e zaak Mahesh": onrecht
kazernes als documentaire
ggneelgroep De Appel met
Soodlot" van Couperus
Mick Tinbergen: „Een
pop doet tenminste
precies wat je zegt"
IAS
-NST/RTV
£eid«je(3ou*cwit
ZATERDAG 13 JANUARI 1990 PAGINA 17
pist van de sterren legt
Monique geen windeieren
tama^
^feRSUM Véronique blijkt flink in trek bij de
harlgjeerders, nadat bekend is geworden dat het
1. /«rciële station vanaf half februari programma's
jjfzenden met de sterren van producent Joop
HERin Ende.
-is een woordvoerder van Véronique is tot nu
lverP«r 50 miljoen gulden reclamezendtijd gereser-
froor de periode vanaf half februari tot het ein-
^-4 het jaar. Zonder de sterrenprogrammaö zou
mndWue °P ^et mornent nog niet verder zijn geko-
I. Krin reserveringen tot naar schatting 30 miljoen
knt.ui
ilLiet hele jaar wordt een omzet verwacht van on-
t-k.. 1200 miljoen gulden. Of de tarieven zullen stij-
iide rólgens de woordvoerder op het moment nog
1 npt zekerheid te zeggen. Die worden definitief
iteld op grond van gerealiseerde kijkdicht-
Johnny Cash
in Heerenveen
HEERENVEEN - De wereldberoem
de Amerikaanse country-muzikant
Johnny Cash komt donderdag 22
maart naar Heerenveen voor een
concert in Thialf.
Zijn roem als country-zanger ver
gaarde hij in de jaren zestig, waarna
hij ook voor de film en het witte
doek koos. Aan het concert in Heer
enveen werkt ook de begeleidings
band van Cash mee, met onder meer
June Carter. In het voorprogramma
treedt o.a. Ben Steneker op. Kaarten
voor het optreden zijn te verkrijgen
bij Thialf en alle VVV-bespreekbu-
Meer bezoekers Stedelijk Museum
AMSTERDAM Het Stedelijk Museum in Amsterdam ont
ving vorig jaar 527.330 bezoekers, van wie er 241.330 voor de
grote Malevich-tentoonstelling kwamen. Dat betekende een
stijging met 80.000 bezoekers in vergelijking met 1988, aldus
een woordvoerder van het museum.
Met de 527.330 bezoekers werd het op een na hoogste bezoe
kersaantal in de geschiedenis van het museum bereikt. Al
leen in 1985 kwamen er mede dankzij La Grande Parade -
de afscheidstentoonstelling van directeur E. de Wilde - meer
bezoekers (556.000). Het Stedelijk Museum heeft verder be
kendgemaakt dat drs. G. Imanse is benoemd tot hoofd van
de afdeling wetenschappelijke documentatie van het mu
seum als opvolger van drs. J. Joosten. Imanse was tot zijn
benoeming hoofd van de bibliotheek en heeft onder de meer
de publikaties „Van Gogh tot Cobra. Nederlandse schilder
kunst 1880-1950" en „De Nederlandse identiteit in de kunst
na 1945" op zijn naam staan. Joosten zal zich dit jaar bezig
houden met het afronden van een catalogus over het werk
dat Mondriaan vanaf zijn kennismaking met het kubisme
(rond 1910) maakte tot aan zijn dood in 1944.
J.W. Schrofer juryvoorzitter
Prix de Rome Architectuur
AMSTERDAM Minister D' Ancona van cultuur
(WVC) heeft directeur J.W. Schrofer van de Rijksaka-
demie van Beeldende Kunsten benoemd tot juryvoor
zitter voor de wedstrijd om de Prix de Rome 1990 voor
architectuur. Dit is gisteren bekend gemaakt door de
academie.
De jury (waarin verder onder anderen zitting hebben
prof. D. Apon, prof. H. Hertzberger en prof. J. Hoog
stad) zal een opdracht voor de wedstrijd formuleren,
waarvoor de inschrijving eind februari van start gaat.
De Prix de Rome is de grootste staatsprijs voor kunste
naars tot 35 jaar. De prijzen worden ter beschikking
gesteld door het ministerie van WVC. De hoofdprijs
bestaat uit een bedrag van 40.000 gulden, de tweede
prijs uit 20.000 gulden en de twee basisprijzen uit
10.000 gulden. In een cyclus van vijf jaar komen ver
schillende kunstuitingen aan bod. De organisatie van
de wedstrijd is van oudsher in handen van de Rijksa-
kademie.
Bezoek van schrijvers
heeft gunstige invloed
AMSTERDAM Een bezoek van schrijvers aan
scholen of bibliotheken heeft een gunstige uitwer
king op het leesgedrag van mensen. Dichters en
schrijvers moeten dat beseffen als ze ergens een le
zing geven.
Dat stelt de stichting Schrijvers School Samenle
ving, die maandag en dinsdag in Amsterdam het
congres „Buiten hun boekje" organiseert. Aanlei
ding voor de tweedaagse bijeenkomst is het Inter
nationaal Jaar van de Alfabetisering. Volgens Mar-
greet Ruardi, directeur van de stichting leren de
meeste kinderen goed lezen op school. „Maar on
der andere door de televisie zijn er veel mensen,
waaronder kinderen, die in hun vrije tijd nauwe
lijks lezen. Door een bezoek van een schrijver aan
een school of een bibliotheek, komen mensen er
weer toe om een boek te lezen. Dat helpt het anal
fabetisme te verminderen".
n7"4 rland is de laatste tientallen jaren steeds meer een
kroes van culturen en bevolkingsgroepen gewor-
Maar het defensie-apparaat blijkt hierop niet bere-
De educatieve omroep RVU zendt hierover maan-
QfQj'ond de documentaire 'De zaak Mahesh' uit.
Mahesh. Documentaire.
Adrla, 15 januari, Nederland, 3,
RVU.
van?
IC ERSUM „Als je in
'v/«)and het bidden
at, zou de wereld te
/eek pijn. Toch wordt in
an hefde christelijke Ne-
jurcajd wel verboden dat
[peet ëel°ven nageleefd
Ijzen f1 worden. Hoewel
<\driajfs in strijd is met de
ie Goiin van de Mens".
78-181 woord is Ben van der
2 SHa humanistisch geeste
er-, fzorger van de leger
ak nipjrschot. Deze kazerne
v8^ iorig jaar in het nieuws
autojhier gelegerde hindoe-
26, MMahash Sewgobind tot
!r). 01fer toe in de cel beland-
>ele Sjt hij weigerde vlees te
aangepaste voeding
jrleiding wist er geen
;e. Kamerleden stelden
1 geval vragen. Zelfs de
iad kwam er aan te pas.
antebericht over de on-
atige gevangenschap
soldaat was voor Erik
Jan van der Zanden
1 Beijderwellen aanlei-
I m hierover voor de
RVU een televisie-documen
taire te maken.
Beijderwellen: „Het heeft wel
even moeite gekost om Ma
hesh over te halen om aan de
documantaire mee te werken.
De hele gang van zaken heeft
hem ergaangegrepen en het
liefst zou hij alles maar willen
vergeten."
„De enige reden om wel voor
het voetlicht te treden was dat
hij andere dienstplichtige sol
daten, die net als hij uit andere
culturen stammen, hiermee
een dienst kan bewijzen. En
dat meer Nederlanders van dit
manko in de rechtgeving ho-
Romantiseren
De nu 27-jarige Mahesh Sew-
gobind kwam zeven jaar gele
den uit Suriname om hier te
studeren. Na drie jaar liet hij
zich nationaliseren en hoewel
hij toen al 26 was, had hij geen
problemen met de dienstplicht.
Sewgobind vertelt hierover:
„Ik romantiseerde het leger.
Ik had voor die tijd niet veel
omgang met Hollandse men
sen gehad en ik dacht dat het
leger wel goed voor me was
want dan leer je vanzelf de
mensen en het land hier beter
kennen."
De aankomend soldaat vroeg
zich wel af hoe het er in het
leger met het eten aan toe zou
gaan. Als hindoe mag hij na
melijk geen runder- en var
kensvlees eten, evenmin als
voedsel dat in dierlijke vetten
is gebakken.
Maar bij de keuring en later
ook bij zijn indiensttreding,
wordt hij meteen gerust ge
steld. Sinds 1981 is er een re
geling in het leger waardoor
mensen aangepast eten kun
nen krijgen. Hij moet alleen
wel een briefje bij de dokter
gaan halen en dat bij iedere
maaltijd aan de kazernekok la
ten zien.
„Dat vond ik eigenlijk wel
vreemd," zegt Sewgobind.
„Net alsof je een bepaalde
ziekte moet hebben om geen
vlees te hoeven eten. En ook
de anderen in de kazerne ke
ken daar raar van op."
Schokkend genoeg keken de
kazernegenoten aanvankelijk
om nog andere redenen gek op
toen ze met de Surinaamse
Nederlander kennismaakten.
Zo bekent zijn vroegere ka
mergenoot Walter van Adem
voor de camera: „Het zinde me
niets toen ik hem zag. Ik had
nooit veel met bruine mensen
opgehad. En nu zou ik nog wel
veertien maanden met zo'n
knakker moeten optrekken!"
Toch vormden de manschap
pen in de kazerne geen pro
bleem voor Mahesh Sewgo
bind. Iedereen leerde hem
kennen als een aimabel, vrien
delijk mens en zelfs Van
Adem werd één van zijn
grootste vrienden.
Geen eten
Maar ip de kantine loopt het
mis. Keer op keer is er geen
eten voor Sewgobind. De chef
van de keuken vindt dat de
hindoe-soldaat maar moet eten
wat de varkens- of runderpot
schaft. („Anders rot je maar
op!") Gesprekken met de le
gerleiding halen weinig of
niets uit.
Hierin komt verandering wan
neer Sewgobind gaat praten
over een op handen staande
oefening in Duitsland. Samen
met een kok mag hij voor
zichzelf en andere geloofsge
noten een menu samenstellen.
Om scheve ogen te voorkomen
waakt hij er voor dat dit eten
teveel opvalt en er lekkerder
uitziet.
Sewgobind: „Het gaat er niet
om dat wij lekkerder of beter
eten willen. We mogen alleen
bepaalde soorten vlees niet en
daarmee moet gewoon reke
ning worden gehouden."
Na de Duitse weken is het in
de kazerne weer onmiddellijk
mis. Er staat alleen maar var
kensvlees op het menu. En de
hindoe-soldaat loopt boos naar
de commandant om te vertel
len dat hij honger heeft en
naar huis gaat om te eten.
Dan fietst Sewgobind vele we
ken iedere dag dertig kilome
ter naar huis om daar zijn pot
je te koken. Maar bij een ande
re langdurige oefening, waar
vandaan niet te fietsen valt,
barst de bom. De soldaat
schrijft op aanraden van de le
gerleiding een brief aan zijn
superieuren, waarin hij meldt
dat hij niet meer op oefening
gaat als het eten niet in orde
Isoleercel
De brief wordt nooit beant
woord en bij volgende oefe
ningen blijft Sewgobind thuis.
Daar wordt hij tot twee keer
toe door de marechaussee op
gehaald en wegens het weige
ren van een dienstbevel in een
isoleercel gezet.
Sewgobind: „Dat was een ver
schrikkelijke ervaring. Ik heb
me nog nooit zo rot gevoeld.
Net alsof je een crimineel
bent." Een huisgenote brengt
hem iedere dag eten, want de
marechaussee heeft maling
aan de geloofsovertuiging van
hun verbalisant. Voor zijn
tocht naar de krijgsraad in
Arnhem krijgt hij zelfs met
ham belegde broodjes mee.
De legerleiding vindt Sewgo
bind kennelijk een lastige
klant. De aanklager, de audi
teur-militair A.L. Speijes, wil
hem het liefst met een zoge
naamde S-vijf (psychisch niet
opgewassen tegen het solda
tenleven) de laan uitsturen. De
hindoe-soldaat weigert hieraan
mee te werken. De leger-psy-
chiater is het met hem eens.
Sewgobind mankeert niets. Hij
eet alleen geen vlees.
Zo belandt de Surinaamse-Ne-
De militair Mahesh Sewgobind (links) indertijd na afloop van de zitting van de krijgsraad, waarin hij
werd veroordeeld wegens het weigeren van een dienstbevel. De RVU maakte een documentaire
foto: anp
over hem.
derlander in Nieuwersluis.
Ook in hoger beroep wordt hij
door de krijgsraad schuldig be
vonden voor het weigeren van
dienstbevelen. Er wordt echter
geen straf opgelegd.
Sewgobind verlaat in 1988 het
leger als een geslagen en ge
desillusioneerd man. Hij is het
vechten tegen de bierkaai beu,
maar is nog steeds overtuigd
van het onrecht, dat hem en
vele andere duizenden geloofs
genoten in Nederlandse kazer
nes wordt aangedaan.
„Hoe kan het nou strafbaar
zijn als iemand geen vlees mag
eten?" vraagt hij zich af. „En
als ik schuldig ben, waarom
krijg ik dan geen straf? Dat
zou dan toch normaal zijn ge
weest".
De humanistisch geestelijk
verzorger Ben van der Linden
heeft Mahesh Sewgobind tij
dens zijn verblijf in Oirschot
begeleid. Hij was er getuige
van hoe Sewgobind tenslotte
wordt uitgestoten door de ka
zerne-manschappen, die daar
in worden gestimuleerd door
de legerleiding.
Zo hangen in de kazerne
kranteknipsels, voorzien van
insinuerende commentaren
van de legercommandant. En
wanneer Sewgobind met ande
re hindoe-soldaten de eetzaal
binnenloopt, beginnen een
paar honderd militairen te ka
kelen (kippe vlees mogen
hindoes wel eten).
Geknakt
„De hele toestand heeft Ma-
,hesh behoorlijk geknakt," al
dus Van der Linden. „Hoewel
veel mensen hem hebben ge
steund, was de overmacht te
groot. En de andere soldaten,
die door hun geloof met Ma
hesh meevoelden, waren te
jong om even sterk in hun
schoenen te staan. Voor hen
was de druk al veel eerder te
groot".
De documentaire-makers ont
dekten dat het ministerie van
defensie niet verder op de
zaak wil ingaan. De legerlei
ding geeft geen toestemming
voor interviews met de be
trokken militairen. En de
filmploeg komt de kazerne in
Oirschot alleen via een achter
deur binnen.
Toch heeft Sewgobind, vol
gens de filmmakers, wel dege
lijk iets bereikt. Sinds enkele
weken worden in de kazerne
vegetarische gevechtsrantsoe
nen in blik verstrekt en in de
opleiding voor militaire koks
wordt meer aandacht aan
menu-varieteiten besteed.
Beijderwellen: „Maar het is
nog steeds niet mogelijk om in
de kazerne gewoon uit ver
schillende maaltijden te kie
zen. En dat is toch, op z'n
zachtst gezegd, vreemd. Exacte
gegevens ontbreken, maar van
de 40.000 dienstplichtigen die
ons land telt, zijn er zeker
5.000 hindoe, mohammedaans,
joods of om andere reden ve
getarisch. We doen die jongens
toch een groot onrecht aan om
hen te dwingen hun geloof te
ontkennen. Laat staan dat ze
voor een stuk vlees de bak in
draaien!".
HELMA VAN DEN BERG
s en oit
G Toneel-
Appel brengt de
i£P „Noodlot" van
Couperus op de
De toneelbewer-
t51ln Hans de Wolf
merkel en 27 januari in
r.je in de eigen stu-
lS en J De Appel aan de
intvanjfingse Duinstraat.
[Yi^c»s daar al vanaf 19 ja>
^£25zien. „Noodlot", het
en. iver de relatie tussen
0151. jinen, wordt geregis-
jpr Aram Adriaanse.
■■■"{over de auteur: „De
iÉSÉSLgskracht van Cou
perus is voor mij zijn meesle
pende manier van beschrijven
wat mensen meemaken, door
maken, oplopen aan elkaar.
Die emoties spreken zeer tot
de verbeelding en ze lijken net
iets grootser en meeslepender
dan wij in deze tijd toelaten.
Zijn schrijfwijze is melodrama-
tischer, romantischer dan in
onze tijd en dat leent zich goed
voor drama. Hoewel Couperus
geen toneel heeft geschreven
is hij heel theatraal in zijn ver
haal en in de botsing van de
karakters".
De rollen in „Noodlot" worden
vervuld door Carmine Brou
wer, Stef Feld en René van
Zinnicq Bergmann. De Appel
gaat in februari op reis met
het stuk en doet dan een klei
ne twintig plaatsen aan, van
Winschoten tot Terneuzen.
De Appel heeft verder „Prins
van Homburg" van Heinrich
von Kleist in voorbereiding.
Dit gaat op 9 februari in pre
mière. De regie wordt gevoerd
door de Tsjech Jaroslav Chun-
dela. Spelers zijn onder ande
ren Aafke Bruining, Christine
Ewert, Aus Greidanus, Eric
van Ingen en Eric Schneider.
Eric Schneider is op 13 en 14
januari in Rotterdam voor het
laatst te zien in het grote suc
ces van De Appel „Antonius
en Cleopatra".
Tijn en 't tientje. Nederlandse Pop
penanimatie. VPRO-televisie. Neder-
land 2 om 09.00 uur. Zondag.
HILVERSUM Poppe
nanimatie lijkt in Neder
land een vergeten vorm
van amusement. Dat is op
z'n minst vreemd omdat
de Engelsen in hun jeugd
programma's op televisie
steeds weer bewijzen dat
het een uiterst onderhou
dende manier is om een
verhaal te vertellen. Chris
Buur en Mick Tinbergen,
beiden begin twintig, de
len die mening en ver
vaardigden voor het
VPRO-jeugdblok op zon
dagochtend een vierdelige
poppenanimatie-serie.
In de eerste aflevering maakt
de kijker kennis met de jeug
dige Tijn, die klusjes doet voor
mevrouw Duivekater en daar
een tientje voor krijgt. Hoewel
de produkties, die telkens met
een grap eindigen, niet vlek
keloos zijn, gaat het om een
bijzondere reeks, die hopelijk
een aanzet is tot meer poppe
nanimaties van Nederlandse
makelij.
Chris Buur en Mick Tinbergen
zijn qua uiterlijk het best te
omschrijven als de Tears For
Fears van de animatie-film.
Beiden zijn studenten, die in
hun vrije uren met pen en pa
pier, camera en poppen spelen.
De kortharige Mick Tinbergen
studeert economie in Utrecht,
terwijl de langharige Chris
Buur zich heeft geworpen op
de culturele wetenschappen in
Amsterdam. Mick: „Poppena
nimatie is een oude liefde van
ons. Tijdens de lagere school in
Santpoort waren we er al mee
bezig, net als met het stripver
haal overigens. Werken met
poppen bleek echter minder
arbeids-intensief dan het ma
ken van tekenfilms".
Chris: „En als we dan weer
zo'n filmpje klaar hadden, ga
ven we voorstellingen voor
onze ouders of voor de mede
leerlingen".
De reeks, die is bestemd voor
kinderen vanaf vier jaar, maar
genoeg grappen bevat voor
volwassenen, werd verfilmd in
de kelder van de psychiatri
sche inrichting in hun geboor
teplaats. Mick: „Dat complex
ligt op drie minuten lopen van
mijn ouderlijk huis. In de zo
mer van 1988 hebben we daar
twee maanden in die kelder
doorgebracht, terwijl het bui
ten prachtig weer was. Aan
het einde ervan konden ze ons
bijna opnemen, want niet alles
verliep naar wens. De grootste
tegenslag was, dat bij het op
nemen van de eerste afleve
ring, twee filmpjes van twee-
en-een-halve minuut misluk
ten. Op zo'n moment moet je
bezeten zijn van animatie, an
ders gooi je er echt het bijltje
bij neer. En je maakt soms
domme fouten, simpelweg om
dat je de routine mist".
Chris: „Breek je bijvoorbeeld
een toren af, maar blijkt dat je
hem nog voor een andere sce
ne nodig hebt of knip je iets
helemaal kapot en kom je er
achter dat je het nog moet ge
bruiken. In dat reproduceren
gaat heel veel tijd zitten, ook
omdat het exacte copieën
moeten zijn".
Medewerking
Mick: „Maar we hebben echt
van alle kanten medewerking
gekregen. Zo heeft een vriend
je de bakfiets gemaakt en
mochten, we van een speel
goedwinkel voor elfhonderd
gulden aan spullen lenen,
waaronder het fornuis. En in
de kelder kwamen we ook al
lerlei bruikbaar materiaal te
gen, dat we mochten hebben".
Het was een cameraman van
de VPRO, die het tweetal een
duwtje in de juiste richting
gaf. Chris: „Hij zei: als jullie
dit professioneel willen doen,
moet je de VPRO bellen. Zo is
het balletje gaan rollen. In eer
ste instantie was het de bedoe
ling om zes filmpjes van tiei\
minuten te maken. Het zijn er
uiteindelijk vier van een
kwartier geworden. De be
hoefte om nu onze studies op
te geven, hebben we niet. Dan
zou er eerst iets heel span
nends moeten gebeuren. Bo
vendien is het zo, dat als je een
beetje opschiet met je studie er
genoeg vrije maanden over
blijven om een nieuwe serie te
Tijn, de nieuwe held van de VPRO, die nooit te beroerd is de
handen uit de mouwen te steken. foto: vpRO
maken. Denk ook niet dat het
ons om het geld ging. We za
gen in de aanbieding een kans
om met wat meer geld en pro
fessionele spullen een goede
produktie te maken".
Mick, die net een studie-jaar
in Amerika achter de rug
heeft: „Als we terugkijken
naar de vier produkties zou
den we het nu anders doen.
Veel minder loopscènes opne
men bijvoorbeeld. Tijn (die
voor deze reeks een facelift
onderging) loopt namelijk nog
al klungelig. Het is de reden
waarom je in buitenlandse ani
matie-filmpjes de poppen bijna
nooit ziet lopen. Bovendien
zouden we de verhaaltjes wat
meer vaart geven, ze wat kor
ter maken. Omdat je dan weet
waarmee je bezig bent, hoef je
ook geen scènes samen te voe
gen wat nu wel is gebeurd".
Nieuwe afleveringen zijn mo
menteel in voorbereiding.
Mick: „Als iemand ons ziet
werken, denkt hij waarschijn
lijk: dat wordt niks. Meestal
schrijven we de verhaaltjes
aan tafel terwijl we thee zitten
te drinken".
Chris: „Als we dan melig ge
noeg zijn, komen de ideeën'
Mick: „Het werken met pop
pen heeft overigens duidelijk
voordelen. Zo hebben ze geen
grillen zoals filmsterren. Ze
doen tenminste precies wat je
zegt".
De VPRO heeft inmiddels la
ten weten dat ze best wat meer
„Tijn"-verhaaltjes wil. Voor
het tweetal is het dus een
kwestie van hard studeren om
zo de tijd voor het maken van
die poppenanimatie-filmpjes
vrij te kunnen spelen. Mick:
„De trucs om ze te maken,
hebben we nu wel door, wat
we echt in de vingers moeten
zien te krijgen, is de montage
en het werken in de geluids
studio. Beide zaken hebben bij
deze serie het meeste van de
75.000 gulden opgeslokt. Maar
ze zijn wel zo gemaakt dat het
geluid op een aparte cassette is
opgenomen".
Hierdoor zou Tijn kunnen uit
groeien tot een veelgevraagd
export-artikel. Aan Tijn ligt
het niet.
HANS PIËT
SCAT/Cameleon
hoog in
amusements
waarde
Toneelvereniging SCAT/Cameleon
met Verwarringen van Alan Ayck-
bourn in de regie van Yvonne Weat-
maas. Theater De Poort te Den
Haag. Gisteravond. Herhalingen:
Vanavond om 20.15 uur en morgen
om 14.30 uur
„Verwarringen" van Alan
Ayckbourn is een spel dat
is opgebouwd uit vijf een
akters. Zij hebben alle
maal als thema dat niet
alles volgens plan ver
loopt. SCAT/Cameleon
heeft ook daadwerkelijk
een soms verwarrende
voorstelling laten zien.
Yvonne Westmaas heeft als
regisseuse vooral volgens het
boekje gewerkt. In verschil
lende scènes moesten de inge
studeerde teksten als leidraad
dienen en dat ging ten koste
van het spel. Gelukkig was er
volop plezier te beleven aan de
grote inzet van de spelers. Op
vallend waren de drie rollen
van Trudie Noordermeer. Zij
is in staat om totaal verschil
lende types uit te beelden en
van de juiste speltrant te voor
zien. Haar articulatie is uitste
kend en een duidelijke tekst
beleving geeft haar spel een
natuurlijke uitstraling. Lies
Oldenhof kwam vooral als
Mrs. Chairman, een ietswat
bekakte dame, goed uit de
verf. Max Nierstrasz had dui
delijke te kampen met nervo
siteit. Dat ging helaas ten kos
te van zijn dragende rollen en
hij behaalde daardoor niet het
gewenste niveau. Grappig wa
ren de twee rollen van Armin
de Koning. Hij had zelf het
meeste plezier in zijn spel en
dat werkte lachwekkend. Je
roen Ros heeft wel de kwali
teiten in huis om een behoor
lijke rol aan te kunnen, maar
is vooral slordig in zijn taalge
bruik, waardoor vaak flarden
tekst in het niets verdwijnen.
Er werd door de groep met
vaart en groot enthousiasme
gespeeld en dat zorgde ervoor
dat het spel nergens inzakte.
Er was ondanks wat schoon
heidsfoutjes enorm veel te la
chen en daardoor is deze Ayk-
bourn toch goed uit de verf ge
komen.
ROB VAN DER MIJL
