„Ik heb 42 km naar eer
sjt
ïkkie lopen verlangen"
tMiStpOUDQ
1
mal
Ie
„Mijn voorlopige doel is de Nederlandse top"
ZATERDAG 11 NOVEMBER 1989 PAGINA 31
ballonnen aan de gevel. En een
spandoek over de complete breedte
van de straat met de tekst: 'Paul,
nu ben je eindelijk in beeld'. De
hele (Meidoorn jstraat had Paul
Kluts een warm welkom voorbe
reid. Zondag was hij één van de
23.000 deelnemers aan de twintig
ste marathon van New York. „Niet
te beschrijven wat we daar hebben
meegemaakt. Absoluut de reis van
mijn leven", aldus Kluts razend
enthousiast, een paar uur na zijn
terugkeer in Leiden. Collega en
trainingsmaatje Ton Plugge beaamt
dat. „Mooier kan gewoon niet",
brengt hij een enigszins hees klin
kend stemgeluid uit. „Hoe ik zo
schor kom? Da's van het feesten en
zingen. Maandag zijn we namelijk
door het geluid gegaan daar. Ik ge
loof dat niemand meer praten
kon".
Een gesprek met Kluts (45) en Plugge
(37) over hun belevenissen in The Big
Apple levert een aaneenschakeling van
anekdotes op. New York heeft een diepe
indruk op het tweetal gemaakt. Zeven
dagen zijn ze er geweest, met uiteraard
als hoogtepunt de marathon op zondag.
De twee maakten deel uit van het zoge
heten 3M-marathonteam, een groep van
49 lopers die zich gezamenlijk heeft
voorbereid op de 42 kilometer en 195
meter in de Amerikaanse miljoenenstad.
Onder leiding van trainer Teun de Ree-
de en met financiële steun van het be
drijf waaraan de groep zijn naam ont
leende. Tien maanden lang hebben ze
vijf dagen in de week getraind. Waarbij
elke dag minimaal vijftien kilometer af
gelegd werd.
van Leidenaars Kluts en Plugge geweest.
Kokosnoten
„Als je dat wilt kun je beter een andere
marathon lopen", vertelt postbesteller in
Zoeterwoude Ton Plugge, die eerder de
marathon van Rotterdam tot een goed
einde bracht. "Ik heb de hele afstand
met Johan de Meij opgelopen. We heb
ben het rustig aan gedaan, zodat we nog
een beetje om ons heen hebben kunnen
kijken. Er valt daar namelijk zo enorm
veel te zien. Langs het hele parcours
stonden de mensen rijendik ons aan te
moedigen. Ik weet zeker dat we er op
een gegeven moment uitzagen als kokos
noten, maar die Amerikanen maar roe
pen: 'You're looking good, you're the
best, you did it, you're a winner'. Nou
dan wil je wel lopen natuurlijk". i
"In The Bronx, de wijk waar alles ge
beurt wat God verboden heeft, waren ze
het meest enthousiast. Daar liep je kilo
meters lang tegen uitgestoken handen te
slaan". Paul Kluts vult aan: „Maar één
dag in de week ben je in die wijk je le
ven zeker. En dat is als de marathon er
is. Geweldige mensen die Amerikanen,
maar wel uitsluitend tijdens de mara
thon. Voor de rest vind ik het pokkelui,
die je op alle mogelijke manieren probe
ren te flessen. Altijd te veel geld in reke
ning brengen en vervolgens te weinig
wisselgeld teruggeven. Je moet daar echt
vreselijk goed op je tellen passen. Tjeerd
Scheffer, één van onze groep, is er tot
tweemaal toe ingestonken. Kocht een
fles mineraalwater en moest daar tien
dollar voor neertellen. Da's meer dan
twintig piek!"
Grienen
Bleef Ton Plugge de gehele marathon bij
maatje Johan de Meij, Paul Kluts liep de
afstand in gezelschap van de enige drie
KLUTSEN
PLUGGE
VOLBRENGEN
MARATHON
NEW YORK
Marathonlopers Paul Kluts
(links) en Ton Plugge: „Moe
waren we niet, alleen maar zo
vreselijk blij, dat de tranen
over onze wangen stroomden".
FOTO: ANDRÉ VAN HAASTEREN
dames van de groep: Ellen Kooreman,
Carolien van Stigt en Ingrid Middel
koop. „Ingrid kreeg al na een kilometer
tje of negen last van een oude kniebles
sure en heeft de rest van de tocht met
pijn gelopen. Ze konden wel een beetje
steun bebruiken. Ik trouwens ook".
Toch verklaart Kluts, die in het dagelijks
leven bestellersvoorman bij de PTT is,
niet moe over de finish gegaan te zijn.
„Ik was alleen maar blij. Die drie mei
den waren nauwelijks de eindstreep
over, of die beginnen me daar een pot te
grienen. Nou, en toen heb ik ze even op
gevangen hè. Hoewel dat niet mee viel,
want ik heb maar twee armen en bij me
zelf kwamen de tranen ook. Maar moe,
nee daar had ik geen last van. Wel had
ik vreselijk veel trek in een zware Van
Nelle. Een lekker sjekkie, daar heb ik 42
kilometer lang naar lopen verlangen".
Tranen van vreugde stroomden er bij
vrijwel alle Leidse deelnemers aan de
marathon. Ook bij Ton Plugge. „Johan
de Meij is echt een harde jongen, een
koele kikker. Maar toen hij de finish
over was, stond hij te huilen als een
kind. Ik aanvankelijk niet, maar daar
bracht Tjeerd Scheffer - die vent van die
dure fles Spa - verandering in. Hij komt
naar me toe en zegt: 'Was je vrouw Le-
nie er maar bij, hè'. Ja en toen wilden de
tranen wel komen natuurlijk. Die Schef
fer wist precies hoe hij dat aan moest
pakken, hij deed het er om".
De ruim 42 kilometer door de grootste
voor Plugge, Kluts en de rest van de
groep („vrienden voor het leven") om
nooit meer te vergeten, maar dat geldt
zeker ook voor de dagen ervoor en erna.
Zwerver
Eén van de dames van de groep. Ellen'
Kooreman, had voor alle dagen een pro
gramma uitgestippeld dat de groep in
alle delen van New York bracht. Paul
Kluts vertelt over één van de blevenis-
sen van de groep. „Op een gegeven mo
ment zit er langs de kant van de weg een
zwerver te zingen en te bedelen. Onze
trainer, Teun de Reede, pakt een kam en
een vloeitje en gaat met die kerel mee
zitten blazen. En wij maar dollars in dat
bakkie van die zwerver gooien. Hij was
dolgelukkig. 'Thank you Lord, it's a mi
racle, a miracle', riep hij uit. Twee dagen
later komen we hem weer tegen: in een
kraakhelder wit overhemd en met een
keurig kortgenipt kapsel. Wij hebben die
man gewoon weer op de rails gezet. Nou
ja, in elk geval voor een paar weken
dan".
En zo valt anekdote na anekdote op te
tekenen uit de monden van de twee
PTT-ers, die vier en viereneenhalf uur
over de marathon van New York deden.
„Dat het niet mee zal vallen de dagelijk
se draai weer te vinden, realiseren zij
zich goed. „Vrijdag over een week, de
zeventiende, hebben we al onze eerste
reünie. In De Harmonie. En zondag
gaan we weer voor het eerst trainen,
want we willen als groep bij elkaar blij
ven en naar een volgend doel toewerken.
Wat dat is? In ieder geval de marathon
van Rotterdam, april volgend jaar. En
daarna stellen we weer een volgend doel,
misschien wel Tokyo of zo". Naar New
York gaan ze in elk geval voorlopig niet
meer. „Dat kan een volgende keer alleen
maar tegenvallen. Daar was het dit jaar
te onvergetelijk voor".
PAUL DE VLIEGER
BADMINTONNER CORNO MESKERS NAAR WK-JEUGD
Warmonder Corno Meskers is uitgenodigd voor het WK badminton voor junioren, dat
van 16 tot 27 november in Djakarta wordt gehouden.
FOTO: HENK SNA TERSE
WARMOND - Deelnemer zijn op
een wereldkampioenschap is al een
grote eer op zich. Als het WK zich
in het walhalla Indonesië afspeelt is
er sprake van iets unieks. Op don
derdag 16 november stapt badmin
tonner Corno Meskers in het vlieg
tuig dat hem naar Djakarta voert.
Daar wacht het grote avontuur.
Voorspellingen over de resultaten
durft de Warmondse jeugdspeler
niet echt te doen, daarvoor zijn
land en tegenstanders hem te onbe
kend.
„Die Indonesiérs kennen we niet in Ne
derland. Eigenlijk kennen we amper een
badmintonner uit Aziè. Wij spelen er
nooit tegen, dus voorspellingen over hoe
wij ervoor staan en hoe groot onze kan
sen op een behoorlijk resultaat zijn, valt
echt niet te doen. Wat ik wel weet, is dat
bij de senioren de Indonesische spelers
de beste van de wereld zijn en dat de
Nederlandse top daar nog ver van af
zit".
Corno Meskers uit Warmond laat met
deze uitspraken zijn nuchtere kijk op
een komend avontuur blijken. De jeug
dige badmintonner beseft, dat een carriè
re in zijn favoriete sport nog pas in het
beginstadium is en beschouwt de wereld
kampioenschappen voor junioren in het
warme Djakarta dan ook als een zeer
nuttige ervaring, die ook nog eens een
fel begeerde reis naar het exotische Indo
nesië oplevert.
De uitnodiging voor het WK jeugdbad-
minton komt natuurlijk niet zomaar uit
de lucht vallen. Meskers geldt al vanaf
zijn jonge jaren als een talentvol speler,
die voor zijn sport veel opzij zet en die
een mooie carrière in het badminton zou
kunnen opbouwen. Samen met Quinten
van Daim uit Den Bosch vertrekt de
Warmonder donderdag 16 november
naar Dajkarta, waar op 21 november het
WK van start gaan.
„We gaan onder leiding van Quintens
vader, Tony van Daim, die ook bonds
coach voor de jeugd is, eerst trainen en
acclimatiseren. Quinten en ik komen uit
in het enkelspel, samen spelen we dub
bel en voor de mixed is een partner aan
gevraagd. Vooral van die dubbels stel ik
mij veel voor. Ik heb een knieblessure
gehad en daardoor een flinke trainings
achterstand opgelopen. In de competitie
en in de toernooien mocht ik vanwege
die blessure niet singelen, maar dubbels
heb ik juist heel veel gespeeld. De Zwe
den hebben ook wel eens van de Indone
siérs gewonnen, dus waarom zou ik dat
ook niet kunnen".
Vertrouwen in eigen kunnen is in vol
doende mate aanwezig. Vooral geba
seerd op het feit dat Corno Meskers in
zijn eigen leeftijdsgroepen altijd wel bij
de beste vier van Nederland heeft ge
staan. Het zijn ook hier de dubbelspelen,
waarin de opmerkelijkste resultaten zijn
geboekt. „Toen ik 12 jaar was, won ik
bij de Nederlandse kampioenschappen
de dubbel en de mixed. En ook later is
dat zo gebleven. Bij de zestienjarigen
werd ik met Monique Meijer twee jaar
achtereen kampioen in het gemengddub-
bel. Met Esther Fleurbaay won ik daarna
ook bij de achttienjarigen".
„Maar ik voel dat ik nog steeds vooruit
ga, dus wie weet win ik ook nog wel eens
een eerste prijs in de single". Corno
Meskers traint daarvoor zo'n tien uur
per week. Naast vier uur bondstraining
onder leiding van de begeleider op de
verre trip, Tony van Daim, traint de
Warmonder ook drie uur op de club.
Rob Kneevel staat hier voor de groep.
Privé-trainer Peter de Geer schaaft drie
uur per week aan de techniek van de ze
ventienjarige Meskers, die bij de War
mondse badmintonclub met de toepas
selijke naam 'Steeds Vooruit' de eerste
passen op een badmintonveld zette.
„Maar lang ben ik daar niet gebleven.
Mijn ouders speelden op die club. In
1979, toen ik acht jaar was, mocht ik
voor het eerst mee. Op mijn twaalfde
speelde ik al in Den Haag bij Victor
SIO. Een jaar later werd ik lid van
Dropshot, ook in Den Haag. Daar speel
ik alweer voor het zesde seizoen". De in
middels Al-speler geworden Meskers
heeft een plaats in het eerste team ver
worven. Den Haag is naast Haarlem een
toonaangevende stad voor het badmin
ton geworden. De top van Nederland
speelde in het verleden bij het Haarlem
se Duinwijck. Die club speelt nog steeds
in de eredivisie, maar de Haagse regio
scoort hoger met naast Dropshot ook
landskampioen VELO.
Achterstand
Behoort Corno Meskers inmiddels tot de
subtop van ons land, de wereldtop is
nog ver weg. „De Aziaten hebben hun li
chaamsbouw mee en zijn razendsnel. De
Denen hebben badminton als vak op
school. Daarom staan er naast Aziaten
ook veel Denen op de wereldranglijst. In
Nederland is badminton veel minder be
kend en moet je het naast je schoolwerk
doen. Eigenlijk heb ik dus nu al een ach
terstand. Door volwassenenonderwijs te
volgen heb ik wel wat meer tijd gekregen
om te trainen. Daarnaast werk ik partti
me in de sportzaak van mijn sponsor
Landwer Johan, die mij ook aan een
materiaalsponsor heeft geholpen. En zo
denk ik dan de combinatie van studie,
werk en sport te kunnen maken. Mijn
doel is voorlopig de Nederlandse top, de
wereldtop, dat lijkt mij nog wel ver
weg".
Bij de heren lijkt die uitspraak opgeld te
doen. Bij de dames gaat het allemaal wat
gemakkelijker. Met Eline Coene en
Astrid van der Knaap zijn er wel dege
lijk Nederlandse meisjes, die internatio
naal meedraaien. De Nederlands kampi
oene tot en met 14 jaar, Brenda Conijn,
wordt door Corno Meskers wel getipt als
een goede kanshebber om door te stoten.
De inmiddels vijftienjarige Lissese heeft
echter ook een achterstand op haar Azia
tische collegaatjes, die zich hele dagen
met badminton bezig houden. „En met
tempotraining, want dat missen we
vooral in Nederland. Ik hoop in Indone
sië, waar veel meer op tempo getraind
wordt, ook van die trainingen te kunnen
volgen. Daar hou ik het meest van en
daar leer ik het meest van".
Voorlopig zit er nog tempo in de ont
wikkeling van badmintonner Corno
Meskers uit Warmond en mag hij een
sporttrip maken, waar anderen allen
maar van dromen.
PETER KLEIN
Onder redactie van Peter van der Hulst en Paul de Vlieger.
Fijn
Zomaar een wedstrijd in de zondag vier
de klasse: één uitsluiting, drie boekingen,
een grensrechter die genoteerd wordt en
een trainer die achter de hekken plaats
mag nemen. Het gevolg: toeschouwers
die de scheidsrechter na afloop belagen,
waarbij de man het geluk heeft dat be
stuursleden zich over hem ontfermen.
Met andere woorden: het was weer 'ou-
werwets' fijn langs die lijn.
Moedeloos
Maar ook binnen die lijnen is het niet al
tijd koek en ei. Iemand die daar sinds
kort weer over mee kan praten is Huug
Aandewiel. De blessure-gevoelige speler
van Rijnsburgse Boys moest het duel te
gen ARC voor de derde keer in vier jaar
tijd voortijdig staken. Na een gebroken
jukbeen en een gebroken kaak, verliet de
speler ditmaal hinkend sportpark Mid-
delmors. Zelf dacht Aandewiel eerder
deze week aan een zwaar gekneusde en
kel. Zeker was wel dat hii weer eventjes
vanaf de ziilijn kan toekijken. „Het is zo
'langzamerhand om moedeloos van te
wordenreageerde de verdediger op zijn
reeks van blessures.
Ook Rijnsburgse Boys zal er zo langza
merhand moedeloos van worden. Want,
zonder de andere spelers ook maar iets te
kort te doen, de praktijk heeft in het ver
leden uitgewezen dat een Rijnsburgse
Boys zonder Aandewiel nog wel eens
puntjes in wil leveren.
In het Bloemendorp zal men er zich zo
onderhand het hoofd over breken hoe die
Ongetwijfeld zal er iemand zijn die stille
tjes denkt: misschien moeten we Aande
wiel in de volgende ontmoeting met ARC
maar niet meer opstellen.
Bureaucratie
Ruud Moesman, secretaris van SVLV,
loopt al een aantal jaartjes bij zijn vere
niging mee en dacht daarom ook te we
ten met welke zaken de tuchtcommissie
van de KNVB zich zo bezig houdt.
„Blijkbaar ben je nooit te oud om te le
ren", diende Moesman echter, tot zijn
spijt, te concluderen. Wat was het geval?
De wedstrijd Lugdunum 6 tegen SVLV 4
werd gestaakt vanwege een blessure bij
de scheidsrechter. Omdat de tuchtcom
missie deze zaak in behandeling zou ne
men, kreeg Moesman het verzoek om
een verklaring te geven. Maar, „wat
moet er nu verklaard worden? Dat de
scheidsrechter gesimuleerd heeft? Ik weet
FOTO: HENK SNATERSE
het niet. Of hij werkelijk geblesseerd was
Ik kan daar niet over oordelen. Ik ben in
mijn vrije tijd secretaris van een voetbal
vereniging en geen arts", laat de Voor
schotenaar in het clubblad weten. „Ik
snap er totaal niets meer van. Ik dacht
dat de tuchtcommissie wel wat beters te
doen had dan zich bezig te houden met
een wedstrijd die gestaakt is wegens een
blessure van een scheidsrechter".
Zelf kan Moesman maar één verklaring
bedenken voor de handelswijze van de
KNVB. „Zou men in Leiderdorp bij een
gestaakte wedstrijd de betreffende vereni
gingen, zonder te kijken naar de oorzaak
daarvan, direct om een verklaring vra
gen?"
Moesman heeft er slechts een korte op
merking voor over.
Bureaucratie...
Inventief
Als samensteller van een advertentie
moet je inventief zijn. De goede kanten
van je produkten of diensten zoveel mo
gelijk zien te belichten. En als het even
kan, op een originele manier.
Zinssneden die de samenstellers van de
volgende oproep niet vreemd geweest zul
len zijn:
Woensdag 15 november: kwalificatie
WK 1990 op groot scherm in de kantine.
Geen bobo's
Geen trainers
Geen VIP 's
Geen stavengooiers.
Kunst
Elke speler uit zijn teleurstellingen op ge
heel eigen wijze. Met dat beruchte vinger
tje naar de scheidsrechter, natrappen, of
door gewoon enkele seconden op de
grond blijven liggen: we kennen het alle
maal.
Anders wordt het echter als twee spelers
van een verschillend team zich op dezelf
de, vriendelijke, wijze uiten. Dan wordt
het bijna kunst...
FOTO: ANDRÊ VAN HAASTEREN
£eidóc6outa*it