„Toneelspelen
wilde ik al
op m'n nulde"
„Eigenlijk zijn wij kleerhangers'
WIVINEKE VAN GRONINGEN
(MEDISCH CENTRUM WEST):
Paars
Afgewezen
Dromen
£eidóe6ou/ta/rit
Tokyo
Slecht
Toekomst
HILVERSUM - Ze is introvert en
extrovert tegelijk. „Heel erg dub
bel", zoals ze het zelf noemt. In al
lerlei nieuwe dingen heeft ze geen
zin, maar als ze er eenmaal mid
denin zit, voelt ze zich lekker thuis
en wil ze eigenlijk niet terug naar
het bekende. Wivineke van Gro
ningen, dokter Eva van de Berg in
Medisch Centrum West, is heel
rustig. Tegen sommigen zelfs een
beetje afstandelijk. Anderzijds kan
ze ook heel emotioneel en snel ver
liefd zijn op iets of iemand. Tegen
vrienden uit ze zich dan ook heel
gemakkelijk.
Tegenover vreemden echter formuleert
ze bedachtzaam, enigszins bang om fout
begrepen te worden: „Ik bèn niet zo im
pulsief, niet iemand die meteen een gro
te mond heeft of snel contact zoekt.
Maar aan de andere kant: zet me op het
toneel, zeg me wat ik moet doen en ik
doe het. Natuurlijk, het moet geregis
seerd worden, maar toch".
Wivineke van Groningen is op een rusti
ge manier enthousiast, supervrouwelijk
in sjieke kleding, maar evenzeer in een
spijkerbroek met T-shirt. En het aardige
is: in al die gevallen is ze zichzelf, niks
geen toneelspelen.
Ze werd in 1957 geboren in Soest, groei
de op in Wychen bij Nijmegen, bezocht
jarenlang huilend de KJeuterkweek, was
zeven jaar lang een anonieme actrice en
plotseling is ze een van de sterren in de
Nederlandse soap-opera Medisch Cen
trum West.
„Het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan
waren toneelvoorstellingen voor kinde
ren in die moeilijke leeftijd. Pubers op
de middelbare school. Heb ik een jaar
gedaan. Kreeg je rauwe eieren eieren
naar je hoofd gegooid; hadden ze spe
ciaal voor me meegenomen".
Ze pauzeert even. Dan met een menge
ling van afschuw en onderdrukt glimla
chen: „Dat doe ik dus nóóit meer!".
De luidruchtige schoolvoorstellingen in
gymzalen zijn voor haar alweer lang ver
leden tijd. Inmiddels bevindt ze zich, ze
ven jaar nadat ze de toneelschool in
Maastricht heeft verlaten, in de positie
dat ze aanbiedingen kan afslaan. „Toe
komstmuziek van Ayckbourn, fantas
tisch hoor, maar ik zou het toch niet op
nieuw willen doen, evenmin als Eva van
de Berg. Ik heb me bewust uit de serie
laten schrijven, ik ga ook niet in stukken
staan waarvan ik denk: dat is niets voor
mij. Ik weet dat het een hele luxe ge
dachte is; collega's veroordelen me er
ook wel eens om, maar daar heb ik lak
aan".
Ze zegt het niet vanwege eventuele ster-
allures. Integendeel. Die zijn haar juist
vreemd. Wivineke is nog steeds een
vrouw die aan interviews moet wennen
en op haar fiets, als ze door Amsterdam
rijdt, antwoorden op nog niet gestelde
interviewvragen repeteert.
Jarenlang acteerde ze in de anonimiteit,
zoals zovelen van haar collega's. Ze
kreeg weliswaar lovende kritieken - on
der meer voor haar rol in Henk van Ul-
sens jubileumproduktie - maar nie
mand kende baar. Tót die blonde kop
eind vorig jaar op de tv verscheen. Op
slag werd ze een bekende Nederlander.
„De eerste keer dat ik herkend werd zat
ik in een overvolle tram. Pet op, base-
balljack aan. Wordt er plotseling wat te
gen m'n benen geschopt. Twee jongens
van een jaar of achttien. Of ik in Me
disch Centrum West speelde. Ik had al
jaren niet meer gebloosd, maar nu
(grote grijns) ik werd paars".
Langzaam maar zeker begint Wivineke
aan die bekendheid te wennen, maar te
gelijkertijd vindt ze het nog steeds on
eerlijk. „Het is eigenlijk heel droevig.
Zelfs een tv-sene waarin iemand heel rot
speelt, geeft erkenning. Plotseling bèn je
dan iemand. En dan te bedenken dat we
zo veel goede acteurs in Nederland heb
ben. Hans Veerman, de 'algemeen direc
teur' van Medisch Centrum West, is van
dat laatste een goed voorbeeld. Die man
speelt al jaren uitstekend. Maar nu, door
Medisch Centrum West, is hij opeens
beroemd. En Harnètte Tol, dat hoer>
tjenog zo iemand die hartstikke
goed speelt. Iedereen vergeet echter dat
Harriëtte al jaren in het vak zit. Juist
daarom kan ze zo'n typetje zo ontzet
tend goed neerzetten".
Al tijdens haar vroegste jeugd kwam Wi
vineke van Groningen in aanraking met
het toneelvak. Haar moeder was logope
diste op de toneelschool in Arnhem en
nam haar vaak mee naar presentaties.
Heel trots en met een grote glimlach:
..Tegen iedereen vertel ik ook altijd dat
ik al op m'n nulde wilde toneelspelen".
Haar eerste daadwerkelijke optreden
kwam op de lagere school. „Als Jan
Klaassen en Katrijn. Hoewel ik een stil
kind was, pikte de juf me er uit. Ze zag
op de een of andere manier toch wat in
Daarna was het een hele tijd stil, want
op haar middelbare school werd niets
aan kunstzinnige vorming of wat dan
ook gedaan. „De echte keus voor toneel
spelen kwam pas in de eindexamenklas
^n de middelbare school, toen ik me af
vroeg wat ik moest gaan doen. Ik ging
naar de selectiecürsussen van de Toneel
school in Arnhem en de KJeinkunstaka-
demie in Amsterdam en werd op beide
afgewezen. Ik was veel te jong en had te
weinig levenservaring, zeiden ze". La
chend: „Nou, dacht ik, dan ga ik eerst
maar eens wat leven. Ik pakte m'n spul
len en trok naar Zeeland. Naar Rennes-
se. Daar werd ik op slag verliefd op een
barkeeper - Koen - met wie ik van de
ene op de andere dag ben gaan samen
wonen. Zaten we in zo'n houten vakan
tiehuisje, je kent dat wel. 's Winters was
het er natuurlijk uitgestorven, maar
's zomers was het er hartstikke gezellig".
„Na een poos vertrokken we naar Rot
terdam. En omdat ik toch wel wat wilde
doen ben ik toen naar de kleuterkweek
Nathalie Dijk
met (boven)
en zonder
make-up
(rechts).
opvoering vanl
iten tot de twd
Het geeft meteen aan hoe hard L
beroep van een fotomodel/manneqiL
is. „In de grond van de zaak zijn man^
quins eigenlijk kleerhangers. Je ziet
reist veel, maar je moet er wel heel ha{
en heel lang voor werken per dag. T
dens een modeshow word je in ijltem
in steeds weer andere kleren van de o
werper gestoken. Ben je te traag of dot
iets fout, dan lig je er onherroepelijk if
Je kunt je bullen pakken en het liefst^ t
snel mogelijk. Mij is het nog nooit ov^ë*
komen, maar ik heb het zien gebec'
bij andere mannequins. En er is
mand, zeker je collega's niet, die tegi
sputtert. De modeontwerper is op t
moment god op aarde". w
Hoewel ze tijdens een modeshow eigLja'
lijk weinig meer is dan een veredelnië
voetveeg, doet Nathalie dit mannequfr-jm
werk toch liever dan fotomodel zr^e
„Juist vanwege die spanning. En het eL,
keer weer leveren van een topprestaC
Je zelf helemaal geven om te laten z|s
dat de kleren die je aan hebt helem
het einde zijn".
Als ze een modeshow moet lopen begfcj!
het werk voor Nathalie al 's ochteijooo
heel vroeg. De hele ochtend wordt erU
repeteerd. In het zo snel mogelijk wis^.,
len van kleren en het uitvoeren van)
vereiste choreografie. Daarna is
show. Soms voorafgegaan door een ni(
we repetitie. En na de tweede shö
wachten op de derde. Urenlang wachiN -
en dan weer in de hoogste versnellpaai
werken, dat is wat er van de dartn rr
wordt verlangd. fade
Uiteraard doet Nathalie dit allemaal qvra
voor niets. Maar op de vraag of ze al ifr v
is geeft ze geen antwoord: „Dat gaat mn g
mand iets aan!". jllen
(tuai
WOUTER DE JOI» So
EMMELOORD - Op straat zou je
haar straal voorbij lopen. Het enige
dat opvalt is haar lengte: 1.86 me
ter. Knap is ze niet, maar ze heeft
wel iets. In het gewone leven doet
ze daar echter heel weinig mee.
Dan is ze niet meer dan een verle
gen poldermeisje van zeventien
jaar dat onopgemaakt door het le
ven gaat: Nathalie Dijk uit Tolle-
beek in de Noordoostpolder. Maar
als ze aan het werk is, wordt ze een
ander mens: een fotomodel dat
haar brood verdient in de belang
rijke modecentra van deze wereld.
Eenmaal in actie tijdens een fotosessie of
een modeshow, ondergaat dat verlegen
meisje uit de polder een metamorfose.
Van verlegenheid is niets meer over.
Zelfbewust en zelfverzekerd stapt ze
rond op de set of op de vlonder van de
modeshow. Het gezicht en het kapsel
zijn opgemaakt en toveren haar om in
een fraai ogende jongedame, die koel en
afstandelijk de wereld in kijkt of, desge
wenst, romantisch en dromerig. In die
laatste pose toont haar gezicht trouwens
een frappante gelijkenis met de gelaat
strekken van actrice Meryl Streep.
„Je acteert terwijl je aan het werk bent.
Je doet wat er van je wordt gevraagd. En
moet dat ook snel kunnen neerzetten,
anders willen ze niet meer met je wer
ken. Maar het is niet altijd leuk om te
blijven lachen als je schoenen te krap
zijn. Of als je spieren gillen om rust als
je heel lang achter elkaar dezelfde onna
tuurlijke pose hebt moeten aanhouden".
Haar vak heeft Nathalie tot nu toe al op
plaatsen gebracht waar menigeen van
droomt. Ze stond ze voor de lenzen of
flaneerde over het plankier in New
York, Tokyo, Parijs, Milaan, Londen,
Sydney en Vancouver. Soms gehuld in
kledij die de doorsnee burger nog in
geen maanden bij elkaar kan sparen.
De komende wintercollectie van de be
faamde ontwerper Yogi Yamamoto
wordt door Nathalie samen met drie an
dere fotomodellen geshowd. Posters
hiervan zullen vlak na de zomer de mo
dezaken sieren. Vooraanstaande mode
bladen als Vogue en Elle plaatsten foto's
van haar. Binnenkort siert ze de omslag
van de Australische editie van het 'glos
sy' blad Cosmopolitan.
De eerste acht jaren van haar leven sleet
ze op de boerderij van haar vader in
Tollebeek. Haar ouders besloten in 1981
te emigreren naar Canada, waar ze zich
vestigden in Brooks vlakbij de bekende
wintersportplaats Calgary in het district
Alberta. Haar vader liet de Hollandse
aardappelen, spruitjes en bieten voor
wat ze waren en begon aan de overkant
van het grote water een bijenhouderij.
Op dit ogenblik logeert Nathalie vier we
ken lang bij haar opa in Emmeloord.
Mocht er ineens werk aan de winkel zijn
in Parijs dan zit ze zo lekker 'dichtbij'.
In februari vertrekt ze hoe dan ook naar
de Franse hoofdstad. Dan heeft ze voor
zes maanden werk; het modeseizoen is
dan weer losgebarsten.
Als haar ouders straks in maart naar Ne
derland komen is het zes maanden gele
den dat zij hun dochter voor het laatst
hebben gezien. Slechts één keer per week
is er telefonisch contact met hun globe
trotter.
Al vrij kort nadat haar ouders in Brooks
waren kwamen wonen, stimuleerden ze
de toen veertienjarige Nathalie eens mee
te doen aan een modeshow in een van
de modezaken in hun stad. In de krant
las Nathalie vervolgens dat er in Calgary
een auditie was voor fotomodellen-in-
spé. Met veertig andere jongens en meis
jes werd ze geselecteerd uit een groep
van ruim tweehonderd deelnemers. „En
dat terwijl ik niet eens een goede foto
van mezelf had meegenomen, zoals veel
andere meisjes wél hadden gedaan. Ik
had alleen een oude schoolfoto bij me".
Bij die auditie werd ze echter opgemerkt
door een modellenbureau. Acht weken
lang volgde Nathalie cursussen in mo
del-zijn: hoe ze beweegt, hoe ze loopt,
hoe ze kijkt.
„Het modellenbureau dat belangstelling
voor mij had betekende een geluk voor
mij. Daar hadden ze namelijk ook con
tacten met een bureau in Tokyo. Foto's
van mij werden naar Japan gestuurd en
een paar maanden later zat ik zelf in To
kyo. M'n eerste klus. Heel spannend.
Maar ook erg eenzaam. Ik was veertien!
Mijn vijftiende verjaardag vierde ik sa
men met een collega-fotomodel in To
kyo".
In het begin, en nu nog, heeft Nathalie
meermalen moeten liegen tegenover
haar opdrachtgevers. Hoewel ze hele
goede maten heeft voor het vak, voor
zien is van lange benen, blond haar en
bruine ogen en dus in trek is bij de op
drachtgevers, is het de leeftijd die toch
alles kan vergallen.
Nathalie: „Zeker in het begin. Als ze dan
horen dat je nog maar veertien jaar bent,
denken die modeontwerpers: 'Dat kind
is veel te jong, die kan het nog niet.
Daar waag ik mijn collectie niet aan'. En
dus heb ik verscheidene keren mijn leef
tijd opgekrikt naar achttien, negentien,
of zelfs eenentwintig. En nu nóg doe ik
dat wel eens. Want zelfs bij een gerouti
neerd model van zeventien jaar twijfelen
de heren en dames wel eens".
ZATERDAG 27 JANUARI 199
INTERNATIONAAL
FOTOMODEL
NATHALIE DIJK (17):
Wivineke van Groningen, die niet zo vaak
meer bloost, maar paars werd toen ze
voor het eerst als bekende Nederlander
werd herkend.
FOTO: DIJKSTRA
gegaan, want kinderen vond ik altijd al
leuk. Toneelspelen had ik inmiddels he
lemaal losgelaten. Maar die school
afschuwelijk was het". De walging over
die tijd komt uit het diepst van haar
hart. „Het enige waar ik goed in was,
was verhalen vertellen en poppenkast.
Na een half jaar ben ik dan ook huilend
met m'n koffertje en m'n poes naar mijn
moeder in Wychen vertrokken. Weg van
Koen ook. Maar thuis zeiden ze: Je
moet toch wat dóen, meisje. Als ik jou
was zou ik toch maar die kleuterkweek
afmaken. Dus toen ging ik elke dag hui
lend naar die school in Arnhem. Kijk, ik
vind kinderen best leuk, maar hun tem
po is me te laag voor mijn energie".
Inmiddels had Wivineke kennelijk vol
doende levenservaring opgedaan om te
worden aangenomen op de toneelschool
in Maastricht. Heel idealistisch ging ze
aan de slag. Of, zoals ze het zelf om
schrijft: heerlijk bezig zijn met wat ik al
tijd al wilde.
Ook al vervult ze nu een glansrol in Ne
derlands populairste televisieserie, ze is
kritisch gebleven en bepaald niet een en
al lof. „Medisch Centrum Westal
vanaf het begin vond ik het geen gewel
dig goede serie, 't Is misschien net als
met Dallas en Dynasty - daar ben ik
een absolute fan van - een hele slimme
formule. Het werkt, het slaat aan. Ik
denk alleen dat als er wat meer tijd in
werd gestoken, er wat meer gerepeteerd
zou worden, er meer drama, meer hu
mor in gebracht kan worden. Zoals het
nu gebeurt vind ik het als actrice niet al
tijd voldoende bevredigend".
Wivineke leunt ontspannen achterover
op haar keukenkruk, ellebogen op het
aanrecht: „Film en tv is veel moeilijker,
veel uitdagender dan theater. Je hebt
nooit voldoende tijd om te repeteren,
om te ontdekken hoe de verschillende
karakters in elkaar steken. Het meeste
dat ik van mezelf zié, vind ik dan ook te
slecht voor woorden. Het komt niet over
zoals ik zou willen. Er ontbreekt iets
aan. Dat kan ook bijna niet anders. Alle
scenes worden door elkaar heen opgeno
men en bij tv moet het in één keer goed
zijn. Kijk, theater betekent eerst zes we
ken intensief repeteren. Dan krijg je de
eerste voorstelling en daarna kan het
groeien. En dan nóg kun je tijdens een
voorstelling bijsturen. Bij elk nieuw stuk
begin je weer bij nul. moet je het hele
maal opbouwen. Hartstikke moeilijk.
Soms denk ik ook wel: had ik die kleu
terkweek nou maar doorgezet".
Voor haar toekomst heeft Wivineke be
paald geen vast omlijnd plan gemaakt.
Ze heeft inmiddels een aantal opnam
gedaan voor een nieuwe tv-serie \I
Veilig Verkeer Nederland: twaalf steJ
en dertien ongelukken. Op 18 maart I
gint ze aan een serie lunchvoorstellin|stie
'Slapende Honden' van Max Pan
Theater Bellevue in Amsterdam, in i
volgende serie van Medisch Centnl
West speelt ze nog in twee aflevering"
en danGeen flauw idee. Ik wil r
zo veel dingen doen, niet altijd aan E
van de Berg vast blijven zitten. Andl
zijds, en dat is weer dat dubbele in n
- inconsequentie is me nooit vreeip
geweest - als ik nu een aanbieding zj
krijgen voor een fantastische 26-del|*
serie, zou ik het doen. Maar ook
kleine zaal met dertig mensen. Als li
stuk me maar aanstaat. Waar het n
om gaat is dat ik m'n grenzen wil kil J~|
nen verleggen, proberen me verderf
ontwikkkelen. Ik merk dat ik dat do
Als ik zie hoe ik zeven jaar geleden w|IN(
dan ben ik beslist beter gaan spelen jmi
durf ik dieper te gaan". Che
HENDRI BELTMf' 1
lant
iluit
