„Braindrain", hoof denfilm van
Mark Timmer en Alma Popeyus
„Voorlopig moet ik
nog heel veel leren"
Ce\d&i<2owuvnt
Timdelerclub ontheemd met stuk John Patrick
Opera scoort opnieuw met Don Pasquale
Morele vragen in
Professor Bernhardi
Nationaal concours jong muziektalent
Herhaling
hoorspel
over Franse
Revolutie
KUNST/RTV
ZATERDAG 2 DECEMBER 1989 PAGINA 21
De Timdelerclub: Dwaasheid heeft haar ei
gen recht van John Patrick. Regie: Auke
Krispijn en Nico van Leeuwen. Gezien op 1
december in de Leidse schouwburg.
Na de traditionele gongslagen en
voor het doek opgaat zingt Herman
van Veens omfloerste stem De regels
van het gesticht. Het gesticht in het
stuk heet Het klooster. Een spreken
de naam. want na afloop weten wij
dat daar inderdaad veel wijsheid valt
op te doen. Het zit vol met gestoorde,
maar zeer zachtmoedige mensen.
Daartegenover staat de hebzuchtige
wereld van politici en andere kapi
taalkrachtige baantjesjagers. De ver
tegenwoordigers daarvan zijn de in
competente senator en haar twee an
dere kinderen. Zij willen 'moeder'
het gesticht in hebben omdat zij het
familiekapitaal wil besteden aan een
fonds ter nagedachtenis van haar
overleden echtgenoot. Dat moet men
sen die eens iets buitenissigs willen,
zoals een grafsteen voor een schillen
paard, in staat stellen dat te doen. Die
gekte is mrs. Savage haar hele leven
tekort gekomen. Maar zij heeft 50
miljoen aandelen en de rest van de
familie zit daar wanhopig achteraan.
Dwaasheid heeft haar eigen recht is
een stuk met vrij weinig vaart en een
hoge concentratie aan diep-menselij-
ke wijsheden. Alleen het eerste deel
na de pauze raakt het even in een
stroomversnelling als de verdwijning
van de aandelen moet worden opge
lost. Dan komen ook de grappen tot
hun recht die ook in de rest van het
stuk wel te vinden zijn, maar door
matige timing er te weinig uit
sprongen.
De Timdelerclub leek zich gister
avond wat ontheemd te voelen met
het stuk van John Patrick. Het is
geen parel van dramatische kunst;
aan de rol van Dr. Emmett (Riet
Krispijn-de Wolf) bijvoorbeeld zal
heel wat gesleuteld moeten worden
voordat duidelijk wordt waar zij
staat. Die van mrs. Savage is duidelij
ker, en Agnes Ouwerkerk-van der
Blij kwam daar redelijk mee uit de
voeten.
In de regie werd de humor van het
stuk sowieso te weinig toegelaten.
Maar als een groep iets nieuws uit
probeert, en dat niet meteen voor
honderd procent lukt, is dat natuur
lijk nog geen drama.
DICK VAN TEYLINGEN
Première van de opera Don Pasquale
van Donizetti door de Nederlandse
Opera en onder leiding van Carlo Riz-
zi. Muziektheater Amsterdam, gister
avond.
Gisteravond werd in Amster
dam de eerste van een serie he
ropvoeringen gegeven van de
opera Don Pasquale van Doni
zetti. Vorig jaar was deze komi
sche opera in een originele regie
van Guy CLaude Francois en
een dito toneelbeeld van Renate
Ackermann een groot succes.
Van de vijf zangers van die
uivoering zijn er drie gehand
haafd in deze nieuwe serie, te
weten Henk Smit als Don Pas
quale, W. Shmell als Malatesta
en Sjef van Wersch als notaris.
Nieuw waren Lillian Watson
die de moeilijke taak had de
sterke indruk die Christine Bar-
baux vorig jaar had gemaakt op
zijn minst te evenaren en Peter
Bronder in de rol van Ernesto.
Een andere belangrijke ver
nieuwing was de dirigent Carlo
Rizzi. De bijdrage van het or
kest waar ik vorig jaar minder
gelukkig over was. bleek bij
deze première beduidend ster
ker, het kleurige en pittige Ita
liaanse element kwam beter tot
uiting. Daar stond tegenover dat
de aapsluiting orkest-solisten bij
deze première nog niet overal
synchroom was.
De details die in de regie waren
veranderd kwamen het totaal
beeld duidelijk ten goede. De
creatie door Henk Smit van
Don Pasquale was wederom
groots. Gelukkig lukte het Lilli
an Watson uitstekend om de rol
van de slimme intrigerende Do-
rine waar te maken. Als elegan
te actrice had ze alles mee, en
als coloratuur-sopraan gooide ze
ook hoge ogen. Dat in de eerste
acte haar coloraturen niet alle
maal gaaf lukten, kan enerzijds
samenhangen met het feit dat
zij het onder het zingen razend
druk had met het acteren, en
anderzijds met premièrekoorts.
Alleen haar problematisch hoge
noten vormden een zwakke*
plek. Peter Bronder is als jonge
lyrische tenor een aanwinst,
ook al riskeerde hij in het begin
in zijn enthousiasme soms wat
te veel. Een Ernesto als dikke
middelbare scholier is boven
dien weer eens heel wat anders.
De volgende operapremière, nl
die van Orphé et Euridice van
Von Gluck vindt bij uitzonde
ring in Den Haag plaats op 8 ja
nuari a.s.
ERIK BESIER
HILVERSUM Als het
om televisie-drama gaat,
lonkt de kwaliteitsbewus
te Nederlandse kijker
meestal naar het buiten
land. Zo hebben ze in En
geland immers Dennis
„The Singing Detective"
Potter, die momenteel zijn
landgenoten aan zich
bindt met het schitterende
„Blackeyes". Dat we in
Nederland minstens zulke
kwaliteit,kunnen leveren,
bewijst „Braindrain" van
de VPRO, de tweede in
een serie van vier drama-
produkties.
Krijn ter Braak (hoofd drama
VPRO): „Twee jaar geleden
hebben we besloten geen to
neelbewerkingen meer te
doen, maar te kiezen voor oor
spronkelijk Nederlands televi
sie-drama. Want hoe mooi het
ook is wat de Britse omroep
maakt, een ding kunnen ze
niet en dat is een verhaal ver-
vaardigen over Nederland.
Uitgangspunten waren dan
ook dat het single plays, dus
geen series, zouden worden en
dat ze moesten gaan over
maatschappelijke ontwikkelin
gen in ons land".
„We zijn vervolgens op zoek
gegaan naar mensen, die ons
de scripts zouden kunnen le
veren. Na lang zoeken vonden
we Alma Popeyus en Hein
Schutz. We hebben beiden een
jaarcontract aangeboden, zodat
ze van het script-schrijven
hun beroep konden maken.
Alleen op die manier krijg je
kwaliteit. Het is ons zo goed
bevallen dat we er zeker mee
willen doorgaan".
Onnodig
Mark Timmer, af
komstig uit de toneelwereld:
„Dat we met jaloerse blikken
naar het buitenland gluren, is
onnodig. We hoeven echt niet
voor hen onder te doen. Ik be
doel: Nederlandse acteurs zijn
niet slechter dan hun buiten
landse collega's. Het verschil is
alleen dat ze slecht worden be
handeld. Acteurs zijn kwetsba
re mensen, met wie je zorvul-
dig moet omgaan. Producen
ten en regisseurs besteden ech
ter nauwelijks aandacht aan
de spelers. Zo is het in het bui
tenland bijvoorbeeld heel ge
bruikelijk dat de teksten van-
tevoren worden gerepeteerd.
Op die manier kunnen scripts
worden aangepast, eventueel
herschreven, want een film
valt of staat met het verhaal.
Bovendien gaat de acteur of
actrice zich thuisvoelen in zijn
rol en kan de regisseur tijdens
deze repetities duidelijk ma
ken wat hij van hen verlangt.
In Nederland lijkt het draaien
het belangrijkst en dat is fout.
Hierdoor wordt er niet genoeg"
nagedacht over de invulling
van de rollen en is de camera
behandeling veelal ook niet
optimaal. Wat dat betreft zou
het niet slecht zijn als er com
merciële televisie komt in Ne
derland. Ik bedoel, een dag
studio kost veertigduizend gul
den. Als je dus goed geprepa
reerd aan die klus begint, blij
ven de kosten relatief laag. En
geld telt bij commerciële tele
visie. Als er dan ook wat min
der karig wordt omgesprongen
met de lonen-van de script
schrijvers, want dat zijn echt
fooien, dan kunnen we net
Dilemma
„Braindrain" is daar een goed
voorbeeld van. Het verhaal
gaat over een vooraanstaand
neuroloog, die voor een dilem
ma komt te staan. Hij krijgt
een vrouw op zijn spreekuur,
die aankondigt zwanger te
willen worden om haar man,
een Parkinson-patiënt, te hel
pen. Hij zou kunnen opknap
pen door een simpele trans
plantatie met zenuwcellen uit
de geaborteerde foetus. Wat de
kijker krijgt voorgeschoteld is
een spannend verhaal, vol iro
nie, dat op scherpe wijze een
beeld schetst van medisch-
ethische problemen en het
handelen in de medische we
reld. Alma: „Dat ik voor dit
onderwerp heb gekozen, komt
omdat het actueel is en past in,
zeg maar, het thema van dit
vierluik, namelijk maatschap
pelijke ontwikkelingen in Ne
derland. Als je dan gaat gra
ven, stuit je al snel op me-
disch-ethische problemen. Nu
heb ik altijd een wetenschap
pelijke belangstelling gehad en
ontdekte ik een zekere verket
tering in de wetenschap. Ik
wilde iets met genetische ma
nipulatie doen en ben met ver
schillende artsen gaan praten.
Ik heb dus gekozen voor men
sen die het voor het zeggen
hebben, geen slachtoffers,
want leed schrijft te gemakke
lijk. Na drie maanden onder
zoek had ik mij zo in die we
reld ingeleefd dat ik mij bij
het schrijven geheel op mijn
gemak voelde. Zo erg zelfs dat
ik er ook op een ironische ma
nier naar kon kijken".
„Dat al dat werk maar voor
één script is geweest, vind ik
aan de ene kant jammer, maar
aan de andere kant wil ik zo'n
onderwerp ook niet uitmel
ken. Ik vind het leuk om aan
iets nieuws te beginnen. Zo
gaat mijn volgende script over
het minderhedenbeleid in Ne
derland. Maar ik weet natuur
lijk veel meer dan ik kwijt
kan. Ik zou zo nog een docu
mentaire kunnen maken.
Toch blijf ik voorlopig liever
schrijven. Een documentaire
vervaardigen is aardig, maar
het heeft een grens. Als je dra
ma maakt, kun je er ook in
verwerken wat mensen voor
de camera niet durven of wil
len vertellen. Bovendien kun
je in drama bondiger zijn".
Mark Timmer: „Met drama
ontsnap je aan het vertellen
van feiten en de ironie is daar
bij het wapen om mensen op
het verkeerde been te zetten".
Science-fiction
Ger Thijs (m) speelt de rol van neuroloog Moët die voor een dilemma komt te staan.
Mark: „Dat is met opzet ge
daan. Ik wilde contrast schep
pen, het verhaal eigenlijk een
beetje een sciencefiction
achtig uiterlijk geven. Het
moest geen „Medisch Centrum
West" worden. Daarom heb
ben we ook met telelenzen ge
werkt. De vage achtergrond
die daardoor ontstaat, biedt de
kijker meer oog voor detail.
Bovendien hebben we naar
grafisch interessante plekken
gezocht om het futuristische
element eruit te laten sprin
gen. Tenslotte is het geen film
over het ziekenhuis, maar gaat
h^t om medische dilemma's.
Bovendien biedt deze manier
van filmen de kijker het ge
voel dat hij stiekem meeluis
tert en wordt de titel bijna let
terlijk verfilmd. Het verhaal is
eigenlijk een aaneenschake
ling van hoofden".
„We hebben „Braindrain" in
achttien dagen opgenomen.
Het had sneller gekund, maar
als je met telelenzen werkt,
moet je op centimeters letten.
Als iemand maar even zijn
hoofd beweegt, is hij buiten
beeld en met de camera bewe
gen is zo goed als onmogelijk.
Ik heb in die tiid echt een paar
schoenen versleten, zo groot
was de loopafstand tussen de
camera en de opname-plaats.
Het was dus lastig, maar ik
ben ook achteraf heel tevre
den met de keuze. Die moei
lijkheidsgraad maakt je crea
tief".
HANS PIËT
'ant Hans Croiset in „Professor Bernhardi".
FOTO: PAN SOK
Het Nationale Toneel: „Professor
Bernhardi" van Arthur Schnitzler.
Regie, vertaling en bewerking: Ger
Thijs. Decor: Tom Schenk. Lichtont
werp: Reinier Tweebeeke. Met Hans
Croiset als dr. Bernhardi, Rudolf Lu-
cieer, Gijs Scholten van Aschat en
o.a. Bram van der Vlugt. Koninklijke
Schouwburg, vrijdag 1 december,
herhalingen en toernee t/m 11 fe-
Ergens in Arthur Schnitzlers
„Professor Bernhardi" consta
teert een van de vele persona^
ges dat „mensen gespuis zijn,
maar dat we nu eenmaal reke
ning met ze te houden heb
ben". Hoéver een mens daarin
moet gaan, eventueel ten koste
van de waarheid, en wat is
1 waarheid; daar gaat dit stuk
over.
Professor Bernhardi is een ge
neesheer-directeur, die besluit
een pastoor de toegang tot een
stervende te weigeren. De re-
den dat dit het sterven zou
versnellen, of het sterven te
sterk zou doen beseffen, wordt
door de bevolking van Wenen,
anno 1900, niet geaccepteerd.
Bernhardi verdwijnt na een
proces achter de tralies, mede
i dankzij valse getuigenissen.
De morele vragen die Schnit
zler stelt, zijn zelfs in de he
dendaagse context nog actueel.
Heeft Bernhardi die pastoor
niet geweigerd vanuit zijn
j Joods-zijn en zijn verachting
i voor alles wat katholiek is? Is
Bernhardi niet veroordeeld,
omdat de katholieke bevolking
angst had vöor Joden? En als
dan in een van de vele sterke
acteerscènes de pastoor (Gijs
Scholten van Aschat) aan Ber
nhardi (Hans Croiset) erkent,
dat niet de geestelijke maar de
arts gelijk had, wat betekent
dat gelijk dan en wie streefde
dan meer naar waarheid?
Dergelijke filosofie krijgt vol
op de aandacht in een lang
praatstuk vol oude, achtens
waardige doktoren en machts
hebbers. Het decor is een
stemmig schoolbordkleurige
kale wand, waarop gekrijté
letter weggevaagd schijnen.
De kostuums zijn grijs, dok-
terswit of pastoorszwart.
Regisseur Ger Thijs schijnt
met „Professor Bernhardi" on
der andere te willen betogen,
dat superieur intellect en de
zucht naar waarheid nog geen
vrijbrief zijn om tact en strate
gie achterwege te laten. Ner
gens wordt Bernhardi echt
sympathiek in onze laat twin
tigste eeuwse ogen. We zien
hem eerder als slachtoffer van
de politiek en van zijn eigen
volhardende vertrouwen in
rechtschapenheid.
Schnitzler geeft dat overigens
zelf al aan in de laatste dia
loog, als Bernhardi (Croiset)
vertelt dat hij dacht het juiste
te doen. Regisseur Ger Thijs
antwoordt hem, in de rol van
Hofraad, dat hij dat misschien
ook had gedaan, maar dat hij
dan net zo'n rund was geweest
als Bernhardi.
PETER SNEL
Negen brieven Multatuli boven water
HAARLEM In de archie
ven van drukkerij Enschedé
in Haarlem zijn negen tot nu
toe onbekende brieven van
Multatuli gevonderïT Dit voor
jaar werden reeds twee brie
ven van de schrijver ontdekt.
1 Alle brieven stammen uit de
periode 1868-1871, toen Multa
tuli in Duitsland correspon
dent was voor de Opregte
Haarlemsche Courant. De
brieven van Multatuli zijn ont
dekt bij het scheiden van de
privé-correspondentie aan de
familie Enschedé en de corres
pondentie aap de drukkerij.
Volgens J. Enschedé geven de
nieuw ontdekte brieven een
aanvulling op de relatie tussen
Multatuli en Joh. Enschedé, de
uitgever van de Opregte Haar
lemsche Courant, maar wer
pen zij geen nieuw licht op de
figuur van de schrijver.
WINNAAR CAMERETTENFESTIYAL JAAP MULDER:
GRONINGEN Afgelo
pen zaterdag won hij het
Camerettenfestival in Rot
terdam, een van de be
langrijkste wedstrijden
voor beginnend cabaret
talent. En woensdag nog
was hij te gast in het tele
visieprogramma RUR. Als
aankondiger van de gas
ten weliswaar, maar toch.
Jaap Mulder (30) blijft er
nuchter onder. „De prij
zen zijn er voor mij een
bevestiging van dat ik
door moet gaan. Maar op
zich verandert er weinig.
Misschien dat ik achteraf
zal kunnen zeggen dat het
een doorbraak betekende,
voorlopig moet ik nog
heel veel leren".
Tot vlak voor de finale bleef
Mulder zijn act perfectioneren.
Hij bracht een half uur uit het
programma 'Groene Vingers'
waarmee hij de laatste tijd op
veel plaatsen in het land al
succes oogstte. Tijdens een
workshop die de negen finalis
ten van het Camarettenfesti-
val van tevoren kunnen vol
gen, ontmoette hij regisseur
Bert Klunder. Tot op dat mo
ment had Mulder' het steeds
helemaal zelf gedaan. Hij
schreef de teksten, maakte de
muziek en stond alleen op het
podium. „Ik was wel op zoek
naar een regisseur, maar kon
nooit iemand vinden die me
echt lag. Ik weet zelf vrij pre
cies hoe ik het wil".
Maar de adviezen van Klun
der spraken hem zo aan dat hij
deze verzocht de voorstelling
nog een paar keer met hem
door te lopen. „Ik denk er nu
meer over na waarom ik iets
doe, tot nu toe bewoog ik mij
op het toneel nogal onbewust".
Dansen met het lelijkste meis
je van de les, Jezus die mee
doet aan de Elfstedentocht,
een hyperventilerende man
die in paniek een gevulde
spuugzak aanziet voor een
hulpmiddel om hem van zijn
benauwdheid te verlossen en
een met veel uithalen gezon
gen 'Maar de mooiste stad is
Rotterdam'. Absurde humor
met zo nu en dan een kritische
uithaal naar de maatschappij
was waar het publiek en de
jury in Rotterdam voor vielen.
„Ik overdrijf. Iets dat normaal
is, blaas ik enorm op, zodat het
lachwekkend wordt. Op het
toneel sta ik als neutraal per
soon en af en toe kruip ik in
de jas van een bepaalde fi
guur". Een overspannen man
bijvoorbeeld die 'helemaal niet
gefrustreerd is' dat zijn Joke
bij hem is weggelopen en al
even luid verkondigt geen en
kele moeite met zijn kaalheid
te hebben.
Jaap Mulder classificeren is
moeilijk. Hij rekent zich niet
tot de groep cabarettiers als
Brigitte Kaandorp, die het eti
ket 'Nieuwe Truttigheid' kreeg
opgeplakt. Jaap Mulder affi
cheert zich niet alleen als trut
of als antiheld, vindt hijzelf.
Hij kan ook cynisch en absurd
zijn, tegelijkertijd houdt hij
van mooie woordspelingen en
melodieuze liedjes. „Ik vind
het belangrijk dat het ritme en
het metrum kloppen. Dan
komt de inhoud ook veel beter
tot zijn recht".
Jaloers
De woordkunsten van vrij lite
rair werkende tekstschrijvers
als Ivo de Wijs, Annie M.G.
Schmidt en Drs. P. spreken
hem daarom bijzonder aan.
„Van sommige cabarettiers
hoor je dat ze al op de middel
bare school bezig waren. Dat
gold niet voor mij. Ik keek
wat jaloers naar mensen die
wel durfden, schreef kladblok
ken vol en deed vervolgens
niets met mijn ideeën. Daarna
ben ik Nederlands en kunst en
kunstbeleid gaan studeren met
het gevoel dat ik eigenlijk wat
aan cabaret wilde doen". Maar
op cabaretgebied was er begin
jaren tachtig in zijn woonstad
Groningen niets waarbij hij
aansluiting kon vinden. Bo
vendien was er de twijfel.
„Van de tien studenten Neder-
Jaap Mulder, perfectioneren tot het eind.
lands wilden er negen dichter
worden. Dat soort dingen
maakten dat ik me steeds af
vroeg wat nou echt was".
Uiteindelijk waagde hij in 1985
toch de stap. „Er was een to
neelavond van Nederlands en
ik heb me toen gewoon inge
schreven: Jaap Mulder, een
half uur cabaret". Zijn optre
den werd een succes.
De studies heeft Jaap Mulder
inmiddels gestaakt: „Ik had er
FOTO: AD HUPKES
net zo goed niet aan kunnen
beginnen". Met hulp van ma
nager Hans van den Berg con
centreert hij zich volledig op
een carrière als cabarettier. De
eerste plaats op het Cameret
tenfestival is daarbij een aar
dig opstapje, maar biedt geen
harde garanties: „Ik zit hier
nou wel, maar wie weet volg
ik volgende week een cursus
pc-gebruik".
MIRJAM JANSSEN
ADVERTENTIE
DIA-PRESENTATIE
Voor iedereen die een Indonesië-vakantie over
weegt. Een avond met veel informatie en een prachtige
dia-show. Om te proeven van de sfeer en om te kiezen
uit de acht tours die Van Ginkel voor u heeft voorbe
reid. Aanvang 20.00 uur. De grote belangstelling voor
deze avonden maakt plaatsreservering noodzakelijk.
Reserveer nü bij uw eigen
MA. 18 DEC. reisburo of bel: 01828-11966.
Motel Hoornwijck 0e eit,reg jf2 50 pp M k0„le
Jan Thijssenweg 1 dient a.
RIJSWIJK
zaal te worden voldaan.
DEN HAAG Voor het
komende vierde nationale
concours voor jong mu
ziektalent hebben zich 46
kandidaten aangemeld. Ze
zijn geselecteerd in de re
gionale voorronden. Het
concours wordt op 9, 10 en
11 december gehouden in
het Koninklijk Conserva
torium in Den Haag.
Dit heeft de organiserende
Stichting Jong Muziektalent
Nederland vrijdag meege
deeld. Verdeeld naar instru
menten laten zich 5 kandida
ten horen met altviool, 9 met
cello, één met contrabas, 11
met hobo, 2 met fagot, 3 met
pedaalharp, 10 met klarinet, 2
met altsaxofoon en 3 met
trompet.
Het eerste-lustrumconcours
van de SJMN wordt volgend
jaar van 7 tot 10 december ge
houden in De Doelen in Rot
terdam. Het is er dan voor de
instrumenten piano (Stein-
way-concours), orgel, fluit,
hoorn, trompet, trombone en
tuba. Dan worden ook defini
tief drie in plaats van twee
leefgtijdsgroepen gehanteerd.
Nu vormen kandidaten van 12
tot en met 15 jaar en van 16 tot
en met 20 jaar de categorieën
en dan zijn ze er voor jongens
en meisjes van 12 tot en met
14, van 15 tot en met 17 en van
18 tot en met 21 jaar.
Aan het komende concours
nemen er al twee deel die 21
jaar zijn. De oudste is fagottist
Lucas Bos die in januari 22
jaar wordt. Hij is tweedejaars
aan het conservatorium in
Den Haag. Van de 46 kandida
ten, die uit alle delen van ons
land komen, zijn er elf twintig
jaar of ouder. Van de twee
taalfjarigen is Tjerk Bekkenut-
te uit Deurningen de iongste.
Hij zit op de muziekschool in
Hengelo en speelt er in het
groot orkest en in het jeugdor
kest van de muziekverenging
„Concordia".
Met het concours wil de SJMN
de toptien van de individuele
muziektalenten internationale
aansluiting verschaffen. De or
ganisatie wil ook doublures
voorkomen. Voorzitter Chris
tian Timm moet evenwel vast
stellen dat de neiging naar
versnippering door allerlei be
perkte initiatieven groter is
dan de drang tot nationale sa
menwerking op hoog niveau.
Daarmee wordt de hoogbe
gaafden een slechte dienst be
wezen, vindt hij.
HILVERSUM Vanaf
maandag 4 december her
haalt het Humanistisch
Verbond de vierdelige
klankbeeldserie die het
afgelopen zomer uitzond
over de Franse Revolutie.
Samensteller Kees Vlaan
deren kreeg voor de serie
een eervolle vermelding
van de radiocritici bij de
uitreiking van de Zilveren
Reissmicrofoon.
In het eerste deel, maandag
van 12.05-13.00 te beluisteren
op Radio 5, gaat het over de
drijfveren en de levensloop
van volksmenner Jean-Paul
Marat en de vrouw die hem in
1793 vermoordde in zijn bad,
de 24-jarige Charlotte Corday.
Beiden bewonderden Rous
seau, geloofden in de revolu
tie, maar geloofden ook in de
mogelijkheid de geschiedenis
persoonlijk naar hun hand te
zetten. Na de moord werd Ma-
rat tot martelaar verklaard en
Corday vond de dood onder de
guillotine.
In het klankbeeld worden
hoorspelfragmenten, geba
seerd op oorspronkelijke tek
sten van Marat en Corday, af
gewisseld met een resiverslag
langs historische lokaties in
Parijs met de historicus Henny
Brandhorst. Han Kerckhoffs
leenbt zijn stem aan Marat,
Mientje Kleij'er doet dat voor
Corday.
Op de volgende maandagen
(11, 18 en 25 december) op de
zelfde tijden de volgende de
len, respectievelijk over de fi
losofische Markies de Concor-
det, de Engelse feministe Mary
Wollstonecraft en de Neder
landse politicus Joan Derk van
der Capellen tot den Pol, die
in ons land de patriottische
strijd tegen het stadhouder
schap aanvoerde.
Weer conservator
Stedelijk Museum
weg uit onvrede
AMSTERDAM Het Stede-
lijk Museum in Amsterdam
raakt weer een conservator
kwijt. Dit keer is het de 58-ja-
rige A. Petersen, hoofd van de
afdeling prenten, tekeningen
en foto's, die vertrekt omdat
hij het niet eens is met de gro
te, geldverslindende exposities,
en.de weinige mogelijkheden
voor kleinere tentoonstellin
gen. Zijn kritiek richt zich
vooral op directeur W. Beeren.
