Sterren 'A different World'
verbazen zich in Madurodam
CeidócSouocmt
Humor wint het van tragiek in Russells 'Geboren vrienden'
oile
•okoski in
itrovert
cital
'Satyricon' kaleidoscoop van fantastische beelden
Lbols strijkkwartet als
>oogtepunt Luistermuseum
'Leven van een lady'
kuise meisjesroman
Tappen uit hetzelfde vaatje
JNST/RTV
MAANDAG 20 NOVEMBER 1989 PAGINA 9
ry Lee Lewis laat het
jr tweede keer afweten
TERDAM De Amerikaanse zanger Jer-
e Lewis, die zaterdagavond een uitver-
concert zou geven in de Doelen in Rot-
.n, heeft het op het laatste moment laten
ten. Een luttel uur voor het geplande op-
m werd het organisator Mojo Concerts de-
ef duidelijk dat de oude rocker Rotterdam
zou laten liggen. Toen restte niets anders
le tweeduizend kaartbezitters hun geld te-
:e geven. Lewis vloog zaterdag met zijn
jet vanuit Boedapest naar het Londense
irow in plaats van naar het Rotterdamse
.nhoven. De zanger heeft zijn handelwijze
nader verklaard, aldus een woordvoerder
Mojo Concerts. Tien dagen geleden ging
jptreden van Lewis in de Doelen ook al
door, omdat de zanger zich ziek had ge-
Mojo Concerts is niet van plan ooit nog
te doen met Lewis.
Humor en vaart in 'Geboren vrienden'.
FOTO: JAN SWlNKELS
'Geboren Vrienden' van Willy Rueeell. Met
Nelleke Burg, Hans de Booij en anderen.
Vertaling: Jack Gadellaa. Muziek: Stet
Osadzinski. Regie: Eddy Habbema. Pro-
duktie: John de Mol. Gezien: Leidee
Schouwburg op 18 november. Herhalin
gen: tot en met 3 maart in het hele land.
Reprise in Leiden: 17 januari.
Verhalen over tweelingbroers zijn in
de wereldliteratuur, van Plautus tot
Shakespeare en Couperus, ar eeu
wenlang populair. De intriges van
die verhalen of toneelstukken zijn
altijd even ingewikkeld als ongeloof-
waarig en de afloop afwisselend ge
lukkig dan wel tragisch. De musical
„Blood Brothers" van Willy Russell,
bekend van onder meer „Shirley
Valentine", vormt in die tragedie
geen uitzondering. Onder de titel
„Geboren Vrienden" beleefde de
Nederlandse versie van dit tweelin
gendrama zaterdagavond zijn pre
mière in de Leidse Schouwburg.
Om maar meteen met de afloop te
beginnen: in „Geboren Vrienden" is
die uitermate tragisch, want de mu
sical eindigt met de dood van de bei
de broers, hetgeen ons overigens in
de openingsscène reeds voorspeld
was. Dat zal wel een van de redenen
zijn waarom affiche en programma
boekje de voorstelling „aangrijpend"
noemen, terwijl de humor er toch
zo'n wezenlijk element van uit
maakt. Die humor bepaald vooral de
sfeer van het gedeelte vóór de pauze,
met onder andere een prachtig op
treden van Jan Elbertse de ene
hel» van de tweeling als zevenja
rig jongetje. Niet zelden heeft het
iets walgelijks als volwassenen kin
deren gaan imiteren, maar Elbertse,
cowboytje spelend en met een klap
perpistooltje op zijn eigen spuug-
klodders mikkend, is werkelijk on
vergetelijk.
Na de pauze, in de aanloop naar de
dood van het tweetal, wordt de toon
van de voorstelling ernstiger: de
verwikkelingen moeten noodzakelij
kerwijs gecompliceerd worden om
die dubbele dood zo geloofwaardig
mogelijk te maken. Helaas dreigt de
sprankelende lichtvoetigheid van
het eerste deel daardoor enigszins te
loor te gaan.
Maar dit even buiten beschouwing
gelaten, is „Geboren Vrienden" een
heerlijke musical met lekker in het
gehoor liggende liedjes, veel vaart
en een uitstekende bezetting: Hans
(„Annabel") de Booij speelt zijn rol
van verteller en boze geest met de
vanzelfsprekendheid van iemand
die toevallig in de buurt was en toch
niks om handen had. Nelleke Burg
"maakt van de moederfiguur een
sympathieke volksvrouw, in haar fi
nanciële noden balancerend tussen
tomeloze spilzucht en verstandige
berekening. En Franks Rigter
creëert op nonchalante wijze de be
kakte versie van zijn eenvoudigè-
tweelingbroer, de reeds geprezen
Jan Elbertse. Gelukkig is de lucht
hartigheid bewaard met opgeruimde
vrolijkheid, en zó namen de acteurs
de bloemenweelde en het zeer lang
durige applaus zaterdagavond in
ontvangst.
irenrecital door de Finee so
li Soile Isokoski en de pianiste
la Viitasalo. Diligentia, Den
jg jaar won de Finse Soile
;oski de eerste prijs op het
Ameling Liveconcours,
*>rmiddag stond zij weder-
ffiop het Diligentia-podium,
M een recital met de pianis-
jalarita Viitasalo. Vooropge-
1 dat de sopraan beschikt
een juweel van een voca-
t moet toch gezegd, dat
r optreden een gevoel van
urstelling naliet. Teleur-
mg omdat zij met die
Hlhtige, stralende en glans-
stem niet in staat is emo-
Jwakker te roepen. Zij staat
iet podium en het publiek
I in de zaal, de één zingt
e|i en de ander luistert in-
maar er gebeurt niets of
weinig. Of zij in Schu-
^n's „Frauenliebe und -le-
nu zingt „Er des Heer
ste von allen" of „Du
^Sfst, du harter, unbarm-
i'ger Mann, den Todessc-
j", het heeft dezelfde inten-
dezelfde beleving. Grieg
i bt in zijn bekende lied „Jeg
kier dig" (in de Duitse verta-
I) uit: „Ich liebe dich in
m und Ewichkeit" maar bij
'zangeres was sprake van
i onderkoelde liefdesbetui-
,g. Gereserveerd en intro-
•t. Compositorisch legt
leg alles in zijn „Ich liebe
i", dat zijn geen woorden,
|s het hart dat spreekt. Soi-
tokoski zong pure bel can-
tnaar éls zij als zangeres al
I het hart sprak, het raakte
I hart van de toehoorder
lek en Scarlatti waren de
ligers, maar daar moet toch
laangetekend worden dat
lied van Scarlatti volledig
jaan werd van het barokke
jékter. Uit haar vaderland
:ht zij slechts één compo-
mee en de keuze was wei-
Iorigineel: Sibelius, de va-
landse held die ongeveer
entig liederen op zijn naam
y-ït staan. Hij is een compo-
die in Nederland nog
ds geen vaste bodem heeft
Jmden, Soile Isokoski
ght daarin geen verande-
De lichte toets van het
2ramma kwam van Bem
in in zijn cyclus „I hate mu-
Men kan zeggen: „Maar
lie liederen zong zij toch
cl' voordracht en charme?"
er waar, maar Berntstein
ikt het wat dat betreft de
!eres wel bijzonder gemak-
k. Of het echt humoris-
komisch, spits en licht-
tig was? Ach, die apreciatie
luidelijk een kwestie van
ADRIAAN HAGER
,WIJ KENNEN ALLEEN MIDGETGOLF'
DEN HAAG „Ik ben zó
verbaasd dat iedereen
hier Engels spreekt". Ka-
deem Hardison, beter be
kend als Dwayne Wayne
uit de Amerikaanse serie
„A Different World", kon
er gisteren nauwelijks
over uit. Even daarvoor
had een willekeurige
voorbijganger hem in
vlekkeloos Engels gecom
plimenteerd met zijn rol.
„Zo krijg je het idee dat je
nog steeds 'in Amerika zit,
alleen ziet het er een
beetje anders uit", vond
Hardison.
Hardison, gekleed in een oran
je overall, piratendoek om het
hoofd en een gouden ring in
het linkeroor, maar zonder het
karakteristieke opklapbare
brilletje, was gisteren even op
bezoek in Madurodam, samen
met Jasmine Guy, die in de se
rie de rol van de nukkige
Whitley speelt. De NCRV, die
de serie in ons land uitzendt,
had hen ter gelegenheid van
het 65-jarig jubileum uitgeno
digd de festiviteiten enige luis
ter bij te zetten.
Hardison wist niet zo goed
raad met al dat kleine spul in
Madurodam. Amper een dag
in Nederland bleven al die ge
bouwen uit Den Bosch,
Utrecht, Delft en Den Haag
een beetje abstract voor hem.
„Dam-square" herkende hij
wel, evenals het Binnenhof,
maar de hofjes en grachten
panden zeiden hem voorlopig
weinig. „Ik vind de luchtha
ven wel mooi", beoordeelde hij
van afstand, want de twintig
minuten die voor Madurodam
waren uitgetrokken lieten een
'A different World', verbazing in Madurodam.
nadere blik op het miniatuur-
Schiphol niet toe. Of Amerika
ook van die miniatuurstadjes
kent? „We. kennen alleen mid-
get-golf, en dan heb je het wel
gehad. Voor de rest is alles
groot".
„A different World" wordt ge
maakt door een vriendenclub,
zo bleek gisteren. Kadeem
werd vergezeld door zijn
vriendin Cree Summers, die in
de serie de rol van Freddy
speelt. En ook de eveneens
aanwezige vriend van Whitley
heeft inmiddels wat bijrolletjes
mogen vervullen. „De serie
staat niet zo ver van ons af",
aldus Kareem. „We gaan ook
buiten de opnamen veel met
elkaar om. We zijn vrienden.
Veel van de grappen komen
gewoon uit de dagelijkse prak
tijk. Voor de rest is het ge
woon werk. 'Negen maanden
per jaar zijn we met de opna
men bezig, en in de maanden
ertussen probeer je wat anders
te doen. De serie loopt goed, in
FOTO: PATRICK VAN BERKEL
Amerika staan we meestal
tweede op de kijkcijfers-lijst,
na de Cosby-show".
Jasmine Guy, die zich als de
enigszins krengerige Whitley
in een grote populariteit in de
States mag verheugen, toonde
zich verbaasd over het feit dat
de serie het ook in ons land
goed doet. „Ik denk dat het
voornamelijk is te danken aan
het feit dat het ondertiteld is,
en niet nagesynchroniseerd.
En aan jullie kennis van het
Engels. Daardoor komen de
grappen beter over, en gaat
dat idiote accent van mij niet
verloren. Er zijn dagen ge
weest dat ik er een hekel aan
begon te krijgen. Whitley
praat met een lijzig zuidelijk
accent, en dat staat mijlenver
van me af. Ik woon niet in het
zuiden. Als we na enkele vrije
maanden weer met de opna
men begonnen, zag ik er
enorm tegenop dat accent
weer tevoorschijn te halen".
Voor Jasmine, met haar een-
meter-zestig snel over het
hoofd te zien, is „A different
World" inmiddels een aardige
springplank gebleken. Ze
heeft zojuist de opnamen afge
sloten voor een film met Eddy
Murphy en Richard Pryor, een
soort kruising tussen een thril
ler en een komedie, en andere
aanbiedingen zijn er genoeg.
Whitley vindt ze een prachtige
rol om te spelen. „Het is een
mooie rol. hoewel Whitley na
tuurlijk een vreselijk mens is.
Ik ben ook wel even op zoek
geweest naar de juiste invul
ling, want als je hem gewoon
zou spelen zoals zij is krijgt ie
dereen meteen een hekel aan
haar. Juist door het heel sterk
te overdrijven, alles heel groot
te doen, met overdreven geba
ren en zo, relativeer je haar ei
gendunk. En inmiddels is wel
gebleken dat Whitley eigenlijk
heel eenzaam is, en ook heel
gevoelig. Dat maakt het leuk
om te doen".
Jasmine en Kadeem blijven
tot donderdag in ons land. Op
het programma staan nog be
zoeken aan Kinderdijk en de
Zaanse Schans en, naar Ka
deem hoopt, ook het „Red
Light-district". Al zal hij zijn
gisteren veelvuldig gehanteer
de video-camera dan beter
thuis kunnen laten.
KOOS VAN WEES
Talier Amsterdam «peelt Satyricon
van Bruno Maderna in het Muziek
theater van Amsterdam onder lei
ding van Lucas Vis. Zaterdagavond
en Zondagmiddag.
Twee voorstellingen vonden
zaterdagavond en zondagmid
dag plaats in het Amsterdamse
Muziektheater door de kunste
naarsgroep Talier Amsterdam.
Deze groep heeft bekendheid
verworven door zijn kleurrijke
produkties waarbij o.m. beel
dende kunst en muziektheater
zodanig met elkaar werden
verbonden dat de visueel dra
matische aspecten sterk op de
voorgrond traden.
Met de Noordelijke Theater
voorziening uit Groningen
hebben Armando Bergallo en
Hector Vilche drie late stuk
ken van Bruno Maderna op
hun eigen wijze 'gevisuali
seerd'. Deze produktie draagt
de naam van het derde en be
langrijkste stuk, de opera een-
acter Satyricon die Maderna in
1973 in opdracht van de Ne
derlandse operastichting
schreef. De première vond in
1973 plaats in het circusthea
ter, waarbij de andere helft
van het programma, als ik mij
niet vergis, werd gevuld door
een stuk van Ligeti. Dirigent
Lucas Vis maakte er ditmaal
een algehele Maderna produk
tie van door voorafgaand aan
Satyricon, twee andere late
stukken als muziektheater op
te voeren, nl. het instrumenta
le 'Giardino religioso' en het
stuk voor orkest en bariton
'Venetian journal'. Een onzin-
proloog door een in de lucht
hangende Agamemnon werd
tenslotte voor dit wonderlijk
samenraapsel gehangen, moge
lijk om het publiek alvast in
de goede sfeer te brengen.
De choreografie die het eerste
stuk uitbeeldde had het grote
voordeel dat deze grotendeels
in het halfduister uitgevoerde
draaiende bewegingen, inder
daad als een aanvulling en uit
drukking van de muziek kon
den worden opgevat en deze,
in al zijn teerheid, in stand lie
ten.
Bij beide andere, uit fantasie
volle fragmenten bestaande
stukken, waarin naast het or
kest ook tapes met stemmen
en geluiden zijn verwerkt, was
de uitbeelding op het podium
zo overbelast dat er voor de
muziek weinig plaats meer
overbleef.
Aan fantasie en humor geen
gebrek. Evenmin aan kundige
zangers en dansers en, de in
het Amsterdamse kennelijk
onmisbare, zware bodybuil
ders. Zij pasten overigens in
het geheel in het fitnessgebeu-
ren geplaatste Satyriconstuk,
een keuze die wel eigentijds is
maar die geen enkel aankno
pingspunt heeft met de bizarre
teksten van de ten tonele ge
voerde decadente Romeinen.
Bekijkt men het geheel vanuit
het oogpunt van een perfekt
geregisseerde en in goudglitter
uitgevoerde show met achter
grondmuziek, dan kunnen de
organisatoren tevreden zijn
over het resultaat. Wil men
het zien als een nieuwe ensce
nering en uitvoering van Ma-
derna's Satyricon, dan zou ik
liever teruggrijpen op de min
der geforceerde eerste uitvoe
ring.
ERIK BESIER
K Luistermuseum programma 2:
1-1910. Diverse uitvoerenden
en werken van Ives, Janacek,
jenbrock, Schönberg Webern en
V Nieuwe Kerk, zaterdag.
Giet tweede programma van
*%erie De Verkenning stond
periode 1890-1910 centraal,
'grammasamensteller Piet
Instra selecteerde een aan
werken uit zijn Luistermu-
r*m die zaterdagmiddag in de
%we Kerk tot klinkend le-
i werden gebracht, vooraf
ddeling toegelicht door
ncine Rietdijk. Zij las een
dig citaat voor van de Ne-
.landse componist Alphons
Ipenbrock waarin hij de
ziek van Debussy's Pelléas
i.Mélisande vergelijkt met
lillengif. Je zult als je maar
oeg ervan tot je neemt na
loop van tijd wel immuun
r de muziek worden,
penbrock liet zich meer be-
foeden door de Duits Ro-
Otische traditie van Brahms
Wagner. Des te verrassen-
zijn de sterke Frans im-
fcsionistische karaktertrek-
i van zijn liederen op tek-
I van Baudelaire en Verlai-
In het lied „En Sourdine"
1910 op een gedicht van
'laine gebruikt Diepen-
ck voor de beklemmende
irtekening van de vallende
•nd in de pianobegeleiding
een akkoordopeenvolging die
rechtstreeks aan Debussy ont
leend lijkt te zijn. De bariton
Frans Huyts zong alle Diepen-
brock liederen die op het pro
gramma stonden gevoelig, ver
staanbaar en met voldoende
tekstbegrip.
Pianist Sepp Grotenhuis ver
tolkte twee sonates met tot de
verbeelding sprkende namen:
de „Anti-Abolitionists riots in
the 1830's and 1840's" van
Charles Ives en Janéèeks „So
nate op Straat 1.X.1905". Ives
zet in deze bijna nooit uitge
voerde compositie de klank op
een hoger plan dan de vorm of
de muzikale inhoud, waardoor
het stuk met de toonclusters
en enorme fortissimi bijna on-
speelbaar wordt. Grotenhuis
overwon echter alle moeilijk
heden op een goede manier.
Hoogtepunt van de middag
was het optreden van het
(nog) tamelijk onbekende
Poolse Silezisch strijkkwartet.
Dit in twintigste eeuwse mu
ziek gespecialiseerde ensemble
voerde Bergs strijkkwartet,
opus 3 en Weberns Ftlnf Satze
voor strijkkwartet uit. Vooral
hun versie van Weberns werk
was indrukwekkend: intiem,
op het detail gericht, heftig
waar nodig en het aforistische
karakter van de muziek per
fect benadrukkend. Het kan
niet beter.
ARTHUR VAN DER DRIFT
Hendrik de Vries
(93) overleden
HAREN De dichter
en beeldend kunstnaar
Hendrik de Vries is za
terdagochtend vroeg op
93-jarige leeftijd in zijn
woonplaats Haren over
leden. De Vries kreeg in
1962 de Constantijn
Huygensprijs en in 1976
de P.C. Hooftprijs.
De eerste poëzie van Hen
drik de Vries werd gepubli
ceerd in 1917. Kort daarop
volgde in 1920 de bundel De
Nacht, in 1923 Vlamrood en
in 1924 Lofzangen. In deze
werken vertoonde De Vries
al een duidelijk eigen geluid
naast de twintigers.
De dichter-criticus P. van
Eyck noemde hem 'de
merkwaardigste onder hen
die tegen 1920 begonnen te
publiceren'. Later ontwik
kelde Hendrik de Vries een
romantische voorkeur voor
het Spaanse volkslied. Hij
bewerkte Spaanse Volkslie
deren (1931) en circa 700 Co-
pla's (1935). Van zijn bundel
De Toovertuin uit 1947 met
romances, sproken en ara
besken verscheen in 1987
een herdruk.
Evenals zijn generatiegeno
ten Marsman en Van den
Hendrik de Vries, op 93-jari-
ge leeftijd overleden.
FOTO: ANP
Bergh heeft Hendrik de
Vries ook kritieken gepubli
ceerd. Naast zijn literaire
werk heeft De Vries inten
sief getekend en geschilderd.
In 1927 werd hij lid van de
Groningse Kunstkring De
Ploeg. In de loop der jaren
trad hij veelvuldig op als
woordvoerder van deze
kunstkring.
Ter gelegenheid van zijn
vijftigste verjaardag stelde
de gemeente Groningen in
1946 de Hendrik de Vrie
sprijs in.
Drie jaar geleden werd de
alom erkende dichter voor
een tweede maal in Gronin
gen gehuldigd. Er werd een
standbeeld voor hem opge
richt voor het Groninger
provinciehuis.
Theater van het Oosten: 'Leven van
een lady' van Matin van Veldhuizen.
Regie: Matin van Veldhuizen. Dra
maturgie: Moniek Merkx. Met Ria Ei-
mers, Carla Mulder, Lineke Rijxman
en Francis Wijsmuller. Theater aan
de Haven, zaterdag.
Wilde een vrouw zich vroeger
onttrekken aan het keurslijf
van de conventie, dan trok zij
niet zelden mannenkleren
aan. Jeanne d'Arc deed dat en
ook Angelica in 'Leven van
een lady' koos voor de broek
en de naam van haar twee
lingbroer Diavolo. Daarmee
trekt ze 's nachts naar de tenor
Israfil en discussieert ze wat af
met hem. Helaas valt ze op een
van de nachtelijke avonturen
in het water en pas dan merkt
Israfil dat het geen joch, maar
een getrouwde meid was die
hem zo animeerde.
Schrijfster Matin van Veldhui
zen liet zich voor 'Leven van
een lady' inspireren door een
deel uit de roman 'The Hea
venly Twins' van de Ierse
schrijfster Sarah Grand (1854-
1942). Van Veldhuizen betoogt
met het stuk kennelijk dat
mannen en vrouwen op een
andere manier met elkaar om
zouden moeten gaan, maar
doet dat in de vorm van een
kuise meisjesroman uit de ja
ren vijftig. Een situatie, zoals
die in 'Leven van een lady'
voorkomt, neem je nauwelijks
serieus.
In de salon, waarin het stuk
zich afspeelt, is met ernst een
komisch samenzijn geschetst.
Tenor en travestiet worden
zelfs door vier actrices ge
speeld, misschien om het man
nelijke en vrouwelijke te ac
centueren. Van Veldhuizen
keert daartoe de Japanse en
Elizabethaanse theatertraditie
even om: niet mannen, maar
vrouwen spelen alle rollen. De
overdracht van de idee is zo
een graadje moeilijker dan
noodzakelijk.
Waarom Van Veldhuizen voor
het tamelijk recente verleden
heeft gekozen, blijft net als de
keuze voor de gezwollen, poë
tische toon onbekend. De
evenwel luchtige vorm is nog
zo'n barrière, die „Leven van
een lady" van het publiek ver
wijdert. Los van alle bedoelin
gen weten de vier actrices met
zang en spel een luchtige en
aantrekkelijke avond te force
ren.
Aan Ria Eimers, Carla Mulder,
Francis Wijsmuller en Lineke
Rijxman ligt het ook niet dat
de discussies van tenor en lady
gaan over taart, volle lippen
en klokkenspel.
PETER SNEL
„BELFLEUR", NIEUWE TROS-PRAATSHOW
Bellleur. Praatprogramma. TROS-te-
levisie. Nederland 2 om 16.00 uur.
Dinsdag.
HILVERSUM De TROS wil
wat meer kijkers in de mid
dag, of zoals algemeen direc
teur Cees Wolzak het zo mooi
onder woorden bracht: „Een
lichte verschuiving van het
accent van de avond naar de
middag". Dus wat doe je dan?
Je kijkt de kunst af bij je colle
ga-omroepen, noteert de pro
gramma-onderdelen waar de
kijker het liefst op afstemt,
voegt die vervolgens samen,
noemt het eindresultaat: „Bel
fleur" en een nieuw middag
programma is geboren.
Volgens de TROS is het heel
anders gegaan. Er zijn tenslot
te onderzoekbureau's, die
maandelijks hun werkgevers
moeten betalen, en als je die
inschakelt, blijkt bijvoorbeeld
dat de vrouw een belangrijke
rol speelt bij het kiezen van
het lidmaatschap van een om
roep. Bij de TROS-leden had
63 procent van de vrouwen
daarin een beslissende stem.
Nou, daar moet je natuurlijk
aan tegemoet komen dus „wil
len we de beste zijn op de mid
dag, het tijdstip dat' vooral
vrouwen afstemmen. We heb
ben dan ook onze beste men
sen op dit programma gezet.
Ook achter de schermen", laat
Cees Wolzak weten. „Oh ja, en
die vrouw speelt natuurlijk
een belangrijke rol in de for-
Toch is het zeventig minuten
durende programma, dat tel
kens rechtstreeks wordt uitge
zonden, behalve de eerste
keer, (zenuwen!) voor een bre
de laag van de bevolking. Het
is een programma voor vrou
wen, maar ook voor schoolkin
deren, gepensioneerden en
mannen zonder werk. Daarom
werd behalve actrice Annema-
rie Oster ook acteur Wilbert
Gieske aangetrokken voor de
presentatie van deze middag
show, die vijftig weken per
jaar zal zijn te zien. Cees Wol
zak: „We zijn er ontzettend
trots op dat het programma al
die weken per jaar over het
scherm stuitert. Bij ons is geen
sprake van een zomerstop. De
een miljoen kijkers die we
(met het ter ziele zijnde)
„Fleur" trokken, vinden we
op termijn ook niet genoeg
voor „Belfleur".
Uitgevers
Het programma speelt, evenals
bijvoorbeeld Veronica doet
met „Bodyline" in op de ope
ningen die de nieuwe Media
wet biedt. Daarin is onder
meer te lezen dat uitgevers en
uitzenders moeten samenwer
ken en elkaar niet tegenwer
ken. Dus sloot de TROS een li
centie-overeenkomst met een
kleine uitgever en is Neder
land vanaf volgende week een
(vrouwen) weekblad rijker.
Wolzak. „Het geld van die
overeenkomst gaat naar het
programma. Op die manier
hebben we een groter bedrag
te besteden dan afkomstig is
uit de omroepmiddelen. Hope
lijk werkt dat kwaliteit-verho
gend".
Het weekblad „Belfleur"
hoopt in de voetsporen te tre
den van „Flair", dat in twee
jaar tijd een enorffc gat sloeg in
de tijdschriftenmarkt. Momen
teel is „Flair" het grootste
vrouwenweekblad in de losse
verkoop. „Belfleur" gaat mini
maal tachtig pagina's tellen en
niet meer dan twee gulden
kosten. De uitgever denkt na
anderhalf jaar winst te maken.
Over naamsbekendheid maakt
hij zich geen zorgen, want er is.
tenslotte sprake van een zeke
re kruisbestuiving. Toch zal
het weekblad een wat andere
inhoud krijgen dan het televi
sie-programma. Overeenkom
sten zijn, dat Marina Scheer
zowel hoofdredactrice van het
weekblad als van het televisie
programma is en dat zowel
Annemarie Oster als Wilbert
Gieske iedere week een co
lumn schrijven. Marina, die
chef-reportage was bij „Mar
griet" en als hoofdredactrice
werkte bij „Ouders van Nu";
„Natuurlijk zijn er raakvlak-,
ken, maar beide redacties wet;-''
ken onafhankelijk van elkaar.;
En is het zo dat wij een onder-,
werp oppakken dat ook in het
televisie-programma zit, dan
zal het tijdschrift datvanuit
een andere invalshoek belich
ten".
Actueel
„Voordeel van onze uitgave
boven die van andere week
bladen is dat we een korter in-
lever-schema hebben. Bij som
mige bladen moeten de verha
len drie maanden van te voren/
worden ingeleverd. Wij kun
nen dus actueel zijn. In de re
dactie-formule zit verder ver-
werkt dat we ruim aandacht
besteden aan de vrouw en
haar werk. De economische si-
tuatiè is zo dat zij zich onaf
hankelijk van haar partner
moet (kunnen) bewegen. We
besteden aandacht aan koken
en dan met name aan recep
ten, die gezond zijn en gemak
kelijk klaar te maken. Er zijn
mode-onderwerpen en sociaal-
economisch zullen wii ons ook
onderscheiden. De deur van
de wereld staat tenslotte
open".
Ook het televisie-programma
bestaat uit een aantal vaste ru
brieken. Annemarie en Wil
bert. die na een langdurige en
vermoeiende reeks screentes
ten uiteindelijk werden geko
zen: „We praten wekelijks met
kinderen onder andere met
muzikale talentjes, belichten
een vrouw en haar beroep en
besteden aandacht aan koken
en mode. Ook deponeren we
wekelijks een stelling over een
emotioneel of maatschappelijk
onderwerp en hebben aan het
einde van de show een con
tact-advertentie. want wij zijn
van mening dat op elk potje
een dekseltje past. Verder ko
men medische en consument-
gerichte onderwerpen aan bod
en brengen we heel veel re
portages. Kortom het pro
gramma is een uitdaging die
we graag aangaan".
HANS PIËT
