Michael Douglas is
eindelijk een Ster
Kerstmis
Kirk
is nu
de vader
van
Michael
PAGINA 28
rlNA
ZATERDAG 23 DECEMB1
Michael Douglas: hetzelfde kuiltje in de kin als zijn vader.
FOTO: PR
Cctddc Gouwnt
jaren zeventig van de generatie die zichza^ie
verbeteren, de jaren tachtig van alles wat 'm ge,
niet roken, niet drinken, niet eten, geen s^ors
hij. En de jaren negentig? Hij weet het nien
schien van de komedie. Hoopt hij. Hij heetwe]
een gemaakt, 'The war of the Roses'. Eerdek
speariaans klinkende titel, die een zwarte 1
dekt waarin meneer en mevrouw Rose elkaj)]
haren vliegen wanneer hun huwelijk op de*",
dreigt te lopen. Michael Douglas is de heeP"
leen Turner (alweer) de dame. Regisseur iswar'
de Vito. „M'n oudste vriend", zegt Micha,m
kennen elkaar nog van ons eerste engagerf1311
acteur, van het 'summer theater', vakantie^1.
Onze eerste betaalde rollen. In 1967. Ik
nog precies: 65 dollar per week. Belangrij10^
menten voor een acteur. Danny speelt ook; u
in de film, als mijn advocaat. Ik houd eils'
met vrienden te werken. Sherry Lansing (c<r
eer van 'Black Rain') is een van m'n eerste
ters. Ze werkte bij MGM toen ik 'Coma' ma? 1
was bij Columbia toen ik daar 'The China !e
me' filmde, ze kocht 'Romancing thé Stoir n
Fox. Filmmaken is toch al zo'n moeilijke lrn-
de helft van het gevecht dat je elke keer mf1?.
ren is die samenwerking van de grond krir?J;
als je elkaar, en eikaars talent al kent, gaar
veel gemakkelijker. Hetzelfde met Kathleen.
Ik zou niet veel andere actrices weten mer31
samen wil werken. Ja, Meg Ryan is erg leukaeJ"'
Lange misschien. Maar Meryl Streep? Een
trice hoor, maar het lijkt of ze altijd in hair
speel."
BOULEVARDPERS j™
In de Britse boulevardpers deden geruchtenme
de dat het minder goed ging met het huwe^
Michael Douglas, en dat hij zijn vroujoei
moeten beloven een jaar thuis te blijven.
ontkent noch bevestigt, zucht alleen maar t r
„Het laatste jaar is erg moeilijk geweest vcbor
gezin. Vanaf september 1988 tot ergens inen
ik in Japan en met 'Black Rain' bezig hd
Daarna vijf dagen pauze en toen 'War of n g
ses'. Dat was Los Angeles, terwijl we noglen
York woonden. Ik ben dus bijna tien maande:
thuis geweest. Het is heel moeilijk om een b q
je leven te vinden, wanneer je in elke scène [>m
film zit en zestien uur per dag werkt: Filmiiian
een bezitterige bezigheid en je gezin komt uj
de tweede plaats. Natuurlijk geeft dat spa^ij
bij je partner. Altijd maar die focus op jou. jim
lijk kan dat nooit gemakkelijk zijn. Diana lns
erg goed mee overweg. Maar het is wel eer
redenen waarom ik er een tijdje mee stop. IE
Los Angeles ben verhuisd. New York was L
filmgemeenschap was er een klein onder^
ontmoette er ook andere mensen. New Yt
intelligent, een interessante smeltkroes. Mer
pen niet met hun bezit te koop. Maar me
fortuinen die er in Wall Street gemaakt wtf
New York veranderd. Het is er ook een
geworden in: wie heeft de grootste dit, het
daarvan? 'People show off their money'. En
car heeft ook een hoop extra aandacht r
Mensen op straat die roepen van: Hey, Mir
of Hi Mikey zo. Vandaar dat het Santa Bay
geworden. Heerlijk. Ik kan er genieten ij.
roofvogel in volle vlucht langs de zeekust e. t
dat ik zo'n vrijheid had. Verder is mijn levr^-
lijk niet zo veranderd. Ik heb nog steeds
vrienden. In onze business, met al die aanc^
afgoderij, ben je voorzichtig met nieuwe v
maken. En ik heb nog steeds m'n oude B.
1973. Van 'The Streets of San Francisco".
BERT Jfe
Jarenlang was het
eigenlijk niet veel met
de filmrollen van
Michael Douglas. Hij
was gaan acteren
omdat hij niet wist wat
hij anders zou doen.
En het hielp wel dat hij
de zoon van Kirk
Douglas was. Maar
echt succesvol? Nee.
Tot hij de raad van zijn
vader opvolgde: „Hé
Mr Nice Guy, speel 'ns
een slechterik". Dat
hielp. Nu staat
Michael bovenaan de
lijst van Amerikaanse
topacteurs.
De veranderingen lij
ken subtiel, maar ze
zijn ingrijpend ge
noeg voor Michael
Douglas. Jarenlang
was hij nog 'de zoon van Kirk' voor het grote pu
bliek. Inmiddels is Kirk 'de vader van Michael' ge
worden. Met andere woorden: Michael Douglas is
een Ster.
Na het succes van 'Fatal Attraction' en zijn Oscar
voor 'Wall Street' staat hij bovenaan de lijst van
topacteurs in Amerika. Binnenkort komen er twee
nieuwe films met hem in de bioscoop: 'Black Rain'
en 'War of the Roses'. Een actiefilm en een kome
die. Vandaar dat hij aan het slot van 1989 nog her
en der een aantal interviews geeft. Maar dan zal het
weer even stil worden rond hem. Hij gaat zich een
jaar terugtrekken in de schoot van de familie. „Ik
weet niet wat ik zou moeten spelen", zegt hij met
geacteerde wanhoop. „Ik heb die vier films achter
elkaar gedaan. Vier compleet anders geaarde rol
len". En met een grijns er achteraan: „Weet jij iets
voor me? Ik hou me aanbevolen".
Al zijn hun carrières onvergelijkbaar, toch zijn er
enkele opvallende overeenkomsten tussen vader
Kirk Douglas en zoon Michael. Uiteraard is er de
kuil in de kin, bij IGrk bijna een put, bij Michael
wat minder geprononceerd. Maar er is naar de pers
toe een bereidwilligheid en een gevoel voor public
relations dat niet gespeeld maar verfrissend aan
doet. Tijdens een interview met Kirk enkele jaren
geleden bleek vader Douglas een entertainer die alle
mogelijke vragen op voorhand al beantwoordde in
een bijna-conférence en daarna de aanwezige jour
nalisten bedankte voor het gesprek. Aangenaam,
niet zeurderig en met evenveel pep als hij al jaren
in z'n rollen stopt. Zoon Michael weet in een Ro
meins hotel een even losse atmosfeer te scheppen,
begroet de zoveelste journalist vriendelijk en kijkt
van geen vraag op. Behalve als een Franse journa
liste midden in het gesprek opeens de losse flodder
„Wat denkt u van Marx en Freud?" loslaat. „Welke
Marx? Karl of Groucho?", grijnst hij onmiddellijk.
Om de niet zo zinvolle vraag verder te beantwoor
den met de 'bekentenis' dat hij een kapitalist is.
„Maar een humane kapitalist". In 'Black Rain'
speelt hij een Amerikaanse politieagent die naar Ja
pan gaat om daar een Japanse misdadiger uit te le
veren die in New York een aantal moorden heeft
gepleegd. De film is geproduceerd door het duo
Sherry Lansing en Stanley Jaffe. Maar 'in associa
tion with Michael Douglas'.
„Ik houd van films produceren", zegt hij. „Ik heb
er m'n eerste erkenning mee verdiend. Maar in dit
geval liet ik het liever aan anderen over. Na het
succes van 'Fatal Attraction' en 'Wall Street' is m'n
salaris als acteur zo omhoog gegaan, dat ik niet
meer afhankelijk ben van wat ik voor produceren
krijg om toch een goed inkomen te houden".
STUNTMAN GER£D
Het klinkt ontnuchterend, maar er schuilt heel wat
achter. Als acteur stelde Michael Douglas heel lang
nou niet zo heel veel voor in de Verenigde Staten.
De op 25 september '44 geboren zoon van acteur
Kirk en de Britse actrice Diana Dill, kreeg z'n eer
ste filmrol op z'n achternaam alleen, direct nadat
hij van de universiteit van Californië kwam. Een
anti-Vietnamfilm, 'Hail Hero' getiteld. Het werd
niks, en achteraf bekende Douglas: „Ik ben toen
misschien wel een beetje misbruikt". En over de in
vloed van de naam van zijn vader: „De zoon van
Kirk Douglas zijn, kan natuurlijk geen kwaad voor
een carrière als acteur. Maar een ster word je er ook
niet door". Zijn volgende films waren ook matig
('Adam at 6 a.m.' en 'Summertree'), hij acteerde in
het theater met wat meer succes, maar het duurde.
Kirk Douglas, mentor en grootste fan van zijn zoon.
FOTO: AP
Douglas jr. in actie in 'Black Rain'.
tot de tv-serie 'The Streets of San Francisco' dat hij
naam kreeg. Hoewel hij destijds nogal minachtend
deed over televisie, doorliep hij als politieagent Ste
ve Keller naast oudere collega Karl Malden (die
prachtige acteur met die dikke neus) een privéto-
neelschool van vier jaar lang. De serie leverde Mi
chael Douglas drie Emmy Awards (tv-Oscars) op,
hij regisseerde zelf twee afleveringen en hij kreeg
een oorkonde van de Amerikaans president omdat
hij tijdens de opnames het leven van een stuntman
redde. Daarna zocht hij zijn heil in het produceren
van films. Tenslotte had zijn vader dat (met Bryna
Productions) ook al gedaan ('Paths of Glory', 'Spar-
tacus'). Vader Kirk had in '62 de rechten gekocht
van Ken Kesey's boek 'One Flew over the Cuckoo's
Nest'. Kirk Douglas speelde met veel succes de
hoofdrol in de toneelbewerking op Broadway. Maar
zijn pogingen om er een film van te maken faalden.
Hollywood zag er niets in en Kirk werd te oud voor
de rol. In '70 wilde hij de rechten kwijt.
VINGER OMHOOG
Op dat moment stak zoon Michael z'n vinger om
hoog en kocht ze. En werkte vijf jaar aan de film-
produktie die (onder regie van Milos Forman) vijf
Oscars haalde en meer dan tweehonderd miljoen
dollar opbracht. Michael Douglas nam het er, met
hoofdrolspeler Jack Nicholson als maatje, een jaar
lang nogal van, speelde nog een matig rolletje in de
Walt-Disneyproduktie 'Napoleon and Samantha'
('72), eindigde die wilde periode via zijn huwelijk
met de toen negentienjarige studente Diandra Lu-
ker en acteerde als dokter in de film 'Coma'. Hij
had toen wèl al de rechten van een scenario over de
problemen rond een kerncentrale, 'The China Syn
drome' en toen die film met hemzelf als acteur én
producer in '80 in voorvertoning ging, was er net
een calamiteit met een kernreactor (Three Mile Is
land) in de publiciteit geweest. De film werd een
hit. Maar Michaels carrière als acteur wilde nog al
tijd niet vlotten. De films 'Running', 'It's my turn'
en 'Star chamber' zullen weinigen zich herinneren.
Michael Douglas: „Het was echt zo dat men me
medelijdend vroeg: „Wil je dat nou écht, dat acte
ren?". Dat deed pijn. Er zat ook iets in van: produ
ceren is zakendoen, dat is geld verdienen, iets vies.
Iemand die dat doet, kan toch geen acteur zijn?".
GELDZUCHT GOED
Toen kwam 'Romancing the Stone', een film waar
niet veel collega's in geloofden en waarvoor een
budget van onder de tien miljoen dollar (niet veel
in Hollywood) beschikbaar was. De film werd een
van de grootste hits van '84, maakte van Kathleen
Turner een ster. Douglas was de producer maar
speelde in die film als acteur nog een tweede viool.
Richard Attenborough gaf hem op die basis
niettemin in 'Chorus Line' de rol van regisseur/cho
reograaf. Een niet erg dankbare rol. Douglas was
toen al bezig aan een vervolg op 'Romancing the
Stone', dat 'Jewel of the Nile' zou gaan heten. Een
film vol moeilijkheden. Kathleen Turner moest via
de rechter gedwongen worden haar contract voor
een tweede film na te komen, allerlei ziektes braken
uit op de 'set' in Noord-Afrika en enkele belangrijke
leden van de produktie kwamen om bij een vlieg
tuigongeluk. De film zelf deed het ook al niet gewel
dig in de bioscoop. Toen kwam 'Fatal Attraction'.
Douglas als de advocaat die in korte maar hevige
relatie met Glenn Close aangaat die zowel voor zijn
gezinsleven als voor het konijn van de kinderen fa
taal zou worden. Vanaf die film was Michael Dou
glas niet meer de zoon van Kirk, maar was Kirk de
vader van Michael. Boem daar bovenop kwam Oli
ver Stone's 'Wall Street' en Douglas jr. kreeg de Os
car voor zijn rol als Gekko. Een onsympathieke rol
als de keiharde businessman die roept dat 'geld
zucht goed is'. Michael Douglas lacht achteraf:
„Mijn vader had al eens gezegd: „Hé, Mr. Nice
Guy, je speelt altijd veel te aardige rollen. Wacht
maar tot je een echte rotzak moet spelen. Dan ont
dekt het publiek pas wie je werkelijk bent".
ZOON CAMERON
„Mijn vader", zegt Michael Douglas, „is altijd mijn
beste 'fan' geweest. Mijn mentor tegelijkertijd. Van
af m'n eerste toneelstukken op school heeft hij alles
van me gezien". Al scheidden zijn ouders vroeg, en
groeide Michael bij zijn moeder op, in latere jaren
kwamen vader en zoon steeds dichter bij elkaar te
staan. „Van hem heb ik dat uithoudingsvermogen,
die doorzettingskracht altijd ontzettend bewonderd.
Dat heb je nodig bij filmmaken. Maar ook dat je
iets zo goed mogelijk moet doen en er dan afstand
van moet nemen. Het grootste voordeel van 'twee
de generatie' zijn, is dat het je een basis geeft. Ik
heb de zwaktes en de onzekerheden van mijn vader
kunnen zien. Niet alleen wat het publiek van hem
zag. En dat heeft me geleerd te leven met m'n suc
cessen èn m'n flops. Ik heb zijn boek natuurlijk ge
lezen, 'The Ragman's Son' (De zoon van een vod
denman). Ik heb door dat boek begrepen waar zijn
wil om te slagen vandaan kwam. Ook wat antisemi
tisme voor hem betekende. En wat het hem heeft
gedaan dat hij nooit de steun of instemming van
zijn vader heeft gehad". Michael Douglas' eigen
zoon, Cameron, is nu elf jaar oud. Een mogelijke
derde acteursgeneratie-Douglas? „Voorlopig wil hij
nog een carrière als American-footballprof. Ik zal
hem niet tegenhouden als hij zou willen acteren.
Hij staat in elk geval heel wat zekerder in het leven
dan ik, toen ik zijn leeftijd had. Ik wist helemaal
niet wat ik moest worden. Ik ben gaan acteren uit
gebrek aan iets beters. Eerlijk gezegd hoop ik op een
andere toekomst voor hem". Zoon Cameron volgt
vaders carrière wel. Ondanks dat hij te jong is voor
de films die Pa maakt. „Hij heeft 'Fatal Attraction'
op de video bij een vriendje thuis gezien. Tja, dat
houd je niet tegen. Ik merkte het toen we het over
een liefdesscène op de tv hadden. 'Niet zo goed als
die van jou in de keuken met Glenn Close', zei hij.
Oh, zei ik, je hebt de film gezien? En wat vond je 't
leukste? 'De scène in het bad natuurlijk', zei hij".
Die scène leverde zelfs klassieke gilreacties in de
volle bioscopen op, vergelijkbaar met de gillen die
Hitchcock ooit genereerde met zijn befaamde mes
scène in 'Psycho'. Douglas lacht maar een beetje
om die kinderreacties. Hij herinnert zich dat hij bij
zijn vader op bezoek ging op de set. 'The bad and
the beautiful'. Met Lana Turner. Daar lag m'n va
der op de grond. Een verhitte scène. Ik zie nog voor
me hoe hij naar me opkeek: Son, zei hij, ga jij even
ergens anders spelen". Zoon Cameron heeft een
ruwe montage van 'Black Rain' gezien. En hoorde
spijtig dat de ergste geweldscène (een afgehakt
hoofd) er inmiddels uit verdwenen is. „Die kinde
ren zien tegenwoordig al dat soort dingen, 'Nigh
tmare on Elm Street' enzovoort", mompelt Douglas
wat machteloos.
SORRY KATHLEEN
'Black Rain' was een project dat Douglas als produ
cent in handen kreeg. Hij had het zelf kunnen ver
filmen, maar koos voor een soort adviseurschap.
„Ik heb het nooit prettig gevonden om die twee
dingen te combineren", zegt hij. „Ik heb het met
'The China Syndrome' meegemaakt, later met 'Ro
mancing the Stone'. Het zijn twee compleet andere
manieren van werken. Acteren is zelfzuchtig, je op
één persoon concentreren, een tunnelvisie hebben.
Produceren betekent je met alles wat er gebeurt be
zighouden. Heb je een liefdesscène met Kathleen
Turner, dan komt iemand binnen met: 'Michael, er
zijn problemen met de vervoersvakbond'. Dan
moet jij tegen die vrouw in je armen zeggen: Sorry
Kathleen, even iets regelen, je beslissing nemen, en
dan weer verder gaan". Douglas maakt een bewe
ging of hij onmiddellijk weer op zijn tegenspeelster
duikt. „Dat werkt niet. Als adviseur heb je ook pro
blemen, maar die kunnen tot het eind van de dag
wachten. Bovendien wist ik hoe moeilijk het is een
film in een vreemd land te produceren. Mexicp,
Marokko, ik heb het allemaal gehad". Dat van die
moeilijkheden zou ook opgaan voor Japan en
'Black Rain'. Het budget van de film moest halver
wege stevig omhoog, toen bleek dat men in Osaka
niet genoeg medewerking van de autoriteiten kreeg.
De filmploeg ging terug naar Amerika en móest
daar een aantal decors opnieuw opbouwen. Michael
Douglas over zijn rol van politieagent zoveel jaar
na 'Streets of San Francisco': „M'n laatste films
noem ik mijn nette-pakken-films. Ik wilde wel weer
eens een fysieke rol spelen, actie. Toen ik dat script
kreeg, zag ik daar een goed stuk entertainment in.
Met bovendien een interessant thema. Film is te
genwoordig zo duur, dat je hoopt dat je er ook nog
iets meer in kwijt kunt dan alleen maar vermaak.
Dat is toch een soort verantwoordelijkheid die je
als filmmaker voelt".
MIDDENKLASSE KWIJT
Over wat dat 'meer' in 'Black Rain' is: „Ik speel een
politieagent, die niet helemaal zuiver op de graat is.
Een man die het moeilijk heeft. In de Verenigde
Staten ontstaat een nieuw fenomeen: we zijn onze
middenklasse aan het kwijtraken. Vroeger konden
gewone mensen die vijftien, twintig jaar hard ge
werkt hadden, een huisje kopen en een respectabel
leven leiden. Dat is weg. Mensen zijn of rijk, of
arm. Ik ben voor mijn rol met een oudere politie
man opgetrokken. Die man is gescheiden, heeft
geen geld om twee huizen te betalen en slaapt in
een slaapzak in een soort kleedhokje op het politie
bureau. Zulke mensen zijn 'angry', kwaad. Ze heb
ben een leven hard gewerkt en ze hebben niets om
te laten zien. De City heeft geen geld om meer poli
tie aan te nemen, geen geld om overwerk te betalen.
Die politiemensen zijn moe. Voortdurend onder
zoeken naar eventuele corruptie. Om hen heen al
lerlei moordzaken waarbij drugs betrokken zijn.
Waarbij duizenden, nee miljoenen dollars omgaan.
Die zij in beslag moeten nemen. Die politieman die
ik speel, Nick Conklin, heeft gepikt. En hij is er niet
blij mee. Dat vond ik een aantrekkelijk uitgangs
punt. Bovendien was er het feit dat de film zich in
Japan afspeelt. Ook daar zaten ongewone mogelijk
heden. Een hoop Amerikanen geven Japan de
schuld van hun problemen. In Japan leven bij de
oudere generatie anti-Amerikaanse gevoelens. Dit
script gaf ons de mogelijkheid die verschillen, die
vijandigheden uit te diepen. Er is een oudere Japan
se 'yakuza' (gangster), die zegt: Jullie hebben ons
jullie waarden na de oorlog door de strot geduwd,
wij betalen jullie nu terug. Een ander zegt: Jullie
hebben de oorlog gewonnen, maar wij hebben de
vrede gewonnen. Black Rain' is door een aantal
critici in Amerika verweten racistisch tegenover Ja
pan te zijn. Maar op het filmfestival van Tokyo
werd de film laaiend enthousiast ontvangen. Juist
een aantal van die kritische teksten kregen open
doekjes. De pers vond het de Amerikaanse film die
het best de Japanse realiteit heeft weten te vangen.
Aan de andere kant zegt de film ook iets over het
Japanse karakter, over het gebrek aan individualis
me in de Japanse maatschappij. En daar zijn de Ja
panners zelf ook sterk mee bezig".
DANNY DE VITO
Als Michael Douglas iets mist in het huidige film
aanbod, is het - zegt hij - de echte 'love story'. „A
lost art", noemt hij het, een verloren kunst. De ja-
