S.IANNE HFULL p 1 final Ie Normaal is de PSY van de popmuziek" £eidóc0omatit' ZATERDAG 2 DECEMBER 19 89 PAGINA 28 NEW YORK - Als de taxi het John F. Kennedy-vliegveld achter zich laat, blijkt dat New York in middels zijn eerste sneeuw heeft gehad. Milde temperaturen zorgen er echter voor dat het geen dik pak kon worden. Hierdoor doorbreekt slechts zo af en toe een plukje wit het groen van het gras. Terwijl de Indiase taxichauffeur, die net zes maanden in Amerika woont, een somber beeld schetst van de stad, en de foto's van zijn vrouw en dochtertje toont, komen de eerste gekleurde lampjes in zicht: New York bereidt zich voor op de kerst dagen. Deze reis naar de andere kant van de Atlantische Oceaan is echter geen deca dent kerstinkopen-uitstapje. De reden is een vrouw, die jaren geleden met 'As Tears Go By' boven aan de hitlijst te rechtkwam en in diezelfde dagen haar onschuld verloor, al was ze pas achttien. Daarna woonde ze zo'n vijf jaar samen met Mick Jagger van The Rolling Stones en raakte ze verslaafd aan alles wat ge rookt en gesnoven kon worden. In 1985 kickte ze af, maar de drugs hadden hun tol geëist. Haar schoonheid was voor goed verloren. Wie haar nu ziet, denkt met een vrouw van in de zestig te ma ken te hebben, hoewel ze pas drieënveer tig is, deze Marianne Faithfull. Grillig Haar carrière kent een wat grillig- ver loop in zowel het theater*als de concert zaal. Ze beleefde evenveel hoogte- als dieptepunten. Haar laatste confrontatie met het publiek, de schitterende elpee 'Strange Weather' waarop een sfeer van het Parijs en Berlijn uit de jaren twintig wordt herschapen, stamt uit 1987. Alle reden dus om haar liefhebbers op nieuw plaatwerk te vergasten en daarvoor is door haar platenmaatschappij Island ge kozen voor een live-elpee en echt een heel bijzondere. Niet alleen vanwege de combinatie tussen het live- en grootste- hits-element, maar ook vanwege de speelduur, die meer (lan een uur zal be dragen. Bovendien komen op de plaat vijf nieuwe nummers te staan. De locatie is daarbij ook niet alledaags, want er is gekozen voor de church of St. Ann and the Holy Trinity in Brooklyn. De in gotische stijl opgetrokken kerk stamt uit 1844 en herbergt de eerste, in Amerika vervaardigde, glas-in-lood-ra- men die, zo zal later blijken, een schitte rend decor vormen. Dat pater William D. Persell toestemming gaf voor dit rock-concert, waar heel wat verderfelijke teksten werden gezongen, is een kwestie van geld. De kerk, die sinds 1979 gron dig wordt gerestaureerd, kan het forse bedrag van Marianne's platenmaat schappij heel goed gebruiken. Milde aanslag Het is zondagavond zes uur. Fox 5, een van de twaalf kanalen die het krakke mikkige televisietoestel in de kamer op de zevenendertigste verdieping van het Marianne Faithfullintieme sfeer tijdens historisch moment Essex-Hotel biedt, toont 'The Godfa ther'. Niet echt een jeugdfilm natuurlijk, maar voor een land dat het doodschie ten van mensen tot amusement heeft verheven middels een serie als 'Cops', gaat het slechts om een milde aanslag op de spijsvertering. In Central Park stinkt het naar hondepoep en wordt alweer hard getraind voor de 'New York Mara thon' van volgend jaar. Op straat herin neren alleen de gele vlaggen nog aan deze sportieve prestatieloop. De ijsbaan aan de zuidkant van het park wordt in middels druk bereden, terwijl even ver derop de eekhoorns hun wintervoorraad aanbreken. Op Fifth Avenue is de kerstman, net als elders in de stad, gearriveerd. Hoewel New York niet bruist van de mensen - en dat is vreemd voor een stad die zegt nooit te slapen - biedt zij haar toe schouwer wel een kleurrijk lampenspel in enorme kerstbomen en klokkenversie- ringen aan de straatlantarens, terwijl rode sjerpen de gevels sieren. Voor de etalages van een van Newyorks oiidste warenhuizen, Lord Taylor, verdringen zich de mensen om naar de bewegende taferelen te kijken als een concertzaal, een danszaal en een scène met een paar dentram in de sneeuw. Kerstman Op straat is het een gerinkel van jewel ste. Elke hoek van de straat heeft wel zijn bellende kerstman, maar de echte zit bij het grootste warenhuis ter wereld: Macy's op Broadway. Een enorme, in licht uitgevoerde kerstboom vult de bui tengevel terwijl binnen, op de vijftiende verdieping, een sprookjesparadijs is in gericht. Zo lijkt het althans. Deze 'Santa Walk' is een feestelijk doolhof, dat heel sfeervol met kleine lampjes is verlicht en waarin kinderen hun hart kunnen opha len. Uiteindelijk komen ze onder de wensboom van de kerstman terecht, mo gen een wens doen, en worden dan aan deze 'witbaard' zelf voorgesteld. Hij stelt vervolgens graag zijn knie beschikbaar om met de kleinsten (en de grootsten) op de foto te gaan. In de taxi op weg naar St. Ann and the Holy Trinity vertelt de chauffeur, een Pakistaan, over de financiële vreugde van zijn werk. Vijf jaar geleden nog stond hij in een fabriek in Duitsland, maar sinds zijn oversteek komt het geld met bakken binnen. „Het is een gevaar lijk beroep, maar ik kan elders nooit zo veel geld verdienen", laat hij weten, ter wijl hij droomt over een huisje buiten New York. De kerk maakt van buiten een wat ver vallen indruk. Binnen is soberheid troef. Het donkere hout van de banken is ei genlijk het enige contrast tegen de grijs tinten van de tot in de hemel reikende pilaren en het dak. Het gaat vanavond om het laatste van twee concerten. Za terdag is het optreden van Marianne Faithfull ook op video vastgelegd door Island Visual Arts met de bedoeling de beelden tegelijkertijd met de elpee uit te brengen. Begin maart is hiervoor de streefdatum. Het programmaboekje leert dat Marianne een indrukwekkend stel muzikanten om zich heen heeft verza meld. Zo speelt Dr. John piano, Garth Hudson accordeon en toetsen, haar schrijvers-partner Barry Reynolds gitaar, Fernando Saunders basgitaar, Dougie Bowne drums en Lew Soloff trompet. Roken in de kerk is verboden, behalve dan voor Marianne Faithfull, zo ver meldt het boekje. Even later blijkt waar om: ze kan niet zonder sigaretten. Doorrookt Marianne zet in de twee en een half uur die volgen een memorabel concert neer. Met haar doorrookte en doorleefde stem voert ze haar toehoorders door verschil lende stemmingen. In eerste instantie is ze gekleed in een zwarte cape met rode handschoenen. De mystiek rond dit ui terlijk klinkt ook door in de muziek, die vanaf de eerste minuut staat als een huis. Ze zingt vanaf een standaard waar op de teksten zijn gerangschikt, maakt wat kleine dansbewegingen en bouwt langzaam de intieme sfeer wat uit. Voor de concertbezoekers is het een historisch moment. Elke handbeweging, elke schreeuw is mogelijk straks op de plaat terug te horen en de sfeer die ontstaat, heeft iets weg van: je kunt ons niet te leurstellen Marianne, we houden van je. De wisselwerking tussen zangeres en pu bliek is na nog geen kwartier bijna voel baar. „Dit is een nummer van Leonard Co- hen. Het geeft mij het gevoel alsof ik het zelf heb geschreven", zegt ze even later als aankondiging voor 'The Tower Song', dat wordt gedomineerd door lek kere gitaarpartijen van Barry Reynolds. Daarna neemt Marianne wat gas terug en volgt het sterkste deel uit het concert. Het koude-rillingen-efïect begint met een passioneel gezongen 'Sister Morfine', dat prachtig wordt omkleed door het bla- zerswerk van trompetist Lew Soloff. Daarna volgt het John-Lennon-nummer 'Working Class Hero' en het door Barry en Marianne geschreven nieuwe num mer 'When I Fight My Life', dat een folksongachtige structuur heeft. 'Lucy Jordan' en het door de accordeon om hoog getilde 'As Tears Go By' complete ren dat gedeelte. De belichting valt te gen, maar de glas-in-lood-ramen vervul len een bijzondere functie. Het is vreemd om een drumstel, een piano en de geluidsinstallatie te zien staan op de plaats waar normaal gesproken het al taar is te vinden, maar aan de andere kant lijkt de keuze van St. Ann behoor lijk voor de hand liggend. Dëze kerk heeft namelijk een indrukwekkende a- koestiek. Rocknummers Na het meer ingetogen gedeelte wordt het tijd om muzikaal wat meer uit te ha len. De inmiddels in het wit geklede Ma rianne doet dat door middel van een aantal rocknummers, die behoorlijk wor den gedomineerd door Lew Soloff. De rol die Dr. John met zijn pianospel speelt, blijkt toch beperkter te zijn, dan je in eerste instantie zou aannemen. Op het feestje na afloop laat hij echter we ten: „Ik hoef niet zo te domineren. Daar heb ik mijn solo-elpees voor. Ik vind het al een eer met Marianne het podium te mogen delen. Daarom heb ik ook geen seconde hoeven denken toen ze mij vroeg". HANS PIET EERSTE BOEK OVER BOER'N ROCK 'N ROLL-GROEP EMMEN - De boer'n rock 'n roll van Normaal behoort, vijftien jaar na de oprichting, nog steeds tot de meest gevraagde muzieksoorten van ons land. Weliswaar wacht het Achterhoekse kwartet nog immer op een nummer-éénhit, maar alle andere noteringen op de top-veer- tig heeft de band nu zo ongeveer wel gehad. De groep kende pieken en dalen, maar de fanclub met zo'n slordige vijfentwin tighonderd leden bewijst wel dat men nog steeds over een flinke achterban be schikt. Vanuit diezelfde achterban komt nu voor het eerst een boek over Nor maal op de markt: 'Normaal deur de ja- oren hen', samengesteld door de 22-jari- ge Jan Schepers uit Emmen. Leuk hoor, zeggen de bandleden in koor. Maar me dewerking wilden ze niet verlenen En daar is Jan best een beetje teleurge steld over. Zanger Bennie Jolink, vertelt hij, heeft grote delen van het manuscript gelezen. Een verzameling bewerkte ra dio-interviews, aangevuld met wat eigen hoofdstukken van Jan over zijn ervarin gen met Normaal. „Hij wenste me veel sterkte, zei het leuk te vinden zoals ik bezig was. Maar toen ik ze vroeg om bij de presentatie van het bezoek aanwezig te zijn, voor de overhandiging van de eerste exemplaren, toen bleek dat onmo gelijk te gaan''. Jammer „Ze houden de boot af, omdat ze vol gens een of ander contract zich daarmee niet mogen inlaten. Manager Martin Jansen zei nog dat ik best het boek bin nenkort aan de jongens mag overhandi gen, maar dat daar dan geen pers bij mag. Alweer volgens contract, zegt-ie". Jan Schepers kan het nauwelijks begrij pen. Eën telefoontje naar de Normaal manager leert echter dat het contract met platenmaatschappij CNR niet alleen over platen, maar ook over boeken en video's handelt. Martin Jansen: „We vinden het écht jammer voor Jan, want het belooft inderdaad een heel leuk boek te vvorden. Maar we mogen ons volgens contract niet met dit soort dingen inla ten. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de band er ook niet altijd zin in heeft. Anders blijf je aan de gang. Pas ge leden hebben we een concert gegeven in een bejaardencentrum, en een dag later hadden we alle andere bejaardenhuizen in de buurt aan de telefoonAch, misschien dat CNR niet moeilijk zou doen als we wel dat eerste boek officieel in ontvangst namen, maar we zijn heel streng in het selecteren. Om onszelf te beschermen. We hebben dit jaar negen aanbiedingen gehad voor een STER- spotje, tot aan Opel aan toe, en alleen die voor de Regionale Dagbladen heb ben we gemaakt. Daar staan we achter". Straatstenen Volgens Jansen zal de band dan ook evenmin bemoeienissen hebben met het boek dat ex-drummer Jan Manschot over zijn Normaal-ervaringen aan het schrijven is. De slagwerker verliet Nor maal om meer aandacht aan z'n gezin te kunnen besteden. Kennelijk ging daar toch niet zoveel tijd in zitten, want in samenwerking met journalist Dolf Reus- sink legt hij de laatste hand aan een boek, waarin hij verhaalt over zijn jaren met Normaal. Een reden te meer voor Jan Schepers, om wat tempo aan de dag te leggen en zijn 128 pagina's tellende boekwerk vóór het 'concurrerende' boek te laten verschijnen. Al is het nog de vraag of er sprake is van echte concurrentie. Want Schepers heeft het boek duidelijk niet gemaakt om er beter van te worden. Voorlopig worden er bij een drukkerij in Meppel 'maar' vijfhonderd exemplaren gedrukt, die voor twintig gulden per stuk worden verkocht. Terwijl de drukkosten maar iets lager liggen. Jan: „Gewoonlijk is het zo, vertelde de drukker,, dat de verkoop prijs van een boek zo'n zes keer hoger is dan de werkelijke kostprijs". Hij begint er niet aan, want hij zou het boek, vreest hij, aan de straatstenen niet kwijt raken. Jan heeft zijn hoop gevestigd op de om vangrijke fanclub. Het boek ligt voorals nog dan ook niet in de boekwinkel. Zo als het een nuchtere Drent betaamt, wordt er eerst afgewacht hoe het met de belangstelling staat. Kopers van het boek krijgen, in chrono logische volgorde, een aardig overzicht van de geschiedenis van Normaal. Inter views, een uitgebreide discografie en een aantal leuke feiten maken het boek tot een aardig bezit voor de fan. Zo schrijft Jan over de eerste Engelstalige Normaal elpee, die op stapel staat en als proef voorlopig in februari alleen in Scandina vië uitkomt. Of het verhaal dat Normaal de afgelopen zomer bijna onder een an dere naam op Terschelling had gespeeld. De burgemeester had het concert verbo den, maar desondanks nam de groep met alle apparatuur de boot. Uiteinde lijk werd de burgemeester overgehaald en bleef Normaal gewoon Normaal. Glasvoorraad Dat is lange tijd anders geweest. Zo'n tien jaar geleden hadden de concerten van Normaal geen goede naam en het publiek gedroeg zich er als de gemiddel de voetbalvandaal anno 1989. Zaaleige naren, die zich op één avond van hun complete glasvoorraad zagen afgeholpen, weigerden de band nog langer in hun zaak. Die periode heeft Jan niet zo be wust meegemaakt, hij zat immers nog op de lagere school. Wel kocht hij in '77 als eerste singletje Oerend Hard, maar pas vier jaar later werd hij een echte fan. Sindsdien verzamelt hij alles wat 'm voor handen komt. Behang vind je op z'n slaapkamer dan ook nauwelijks meer, want t-shirts, sjaals, de ruim veer tig singles, alle vijftien elpees en ook de overige attributen van de Normaal-mer- chandising hebben een plekje aan een van de wanden. Jan: „Van de vijfenveer tig uitgebrachte singletjes mis ik er nog maar twee, Hels als een jachthond, die is nog voor Oerend Hard uitgebracht en de cover Jambalaya uit 1980. Maar ik heb al iemand gesproken die de eerste dub bel heeft. Wat ik de leukste single vind? Steven Paul, denk ik. 't Is geen hit ge weest, maar ik vind de woordspeling in de tekst zo leuk. Spreek die titel maar eens in het dialect uit Het dialect blijkt een van de redenen, waarom Jan Schepers zo'n enorme aan hanger van Normaal is geworden. „Die muziek natuurlijk ook, ik houd van eer lijke rock 'n roll, zeg maar muziek van het platteland. Daarom ben ik tegen woordig ook geïnteresseerd in een Ame rikaan als John Couger Mellencamp. Maar ik heb ook iets tegen 't Westen van Nederland, ik weet niet wat dat is. Dat had ik van kinds af aan bij 't voet ballen ook. Ik moest niks van Ajax of Feyenoord hebben, voor mij was 't gelijk PSV". Voetbal is zijn tweede passie, hij speelt bij SC Angelslo. Een liesblessure houdt hem echter al sinds maart aan de kant en dat gaf juist de aanzet tot het sa- menstéllen van het Normaal-boek. Daar had hij plotseling veel meer tijd voor. Eind deze week ligt zijn produkt klaar. Of er nog een vervolg komt? „Ach, Nor maal zal het wel tot het jaar 2000 vol houden, maar of ik dan nog zo'n fan ben?". GERT MEIJER

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 28