
landse Zevenhuizen
hoogstwaarschijnlijk
dit Paas-weekeinde de
en van Rentokil/ZVH
landskampioen volley-
in de armen zal mo-
sluiten.
i dat zal me een feest wor-
hoor, dat kun je de men-
in Zevenhuizen gerust toe
vouwen", weet trainer-
ach Jaap Akkerhuis, die
in het naburige Waddinx-
n woont. Hij is, samen met
iterhand Toon van der
E;, voor het tweede seizoen
zaam bij ZVH. „Maar
n affiniteit met Zevenhui-
dateert al van veel langer
ig", aldus doelt Akkerhuis
én het dorp én de volley-
1 dub. „Ja, want die twee ho-
onlosmakelijk bij elkaar,
Het hele dorp is volkomen
leybal-gek. Je hoort niks
Iers, iedereen is er vol van,
Ween vindt het prachtig,
i paar bussen om naar een
wedstrijd mèè te gaan?
sn probleem, die heb je zó
En je hoeft er niet eens
sl werk van te maken, hoor,
zoiets gaat als een lopend
vuurtje rond".
Dank zij de niet meer weg te
denken mondreclame gaat
volleybal aan de oevers van de
Rotte over van vader óp zoon
en, niet te vergeten, van moe
der op dochter. Akkerhuis, in
het dagelijks leven gymnas-
tiek-leraar in Waddinxveen:
„Éénderde van mijn leerlingen
hier komt uit Zevenhuizen. Op
maandag wordt er op school
eigenlijk alleen maar over vol
leybal gèpraat. Alles leeft mee,
vreselijk leuk, vooral als het
goed gaat natuurlijk, hè", lacht
hij. „Maar ook als het eens te
genzit, als het niet zo loopt als
iedereen graag zou willen,
blijft men de club trouw. Sup
porters doqr dik en dun, het
mooiste wat je je als sporter
kunt wensen. Ja, toch?".
Pecunia
De unieke, vaak chauvinisti
sche sfeer in de elke wedstrijd
stampvolle Swanla-hal in Ze
venhuizen heeft ook, zo beseft
Jaap Akkerhuis zich terdege,
een gunstige invloed op het
wel en wee van de ploeg. De
onvoorwaardelijke steun van
de „zevende man" deed bij
voorbeeld ook ex-international
Jan Clardey besluiten om bij
ZVH te gaan spelen. Akker
huis: „Hij kwam terug uit Ita
lië, het was voor hem een gi
gantische omschakeling. Van
zó professioneel bezig zijn naar
een situatie als de onze. Niet
meer voor de pecunia volley
ballen, maar uitsluitend voor
je hobby. En dan vervolgens
merken dat zo'n groepssfeer
een team naar ongekende
hoogten kan stuwen. Gezellig
heid, je thuis voelen, bij ons.
Ja, dat bij ons-gevoel, die col
lectiviteit, dat is het, hè. Man,
dat is toch oneindig veel mooi-
Jaap Akkerhuis voelt zich zo betrokken bij de voleybalclub Zevenhuizen dat hij achter de piano
gezeten zo het clublied ten beste kan geven.
FOTO: CEES VERKERK
er dan een berg van die dol
lars. Jan had het in het begin
best moeilijk, maar nu wil-ie
eigenlijk nooit meer weg".
Wie zin heeft om in Zevenhui
zen te komen volleyballen
(„We hebben natuurlijk best
een sterke zuigkracht"), hij of
zij is van harte welkom, maar
dan wel op één essentiële re
strictie: over geld valt niet te
praten. „We betalen geen cent.
Als iemand soms mocht den
ken hier wel even z'n zakken
te kunnen komen vullen, dag,
vergeet het maar. Aan zulke
figuren hebben we nul, kom
ma nul. Wie wil werken, wie
wil aanpakken, ja, die is in Ze
venhuizen aan het goede XJ
adres. Dan kan er ook een he- Verzadlgd
leboel. Zo iemand wordt ge
holpen bij het vinden'van een
huis, van een baan eventueel,
maar niet voordat wij weten
wat voor vlees we in de kuip
hebben, of zo'n speler dat be
reidwillige uitstraalt, dat wij
tot onze filosofie hebben ge
maakt".
De nationale top is met zes
punten voorsprong op de naas
te concurrentie (zo goed als)
bereikt, maar ooit zal de spi
raal ook wel weer neerwaarts
buigen. „Vorig jaar wonnen
we de beker en werden we
tweede in de competitie, dat
was al iets schitterends. Nu
gaat het nog beter, de dubbel
wordt straks realiteit. Een
grandioze mijlpaal, niet alleen
voor mij of voor de spelers of
voor de club, maar voor heel
Zevenhuizen. Ja, en dan, hoe
verder? Raakt men niet verza
digd, niet blasé? Nee, geloof ik
niet, er blijft altijd wel weer
een nieuwe uitdaging. Vér ko
men in de Europa Cup, mis
schien straks in 1992 een heel
andere, Europees georiënteer
de competitie".
Wil ZVH ook dan nog onder
de noemer „topsport" vallen,
dan zal op organisatorisch ge
bied wel het nodige moeten
veranderen. Akkerhuis, al
sinds veertig jaar trainer in
alle mogelijke lagen van vol
leybal-minnend Nederland
(onder meer ex-damescoach bij
de NeVoBo): „We trainen nu
tien uur per week. Ja, vijf jaar
geleden had men je dan nog
voor gek verklaard, maar zo
snel gaan die ontwikkelingen
nu eenmaal. In België, Frank
rijk, Duitsland is achttien tot
twintig uur al heel gewoon.
Wij zijn in eigen gelederen ook
de toekomst-perspectieven aan
het bekijken. De mogelijkhe
den zijn er heus wel, maar er
speelt nog een groot aantal an
dere zaken mee die uitvoer
baar moeten zijn".
Onderzoekssfeer
„Studie, werk, die facetten
moeten te allen tijde blijven
prevaleren, vinden wij. Vol
leybal is leuk, maar het moet
ook leuk blijven. Het is nu nog
allemaal in de onderzoekss
feer. En je kunt natuurlijk niet
twintig uur alleen maar 's
avonds trainen, dat zou vijf
maal vier uur moeten, dan ga
je kapot. Maar je ziet dat het
nodig is. Martinus maakt al zo
veel uren. Vorig jaar zijn ze
met een compleet nieuwe
ploeg net niet gedegradeerd,
nu azen ze op de derde plaats,
zo snel kan het gaan en wil je
mee blijven doen, dan moet je
wel dezelfde kant op".
Aan de mentale steun van de
Zevenhuizenaren zal het vast
niet liggen. „Kijk, het werkt
naar twee kanten toe, hè", do
ceert Akkerhuis. „Wij spelen
een attractief spelletje, geven
het publiek aldus ook iets te
rug voor hun steun. Neem
Laurens Clardey, in mijn ogen
is hij nu de eerste of tweede
spelverdeler van Nederland.
Zó creatief. Ja, daar hou ik
van, een speler die op de cru
ciale momenten de mooiste be
slissingen durft te nemen. Hij
is niet bang, dat spreekt het
publiek ook enorm aan. Dat
soort volleyballers straalt iets
uit".
„Het hoeft niet altijd in een
strak keurslijf te zitten, dat
vinden wij in Zevenhuizen
maar wat mooi. Dat geldt
evenzeer voor de sponsors. Die
leven verschrikkelijk enthou
siast mee. Maar niet voor hun
naam, gewoon, voor de hele
sfeer. Ze staan voor honderd
procent achter de ploeg, bij de
successen, maar ook bij de
eventuele dompers. Want daar
komen we dan met z'n allen
heus ook wel weer bovenop.
Zoiets moet je rustig de tijd
gunnen. En zo niet, ook geen
ramp, kan gebeuren. Zo lang
het maar gezellig blijft en daar
hoef je in Zevenhuizen nooit
bezorgd over te zijn".
DICK KIERS
was het eerste dat Bep Thomas
aan me vroeg of ik de volgen
de keer niet opnieuw een spij
kerbroek wilde aandoen. Dat
hoorde niet; wist ik veel. Ik
ben blij als mensen dat tegen
me zeggen. Ik heb ook veel
liever dat ze kritiek spuien na
Ajax-PSV, dan van iedereen
te horen dat ik het zo goed heb
gedaan".
Wereldclub
Van der Ende begon zijn loop
baan dertien jaar geleden. Een
plaatselijk potje tussen de
voetballers van ESDO 3 en
Naaldwijk 7 betekende het de
buut als bondsscheidsrechter.
„Voor die tijd heb ik bij ver
schillende clubs gevoetbald.
Na GONA kwam ADO. Dat
was echt een wereldclub. Tot
dat ik in het derde elftal be
landde. Moesten we 's och
tends om tien uur voetballen,
maar je ging wel tot diep in de
nacht gezellig met z'n allen in
Scheveningen op stap. Dan
ging de voetbaltas mee en
konden we direct door naar
het veld. Dat kon dus niet lan
ger. Ik ben ook nog een tijd
trainer geweest bij Wester
kwartier, VUC en Rijswijk. In
de plaats van het voetballen
kwam later dus het fluiten".
„Ik heb geleerd van me afi te
bijten. Volgens mij is dat een
eigenschap die je vooral in de
Haagse regio krijgt aangeleerd.
Als ik dat vergelijk met de er
varingen van een aantal colle
ga's dan merk ik dat ik som
mige situaties een stuk gemak
kelijker de baas kan. Ik ben
gekneed in dat Haagse ama
teurwereldje. De spelers gin
gen me ook kennen. Ik weet
nog goed dat ik bij Quick 2 te
gen Verburch 2 op een ontzet
tende manier ben gedold. Een
half uur voor de wedstrijd had
ik het veld nog gecontroleerd
en was alles prima in orde.
Toen ik daarna in de kleedka
mer terugkwam, begon het al
met de wedstrijdbal die ik
kreeg. Was veel te klein. En
van de vlaggetjes waren de
spijkers eruit gehaald. Dat had
natuurlijk op de middenstip
moeten gebeuren, nu vielen
vlag en stok in de kleedkamer
op de grond. Toen ik daarna
weer op het veld kwam waren
de doelnetten opgerold en de
cornervlaggen verdwenen.
Dan voel je je knap voor joker
staan hoor. En die gasten maar
lachen".
Kinnesinne
Wat begon als een aardig tijd
verdrijf is inmiddels gegroeid
tot een uit de hand gelopen
hobby. De leraar in het mid
delbaar beroepsonderwijs
steékt nu wekelijks zo'n dertig
uur in het fluiten. „Ik krijg ge
lukkig alle medewerking op
school, want anders kun je dat
niet opbrengen. Toch roept het
bij collega's ook vragen op.
Beetje kinnesinne. Waarom ik
wel vrijaf kan krijgen en zij
niet. Je moet op school ook je
hoofd er bij kunnen houden.
En als ik 's nachts om drie uur
uit Eindhoven thuis kom,
moet ik wel de volgende och
tend om kwart over acht weer
op school zijn. Dan kun je het
jezelf misschien één keer mak
kelijk maken door de leerlin
gen een hou-ze-bezig-uurtje te
geven, zoals ik dat maar noem,
dat kan natuurlijk niet elke
dag. Ik juich daarom de huidi
ge discussie over het professio
naliseren van de scheidsrech
ters ook toe. Het zou een pri
ma zaak zijn. Ik denk wel dat
je als arbiter dan een veel uit
gebreider taak zou moeten
krijgen. Waartoe ook het op
leiden en werven van collega's
behoort en het organiseren
van evenementen. Met zo'n
opdracht zou ik trouwens goed
uit de voeten kunnen. Ik heb
in m'n diensttijd niets anders
gedaan. Ik zat in de sportcom-
missie, vandaar".
Gefrustreerd
Het mag Van der Ende dan
voor de wind gaan, dat hij in
de schijnwerpers staat, ver
leidt hem niet tot grootspraak.
„Ik woon in een flat met 148
apartementen en tot nu toe
heeft slechts één bewoner me
herkend als die scheidsrechter
van de televisie. Dus wat dat
betreft, valt het met de veron
derstelde bekendheid nog wel
mee. Trouwens, ik moet op
passen straks niet gefrustreerd
te raken. Nu gaat het goed,
maar als ik straks faal wil ik
er niet onderdoor gaan".
„Ik blijf altijd beseffen dat ook
ik een eendagsvlieg ben. Dat
blijkt nu ook weer met die
blessure. Voorlopig ben ik dus
even uitgeschakeld. Ik ben
best blij met wat ik nu doe,
maar blijf wel alles in propor
ties zien. Er zijn ook andere
aangename dingen in het le
ven. Films, theaters. Ik houd
van Freek de Jonge, Jules
Deelder, Het Goede Doel, daar
moet dus ook tijd voor over
blijven. Wat ik me altijd voor
houd, is dat je met de aangebo
ren talenten wat moet doen.
Aan de slag gaan en niet
slechts op je mogelijkheden
blijven teren. Als ik ergens in
geloof, is dat het wel. Wat van
het leven maken dus".
HENK RUIJL
door Frank Werkman
Collega
Een collega van mij is, zou je
kunnen zeggen, wielergek. Hij.
volgt elke pedaal trap,
demarrage en
derailleurbeweging op de voet
en kan een fietser van
kilometers afstand al
herkennen. Een snelle blik op
de zit, houding van het hoofd
en stand van het
bovenlichaam zijn voor hem
voldoende.
Bedoelde collega, overigens
van een andere afdeling,
beschikt over flexibele
werktijden. Die stellen hem in
staat ook door de week 's
middags al vroeg voor het
televisiescherm plaats te
nemen als BRT en NOS
wielerwedstrijden uitzenden.
De bewuste collega is echter
niet gek. Als hij zegt dat het
hele wielergebeuren één
gigantisch circus is, dan geloof
ik hem. Wanneer hij daar aan
toevoegt dat het één grote
corrupte bende is, ben ik
geneigd daar ook waarde aan
te hechten.
Kijk, dat er af en toe een
afspraakje wordt gemaakt
over de verdeling van de poet
was mij bekend. Ik heb ook
ogen in mijn hoofd en hoewel
professioneel pedaleren niet
mijn grootste voorkeur geniet,
zie ik ook wel eens wat van
een wielerwedstrijd. Dan
signaleer soms ook ik twee
voorop liggende coureurs, die
de hoofden naar elkaar "1
toewenden en een babbeltje
houden. En niet om elkaar
succes te wensen in de
naderen de ein dsprin t.
Mijn collega weet ook wel
beter. Nu het wielerseizoen >j
een beetje op gang is gekomen,
heeft hij het al weer helemaal
gezien. Het gaat dit jaar, zegt i
hij, niet om de dagprijs maar
om de jaarafrekening. Een
zegepraal in een klassieker is
onbeduidend geworden; de
eindpositie op de FICP-
ranglijst, daar gaat het om. Die
bepaalt of een ploeg voldoende
punten heeft om in een
willekeurige wedstrijd aan de
start te komen.
Toch blijft het, vertelt mijn
collega, wel belangrijk wie er
wint. Neem nu de Italianen
van wie tot voor kort werd i
gezegd dat ze geen meter meer
konden fietsen. En zeker niet j
buiten de deur. Maar zie: wie i
wint dit voorjaar twee
klassiekers? Juist, Moreno
Argentin. Hij rijdt moeiteloos
naar triomfen in de Ronde
van Vlaanderen en de Waalse
Pijl. Hoe kan dat nou?
Heel simpel, stelt mijn collega.
In Italië mag dan de laatste
jaren sprake zijn van enige
sportieve bloedarmoede, geld
speelt nog steeds geen rol in
het land van Coppi en Bartali.
En dus worden daar in de
Laars van Europa nog steeds
veel wedstrijden
georganiseerd. En wat is er nu
beter voor de
werkgelegenheid dan het
Italiaanse circuit injecteren
met wat winnaarsbloed?
In dat wat dubieuze wereldje
met eigen wetten, zeden en
gebruiken speelt Peter Post al
jaren een opvallende rol. Zelf t
was hij, dat dient gezegd, een
verdienstelijk renner. Op de
weg kon de lange
Amstelvener weliswaar niet zo
briljant uit de voeten, maar in
het wielercircus bij uitstek, de
zesdaagse, des te beter.
Tegenwoordig is dat niet meer j
zo'n kunst. Zesdagen duren op
de piste niet meer dan twaalf
tot achttien uur; het spektakel
moet vooral worden gezocht in
bijprogramma en
randgebeuren.
Organiseren kan Post wel. Hij
hervormde de Rotterdamse en
Maastrichtse zesdaagse, maar
kon ze niet voor de
vergetelheid behoeden. Hij
vormde een ploeg, die ooit de i
hoogste toppen bedwong,
vervolgens niet meer berg-op
kwam, maar nu weer redelijk
uit het dal klimt. Hoe kan dat?
Heel simpel, aldus mijn
collega. Die Planckaert kreeg
een speciale artsenbehandeling
en Rooks en Theunisse
dokteren aan hun eigen
contract. Daarin staat immers
dat ze bij Post weg mogen als
ze voldoende overwinningen
hebben behaald.
Morgen kunnen ze daartoe een
aardige aanzet geven in Luik-
Bastenaken-Luik. Die rit zou
ze op het lijf geschreven
moeten zijn. volgens miin
collega. Zoals Raas straks de 1
Gold Race, de enige
Nederlandse klassieker mag
winnen. Heeft-ie ook wat. En
hoe je moet winnen, weet Raas
als geen ander. Die heeft het
zo wat uitgevonden!
Miin collega gaat morgen
zeker kijken naar de beelden
van Luik-Bastenaken-Luik. Ik
ook. Om te zien of hij gelijk
krijgt. Wat is wielergekte
tenslotte? Sommige mensen
laten zich bewust gek maken.
Des te meer genieten ze ergens
van. Van mij mag het.
