Kardinaal Simonis niet
thuis „voor demonstratie
Een noodlottig bella-figura-complex
£eidóe(2owa/f£
jgP
Steeds minder Italiaanse vrouwen treden in
kerk
wereld
Marga
Klompé
Fonds kent
stipendia
toe
Lepra zal ons zek|
een zorg zijn! p
CeidóeSou/icW
GEESTELIJK LEVEN/OPINIE
QeidóaQowumt
ZATERDAG 27 JANUARI 1990 PA<
ROME Italiaanse vrouwen
voelen er steeds minder voor
het klooster in te gaan. De af
gelopen vijf jaar nam het aan
tal nonnen af met ruim 10.000
af-tot ongeveer 117.000 (bijna
8 procent). In de 645 Italiaan
se kloosters zijn sinds 1985
slechts 900 vrouwen ingetre
den.
Dit bericht zuster Lilia Ca-
pretti van het Italiaanse ver
band van vrouwelijke reli
gieuzen. Zij beklaagt zich ero
ver dat jonge Italiaanse vrou
wen „geen geschiedenis heb
ben, geen herinnering en
geen innerlijke structuur" en
niet gewend zijn zware plich
ten te vervullen. Tot over
maat van ramp raden vele ou
ders hun kinderen af het
klooster in te gaan.
Vele kloosters proberen vol
gens zuster Capretti hun le
denbestand aan te vullen met
nonnen uit de Derde Wereld.
Weinig goede woorden heeft
zij over voor gemeenschappen
die hun huisregels minder
strikt toepassen om maar aan
novicen te komen. Het lijkt,
aldus Capretti, soms wel of er
een „regelrechte oorlog tussen
de religieuze gemeenschap
pen" gaande is om nieuwe le
den te krijgen.
In Nederland daalde het aan
tal vrouwelijke religieuzen de
afgelopen vijf jaar van ruim
19.000 naar 16.850 (bijna 12
procent).
Een slimme streek helpt
slechts eenmaal;
wat springstok is
geweest,
wordt hinderpaal
door Marinus van der Berg
Vitaal
Mijn vader is tachtig jaar ge
worden. Een gedenkwaardige
dag. Hij wilde het in eigen huis
vieren. Niet teveel extra aan
dacht. Het is niet alleen
gedenkwaardig dat mijn vader
tachtig werd, maar dat ook
mijn moeder nog leeft. Dat
kan toch een heel verschil zijn.
Alleen oud of samen oud.
Vooral als je het goed hebt
met elkaar. Bovendien wonen
ze samen in hetzelfde huis.
Ook dat is niet uitzonderlijk,
maar wel reden tot dankbaar
heid. Er zijn er ook die door
ziekte gescheiden zijn. De een
thuis en de ander in een te
huis.
Dat ouderen samen zijn op
hoge leeftijd kent ook uitzon
deringen. Sommigen scheiden
nog op hoge leeftijd. Nog. We
komen nu steeds meer op de
nog-leeftijd. Leven je ouders
nog? Zijn ze nog goed ge
zond? Dat zijn de vragen die ik
nu vaker hoor. Dat het met de
gezondheid van de meeste ou
deren aardig goed is, hoeft
hier niet herhaald te worden.
Mijn vader komt nog alleen de
trap op en af. Hij wandelt nog
elke dag. Hij heeft soms wel
last van duizelingen. Lang stil
staan maakt hem onzeker. Zijn
korte termijn geheugen heeft
soms een opfrissertje nodig.
Kleine mankementen zijn er
wel. Op zijn eigen wijze
spreekt hij ook, humorvol,
over de dood. Hij gaat zijn
leeftijd niet uit de weg. Mijn
vader is de tijd voorbij dat hij
jonger wilde zijn dan hij is. Het
is trouwens niet zo gemakke
lijk om te zeggen wat dat is: je
eigen leeftijd zijn. Ik zou het zo
willen zeggen: je ziet je werke
lijkheid onder ogen. Tot die
werkelijkheid van mijn vader
behoort: dankbaarheid om
veel, er zijn ook zorgen, besef
van soms wankeler zijn en een
stok-om-te-gaan overwegen.
Besef van eindigheid en genie
ten van elke dag. Een realis
tisch leven. Je kunt mijn vader
en veel van zijn leeftijdgenoten
een vitale oudere noemen.
Toch kan dat ook een mislei
dend woord zijn. Wat is vitaal?
Is dat sterk zijn, zonder ge
brek-zijn, doen alsof je eeuwig
zult leven, de eeuwige jeugd
uitstralen?
Die indruk wordt soms gewekt.
Ik krijg vaker moeite de laatste
tijd met het woord vitaal. Ik
hoorde zelfs spreken van 'vita
le geloofsgemeenschappen.'
Wie beoordeelt dat? Wat
maakt een mens, een geloofs
gemeenschap vitaal? Is (was)
Helmerhoek een vitale geloofs
gemeenschap? Kun je een de
menterende oudere een vitale
gelovige noemen? Ik waag het
om van harte ja te zeggen.
Ik waag het om soms mensen
die zelden naar de kerk gaan
vitaler van geloof te noemen
dan zij die wekelijks kerken.
Maar natuurlijk zouden we lan
ger met elkaar moeten pratèn
om elkaar goed te verstaan.
Wat is vitaal? Ik ken ouderen
die op hoge leeftijd gekomen
hun tijd opnieuw besteden.
Niet alleen om over zichzelf na
te denken, maar ook in het
aandacht hebben voor ande
ren. Ze bezoeken zieken. Heel
stilletjes soms. Ze drinken
'Max Havelaar-koffie.' Ze
schrijven brieven voor Amnes
ty International. Ze doen vrij
willigerswerk in een verpleeg
huis. Ze luisteren en zijn ver
trouwenspersoon voor hun
kleinkinderen. Er zijn heel wat
wijzen waarop mensen op leef
tijd hun tijd vruchtbaar bele
ven. Ik zou heel wat verhalen
kunnen vertellen van ouderen
met veel zorgen en veel kwel
lingen van het lichaam die
toch een bron van licht, een
bron van warmte zijn. Ze zijn
in hun levensverhaal open ge
bleven, niet verzuurd en niet
ergerniswekkend eigenwijs.
Zijn dat de vitale ouderen? Zij
die open zijn gebleven. Zij die
betrokken blijven bij de wereld
en het leven van anderen? Zij
die zich niet hebben afgeslo
ten. Wie open blijft en steeds
meer opgengaat, komt aan de
bron waaruit leven stroomt
voor altijd.
ZWOLLENAREN MAKEN TEVERGEEFSE REIS MET PETITIE
UTRECHT Ruim hon
derd leden van de Sint
Michaelsparochie te
Zwolle zijn vrijdagavond
tevergeefs naar Utrecht
gereisd om kardinaal Si
monis, aartsbisschop van
Utrecht, een petitie aan te
bieden.
Hij had zijn woning aan de
Maliebaan verlaten omdat hii
„geen positief antwoord had
gekregen op zijn verzoek van
de overhandiging geen de
monstratie te maken," zoals
eeji woordvoerder van het
aartsbisdom de Zwollenaren
mededeelde.
In de petitie verzoeken de rk
gelovigen aan kardinaal Si
monis alle mogelijkheden die
de Codex (kerkelijk wetboek)
biedt, aan te grijpen om de
functie van pastoraal werker
inhoud te geven voor het pa
rochiepastoraat.
Pastoraal werker André
Zandbelt te Zwolle kreeg
kortgeleden van de kardinaal
Simonis te horen dat hij niet
langer getuige bij kerkelijke
huwelijken mag zijn. Zandbelt
heeft daarna besloten hele
maal geen pastorale taken
meer te verrichten, omdat hij
van mening is dat dit inte
graal onderdeel is van het ta
kenpakket van de pastoraal
werker.
Nadat gisteravond de met
flakkerende kaarsjes getooide
demonstranten te horen had
den gekregen dat kardinaal
Simonis niet thuis was, werd
nog een verklaring voorgele
zen waarin onder meer werd
gezegd dat „het verdriet en de
verontwaardiging bij ons
mensen met geen pen te be
schrijven is".
De leden van de Zwolse Mi
chaelsparochie noemen zich
in de verklaring geen linkse
of rechtse katholieken, maar
mensen die iedere zondag
naar de kerk gaan een ver
wijzing naar een recente uit
spraak van mgr. Simonis dat
alleen kleine groepen ter lin
ker- en ter rechterzijde ver
antwoordelijk voor de polari
satie in de kerk zijn.
Tenslotte werd een speciaal
voor deze gelegenheid ge
schreven lied gezongen.
De afwezigheid van mgr. Si
monis ontlokte de Zwollena
ren enkele scherpe reacties:
'Simonis laat ons letterlijk en
figuurlijk in de kou staan.'
'Hij is gevlucht. Na een kwar
tier vertrokken de Zwollena
ren naar huis.
Vaker doelwit
De demonstrerende parochia
nen uit Zwolle, die met ge
zang, kaarsen en spandoeken
de aanbieding van een petitie
aan kardinaal Simonis kracht
willen bijzetten, zijn niet de
eersten die tegen de aartsbis
schop van Utrecht demonstre
ren.
Reeds bij zijn installatie als
aartsbisschop van Utrecht op
8 december 1983 protesteer
den homoseksuelen tegen de
'goddeloze homohaat' van de
Rooms-Katholieke Kerk. In
de Sint Catharinakathedraal
voerden demonstranten van
de werkgroep 'mis Simonis
mis' spandoeken mee. Zij
werden meteen de kerk uit
gezet.
Opmerkingen van mgr. Simo
nis over de opzet van het
pausbezoek aan Nederland
leidden begin 1985 tot verhe
viging van de anti-gevoelens
tegen de komst van paus Jo
hannes Paulus II. Onbeken
den gooiden in de nacht van
13 op 14 maart verf naar het
secretariaat van de RK Kerk
provincie in de Utrechtse
Biltstraat, waar tevens de
Stichting Pausbezoek Neder
land was gevestigd. Eén ka
mer en de voorgevel werden
met verf besmeurd.
Tijdens het pausbezoek vond
er op zaterdag 12 mei een de-,
monstratie plaats onder auspi
ciën van het Landelijk comité
anti-pausbezoek. Na afloop
van de officiële demonstratie
probeerden ruim 1.000 de
monstranten de Jaarbeurs te
bereiken, waar de paus zich
op dat moment bevond. De
ME-ers met wapenstok die dit
probeerden te verhinderen,
raakten slaags met de demon
stranten die met stokken, ste
nen en rookbommen te werk
gingen. De foto's hiervan zou
den voor jaren het beeld van
het bezoek van de paus aan
Nederland bepalen.
Aan de vooravond van het
kort geding dat het COC be
gin 1987 tegen Simonis aan
spande wegens uitspraken
over homoseksualiteit, trok
ken ongeveer 500 demon
stranten met fakkels door de
Utrechtse binnenstad.
Het optreden van kardinaal
Simonis in Enschede en Zwol
le is 'kerkafbrekend', vindt de
rooms-katholieke vereniging
voor gehuwd en ongehuwd
priesterschap (GOP). „U heeft
niet gekeken naar het geloof'
van de kerk ter plaatse",
schrijft zij in een brief aan de
aartsbisschop van Utrecht.
Plaatselijk
Het verbod op gezamenlijke
eucharistie- en avondmaals
vieringen in Enschede en het
optreden tegen pastoraal wer
ker Zandbelt vinden geen ge
nade in de ogen van de vere
niging die al jaren ijvert voor
vernieuwing van het ambt in
de RK Kerk.
„Het beleid in het aartsbisdom
gaat er blijkbaar nog steeds
vanuit dat het geloof, de erva
ring en de overtuiging van
christenen in een plaatselijke
geloofsgemeenschap van geen
betekenis zijn", zo schrijft de
vereniging aan mgr. Simonis.
Zij vindt het bovendien
vreemd dat de kardinaal zelf
geen oecumenische initiatie
ven ontwikkelt.
De Vereniging van Pastoraal
Werkenden in Utrecht gaat
de priesters in het aartsbis
dom Utrecht oproepen te pro
testeren tegen de bedreigde
positie van de pastoraal wer
kers.
De priesters wordt gevraagd
bij kardinaal Simonis te plei
ten voor verruiming van de
bevoegdheden van hun colle
ga's.
De vereniging vraagt de
priesters ook duidelijke af
spraken te maken met de pas
toraal werkers en werksters
over een evenwichtige taak
verdeling, met name waar het
gaat om de bediening van sa
cramenten. Zij hoopt dat alle
pastores en parochies in het
aartsbisdom hun bijdrage wil
len leveren aan een openbare
discussie „over het leider
schap in de katholieke ge
loofsgemeenschap".
UTRECHT Het Marga
Klompé Fonds reikt 10
februari a.s. in Tilburg
zijn eerste stipendia uit.
De prijzen ter waarde van
5.000 gulden gaan naar
Ina van de Bunt-Koster
uit Enschede, Ine Plou-
men uit Roermond en pa
ter Louk Hentzen uit
Rotterdam.
De Stichting Marga Klompé
Fonds werd vorig jaar opge
richt en heeft tot doel „de
christelijke bewogenheid
voor de mens in de samenle
ving, waarvan oud-minister
Klompé tijdens haar leven
blijk heeft gegeven, levend
te houden". De stichting, die
onder voorzitterschap staat
van oud-minister M.H.M.F.
Gardeniers-Berendsen, wil
jongeren aanmoedigen om
het streven naar gerechtig
heid en vrede in de ruimste
zin te bevorderen. Daartoe
stelt zij jaarlijks geldbedra
gen beschikbaar.
Van de Bunt-Koster is be
trokken bij het dekenaal
project jongerenpastoraat in
Enschede. De deelnemers
aan dit project, dat vijf jaar
geleden begon, willen de
leefwereld van jongeren,
vooral van randgroepjonge
ren, verkennen en hun er
varingen ten dienste stellen
van het dekenaat Enschede
en de parochies in dat deke
naat.
Onderscheiden
Ploumen is onderscheiden
voor haar werk ten behoeve
van het Gabriëla ondersteu
ningsbureau in Roermond.
Dit project beoogt de betrok
kenheid van Nederland bij
de situatie op de Filipijnen,
vooral die van kinderen en
vrouwen, te verbreden en te
verdiepen.
Hentzen tenslotte is initia
tiefnemer van de stichting
Frans Tweedehands in Rot
terdam. Het gaat hier om
een leef- en werkgemeen
schap die jongeren zonder
werk die hun verslaving
aan alcohol, drugs en medi
cijnen hebben overwonnen,
helpt hun eigen plaats in de
samenleving te hervinden.
Toen kardinaal Albino
Luciani op 29 september
1978, ruim een maand na
dat hij tot paus was geko
zen, plotseling overleed,
doken er snel allerlei ge
ruchten op dat hij niet op
een natuurlijke wijze aan
zijn eind was gekomen.
Allerlei tegenstrijdige verkla
ringen, al dan niet gevoed
door officiële bronnen, deden
de ronde. Zo bestond er on
enigheid over de vraag wie
hem dood had aangetroffen,
hoe zijn gezondheidstoestand
was geweest vlak voor zijn
overlijden en waren er ge
gronde twijfels over de doods
oorzaak zelf. Ook vond ieder
een het vreemd dat de lijk
schouwing, een wettelijk
voorgeschreven maatregel in
veel landen, juist hier achter
wege was gebleven.
Aan verklaringen van het
Vaticaan die deze geruchten
het. Het onvermogen van het
Vaticaan om met de buiten
wereld te communiceren
kwam op navrante wijze aan
het licht.
De aanhangers van de tradi
tionalistische bisschop Lefeb-
vre kwamen als eersten met
het verhaal dat de paus ver
giftigd was door een stel kar
dinalen die daarmee zouden
hebben willen voorkomen dat
de paus de hervormingen van
het Tweede Vaticaanse Conci
lie zou terugdraaien. Het leek
te zot voor woorden, ook al
kenden de aanhangers van
Lefebvre waarschijnlijk beter
de kerkgeschiedenis dan me
nige moderne waarnemer: er
zijn nogal wat pausen met gif
vermoord. Maar de gifmoord-
theorie kreeg schijnbaar meer
grond, toen de Ier David Yol-
lop in 1984 In God's Name pu
bliceerde waarin toedracht en
het motief voor de (gif)moord
Paus Albino Luciani. foto: ap
op de paus met „bewijzen"
werden onderbouwd. De
kwade genius achter het com
plot zou aartsbisschop Marcin-
kus zijn, het hoofd van de Va
ticaanse bank die in opspraak
was geraakt door de onder
gang van de Banco Ambrosia-
no. Volgens Yallop dreigde
Marcinkus die zich altijd al
had doen kennen als een bij
uitstek onvaticaanse prelaat
en daarom veel vijanden had,
door paus Luciani ontslagen
te worden.
Dit antipapistische werkstukje
ging vlot van de hand, het
werd in vele talen vertaald,
ook in het Nederlands, en het
Vaticaan kon er slechts een
paar hulpeloze verklaringen
tegenover stellen.
Afstandelijk
De Amerikaanse bisschop
John Foley, hoofd van het
Vaticaanse public relations
bureau, greep tenslotte naar
het meest beproefde middel
om een eind te maken aan die
onzinnige geruchtenstroom.
Eind 1987 nodigde hij de En
gelse journalist John Corn-
well, werkzaam bij The Ob
server, uit een onpartijdig on
derzoek in te stellen. Hij zou
alle medewerking krijgen, het
Vaticaan had immers niets te
verbergen. Cornwell greep
die kans. Als eerste journalist
zou hij kunnen doordringen
tot een van de meest gesloten
instellingen ter wereld. Maar
Cornwell wilde vooral niet de
indruk wekken dat hij een
loopjongen van het Vaticaan
was.
Om geloofwaardig te zijn stel
de hij zich zeer afstandelijk
op, zoals blijkt uit het onder
zoek dat onder de titel Als
een dief in de nacht in het
Nederlands is vertaald. En
niet ten onrechte: Cornwell
wilde immers ook de vele cy
nici en kritici ontwapenen en
dat kon alleen maar door zelf
uiterst kritisch te werk te
gaan.
Hét grote kenmerk van het
boek van Cornwell is zijn vol
strekt openhartige werkwijze.
Hij legt al zijn kaarten op ta
fel. In de eerste plaats ten
aanzien van zichzelf. Corn
well werd katholiek opge
voed, studeerde zelfs zeven
jaar voor priester, maar zag
op een gegeven moment van
zijn roeping en zijn geloof af.
In de tweede plaats ten aan
zien van zijn onderzoek dat
ruim vijf maanden in beslag
zou nemen. Om de tegenstrij
dige verklaringen rond Lucia-
ni's dood te kunnen doorprik
ken, sprak Cornwell met alle
nog levende betrokkenen, on
der wie zeer uitvoerig met
aartsbisschop Marcinkus. Al
deze interviews geeft hij om
standig weer en hij stelt daar
bij heel scherpzinnig ziin vra
gen. Hooguit zou je willen dat
hij zijn onderzoekingen wat
vaker zou samenvatten omdat
hij aan geen enkel detail
voorbijgaat en je je soms af
vraagt op welk punt van zijn
onderzoek hij nu eigenlijk zit.
Maar als lezer zit je er hoe
dan ook bovenop.
Tot welke conclusies leidt nu
dit onderzoek? Cornwell blijft
met nogal wat losse eindjes
zitten. Yallops beweringen
weet hij op overtuigende wij
ze te ontzenuwen. Diens be
schuldigingen aan het adres
van Marcincus blijken pure
speculatie, de aartsbisschop
'wordt tot op grote hoogte ge
rehabiliteerd. Maar hoewel
veel wordt opgehelderd, wor
den de feitelijke omstandighe
den aan de vooravond van
Luciani's dood zijn, niet tot in
alle finesses duidelijk. De
twee persoonlijke secretaris
sen van Luciani, de Italiaan
Don Diego Lorenzi en de Ier
John Magee, die Cornwell
beiden afzonderlijk onder
vroeg, blijven elkaar op nogal
wat punten tegenspreken. Net
als veel andere ondervraag
den uit het Vaticaan meent
Cornwell dat zij last hebben
van een bella-figura-complex:
zij willen zich steeds van hun
beste zijde laten zien, maar
met de waarheid blijken zij
nogal eens „economisch" om
te springen.
Belangrijker dan de ontraad
seling van het zogenaamde
moordcomplot - wat dus in de
verste verten geen moord
complot was - is het inzicht
dat Cornwell verschaft in het
armzalig lot van deze lachen
de paus (zoals men hem al
snel ging noemen na zijn ver
kiezing).
Na elke maaltijd met zijn se
cretarissen zei Luciani weer
dat hij niet geschikt was voor
het pausambt en dat hij hoop
te dat hij spoedig zou sterven.
Hij was zelfs zo overtuigd van
zijn minderwaardigheid dat
hij enkele malen als misdie
naar optrad bij zijn secretaris
John Magee.
Hij had in die september
maand dat hij paus was een
aantal malen ernstige klach
ten, maar wilde niet dat een
dokter werd geraadpleegd. Hij
had geleden aan trombose,
maar hoewel het Vaticaan
een eigen uitgebreide medi
sche dienst heeft, werd hij
nooit onderzocht. Volgens
Cornwell overleed hij aan de
gevolgen van die trombose en
niet als gevolg van een acuut
hartinfarct zoals de officiële
doodsoorzaak luidde. Zeker
heid daarover kreeg Cornwell
niet door de weigerachtigheid
van de betrokken artsen. De
secretarissen constateerden
wel dat hij pijn had, maar lie
ten het er verder bij zitten.
Luciani was allerminst een
ervaren bestuurder. Dat hij
toch gekozen was waarschijn
lijk omdat hij voor iedereen
acceptabel was. Capabelere
Italianen als Benelli en Siri
werden daarom gepasseerd.
Luciani weigerde aanvanke
lijk, maar toen hij opnieuw
verkozen werd, moest hij wel.
Hij kreeg te -maken met de
achterstand in de verwerking
van de dossiers die in de laat
ste jaren van het pontificaat
van Paulus VI was ontstaan.
Kardinaal Villot, de rechter
hand van de paus, overstelpte
hem met werk tot de laatste
avond van zijn leven toe.
Volgens Cornwell is de chao
tische berichtgeving rond het
overlijden van paus Luciani
alleszins terug te voeren op de
gêne en het schuldgevoel
waarmee in zijn naaste kring
op dat overlijden werd gerea
geerd. Gebrek aan menselijk
heid en betrokkenheid leid
den volgens Cornwell tot zijn
dood. Iedereen probeerde de
schone schijn, de „bella figu-
ra" te bewaren; niemand deed
meer dan zijn ambt voor
schreef. Maar de Vaticaanse
wereld zit zo in elkaar, aldus
Cornwell, dat men zich dat
heel moeilijk zal bekennen.
PAUL VAN VELTHOVEN
John Cornwell Als een dief
in de nacht. Uitgave Stan
daard uitgeverij, Antwerpen.
Prijs f 29,90.
Gedragsverandering
automobilist
jht-
I aan.
erlan
(«ie
BlJ de Rijkspolitie, die op de snelwegen controleert*
ons wel aan de voorgeschreven maximumsnelheden II
blijkt een minder somber beeld te bestaan over ons r
dan bij minister Maij-Weggen van verkeer en waterstf.
laten we eerlijk zijn, ook bij de meeste automobilistTrad
baseren onze mening op indrukken, de Rijkspolitiekeer
hanteert cijfers.
Vroeger, toen we ons aan 100 km moesten houd^.
de gemiddelde automobilist daar 10 tot 12 km overh^
blijft hij of zij gemiddeld 8 km onder de 120 km grem
verslechtering van de situatie, hoewel ook geen verbJ
want een door de vorige minister van justitie, Korthal
beoogde norm 85 procent zich keurig gedragende 3]
bilisten wordt niet helemaal gehaald. Ook de
stelling dat er onvoldoende automobilisten 'gepakt' 1
blijkt op een misverstand te berusten. Sinds 1 mei üj
tijdstip waarop onder het vorige kabinet de nieuwe IJ
gen voor de maximumsnelheden van kracht werden!
streefgetal voor bekeuringen verhoogd tot 130.000, drl
meer dan vóór die tijd. In de praktijk werden dat e"
200.000 en dat aantal wordt volgens de Rijkspolitie n<y
gehaald.
c\ (JA/
OP drie punten doen zich nog problemen voor. Vracj^
chauffeurs houden zich in veel gevallen niet aan de
schreven 80-km-grens, maar zitten daar gemiddeld zi
8 km boven. En ook wie in een auto van de z;
voor het merendeel mannen tussen de 35 en 45
laat in veel gevallen de rechtervoet te ver doorschiel
automobilisten tenslotte, hebben er moeite mee dat|
ene stuk snelweg niet meer dan 100 km mag wordt
den, terwijl op een ander stuk dat er net zo uitziet
km de grens is. L,en
j» en
In de top van de Rijkspolitie is men ervan overti|zwi.
deze vormen van onjuist weggedrag niet moeten worp
streden door de 'pakkans' te vergroten, maar door <^pke
mobilist via een goede voorlichting duidelijk te makei|ewe
om het absoluut noodzakelijk is dat we ons, met hetfr k<
ons milieu en uit een oogpunt van verkeersveiligh<Jans
die uiteenlopende snelheidsbeperkingen houden, \fkad
neigd is daarop met een meewarige glimlach te reagf
de overtuiging dat zo'n aanpak toch niet lukt, moet Idag
dig de feiten onder ogen krijgen. Het overgrote deel bom
automobilisten blijkt de 120 km grens te hebben
teerd, zoals blijkt uit eerder genoemde cijfers.
De knorrige opmerkingen die mevrouw Maij eerdj
week aan het adres van haar voorganger heeft geriiH
men daarmee in een opmerkelijk licht te staan. Ha«|Wai
tingen hebben voor enige deining in de Hofvijver g wi
Niet alleen in de fractie van de VVD, maar ook in j
haar eigen CDA zijn haar uitlatingen met enige irrita
vangen. Niet alleen vanwege de ongeschreven wet
bewindslieden zich in het eerste half jaar na hun
onthouden van opmerkingen over het reilen en z£
hun oude departement en zich dus niet (zelf) tegenh
kunnen verdedigen. Dat is hooguit een inbreuk op
mentaire mores.
VEEL wezenlijker is dat mevrouw Maij haar dossihoo
niet goed blijkt te kennen. Daarin zou zij kunnen lé"
er over een paar maanden een wet in werking treedtjto^
een snellere afhandeling van snelheidsovertredingei duj
geregeld. En niet alleen is het aantal snelheidsboet^ s
rende het laatste jaar van het ministerschap van E
Altes aanzienlijk opgevoerd, hij heeft ook het initiatui
men het aantal cellen uit te breiden, zodat bijzonder ijX
willige snelheidsovertreders passend kunnen wordenj
vest. Mevrouw Maij heeft het gaspedaal van haar
ment wat al te onstuimig gehanteerd. We kunnenp"
herhalen wat we eerder deze week op deze plaats
het is te hopen dat zij de onderlinge verstandhouding*J
rig houdt.
Wist u dat een heel jaar medicijnen vooreen 91S,c
patiënt maar 60 gulden kost!? Geen geld als je bedenki 1
lepra teweeg kan brengen, als die medicijnen niet ofcwa
gegeven kunnen worden. Blindheid kan het gevolg
zoals bij de oma die haar kleinkind nog nooit heeft getnse
Meer dan 10 miljoen mensen lijden nog aan Un c
Voor één leprapatiënt kunt u een heel jaar de zorg[°01
nemen. Geef u op voor 60 gulden per j aar als donateufeen
de NSL. der
£2-i
Giro 50500 Bank 70.70.70.9$:
Nederlandse Stichting voor LeprabestrijJ
Witbautstraat 135,1097 DN Amsterdam, tel. 020-93tTll
"he
Uitgave: Westerpers (behorende tot Sijthoff Pers).
Kantoor: Apothekersdijk 34, Leiden.
Telefoon: 071 - 122 244.
Postadres: postbus 11, 2300 AA Leiden.
Hoofdkantoor: Koopmansstraat 9, Rijswijk.
Telefoon: 070 - 3190 933.
Postadres: postbus 9, 2501 CA 's-Gravenhage.
Abonnee service
Telefoon: 071 - 313 677 van ma. t/m vr. van 8.30 tot 17.00 u Bi
Nabezorging
Telefoon. 071 - 122 248
van ma. t/m vr. van 18.00 tot 19.00 u. op za. van 14.00 tot 151... 1
Abonnementsprijzen (inclusief 6% BTW.) ')ÜR
Bij automatische betaling: Bij betaling per accept-gil7
per maand f. 24,85 per maand
per kwartaal f. 74,10 per kwartaal f.
per jaar 284,50 per jaar f. r
Het abonnementsgeld dient vooruit te worden voldaan.
Advertenties
Informatie en tarieven over advertenties tel. 071 - 122 244.
Telefax voor uitsluitend advertenties 071 - 134 941
Voor uitsluitend het doorgeven van advertenties kantoor
070-3902 702
Bankiers
AMRO BANK NV 473 575 515
POSTBANK NV 663 050
