Ivo Niehe gaat op reis in
boekvorm en op televisie
ci
„Medisch Centrum West
blaast de realiteit wat op
Oallas
j^roeger
i0p buis
>olist slaat maat
Dikke pret met 34 lijken
SC'
KUNST
CcidóeSomant
DINSDAG 14 NOVEMBER 1989 PAGINA 9
unstcollectie Billy Wilder
jrengt 65 miljoen gulden op
IEW YORK De kunstcollec-
van de Amerikaanse film-
ïaker Billy Wilder, die werken
mvatte van Picasso en Renoir,
leeft tijdens een veiling in New
fork meer dan 65 miljoen gul-
en opgebracht. „Sommige wer
en gingen erover heen, andere
rachten een gemiddelde op",
■ageerde de 83-jarige regisseur
1 winnaar van zes Oscars later.
Nu heb ik de beschikking over
at geld en enkele lege muren,
fat meer wil een mens?". De
it 93 stukken bestaande verza-
leling omvatte elf schilderijen
an Picasso, drie van Braque,
twee van Renoir en twee van
Miró. Wilder, maker van film
hits als „Doublé idemnity",
„Sunset Boulevard" en „Some
like it hot" maakte rustig in een
hoekje aantekeningen terwijl de
verzameling kunstwerken in to
taal de verwachte prijzen over
steeg. Picassb's „Klassiek hoofd
van een vrouw", dat geschat
was op 10 a 14 miljoen, bracht
een verrassend lage 9,6 miljoen
op. Opvallendst waren „L'Etoi-
le", dat 4,3 miljoen opbracht, en
„Le fermier en son épouse" van
Joan Miro, dat met 5,3 miljoen
de geschatte opbrengst ver
overschreed.
Reddingsplan Stichting
Zeeuwse Nieuwe Muziek
AMSTERDAM Het Amsterdamse muziek
centrum de IJsbreker wil de Zeeuwse gede
puteerde voor cultuur morgen een aantal
constructies voorleggen om de Stichting
Nieuwe Muziek uit Middelburg te laten
voortbestaan. IJsbreker-directeur J. Wolff
zegt de reddingspoging met name te onderne
men in verband met de „buitengewone kwa
liteiten" van de manager van de Middelburg
se stichting. Wolff zal de gedeputeerde en een
aantal politici onder meer het voorstel doen
de Nieuwe Muziek onder te brengen in de
IJsbreker. Gedeputeerde Staten van Zeeland
willen de subsidie voor de Stichting Nieuwe
Muziek (dit jaar 325.000 gulden) met ingang
van het nieuwe jaar stopzetten. Gedeputeerde
mevrouw G. de Vries-Hommes kent de stich
ting geen levensvatbaarheid meer toe.
Hans Liberg verandert
naam van programma op
last van firma Chanel
AMSTERDAM Cabaretier Hans Liberg heeft
op last van de Franse firma Chanel d^ naam
van zijn nieuwste programma („Chanel no.
4711") moeten veranderen. Het programma
ging dit weekeinde in Diligentia in Den Haag
in première en is daar nog tot 18 november te
zien. Chanel vreest schade te ondervinden van
het satirisch bedoelde programma, waarin de
draak wordt gestoken met reclameboodschap
pen. De artiest heeft in overleg met zijn advo
caten besloten het niet op een proces met Cha
nel te laten aankomen en de naam te wijzigen.
Liberg heeft zijn programma, waarvan nog 150
voorstellingen moeten worden opgevoerd, nu
omgedoopt tot „Rolls Royce Kadett".
Boy Edgar-prijs voor Ab Baars
AMSTERDAM De Boy Edgar prijs 1989 is toege
kend aan saxofonist en klarinettist Ab Baars (33). De
Boy Edgar prijs is de belangrijkste prijs in ons land op
het terrein van de jazz en geïmproviseerde muziek. Hij
bestaat uit een plastiek van Jan Wolkers en een bedrag
van 15.000 gulden. De prijsuitreiking vindt zaterdag 23
december plaats in het BIM-huis in Amsterdam. Ab
Baars zal dan een concert geven met de musici van zijn
Tientet, de Instant Composers Pool, John Carter en
Michael Moore in een klarinettrio, Guus Janssen en
het JC Tans Ochestra. De juryleden Wim Laman (com
ponist en omroepmedewerker), Geerten Meijsing (au
teur), Joan Tresling (geluidstechnicus), Henk Brouwer
(beeldend kunstenaar en concertorganisator) en Kees
Stevens (muziekjournalist) vinden dat Baars zijn opval
lend veelzijdige instrumentale beheersing volledig ten
dienste stelt van de muziek. „Op alle instrumenten die
hij bespeelt heeft hij een weloverwogen, onmiddellijk
herkenbaar, origineel geluid met een opvallend gevoel
voor kleuring", aldus de jury.
'-Show op Reis. Interviews met
i Niehe. TROS-televisie. Ned. 2 om
.40 uur. Dinsdag.
LARICUM „Ik heb
Itijd al een boek willen
ihrijven. Het was een
room die werd geboren
>en ik tussen mijn zesde
i twaalfde jaar wekelijks
lijn eigen voetbalkrantje
jjlschreef".
k had tien abonnees. Dat
wam omdat de doordruk van
it carbonpapier, dat tussen
velletjes lag, bij de tiende
jna niet meer was te lezen,
aar toen heb ik leren schrij-
>n", zegt Ivo Niehe wiens
irste boek „VIPS, Bizarre Be
ven issen Bij De Grote Der
arde" gisteren in Blaricum
erd gepresenteerd,
et eerste exemplaar van zijn
ilevenissen bij die beroemd-
:den, die uiteindelijk het te-
visie-scherm niet haalden in
,TV Show Op Reis" omdat
de camera niet liep, bood Ivo
Niehe aan zijn 76-jarige vader
aan. Ivo grappend: „Hij krijgt
het boek als dank voor zijn
werk aan mijn sportkrantje.
Als het namelijk slecht weer
was, hoefde ik die tien abon
nees niet af op de fiets, maar
bracht hij mij met de auto. Pa,
ik weet dat je baalt dat je een
beroemde zoon hebt, maar dit
boek is voor jouw".
En terwijl de fotografen hun
werk deden, probeerde hij zijn
uiterst vitale vader in te wij
den in de handelswijze van
een beroemdheid. Ivo: „Ja pa.
je moet wel in de lens kijken....
Nee, hou nou niet je hand op
de titel. Dat is hardstikke
fout...".
Ivo Niehe, die vanavond aan
het vierde seizoen van zijn
talkshow op reis begint, zegt
even later. „Ik heb geprobeerd
te vertellen wat ik allemaal
heb meegemaakt tijdens mijn
rondreizen. De anekdoten dus.
Er gebeurt namelijk zoveel
meer dan je kunt laten zien in
de half uur of kwartier duren
de uitzendingen. Ik ben door
drie uitgeverijen gebeld of ik
er niets voor voelde die bele
venissen op papier te zetten.
Twee ervan zeiden: neem een
ghostwriter en vertel die je
verhaal, de derde zei: schrijf
het zelf. Ik heb twee maanden
lang drie uur per dag keihard
aan het boek gewerkt. Daarbij
moest ik enorm in mijn geheu
gen graven omdat ik niets had
opgeschreven, maar op het
moment dat ik de opnamen-
banden terugzag, kwamen de
herinneringen weer bovendrij
ven".
„Dat ik graag met buitenlan
ders werk, komt omdat ze ver
baal enorm goed uit de voeten
kunnen. Een van de tekortko
ming van het Nederlandse
schoolsysteem is dat ze dat
hier niet leren. In het buiten
land wel. Het gevolg is dat met
wie je ook spreekt, er altijd
een verhaal uitkomt dat naar
een hoogtepunt toewerkt en
dat veelal uiterst onderhou
dend is. Ik herinner mij dat ik
van Wibo van der Linde een
keer opdracht kreeg een aan
tal straat-interviews te doen in
de Verenigde Staten naar aan
leiding van de terugtrekking
van het Amerikaanse leger uit
Vietnam. We hadden er twee
dagen voor uitgetrokken om
dat we dachten dan genoeg
goede uitspraken bij elkaar te
hebben. Maar wat de eerste
vijftien voorbijgangers mij
vertelden, bleek stuk voor
stuk bruikbaar te zijn. Binnen
een paar uur waren we klaar".
„Dat ik graag met de groten
der aarde spreek, komt omdat
ze een zekere schaalvergroting
hebben ondergaan. Ze weten
wat er in de wereld speelt.
Neem Shirley Temple, te gast
in mijn derde uitzending van
dit seizoen. Zij is negentien
jaar filmster en negentien jaar
moeder, maar bovendien ne
gentien jaar in dienst van de
gemeenschap, onder meer als
ambassadrice. Zij vertelt in het
gesprek dat ze op een gegeven
moment voor een bepaalde
scène in een film moest hui
len, maar dat absoluut niet
voor elkaar kreeg, totdat haar
midden in de opnamen opeens
verteld werd dat haar moeder
was ontvoerd en dat deze elk
moment kon sterven... De ma
nier waarop ze het vertelt,
houdt je aan je stoel gekluis
terd. Als ik met haar praat
over de succesvolle manier
waarop zij de kanker in haar
lichaam bestreed en haar afge
zette borst komt ter sprake,
zegt ze spontaan: „Ik ben een
goede vriend verloren". Zoiets
zal een Nederlander niet gauw
zeggen, gewoon omdat hij ver
baal minder is onderlegd
Ivo Niehe, die vanavond begint aan zijn vierde seizoen met
interviews met VIPS. foto: dijkstra
Ivo Niehe noemt zijn „Tv
Show Op Reis" een merk
waardig fenomeen. „Recht
streeks interviews doen voor
televisie is het moeilijkste wat
er is. Eigenlijk is het een on
doenlijke opgave omdat je con
stant tegen de tijd aan moet
werken en in die paar minu
ten die je hebt het onderste uit
de kan moet proberen te ha
len. Aan de andere kant is het
reisschema voor deze Tv-
shows zo krankzinnig dat ik
het geen drie jaar meer vol
houd. Ik herinner mij van een
vorige serie dat ik acht por
tretten heb gemaakt in vijf da
gen. Ik ben echt kris kras over
Amerika gevlogen. Aan de an
dere kant zijn dit ook makke
lijkere programma's om te ma
ken, dan rechtstreekse uitzen
dingen. Ik bedoel, ik heb een
uur en een kwartier met Tony
Curtis gesproken. Het eerste
uur was echter bagger, dat kon
je zo weggooien, terwijl hij in
het laatste kwartier allerlei
aardige dingen vertelde. Dan
gebruik je alleen die laatste
minuten. Als je het dus op
neemt, kun je de mooiste mo
menten kiezen en dat kan live
nooit. Maar ik hoop dat het
voor de talkshow-presentato
ren nog eens zo wordt als in
Amerika of Engeland. Daar
kiezen ze hun gast om zijn
verhaal en de manier waarop
hij het vertelt".
HANS PIËT
ILVERSUM RTL-Ve-
inique gaat proberen de
ïjkdichtheid van zijn pro-
amma's op te vijzelen,
heeft directeur Lex
ding in een bijeen-
imst met adverteerders
ikend gemaakt.
lallas gaat per 2 december
^ar de vooravond (18.40 uur),
1 vanaf 1 januari is er van
taandag tot en met vrijdag ie-
tre avond vanaf tien over zes
f kwis Prijzenslag, die wordt
door Hans Ka-
en waarin de prijzen wor-
Jn weggegeven door Pierre
Bn Ostade. De dagelijkse
Match krij-
ook een andere frequentie
v* gunstiger uitzendtijden. De
~>rt wordt vanaf 2 december
zaterdag, zondag en maan-
uitgezonden. Veronique
ift daarvoor contracten af-
loten voor het Italiaanse,
inse en Engelse voetbal,
•ding maakte cijfers bekend
iruit blijkt dat 29 procent
ilijks naar RTL-Veronique
:t en dat het marktaandeel
Nederland inmiddels is op
lopen naar 10 procent. Ook
het Veronique-journaal
ir de kijkers hoger worden
aardeerd dan dat van de
Arts-assistent Jan van de Wouden (Mare Klein Essink) met zijn
vriendin Ingrid van der Linden (Annemiek Verdoorn).
Medisch Centrum West. Ziekenhuis-
teuilleton. TROS-televisie. Neder
land 2 om 20.29 uur. Vanavond.
HILVERSUM Van het
ziekenhuis-feuilleton
„Medisch Centrum West"
zijn we voorlopig nog niet
af. En dat natuurlijk tot
groot genoegen van velen,
want de perikelen op de
vierde etage van het Zui-
derzeeziekenhuis in Lely
stad gaan er bij de kijker,
net als de doktersroman,
in als koek. Daarom is er
inmiddels een derde reeks
vervaardigd en is de vier
de, die in het voorjaar van
1991 op de buis moet, in
voorbereiding,
De TROS, die vanaf vandaag
de dertien nieuwe aflevering
in deze tweede serie uitzendt,
hoopt dan echter onder een
ander regiem te leven en als
commerciële omroep de reeks
een dagelijkse frequentie te
kunnen geven.
Duidelijk is in elk geval dat bij
„Medisch Centrum West" een
gouden formule wordt gehan
teerd, die dankzij de schrijverij
van Hans Galesloot een in elk
geval onderhoudende invul
ling krijgt. Het ziekenhuis is
immers de ideale omgeving
voor allerlei gebeurtenissen.
Volgens regisseur Nico Knap
per, die inmiddels heeft afge
haakt („Ik wilde mij er niet
meer dan drie seizoenen mee
bezighouden") moet „Medisch
Centrum West" een echte tra
nentrekker blijven. „Dat is
waar de mensen om vragen en
het succes van de serie ligt
daarin ook omsloten. Maar
„Medisch Centrum West"
moet wel zijn positieve uitstra
ling blijven behouden. Boven
dien willen we de realiteit niet
uit het oog verliezen. Dat is
belangrijk om de interesse van
de kijker vast te houden. In
het begin hebben we nogal
wat negatieve kritiek gehad
en die is bij ons hard aangeko
men. De verpleging, die cen
traal staat in deze serie, vond
zijn integriteit beschadigd.
Aardig was dat we uit diezelf
de beroepsgroep steun kregen
toen de verhitte discussies hun
hoogtepunt leken te bereiken.
Een aantal verpleegsters uit
een Amsterdams ziekenhuis
wist namelijk op de radio te
melden dat wat wij lieten zien
slechts aan de waarheid grens
de. Ze lieten weten dat een be
kend spelletje in dat zieken
huis het „Huwelijk van de
Week" was, ofwel wie heeft
het met wie gedaan. Ik geef
toe dat de serie de realiteit wat
opblaast, maar daar is het tele
visie voor".
„Medisch Centrum West"
heeft zich inmiddels ontwik
keld tot een soap, die na elke
serie weer eenzelfde open ein
de kent als bijvoorbeeld
„Neighbours". Nico: „Hij kan
eindeloos doorgaan, omdat we
steeds weer nieuwe karakters
kunnen introduceren en we in
principe elk onderwerp kun
nen behandelen. Of de serie
een jarenlang leven is bescho
ren op televisie, hangt eigen
lijk voor het grootste deel van
de kijkcijfers af. Die moeten
aan een minimuum voldoen".
Om de spanning vast te hou
den en het kijkgenot nog enig
zins te vergroten, heeft de re
gisseur, meer dan in de eerste
serie, zijn camera buiten de
muren van het ziekenhuis op
gesteld. Nico: „Dat heeft heel
wat extra zweetdruppels ge
kost. Hij is daardoor ook wat
duurder geworden om te ma
ken, maar inhoudelijk zoveel
rijker".
Bij „Medisch Centrum West"
kun je gerust spreken van een
internationaal succes. Produ
cent John de Mol weet daar
alles van. „We hebben 39 afle
veringen verkocht aan het
Belgische commerciële televi
sie-station VTM en ook de
WDR in Duitsland heeft inte
resse. De Duitsers, die de serie
in een halfuur durende afleve
ringen gaan brengen, zijn een
paar dagen bij ons wezen kij
ken en waren ontzettend en
thousiast, vooral over het spel-
niveau van de acteurs en actri
ces. En dat ze uiteindelijk voor
de reeks hebben gekozen lijkt
mij niet zo vreemd. De proble
matiek binnen een Duits zie
kenhuis is dezelfde als in ons
land. Ik heb het idee dat we
met redelijk bescheiden mid
delen een goed produkt afle
veren. Anders was er toch niet
al die belangstelling. Zo be
staat er bijvoorbeeld ook in
Zuid-Amerika interesse. Daar
vallen ze vast voor al die blon
de verpleegsters. Maar ook
Australië en Turkije willen de
serie op het scherm brengen".
„Medisch Centrum West"
breekt zo'n beetje alle Neder
landse records in het verslijten
van acteurs en actrices. Nico
Knapper: „Dat heeft met de
gastrollen te maken. Dat zijn
er toch zo'n veertig per sei
zoen. Aardig detail is overi
gens dat ook de dochter van
TROS radio- en televisie-di
recteur Cees den Daas werd
ingeschakeld. Liesbet figureert
een aantal keren als de ver
pleegkundige Roos in de serie,
die bol staat van de humor en
dubbelzinnigheden. Den Daas:
„Ze vond het leuk hoor, maar
heeft nu geen enkele interesse
meer".
HANS PIËT
(Ierland* Kamerorkest onder aan-
ing van concertmeester Istvan
rkanyi. Solisten contrabasist Fe-
nc Bakony en fluitist Leon Be-
ndse. Dr. Anton Philipszaal, Den
irigeren is geen kunst. Dat
u de concertbezoeker kun-
!n concluderen bij de op-
>mst de laatste jaren van de
list die zich tijdens zijn solos-
1 tevens bezighoudt met de
rrichtingen van het orkest.
>orgaans zijn dat musici die
th toch wel de grondbeginse-
i van het dirigeren hebben
(en gemaakt.
het Nederlands Kameror-
•t ging men gisteravond in
Philipszaal nog verder,
intrabassist Ferenc Bakony,
e het concert van Johann
ptist Vanhal (1739-1813)
eelde, mocht ook de maat
'an. Het was duidelijk een
'estie van behelpen. Op pa-
;r tekende concertmeester
van Parkanyi weliswaar
or de leiding, maar in het
val van het contrabascon-
rt mocht Bakony het tempo
ngeven. Het had uiteraard
fits met dirigeren te maken.
Werd het daarom zo'n saaie
bedoening? Zeker, Bakony be
heerst zijn instrument perfect,
maar aan de begeleiding zat
kraak noch smaak. Omdat het
concert van het Kamerorkest
aan de korte kant was werd al
spoedig besloten tot een toe
gift.
De tweede solist op deze
avond, die ook uit het Neder
lands Philharmonisch Orkest
naar voren trad, was fluitist
Leon Berendse. Hij vertolkte
het concert van Leopold Hoff
mann, evenals Vanhal een
tijdgenoot van Haydn en Mo
zart. Een charmant concertje,
waarvan er dertien in een do
zijn gaan maar waarmee Be
rendse kon aantonen dat hij
een voortreffelijk fluitist is.
Ieder rechtgeaard Kameror
kest heeft de Strijkersserenade
opus 22 van Dvorak op het re-
portoire. Ook het Nederlands
Kamerorkest dat de partituur
verklankte onder aanvoering
van Parkanyi. De weergave
maakte enigszins de indruk
van een routineklus, van enige
bezieling was weinig of niets
merkbaar. Het werd keurig
gespeeld, dat wel.
ADRIAAN HAGER
Video's buit
bij inbraak
RIJNSBURG Bij een in-
braak in een winkel in ge
luidsapparatuur aan de Kerk
straat in Rijnsburg zijn van
nacht vier videorecorders ge
stolen. Twee mannen sloegen
rond half vier met een ijzeren
staaf de ruit van de etalage in,
waarna een forse greep tussen
de uitgestalde goederen werd
gedaan. De dieven gingen er
vandoor in een gereedstaande
Dronken man gaf
valse meldingen
ALPHEN AAN DEN RIJN
De 26-jarige Alphenaar die
gisteren werd aangehouden na
een viertal valse meldingen
heeft bekend dat hij die op zijn
geweten heeft. De man was
volgens de politie zo dronken
dat hij zich niets kon herinne
ren. In de nacht van zaterdag
op zondag meldde de man on
der meer dat een bom lag op
het Geniecomplex aan de
Hoorn en dat een man onder
het bloed langs de kant van de
weg lag.
Dolf Brouwers
wil stopzetting
Van Oekel-strip
DEN HAAG Dolf
Brouwers, de Hagenaar
die op televisie gestalte
gaf aan Wim T. Schippers'
creatie Sjef van Oekel,
heeft een kort geding aan
gespannen tegen Schip
pers en tekenaar Theo
van den Boogaard.
Brouwers wil dat onmiddellijk
wordt gestopt met de uitgave
van de Sjef van Oekel-strip-
boeken, die zijn gebaseerd op
zijn rol in de gelijknamige
VPRO-serie. De Hagenaar, die
nooit enige vergoeding heeft
gehad voor het gebruik van
zijn beeltenis in de strip en op
ansichtkaarten en stickers,
meent dat daarmee inbreuk
wordt gepleegd op het in de
auteurswet vastgelegde portre
trecht.
De strip Sjef van Oekel mag
zich sinds het eerste album
ruim tien jaar geleden ver
scheen in een grote populari
teit verheugen. De boeken zijn
Dolf Brouwers. De Hagenaar
wil dat de Van Oekel-strips uit
de handel worden genomen.
foto: anp
inmiddels in vertaling ver
schenen in Frankrijk, Spanje,
Engeland, Duitsland en Dene
marken. Vertalingen in Noor
wegen en Spanje staan op sta
pel. In Franrijk wordt de strip
onder de naam „Leon la Ter
reur" ook geplaatst in enkele
stripbladen.
Tekenaar Theo van den Boo
gaard kreeg onlangs de Strip-
schapprijs voor zijn creatie, de
belangrijkste onderscheiding
op stripgebied in ons land.
Bloed en Liefde van Godfried Bo-
mans, gespeeld door leraren van
hel Visser 't Hooft Lyceum. Regie en
bewerking: Gerrif Groeneboer. Ge
zien op 13 november in de Leidse
Schouwburg, herhalingen op 14 en
15 november.
Het komt niet zo vaak voor
dat de Leidse Schouwburg
voor een voorsteling meer op
een vol zwembad lijkt dan op
een eerbiedwaardig oud thea
ter. Maar als je als scholier het
vooruitzicht hebt van het bloe
dig overlijden van een flink
deel van je docenten op één
avond, valt het natuurlijk niet
mee om rustig af te wachten.
De leerlingen van het Visser 't
Hooft werden gisteren niet te
leurgesteld.
Het lyceum bestaat zeventig
jaar, heeft een imponerende
schooltoneeltraditie en pakt
dus zeker op dat gebied uit.
Het zijn alleen ditmaal de lera
ren, en niet de leerlingen die
met de billen bloot gaan. Ze
spelen onder regie van Gerrit
Groeneboer Bloed en liefde.
Godfried Bomans schreef het
in zijn jeugd en stopte het vol
historische personages waar
van de meeste elkaar in wer
kelijkheid nooit ontmoet heb
ben, maar die op het toneel
door eikaars toedoen stuk voor
stuk sterven.
Groeneboer zette al eerder een
prachtig music-hallspektakel
op touw en weet wat hij doet.
In Bloed en liefde dikt hij Bo
mans' humor nog eens flink
aan. Vooral het begin van elk
bedrijf is verrassend, daarna
raak je op den duur wel wat
uitgekeken op Bomans archaï
serende grappen en grollen.
Groeneboer had wat meer mo
gen hakken in de tekst, maar
het bleef desondanks dikke
pret gisteren.
De meeste rollen waren sterk
bezet. Jacoba van Beieren (He-
leen Groenendijk, gilletjes sla
kend en als een Walküre het
toneel overkruisend) en de
semi-onversaagde Philips van
Bourgondië (Jos Nijhof, meest
al zelf regisseur, nu ook de
klos) waren als minnaars zeer
aan elkaar gewaagd. Ook mooi
waren de warmbloedige door-
draver Maximiliaan van Oos
tenrijk (Erik Heijnis), de on
verstoorbare vreetzak Iwan de
Verschrikkelijke (Wim Boen
der), de knecht Boudewijn
(komisch talent Ellen Klaver).
En nog velen meer. Noemen
lukt niét, want omdat Bomans
zijn hele klas een rol moest ge
ven, is de bezetting nogal uit
gebreid. Het sterftecijfer be
droeg tenslotte vierendertig.
Leerlingen, raadpleeg het
rooster.
DICK VAN TEYLINGEN
door René de Cocq
Hilversum faalt
„Nou ja, wat moet, dat moet".
Zuurzoet grijnsde de
Volkspolizist in de camera van
het „NOS-Journaal", terwijl
hij probeerde glunderende
Oostberlijners, op weg naar
het Westen, in de rij te
houden. U werkt goed samen
met uw westerse collega's,
probeerde onze
sterverslaggever Pauline
Broekema nog, maar de man
haalde de schouders op. Bevel
is nog steeds bevel.
Ligt het aan mij, als ik niet
helemaal kan geloven in de
vrolijke euforie die heerst
rond de breuk van de
Berlijnse Muur? Begrijp mij
goed: ik heb niets tegen de
vreugdetranen van mensen
die ingelukkig zijn met het
einde van die onwaarachtige
politieke scheiding van twee
stadshelften, van twee
landshelften. Daar ben ik
misschien wel net zo blij mee.
En ik ben mij ervan bewust
dat we historische dagen
beleven.
Maar bij het zien van een
Vopo die lachend bloemen in
ontvangst neemt, gaat toch
door mij heen, dat die man een
paar weken terug zonder met
de ogen te knipperen met
scherp zou hebben geschoten
op alles dat zich buiten de
Regels om in de richting van
de Muur bewoog... De
onverwachte mildheid van de
machthebbers in Oost-Berlijn
lijkt mij voornamelijk
ingegeven door angst en
onzekerheid, en dat zijn nu
eenmaal niet de beste
raadgevers.
En zeker vormen ze geen
solide basis voor vertrouwen
in de consistentie van de
nieuwe maatregelen en de
nieuwe vrijheden. Ben ik een
zwartkijker, als ik toch nog
het gevoel heb dat ergens in
een remise de tanks in
gereedheid worden gehouden
Aan de andere kant: je moet
toch wel een ongehoorde
IJzeren Hein zijn om in het
zicht van alle televisie
camera's van de wereld nóg
een keer het Peking-model te
durven uitvoeren. We hopen
er maar het beste van.
De genoemde euforie heeft
overigens niet alle
Oostduitsers bevangen. Er
bestaat daar ook nog zoiets als
communisme, en mensen die
deze leer een beetje bewust
aanhangen kijken met
afgrijzen naar hun
sectorgenoten die met
overgave hun walmende
Trabantjes naar de westerse
decadentie sturen, hun
kennismakings- Westmarken
daar dan niet omzetten in een
katalysator (als zo'n ding al
zou passen op een Trabi), maar
in een cassettespeler of een
bezoek aan de Reeperbahn, en
in het algemeen denken dat in
het Westen 'alles besser' is.
Dat is bepaald niet in alle
opzichten zo, weten wij ook. In
West-Duitsland bestaan
schrijnende verschillen tussen
de mensen, er wordt fiks
gediscrimineerd, zeker ten
opzichte van de
honderdduizenden
gastarbeiders. Oostduitsers die
er naartoe zijn gevlucht
krijgen wel even een leuke
ontvangst, maar moeten zich
dan een plaatsje bevechten in
een harde, kapitalistische
strijd om het bestaan waarin
heus niet iedereen in een
BMW kan rondjakkeren. Hun
positie is daar vooralsnog heus
niet zoveel florissanter dan die
van de Turken, al spreken ze
dan beter Duits.
Nou ja, genoeg gefilosofeerd.
Vastgesteld moet in elk geval
worden dat ze prachtige
televisie opleveren, die
beelden van stukken Muur die
worden weggetakeld. Je moet
dan het gehinnik van razende
reporter Pauline Broekema en
de lijzige grafstem van
correspondente Hetty Hessels
maar voor lief nemen, of
overschakelen naar een van
de vele buitenlanden die we
tegenwoordig op de
vaderlandse beeldbuis kunnen
verwelkomen.
Daar doen ze het niet alleen
zonder Broekema en Hessels,
maar ze vertonen veel meer
beelden, veel langer en veel
vaker, en een heel stuk
alerter. Wij mogen al blij zijn
als het rigide omroepschema
wordt aangepast om het
„Journaal" vijf minuten
langer te laten duren; in
Duitsland, Engeland en
Veronique gooien ze er
gewoon veel uren extra
zendtijd tegenaan, desnoods
midden in de nacht, ze zetten
hun camera 's in Berlijn en
vertonen alles wat zich daar
afspeelt. Dat kan Hilversum
niet. dat wil Hilversum niet.
Tijdschema is tijdschema. Of is
bevel, bevel?
RENÉ DE COCQ