Voorvechter van moderne vrijheden
brieven van lezer
bet Binnenhof
kerk
wereld
Pastores willen
discussie over
parochiepastoraat
Arafat voor derde keer bij paus
1
I)
GEESTELIJK LEVEN/OPINIE
ZATERDAG 7 APRIL 1990 PAGINA
KTUA en UTP gaan volledig op in theologische faculteit Nijmegen
NIJMEGEN De Katholieke Theologi
sche Universiteit Amsterdam (KTUA) en
de Universiteit voor Theologie en Pasto
raat (UTP) te Heerlen zullen volledig op
gaan in de faculteit der godgeleerdheid
van de Katholieke Universiteit Nijme
gen. Wel wordt er na de fusie nog onder
wijs gegeven in Amsterdam en Heerlen,
zij het in afgeslankte vorm.
De drie instellingen hebben dit plan inge
diend bij minister Ritzen van onderwijs
en wetenschappen. De instellingen zetten
twee kanttekeningen: de bisschoppencon
ferentie en de Vaticaanse congregatie
voor het katholiek onderwijs moeten er
mee akkoord gaan en de minister moet
ermee instemmen.
De bisschoppen besloten het aantal rk
theologische opleidingen van vijf naar
drie terug te brengen door KTUA en
UTP aan te wijzen tot 'instroomlokaties'
voor de eerste drie studiejaren voor de
KTUU (Utrecht), de KUN en de Theolo
gische Faculteit te Tilburg. Zij deden dit
in reactie op het rapport van de verken
ningscommissie godgeleerdheid (Smits-
Oberman).
Volgens het voorstel zullen de opleidin
gen samen de één faculteit der godge
leerdheid vormen die deel van de KUN
uitmaakt. In Amsterdam en Heerlen blij
ven alleen de afstudeerrichtingen pasto-
raaltheologie en katechetiek. De postdoc
torale opleidingen voor assistent- en on-
derzoeker-in-opleiding (aio en oio) gaan
van Amsterdam en Heerlen naar Nijme
gen. Al het onderzoek wordt in Nijmegen
geconcentreerd. Het is de bedoeling dat
de nieuwe opzet bij de opening van het
academische jaar 1991 in werking treedt.
Een gelukkig mens
vraagt nooit:
waaraan heb ik dat
verdiend?
Jean de Boisson
door Marinus van der Berg
Gasten
Onze Zuiderburen, de
Vlamingen, hebben vaak zo
een opmerkelijk taalgebruik.
Ik ontmoette een weduwnaar
die over zijn kinderen sprak.
Hij zei: "Ik bleef achter met
vier kleine gasten."
In het gesprek gebruikte hij
steeds datzelfde woord:
'gasten.' Dat trof mij en deed
mij denken aan die woorden
van Kahlil Gibran: 'Je kinderen
zijn je kinderen niet'. Je
kinderen gasten noemen,
'drukt het innerlijke besef uit
dat ze je bezit niet zijn. In een
tijd van kinderplanning en
spreken over 'kinderen
nemen' zijn we ver afgeraakt
van het besef dat kinderen je
eigendom niet zijn. Ze zijn een
gast. Ik ontving een
geboortekaartje van ouders
die eerder een kind hadden
verloren. Op het
geboortekaartje stond de
naam van het overleden kind,
met een kruisje erachter. De
ouders zetten als tekst deze
woorden op het kaartje:
'Een nieuw leven, aan ons
gegeven, een groot wonder.
Het klinkt zo gewoon maar is
voor ons zo heel bijzonder.'
Wie de wond van het verlies
kent, komt weer open voor het
wonder van het leven. Het
besef verdiept zich dat leven
gegeven leven is. Je bent
elkaar gegeven. Als het leven
vanzelfsprekend is en volgens
jouw plan verloopt, kun je
hiervoor dicht gaan.
Diep verdriet, doorkruising
van je plannen, opent je voor
het niet vanzelfsprekende. Je
kinderen zien als gasten dat is
niet alleen mooi gezegd, maar
dat kan een moeizame
ontdekking zijn. Om allerlei
redenen heb ik de laatste tijd
vaak gedacht: 'er is veel
gesproken over eerbied van
kinderen voor ouders, maar is
er wel voldoende gesproken
over eerbied van ouders voor
kinderen?' Kinderen en
opgroeiende kinderen hebben
ook hun eigen weg, hun eigen
innerlijk. Ook zij zoeken hun
eigen levenslied. Je kunt hun
liefde geven en belangstelling,
maar je moet hen ook vrijheid
geven. Jazelfs de vrijheid om
te leren leven met vallen en
opstaan. Je kunt vragen
hebben bij de weg die ze gaan.
Je mag ook zeggen dat je het
liever anders had gezien, maar
daaraan zijn grenzen. Ik heb
de indruk dat steeds meer
kinderen en jongeren van
ouders en opvoeders vragen
om persoonlijker te worden.
Steeds minder jongeren
nemen genoegen met
antwoorden zoals: 'omdat ik
het je zeg, omdat het altijd zo
is geweest.'
De tijd van moeten is voorbij.
Dit kan mij onzeker maken,
omdat ik nu naar een
persoonlijke reactie moet
zoeken. Ik moet nu
persoonlijker duidelijker
maken waarom ik iets wel of
niet goed vind. Ik kom nu voor
vragen te staan waarop ik nog
eerst zelf een persoonlijk
antwoord moet zoeken. Veel
van die vragen bevinden zich
op het gebied van intimiteit en
geloven. We zoeken naar een
nieuwe taal om te vertellen wat
ons persoonlijk dierbaar is,
bezighoudt en na aan het hart
ligt. Wanneer het tot een
persoonlijk gesprek komt,
waarin ook je twijfels en je niet
weten een plaats hebben,
groeit het besef dat we
allemaal gasten zijn. We
mogen elkaar onderdak
bieden, een thuis. We mogen
zorg om elkaar hebben, maar
we bezitten elkaar niet. leder
mens is een eigen
levensverhaal.
Dit kan ook een verrassende
en verrijkende ontdekking
zijn. Je ziet nu dat eerbied
nooit een eenrichtingsverkeer
is van boven naar beneden,
maar dat eerbied wederkerig
is, dialogisch. Je verwondert je
over elkaar en je beseft dat er
in elke mens een wonder-
gehiem is. Elkaar zien als
gasten versterkt de
verwondering over dit leven.
Geloven is voor mij dan ook
het zoeken op de Weg van de
mens die wonderen deed. Hij
was een wonder vanwege Zijn
oog voor gewonde mensen.
Hij had een diepe eerbied voor
mensen.
UTRECHT Vier pasto
res uit het aartsbisdom
Utrecht bepleiten een
open discussie over het
parochiepastoraat.
Zij maken zich zorgen over de
toenemende werkdruk bij de
priesters en de neiging binnen
de kerk om het pastoraat te
beperken tot de bediening der
sacramenten, waardoor de ei
genlijke taak van pastores als
begeleider van" de gelovigen
in het gedrang komt. Door
het beleid van de kerkleiding
ontzinkt bovendien velen de
moed om kritisch over de ont
wikkelingen in het parochie
pastoraat na te denken.
De vier auteurs zijn twee
priesters: J. Nibbelke, staf
functionaris van het pastoraal
centrum van het aartsbisdom,
en dr. G. Zuidberg, voorzitter
van de landelijke federatie
van Verenigingen van pasto
raal werkenden (VPW), en
twee pastoraal werk(st)ers: A.
Zandbelt te Zwolle, voorzitter
van de VPW in het aartsbis
dom, en T. Starmans in Apel
doorn.
Zandbelt kreeg eind vorig
jaar van kardinaal Simonis te
horen dat hij niet langer
mocht optreden als getuige bij
een kerkelijk huwelijk, een
functie die alleen aan pries
ters is voorbehouden. Naar
aanleiding van deze affaire
klaagden vele pastoraal werk-
(st)ers en priesters in het
aartsbisdom dat hun arbeids
vreugde verloren raakt.
De vier pastores hebben hun
brief 'Omwille van het pasto
raat, meedenken over paro
chiepastoraat' gestuurd aan
alle pastores en parochiebe
sturen in het aartsbisdom. Zo
hopen zij in brede kring ge
sprekken op gang te brengen
over de toekomst van het pa
rochiepastoraat.
Zij veroordelen de manier
waarop de leiding van de
kerk het tekort aan priesters
probeert op te vangen. Niet
alleen worden de parochies in
de verleiding gebracht in de
eerste plaats aan zichzelf te
denken en een eigen weg te
gaan, los van wat elders ge
beurt. Ook bespeuren zij een
tendens om pastoraal werk-
(st)ers tot .vliegende brigade"
te maken. Dezen krijgen vaak
een 'tweedelijnsfunctie' ten
behoeve van twee of meer pa
rochies. Zij moeten in die pa
rochies de zorg op zich nemen
voor onder meer de volwasse
nencatechese en de begelei
ding van vrijwilligers, maar
daardoor verliezen ze gemak
kelijk het directe contact met
de parochie.
De pastores bepleiten dat bij
een discussie in alle geledin
gen van het aartsbisdom over
het parochiepastoraat reke
ning wordt gehouden met de
positieve ervaringen die in
parochies met interkerkelijke
samenwerking zijn opgedaan.
Bovendien moet worden gelet
op de situatie in andere lan
den, zoals Zaïre en Honduras,
waar leken sacramenten be
dienen.
Ze auteurs beschuldigen kar
dinaal Simonis van ondermij
ning van het pastoraat omdat
hij weigert te spreken over de
openingen die het kerkelijk
wetboek biedt om de leiding
gevende taken in een paro
chie over priesters en pasto
raal werk(st)ers te verdelen.
Bovendien zou de leiding van
het aartsbisdom, die zo graag
meer priesterroepingen zou
zien, uit die voorbeelden le
ren dat in gebieden waar le
ken belangrijke functies in
het pastoraat hebben, de be
langstelling onder mannen
voor het priesterambt groeit.
Arafat en de paus tijdens hun ontmoeting die plaatsvond op verzoek van Arafat. fotc
VATICAANSTAD PLO-
leider Yasir Aarafat is vrijdag
door paus Johannes Paulus II
in particuliere audiëntie ont
vangen. Over de ontmoeting
zijn geen details bekendge
maakt.
Arafat sprak eerder in sep
tember 1982 en december
1988 met het hoofd van de
RK Kerk. De ontmoetingen
riepen felle protesten op van
joodse zijde en Israël, dat door
het Vaticaan nog altijd niet de
jure is erkend. Na de ontmoe
ting van 1988 erkende de paus
het recht van zowel Palestij-
nen als Israëliërs op een „ei
gen land waarin zij in vrede
en waardigheid kunnen le
ven, in veiligheid met de na
burige volken".
De Israëlische ambassade in
Rome heeft tegen de ontmoe
ting tussen de paus en Arafat
geprotesteerd. De PLO-leider
„kan niet worden beschouwd
als een man van vrede", aldus
een communiqué van de am
bassade.
„Alleen een oprechte wil tot
wederzijds begrip" tussen Pa-
lestijnen en Israëliërs en „res
pect voor de rechten en ang
sten van de ander kunnen de
weg naar onderhandelingen
openen", zo heeft de paus te
gen Arafat gezegd, aldus de
woordvoerder van het Vati
caan na afloop van de ont
moeting, die 20 minuten
duurde.
Alleen zo kunnen Israëliërs
en Palestijnen zich begeven
op een weg „die een einde
maakt aan het lijden en ieder
toestaat te leven in vrede,
vrijheid, waardigheid en rust
in een land dat openstaat voor
samenwerking met de andere
volkeren van de regio".
Het Vaticaan onderstreept in
een verklaring dat de ont
moeting op verzoek van Ara
fat plaats had. De paus had
aan het verzoek voldaan om
dat hij het tot zijn opdracht
rekent „elke positieve hou
ding tegenover het streven
naar vrede aan te moedigen
en in het bijzonder de wil tot
dialoog te versterken als eni
ge middel dat tot bevredigen
de oplossingen voor de con
flicten kan leiden".
Beroepen te Arnhem (toez.) H.
Lofvers te Eindhoven; te
Renswoudé (toez.) G. de Fijter
te Siddeburen en Wagenbor
gen. Bedankt voor Polsbroek
P. Molenaar te Zalk en Veeca-
ten. Aangenomen naar Leiden
(toez.) G.F. Smaling te Rijns
burg.
Gereformeerde Kerken
Aangenomen naar Doetin-
chem drs. D.A. Bos te Benne-
broek. Beroepen te Ferwerd
(part-time) mw. drs.G.R. van
Gorcum, kand. te Amsterdam,
die dit beroep heeft aangeno
men.
Beroepen te Heerde i.c.m.
Wapenveld H.J.D. Smit te
Marknesse.
Baptisten gemeenten
Beroepen te Veendam K.
Stap, lijdelijk voorganger te
Emmen (part-time), wonende
te Musselkanaal.
Paradoxaal moet het
beeld zijn geweest dat zijn
tijdgenoten van hem heb
ben gehad. Katholiek
noch protestant of toch
juist beide? Mysticus maar
ook libertijn, spiritueel én
rationeel. Dirck Volc-
kertszoon Coornhert
(1522-1590), strijder voor
verdraagzaamheid, maar
daarin zo gedreven dat
hij voor velen juist een
toonbeeld werd van into
lerantie.
Een geleerde, die niet in het
Latijn maar juist in het Ne
derlands wilde schrijven om
dat hij door het volk gelezen
wilde worden. Een man die
het klassieke ideaal van de
juiste levensweg wilde vol
tooien met een christelijke
vervolmakingsleer. Een hu
manist die ook politicus wilde
zijn en daarom adviseur werd
van prins Willem van Oranje
en voor zijn overtuiging
moest betalen met een zelf ge
kozen ballingschap tot vier
maal toe.
En de laatste paradox die hem
na zijn leven trof: zo uniek als
hij was in een tijd van gods
diensttwisten bleef hij voor de
buitenwereld ontoegankelijk
omdat hij in het Nederlands
schreef, zij het dat Calvijn
zich verwaardigd had een
maal op een voor hem ver
taald pamflet van Coornhert
te willen antwoorden.
Ten dele lost dr. Christiane
Berkven-Stevelinck deze pa
radoxen op in haar opstel
Coornhert, een eigenzinnig
theoloog dat deel uitmaakt
van de herdenkingsbundel
die nu ter gelegenheid van
Coornherts vierhonderdste
sterfjaar is verschenen.
Als jonge autodidact afkom
stig uit een welvarende Am
sterdamse familie voelde
Coornhert zich al snel aange
sproken door de reeds in zijn
jeugd om zich heen grijpende
geloofstwisten. Coornhert was
libertijns in die zin dat hij te
gen de meerderheid van zijn
tijdgenoten in wenste aan te
sturen op praktische oplossin
gen voor die conflicten. Be
slechting daarvan en de mo
gelijkheid daartoe paste in
zijn in wezen optimistische,
aan de Renaissance ontleende
ideaal dat de mens zelf zijn ei
gen werkelijkheid kon schep
pen. En daarom wilde hij niet
alleen theoloog, maar ook
dichter, vertaler van de klas
sieken, toneelschrijver en, om
in zijn levensonderhoud te
voorzien, graveur. Maar al
deze facetten van zijn beroep
sactiviteiten stonden toch in
dienst van een centrale be
kommernis waartoe de theo
logie de sleutel vormde. Im
mers alleen met behulp daar
van was het mogelijk de taak
van de mens en zijn bestaan
in dit ondermaanse klaar on
der ogen te krijgen en de te
genstrijdige visies daarop van
de verschillende geloofsrich
tingen op enigerlei wijze te
verzoenen. Hij was dus kort
gezegd een theoloog uit nood-
Waar bestond die theologie
dan uit? Hij beantwoordde die
vraag met een wedervraag:
wat is wel en wat is niet nodig
om een goede christen te zijn?
i: atlas van stolk rotterdam
Het antwoord is even simpel
als overtuigend: het dubbelge
bod van de liefde, die voor de
naaste én voor zichzelf. De
rest, zegt Berkven-Stevelinck,
was voor hem bijkomstig.
Coornhert had de onzichtbare
kerk van alle wedergebore
nen op het oog en hij, die zich
nooit formeel los maakte van
de katholieke kerk hoe zeer
hij ook doordrongen was ge
raakt van haar corrupte ka
rakter in die dagen, zag die
onzichtbare kerk als de enige
werkelijk universele katholie
ke kerk in de ware zinvan
het woord.
Fel verzette hij zich tegen re
formatorische leerstelligheden
als de predestinatie- en de
erfzondeleer. Want deze dog
ma's beroofden de mens van
zijn vrijheid om zich te ver
volmaken en maakten God
zelf tot een tiran. Juist door
dat Calvijn en Luther er de
nadruk op legden dat de mens
tot alle kwaad geneigd was
kon er van een geleidelijke
groei naar de volmaaktheid
geen sprake zijn.
Deze groei naar volmaaktheid
zette Coornhert uiteen in zijn
Zedekunst dat is wellevens
kunst, de eerste praktische
ethische leer die in de volk
staal werd geschreven.
Volmaaktheid is in de ogen
van Coornhert geen staat die
voor gewone stervelingen on
bereikbaar zou zijn, want dit
zou domweg strijdig zijn met
de bij Matteus vermelde op
roep van Jezus „volmaakt te
zijn, gelijk uw vader in de he
mel". Zij is een goed dat met
behulp van geduldige oefe
ning bereikbaar is, een op
dracht ook voor Coornhert
zelf, en zij veronderstelt niet
de onthechting aan de werke
lijkheid waar de beschouwen
de monniken naar streefden.
Ketters
Al helemaal moest Coorhert
niets hebben van hen die zich
gerechtigd achtten ketters te
verbranden. Het geloof is een
gave Gods en iedereen is vrij
het tot zich te nemen. In de
Synodus of van der Conscien-
ten Vryheyt (1582) liet de op
polemiek verzotte Coornhert
vertegenwoordigers van ver
schillende geloofsrichtingen
met elkaar discussiëren. Zelf
plaatste hij zich in de rol van
de schriftgeleerde Gamaliël,
bekend uit Handelingen 5, om
de godsdienstvrijheid te be
klemtonen. God alléén mocht
volgens hem de zielen doden,
hij alleen kan de waarheid
doen zegevieren en een mens
kan niet oordelen over kette-
Daardoor liep men i
kans te strijden tegen God
zelf. Vandaar dat hij respect
bepleitte voor de verschillen
de geloofsopvattingen.
In een bijdrage van W. Berg-
sma over Coornhert en de
godsdienstpolitiek stelt deze
dat diens pogen te bemiddelen
tussen de aanhangers van de
verschillende geloofsrichtin
gen zoals neergelegd in zijn
boekje Bedencke vander Ne
derlanden noodt ende hulpe,
geschreven in 1580 op een be-
slissénde fase van de Opstand,
bij voorbaat tot mislukken ge
doemd was, omdat zijn voor
stellen niet realistisch waren.
Maar wat was in feite realisti
scher dan te streven naar een
verzoening in een situatie
waarin het aantal „ketterdo-
den" in 1566 aan zowel katho
lieke als protestantse zijde
„meer dan ses en dertigh duy-
sent menschen" bedraagt, zo
als Coornhert verneemt van
Willem van Oranje. Het gege
ven wordt vermeld in een bij
drage van W. Bonger in de
zelfde bundel over de verhou
ding tussen de prins en
Coornhert.
In de herdenkingsbundel ko
men meer conflicterende vi
sies voor waaruit blijkt dat
het beeld van Coornhert nog
steeds niet tot rust is geko
men. Voor een deel is dit ver
klaarbaar omdat het histo
risch onderzoek naar zo'n
sterke persoonlijkheid als
Coornhert altijd open plekken
zal blijven vertonen, voor een
ander deel vloeit dit uiteraard
voort uit de overtuigingen
van Coornhert zélf. In ieder
geval was hij met zijn be
klemtoning van een confes
sieloos, dat wil zeggen niet
aan kerkgenootschap gebon
den, bijbels geïnspireerd
christendom zijn tijd ver
vooruit. De paradoxen waar
de tijdgenoten mee geconfron
teerd werden, zijn voor ons
van weinig betekenis meer.
Buitenlanders zoals de Pool
Leslek Kolakowski en de Rus
Bruno Becker, die zich in
1922 speciaal in Nederland
vestigde om Coornhert te be
studeren en de kennis over
zijn persooon aanzienlijk ver
meerderde, zagen zijn beteke
nis in en leerden speciaal Ne
derlands. De tragiek van Mul
ler was het, zoals blijkt uit de
afsluitende historiografische
bijdrage van E.O.G. Haitsma
Muiier, dat hij die daartoe bij
uitstek in staat zou 'zijn ge
weest, de grote samenvatten
de studie over Coornhert niet
meer heeft kunnen schrijven.
Dat is jammer, ook omdat in
de nu fraai uitgegeven her
denkingsbundel helaas vooral
de aandacht voor het detail
domineert. Een toegankelijk,
synthetiserend beeld van
Coornhert roept ook deze
bundel niet op.
PAUL VAN VELTHOVEN
Dirck Volckertszoon Coornhert.
Dwars maar recht. Onder redactie
van H. Bonger, J. Hoogervorst, M.
Mout, I. Schöffer, J. Woltjer. Uit
gave De Walburg Pers. Prijs
39,50.
Ceidae Soma/nL
Dreigend drijfzand
De 'kaderbrief', die minister Kok deze week aan kamer 0
den en kabinet heeft verzonden, geeft aan waar de marj
liggen van de Rijksbegroting voor het komend jaar. Die m
ges zijn smal, dat is duidelijk. Het zou geen overtuigende L-i-
druk maken als de eerste de beste begroting van dit kabii
reeds een breuk opleverde in de neergaande lijn die het èr
nancieringstekort de laatste jaren vertoont. Om temidd
van een serie mee- en tegenvallers op het geplande percen SN
ge van 4,75 uit te komen moet de minister van financirru
meteen al fors aan de noodrem trekken. Koks kaderbrief lt
vat bezuinigingsvoorstellen tot een totaal van circa zes m ar'
jard. Dat is verontrustend veel, in het eerste volle begrotin oo:
jaar van een kabinet dat in alle rust de vruchten van ze\ >V
jaar hard herstelbeleid had willen plukken. iar
Ig*
De essentie van het 'nieuwe beleid' wordt bij de ombuig 1S*
gen buiten schot gelaten. Maar het was al langer duidel^
dat voorlopig en vermoedelijk ook op langere termijn, slecf™
een zeer kale versie van dat 'nieuwe beleid' haalbaar is. n
koppeling tussen uitkeringen en ambtenarensalarissen en ctc
zijds en lonen in het bedrijfsleven anderzijds blijft overeii
In 1991 vergt dat al een slordige 1,5 miljard extra, en dan r j
lopen met name de ambtenaren hun achterstand niet henci
maal in. Daarvoor hebben de meeste cao's in het bedri irsl
leven intussen de magische koppelingsgrens van 2,5 proc V
al te ver overschreden.
>rd
[en
VOOR de fameuze 'sociale vernieuwing' is een miljoen 1
fonds gecreëerd, maar het betekent weinig meer dan het art
elkaar vegen van een aantal al lang bestaande subsidiest
men. Het Nationaal Milieu Beleidsplan kan worden door eej
voerd, minister Alders kan echter zijn 'plus-variant' wel ml
de la laten liggen. Daar is even geen geld voor. 'Nieuw
leid' blijft dus mogelijk, doch met mate. g
en.
"ttt ^h'
HjN dat alles dan nog op voorwaarde dat Kok voor al_
ombuigingsplannen niet alleen de handen op elkaar krianf
eerst binnen het kabinet en dan daarbuiten, maar dat [er;
plannen vervolgens ook nog opleveren wat hij ervan v1^
wacht. Het voorstel voor een versnelde bezuiniging op de ne
fensieuitgaven zal in beide opzichten, ondanks nauwel ge:
hoorbaar sabelgekletter uit de CDA-fractie, nog de mir jkt
problemen opleveren. Het sluit aan bij de tijdgeest en is int t:
uitvoering controleerbaar: zelfs Koks strijdvaardige kabin ?oi
collega Van den Broek lijkt ervoor gewonnen.
igo
AANMERKELIJK minder overtuigend echter zijn enliaa.
puur incidentele dekkingsmanoeuvres in de kaderbrief, z< eh
de verkoop van staatsaandelen. Ruding maakte ook gebr
van die onelegante noodgreep (DSM) als hij helemaal i er
meer wist hoe hij aan geld moest komen. Nog gammele 0pi
verder het verhaal over de „efficiency-verbeteringen bij A
overheid" die na 1991 genoeg geld moeten opleveren om >nd
dan de koppeling tussen bedrijfslonen en ambtenarensalae^
sen in stand te kunnen houden. Dat is een begroting bouï
op drijfzand. 1
Het meest zorgwekkend zijn nog de ongedekte cheqJT
waarvan er een paar in Koks kaderbrief staan afgedr -w
met als politiek meest beladen element de" WIR-overscl Jl
ding. De keuze gaat tussen nog meer ombuigen, het finan
ringstekort alsnog vergroten, of lastendruk bij het bedr si
leven laten toenemen. Gegeven het relatief rooskleurige >f~
fer van de collectieve lastendruk (52,7 procent) ligt het 1 J
ste veruit het meeste voor de hand. Dit ook al staan de dn
tiekamers bij voorbaat bol van verontwaardiging en vi "JJ
Koks collega Andriessen van economische zaken er n ft
voor. In
ite|
MET alle onderzekerheid over de feitelijke opbrengst jng
de aangekondigde ombuigingen zou (nu reeds) verder sniji ir
in de overheidsuitgaven echter onverantwoord zijn. Het 1 de
ste restje 'nieuw beleid' dat in de kaderbrief overeind is ®n<
bleven zou als sneeuw voor de zon verdwijnen. En daar
de politieke geloofwaardigheid van het kabinet.
ie.
HET financiële kader is krap gehouden, en dat is terec^c
Maar in al z'n broosheid biedt het tenminste nog enig
spectief op de verwerkelijking van allerlei verkiezingsb* q t
ten. Het bedrijfsleven werkgevers en werknemers ?00
men heeft royaal uitgepakt in de cao-onderhandelinjie f
Het gaat niet aan om de oeverloze' WIR-ellende nu op
staat af te wentelen en daarmee een streep te halen doo
beloften die de regering aan de bevolking heeft gedaan. sor]
Brieven graag kort en duidelijk geschreven.
De redactie behoudt zich het recht voor ingezond
stukken te bekorten.
Breuk
Een stukje in de rubriek
Weekeinde onder het kopje
Breuk (2) over CDA-raadslid
Wilbert Hettinga zit er finaal
naast. Hettinga heeft zich wat
de historische haven en de res
taurantboot in het Galgewater
betreft blindelings geschaard
achter het voorstel van B en
W en heeft voor geen rooie
cent oppositie daartegen ge
voerd. Ik ben 79 jaar, heb al
tijd gestemd tot de laatste ge
meenteraadsverkiezingen,
doch toen ik naar twee com
missievergaderingen over deze
kwestie was geweest, bei
uit het plaatselijke CDA
stapt. Ik stem dus niet
voor de gemeenteraad. Di
zoveel mensen niet gaan s
men komt natuurlijk omd
alleen maar als stemvee
gebruikt en voor geen een
vloed hebt op een even
beleid. Eén man wil een
taurantboot neerleggen,
iedereen protesteert. En
één commissielid steun
protesten. Ik krijg de in
dat de heer Wilbert Het
alleen maar kan ja-knikk
G.C. Heemskerk,
LEIDEN.
Uitgave Westerpers (behorende tot Sijthoff Pers)
Kantoor: Koopmansstraat 9. Rijswijk
Telefoon 070-3190 933
Postadres, postbus 9. 2501 CA 's-Gravenhage.
Abonnee service
Telefoon 070 - 3190 885 van ma. t/m vr van 08 30 tot 17 00 uur
Nabezorging
Telefoon 070-3950 101
van ma. t/m vr. van 18 00 tot 20.00 u. op za van 14.00 tot 16.00 u
Abonnees die tevens de Delftsche- of Westlandsche Courant
ontvangen, verwijzen wij voor de nabezorging naar de mededelu
daarover in de betreffende uitgave.
Abonnementsprijzen (inclusief 6% BTW.)
Bij automatische betaling. Bij betaling per accept-girokac
per maand 25,10 per maand f 26
per kwartaal f 74,80 per kwartaal f 75
per jaar f 293,45 per jaar f. 294
Het abonnementsgeld dient vooruit te worden voldaan.
Advertenties
Uitsluitend in combinatie met de Haagsche Courant
Informatie en tarieven over KLEINTJES-advertenties
tel. 070 - 3950 304
over andere vormen van advertenties en contracten
tel 070- 3190 792
Tarieven worden op aanvraag verstrekt.
Telefax voor uitsluitend advertenties 070 - 3902 702
Bankiers
AMRO BANK NV 473 575 515
POSTBANK NV 663 050
AJ
