scar-uitreiking: meer
iet-Amerikanen dan ooit
Nederlands Kamerorkest
sneltdoor werk Vivaldi
Het perfecte huwelijk van Ryuichi Sakamoto
GeidócSoutcuit
Nederlands jazzkwartet
wint Tsjechisch festival
Bartókprijs postuum naar Géza Frid
)RI VING MISS DAISY' GROOTSTE OSCARWINNAAR
UNST/RTV
DINSDAG 27 MAART 1990 PAGINA 17
Sigh t Breed'
este griezelfilm
(STERDAM De Britse
idjm „Night Breed" van de
[isseur Clive Barker heeft
prijs gekregen voor de
ite griezelfilm tijdens het
il jelopen weekeinde in Am-
ige rdam gehouden „Week-
of Terror, part VII". De
nadfcjs, de Silver Screen
hoo rard, is dit jaar voor het
31 rst uitgereikt, zo maakte
janisator Film Events be
nd. Van de 24 films die
re< getoond waren beleefde
hun première, waaronder
llenjght Breed. Het filmfesti-
trok in twee nachten
er dan 3.000 bezoekers.
is I
KARLOVY VARY Het Nederlandse Mike del Ferro Quartet
heeft op het zevende jazzfestival van Karlovy Vary, Tsjechoslo-
wakije, de hoofdprijs gewonnen. De prijs voor de beste solist
ging naar de Nederlander Stefan Lievestro, bassist van de groep.
Op het festival van Karlovy Vary (Karlsbad) traden naast Tsje
chische groepen, een tweede Nederlandse groep (het Albanism
Quartet) vertegenwoordigers op uit Frankrijk, Engeland, West-
Duitsland, Hongarije, Denemarken, Finland en Zweden. Het
Nederlandse jurylid Wouter Turkenburg van het Koninklijk
Conservatorium in Den Haag en mede-organisator van Delta
Jazz (derde week oktober) bestemde een Delta Jazz Prijs - voor
een niet-Nederlands groep van betekenis voor de ontwikkeling
van jazz in eigen land - voor het Hongaarse No-Spa Quintet.
De virtuoze en door het publiek toegejuichde pianist Mike del
Ferro is een zoon van de Amsterdamse zangpedagoog en spraak-
therapeut Len del Ferro.
BERGEN Aan de verleden jaar in het
Noordhollandse Bergen overleden componist-
/pianist Géza Frid is in Hongarije postuum de
Béla-Bartókprijs 1990 toegekend. De onder
scheiding wordt jaarlijks uitgereikt op 25 maart
ter gelegenheid van de geboortedag van Bartók
(1881-1945) aan een internationaal vermaard
musicus of ensemble van Hongaarse afkomst.
Zij i$ in de Ferenc Liszt-Academie door Arthur
Frid namens zijn vader in ontvangst genomen.
De in 1904 te Móramarossziget in Hongarije ge
boren kunstenaar Géza Frid vestigde zich in
1929 in Nederland en woonde ruim vijftig jaar
nabij het Concertgebouw te Amsterdam. In sep
tember 1989 is hij overleden aan de gevolgen
van brandwonden, die hij in een verzorgingste
huis te Bergen (NH) had opgelopen.
Frid trad als zesjarig wonderkind voor het eerst
in het openbaar op, kreeg in Boedapest compo
sitieles* van Zoltén Kodóly en studeerde piano
bij Bartók. Zijn oeuvre omvat meer dan 100
composities die over de hele wereld zijn uitge
voerd: orkest- en kamermuziek, opera- en bal
letmuziek, vocale werken etc. Hij was een be
faamd concertpianist, begeleider en vertolker
van kamermuziek en hij maakte talloze buiten
landse tournees, waarbij hij ook optrad als diri
gent.
Niet alleen als scheppend en uitvoerend musi
cus verwierf Géza Frid bekendheid, hij was
muziekrecensent, docent aan het conservatori
um, bestuurslid van Buma, oprichter en voor
zitter van het Nederlands Bartókgenootschap,
alsmede auteur van enkele boeken en tiental
len artikelen over uiteenlopende onderwerpen.
Frid, die in de oorlog een actieve rol speelde in
het Nederlandse kunstenaarsverzet, was gerid
derd en kreeg diverse compositie-opdrachten,
muziekprijzen en onderscheidingen in binnen-
en buitenland.
3nr
IS ANGELES/DEN
G - De grote win-
bij de 62ste uitrei
van de hoogste film-
Ijzen in Amerika en in-
tdels de (zeker com-
•cieel gezien) belang-
ite in de werèld, de
:ars, werd de film 'Dri-
Miss Daisy'. Vier Os-
Beste film, beste
luwelijk hoofdrol (Jes-
Tandy), beste scenario
ir een ander medium
ïnyk theater in dit geval),
nair'beste make-up.
voorbaat stond vast dat de
itse 'moneymakers' in Hol-
'ood weer buiten de hoofd
azen zouden vallen, Steven
jelberg ('Indiana Jones') en
r» gorge Lucas, zonder noe-
o (nswaardige nominaties. 'In-
.a Jones and the last crusa-
kreeg slechts een Oscar
ir de beste 'sound effect edi-
Als officiële goedmaker
m Jack Valenti, president
tenj de Motion Picture Associ-
'J e^n opdraven om toch maar
n8 t veel lof Spielberg en Lu-
elaan te kondigen. De film-
AiPkers, samen goed voor acht
M de tien financieel meest
sat besvolle films aller tijden,
te. ïen op als... presentators. Ze
ipgjden er wat humorloos bij
V; n ze een ere-Oscar presen-
•den aan de Japanse mees-
kAkiro Kurosawa. De oude
h W°sawa die vanuit Ja~
bel door vrienden en familie
Jd toegezongen met een
PPy birthday' dat in Los
aar geles werd overgenomen,
daarde „nog steeds niet
•gedrongen te zijn tot de
van de cinematografie",
hoopte met de Oscar als
,daar alsnog in te sla-
eel glasnost
irnationale schakelingen
Ide satelliet waren de grote
iwigheid bij de tegen de
uur durende ceremonie:
eikou, Londen, Genève,
jiey, Buenos Aires en el-
in Amerika. Presentator-
liek Billy Crystal liet met
variatie op een filmtitel
schakelen naar het land
s w'Gorbatsjov: „de man die
tekf"
de
Morgan Freeman arriveert in Hollywood: hij kreeg geen Oscar, maar de film waarin hij speelde
('Driving Miss Daisy') haalde er vier. foto: ap
Twee Oscarwinnaars samen in de Ierse film 'My left foot': Daniel Day Lewis (beste bijrot) als de
verlamde Christy Brown en Brenda Frecker (beste vrouwelijke bijrol) als zijn moeder. foto: pr
kan zeggen 'Honey I shrunk van drie boeken. Brenda Frec-
the party' (Liefje, ik heb de ker als zijn moeder kreeg de
partij laten krimpen)". Jack
Lemmon in Moskou met de
mooie Natalia Negoda ('Little
Vera') begroette om zich heen
acteurs, schrijvers èn critici en
vond dat met dat laatste glas
nost een beetje té ver werd
doorgevoerd.
Op de tweede plaats bij de Os
carwinnaars kwam Edward
Zwicks 'Glory': beste manlijke
bijrol Denzei Washington, bes
te cinematografie en beste ge
luid. Daarna Oliver Stone's
'Born on the fourth of July' en
Jim Sheridans 'My left foot',
ieder met twee Oscars. Die
voor Stone (beste regisseur)
was niet zó verrassend, wel de
twee voor de eerste Ierse film
die voor een Oscar genomi
neerd werd, 'My left foot', het
levensverhaal van de Ier
Christy Brown. Brown, kind
uit een doodarm gezin van 22
Oscar voor de beste bijrol en
de fantastische Daniel Day Le
wis (uit o.m. 'The unbearable
lightness of being' en 'Room
with a view') die zelfs tussen
de opnames door zijn rol als de
spastische Brown volhield om
de concentratie niet te verlie
zen, die voor de hoofdrol.
Buitenland
Het is opvallend voor deze Os
car-uitreiking die in het teken
van het buitenland stond. Be
halve de Oscar voor de beste
buitenlandse film (naar Giu
seppe Tornatore's 'Cinema Pa-
radiso' een film waarvan je
wel móet houden - binnenkort
in ons land), kwam een hele
reeks Oscars in niet-Ameri-
kaanse handen terecht. De
twee voor 'My left foot', de Os
car voor art-direction voor
kostuums voor de Britse Sha
kespeare-verfilming van 'Hen
ry V'. Nogal wat. Tekenend
voor talenten-slokop Holly
wood waar steeds meer bui
tenlanders carrière maken
Australiër Bruce Beresford
maker van 'Driving Miss Dai
sy', kreeg merkwaardig ge
noeg zelfs geen nominatie voor
zijn film die er een handvol
had. Hollywood-collega's von
den dat zelf ook maar vreemd,
en zeiden dat wel driemaal
hardop. Producer Richard Za-
nuck nam zijn Oscar voor deze
film over een kribbige joodse
dame (Jessica Tandy) en haar
relatie met haar zwarte chauf
feur (Morgan Freeman) in ont
vangst met „ik had hier nooit
gestaan zonder de briljante
Bruce Beresford".
De meest onverwachte kriti
sche noot kwam van presenta
trice Kim Basinger, die plomp
verloren liet weten dat Spike
Lee's film over blank-zwart
relatie's in Harlem er belache
lijk karig was afgekomen bij
de nominaties. Lee's film was
Anti-Oscars voor Stallone en Derek
LOS ANGELESSylvester Stallone en Bo Derek zijn in Los
Angeles door de „Stichting van de Gouden Frambozen" uitge
roepen tot respectievelijk de slechtste filmacteur en de slechtste
filmactrice van het afgelopen decennium. De stichting heeft het
tweetal aan de vooravond van de jaarlijkse uitreiking van Os
cars in Hollywood (voor de beste filmprestaties) zogenaamde
anti-Oscars oftewel „Gouden Frambozen" toegekend. Een der
gelijke „onderscheiding" viel ook ten deel aan William Shatner
als „slechtste regisseur". De door hem geregisseerde film „Star
Trek V" kreeg het predikaat „minst goede film".
waarschijnlijk met z'n geweld
dadige en open einde te scherp
van toon voor Hollywood. Te
ken van andere mensen te be
moeien". Tom Cruise was de
grote verliezer. Al lachte hij
kinderen, werd geboren met 'Batman' (Anton Furst), de Os-
een hersenverlamming waar
door hij noch kon praten noch
kon bewegen, zijn jeugd als
een hond onder de trap door
bracht, tot hij met zijn linker
voet begint te schrijven en
zich daarna met een ongeloof
lijke wilskracht opwerkt tot tember vrij te zijn voor nieuwe
schilder en later tot schrijver opdrachten, de Oscar voor de
de beste korte anima
tiefilm voor de broers Lauen-
stein, Duitsers die in Amerika
werken, de Oscar voor de
oude Engelse cinematograaf
Freddie Francis ('Glory') die
onmiddellijk liet weten in sep-
meer opvallend omdat zwart dapper toen winnaar-concur-
Hollywood sterker dan ooit rent Daniel Day Lewis riep
nie. Denzei Washington voor lin'.
zijn rol als soldaat in het eerste Bugs Bunny reikte een spe-
vocht ('Glory'), de nominatie liet bescheiden weten dat nie-
voor de zwarte acteur Morgan mand in Hollywood er ook
Freeman ('Driving Miss Dai- maar iets van had gebakken
sy'), de keur van bijna alle- zonder de 'screenwriter', en
maal zwarte entertainers tus- ceremonie-meester Billy Crys-
sendoor (Diana Ross die samen tal had gelukkig genoeg leuke
met de ionge Judy Garland- teksten om alle karige be-
op-film 'Somewhere over the dankjes (aan moeders, vaders,
rainbow' zong) plus een aantal ooms en tantes, al mochten ze
gemengde blank-zwart teams niet meer 45 seconden duren
(o.m. bij de sound-effects groep en werden ze soms afgekapt)
j-_ j- /-x 't-i - - te compenseren Mooiste van
Crystal: Jack Nicholson is zo
rijk dat hij zich laat knippen
door Jon Peters. Nicholson
haalde vele miljoenen binnen
Denzei Washington, die eerder Steve Biko speelde in 'Cry Free
dom', krijgt van actrice Geena Davis de Oscar uitgereikt voor de
beste bijrol in Glory foto: ap misbruiken om zich met de
Bugs Bunny
Oliver Stone stelde zich op
nieuw politiek op door bij de met zijn rol in 'Batman', Jon
ontvangst van zijn Oscar (bes- Peters - ooit de kapper en ge-
te regie 'Born on the fourth of liefde van Barbra Streisand -
July') te zeggen: „Vietnam is werd als filmproducer voor et-
nog steeds niet over zolang er telijke miljoenen weggekocht
mensen zijn die hun macht door nieuwe filmgigant Sony.
BERT JANSMA
wieelregisseur
exter overleden
NDEN De Engelse ope-
1 en toneelregisseur John
iter is op 64-jarige leeftijd
een hartaanval overleden.
Iter begon in 1957 bij het
idense Royal Court theater,
fur hij de werken van de zo-
rbemde 'angry young man'
loduceerde. Toen hij ver
was aan het National
ijatre verbreedde hij er het
rtrtoire, waarbij hij een
bfhtbare samenwerking
ging met uiteenlopende
wsen als de populaire to-
schrijver Terence Rattigan
npe dichter Tony Harrison,
Griekse en Romeinse stuk-
len Franse klassiekers ver-
pe. Het toneelstuk „Equus"
Peter Shaffer bracht hij in
f van het National Theatre
Broadway, waar de
rol een tijd werd ge-
ovepd door Richard Burton.
,Het[
al earnaast was Dexter een
ktijkM operaregisseur. Een van
>verl beste produkties was „Dia-
2 dajn van de Karmelieten'
Francis Poulenc in het
"opolitan in New York.
kelens opvolger
Felsenthal
VERSUM De NOS
Piet Erkelens (34) be-
tot chef muziek en
de hoofdafdeling cul-
programma's televisie,
lens komt in de plaats
per 1 maart vertrokken
Felsenthal. De benoe-
gaat in op 1 april. Erke-
sinds 1982 werkzaam bij
OS, is op het moment
inator bij het televisie-
amma NOS-Laat. Hij
ook een aantal kunstpro-
ma's gemaakt en was
redacteur van het pro-
ma „Uit de Kunst".
Beschadigd
Dit beschadigde
schilderij van de
16e-eeuwse
Zuidnederlandse
schilder Jan van
Hemessen is een
van de vier
Roemeense
werken die
ernstig
werden tijdens de
revolutie vorig
jaar. De werken,
vol kogelgaten,
arriveerden
gisteren in het
Rijksmuseum in
Amsterdam, waar
ze worden
gerestaureerd.
foto: anp
Nederlands Kamerorkest onder lei
ding van Tibor Varga met als solis
ten Nicanor Zabaleta, Istvan Parka-
nyi, Jeanne van Tol en Beverley
Lunt. Dr. Anton Philipszaal, Den
Haag.
Drie van de vier componisten
op het programma dat het Ne
derlands Kamerorkest gister
avond in de Philipszaal uit
voerde leefden, de één langer
dan de ander, in de twintigste
eeuw. Arme Vivaldi: juist hij
was de leverancier van het
werk dat het enige zwakke
onderdeel van de avond vorm
de. Zijn Concert voor vier vio
len en strijkorkest werd door
dirigent/violist Tibor Varga en
door Istvan Parkanyi, Jeanne
van Tol en Beverley Lunt in
sneltreintempo afgehandeld,
waarbij beide hoekdelen niet
als allegro maar als presto
werden genomen. Een derge
lijke visie op Vivaldi is inmid
dels achterhaald.
Subliem vertolkte Tibor Varga
hierna het Concerto funebrè
voor viool en strijkorkest van
Karl Amadeus Hartmann, een
aangrijpend werk. Hartmann,
een compositorisch architect,
schreef dit Concerto in 1939
als reactie op het uitbreken
van de Tweede Wereldoorlog.
Een heftige aanklacht maar
ook ingetogen en bewogen
verstilling, expressief maar
ook als in gebed verzonken.
Tibor Varga (68), ooit leerling
van Carl Flesch, droeg met
zijn spel het orkest naar onge
kende hoogten. Zeer indruk
wekkend.
Harpist Nicanor Zabaleta, een
begrip. Wie zou hem zijn 83
jaar geven? Het is driekwart
eeuw geleden dat Zabaleta zijn
eerste harp kreeg en in al die
jaren was hij een voortreffelijk
ambassadeur voor zijn instru
ment. Nog altijd een groot mu
sicus zoals hij bewees in de
weergave van de Twee dansen
van Debussy, verfijnd en bij
zonder welluidend. Dank zij
zijn aanwezigheid kon het pu
bliek ook de schoonheid erva
ren van de Petite Symphonie
Concertante voor harp, clave-
cimbel, piano en twee strijkor
kesten van Frank Martin. On
begrijpelijk en jammer dat bij
het clavecimbel een_microfoon
werd gezet. Die versterking is
in de Philipszaal akoestisch
volstrekt overbodig en ver
stoorde de klankverhouding
op ergerlijke wijze.
ADRIAAN HAGER
De echt grote kunstenaar is te
herkennen aan zijn bescheiden
opstelling. Ryuichi Sakamoto
behoort tot die categorie en
het was dan ook bijna ontroe
rend om te zien hoe hij telkens
weer* het ovationele applaus
van een vol Carré in ont
vangst nam.
„Het is mijn eerste keer in
Amsterdam sinds dat ene con
cert met het Yellow Magic Or
chestra, jaren geleden. Sinds
dien heb ik niet veel uitge
spookt", liet hij aan het begin,
na een uitzonderlijk warme
ontvangst, bijna verontschuldi
gend weten.
Sakamoto jokte een beetje,
want zijn samenwerking met
ex-Japan-zanger David Sylvi
an, maar ook zijn uitstapjes op
en achter het witte doek,
waarvan 'Merry Christmas
Mr. Lawrence' en 'The Last
Emperor' de hoogtepunten
vormen, hielden deze filmge-
nieke componist constant in de
schijnwerpers. Het was dan
ook reikhalzend uitkijken
naar zijn enige Nederlandse
concert. Bang dat het een flop
zou worden, hoefde niemand
te zijn, daarvoor heeft de man
gewoon te veel talent. Boven
dien stuurde hij als voorloper
'Beauty' de wereld in en deze
elpee bleek de schoonheid van
de titel te herbergen.
In het een uur en driekwartier
durende optreden (inclusief
een toegift) loodste hij zijn pu
bliek door verschillende stem
mingen en liet hij horen hoe
een perfect huwelijk tussen
Westerse en Oosterse muziek
moet worden gesloten. Saka
moto speelt techno-pop met
warmte, legt door middel van
zijn spel duidelijke accenten
en vlecht typische Japanse
stijlbloempjes door een rijk ge
schakeerd Westers geluidsde
cor. Dankzij die Japanse in
vloeden is de muziek rijk aan
sfeer, kun je bij de filmthema's
die hij uit de toetsen van zijn
vleugel tovert, wegdromen om
even later de hypnotiserende
werking van de herhaling in
praktijk te brengen.
Met een aantal Japanse en
Westerse musici creëert hij
verschillende stemmingen,
verbindt hij de verderlichte
schoonheid van 'Forbidden
Colours' met de zwaar-aange-
zette gitaarpartij in 'Amore' en
kun je ondertussen jaloers toe
kijken hoe hij de toetsen be
roert. Sakamoto werkt tijdens
zijn concert met contrasten,
geeft de muziek (mede dankzij
de strak geslagen, maar over
dadige drums) een explosieve
kracht om direct daarna
slechts met de piano te impo
neren.
De drie Japanse zangeressen
die Ryuichi bij zich heeft, zijn
vertederend in hun klungelig
heid wanneer ze dezelfde
danspasjes moeten uitvoeren
of met hun waaiers dezelfde
patronen moeten laten zien.
Vocaal fonkelen ze echter met
hun hoge stemmen. Dat geldt
ook voor toetseniste en voca-
liste Nicky Holland, die Saka
moto op beide terreinen een
solide basis biedt. De enige
zwakke schakel in het geheel
is de Engelse uitspraak van de
Japanner, al heeft het tegelij
kertijd ook iets charmants. In
een wonderschoon lichtdecor
biedt hij, ondanks zijn zwakke
stem, rijke muziek en tilt hij
zelfs een eenvoudig nummer
als The Rolling Stones' 'We
Love You' in twee verschillen
de versies ver boven de mid
delmaat uit. De soms avant-
gardistische uitstapjes, die hij
zich op het podium veroor
looft, dragen bij tot een uiterst
gevarieerd aanbod zoals dat
maar zelden is te horen. Daar
om is het zo leuk dat er men
sen als Ryuichi Sakamoto zijn.
Ze zouden alleen wat vaker
moeten komen.
HANS PIËT
door René de Cocq
Zelfingenomenheid
Nu de heer en mevrouw
Mandela als een soort
diplomatenechtpaar over de
wereld mogen trekken en zich
overal minzaam kunnen
onderhouden met plaatselijke
politici en plaatselijke pers,
kortom: nu de Zuidafrikaanse
regering een beetje de druk
van de raciale ketel lijkt te
hebben gehaald, is de
aandacht voor de
levensomstandigheden van de
zwarte bevolking in Zuid-
Afrika wat weggeëbd.
We kijken nu met z'n allen
weer naar het oosten, waar het
immers gist en borrelt in de
(ex-)communistische wereld.
En natuurlijk, dat moet ook,
want daar gebeuren
belangrijke zaken, die de ooit
zo starre machtsverhoudingen
op alle fronten aan het
wankelen brengen. En als er
andermaal tanks rollen, dan
hou je je hart weer vast.
Maar: ondertussen is er in
Zuid-Afrika nog maar bitter
weinig veranderd. Dat werd
mede gedemonstreerd door het
tweede deel van de NOS-serie
'Hollander voor de
eeuwigheid', zaterdag, deze
keer over enkele
Zuidafrikaanse mensen van
Nederlandse afkomst.
Reuze aardige mensen hoor,
daar niet van, en ook helemaal
niet echt slecht voor hun
talrijke zwarte personeel.
Maar toch lopen de kriebels
over je rug als je zo'n man z'n
zwartjes aan de cameraploeg
hoort voorstellen, en je ziet
achter zijn woonpaleis het
loodsje waar het zwarte
personeel mag wonen in
stapelbedden, en je constateert
dat die zwarten schoenen
dragen die van autobanden
zijn gemaakt. De man
grinnikt: van autobanden, wat
zijn die jongens handig hè.
De nog niet eens zo lang in
Zuid-Afrika wonende
Amsterdamse elektricien
toonde met trots zijn huis. Vijf
badkamers, daar hebben jullie
niet van terug hè, wie heeft
dat in Nederland? Een voor
het personeel en vier voor mij.
En zijn vrouw verhaalt
berustend dat ze al lang niet
meer op begrip in Nederland
rekenen: Wij zijn nu eenmaal
anders dan de zwarten en de
zwarten zijn anders dan wij,
daar denken ze in Nederland
niet aan. Misschien heeft ze
daar wel een beetje gelijk in.
Maar dan blijft nog overeind
de prangende vraag: waarom
zou dat 'anders zijn' er dan
altijd op moeten uitdraaien dat
wit de baas is en zwart de
knecht?
Het aardige van het
programma was, dat het niet
was gemaakt vanuit
Nederlands
superioriteitsgevoel. De
makers lieten de ex-
Nederlanders keurig en
uitgebreid aan het woord, ze
mochten gewoon zichzelf zijn,
hun eigen verhaal vertellen,
ze werden ook niet verbaal
onder druk gezet. Dat beeld
van blanke
zelfingenomenheid, dat
schetsten ze echt helemaal
zelf, en ze deden dat met grote
trefzekerheid.
Maar er werd in dezelfde
documentaire wel vakkundig
tegengas gegeven voor de
benepen standpunten van de
'bazen' die het daar zo 'baye'
goed getroffen hadden met
hun zwartjes. Het kwam van
een blanke Zuidafrikaanse
journaliste, ook van (zij het
zeer verre) Nederlandse
afkomst, die helder
analyserend de vloer
aanveegde met hun starre
arrogantie. Een prima
programma, dat je een beetje
'erbij' bracht; dat is toch altijd
het argument: je moet erbij
geweest zijn om erover te
kunnen oordelen? Welnu, dit
soort televisie helpt daaraan
mee.
Inmiddels heeft de 'soap opera
rond het Nederlands elftal een
dieptepunt bereikt met het
conclaaf op Schiphol. Ik kan
me niet anders herinneren
dan dat machtswellust,
amateurisme, baantjesjagerij,
vriendjespolitiek, intriges en
verraad waren verbonden aan
het bondscoachschap
(Fadrhonc, Zwartkruis,
Happel, Michels, Beenhakker,
Rijvers - de ene 'affaire' na de
andere), en de iacht op
Libregts is in die zin niks
nieuws.
Willem Kieft zei het
zondagavond op de televisie
met een lachje: Dit zal in het
buitenland wel niet echt
professioneel overkomen. Nee,
dat kun je wel zeggen. We zijn
weer eens de risêe van
voetballend Europa. Maar: we
zijn het gewend. En wie zich
de organisatorische puinhopen
van 1974 en 1978 nog
herinnert heeft goede hoop dat
dit alles in Italië toch nog tot
sportief succes zal kunnen
leiden...
