Hollywood heeft kapitalen over voor een Oscar nalë Opmaken zonder knoeien voor slechtzienden AND THE WINNER IS ££tdóe6ou*a/nt R ZATERDAG 17 MAART 1990 PAGINA hoofdrol in 'Moonstruck' en voor dei mera's alleen haar kapper, grimeur /olj haar 'dialect-coach' bedankt had, herst mzt de ze het daarna fluks met drie hele j raa vertentiepagina's in de vakpers. Tw rerk daarvan met alléén maar namen van dereen die ze in de haast vergeten wa Toen Sally Field haar tweede Oscar ;en ontvangst mocht nemen voor 'Places pec the heart' (1984) gilde ze het bijna hys [op risch uit naar haar publiek: „You li me! You like me!". Een andere voi van dankbaarheid van een vrouw zich als actrice in een hoek gedrukt vo xp de. ip Voor wie op 26 maart de woorden „A [e]< the winner isklinken? Er zullen Nederland maar weinigen zijn die en vd wakker liggen, al duiken er hier en di >ee pnjsvraagjes rond die Oscars op. De isc cantis is in Amerika goed voor het ecl oo gokwerk. In het vakblad Variety v de eind februari stonden de noteringen elf Bally's Casino Resort uit Las Vegas elf lezen. Van de hand van ene Lenny I eui Genio, de wat afgedwaalde 'director io< race and sports'. Del Genio betaalt rot als u inzet voor de beste film: 'Driv rat Miss Daisy' 1 tegen 1'Born on i un fourth of July' 6 tegen 5; 'My left foot en- tegen 1; 'Dead Poets Society' 4 tegen anl En voor de beste acteur: Morgan Fr nd man ('Driving Miss Daisy') 1 tegen Tom Cruise ('Fourth of July') 1 tegen Daniel Day Lewis ('My left foot') 6 e gen 5; Robin Williams ('Dead Poets oo ciety') 6 tegen 5. Voor de beste actriri Jessica Tandy ('Driving Miss Daisy') al tegen 1; Michelle Pfeiffer ('The fabulo"1 Baker Boys') 6 tegen 5; Jessica Lan>e ('Music Box') 3 tegen 1 en Pauline C tet lins ('Shirley Valentine') 4 tegen 1. oh de regisseurs ligt het veld aldus: Olh e Stone ('Fourth of July') 6 tegen 5; Pe an Weir ('Dead Poets Society') 7 tegen 'ar Jim Sheridan ('My left foot') 3 tegen fe' Woody Allen ('Crimes and misdemiuh nors') 4 tegen 1. iec Nobel gevoel .0'. an Iedere serieuze regisseur, acteur of actie ce weet in z'n hart dat het appels en ren vergelijken is. Maar het alternatie! géén prijzen, dus géén glamour, en v is Hollywood zonder? „De basis is", stj de een chef bij een in dit soort camp og nes gespecialiseerd reclamebureau „<at je een film van kwaliteit hebt". Maar'0 speelt meer mee. Onder meer het feit dc de gemiddelde leeftijd van de leden v'et de Academy (die dat voor het leven zi rond de 65 jaar is. En van hen kun niet verwachten dat ze staan te juich v wanneer er geëxperimenteerd gaat w n den. Ze vallen vooral op 'gnote' prodi 8e ties, vaak historische drama's, ze:ei films met enige sociale betekenis a EIT 'Ghandi' en met enigermate nobele doelingen ('The killing Fields'). Al v e het alleen maar om aan hun keus en nobel zelfgevoel over te houden. Ver<an is het een feit dat komedies bijna noer in de prijzen vallen en een film ah blieft niet te somber moet eindigen. aa Vandaar mijn tip dat 'Driving Miss D?S( sy' (rassenrelaties via een zwarte cha'a' feur en een oude blanke dame) best e<er een Oscar zou kunnen krijgen, dat Hen lywoods lieveling Tom Cruise als de vpn lamde ex-Vietnamsoldaat Ron KoPc' ook Oscar-rijp is, dat het Ierse 'My foot' (prachtige film over de gehandic e te schilder-schrijver Christy Brown) t :l eens zou kunnen verrassen (beste rej 'v bijvoorbeeld) dat Michelle Pfeiffer in vrouwelijke Oscar krijgt (want eigenl had ze hem vorig jaar gehad moe^ hebben voor 'Dangerous Liaisons'), Martin Landau hem ontvangt voor beste bijrol in Woody Aliens 'Crincf and Misdemeanors' (een oudere act< die eindelijk eens vanuit de marge ni de voorgrond verhuist, want in fe speelt hij een hoofdrol) en dat laten zeggen Brenda Flicker voor haar rol 4 'My left foot'. Maar, het blijft een Zet u alstublieft geen geld op me in BERT JANSNjn uid jke V! ren. We waren allemaal in een giech stemming. We hadden voor het expe ment potjes, handdoeken en tissues m< genomen voor het geval het mis z gaan. Want niets is zo vervelend make-up die op de verkeerde plaats terechtkomt". Het was voor de slechtzienden moeili om hun bril af te moeten zetten: toen gen ze opeens helemaal niets meer. I werd dan ook na elke stap weer opge om in de spiegel de resultaten te bel ken. „Het belangrijkste vind ik dat je tot en met de rouge zeker weet dat I a] goed zit", vervolgt Alwien. „Er word ,a tal van praktische tips gegeven. Bijvoi e beeld dat je beter geen crème-rouge kr gebruiken omdat dat niet goed i smeert. Het gebruik van wenkbrauwpi loden wordt ontraden, omdat dat moeilijk is". Het gebruik van mascara is een gev apart. Alwien: „De meeste mensen i enorm zuinig op hun ogen en laten mascara vaak weg. Het opbrengen ga wel, maar er komen gauw korreltjes in ogen". In het dagelijks leven is Alwi Hadus niet méér make-up gaan gebn ken. Ze gebruikt nog steeds alleen li 'c penstift en vloeibare make-up, ma maakt zich nu alleen voor speciale ge genheden wat uitgebreider op. CHRIST A VAN DER HOlfer j 'Kleur op gevoel' is voor 4,75 verkri baar via de Slechtzienden- en Blindcm (030-945444) en binnenkort voor t p rijksdaalder meer bij de filialen van 7 ei Body Shop. In Den Haag is er een filufh in de Passage. INSTRUCTIE VIA DE CASSETTEBAND: DEN HAAG - „De visueel gehan dicapten vinden het vaak doodeng, maar ze slaan toch zelf aan het priegelen. Uit angst voor knoeipar- tijen wordt het stilletjes in de slaap kamer uitgeprobeerd". Toos Schip pers van de Nederlandse Vereni ging van Blinden en Slechtzienden is enthousiast over het cassette bandje met behulp waarvan blin den en slechtzienden zich stap- voor-stap kunnen opmaken. „Bij vrouwen die erg slecht kunnen zien, is enorm veel belangstelling voor het bandje. Het is in Nederland nog nooit vertoond. Toen wij met het idee werden benaderd door de The Bódy Shop, wa ren we er meteen voor in. Dat gold ook voor onze blinde en slechtziende mede werkers". The Body Shop is een van huis uit Brit se keten van huid- en haarverzorgings- produkten. In Nederland zijn zeventien winkels. De keten gebruikt geen dier proeven om haar make-up uit te testen en probeert het gebruik van verpak kingsmateriaal te beperken. De geluids band 'Kleur op gevoel' werd in Engeland ontwikkeld. De band werd in het Neder lands vertaald en afgestemd op de Ne derlandse consument. Met het volgende dialoogje wordt gepro beerd herkenning bij de doelgroep op te roepen. „Kate, ben jij volledig blind?", vraagt Barbare Dale aan het begin van de band aan haar gesprekspartner. Dale is een bekende Engelse visagiste. „Offi cieel wel", antwoordt Kate. „Maar ik Een medewerkster van de Body Shop bespreekt met een slechtziende vrouw de resultaten van de make-up-instructie die zij via de cassetterecorder heeft gekregen. FOTO: PR kan kleuren, licht en donker en vormen van elkaar onderscheiden". De volgende vraag is of Kate veel make-up gebruikt. „Nee, ik ben bang dat ik er anders ver schrikkelijk uitzie". Als Kate de laatste vraag („Zou je je zekerder voelen, als je de make-up zelf zonder hulp kan op brengen?") bevestigend heeft beant woord, zijn alle voorwaarden aanwezig om met de les te beginnen. Barbara legt uit, Kate past toe en stelt de vragen. Via duidelijke instructies wordt elk stadium van het opmaken behandeld. Behalve veel algemene aanwijzingen wordt dui delijk aangegeven hoe je kunt bepalen op welke plaats precies de rouge moet worden aangebracht. Dat gebeurt door twee vingers op aangegeven plekken op het gezicht te leggen, en daartussen de rouge te kwasten. Rare rode strepen en vlekken maken geen kans meer. „Inmiddels zijn via ons en via de filia len van The Body Shop al meer dan honderd bandjes verkocht", vertelt me vrouw Schippers van de Nederlandse Vereniging voor Blinden en Slechtzien den. Om te beginnen zijn er zeshonderd aangemaakt. Totnutoe zijn de bandjes aangevraagd door vrouwen van zeer uit eenlopende leeftijden. Jonge meisjes, ou dere vrouwen, allemaal willen ze het wel eens proberen. Schippers heeft gemerkt dat veel vrou wen een stukje zelfvertrouwen ontlenen aan het feit dat ze nu zichzelf kunnen opmaken. „Zo vertelde een vrouw bijna juichend, hoe leuk haar echtgenoot het vond. Hij had er ook enorm veel bewon dering voor dat ze het nu zelf kon". Mevrouw Schippers vindt het initiatief van de Britse keten prima, maar vertelt 'haar dames' dat ze hun produkten net zo goed bij bijvoorbeeld de Hema of het Kruidvat kunnen kopen. „Als je niet op de drukste tijden gaat en je legt uit dat je blind of slechtziend bent, blijkt het ver kooppersoneel best te willen helpen. Het is natuurlijk wel zo, dat de dames van The Body Shop door hun bedrijfstrai- ningen al op blinden en slechtzienden zijn ingespeeld". Alwien Hadus uit Ede probeerde samen met drie vriendinnen het bandje uit. Zelf is ze helemaal blind, haar vriendin nen zijn slechtziend. Alwien vertelt: „Ik kon alleen zelf lippenstift opdoen. Toen het bandje binnenkwam ben ik het met mijn vriendinnen meteen gaan uitprobe DEN HAAG - Vijftig jaar geleden werd een Hollywood-columnist, George Phair, lyrisch rond deze tijd van het jaar en schreef: „Geen griepbacil meer die ons een verdriet is, de stad is nu besmet met Oscaritis". En in de nacht van 27 februari 1941 zelf, waarin de Oscars over 1940 werden uit gereikt, sprak zelfs president F. D. Roosevelt via de radio de verzamelde hoofden van Hollywood toe: hij had geen tijd om te komen omdat de inter nationale situatie hem te veel zorgen baarde. Maar hij bedankte Hollywood voor het geld dat het voor het oorlogs fonds bijeen had gebracht. Radioluiste raars thuis (tv was er nog niet) hoorden Franklin Delano luid en duidelijk, de verzamelde hoofden van filmstad hoor den Mr. President niet. Zij werden door de ceremoniemeester in de zaal luidkeels geïnstrueerd hoe ze moesten kijken om dat er zegge en schrijve één camera van het bioscoopjournaal aanwezig was. Op maandagavond 26 maart aanstaande (nacht voor ons) hoeft niemand een ster meer te vertellen hoe hij moet kijken. Allemaal hebben ze hun kappers, coutu riers en visagisten al tijden van te voren opdracht gegeven hoe ze eruit willen zien: 'glamourous'. Wie zangeres-actrice Cher in haar donkere doorkijkpak de Oscar voor 'Moonstruck' in ontvangst heeft zien nemen, kan zich nauwelijks meer voorstellen dat er in 1967 zelfs een 'dress code', zeg maar kledingcensuur, werd ingesteld. Omdat Julie Christie in '66 nota bene in minirok haar Oscar voor 'Darling' in ontvangst was komen nemen. Sterren weten dat ze bekeken worden op Oscarnight. Ze spelen ge woon dóór. want de tv-camera's registre ren tout-Hollywood voor het grootste publiek dat het ooit gehad heeft. Al is het prijzenfeest in ons land dan niet 'live' te zien, dit jaar wordt de Oscar-uit- reiking een programma met schakelin gen vanuit Los Angeles naaf Londen, Tokyo, Moskou, Buenos Aires en Syd ney. Er zullen naar schatting 1,5 miljard mensen naar kijken. In Engeland zal Sky Television 's nachts vanaf twee uur de Oscar-uitreiking rechtstreeks uitzenden. Filmdistributeur United International Pictures is er de sponsor van. Maar he laas voor Nederland: het Sky-program- ma is gecodeerd. Anders Het allereerste Oscar-feest vond plaats op 19 mei 1929. De filmwereld zag er toen anders uit. Van de drie genomi neerde hoofdrolspelers (Charles Chaplin, Emil Jannings en Richard Barthlemess) was er niet één aanwezig. Alleen Jan nings (genomineerd voor zijn rollen in 'The Last Command' en 'The Way of all Flesh') had eerder een telegram gestuurd met de tekst: 'Geef me dat beeldje maar alvast'. Hij wist dat hij de prijs zou krij gen en was al op weg terug naar zijn thuisland, Duitsland. Het zou anno 1990 nauwelijks een ster overkomen. Behalve dan als je Paul Newman heet, een be faamde afkeer van publiciteit hebt en een camera aan je deur hebt staan om, in-geval-dat, via de tv rechtstreeks een verbinding te krijgen om te bedanken (zoals hij bij zijn Oscar voor 'The colour of money' deed). Of als je Woody Allen bent, vliegtuigen haat, en iedereen weet dat je nooit een stap buiten Newyorks Manhattan zet. Zelfs acteurs die niet in de prijzen vallen, maar ze mogen uitrei ken, doen er wat voor om er bij te zijn. Shelley Winters mocht dat in 1966. Ze was bezig met de film 'The Scalphun- ters', haar producer wilde haar niet laten vertrekken, maar Shelley waarschuwde dat er dan niet meer met haar te werken zou zijn. Ze huurde van haar eigen geld een vliegtuig naar Los Angeles. En dat voor een show die een voortdurende strijd is tegen de tijd, waarbij de produ cers vechten tegen te lange dankwoorden en die op zichzelf nauwelijks spannende tv oplevert. Een producer van KABC-te- levisie had in '84 het antwoord: „It's like a religious experience, old boy". Op 8 april 1968 was het bijna zover ge komen dat er echt een aantal groten uit Filmland niet waren komen opdagen. Vier dagen eerder was namelijk dr. Mar tin Luther King vermoord. Zijn begrafe nis zou plaatsvinden op de negende april. De morgen na Oscarnight. Vijf sterren, Louis Armstrong, Diahan Car roll, Sidney Poitier, Sammy Davis Jr, en Rod Steiger lieten weten niet te zullen komen opdagen. De dag na de moord op dominee King, liet Sammy Davis op de tv weten dat hij Academy-president Gre gory Peck persoonlijk had gevraagd de show uit te stellen tot na de teraardebe stelling. „Ik vind dat geen enkele zwarte Amerikaan zou moeten komen", zei Da- vis. „Ik vind het moreel onmogelijk om 'Talk to the animals' te zingen, wanneer de man die een betere wereld voor mijn kinderen had kunnen maken, opgebaard ligt". Davis en de anderen kregen hun zin, de Oscars werden een dag later uit gereikt, het bal erna werd afgelast en er werd met een zeer kritisch oog gekeken naar de tekst van de openingsspeech van komiek Bob Hope. Namaak oscar De oneerbiedige naam Oscar had het vergulde beeldje-met-zwaard in het prille begin nog niet. Het was nog gewoon een 'Academy Award', een plechtige pnjs van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Volgens de overlevering zou de secretaresse van die Academy in 1931. Margaret Hernck, uitgeroepen hebben: „Het lijkt op m'n oom Oscar". Sindsdien bleef het beeldje van George Stanley, naar een ontwerp van MGM- art-director Cednc Gibbons, zo heten. Het is zó ongeloofwaardig, dat het waar schijnlijk nog waar is ook. Die 'Oom Os car' is inmiddels een uitermate waarde vol object geworden. Het onaanzienlijk geschapen beeldje zelf (aanmaakwaarde nog geen honderd dollar) tegenwoordig ook. In het verleden uitgereikte beeldjes duiken vanuit nalatenschappen op vei lingen op voor kapitale bedragen. Dui zenden dollars voor een echte Oscar. De Academy moest kortgeleden al corrige rend optreden tegen een populaire na maak van het origineel. Vergeefs. Wie in Londen de Vintage Store met Movie Memorabilia achter Piccadilly Circus en het Regent Palace-hotel binnenstapt ziet de Oscars er voor een handvol ponden in een rij te koop staan. De echte Oscar is waardevoller, uiteraard. Omdat het beeldje een carrière kan maken, een film tot een succes kan ombouwen. Voor een voor Amerikanen moeilijke film als 'The Deer Hunter' betekende die Oscar 20 miljoen dollar meer in het laatje. Oscar winnaars 'Children of a lesser God', 'Hannah and her sisters' en 'The Mis sion' konden de eerste week na de uitrei king al op zestien procent meer bezoe kers in de bioscopen rekenen en Oliver Stone's 'Platoon' haalde zelfs 43 procent meer omzet als direct gevolg van z'n Os car. Meryl Streep had zich nog lang in de kantlijn van Hollywood omhoog moeten modderen als ze niet meteen een Oscar had gekregen voor haar rol in 'Kramer versus Kramer'. Ze kon daarna rustig het tienvoudige van haar eerdere honorarium bedingen. En toen ze het beeldje nog eens won met 'Sophie's Choice' zat ze voorgoed op een goud omrande wolk tussen de mega-sterren. Vandaar dat Hollywood kapitalen over heeft voor een bekroonde film. Al zeg gen de bestuurderen van de Academy streng tegen hun leden dat „de wereld uw oordeel moet vertrouwep", beïnvloe ding van die mening is een kunst op zichzelf geworden. Sjieke uitnodigingen, dure brochures, kapitale advertenties, de Kanshebbers op een Oscar voor de beste hoofdrol: (van links naar rechts) Tom Cruise, Robin Williams, Daniel Day Lewis, Morgan vijfduizend leden van de Academy wor den ermee overspoeld. Alles roept met nauwelijks verhulde begerigheid 'Stem op mij'. En als de grote maatschappijen het niet zien zjtten in een van de ac teurs, roepen ze het zelf wel. De zwarte actrice Margaret Avery uit 'The Color Purple' liet zelfs een advertentie zetten in de vorm van een brief aan God (Alice Walkers gelijknamige boek was namelijk in die stijl geschreven). De advertentie stond gesteld in een zuidelijk negerdia lect, dat Avery in de film overigens niet sprak. Als straf kreeg ze het beeldje (voor beste bijrol) niet. Advertentiebu reaus noemen Avery's privé-campagne inmiddels een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. Regisseur John Boorman deed het weer anders om maar een nominatie te krij gen. De producent van zijn film 'The Emerald Forest' (Embassy Pictures) was net overgenomen door Coca Cola en had het daar druk genoeg mee om zich om een filmpje te bekommeren. Boor man nam het heft in eigen hand. Hij maakte een afspraak met een grote videoverhuurder: iedereen die een lid maatschapskaart van de Academy kon laten zien, kon daar gratis zijn film ko men lenen. En zette voor eigen rekening een levensgrote advertentie in de vak pers. Money Elke filmmaatschappij heeft maar één ding voor ogen: dat haar film door die Academy-leden gezien wordt. De leden van de diverse afdelingen (schrijvers, ca meramensen, acteurs) stemmen alleen voor hun eigen categorie. Dus kan een 25-tal stemmen méér vaak een Oscar be tekenen. Universal Pictures zou in '86 twee miljoen dollar uitgegeven hebben om zijn genomineerde films te 'promo ten', Orion legde voor de Oscar-campag ne voor 'Amadeus' in '84 (onder meer vijftig pagina's in de vakpers) zelfs 600.000 dollar neer. Met succes. Voor elke film die als een serieuze Os car-gegadigde wordt beschouwd wordt binnen het budget tussen de 100.000 en 500.000 dollar gereserveerd voor de ad vertentiecampagne. Oscar means money. In Nederland weten insiders het ook. Toen 'De Aanslag' door de Nederlandse keuzecommissie ingezonden werd voor nominatie, was een brief van producent Cannon doorslaggevend bij die keus. Cannon beloofde een miljoen dollar aan publiciteit te besteden. Rademakers kreeg de Oscar. Al is je film goed, zon der geld kom je er niet. Voor de prijzen van dit jaar had zijn 'The Rose Garden' geen kans. Ook al werd de film nog vlie gensvlug voor een van de laatste weken van 1989 in Los Angeles in één enkele bioscoop gedraaid. Want een Oscar-wet is dat een film-in-competitie ten minste een week in het voorafgaande jaar te zien moet zijn geweest. Actrice Ellen Burstyn had er ooit haar Oscar aan te danken. Het script voor 'Alice Doesn't Live Here Anymore' had ver daarvoor de ronde langs alle filmmaatschappijen gemaakt. Warner Bros was de laatste die geconfronteerd werd met haar project dat een (laag) budget van 1,2 miljoen dollar zou vergen. Maar Burstyn over tuigde de studio dat er nu toch echt een film moest kofnen die geheel vanuit het standpunt van een vrouw gezien zou zijn. Zij inviteerde nieuwkomer Martin Scorsese, die net 'Mean Street' gemaakt had. „Weet je iets van vrouwen", vroeg ze hem. „Nee", antwoordde hij, „maar na deze film wel". Burstyn huurde hem in, Scorsese maakte de film en Warner bracht hem in december van 1974 met tegenzin een weekje in de bioscoop. El len Burstyn kreeg een nominatie. En El len Burstyn kreeg zelfs een Oscar. Hollywood heeft alle reden om dankbaar te zijn voor zijn Oscars. Toen Cher twee jaar geleden haar beeldje kreeg voor haar Freeman, Jessica Tandy, Pauline Collins, Jessica Lange, en Michelle Pfeiffer.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1990 | | pagina 26