Jaap Mulder wint sterk
bezet Camerettenfestival
Philip Glass wordt
steeds minimaier
Muzikale hoogstand jes in
jubileumconcert Henk Briër
Mozaiek sprankelt in
Der Bettelstuden t
Jong sopraant je krijgt Concertgebouw muisstil
4NST/RTV
£etdóe Sou/unit
MAANDAG 27 NOVEMBER 1989 PAGINA 9;
yiuwe directeur Lantaren/
ïster ondanks protest
Het bestuur van het Rotter-
stje theater Lantaren/Venster heeft Th.
nger
benoemd als
directeur van het
De nieuwe directeur, die nu nog in
it is bij theater De Engelenbak in Amster-
volgt op 1 maart volgens jaar de huidige
lffceur F. van der Hilst op. Dat heeft het be-
n van het theater zaterdag bekend gemaakt,
iïjuidige leiding van Lanteren/Venster - di-
m'ur Van der Hilst en vier stafleden - heb-
ofenige tijd geleden te kennen gegeven te
[nin vertrekken om verjonging in de leiding
>yhet theater mogelijk te maken. De huidige
ar>ig is er echter verontwaardigd over dat
op|in het geheel niet betrokken is geweest bij
u\*noeming van Ruyter als nieuwe directeur,
atfer werkt sedert 1976 bij theater De Enge-
n>k, eerst als stafmedewerker en vanaf
als coördinator.
Radio 1 lijdt onder verlies FM
HILVERSUM Radio, 1 moet behoorlijk boeten voor het
feit dat deze informatiezender sinds 1 oktober in grote de
len van het land alleen nog te ontvangen is op de mid
dengolf. Tot oktober kon dit radioprogramma ook op FM
worden beluisterd. Een voorlopig onderzoek van de afde
ling kijk- en luisteronderzoek van de NOS leert dat radio
1 in de eerste twee weken van oktober 290.000 luisteraars
trok tegen 370.000 in de vergelijkbare periode vorig jaar.
Radio 1 is dus ongeveer een kwart van zijn publiek kwijt
geraakt. Die luisteraars zijn vooral naar de regionale om
roepen gegaan, die nu de FM-zender voor een groot deel
vullen. Sinds 1 oktober zenden deze veel langer uit, som
mige zelfs de hele dag. Daardoor is het aantal luisteraars
naar regionale omroepen in de eerste twee weken van
oktober gestegen tot 230.000. In dezelfde weken van vorig
jaar waren dat er 120.000. Men is volgens de NOS echter
niet méér naar radio gaan luisteren: „De winkel is ge
woon langer open". De totale luistertijd was in oktober
hetzelfde als in oktober vorig jaar: twee uur en drie
kwartier.
Stedelijk Museum mag uitbreiden
AMSTERDAM Het Stedelijk Museum in de
hoofdstad heeft van het college van b en w van
Amsterdam toestemming gekregen om op korte
termijn een opdracht te verlenen aan een archi
tect voor een schetsontwerp van de uitbreiding
van het museum. Dit is door een gemeente
woordvoerder meegedeeld.
Volgens een woordvoerder van het museum zal
op korte termijn aan één of meerdere architec
ten opdrachten worden verstrekt. Begin oktober
maakte Stedelijk Museum-directeur W. Beeren
bekend „zijn" museum uit te willen breiden met
tienduizend vierkante meter in het kader van
de vernieuwingsplannen van het Museumplein.
Volgens Beeren hebben veel kunstwerken uit
het museum dagelijks veel te lijden omdat de
kunstwerken uit ruimtegebrek moeten worden
getransporteerd naar een opslagplaats. Wethou
der M. Luimstra van cultuur zal Beeren volgen
de week officieel om het ontwerp vragen.
Nieuwe
voorzitter
VPRO-bestuur
HILVERSUM De leden-
raad van de VPRO heeft dit
weekeinde de 52-jarige Sy-
bren Piersma gekozen tot
voorzitter van het VPRO-
bestuur. Piersma was tot
een half jaar geleden ook al
voorzitter. Hij moest toen
aftreden omdat zijn termijn
erop zat. Een half jaar lang
heeft de VPRO een inte
rim-voorzitter gehad. Piers
ma is in het dagelijks leven
voorzitter van de universi
teitsraad van de Universi
teit van Amsterdam.
|f)n Amore
Egt degelijke
issiah
Georg Friedrich Han-
oratorium „The Messiah" door
hristelijke Oratoriumvereniging
Amore", met medewerking
Hanneke Kaasschieter (sop-
Margareth Beunders (alt),
Meens (tenor), Frans Fiselier
Margriet den Hartog (clave-
el), Joop Schets (orgel) en het
^stedelijk Begeleidingsorkest,
theel onder leiding van Piet
-. Gehoord in de Pieterskerk
november.
Ie hoogtepunten van het
oratoriumleven beho-
•slist de jaarlijkse concer-
ran Con Amore. Ook afge-
Ij^i zaterdag bewezen haar
de door hen bewonderde
Mek de nodige eer.
Hoptreden kenmerkte zich
T een degelijke aanpak. Er
j pittig gezongen, de noten
^de verschillende partijen
wien meestal keurig onder
Kr, terwijl dirigent Piet
de zangers ritmisch goed
een lijn met het orkest
1. De zang was over het al-
een behoorlijk zuiver en
de ruim tachtig leden
J een fraaie, volle klank
ïkt. De samenwerking met
orkest dat voor het veer-
Ajhtige karakter van Han-
_1 muziek niet ongevoelig
te zijn, bezorgde het
I bij deze uitvoering een
-^gen maar slanke onder
ging. Alle reden tot tevre-
leid dus.
viel het hierbij enigszins
(treuren dat het orkest, be-
e in de ouverture en de
loral symphony', door de
jent nauwelijks tot enkele
[rfdere accenten werd
Fimoedigd, evenmin als
oor trouwens. Die hier en
nadrukkelijke terughou-
Iheid waarmee Piet Kiel
ijn solide aanpak steeds
zwelgende romantiek, die
t werk traditiegetrouw op
_jer ligt, wist te vermijden,
niet altijd in het voor
van de expressiviteit uit.
tweede en derde deel,
n het koor op zijn best
n een aantal stukken bij-
r overtuigend uitvoerde,
n wat dit betreft gunstig
het eerste deel. Hier ont-
het snelle gescandeerde
jes nogal eens aan vol
de klank. Een centraal
als „For unto us a child is
bijvoorbeeld, moest
loor helaas eerï minimum
twier ontberen,
eens droog en enigszins
le klonk „Glory to God in
highest" (nr.15). Daar
i gelukkig tegenover dat
het publiek met de koren
4, 42 en 51 van A tot Z
te boeien. De solisten le
en een bijdrage aan het
ïrt die niemand in de vol-
eterskerk graag had ge-
wel, moesten we een
teur uitspreken, dan ging
repalm toch in de eerste
naar Margareth Beun
en Hein Meens. Niet dat
ïeke Kaasschieter,in haar
)lking van de beroemde
„I know that my redee-
liveth" en Frans Fiselier
ijvoorbeeld zijn solo met
pet „The trumpet shall
d" niet ieders oprechte
>ndering opwekten. Maar
de warme kleur van zo'n'
jrlijke dramatische alt en
ïeldere geluid van de te-
die bovendien alle nuan-
p zijn stem tussen forte en
D met een verbazingwek-
I gemak benutte, ging een
;re ontroerende kracht
Door het hele stuk heen,
in de recitatieven behiel-
deze musici een vastere
op de muziek zodat in
interpretaties een duide-
re en interessantere lijn
waar te nemen.
TOM STRENGERS
Frans
Erensprijs
roor
Roolhaas
MAASTRICHT De
■Vans Erensprijs is toe-
lekend aan de schrijver
tnton Koolhaas. Deze
Iriejaarlijkse literatuur-
•rijs van de provincie
-.imburg wordt hem 9
iecember in Maastricht
litgereikt. Aan de prijs
s een bedrag van tien-
luizend gulden verbon-
len. Koolhaas mag bin-
ïenkort ook al de Con-
tantijn Huijgensprijs in
>ntvangst nemen.
Het gebeurt niet vaak dat
je de finale van een caba
retfestival uitzit zonder
kromme tenen, maar de
eindronde van Cameret-
ten '89 bereikte het ni
veau waarop plaatsver
vangende schaamte uit
blijft. Jaap Mulder was
van de drie finalisten het
verst op weg naar de lan
delijke podia en won het
festival. André Manuel
kreeg de persoonlijkheid
sprijs.
Het thema van de drie finalis
ten was „man en gevoelens"
(vrouwen deden ook aan de
voorrondes niet mee). Ze pro
beerden hun plek in de wereld
tussen macho en watje te vin
den en het conflict tussen hart
en hersens op te lossen. Dat
klinkt dreigend, maar het le
verde zowaar een leuke avond
cabaret op.
Peter Dictus uit Zundert was
de sterkste vertegenwoordiger
van de cabaretier die op zoek
Finale cabaretfestival Cameretten
1989. Met Peter Dictus, Herenak
koord en Jaap Mulder. Gezien in het
Luxortheater (Rotterdam) op 25 no
vember. De drie finalisten treden
nog eens op in Diligentia (Den
Haag) op 4 december en in De klei
ne komedie (Amsterdam) op 6 de
cember.
is naar zijn innigste binnenste.
In „Het voorportaal" komt hij
als man die niet wil kiezen te
recht in het „Megazijn", een
soort inrichting voor twijfe
laars en tobbers. Het lukte
hem zijn gevoelige verhaal
zonder veel grappen te laten
overkomen. Dat was des te
knapper omdat hij de handi
cap van een nog koud publiek
moest overwinnen, dat voor
een deel bovendien te laat bin
nenkwam. Dictus is behoorlijk
taalvaardig, maar weet het cli
ché niet altijd te vermijden.
Zijn programma moet nog wat
substantiëler en meer door
dacht worden, maar wat hij
doet weet hij te brengen; acte
ren en zingen gaan hem goed
af.
Herenakkoord was origineel,
humoristisch en minder in
trospectief. Zelfs van thema
als dat van de socioloog die
zich in zijn jargon uitlaat over
de mannelijke identiteit -uit-
gekauwder kan het moeilijk -
maakte de groep nog boeiend
cabaret. Het ontbreekt de zes
heren niet aan ideeën, en die
worden vaak goed uitgewerkt,
maar de presentatie blijft te
veel steken in het amateuristi
sche. Het spel is wisselend en
meestal redelijk, maar de twee
mannen die het meeste zingen,
doen dat gewoon niet goed ge
noeg.
Zo kreeg het uitstekende lied
over welk vakantieland je
moet kiezen niet wat het ver
diende doordat de partijen te
hoog gegrepen waren. Erg
jammer van de originele vond
sten. Zonder de technische
mankementen had Herenak
koord een goeie kans op de
eerste plaats gehad, nu kwa
men ze niet verder dan de
derde. Tot ongenoegen van de
vele fans strafte de jury de
matige uitvoering streng af.
van de andere finalisten met
het vermijden van hun zwak
ke punten. Ook hij toonde zich
een kwetsbare man in een cri
sis, maar wist steeds op tijd te
relativeren. Zijn teksten we
zen net zoals die van zijn voor
gangers op talent en smaak.
Hij bracht zijn grappen ter
loops en subtiel, met veel per
soonlijkheid. Sterk was bij
voorbeeld het publieksgerichte
slotlied Maar de mooiste stad is
Rotterdam. Daarin werden de
kwaliteiten bezongen van al
lerlei steden, behalve Rotter
dam Als Mulder het peil
handhaaft van het halfuur in
de finale is hij klaar voor het
podium.
Marijke Boon verzorgde een
gastoptreden met nieuwe lied
jes die nieuwsgierig maken
naar haar volgende program
ma. Daarna kreeg André Ma
nuel de persoonlijkheidsprijs.
Met Roeland Drost aan de pia
no, samen het duo Gangas-
jeert, haalde hij de finale niet,
maar hun lied Hup met het le
ven was een mooie toegift van
een sterk bezet festival.
DICK VAN TEYLINGEN
Protest
Rik Biesma-Thijssen, kleindochter van schrijver Theo Thijssen, staat met de gedenksteen uit het
geboortehuis van haar grootvader in de handen. Zaterdagmiddag sloopte ze de steen uit het pand
in de Eerste Leliedwarsstraat, uit protest tegen het voornemen van de gemeente Amsterdam de
woning tegen de vlakte te gooien ten behoeve van nieuwbouw. Biesma wil dat er een museum over
haar qrootvader in het huis komt. Op de voorgrond de kinderen van de schrijver, Theo en Geertje.
FOTO: ANP
1000 Airplanes on the roof, muziek
theaterstuk van Philip Glass in het
Muziektheater in Amsterdam. Zon
dagavond.
Eén enkele voorstelling werd
gisteravond in het Amster
damse Muziektheater gegeven
van Philip Glass' muziekthea
terstuk „1000 airplanes on the
roof". In januari van dit jaar
klonk in dezelfde zaal een an
dere science-fiction opera van
deze produktieve Amerikaan,
„The making of the represen
tative for planet 8", terwijl de
uitvoering van de eerstvolgen
de onder de naam „Columbus"
voor oktober 1992 in New
York gepland staat.
In vergelijking met het veel
groter opgezette stuk in janua
ri en eerdere in Nederland ge
speelde werken, vormde het
muziektheaterstuk van gister
avond een teruggang wat be
treft de muziek. De fijn ge
structureerde minimal music
met zijn eindeloze herhalingen
en kleine verschuivingen in
ritme toon en accentuering, is
overgegaan in een veel extra-
verter genre. Het Philip Glass
ensemble van vijf instrumen
talisten en één vocaliserende
sopraan, wordt gedomineerd
door twee keyboards en een
synthesizer. Piccolo, fluit en
saxofoon die de bovenste laag
vormen van de zich steeds
herhalende gebroken accoor-
den, waren slechts bij uitzon
dering te horen. Met een soort
discodreun als baslijn, twee
voort orgelende versterkte
keyboards en een tot de gren
zen van het verdraagbare ver
sterkte spreekstem van de ac
trice die de hele handeling in
haar eentje droeg en die daar
bij regelmatig werd begeleid
door een weelderig vocalise
rende sopraan, was de sfeer
voor de hele 90 minuten van
het stuk gegeven. Die sfeer en
de bijbehorende boodschap
van „M", zoals de hoofdper
soon werd aangeduid, was die
van een ernstige Amerikaanse
soap opera, waar nergens eni
ge ruimte was voor enige rela
tivering, laat staan humor.
Wat er gedaan werd, werd
echter zeer professioneel ge
daan. Dat gold zonder uitzon
dering alle uitvoerenden, de
live sound- en monitor mixers
incluis, die daarvoor misschien
wel in de eerste plaats na af
loop uitvoerig werden toege
juicht door het uitverkochte
theater. Veruit het sterkste
vond ik het door Jerome Sir-
klin ontworpen theaterbeeld
dat gebaseerd was op een inge
nieuze montage van meer dan
200 projecties op enige grote
achter elkaar hangende gordij
nen. De door deze beelden op
geroepen sfeer, of het nu van
New York was of van de
ruimteschipervaringen van
„M", waren esthetisch zeer ge
slaagd en bepaalden, meer dan
de muziek zelf de mogelijke
geloofwaardigheid van het li
bretto.
ERIK BESIER
Prijs voor Inez
Schrijfster Inez van Dullemen,
zaterdagavond in de Amster
damse Stadsschouwburg gefo
tografeerd voor aanvang van
de uitreiking van de Anna
Bijns-prijs, die ze mocht ont
vangen uit handen van oud-mi
nister Til Gardeniers. De Anna
Bijns-prijs wordt om de twee
jaar uitgereikt voor afwisselend
proza en poëzie.
„Der Bettelstudent", uitgevoerd
door hef Noordwijks Operette Ge
zelschap Mozaiek op 24 25 no
vember. Muziek: Het Amsterdams
Operette Orkest en de Pretband van
Harmoniekapel Crescendo. Ballet:
DOS Noordwijk. Algehele muzikale
leiding: Cees Borger. Regie en Cho
reografie: Walter Knoeff. Gezien op
24 november in Tripodia in Katwijk.
NOORDWIJK/KATWIJK
Voor de tweede achtereenvol
gende maal moest het Noord
wijks Operette Gezelschap
Mozaiek voor haar jaarlijkse
operettevoorstellingen uitwij
ken naar Katwijk. Na het ver
dwijnen van het Lido-Theater
in Noordwijk heeft de bad
plaats geen geschikte accom
modatie meer om grootschali
ge produkties onderdak te bie
den.
Spelen op „vreemd" grondge
bied heeft op Mozaiek echter
beslist geen nadelige invloed.
Wist men vorig jaar met de
Franse operette „La Fille de
Mme. Angot" de Noordwijkers
in Katwijk al bijzonder te im
poneren, met „Der Bettelstu
dent" was het succes zelfs nog
groter. Voor de sprankelende
uitvoering konden de spelers
na afloop terecht een daveren
de staande ovatie in ontvangst
nemen.
„Der Bettelstudent", een mees
terwerk uit de Weense operet
tekeuken, van de hand van de
Weense componist Karl Mil-
löcker (1842-1899), bleek Mo
zaiek op het lijf geschreven.
De weliswaar minder bekende
maar geniale muziek, gepaard
aan het enorme enthousiasme
waarmee de Noordwijkse ama
teurs de diverse figuren gestal
te gaven, stonden borg voor
een heerlijk avondje operette.
Gastspeelster Waldin Roes, als
de dochter van gravin Nowals-
ka een uitstekende rol van
Ine van Leeuwen bleek
over een zeer verdragende
stem te beschikken. Heel goed
was ook Jan Coenraads in zijn
kolonelsrol en niet te vergeten
zijn staf, waarvan met name
Jos Westgeest de lachers op
zijn hand kreeg, met zijn ver
tolking van de ijdeltuiterige
Cornet von Richthoffen. Mar
tin van Os, evenals Waldin
Roes een gast in het gezel
schap, dwong respect af voor
zijn parmantige spel als de be-
delstudent, zijn tekstvastheid
en zijn imponerende zang.
Frans de Lincel als medestu
dent die zich later ontpopte als
kapitein in het leger van de
verjaagde koning Lescynski,
wist zich regelmatig aan Van
Os op te trekken en zorgde zo
voor een prestatie van for
maat.
Eén naam willen we nog noe
men: Koos Vogelezang. Hij gaf
op onnavolgbare wijze de Sak
sische gevangenisbewaker En-
terich gestalte, een dronke
man, die steunde op zijn on
dercipier en zijn gevangenen
dus nauwelijks kende.
De kostumering was weer af
en het viel op dat Mozaiek dit
jaar tijdrovende decorwisselin
gen tot een minimum had we
ten te beperken. De figuratie
door het koor was geen me
ment statisch te noemen. Er
zat vaart in de voorstelling.
Bovendien werd er door de
koorleden goed meegezongen
en wat meer is, ook verstaan
baar en dat is ook wel eens an
ders.
Muzikaal leider Cees Borger
had zowel het Amsterdams
Operette Orkest als de zangers
op het toneel vast in de hand.
Wie even van het „pad" af
was hoefde maar naar de diri
gent te kijken om de draad
weer op te kunnen pakken-
Leuk was de manier waar'of»
Mozaiek gebruik maakte van
plaatselijke talenten. Het aard
deel van de Pretband van
Crescendo en de leden van dè
afdeling Jazzballet van DOS
aan de operette was niet echt
groot, maar toch opmerkelijk.
Waren er dan geen wanklan
ken? Toch wel. De hoornspe
ler zat te dicht bij de drum
mer. Het hoorngeluid reso
neerde stotend via de bekkens
de zaal in. De toneelgordijnen
van Tripodia hadden kenne
lijk hun beste tijd ook wel ge
had. Open wilden ze nog wel,,
maar dicht moest met gewéld
worden gedaan En daar was
een van de gordijnen niet te
gen bestand. Armoedig. MA
RIJKE DEN HOLLANDER
ELKE DONDERDAG DE
BIJLAGE Bil UW KRANT MET
INFORMATIE OVER FILMS, MUZIEK
THEATER. RECREATIE. EXPOSITIES -
EN EEN COMPLETE AGENDA
Stadsgehoorzaal (Leiden): Jubi
leumconcert ter gelegenheid van
het 40-jarig dirigentschap van Henk
Briër. Met medewerking van Harry
van Berne (tenor) en Herman Juris-
sen (hoorn), het Nederlands Madri
gaalkoor, Madrigalesco en het
Jeugdkamerorkest Leiden. Werken
van Hendrik Andriessen, Benjamin
Britten, Joseph Haydn en Franz
Schubert. Gehoord op 26 november.
Dankzij de grote inzet van de
drie Leidse verenigingen
waarvan Henk Briër al jaren
lang dirigent is, werd het jubi
leumconcert onder zijn leiding
het aan hem bewezen eerbe
toon waar hij na zoveel jaren
muzikale arbeid recht op had.
Het Jeugdkamerorkest Lei
den, het Nederlands Madri
gaalkoor en het kamerorkest
Madrigalesco lieten zich name
lijk muzikaal van hun beste
zijde zien.
Een muzikale belevenis was
de „Serenade voor tenor,
hoorn en strijkorkest" van de
Engelse componist Benjamin
Britten. Naast Madrigalesco
verleenden hieraan, evenals
een aantal jaar geleden, de te
nor Harry van Berne, afgestu
deerd aan het Sweelinck Con
servatorium in Amsterdam en
thans studerend bij Margreet
Honig, en solo-hoornist van
het Residentie Orkest Herman
Jeurissen.
Gezamenlijk wisten deze mu
sici onder leiding van een
strak en helder dirigerende
Henk Briër de enorme klan
krijkdom van deze prachtige
compositie, geïnspireerd op be
kende gedichten van Engelse
makelij, bloot te leggen. Zon
der het alert en gepast terug
houdend begeleidende orkest
ook maar iets tekort te willen
doen, verdienen vooral de ver
tolkingen van de hoornpartij
en door Herman Jeurissen in
de „Prologue" en „Epilogue",
het laatste deel precies volgens
voorschrift van de componist
buiten de zaal ten gehore ge
bracht, en de tenorsoli van
Harry van Berne, die bewees
over een hele wendbare stem
te beschikken, alle waarde
ring.
Vervolgens lieten Madrigales
co en het Nederlands Madri
gaalkoor afzonderlijk nog eens
horen waartoe ze met Henk
Briër als dirigent in staat zijn.
Madrigalesco etaleerde zijn
kwaliteit in een voortreffelijke
vertolking van de „Symfonie
nr. 64 in A" van Joseph
Haydn. Het betrof een werk
dat maar zelden wordt uitge
voerd. Met de keus van dit
laatste werk toonde Briër an
dermaal aan een fijne speurzin
voor onbekende symfonieën
van grote componisten te be
zitten.
Het Nederlands Madrigaalkoor
demonstreerde met de uitvoe
ring van de liederen van
Schubert en Haydn, waarbij
Henk Briër als een echte huis
pianist achter de piano kroop,
na enkele jaren van lichte te
rugval, met nieuw fris bloed in
de aderen het juiste spoor
weer terug gevonden te heb
ben.
Het concert werd geopend en
afgesloten met een werk van
Hendrik Andriessen. respec
tievelijk „Variaties en Fuga op
een thema van Joh. Kuhnau
voor strijkorkest" en „Due
Madrigali". Met de keuze van
deze twee werken wilde Henk
Briër memoreren aan het feit
dat hij in 1949 het conservato
riumdiploma voor piano uit
handen van Hendrik Andries
sen, destijds directeur van het
Haags Conservatorium waar
Briër studeerde, ontving.
Bovenal wenste hij met de
keuze van deze twee werken
echter zijn waardering voor de
muziek van Andriessen te on
derstrepen. Het Jeugdkame
rorkest Leiden liet Henk Briër
in dit streven bij de uitvoering
van „Variaties en Fuga" op
een thema van Joh. Kuhnau"
niet in zijn hemd staan. Kun
dig reagerend op zijn aanwij
zingen wist het orkest de zeer
gevarieerde geschakeerdheid
aan bewegingen, volgend op
het melodieuze thema in deze
reminiscentie aan de 17e-
eeuwse componist Kuhnau,
goed tot uiting te brengen.
Overtuigend was ook de af
sluiting met 'Due Madrigali'
door Madrigalesco en het Ne
derlands Madrigaalkoor. Het
tweede madrigaal was het
drinklied 'Evviva bacco'.
Groot was Briërs verrassing
toen in de toegift deze compo
sitie door het koor van een
tekst werd voorzien, waarin
hem dank en hulde werd ge
bracht voor zijn grote muzika
le inspanningen van de laatste
veertig jaar.
Na afloop van het concert
volgden nog vele waarderende
woorden en cadeaus voor de
jubilaris van leden van de drie
eerder genoemde, meewerken
de verenigingen en van Her
man Passchier, voorzitter van
de Nederlandse Mozartvereni-
ging, waarvoor Henk Briër de
laatste drie jaar met Madriga
lesco en het Nederlands Ma
drigaalkoor in het kader van
de Nederlandse Mozartweek
enkele grootse, veelbesproken
uitvoeringen heeft gegeven.
PETER VAN VEEN
Filmdagen krijgt
Nederlandse
interim - bestuur
AMSTERDAM Het alge
meen bestuur van de Neder
landse Filmdagen heeft vrij
dag een interim-bestuur geko
zen dat binnen twee maanden
voorstellen moet doen over zo
wel de toekomst van de Ne
derlandse Filmdagen als de
staf en directie. Het vier per
sonen tellende interimbestuur
bestaat uit Jos Stelling (voor
zitter), Frans Rasker (penning
meester), Dorothee Verdaas
donk. (secretaris) en Henk
Camping (lid).
Ze kan zingen, de 11-jarige
sopraan Sandra Schwarzhaupt
uit het Zwitserse Gstaad. En
haar muzikale geheugen moet
stevig zijn ontwikkeld, anders
zing je uit het hoofd geen hal
ve avond vol met liederen van
Mozart, op een leeftijd waarop
leeftijdsgenoten nog de groot
ste moeite hebben een karretje
dat op de zandweg reed, in het
juiste spoor te houden. Haar
trefzekerheid is groot, haar
zuiverheid redelijk idem en
wat het maken van show be
treft, kunnen vele volwassen
musici nog veel van haar le
ren.
Als ze dan ook nog in het
prinsesselijk wit die lange trap
van de grote zaal van het Con
certgebouw op en af kan
schrijden, spontaan kan doen
tegen begeleidster Tan Crone,
dan is niet veel meer nodig om
zo'n grote zaal plat en muisstil
te krijgen. Want dat kreeg ze,
het in Keulen geboren talent
je-
Groot talent of klein talent,
Concertgebouw Amsterdam: Sandra
Schwarzhaupt, sopraan, begeleid
door Tan Crone, piano: Mozartpro-
gramma. Gisteravond.
niemand kan dat voorspellen,
al heeft ze op voorhand veel
mee - en tegen, want ook dat
bleek gisteravond.
Mee, heeft ze ontegenzeggelijk,
alle muzikale eigenschappen
waarover zelfs een kind moet
beschikken, wil ze hogerop
komen. En dat wil ze. Voorts
zal Sandra wel over ouders be
schikken, die twijfel niet goed
mogelijk maken. Wil Sandra
een tweede Callas worden, zo
als ze zelf zou hebben opge
merkt, dan wordt ze dat, voor
zover het aan de ouders ligt en
aan haarzelf.
Tegen heeft ze natuurlijk dat
ze te jong voor de leeuwen
wordt geworpen. En dat was
ook haar grootste minpunt gis
teravond: in de hoogte wordt
haar stem vlijmscherp en gaat
veel, zo niet alles van het
fraaie dat nu al duidelijk hoor
baar is in de lagere registers,
verloren. Wanneer Sandra
dan ook nog voor moeilijkere,
snellere passages wordt ge
plaatst, gaat het mis. Terecht
heeft ze, of is voor haar, voor
namelijk voor de meer ehan-
tante liederen gekozen.
Afgezien daarvan. Er staat een
elfjarig kind op het podium,
wat verhoogd op de vlonder
voor de dirigent, een show te
stelen. Met alle gebaartjes die
ze behoort te maken, tot ver
velens toe; bovendien onecht
en fantasieloos, zonder een
spoortje van spontaneiteit. Dat
alles haar zo is ingeprent, mag
worden aangenomen, geen
kind verzint dat. Anderzijds is
Sandra ook een kind dat geen
last van zenuwen lijkt te heb
ben, op de zestiende noot
nauwkeurig weet waar zij mee
bezig is. Dat siert haar feite
lijk, omdat zij bovendien wat
kan. En het was dan ook ver
makelijk om te zien hoe inlei
der Hans van Willigenburg,
die Sandra wel even veilig op
die lange trap naar beneden
dacht te helpen, degeen was
die struikelde; zij niet, nee.
Sandra zal het een heel eind
schoppen, al lijkt haar naam
Schwarzhaupt verdacht veel
op die van Schwarzkopf - bei
den zwarte hoofden. Maar
voorlopig zal ze heel veilig
moeten worden weggestopt
voor een jaar of drie, om echt
te rijpen. Ze verdient dat ze
ker, want zoals zij, mogelijk
bevrijd van de concertspan
ning. haar eerste toegift gaf
'Schlafe mein Prinschen'. dat
belooft veel goeds. Met dat
prinsje had ze beter kunnen
besluiten; haar tweede en laat
ste toegift, 'Stille Nacht' zong
ze vlak en slaperig en bracht
dan ook veel minder applaus
op Overigens had het Prome
nadekoor uit Almere, dat tus
sen de bedrijven door op een
nogal afschuwelijke manier
Mozart stond te vermoorden,
geen dwarsfluit aan Sandra
toe te voegen.
FRITS BROMBERG
