olorado Kwartet: „Vrouwen
liaan elkaar niet, we huilen"
U2 revancheert verkoudheid
RO walst stijfjes
Grand Master komt
te laat op dreef
NST
QeidM<Bowiant
MAANDAG 8 JANUARI 1990 PAGINA 9
ddJNGO STARR MOET
ankODUCER BETALEN
K,ANTA Een Amerikaanse
ter heeft bepaald dat ex-Beatle
o Starr ruim 74.000 dollar moet
ufalen aan de producer Chips Mo-
'aat i, voor een album dat van de
fu iter niet mocht worden uitge-
«o. ;ht. Rechter Clarence Cooper wil-
e in november de eis van Starr
I®, 1 lat Moman de in 1987 opgenomen
bu# it niet mocht uitbrengen. De
no. mmer zei dat hij tijdens de opna-
JEM i dronken was en dat hij achteraf
tevreden was met het resultaat.
jdag bepaalde rechter Cooper dat
1sw( t aan Moman toch 74.354 dollar
ter« i 7 procent rente moest betalen als
ia- joeding voor de opnamekosten in
)Q.S is studio. Moman had bijna het
3 d bele geeist.
Acteur Ian Charleson overleden
LONDEN De in Schotland geboren acteur Ian
Charleson, die schitterde in de film „Chariots of Fire"
en onlangs nog in een Hamlet-toneelproduktie van
het Londense National Theatre, is zaterdagavond
overleden in zijn huis in Londen. Charleson was 40
jaar oud; hij had AIDS. Zijn agent Michael Whitehall
zei zondag dat Charleson een moedige strijd tegen zijn
ziekte had gestreden en tenslotte was bezweken aan
een ernstige vorm van bloedvergiftiging. Charleson
kreeg internationale bekendheid door zijn vertolking
van, de Schotse atleet Eric Liddell in de film „Cha
riots of Fire" (1981). In december nog speelde hij de
titelrol in „Hamlet" van Shakespeare in het Londen
se National Theatre. Ondanks zijn ziekte speelde hij
deze zware rol met verve. De kritieken waren lovend
en Charleson werd alom als een groots acteur beju
beld. „We hebben een uiterst geliefde, zeer gewaar
deerde en ontzettend getalenteerde jonge acteur ver
loren", aldus Whitehall. Later deze week zal Charle- Ian Charleson, zoals hij v
son in Schotland worden begraven. in „Chariots of Fire".
Schilderijen Rob Scholte op Biënnale Venetië
AMSTERDAM De Rijks
dienst Beeldende Kunst heeft
werk van de schilder Rob
Scholte (1958) uitgekozen ter
presentatie op de 44-ste Biën
nale van Venetië. De Biënna
le, van 27 mei tot 30 septem
ber, is één van de toonaange-
vendste internationale ten
toonstellingen op het gebied
van de hedendaagse beeldende
kunst. De Nederlandse inzen
ding gebeurt onder verant
woordelijkheid van de Rijks
dienst Beeldende Kunst.
rijen tonen, die verband hou
den met de culturele geschie
denis van Venetië en het
kunsttoerisme aan de orde
stellen. De expositie van
Scholte zal te zien zijn in het
Nederlandse paviljoen, dat in
1956 door de architect Gerrit
Rietveld werd neergezet op
het terrein van de Biënnale.
Werk van van Scholte was
voor het eerst te zien in de
Warmoesstraat, gevolgd door
een expositie in The Living
Roon (Amsterdam, 1984). Zijn
eerste grote overzichtstentoon
stelling werd georganiseerd
door het Museum Boymans-
Van Beuningen (Rotterdam,
1988). Scholte exposeerde in
het buitenland in onder meer
Keulen (1986 en 1988), Kassei
(1987) en Gent (1987)
In Venetië zal verder werk te
zien zijn van Bernd en Hilla
Becher, Mucha (Bondsrepu
bliek Duitsland), Anish Ka
poor (Groot-Brittannië) en
Jenny Holzer (Verenigde Sta
ten). Frankrijk toont dit keer
niet het werk van één kunste
naar, maar de ontwerpen voor
een nieuw te bouwen pavil
joen van onder anderen de ar
chitect Philippe Starck.
Veel belangstelling
voor Havel-middag
DEN HAAG Een lezing
over en spelfragmenten van
het werk van toneelschrijver
Vaclav Havel hebben gisteren
in de Koninklijke Schouwburg
opvallend veel publiek getrok
ken. De door het Nationale
Toneel georganiseerde middag,
met lezingen van Hans Croiset
en Jef Helmers (Nederlands
vertegenwoordiger van Charta
'77) en spelfragmenten uit Ha-
vels „Largo Desolato" moest
vanwege de overweldigende
belangstelling verplaatst wor
den van het zoldertheater het
Paradijs naar de grote zaal.
J5i, XTEDE TOERNEE DOOR NEDERLAND
•ad«
00,]
•m2 j
|5.T>4
ej
j 2tSTERDAM Vrou-
30, tijke violisten slaan el-
**°ir niet met hun instru-
'mht om de oren. „Dat
mannen. Eerlijk
mflr, zelf gezien. Wij hui-
sa#'. Dat zegt Julie Ro-
gYLffeld, eerste violiste van
H Amerikaanse Colora-
Jofd2 Kwartet dat vandaag
[ai); j toernee door Neder-
is begonnen en uit-
\c ütend uit vrouwen be-
d'-
56);k op het eerste gezicht, de
TRo|st huilerige van het vier-
l); m, met een stem die op af-
MBden korter dan tien kilo-
"Her geen telefoon nodig
otarf1' "Tijdens een ruzie bin-
,ok I het kwartet begon ik te
Jonden, al was een ander de
Jt/tte. Ik volgde en daarna
de rest in". In welke
ioort die huilbui stond, is
ontschoten. „Het moet in
45, jjn geweest.«C gróót".
ten slaan elkaar met de
op het hoofd, bij ernstige
vrouwen huilen de
eruit - „ook veel gezon-
Maar daarmee houdt
P echte vergelijking op, als
12);
koffieconcert
JSet klassiek duo
•concert door Koos Verheul
I en Jan van der Meer (piano),
t e: van Van Beethoven, Martinu,
JEAOr, Weil en Rivier. Gehoord in de
TRCbgehoorzaal op 7 januari.
6.00
oorspronkelijk geprogram-
:de optreden van het Resi-
Pianokwartet kon gis-
®n fchtend door ziekte van een
'rgoire lec*en niet doorgaan. In
we^ts van dit gezelschap trad
et eerste koffieconcert van
EKED in 1990 het tot een be-
aHen geworden, klassieke duo
tot$ Verheul en Jan van der
luis^- op. Zonder iets af te wil-
S.Cdingen op de kwaliteit van
1.001 Residentie Pianokwartet,
'th-zjjn we zeggen dat het pu-
t Ler d°or deze wisseling geen
jrgejn tot klagen had. In een
Bste(ramma waarin de nadruk
.op componisten uit onze
,rie^\ deden beide solisten
v00f internationale reputatie
6309eer aan.
atste
j?ZEeni§e oudere werk betrof
jur erenade voor fluit en pia-
iur ffan de jonge Ludwig van
o na oven' charmante
er pf' een vai"iatie op de laat-
g. vjiende-eeuwse danssuites,
14.49 gekenmerkt door een
afd» afwisseling in ritmes en
maf' grillige motiefstructuur.
q3"5 Verheul, die dit stuk op
sling houten fluit uitvoerde, gaf
ibevfluziek een warme, spran-
van hde toon door de vele
Qin^eplaatste en technisch
ndvijaakt uitgevoerde pianissi-
0-20. crescendo's en decres-
ïuis.lo's. Naadloos samenspel
pianist Jan van der Meer
jJ} onder meer door beider
gevoel voor timing,
dan eens verrassende
ikale ogenblikken te voor-
Dezelfde persoonlijke
ik kleurde op geslaagde
B. Martinu's sonate nr. 1
Zonder in maniërisme
a'S'rvallen klonk een precie-
lar bijzonder expressieve
retatie. Ook de dromeri-
virtuoze sonata uit 1925
Willem Pijper werd ge-
ik- Jht in een vertolking rijk
3eggingskracht
del
sfengewoon was Max Weils
s erreen bewerking van een
byz5ise melodie met een sterk
praaoviserend karakter. In de
Be? delen voor fluit solo
or jiit wist Verheul de span-
"yjvoortdurend op te voeren
n;l vergelijkbare motieven
aar de melodie telkens
;eerde, steeds op een on-
'achte manier te benade-
w Als toegift na een uiter-
tbèw knappe en bevlogen uit-
iek <ng van de driedelige so-
u. Hje van Jean Rivier .ten
6®%, won het duo het publiek
iing#uw voor zich met het
iensèntieloze, maar heel innig
natlêelde 'Andalusse' van
le Pessar (1843-1917).
TOM STRENGERS
•°4or
za. pos
«erkf c
Mka.
Toernee Colorado Kwartet. Van
avond Vredenburg, Utrecht, 10 janu
ari Concertgebouw Amsterdam, 11
januari Hof '88 Almelo, 12 januari
weer Concertgebouw, 14 januari
Muziekcentrum Enechedé, 16 janua
ri Diligentia Den Haag en 17 januari
de Speeldoos in Vught.
het gaat over mannelijke en
vrouwelijke musici. Het Colo
rado Kwartet, waarvan de le
den overigens uit NeW York
komen, kan desgewenst wel
tegenstellingen aanwijzen,
maar als de een een verschil
aanduidt, kan ze op tegen
spraak van de ander rekenen.
Celliste Diane Chaplin: „Mis
schien zijn wij vriendelijker
tegen elkaar, op het verpleeg
sterachtige af. Maar dat wil
nog niets zeggen over de wijze
waarop wij muziek maken".
Eerste violiste Julie Rosenfeld:
„Ik geef altijd maar dit voor
beeld. De leider van het
Kwartet van Budapest zei te
gen me dat hij leerlingen altijd
voorhield dat ze als mannen
moesten spelen. Maar nu ik
jullie heb gehoord, heb ik er
vrouwen van gemaakt. Dus".
Het moeilijkste
Vier vrouwen, uit Amerika
nog wel, die zich toeleggen op
het moeilijkste uit de klassieke
muziek, het kwartetspelen. De
concurrentie is groot. Julie:
„Inderdaad hebben wij het ge
voel, dat we ons in Europa
méér moeten bewijzen dan an
dere kwartetten. Niet eens
omdat ons kwartet uit vrou
wen bestaat, maar omdat we
Amerikanen zijn. Er staan ge
noeg uitstekende vrouwelijke
solisten op het podium om ons
wat dat betreft niet druk te
maken. Maar dat Europa hè;
jullie hebben een veel langere
muziektraditie dan wij, de
meeste Europeanen weten wat
kamermuziek is, het publiek
voor strijkkwartetten is heel
groot, veel groter dan in Ame
rika, waar de jongeren niet
eens weten wat een strijk
kwartet is. Het valt ons elke
keer op hoeveel jeugd er in
Nederland naar ons komt luis
teren, in Amerika komen al
leen ouderen. Dat geeft ons
het gevoel, dat we hier extra
'ons best moeten doen; we wil
len bewijzen dat die Amerika
nen ook heel goed weten wat
kamermuziek is. Ook al weten
we, dat bijvoorbeeld de Juilli-
ard School of Music in New
York wereldberoemd is; jullie
Jaap van Zweden is er ge
schoold".
Wanneer vanavond in Utrecht
de instrumenten zijn gestemd,
zal het publiek weinig emotie
te zien krijgen; alles moet uit
de gespeelde muziek komen
(Dvorak, Haydn en Bartok).
Julie: „Als we spelen, zijn we
geconcentreerd op de muziek
op de lessenaar, die we zo goed
mogelijk willen herscheppen.
Dan is er in het hoofd geen
ruimte voor andere emotie
dan het muziekmaken. Pas la
ter komt dat los, zoals de och
tend toen we een bandopname
beluisterden van een uitvoe
ring de avond tevoren. Het
was dat langzame deel uit
Beethovens Tweede Razou-
mowski-kwartet dat we nota
bene toch zelf hadden ge
speeld. Zo mooi, bleek achter
af. We barstten alle vier spon
taan in huilen uit. Maar tijdens
de uitvoering zelf niet, natuur
lijk. Nooit".
Team
De vier vrouwen van het Co
lorado Kwartet vormen een
hecht op elkaar ingespeeld
team en ze zijn nog vriendin
nen ook. Diane: „Niet dat het
moet, maar het helpt. We zijn
veel onderweg, we doen veel
samen en het is natuurlijk veel
gezelliger als je met z'n vieren
uit kunt gaan. Al ben ik de-
geen die 's morgens uit winke
len gaat, terwijl Julie de res
taurantjes afstroopt". Julie:
„Nou. Je moet eens in Ouder
kerk aan de Amstel gaan eten;
geweldig".
Afgezien van dat eten. Julie:
„Er zijn kwartetten waarvan
de leden zo de pest aan elkaar
hebben, dat ze niet eens in
hetzelfde hotel willen over
nachten. Maar als ze spelen,
hebben ze opeens nergens last
van. Je hoeft geen vrienden te
zijn, om toch respect te hebben
voor eikaars muzikaliteit en
vakmanschap".
Respect hebben de leden van
dit Colorado Kwartet in elk
geval voor elkaar. Diane: „Het
kwartet bestaat nu zeven jaar,
ik kwam er anderhalf jaar ge
leden bij en ik kon me heel
snel aanpassen; dat duurde
maar een paar maanden". Ju
lie: „We waren niet eens op
zoek naar een vrouw, er was
een vacature voor een cello en
toevallig vonden wij Diane de
beste. Of dat zo kwam, omdat
zij een vrouw is, is natuurlijk
Treffer
Dat laatste is natuurlijk een
treffer in een vak waar niet
één musicus precies speelt wat
er staat -het notenschrift
blijft gebrekkig - en de com
ponist niet verder komt dan
vage aanwijzingen. Waardoor
de musicus een grote vrijheid
van interpretatie wordt gela
ten. Julie: „Diane had zich
maar aan te passen. Kritiek
doet altijd pijn en we hadden
kritiek op haar. Maar met wat
compromissen en naar elkaar
luisteren, kwamen we er wel
uit. We zijn nu allang een een
heid".
De twee katers van Julie heb
ben er thuis goed de pest in en
de violiste wéét dat de katten
na thuiskomst drie dagen boos
zullen blijven. „Ze gaan mok
ken. Maar ja. We hebben be-
wust voor een carrière in de
muziek gekozen, we hebben
afgesproken niet te trouwen
en geen kinderen te krijgen.
Mannen kunnen trouwen en
kinderen thuis veilig achterla
ten, wij niet. Als je een kind
krijgt, zeker als kwartetspeler,
kun je het vergeten. De ande
ren kunnen niet zo lang wach
ten, kwartetspelen is een dag
taak en we zijn soms maanden
van huis. We zijn allevier be
gin dertig, we hebben dus r\og
even de tijd". Maar hoe lang
nog, staat te bezien. Julie: „We
hebben die beslissing om car
rière te maken en bij elkaar te
blijven wel genomen, maar je
weet nooit. Op een besluit kun
je immers altijd terugkomen.
Morgen nog. Als 't moet".
FRITS BROMBERG
Bloemen voor Cabaret
Willem Nijholt, die als spreekstalmeester een van de belangrijk
ste rollen vervult in de succesvolle musical „Cabaret", werd gis
teren samen met de overige leden van de groep in de bloemetjes
gezet. De musical beleefde gisteren in het Haags Congresge
bouw zijn honderdste voorstelling. Inmiddels hebben al meer dan
100.000 mensen „Cabaret" gezien. Er volgen nog meer dan hon
derd voorstellingen. foto: anp
Eind vorig jaar gingen de
concerten, die U2 in de
Amsterdamse Rai zou ge
ven, de mist in. Een ver
koudheid nopte Bono het
eerste concert voortijdig
af te breken. De laatste
woorden, die hij door zijn
zwaar opgezwollen keel
kon persen, waren: we ko
men terug voor een gratis
openlucht concert.
Zo ver zal het niet komen om
de simpele reden dat U2 het,
na een intensieve wereldtour
nee, dit jaar wat rustiger aan
zal doen en zich in elk geval
niet op de podia zal laten zien.
Het concert in Dublin op de
rartd van 1989, dat voor ons
land door de KRO werd uitge
zonden, had het sluitstuk
moeten zijn, een soort bedank
je aan de fans die ervoor heb
ben gezorgd dat het kwartet
dé popgroep van de jaren tach
tig werd. Door die griep liep
Concert U2. Met Bono (zang), The
Edge (gitaar), Larry Mullen jnr
(drumt) en Adam Clayton (baegi-
taar). Voorprogramma: B.B. King.
Ahoy', Rotterdam. Vrijdag en zater
dag. Herhaling: 9 en 10 januari.
het even anders, maar wie
denkt dat U2 in de herhaling
voor de gemakkelijkste weg
koos, heeft het mis. Een bom
vol Ahoy' in Rotterdam was'
vrijdagavond getuige van een
optreden dat de enthousiaste
uitstraling had van een begin
nende groep. Het leek erop
alsof het publiek werd terug
geworpen naar het begin van
de jaren tachtig, zo spranke
lend was het meer dan ander
half uur durende optreden.
Een zeker automatisme dat in
Parijs duidelijk zichtbaar en
hoorbaar was gweest, was vol
komen verdwenen. Het leek
alsof U2 iets goed te maken
had, zich opnieuw wilde be
wijzen. Misschien speelde op
de achtergrond ook mee dat
Nederland het eerste land was
dat de groep massaal in de ar
men sloot.
Door schuin achter het podi
um te gaan zitten, was de mes-
siaanse uitstraling van Bono
nog beter gade te slaan dan in
de zaal. Voor hij het podium
beklom, zwaaide hij kushand
jes naar zijn vrouwelijk fans,
die hem vanaf de eerste ring
toeriepen. Eenmaal op het po
dium hielden de bewegingen
van de zanger het midden tus
sen die van een balletdanser
en die van iemand die in de
wolken is van blijdschap.
Daarbij hadden ze soms wat
weg van een film die te lang
zaam wordt afgedraaid.
Muzikaal was het geïnspireer
de concert anders van opzet
dan de rest van de Europese
tournee. Zo was er ruimte
voor wat meer covers als het
Ierse folknummer „Dirty Old
Town" en „People Get Rea
dy". Voor laatstgenoemde
compositie kreeg een aantal
mensen de kans, heel even te
proeven aan roem, want Bono
wilde iemand uit de zaal laten
meespelen met U2. Na een
drietal vergeefse pogingen een.
„rock rollheart" te vinden,
werd uiteindelijk een jongen
over de mensenmassa het po
dium opgetrokken, die de door
Bono ingefluisterde akkoorden
moeiteloos speelde. Na een
ovationeel applaus van het pu
bliek, bedankte hij alle leden
van U2 persoonlijk met een
handdruk en werd weer een
gewone sterveling. De groep
kwam uiteindelijk terug voor
twee toegiften, waarbij Bono
de microfoon deelde met B.B.
King voor „When Love Comes
To Town".
De komende maanden gaan de
muzikanten van een welver
diende rust genieten. Dan staat
het opnemen van een nieuwe
elpee voor de deur. Als deze
net zo fris klinkt als de laatste
concerten zal U2 ook op de ja
ren negentig zijn stempel
drukken.
HANS PIËT
Het Reeidentie Orkest o.l.v. Heinz
Wallberg speelt werken van Schu
bert en Strauss, Dr. Anton Philips-
zaal, zaterdag.
Het eerste concert van het
Residentie Orkest in de ja
ren negentig bestond, zo
als een begin-januaricon-
■cert betaamt, voor een
groot deel uit walsen,
marsen en polka's van Jo-
hann Strauss jr. De Ra-
detzkymars van vader
Strauss ontbrak natuurlijk
niet als toegift en, geheel
volgens de gewoonte viel
het publiek hier luid op
de maat klappend in.
De Philipszaal was zaterdaga
vond niet eens uitverkocht,
wat wel te verwachten was
vanwege Strauss' populariteit-
spretentie. Aangezien de stoe
len in de zaal gewoon waren
blijven staan en er dus geen
dansvloer gecreëerd was,
moest men het hebben van de
muziek alleen. Het is dan ei
genlijk noodzakelijk dat de
humor wordt onderstreept en
de muziek aangedikt tot een
zwierig geheel.
Er hoeft niet direct een onge
organiseerde chaos te ontstaan,
maar een kleine relativerende
knipoog moet er toch wel van
af kunnen. En aan dirigent
Heinz Wallberg lag het niet. In
zijn gedreven, bijna extatische
leiding moest hij in de driek
wartsgedeelten steeds oppas
sen niet van het podium te
walsen. Het orkest weigerde
echter aanvankelijk om in zijn
roes mee te gaan. Een uitzin
nig vlammende Wallberg
stond voor een stoïcijns en
stijfjes spelend orkest. Pas na
twee polka's en een wals
kwam het RO een beetje los,
maar echt smeuïg klonken de
Neue Pizzicato-polka en de Zi
geunerbaron-ouverture niet.
Ook de uitvoering van Wiener
Blut kon het bloed nauwelijks
sneller laten stromen.
Voor de pauze dirigeerde
Wallberg Schuberts f klein
fantasie opus 103, een werk
voor piano quatre-mains, door
ex RO-chefdirigent Willem
van Otterloo voor orkest be
werkt. Eerlijk gezegd over
tuigt deze zetting mij minder
dan Schuberts origineel. De
eenvoudige maar prachtige
•thema's verliezen in de orkest
versie, door de grote opzet,
zeggingskracht en vanzelfspre
kendheid. Desondanks werd
het stuk uitstekend gespeeld
met veel aandacht voor de bij
Schubert altijd op de loer lig
gende melancholie.
ARTHUR VAN DER DRIFT
Alicia de Larrocha met werken van
Schubert en Spaanse componisten
in de serie Grand Masters. Circus
theater, Scheveningen.
Franz Schubert en de
Spaanse pianiste Alicia de
Larrocha hebben elkaar
kennelijk niets meer te
zeggen. Dat kan gebeuren,
maar het is vervelend als
derden met een dergelijke
verwijdering geconfron
teerd worden. Die derden
vormden zaterdagavond
het publiek van het
Grand Masterconcert in
het Circustheater.
Mevrouw De Larrocha gaf bij
na zestig jaar geleden als klein
meisje haar eerste concert en
na zoveel jaar is het niet of
nauwelijks te verwonderen
dat het heilig vuur grootdeels
is geblust, dat de inspiratie
geen hoge pieken meer be-
Teikt. Maar, Schubert bleef te
ver onder de maat om daar
voor excuses te kunnen aan
dragen. Haar spel was slordig,
saai, vlak, a- romantisch en
zonder enige zangrijkheid. Een
pianiste die op een concours zo
Schubert zou spelen zou in de
eerste ronde afvallen. Dat mag
mevrouw De Larrocha zich
zelf en haar publiek niet meer
aandoen.
In het tweede programmage
deelte was de pianiste thuis,
voelde zij zich ook thuis. Dat
gevoel ging gepaard met heim
wee, met melancholie, haar in
gegeven door de componeren
de landgenoten Espla Albeniz
en De Falla. De Suite caracte-
ristica van Espla is bepaald
geen werk om te imponeren of
te overtuigen, de componist
blijft in de goede bedoelingen
steken en dat kost hem nogal
wat tijd. Resteren Albeniz (La
Vega) en De Falla (Fantasia
Batica) en dat is voor een com
pleet recital te weinig. In bei
de werken toonde mevrouw
De Larrocha de glans van
vroeger dagen, in schaarse
momenten zelfs temperament.
Maar hoe fraai, hoe sfeerrijk,
hoe verfijnd ook, het is niet
meer haar spel van vroeger
dagen. Kunstenaars gaan door,
ook na hun pensioengerechtig
de leeftijd en dat lijkt niet al
tijd verstandig.
ADRIAAN HAGER
Wolfsmond
maakt Strauss
verteerbaar
Wolfsmond: „Zeven deuren" (Baga
tellen) van Botho Strauss. Vertaling,
bewerking, regie: Ramón Gieling.
Toneelbeeld: Serge van Opzeeland.
Met o.a. Annelies van der Bie, Nico
de Vries, Heieen Hummelen, Han 01-
digs. Theater aan de Haven, zater
dag 6 januari.
Het eeuwige misverstand
tussen mensen, daar gaat
het over bij de Duitse
schrijver Botho Strauss en
dat is te herkennen in de
vele scènes van „Zeven
deuren". De titel doet
weliswaar denken aan het
genre klucht, het is de
schrijver bittere ernst ge
weest. Gelukkig dat regis
seur Ramón Gieling de
groep Wolfsmond er iets
van heeft laten maken.
Het toneel lijkt een rond ka
mertje waar zeven deuren op
uitkomen. Achter die deuren
ratelt de electronica van een
moderne, onpersoonlijke we
reld. Printers, televisie en ge
luidsapparatuur vallen echter
stil als de deuren dicht zijn. In
het kamertje vinden merk
waardige sketches plaats.
Het kleine dozijn tweespraken
waaruit „Zeven deuren" be
staat, heeft gemeen dat er
mensen in voor komen, die in
hun lot verbonden zijn, zonder
daaraan te kunnen ontsnap
pen. Drie dames willen dezelf
de tas kopen en er is er nog
maar een. Een wetenschapper
heeft zelfmoord gepleegd en
bevindt zich in het hierna
maals met zijn Niets, een dron
ken analfabeet, die hem een
ware nachtmerrie bezorgt. Het
lijkt wel of al die mensen straf
of boete moeten ondergaan.
Botho Strauss zal er ongetwij
feld zwaarwichtige bedoelin
gen mee hebben gehad, toch is
deze „Zeven deuren" bijna een
opgewekte voorstelling. Ra
món Gieling en Wolfsmond
zijn kennelijk de mening toe
gedaan, dat je sombere over
wegingen best in humor kunt
verpakken. Het publiek krijgt
zo de impasse van de mens in
deze wereld voorgeschoteld
zonder de prekerige stem van
de schrijver en dat werkt
goed.
„Zeven deuren" is daarmee
een lichtvoetige komedie ge
worden met een sombere on
dertoon. De inzet en het goede
spel van de acteurs hebben het
idee van Ramón Gieling
kracht gegeven. Botho Strauss
is verteerbaar gemaakt en dat
levert best een prettige avond
op.
PETER SNEL
