Marco Borsato gegrepen door applaus
„Bij de KRO mag ik zo terugkomen"
1
II
O
c
Ie
INVALLER SOUNDMIX-SHOW ZIET LEVEN COMPLEET VERANDEREN
5r
CcidócSouoant
I ZATERDAG 10 MAART 1990 PAGINA 29
AALSMEER - „Mijn leven is to
taal veranderd, maar wel in positie
ve zin. Het is niet meer te vergelij
ken met bijvoorbeeld een jaar gele
den. Mensen zeggen je op straat
constant gedag en als je gezellig in
een restaurantje zit te eten, hoor je
fluisteren: dat is die jongen van
Soundmix Show", zegt de 23-ja-
rige Marco Borsato, beter bekend
als Billy Vera, die met 'At This
Moment' voor een niets vermoe
dend Soundmix-publiek een gou
den stem tevoorschijn toverde en
ze zo verraste dat hij een staande
ovatie kreeg.
,Mijn telefoonbeantwoorder kan het
énorme aantal telefoontjes niet meer
verwerken, mijn fax is overbelast en de
postbode sleept de dankbetuigingen van
jong en oud met postzakken tegelijk aan.
Ik lees het allemaal, meestal 's avonds
bed, want ik vind dat als de mensen
moeite nemen je te schrijven, je op
z'n minst die brieven kunt lezen. En ik
beantwoord er zoveel mogelijk. Erg vind
ik de veranderingen niet. Het zijn juist
dingen waarvan je moet genieten, al is
het wel even wennen".
Na de eerste Soundmix Show bij Vero-
nique en de Belgische versie van deze
show bij VTM, waarin de uit een Itali
aanse vader en Nederlandse moeder ge
boren modeontwerper was te zien,
maakte Marco Borsato ook in muziek-
knngen veel tongen los. Hoe kon zo'n
talent zo lang onontdekt blijven? Het
antwoord daarop is bij Marco zelf te
vinden. „Mijn moeder heeft een bruids
zaak in Alkmaar. Daar werk ik ook. Wij
'intwerpen en verkopen kleding voor
iruiloften en geven ook veel shows. Tij
lens een van die shows viel op het laat
ste moment de artiest uit en omdat het
een nogal belangrijk onderdeel van het
hele gebeuren was, zaten we behoorlijk
omhoog. Ik had op mijn kamertje wel
eens 'My Way' van Frank Sinatra gezon
gen, maar nooit met de bedoeling dat
ook in het openbaar te doen. Maar goed,
er moest iets gebeuren. Dus ben ik, met
het klamme zweet in mijn handen, de
uitdaging aangegaan".
Het bleek een enorm succes te zijn,
mensen waren echt heel enthousiast.
Maar ja, ik was nog altijd de zoon van
de bazin, dus vond ik de reacties wel
leuk, maar schonk ik er niet al te veel
aandacht aan. Bij die show was ook Ton
de Graaf, de zangleraar van Gerard Jo
ling aanwezig en ook hij was onder de
indruk. Hij zei: je moet zangles nemen,
er valt veel meer met die stem te doen.
Dus vereerd als ik was, heb ik zangles
genomen zonder bijbedoelingen".
Vraagtekens
Tons vrouw bleef echter zeggen: je moet
net talentenjachten mee gaan doen. Ik
dacht: dat zingen is wel leuk, want ik
kan er mijn gevoel in kwijt, maar om
dat voor een publiek te doen Ik had
niet het idee dat ik dat niveau haalde.
Uiteindelijk heb ik toch een keer meege
daan, won de voorronde en later de fina
le. Ik wist niet wat me overkwam, maar
dacht gelijk: het is toeval, bij gebrek aan
beter hebben ze mij maar laten winnen
en heb mij verder geconcentreerd op de
shows van mijn moeder. In eerste in
stantie deed ik één nummer, later voor
zichtig twee, maar het enthousiasme
bleef maar aanhouden, ook bij mensen
Marco Borsato in zijn woonplaats Alkmaar: „Na mijn overwinning bleken mensen met koeieletters op de rotondes 'Hartelijk gefeliciteerd' te hebben geschreven".
FOTO: CORNÈ SPARIDAENS
die helemaal niet wisten dat ik de zoon
van de bazin was".
„Toen werd ik nieuwsgierig. Je krijgt
vraagtekenszou ik dan misschien
toch talent hebben? Uit nieuwsgierigheid
deed ik aan een grotere talentenjacht
mee en won de finale. Ik dacht: het kan
niet altijd toeval blijven, maar aan de
andere kant had ik ook zoiets van: wat
moet je met een zangcarrière. Je bent
een beginnend artiest, niemand wil origi
neel werk voor je schrijven, dus blijf je
een imitatie. Aangezien de artiesten die
het oorspronkelijke werk uitvoeren het
veelal beter doen dan de namaakfiguren,
dacht ik: laat maar".
„Ik reageerde dan ook nauwelijks en
thousiast toen ik via een kennis hoorde
dat ze een invaller zochten voor een
voorronde van de Soundmix Show. Er
was iemand ziek geworden. Ik zei: maar
wat moet ik daar? Ik heb geen zin om
als een zevende Lee Towers of een acht
ste Michael Jackson op het podium te
staan. Bovendien lijk ik op niemand.
Ook niet wat mijn stemkleur betreft. Er
is eigenlijk maar één nummer waar echt
mijn ziel en zaligheid in ligt en ik weet
niet eens van wie het is. Ik wist alleen de
titel 'At This Moment'. Ik heb mij uit
eindelijk toch laten overhalen, maar had
slechts twee dagen om mij voor te berei
den".
„Ik ben eerst op zoek gegaan naar de ar
tiest en kwam erachter dat hij Billy Vera
van Billy Vera The Beaters was. Op
het moment dat ik zijn foto bekeek,
werd ik behoorlijk wanhopig, want het is
een al kalende man met een zwarte
baard, nou daar lijk ik in de verste verte
niet op. Uiteindelijk kreeg ik een com
pact disc in handen, waarop hij met een
hoed, een bril en onverzorgd baardje
stond afgebeeld. Nou dat moest te rege
len zijn. Ik heb het pak in het atelier van
mijn moeder nagemaakt en bootste het
baardje na met stoppelcrème en fijn ver
knipt touw. Zo stond ik uiteindelijk op
het podium".
„Het was een volle zaal, echt honderden
mensen, maar met totaal geen aanhang
van mij. Ik was immers invaller en dan
nog een invaller die Billy Vera kwam
imiteren. Je zag de mensen denken: wie
is Billy Vera? Ook Henny Huisman had
zoiets van: het zal wel. Ze waren niet
echt geïnteresseerd, wat ik mij na zes
jaar voorrondes wel kan voorstellen. De
jury zat wat onderuit gezakt en bleef
praten terwijl het nummer begon. Maar
bij de eerste dwingende pianotonen werd
het muisstil en ontstond er een perfect
sfeertje in de zaal. Het geluid was uitste
kend en ik dacht: het is nu of nooit. Hal
verwege het nummer heb ik toen de
rand van mijn hoed gepakt, zodat ik,
zonder dat de jury het merkte, even naar
ze kon kijken: ze waren vol aandacht".
Staande ovatie
„Nou aan het einde van het nummer zit
een climax, dan valt het tempo helemaal
weg en mag ik nog een keer uithalen. Ik
grijp naar de hoogste noot, denk bij me
zelf nog, dat was niet slecht en zie
opeens die hele zaal spontaan opve
ren Ik kreeg een staande ovatie, kun
je je voorstellen hoe overdonderd ik
was? Maar het leukste was, dat ook de
jury was opgesprongen en stond te ap
plaudisseren, totdat ze beseften wat ze
deden, toen gingen ze weer gauw zitten.
Ze stopten ook acuut met klappen, maar
waren toen al uit de school geklapt.
Henny kwam ook niet over de zaal
heen, het was net een klassiek concert,
het publiek bleef maar klappen".
„Ik dacht: dit moment moet ik vasthou
den, dat komt nooit meer terug, al word
ik laatste, dit zal altijd een moment blij
ven dat mij dierbaar is. Ik heb die
avond wel gewonnen en Henny Huis
mans pak verpest. Omdat ik uit emotie
niet wist wat ik moest doen, pakte ik
Henny vast en vergat helemaal die stop
pelcrème. De lijm zat over zijn hele pak
en ging er niet meer uit. Maar Henny zei
dat hij het er graag voor over had",
„Later heb ik ook in België meegedaan
met de Soundmix Show. Door het niet
doorgaan van TV 10 werd het program
ma op VTM uitgezonden. Ik heb daar
de voorronde gewonnen. Belgen zijn
best chauvinistisch, maar ze vonden het
niet erg dat ik als beste uit de bus kwam.
Ik kreeg reacties van mensen - hoe ze
aan mijn adres komen, weet ik nu nog
niet - als: Billy Vera kennen we niet en
in Nederland mag er dan misschien geen
Belg winnen, maar de hele camping
heeft voor je geschreven. We duimen
voor je. Succes, en dan 28 namen onder
die brief. Ik heb postzakken vol uit Bel-
giè gekregen. Echt, ik overdrijf" niet. De
finale heb ik niet gehaald omdat ik uit
eindelijk te weinig stemmen kreeg. Vol
gens de organisatoren omdat iedereen er
automatisch van uitging dat ik daarin
zou belanden. De kandidaten hadden
nota bene onderling al weddenschappen
afgesloten dat ik hem zou winnen. Dat is
dus niet gebeurd, maar de reacties waren
hartverwarmend".
V errassingseffect
„Hier ook trouwens, terwijl mijn uit
gangspositie voor de uitzending op Ve-
ronique minder florissant was. Tom Jo
nes had het nummer namelijk net op
plaat uitgebracht en een andere imitatie
kandidaat, waarschijnlijk geïnspireerd
door mijn versie, had hetzelfde nummer
in een andere show gezongen. Ik dacht:
het verrassingseffect is weg. maar dat
bleek niet zo te zijn. Het publiek was net
zo enthousiast als de eerste keer".
„Na mijn overwinning reed ik naar huis
en bleken mensen met koeieletters op de
rotondes 'Hartelijk gefeliciteerd' te heb
ben geschreven en de slager had de vol
gende dag Billy-Veraburgers. Dat zijn
dingen waar je niet bij stilstaat. Ik woon
in een grachtenpandje. Mensen meerden
met hun speedboot aan om mij te felici
teren. Er stonden drommen mensen
voor mijn huis, hartstikke leuk, en het
regende bloemen. Als ik Henny dan
hoor zeggen: de eerste show heeft niet
zoveel kijkers getrokken, dan denk ik:
hoezo? Ik heb er niks van gemerkt, vol
gens mij heeft de hele wereld gekeken. Ik
heb nooit geweten dat zo'n optreden zo
veel zou losmaken. Uit alle windstreken
heb ik kaartjes, brieven, telefoontjes en
zelfs teddyberen gekregen".
„En ik heb de smaak nu echt te pakken.
Ik wil graag voor een publiek zingen,
nummers brengen waarin een levensver
haal zit verwerkt. Ik heb mensen met
mijn stem weten te boeien en dat wil ik
uitbouwen. Het applaus dat je ervoor te
rugkrijgt, is heerlijk. Ik ben echt gegre
pen door het applaus. Er zijn inmiddels
al diverse aanbiedingen van platenmaat
schappijen binnen, maar ik doe eerst
mee met de finale en dan zie ik wel".
HANS PIET
DE ONGELUKKIGSTE DAG UIT
HET LEVEN VAN HENNY HUISMAN
AALSMEER - „Het zou best kun
nen dat uit de Soundmix Show
weer een echte ster tevoorschijn
komt. En ik gun het Marco van
harte", zegt Henny Huisman, die
in de loop der jaren met zijn show
een springplank was voor zo'n vijf-
ig artiesten.
,Die eerste aflevering van de Soundmix
Show bij Veronique was een heel bijzon
dere gebeurtenis. Theater De Speeldoos
in mijn geboortestad Zaandam was al
maanden van te voren uitverkocht en
dat had ik in al die jaren nog nooit mee
gemaakt. Bovendien zaten mijn ouders
in de zaal. De grootste verrassing was
echter soundmixer Marco Borsato. Hij
presteerde het om de zaal muisstil te
krijgen, wat zelden lukt, maar kreeg aan
het einde bovendien een staande, ovatie
en dat was nog nooit gebeurd. Ik ben
zelden zo enthousiast geweest. Echt
waar. Ik had hetzelfde gevoel als bij Ge
rard Joling. Ook de reacties later op
straat waren eender.
„Ik denk dat Marco zich op het juiste
moment heeft laten zien. Dat is ook zo
belangrijk. Je maakt pas echt carrière als
de stukjes van de puzzel precies in el
kaar passen. Ik bedoel, als ik nu met de
Playback Show zou beginnen, had ik
waarschijnlijk geen schijn van kans.
Toen was het leuk, nu is het achter
haald. Dat geldt niet voor de Mini-Play
back Show. Door die kinderen blijft het
leuk, zelfs al vindt zo ongeveer heel Ne
derland Martin Gaus als jurylid een fou
te keuze. Op Martin is echt heel negatief
gereageerd. Maar ik vind het zo'n aparte
man, hij roept zulke achterlijke dingen
eigenlijk. De Playback Show vond ik
heel erg KRO. Het klinkt misschien gek,
maar het was echt een familiegebeuren".
Kindje
Vader, die in zijn vrije uurtjes een
drumstel in elkaar had zitten klungelen,
moeder die van een paar oude gordijnen
de kleding had vervaardigd en een oom
die goed kon figuurzagen en een gitaar
Henny Huisman: „Ik vond Veronique een
zender met een B-programmering en het
verkeerde jingle-pakket".
TOTO: PR
had gemaakt. Er kwamen bij de voor
rondes ook altijd hele families tegelijk
binnen. Het was een echte familieshow".
„De Soundmix Show is daarentegen echt
een kindje van mij geworden. Kijk, dat
programma's als Sterrenjacht van Vero
nica hebben gefaald, komt doordat ze
veel te opgeblazen op televisie worden
gebracht. 'De grootste talentenjacht van
Nederland'. Kom nou! Slechte kandida
ten en geen afwisseling. Dan kun je het
wel schudden. Bovendien ontbrak de
humor en de jury is niet heilig. Ik wil
een amusementsprogramma brengen
waarin afwisseling zit, dus naast rock
roll ook operette als het zo uitkomt. En
die kandidaten zijn er niet om mij een
bekendere Nederlander te maken. Ik ben
juist heel erg blij dat ze willen komen.
Dat geeft mij de kans die kandidaten
een stukje op weg te helpen want dat
doe ik graag. Het zal wel met mijn muzi
kale verleden te maken hebben, maar ik
weet wat de artiesten doormaken. Dat
komt ook doordat ik, jaren geleden, eens
een screentest heb gedaan bij de AVRO.
Ze vroegen een presentator, dus ik erop
af. Ik heb daar lang zitten wachten, ter
wijl ik stierf van de zenuwen. Niemand
zei echter iets tegen me. Ik was lucht, be
halve voor Ad Visser, die mij ook niet
kende, maar een nikszeggend verhaal te
gen mij begon. Daar was ik zó blij mee.
Ik dacht: wat is het leuk dat zo'n bekend
iemand even de moeite neemt om met
mij te praten. Daar had ik echt steun
aan. Nou, zo werkt het met de Sound
mix Show ook. Er zijn mensen bij die al
jaren bezig zijn en die nu eindelijk de
kans krijgen te laten zien wat ze kunnen.
We proberen altijd heel aardig tegen ze
te zijn en eerlijk gezegd is het hele team
inmiddels behoorlijk blasé van de aardi
ge brieven die na afloop altijd binnenko
men. De inhoud varieert van: 'goh, we
voelden ons even ster' tot 'bedankt voor
de heerlijke broodjes tussen de middag'.
Ik weet wat het is als je je even een ster
mag voelen. Ik was drummer bij Lucifer
en als er dan in de kleedkamer een bos
bloemen stond en de zaaleigenaar ver
welkomde je met 'er is koffie hoor jon
gens' en je kreeg er een plak ontbijtkoek
bij. dan speelde je 's avonds de sterren
van de hemel en ging je niet zitten zeu
ren over een contract waarin stond dat
er tot een uur zou worden gemusiceerd.
Dan ging je door tot de laatste klant was
vertrokken'.
Goede formule
„Dat ik met de Soundmix Show een
goede formule heb ontwikkeld, blijkt wel
uit de buitenlandse belangstelling. Dat is
toch een soort bevestigingetje. De show
is nu verkocht naar zowel West- als
Oost-Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland,
Engeland, Noorwegen en België. Heel
leuk, zoals het ook leuk is om allerlei
presentatoren met jouw idee aan het
werk te zien. De sport is nu om ze tel
kens een stapje voor te blijven. Wat ik
nooit had gedacht, maar wat toch is ge
beurd, is dat het soundmixen is uitge
groeid tot een goeddraaiende industrie.
Er zijn studio's die bijna failliet waren,
maar die dank zij de soundmix-rage
weer volop werk hebben met het ver
vaardigen en kopiëren van muziekban
den. Dat had toch niemand durven dro
men. Zogoed als niemand had verwacht
dat ik nog eens een bekende Nederlan
der zou worden. Dan viert bijvoorbeeld
André van Duin zijn 25-jarig jubileum
en word ik aan tafel naast hem neerge
zet. Dan denk ik: waarom ik? Corrie van
Gorp hoort hier te zitten. Dat bekende-
Nederlanderschap is leuk hoor, maar
soms ook heel vervelend. Ik heb er de
ongelukkigste dag uit mijn leven aan te
danken. Het was de dag dat de TROS
zijn jubileum vierde. Ik had negen jaar
met heel veel plezier voor de KRO ge
werkt, twee Televizierringen gewonnen
en allerlei andere prijzen in de wacht ge
sleept, mijn programma's werden echter
bij Joop van den Ende Produkties ge
maakt en omdat Joop en de TROS zou
den gaan samenwerken binnen TV 10 zat
ik dus plotseling bij de TROS. Die vie
ring had echter niets met mij te maken,
ging ook volkomen langs mij heen. Maar
door de feestgangers werd ik gezien als
een TROS-coryfee. Ik was plotseling
'een van de makers'. Maar ik ben niet
van de TROS, ook nooit geweest".
Knokken
„Verschil tussen de uitzendingen die ik
bij de KRO deed en nu bij Veronique
maak, is er eigenlijk niet. Het enige is
dat ik weer moet knokken, maar dat
vind ik heel gezond. Bij de KRO was
toch een beetje de sleur erin geslopen.
De uitdaging was weg. We stonden we
kelijks bijna automatisch op de eerste
plaats. Ik heb van Joop vliegtuigjes bo
ven mijn hoofd gehad met felicitaties en
een taart waarvoor ik de achterdeur van
mijn huis eruit heb moeten slopen om
dat hij anders niet naar binnen kon - de
buurt praat nu nog over de stukken taart
die ze kregen - en allemaal omdat ik
weer één stond. Blasé ben ik er niet door
geworden. Ik ben heel gelukkig met het
succes, voel mij hier ook als een vis in
het water. Het buitenland trekt mij to
taal niet, maar dat komt ook doordat ik
die adremheid in het Engels niet heb.
Daar hebben ze bij London Weekend
Television Chris Terrant voor en in
Duitsland is Rudi Carrell het fenomeen.
Rudi is overigens zelf naar Van den
Ende toegekomen met de vraag of hij
het idee kon gebruiken. Aan de andere
landen hebben we het verkocht en daar
hoort ook een stukje begeleiding bij. Je
verkoopt als het ware de geheimen van
het succes. En als ik dan in Engeland
ben, waar ik de eerste aflevering heb
zien maken, dan denk ik: zo onprofes
sioneel zijn we hier nog niet. Bij de En
gelse televisie is het toch net alsof je bij
Albert Heijn werkt, echt een fabriek.
Rudi heeft twee ideeën samengesmolten
tot een. Hij brengt een combinatie van
de Surprise Show en de Soundmix
Show. Ik denk dat hij gek is, dat heb ik
hem ook gezegd. Bovendien noemt hij
het De Rudi Carrell Show, maar ja, daar
heet hij Rudi voor".
„Ik hoop overigens binnenkort weer met
de Surprise Show te beginnen. Dat is
toch een grotere uitdaging dan de
Soundmix Show, want daar lig ik niet
meer wakker van. Waar ik uiteindelijk
terecht wil komen, is bij De H.H. Show,
tenminste dat is de werktitel. Het zijn
natuurlijk mijn initialen, maar het heeft
gelijk iets komisch. De komst van die
show ligt echter nog in een verre toe
komst. Ik bedoel wat heb ik te willen.
Het klinkt zo ondankbaar als je zegt: ik
zou wel eens wat anders willen".
Kijkcijfers
„Voorlopig ben ik, net zoals Ron Brand-
steder, André van Duin, Koos Postema
en Jos Brink ingehuurd om de kijkcijfers
van Veronique omhoog te stuwen. Wij
moeten het slechte image ombuigen. Er
wordt wel tegen mij gezegd: jij bent toch
in een gespreid bedje terechtgekomen.
Nou, laat ik je dit zeggen: het is een on
opgemaakt nest. Ik vond Veronique een
zender met een B-programmering en het
verkeerde jingle-pakket".
„Dat ik mij in het verleden negatief heb
uitgelaten over Veronique en Lex Har
ding moet je vooral zien in de context
van de concurrentieslag. We reden als
het ware allebei door rood, piaar alleen
TV 10 werd bekeurd. Op een gegeven
moment heerste bij Joop van den Ende
echt een haatstemming jegens Veroni
que. Daarbij kwam dat Lex riep: we heb
ben Huisman niet nodig, we maken
onze eigen sterren wel. Eerlijk gezegd
zou dat fantastisch zijn geweest, maar al
snel bleek het pure bluf te zijn. Het eni
ge wat je Lex moet nageven is, dat hij
met weinig geld een commercieel tv-sta-
tion van de grond heeft getild. Verder
was hij totaal niet opgewassen tegen zijn
taak. De moedermaatschappij heeft zelfs
achter zijn rug om met Joop van den
Ende onderhandeld om het station te
redden. Dat Lex weg is, zegt genoeg.
Twintig jaar radio-ervaring met de 'Top
40' en radiorebussen zijn toch niet vol
doende. Dat is heel iets anders dan Joop
met zijn ervaring in het theater en op de
televisie. Hij heeft thuis dertien Televi
zierringen".
„Onzeker heb ik mij tijdens de hele
TV 1 O-periode nooit gevoeld. Ik heb
steeds gedacht: ik ga gewoon terug naar
de KRO. Iedereen trok aan mij. soms
met heel dikke geldbuidels in de hand,
zoals de TROS. Maar ik dacht: ik heb
mijn succes aan de KRO te danken,
daar heb ik altijd met heel aardige men
sen gewerkt, dus ik ga terug. Ze wilden
mij ook heel graag hebben. De dag van
mijn vertrek heb ik bij de directeur op
kantoor gezeten en die zei: één telefoon
tje is genoeg, we zullen je met open ar
men ontvangen. Dus zonder werk zal ik
niet zitten. En als alles mislukt, kan ik
nog altijd terug naar mijn eerste baas in
de platenzaak. Van die man heb ik thuis
een contract, waarin zwart op wit staat
dat ik altijd mag terugkomen".
HANS PIET
