Ivo Niehe gaat op reis in boekvorm en op televisie ci „Medisch Centrum West blaast de realiteit wat op Oallas j^roeger i0p buis >olist slaat maat Dikke pret met 34 lijken SC' KUNST CcidóeSomant DINSDAG 14 NOVEMBER 1989 PAGINA 9 unstcollectie Billy Wilder jrengt 65 miljoen gulden op IEW YORK De kunstcollec- van de Amerikaanse film- ïaker Billy Wilder, die werken mvatte van Picasso en Renoir, leeft tijdens een veiling in New fork meer dan 65 miljoen gul- en opgebracht. „Sommige wer en gingen erover heen, andere rachten een gemiddelde op", ■ageerde de 83-jarige regisseur 1 winnaar van zes Oscars later. Nu heb ik de beschikking over at geld en enkele lege muren, fat meer wil een mens?". De it 93 stukken bestaande verza- leling omvatte elf schilderijen an Picasso, drie van Braque, twee van Renoir en twee van Miró. Wilder, maker van film hits als „Doublé idemnity", „Sunset Boulevard" en „Some like it hot" maakte rustig in een hoekje aantekeningen terwijl de verzameling kunstwerken in to taal de verwachte prijzen over steeg. Picassb's „Klassiek hoofd van een vrouw", dat geschat was op 10 a 14 miljoen, bracht een verrassend lage 9,6 miljoen op. Opvallendst waren „L'Etoi- le", dat 4,3 miljoen opbracht, en „Le fermier en son épouse" van Joan Miro, dat met 5,3 miljoen de geschatte opbrengst ver overschreed. Reddingsplan Stichting Zeeuwse Nieuwe Muziek AMSTERDAM Het Amsterdamse muziek centrum de IJsbreker wil de Zeeuwse gede puteerde voor cultuur morgen een aantal constructies voorleggen om de Stichting Nieuwe Muziek uit Middelburg te laten voortbestaan. IJsbreker-directeur J. Wolff zegt de reddingspoging met name te onderne men in verband met de „buitengewone kwa liteiten" van de manager van de Middelburg se stichting. Wolff zal de gedeputeerde en een aantal politici onder meer het voorstel doen de Nieuwe Muziek onder te brengen in de IJsbreker. Gedeputeerde Staten van Zeeland willen de subsidie voor de Stichting Nieuwe Muziek (dit jaar 325.000 gulden) met ingang van het nieuwe jaar stopzetten. Gedeputeerde mevrouw G. de Vries-Hommes kent de stich ting geen levensvatbaarheid meer toe. Hans Liberg verandert naam van programma op last van firma Chanel AMSTERDAM Cabaretier Hans Liberg heeft op last van de Franse firma Chanel d^ naam van zijn nieuwste programma („Chanel no. 4711") moeten veranderen. Het programma ging dit weekeinde in Diligentia in Den Haag in première en is daar nog tot 18 november te zien. Chanel vreest schade te ondervinden van het satirisch bedoelde programma, waarin de draak wordt gestoken met reclameboodschap pen. De artiest heeft in overleg met zijn advo caten besloten het niet op een proces met Cha nel te laten aankomen en de naam te wijzigen. Liberg heeft zijn programma, waarvan nog 150 voorstellingen moeten worden opgevoerd, nu omgedoopt tot „Rolls Royce Kadett". Boy Edgar-prijs voor Ab Baars AMSTERDAM De Boy Edgar prijs 1989 is toege kend aan saxofonist en klarinettist Ab Baars (33). De Boy Edgar prijs is de belangrijkste prijs in ons land op het terrein van de jazz en geïmproviseerde muziek. Hij bestaat uit een plastiek van Jan Wolkers en een bedrag van 15.000 gulden. De prijsuitreiking vindt zaterdag 23 december plaats in het BIM-huis in Amsterdam. Ab Baars zal dan een concert geven met de musici van zijn Tientet, de Instant Composers Pool, John Carter en Michael Moore in een klarinettrio, Guus Janssen en het JC Tans Ochestra. De juryleden Wim Laman (com ponist en omroepmedewerker), Geerten Meijsing (au teur), Joan Tresling (geluidstechnicus), Henk Brouwer (beeldend kunstenaar en concertorganisator) en Kees Stevens (muziekjournalist) vinden dat Baars zijn opval lend veelzijdige instrumentale beheersing volledig ten dienste stelt van de muziek. „Op alle instrumenten die hij bespeelt heeft hij een weloverwogen, onmiddellijk herkenbaar, origineel geluid met een opvallend gevoel voor kleuring", aldus de jury. '-Show op Reis. Interviews met i Niehe. TROS-televisie. Ned. 2 om .40 uur. Dinsdag. LARICUM „Ik heb Itijd al een boek willen ihrijven. Het was een room die werd geboren >en ik tussen mijn zesde i twaalfde jaar wekelijks lijn eigen voetbalkrantje jjlschreef". k had tien abonnees. Dat wam omdat de doordruk van it carbonpapier, dat tussen velletjes lag, bij de tiende jna niet meer was te lezen, aar toen heb ik leren schrij- >n", zegt Ivo Niehe wiens irste boek „VIPS, Bizarre Be ven issen Bij De Grote Der arde" gisteren in Blaricum erd gepresenteerd, et eerste exemplaar van zijn ilevenissen bij die beroemd- :den, die uiteindelijk het te- visie-scherm niet haalden in ,TV Show Op Reis" omdat de camera niet liep, bood Ivo Niehe aan zijn 76-jarige vader aan. Ivo grappend: „Hij krijgt het boek als dank voor zijn werk aan mijn sportkrantje. Als het namelijk slecht weer was, hoefde ik die tien abon nees niet af op de fiets, maar bracht hij mij met de auto. Pa, ik weet dat je baalt dat je een beroemde zoon hebt, maar dit boek is voor jouw". En terwijl de fotografen hun werk deden, probeerde hij zijn uiterst vitale vader in te wij den in de handelswijze van een beroemdheid. Ivo: „Ja pa. je moet wel in de lens kijken.... Nee, hou nou niet je hand op de titel. Dat is hardstikke fout...". Ivo Niehe, die vanavond aan het vierde seizoen van zijn talkshow op reis begint, zegt even later. „Ik heb geprobeerd te vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt tijdens mijn rondreizen. De anekdoten dus. Er gebeurt namelijk zoveel meer dan je kunt laten zien in de half uur of kwartier duren de uitzendingen. Ik ben door drie uitgeverijen gebeld of ik er niets voor voelde die bele venissen op papier te zetten. Twee ervan zeiden: neem een ghostwriter en vertel die je verhaal, de derde zei: schrijf het zelf. Ik heb twee maanden lang drie uur per dag keihard aan het boek gewerkt. Daarbij moest ik enorm in mijn geheu gen graven omdat ik niets had opgeschreven, maar op het moment dat ik de opnamen- banden terugzag, kwamen de herinneringen weer bovendrij ven". „Dat ik graag met buitenlan ders werk, komt omdat ze ver baal enorm goed uit de voeten kunnen. Een van de tekortko ming van het Nederlandse schoolsysteem is dat ze dat hier niet leren. In het buiten land wel. Het gevolg is dat met wie je ook spreekt, er altijd een verhaal uitkomt dat naar een hoogtepunt toewerkt en dat veelal uiterst onderhou dend is. Ik herinner mij dat ik van Wibo van der Linde een keer opdracht kreeg een aan tal straat-interviews te doen in de Verenigde Staten naar aan leiding van de terugtrekking van het Amerikaanse leger uit Vietnam. We hadden er twee dagen voor uitgetrokken om dat we dachten dan genoeg goede uitspraken bij elkaar te hebben. Maar wat de eerste vijftien voorbijgangers mij vertelden, bleek stuk voor stuk bruikbaar te zijn. Binnen een paar uur waren we klaar". „Dat ik graag met de groten der aarde spreek, komt omdat ze een zekere schaalvergroting hebben ondergaan. Ze weten wat er in de wereld speelt. Neem Shirley Temple, te gast in mijn derde uitzending van dit seizoen. Zij is negentien jaar filmster en negentien jaar moeder, maar bovendien ne gentien jaar in dienst van de gemeenschap, onder meer als ambassadrice. Zij vertelt in het gesprek dat ze op een gegeven moment voor een bepaalde scène in een film moest hui len, maar dat absoluut niet voor elkaar kreeg, totdat haar midden in de opnamen opeens verteld werd dat haar moeder was ontvoerd en dat deze elk moment kon sterven... De ma nier waarop ze het vertelt, houdt je aan je stoel gekluis terd. Als ik met haar praat over de succesvolle manier waarop zij de kanker in haar lichaam bestreed en haar afge zette borst komt ter sprake, zegt ze spontaan: „Ik ben een goede vriend verloren". Zoiets zal een Nederlander niet gauw zeggen, gewoon omdat hij ver baal minder is onderlegd Ivo Niehe, die vanavond begint aan zijn vierde seizoen met interviews met VIPS. foto: dijkstra Ivo Niehe noemt zijn „Tv Show Op Reis" een merk waardig fenomeen. „Recht streeks interviews doen voor televisie is het moeilijkste wat er is. Eigenlijk is het een on doenlijke opgave omdat je con stant tegen de tijd aan moet werken en in die paar minu ten die je hebt het onderste uit de kan moet proberen te ha len. Aan de andere kant is het reisschema voor deze Tv- shows zo krankzinnig dat ik het geen drie jaar meer vol houd. Ik herinner mij van een vorige serie dat ik acht por tretten heb gemaakt in vijf da gen. Ik ben echt kris kras over Amerika gevlogen. Aan de an dere kant zijn dit ook makke lijkere programma's om te ma ken, dan rechtstreekse uitzen dingen. Ik bedoel, ik heb een uur en een kwartier met Tony Curtis gesproken. Het eerste uur was echter bagger, dat kon je zo weggooien, terwijl hij in het laatste kwartier allerlei aardige dingen vertelde. Dan gebruik je alleen die laatste minuten. Als je het dus op neemt, kun je de mooiste mo menten kiezen en dat kan live nooit. Maar ik hoop dat het voor de talkshow-presentato ren nog eens zo wordt als in Amerika of Engeland. Daar kiezen ze hun gast om zijn verhaal en de manier waarop hij het vertelt". HANS PIËT ILVERSUM RTL-Ve- inique gaat proberen de ïjkdichtheid van zijn pro- amma's op te vijzelen, heeft directeur Lex ding in een bijeen- imst met adverteerders ikend gemaakt. lallas gaat per 2 december ^ar de vooravond (18.40 uur), 1 vanaf 1 januari is er van taandag tot en met vrijdag ie- tre avond vanaf tien over zes f kwis Prijzenslag, die wordt door Hans Ka- en waarin de prijzen wor- Jn weggegeven door Pierre Bn Ostade. De dagelijkse Match krij- ook een andere frequentie v* gunstiger uitzendtijden. De ~>rt wordt vanaf 2 december zaterdag, zondag en maan- uitgezonden. Veronique ift daarvoor contracten af- loten voor het Italiaanse, inse en Engelse voetbal, •ding maakte cijfers bekend iruit blijkt dat 29 procent ilijks naar RTL-Veronique :t en dat het marktaandeel Nederland inmiddels is op lopen naar 10 procent. Ook het Veronique-journaal ir de kijkers hoger worden aardeerd dan dat van de Arts-assistent Jan van de Wouden (Mare Klein Essink) met zijn vriendin Ingrid van der Linden (Annemiek Verdoorn). Medisch Centrum West. Ziekenhuis- teuilleton. TROS-televisie. Neder land 2 om 20.29 uur. Vanavond. HILVERSUM Van het ziekenhuis-feuilleton „Medisch Centrum West" zijn we voorlopig nog niet af. En dat natuurlijk tot groot genoegen van velen, want de perikelen op de vierde etage van het Zui- derzeeziekenhuis in Lely stad gaan er bij de kijker, net als de doktersroman, in als koek. Daarom is er inmiddels een derde reeks vervaardigd en is de vier de, die in het voorjaar van 1991 op de buis moet, in voorbereiding, De TROS, die vanaf vandaag de dertien nieuwe aflevering in deze tweede serie uitzendt, hoopt dan echter onder een ander regiem te leven en als commerciële omroep de reeks een dagelijkse frequentie te kunnen geven. Duidelijk is in elk geval dat bij „Medisch Centrum West" een gouden formule wordt gehan teerd, die dankzij de schrijverij van Hans Galesloot een in elk geval onderhoudende invul ling krijgt. Het ziekenhuis is immers de ideale omgeving voor allerlei gebeurtenissen. Volgens regisseur Nico Knap per, die inmiddels heeft afge haakt („Ik wilde mij er niet meer dan drie seizoenen mee bezighouden") moet „Medisch Centrum West" een echte tra nentrekker blijven. „Dat is waar de mensen om vragen en het succes van de serie ligt daarin ook omsloten. Maar „Medisch Centrum West" moet wel zijn positieve uitstra ling blijven behouden. Boven dien willen we de realiteit niet uit het oog verliezen. Dat is belangrijk om de interesse van de kijker vast te houden. In het begin hebben we nogal wat negatieve kritiek gehad en die is bij ons hard aangeko men. De verpleging, die cen traal staat in deze serie, vond zijn integriteit beschadigd. Aardig was dat we uit diezelf de beroepsgroep steun kregen toen de verhitte discussies hun hoogtepunt leken te bereiken. Een aantal verpleegsters uit een Amsterdams ziekenhuis wist namelijk op de radio te melden dat wat wij lieten zien slechts aan de waarheid grens de. Ze lieten weten dat een be kend spelletje in dat zieken huis het „Huwelijk van de Week" was, ofwel wie heeft het met wie gedaan. Ik geef toe dat de serie de realiteit wat opblaast, maar daar is het tele visie voor". „Medisch Centrum West" heeft zich inmiddels ontwik keld tot een soap, die na elke serie weer eenzelfde open ein de kent als bijvoorbeeld „Neighbours". Nico: „Hij kan eindeloos doorgaan, omdat we steeds weer nieuwe karakters kunnen introduceren en we in principe elk onderwerp kun nen behandelen. Of de serie een jarenlang leven is bescho ren op televisie, hangt eigen lijk voor het grootste deel van de kijkcijfers af. Die moeten aan een minimuum voldoen". Om de spanning vast te hou den en het kijkgenot nog enig zins te vergroten, heeft de re gisseur, meer dan in de eerste serie, zijn camera buiten de muren van het ziekenhuis op gesteld. Nico: „Dat heeft heel wat extra zweetdruppels ge kost. Hij is daardoor ook wat duurder geworden om te ma ken, maar inhoudelijk zoveel rijker". Bij „Medisch Centrum West" kun je gerust spreken van een internationaal succes. Produ cent John de Mol weet daar alles van. „We hebben 39 afle veringen verkocht aan het Belgische commerciële televi sie-station VTM en ook de WDR in Duitsland heeft inte resse. De Duitsers, die de serie in een halfuur durende afleve ringen gaan brengen, zijn een paar dagen bij ons wezen kij ken en waren ontzettend en thousiast, vooral over het spel- niveau van de acteurs en actri ces. En dat ze uiteindelijk voor de reeks hebben gekozen lijkt mij niet zo vreemd. De proble matiek binnen een Duits zie kenhuis is dezelfde als in ons land. Ik heb het idee dat we met redelijk bescheiden mid delen een goed produkt afle veren. Anders was er toch niet al die belangstelling. Zo be staat er bijvoorbeeld ook in Zuid-Amerika interesse. Daar vallen ze vast voor al die blon de verpleegsters. Maar ook Australië en Turkije willen de serie op het scherm brengen". „Medisch Centrum West" breekt zo'n beetje alle Neder landse records in het verslijten van acteurs en actrices. Nico Knapper: „Dat heeft met de gastrollen te maken. Dat zijn er toch zo'n veertig per sei zoen. Aardig detail is overi gens dat ook de dochter van TROS radio- en televisie-di recteur Cees den Daas werd ingeschakeld. Liesbet figureert een aantal keren als de ver pleegkundige Roos in de serie, die bol staat van de humor en dubbelzinnigheden. Den Daas: „Ze vond het leuk hoor, maar heeft nu geen enkele interesse meer". HANS PIËT (Ierland* Kamerorkest onder aan- ing van concertmeester Istvan rkanyi. Solisten contrabasist Fe- nc Bakony en fluitist Leon Be- ndse. Dr. Anton Philipszaal, Den irigeren is geen kunst. Dat u de concertbezoeker kun- !n concluderen bij de op- >mst de laatste jaren van de list die zich tijdens zijn solos- 1 tevens bezighoudt met de rrichtingen van het orkest. >orgaans zijn dat musici die th toch wel de grondbeginse- i van het dirigeren hebben (en gemaakt. het Nederlands Kameror- •t ging men gisteravond in Philipszaal nog verder, intrabassist Ferenc Bakony, e het concert van Johann ptist Vanhal (1739-1813) eelde, mocht ook de maat 'an. Het was duidelijk een 'estie van behelpen. Op pa- ;r tekende concertmeester van Parkanyi weliswaar or de leiding, maar in het val van het contrabascon- rt mocht Bakony het tempo ngeven. Het had uiteraard fits met dirigeren te maken. Werd het daarom zo'n saaie bedoening? Zeker, Bakony be heerst zijn instrument perfect, maar aan de begeleiding zat kraak noch smaak. Omdat het concert van het Kamerorkest aan de korte kant was werd al spoedig besloten tot een toe gift. De tweede solist op deze avond, die ook uit het Neder lands Philharmonisch Orkest naar voren trad, was fluitist Leon Berendse. Hij vertolkte het concert van Leopold Hoff mann, evenals Vanhal een tijdgenoot van Haydn en Mo zart. Een charmant concertje, waarvan er dertien in een do zijn gaan maar waarmee Be rendse kon aantonen dat hij een voortreffelijk fluitist is. Ieder rechtgeaard Kameror kest heeft de Strijkersserenade opus 22 van Dvorak op het re- portoire. Ook het Nederlands Kamerorkest dat de partituur verklankte onder aanvoering van Parkanyi. De weergave maakte enigszins de indruk van een routineklus, van enige bezieling was weinig of niets merkbaar. Het werd keurig gespeeld, dat wel. ADRIAAN HAGER Video's buit bij inbraak RIJNSBURG Bij een in- braak in een winkel in ge luidsapparatuur aan de Kerk straat in Rijnsburg zijn van nacht vier videorecorders ge stolen. Twee mannen sloegen rond half vier met een ijzeren staaf de ruit van de etalage in, waarna een forse greep tussen de uitgestalde goederen werd gedaan. De dieven gingen er vandoor in een gereedstaande Dronken man gaf valse meldingen ALPHEN AAN DEN RIJN De 26-jarige Alphenaar die gisteren werd aangehouden na een viertal valse meldingen heeft bekend dat hij die op zijn geweten heeft. De man was volgens de politie zo dronken dat hij zich niets kon herinne ren. In de nacht van zaterdag op zondag meldde de man on der meer dat een bom lag op het Geniecomplex aan de Hoorn en dat een man onder het bloed langs de kant van de weg lag. Dolf Brouwers wil stopzetting Van Oekel-strip DEN HAAG Dolf Brouwers, de Hagenaar die op televisie gestalte gaf aan Wim T. Schippers' creatie Sjef van Oekel, heeft een kort geding aan gespannen tegen Schip pers en tekenaar Theo van den Boogaard. Brouwers wil dat onmiddellijk wordt gestopt met de uitgave van de Sjef van Oekel-strip- boeken, die zijn gebaseerd op zijn rol in de gelijknamige VPRO-serie. De Hagenaar, die nooit enige vergoeding heeft gehad voor het gebruik van zijn beeltenis in de strip en op ansichtkaarten en stickers, meent dat daarmee inbreuk wordt gepleegd op het in de auteurswet vastgelegde portre trecht. De strip Sjef van Oekel mag zich sinds het eerste album ruim tien jaar geleden ver scheen in een grote populari teit verheugen. De boeken zijn Dolf Brouwers. De Hagenaar wil dat de Van Oekel-strips uit de handel worden genomen. foto: anp inmiddels in vertaling ver schenen in Frankrijk, Spanje, Engeland, Duitsland en Dene marken. Vertalingen in Noor wegen en Spanje staan op sta pel. In Franrijk wordt de strip onder de naam „Leon la Ter reur" ook geplaatst in enkele stripbladen. Tekenaar Theo van den Boo gaard kreeg onlangs de Strip- schapprijs voor zijn creatie, de belangrijkste onderscheiding op stripgebied in ons land. Bloed en Liefde van Godfried Bo- mans, gespeeld door leraren van hel Visser 't Hooft Lyceum. Regie en bewerking: Gerrif Groeneboer. Ge zien op 13 november in de Leidse Schouwburg, herhalingen op 14 en 15 november. Het komt niet zo vaak voor dat de Leidse Schouwburg voor een voorsteling meer op een vol zwembad lijkt dan op een eerbiedwaardig oud thea ter. Maar als je als scholier het vooruitzicht hebt van het bloe dig overlijden van een flink deel van je docenten op één avond, valt het natuurlijk niet mee om rustig af te wachten. De leerlingen van het Visser 't Hooft werden gisteren niet te leurgesteld. Het lyceum bestaat zeventig jaar, heeft een imponerende schooltoneeltraditie en pakt dus zeker op dat gebied uit. Het zijn alleen ditmaal de lera ren, en niet de leerlingen die met de billen bloot gaan. Ze spelen onder regie van Gerrit Groeneboer Bloed en liefde. Godfried Bomans schreef het in zijn jeugd en stopte het vol historische personages waar van de meeste elkaar in wer kelijkheid nooit ontmoet heb ben, maar die op het toneel door eikaars toedoen stuk voor stuk sterven. Groeneboer zette al eerder een prachtig music-hallspektakel op touw en weet wat hij doet. In Bloed en liefde dikt hij Bo mans' humor nog eens flink aan. Vooral het begin van elk bedrijf is verrassend, daarna raak je op den duur wel wat uitgekeken op Bomans archaï serende grappen en grollen. Groeneboer had wat meer mo gen hakken in de tekst, maar het bleef desondanks dikke pret gisteren. De meeste rollen waren sterk bezet. Jacoba van Beieren (He- leen Groenendijk, gilletjes sla kend en als een Walküre het toneel overkruisend) en de semi-onversaagde Philips van Bourgondië (Jos Nijhof, meest al zelf regisseur, nu ook de klos) waren als minnaars zeer aan elkaar gewaagd. Ook mooi waren de warmbloedige door- draver Maximiliaan van Oos tenrijk (Erik Heijnis), de on verstoorbare vreetzak Iwan de Verschrikkelijke (Wim Boen der), de knecht Boudewijn (komisch talent Ellen Klaver). En nog velen meer. Noemen lukt niét, want omdat Bomans zijn hele klas een rol moest ge ven, is de bezetting nogal uit gebreid. Het sterftecijfer be droeg tenslotte vierendertig. Leerlingen, raadpleeg het rooster. DICK VAN TEYLINGEN door René de Cocq Hilversum faalt „Nou ja, wat moet, dat moet". Zuurzoet grijnsde de Volkspolizist in de camera van het „NOS-Journaal", terwijl hij probeerde glunderende Oostberlijners, op weg naar het Westen, in de rij te houden. U werkt goed samen met uw westerse collega's, probeerde onze sterverslaggever Pauline Broekema nog, maar de man haalde de schouders op. Bevel is nog steeds bevel. Ligt het aan mij, als ik niet helemaal kan geloven in de vrolijke euforie die heerst rond de breuk van de Berlijnse Muur? Begrijp mij goed: ik heb niets tegen de vreugdetranen van mensen die ingelukkig zijn met het einde van die onwaarachtige politieke scheiding van twee stadshelften, van twee landshelften. Daar ben ik misschien wel net zo blij mee. En ik ben mij ervan bewust dat we historische dagen beleven. Maar bij het zien van een Vopo die lachend bloemen in ontvangst neemt, gaat toch door mij heen, dat die man een paar weken terug zonder met de ogen te knipperen met scherp zou hebben geschoten op alles dat zich buiten de Regels om in de richting van de Muur bewoog... De onverwachte mildheid van de machthebbers in Oost-Berlijn lijkt mij voornamelijk ingegeven door angst en onzekerheid, en dat zijn nu eenmaal niet de beste raadgevers. En zeker vormen ze geen solide basis voor vertrouwen in de consistentie van de nieuwe maatregelen en de nieuwe vrijheden. Ben ik een zwartkijker, als ik toch nog het gevoel heb dat ergens in een remise de tanks in gereedheid worden gehouden Aan de andere kant: je moet toch wel een ongehoorde IJzeren Hein zijn om in het zicht van alle televisie camera's van de wereld nóg een keer het Peking-model te durven uitvoeren. We hopen er maar het beste van. De genoemde euforie heeft overigens niet alle Oostduitsers bevangen. Er bestaat daar ook nog zoiets als communisme, en mensen die deze leer een beetje bewust aanhangen kijken met afgrijzen naar hun sectorgenoten die met overgave hun walmende Trabantjes naar de westerse decadentie sturen, hun kennismakings- Westmarken daar dan niet omzetten in een katalysator (als zo'n ding al zou passen op een Trabi), maar in een cassettespeler of een bezoek aan de Reeperbahn, en in het algemeen denken dat in het Westen 'alles besser' is. Dat is bepaald niet in alle opzichten zo, weten wij ook. In West-Duitsland bestaan schrijnende verschillen tussen de mensen, er wordt fiks gediscrimineerd, zeker ten opzichte van de honderdduizenden gastarbeiders. Oostduitsers die er naartoe zijn gevlucht krijgen wel even een leuke ontvangst, maar moeten zich dan een plaatsje bevechten in een harde, kapitalistische strijd om het bestaan waarin heus niet iedereen in een BMW kan rondjakkeren. Hun positie is daar vooralsnog heus niet zoveel florissanter dan die van de Turken, al spreken ze dan beter Duits. Nou ja, genoeg gefilosofeerd. Vastgesteld moet in elk geval worden dat ze prachtige televisie opleveren, die beelden van stukken Muur die worden weggetakeld. Je moet dan het gehinnik van razende reporter Pauline Broekema en de lijzige grafstem van correspondente Hetty Hessels maar voor lief nemen, of overschakelen naar een van de vele buitenlanden die we tegenwoordig op de vaderlandse beeldbuis kunnen verwelkomen. Daar doen ze het niet alleen zonder Broekema en Hessels, maar ze vertonen veel meer beelden, veel langer en veel vaker, en een heel stuk alerter. Wij mogen al blij zijn als het rigide omroepschema wordt aangepast om het „Journaal" vijf minuten langer te laten duren; in Duitsland, Engeland en Veronique gooien ze er gewoon veel uren extra zendtijd tegenaan, desnoods midden in de nacht, ze zetten hun camera 's in Berlijn en vertonen alles wat zich daar afspeelt. Dat kan Hilversum niet. dat wil Hilversum niet. Tijdschema is tijdschema. Of is bevel, bevel? RENÉ DE COCQ

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 9