Dames en heren gaan hun bollen
thuis opnieuw in bloei trekken
LANGS
OMWEGEN
„Voorstellingen
zijn een straf
om uit te zitten"
S)EN OMGEVING
LwdaeSouocmt
DINSDAG 23 JANUARI 1990 PAGINA 11
Op mijn omwegen door
stad en land kom ik
graag mensen tegen. U
kunt mij telefonisch of
schriftelijk vertellen wie
u graag in deze rubriek
zou willen tegenkomen.
Ik ben bereikbaar via
071-122244.
stel leke-broeiers. „De narcis
sen, en zeker ook de crocus-
sen, moeten even een poosje
op een koele plaats (zelf denk
ik daarbij aan de schuur of
de donkere kelderkast onder
de trap, en ik zou, als broeier
in den geest, willen weten of
Van der Aart het daarmee
eens is, T.P.). Enfin, na een
week kan men wel met de
narcissen beginnen en zeven
dagen later kunnen de cro-
cussen aan bod komen. „En
de iris?, vraagt u. Ja, die iris
is een groot vraagteken", vol
gens Van der Aart; een uit
spraak die door onze man is
uitgelokt. Van der Aart en de
zijnen veronderstellen dat de
broeiers „in zowel de A als
de B groep (ervaren en min
der ervaren broeiers)" de
handen, hoekjes en gaatjes
vol zullen hebben aan dit
specifieke produkt van huis-
broei. „Maar dat is natuurlijk
wel zo leuk, want uiteindelijk
is het de kunst om al die pro-
dukten gelijkmatig, en als het
even kan op hetzelfde mo
ment, vol in bloei te hebben".
Ook mislukkingen
Hoe dan ook, de resultaten
van de broeiende huisvlijt
krijgen een prachtige show
in de Hobahohallen. Het is,
hoe dan ook, de bedoeling
dat de deelnemers alle potten
die ze hebben meegekregen
ook weer voor de tentoon
stelling aanbieden. Gelukt of
niet. Zo kun je pronken met
puike tulpen terwijl er, bij
voorbeeld, van de crocussen
geen snars terecht is geko
men. Zoiets telt wel mee voor
de eindbeoordeling. Een van
de leuke aspecten van de Lis-
sese Lenteflora. Arie, onze
man, weet inmiddels dat op
alle andere exposities in ons
land, op dit gebied, alleen de
best bereikte resultaten voor
het voetlicht worden ge
bracht, „en het publiek ziet
dan dus niets van de een of
andere mislukking. In Lisse
wel! Als het maar een echt
huis-tuin- en keukengebeu-
ren blijft. Immers het gaat
om de inspanningen van lief
hebbers, en niet om het ge
bruikmaken van enig tech
nisch vernuft".
„Lenteflora" zal in het teken
staan van „Toen en Nu". Lis-
se toen en Lisse vandaag.
Met zeker de medewerking
van bloemenveiling Flora,
Rijnsburg, „die een staaltje
van bloemsteekwerk met
luxere bloemen zal wegge
ven. Maar we hebben ook de
Japanse kunst van Bonsai
(wat iets vriendelijker klinkt
dan Banzai, T P.) in onze ex
positie", beloofde Van der
Aart, „het bekijken meer dan
waard". Ook komt er een vi
deo-presentatie in de binnen
tuin van Hobaho: de Binnerf-
hof, met een eigen, speciale
expositie. Tegen die tijd zal
onze man wel meer bijzon
derheden omtrent deze hoog
tij in het nog winterse bollen
land kunnen mededelen. Uit-1
eindelijk krijgt hij daar enige
vergoeding voqr. Maar ik zou
het niettemin kunnen toejui
chen als onze man in Lisse,
om zijn inspannende voor
lichting op bollengebied, nog
eens een thuis te broeien bol
naar hem vernoemd kreeg:
„Arie". Al was het maar een
specie-crocus, die ook in het
veld te pronk kan staan;
klein maar fijn, en van een
onbestemde kleur. Maar het
bekijken „meer dan waard".
(16)
erbeheersing
kwam uit
■naar en zo zag hij er
lijiit. Zijn getailleerde
van goede snit, een
ende das en de golf-
lu die hij voor het
in de hand hield
ig wat extra gaatjes
in zijn brogues te
en, droegen bij tot
(al ïdruk. Hij had, niet
keer, te hard ge-
Dit keer was hij
06 62 kilometer per
pt op de rijksweg A4
iderdorp. Honderd is
de maximale snel-
3 'i gebeurt zo'n beetje
aar met u", sprak
r Richters uit
Hij las een lijstje voor
14 it bleek dat de man
fgelopen drie jaar
li (jovele bekeuringen
e hard rijden had ge-
De man was daar
ich ook wel van ge-
tken. „Ik besefte
at ik zó hard reed'
van justitie Van
STA er niets van
1de weten wat voor
de man deed. Het
1,4^t hij de auto inder-
nodig had om zijn
te verdienen, lever-
n een eis op van 370
i boete en een voor-
elijke ontzegging
rijbevoegdheid van
ïaanden en een extra
',c nend woord van
(Ek. De eis was be-
1.30 jk wat hoger dan
(fOjpande keren. Voor
!k een logische zaak:
ebt namelijk geen
in uw
ME rvoet". Rechter
j (3'|rs besliste conform
Bac
15, 2,
(ai| spoor
lat of droog de weg
l'ndjeweest mag zijn, als
(ajjagen een remspoor
meter achterlaat,
i ieder geval flink
iarder gereden dan
lometer". Het was
jk dat Van Ek niets
S F'f het verweer van de
?èr 40-jarige Sassen-
die het aangesla-
.45. pegdek en „warme"
■d ten verantwoordelijk
de lengte van
rubber-
WJ De man had in het
Ólivipen voorjaar op een
in Noordwijk een
op een bromfiets
^eden. Een getuige
verklaard dat de
van het
huizenhoog was.
had na het on-
nd_ Jin coma. gelegen en
ken (dit moment aan het
waarderen.
Dok \jrdachte bleef er wat
iend bij dat hij niet
qevall| erS hard had gere"
iekelk reed in een splin-
u. tciiwe auto en dan nog
enhuj i'n derde versnel-
lin9 heb nooit 111 kilo-
'abeti gereden. Verder
I haar nooit kunnen
enst bankomen", voerde
mtjurjn Toen bleek dat
rone^k en rechter Rich-
■REV3Ilaar niet van onder
waren, wees hij
vjten die er naar zijn
*n ^et Proces-ver"
■retktjaren gesl°Pen- Maar
NHU0s Richters was dat
ter zake doende
uljent. Uiteindelijk
de Sassenhei-
peP§ vergeefs met naar.
onjuiste ken-
egevens. „En hoe
nu met het slacht-
vr°eg Van Ek om
ëaan de Sassen-
afdelif zich wel om de ge-
[hartq van de aanrijding
e"v :kommerd. „Ik heb
J^p fruitmand gebracht
:h A, aker ben ik niet ge-
19.30 omdat haar vader
kenhi charmeerd was van
[°",!4'[omst. Mijn vrouw
i" '#ar moeder hebben
3m;' zb nog gebeld". Rich
ie: wg uiteindelijk geen
1 en rminderende om-
'go3; heden „U staat te-
ndeltioor kot met te hoge
nischd rijden en dat is
n (be n". Hij legde een
uren bp van goo gulden
en voorwaardelijke
00 u. liog vart de rijbe-
oudeleid van een half
qgelijk
glazen
kan dgeveer 20-jarige au-
v°9rceur uit Kwintsheul
,uters er iets genadiger
bab| De jongeman had
afspelfde plaats met on-
ofd. B dezelfde hoge snel-
ireden. Voor hem
de eerste keer, bo-
inderïi waren er in zijn
1 en nèeen gewonden ge-
'9-30.11, een wat aan de
ordzii van de verdachte
u ejaste woordkeus
harttde jongen nog een
bezoefnee van Richters:
!0-30 |Wel dat je op die
u" a je rijbewijs aan het
teen bent".
'3942;rMAN LEEFMANS
1-12.3d
,30-20"
reHer'
DOfd. f d
Fotoboek van
Het Rietveld
HAZERSWOUDE „Hoe
schoon is ons Nederland"
had de titel kunnen lui
den van de eerste uitgave
van een romantisch foto
boekwerkje van de free
lance journalist en uitge
ver A. Huisman. Foto's
van het waterrijke en stil
le natuurschoon in Het
Rietveld in de Hazers-
woudse polder, verstilde
landschappen en rustieke
boerderijen zijn de ken
merkende blikvangers in
het voornamelijk uit illus
traties bestaande boekje.
Het eerste exemplaar werd
gistermiddag op het Am
bachtsplein overhandigd aan
wethouder P. van der Werf.
Als geboren en getogen Riet-
velder kon Van der Werf
zelf de geboorte van „Het
Hazerswoudse natuurgebied
Het Rietveld" wel waarde
ren. „Door de naderende ge
meentelijke herindeling en
alle ontwikkelingen op maat
schappelijk en economisch
gebied viert nostalgie hoogtij.
Ook bij mij", moest de wet
houder bekennen. De opruk
kende bedrijvigheid door de
aanleg van de Ten Heuvel
hofweg zal, ondanks de eer
ste boomkwekerijen, niet
mogen oprukken tot aan de
oevers van de Rietveldse
Vaart. Zijn eigen herinnerin
gen aan de drie bakkers en
slagers en de postbode met
pakjes pruimtabak, die de
eenentwintig boerderijen in
Het Rietveld in vroeger tij
den langs gingen, zijn niet
zichtbaar gemaakt in de fo
to's. Wel wordt een goed
beeld gegeven van de rustie
ke natuur in een van Hazers-
woudes laatste natuurgebie
den, zo benadrukte Huisman,
zelf lang woonachtig geweest
in het dorp, gisteren bij de
overhandiging van het foto
boek.
De eerste serie van zestig
exemplaren, overigens in ei
gen beheer uitgegeven, viel
de tegenwoordig in Leider
dorp wonende auteur en fo
tograaf wel wat tegen. De
volgende versies moeten
vooral een fraaier drukresul-
taat te zien geven om de fo
to's tot hun recht te laten ko
men. Geïnteresseerden die
het boekwerkje als historisch
en natuurhistorisch bezit
willen aanschaffen, kunnen
voor negeneneenhalve gul
den terecht bij boekhandel
Prins aan het Ambachtsplein
in Hazerswoude. Na 1 febru
ari kost het boekje twaalfe-
neenhalve gulden. De helft
daarvan gaat naar het We-
reldnatuurfonds Nederland
in Zeist.
DE BOLLENSTREEK STAAT WEEREEN EVENEMENT TE WACHTEN
JUBILERENDE KAARTJES-
SCHEURDER WILLEM L'ECLUSE:
Nu de buitentemperatuur aan
de hoge kant blijft, mag het
zeker geen wonder heten als
de liefhebbers al weer gretig
uitzien naar de pracht van
crocus, hyacinth, narcis en
tulp, die over enige tijd we
derom het oog zal boeien. De
grote jongens van de export
zijn daarmee natuurlijk al
lang bezig; voor hun gaat die
business buiten het seizoen
toch al gewoon door. Maar
voor de echte amateurs staat
er hartje winter een voor
proefje van d^ voorjaarsweel-
de te wachten, en ze kunnen
daar zelf het nodige aan
doen. Voor dezulken is er
steeds weer het onderonsje
waaraan vele tientallen bol
lenstreekbewoners het groot
ste genoegen beleven. Het
gaat hier om de befaamde,
jaarlijkse huisbroeiwedstrij-
den, de binnenskamerse acti
viteiten van „de dames en
heren huisbroeiers" uit Lisse
en omstreken, die niet kun
nen wachten totdat de velden
volop in bloei staan en de na
tuur op hun manier geweld
aandoen door de bollen te
„forceren" om voor de dag te
komen. Een huisbroeier is ei
genlijk iemand die, vriende
lijk of gespannen, tegen de
bolletjes zegt: „Kom maar te
voorschijn en doe net alsof
het al lente is!"
Praktisch komt het hier op
neer, dat komende zaterdag
27 januari (de kop van 1990 is
er dan al bijna weer vanaf en
het stalletje hadden we net-
zogoed kunnen laten staan,
want het is zö weer Kerst
mis) de dames en heren huis
broeiers hun potten bloem
bollen kunnen komen opha
len bij P.van Dijk en Zn. aan
de Achterweg in Lisse. Met
al die potten gaan ze dan
naar huis en beginnen daar
vol overgave te „stoeien" met
hun bollen om ze in bloei te
krijgen. Dat is een spel waar
het Mens-erger-je-nieten
De bollen moeten thuis in bloei getrokken worden door de
huisbroeiers. FOTO: PR
nauwelijks tegenop kan. Ik
kom daar nog op terug. Het is
in elk geval de bedoeling dat
de niet in te tomen huisbroei
ers hun kwekelingen in het
weekeinde van 23 tot en met
26 februari met gepaste trots
laten zien op de bloementen
toonstelling „Lenteflora" die
dan in de Hobahohallen aan
de Haven in Lisse gehouden
wordt. Nu is in deze materie
niemand beter doorgewin
terd dan onze man in Lisse,
de bolle(n)boos Arie, die weet
wat broeien is. Ik mocht van
hem een beschouwing over
nemen ten behoeve van deze
rubriek, opdat onze lezers
enig inzicht zouden krijgen
in een spel dat in de Bollen
streek tot een cultus verhe-
jBetere tulpen voor op
de pot
Zo vertelde B.van der Aart
die telkenjare met enige
anderen z'n schouders onder
dit broei-evenement zet
dat de deelnemers de be
schikking krijgen over „in de
eerste plaats drie potten hya
cinthen produkten van
prima kwaliteit, en daaron
der zijn er ditmaal ook .een
paar nieuwe". Allereerst krij
gen de popelende huisbroei
ers „de inmiddels bekende
White Pearl". Daar blijft het
niet bij, want de broeiers
krijgen ook de opdracht om
de nieuwe Pink Surprise bij
wijze van verrassing in bloei
te trekken, „en zo ook de
fraaie Blue Blaser". Van der
Aart vertelde Arie ook, dat
er twee tulpenvariëteiten
mee naar huis gegeven wor
den: de roze, witgerande Va
lentine en Óscar. „Een paar
van de betere tulpen voor op
de pot", zoals Van der Aart
zich uitdrukte.
Maar natuurlijk zijn er ook
narcissen. De nieuwe bicolor
(tweekleurig, T.P.) Holland
Sensation komt zaterdag uit
de kuil, evenals de roodcup
Sun Chariot. Aan crocussen
krijgen de broeiende deelne
mers aan de wedstrijden deze
keer de bekende Remem
brance mee naar huis, alsook
de kleine, witte specie-crocus
die gedoopt is met de naam
van een winterreus: Ard
Schenk. Aan het sortiment is
dit jaar een nieuwigheidje
toegevoegd: een pot met iris
bucharica. Volgens Arie
heeft organisator Van der
Aart daar al duidelijke voor
pret over: „Daar kunnen ook
de vakmensen de tanden
eens op stukbijten", zou Aart
gezegd hebben, in het mid
den latend of dit lachen nu
slaat op de broeiopgave of op
de kapotte tanden. Maar ach,
die bollenstrekers zijn niet zo
fijngevoelig.
De huisbroeiers zullen op
nieuw de handen vol hebben
aan de opdracht die hun is
verstrekt. Van der Aart ver
woordt en en ander als volgt:
„Menigeen zal ook nu weer
alle mogelijke hoeken en ga
ten in huis benutten. Er zijn
er die een paar weken lang
met de potten door het hele
huis sjouwen. Dan zie je een
paar van die dingen in de
koelkast, of op een minder
kouwe plek. Dan weer in de
slaapkamer en een volgende
keer bij dekachel of in het
raamkozijn".
Af spui ten dus
Van der Aart had, via onze
mani een aantal tips voor de
aanstaande broeiers, cq
broeisters, om „in elk geval
op de show enigszins besla
gen ten ijs te komen" een
uitdrukking overigens die
nauwelijks, past bij het onder
prettige temperaturen in
bloei trekken van tere bol
len. „Kijk", zei Van der Aart,
„we hebben een wat warme-
rig najaar achter de rug en
dat heeft natuurlijk gevolgen-
Ik denk, dat het allemaal een
beetje stug zal gaan. Wat de
tulpen betreft raad ik in ie
der geval aan om die dingen
niet weg te zetten, maar om
gelijk maar met het broeien
te beginnen. Afspuiten dus,
in de huiskamer plaatsen en
vochtig houden. De hyacin
then kan men beter nog een
paar dagen wegzetten. Laat
de punten vooral niet te
droog worden. In de loop van
de week kan men vervolgens
ook met de broeierij van die
artikelen beginnen".
Echt de visie en de adviezen
van een ingevoerd vakman
die het goed meent met de
nerveuze frutsels van een
LEIDEN Ja, toen de
brandweer donderdag om
kwart over zeven met
loeiende sirene voor
kwam rijden viel bij Wil
lem l'Ecluse het bekende
kwartje. Er werd toch aan
zijn 25-jarig jubileum ge
dacht. Maar een echt ver
moeden wat hem boven
het hoofd hing had de
part-time kaartjes scheu
rende rots in de branding
van de Leidse Schouw
burg niet. „Ik kreeg de
ene klap na de andere",
vat l'Ecluse alles nog na-
puffend samen. „Wat een
gigantisch feest was dat
zeg".
Kort ervoor had hij nog mop
perend door zijn huis tegen
over het veilingterrein geban
jerd. „Ik had met een van de
cassjères afgesproken dat ze
me om kwart voor zeven op
zou komen halen. Maar die
kwam almaar niet opdagen",
legt l'Ecluse uit. „Ik wilde
mijn fiets al pakken". Bij het
naderen van de brandweer
ging bij hem een lampje bran
den. „Eerst dacht ik nog dat er
in de buurt brand was, maar
ze stopten hier. Dan weet je
genoeg", legt hij uit in de huis
kamer van zijn woning die vol
met bloemen staat.
Flits
Vanaf toen werd het verraste
„gezicht van de Leidse
Schouwburg" figuurlijk door
de avond en de halve nacht
gesleurd. „De ene verrassing
na de andere, alles was zo goed
geheim gehouden. Het was een
soort flits, die hele avond en
nacht".
Bij de schouwburg aangeko
men moest hij zijn werkpak
uitdoen en zich in zijn nette
kostuum hijsen. „Een dienstje
draaien zat er dus niet meer
in". Vervolgens scheurde bur
gemeester C. Goekoop zijn
kaartje af („Hartstikke leuk
natuurlijk, want meestal doe
ik het voor hem") en werd hij
in de VIP-room onthaald door
het personeel en zijn familie.
Na het optreden van André
Hazes werd een en ander nog
eens dunnetjes overgedaan
met een ontvangst door direc-
teur Frans Boelen, André Ha-
zes en het personeel van de
schouwburg. „Kijk, ik heb
normaal mijn woordje wel
klaar", meldt de jubilaris,
„maar met mijn dankwoordje
was ik dus wel mooi nergens".
Toen l'Ecluse na dat genoeglij
ke samenzijn dacht „zo en nu
is het jas aan en wegwezen",
bleken de feestelijkheden een
verdieping lager in de foyer
nog tot twee uur 's nachts door
te gaan. „Ik kwam daar mijn
hele familie weef tegen, ter
wijl ik verwachtte dat die al
lang naar huis zou zijn". Het
bleef niet bij familie. Heel veel
gasten kwamen Willem tijdens
de receptie feliciteren. En ver
wennen. Een cadeau-regen
daalde over hem neer.
Helm
L'Ecluse kan bijna niet wach
ten om een originele brand
weerhelm te tonen. „Een hele
echte", gebaart hij trots. „Van
brandweercommandant Mark
gehad. Geloof mij, die dinge
tjes geven ze nooit weg. Ik was
geloof ik de tweede die er een
kreeg. Nee, de jongens bij de
brandweer zijn niet vergeten
dat ik ze twintig jaar lang tij
dens de voorstelling koffie
kwam brengen. Moest wel, an
ders hadden ze niks, want die
gasten mochten tijdens de
voorstelling het toneel niet
af".
En vervolgens graait hij in zijn
stapel CD- en diner-bonnen,
ingelijste prenten, zijn eerste
André Hazes cd-tje en andere
platte cadeaus („Wat ik van
wie heb gekregen, ik weet het
echt niet meer") op zoek naar
de oorkonde die de brandweer
hem uitreikte ter ere van de
25 jaar die hij als hulpbrand
wacht in dienst is.
Handschoenen
Wie Willem overigens deze
winter aan de Schouwburg-
deur tegenkomt met een crè
mekleurige ijsmuts op en bij
passende wollen handschoe
nen, heeft dan te maken met
een presentje van collega Van
Leeuwen. „Zelf gebreid, met
embleem", zegt hij vertederd.
En dan heeft hij het nog hele
maal niet over de schitterende
stereotoren („Die luxe heeft
hij zichzelf nooit gegund",
meldt zijn vrouw, terwijl Wil-
Kaartjesscheurder Willem l'Ecluse bij de ingang van de Leidse schouwburg.
lem onnozel gaat zitten kijken)
die het personeel van de
schouwburg voor hem kocht.
„Ja, ze komen hem ook nog
aansluiten hebben ze beloofd.
Want ze weten als ze dat Wil
lem zelf laten doen
Genoten heeft hij duidelijk
van alle aandacht, al had hij
van te voren getekend voor
„alleen een bakkie en een
stukje taart". Hij was yoor al
lerlei feestelijkheden ook ei
genlijk helemaal niet in de
stemming. „Ik had me er niks
van voorgesteld. De stemming
is hier toch heel bedrukt. Je
weet er alles van". Over de
geldperikelen en de recente
ontwikkelingen wil hij verder
niet praten. „Het is vervelend
en dat blijft het".
Landmeter
Ander onderwerp dus. Zijn
part-time job („Twintig uur
per week kost het me zeker")
naast de volle weektaak die hij
heeft als landmeter bij de ge
meente. Dat moet wel een erg
leuk baantje zijn als je het 25
jaar volhoudt beide banen te
combineren. Banen die onlos
makelijk met elkaar te maken
hebben. Want als Willem niet
als landmeter had gewerkt,
dan had collega Arie Spek
hem nooit gevraagd „eens een
jaartje" te komen werken in
het kleine cultuurpaleisje.
Aanvankelijk was hij niet al
leen kaartjesscheurder. „Dat
deed je erbij. Het ging allemaal
wat anders toe dan nu. Toe^
hadden we maar een mannetje
of zes, zeven. Die deden alles.
Als om kwart over acht ieder
een binnen was, dan ging je op
een holletje naar achteren
doek trekken. Zeg maar het
gordijn openen. En verder
schoof je stoelen op Het toneel,
je bouwde decors op en af, je
zat achter de schuifjes van het
licht met technicus Leo, ach
noem maar op".
Dat gebeurt nu niet meer.
Sinds vijf jaar geleden een
nieuwe ploeg directie, to
neelmeester, belichter en kan
toorpersoneel binnenkwam
is het aantal voorstellingen
flink opgelopen. „Ik heb het
van zeventig voorstellingen
naar honderdtachtig per jaar
zien gaan". De taakverdeling
werd toen goed geregeld en
Willem kwam voornamelijk
aan de deur te staan. De sfeer
bleef uniek. „Anders was ik
toch niet zolang gebleven",
verklaart l'Ecluse.
Angst
Wat het werk nou zo leuk
maakt is moeilijk uit te leggen.
„Als je het niet kent, weet je
het niet. Die sfeer in de foyer
en de artiestenruimte. De din
gen rond de voorstelling. Bij
Jos Brink hoor je er als
schouwburgpersoneel hele
maal bij. Die zegt: als jullie er
niet zijn gaat de show niet
door".
„En dan mensen als Toon Her
mans. Die komen even een
praatje met je maken. Geen
hele verhalen, gewoon aardig.
Je komt er niet van los". Voor
een van die artiesten heeft l'E
cluse altijd angst gehad: Ko
van Dijk. „Die had zo'n zware
stem en hij speelde altijd van
die stuurse types. Maar toch
wilde ik een handtekening
van hem. Ik spaar ze en heb
wel een koffer vol, die van
hem moest erbij. Nou, ik pro
beerde het eerst bij een van de
begeleiders van Van Dijk. Of
ze wat konden regelen. Maar
die zeiden: ga zelf maar. Dus
ik kloppen en daar klonk die
enorme bas. Jahaah! Man, ik
had zo wel weg willen hollen.
Ik ben tóen toch maar naar
binnen gegaan en het viel na
tuurlijk heel erg mee. Ik nog.
een aardig tijdje met hem zit
ten praten".
Kwijt wil hij zijn tweede baan
voorlopig niet. Alleen al voor
het contact met mensen. „Zo
als die twee cassières. Die ha
len alles uit. Ik heb al eens als
Sinterklaas staan scheuren.
Maar mij omtoveren tot kerst
man is ze mooi niet gelukt".
Het artiestenvolk kan er ook
wat van. „Laatst met Ome
Willem. Kom ik met de bloe
men op het toneel, zegt die Ed
win Rutten: zo geitebreier,
kom jij even bij Ome Willem
op de knie zitten. Dan zit je
daar als volwassen man op die
knie. En de kinderen natuur
lijk de grootste lol".
Zelf neemt hij regelmatig het
publiek in de maling. „Je kent
ze wel, die groepjes die han
denwrijvend binnenkomen en
zeggen dat ze een heerlijk
FOTO: WIM VAN NOORT
avondje tegemoet gaan", be
gint „het gezicht". „En dan ijs
koud bij het bekijken van het
kaartje zeggen: u had gister
avond moeten komen. Dan
moet je die gezichten zien zak
ken". Hij kan wel een boek
schrijven over dergelijke voor
vallen op de tochtige plek bij
de ingang.
Straf
Sommige dingen zal hij niet
missen. „De voorstellingen. Ik
vind het een straf om die te
moeten uitzitten. Maar ja, wat
wil je als je twintig jaar in het
donker op dat toneel zit, met
die felle lampen waar je in zit
te kijken. En dan nog vaak die
stukken in buitenlandse talen.
Ik spreek toch al geen talen,
terwijl je altijd zal zien dat
juist die stukken ruim drie uur
duren. Dan word je het wel
eens zat".
Zat .was hij het doek halen
ook. „Je hebt soorten: Molière
is recht omhoog, Shakespeare
is gewoon naar de zijkant en
Wagner is de zware, zo schuin
omhoog. Als ik Wagner trok
was ik niet zo blij. Zeker niet
als je operette had. Dan stond
je alleen aan het eind al zes of
zeven keer te hijsen. En dan
dat opvangen. Je laat het ge
hesen doek in een klap los,
maar dan moet je het als het
recht hangt wel opvangen.
Grijp je half mis, dan zijn de
gevolgen niet fraai. Al is het
met die arm van Sjaak, die
maar een hand vast had, toch
nog best goed gekomen".
ERIK HUISMAN
