Doris Baaten: „Getob
achteraf is zinloos
Gerda Havertong vertelt sprookjes van een spin
Ex-Yes werpt muzikaal verleden van zich af
)TAG?1>0QK
KUNST/RTV
QeidócQowuvnt
ZATERDAG 4 NOVEMBER 1989 PAGINA 21
Leven Pasternak verfilmd
LONDEN Het leven van Boris Pasternak, de Russische dich-
jter en schrijver die vooral bekend is om zijn grote roman „Dok
ter Zjivago", wordt voor het eerst verfilmd in een produktie van
de Britse en de Sovjet-televisie.
Sovjet-acteurs zullen alle rollen in de 90 minuten durende film
spelen, die geheel in de Sovjetunie zal worden gedraaid. De Brit
se acteur Robert Powell zal zijn stem lenen voor de rol van Pas-
Iternak in de Britse versie.
IPasternak, die in 1960 overleed, kreeg in 1958 voor zijn gehele
oeuvre de Nobelprijs voor de literatuur toegekend. Deze aan
vaarde hij aanvankelijk. Maar later zag hij zich onder druk van
Jde autoriteiten gedwongen de prijs te weigeren.
Dokter Zjivago, waaraan Pasternak in de jaren '30 begon en dat
in 1956 werd voltooid, werd lang in de Sovjetunie verboden om
dat het kritiek bevat op de Oktoberrevolutie. Publikatie van de
roman in Italië in 1957 en in het Engels in 1958 leidde ertoe dat
Pasternak uit de Schrijversbond werd gezet. De film die in 1965
naar de roman werd gemaakt door de Britse regisseur David
Lean werd in Finland opgenomen, omdat de Sovjetunie daar
voor op haar grondgebied geen toestemming wilde geven.
Parijs' eerbetoon
aan Miles Davis
PARIJS De Amerikaanse
jazztrompettist Miles Davis
heeft gisteren de hoogste on
derscheiding van de stad Pa
rijs, de Grande Medaille de
Vermeil, in ontvangst geno
men. Burgemeester Jacques
Chirac verklaarde bij de uit
reiking dat de onderscheiding
„een lange en trouwe vriend
schap" symboliseerde tussen
de 63-jarige trompettist en de
Franse hoofdstad. Chirac prees
Davis als een muzikant die al
jaren de populariteit geniet
Miles Davis neemt de onderschei- van een breed publiek zonder
ding in ontvangst uit handen van ooit artistieke concessies te
burgemeester Chirac. FOTO: AP hebben gedaan.
Boymans verwerft verloren gewaand meesterwerk
ROTTERDAM Museum Boymans-
Van Beuningen in Rotterdam heeft een
topstuk verworven van de 16de eeuwse
Haarlemse meester Karei van Mander.
Het schilderij werd in 1605 gemaakt en
was eeuwen spoorloos. Voor ruim zes
ton kon het museum het paneel van
106 bij 184,5 vierkante centimeter aan
kopen op een veiling in Londen.
Van Mander (1548-Ï606) is vooral be
kend als auteur van het Schilder-
boeck, uitgegeven in 1604 en tot de vo
rige eeuw een van de belangrijkste
bronnen voor de Nederlandse kunst.
Hij wordt met Cornelis van Haerlem en
Hendrick Goltzius gerekend tot de bes
te meesters van het zogenaamde Haar
lemse maniërisme.
De aanwinst die verloren werd ge
waand, dook plotseling op bij een vei
ling. Afgebeeld is een voorstelling uit
het Oude Testament: de doortocht door
de Jordaan. Het werk staat uitvoerig
beschreven in een biografie over Van
Mander die in 1618 in de tweede editie
van zijn Schilder-boeck werd opgeno
men.
Opdrachtgever voor het schilderij was
wijnkoper Isaac van Gerwen uit Am
sterdam, die te zamen met zijn vrouw
Duyfje Roch is afgebeeld tussen een
groep Israëlieten. Van Mander staat er
zelf op als de voorste drager van de
Ark des Verbonds.
Het Rotterdamse museum kon het
werk verwerven met steun van een
hele reeks voornamelijk Rotterdamse
stichtingen en de Vereniging Rem
brandt.
Journalistenforum
bestaat dertig jaar
HILVERSUM Het Journalistenforum,
het oudste radioprogramma en bovendien
een van de best beluisterde uitzendingen,
viert vanmorgen op radio 1 om 11.00 uur
zijn dertigjarig bestaan.
Het idee voor het „Forum" ontsproot aan
het brein van radiopionier Ary van Nierop.
Zijn bedoeling was schrijvende journalisten
met elkaar te laten praten; discussies uit
lokken waarbij niemand een ander zou ont
zien. In de extra live-uitzending vanmor
gen gaan naast Marga Rijerse van onze
krant onder meer Keimpe Koopmans
(Apeldoornse Courant), Kees Lunshof (Te
legraaf). Pierre Huyskens (Algemeen Dag
blad) en Joke de Gruyter (Elsevier) met al
kaar in discussie.
„MADELON BLOM KIJKT NIET MEER OM" IN DILIGENTIA
AMERSFOORT Doris
Baaten (33) is, ondanks
haar presentatie van het
inmiddels ter ziele gegane
programma Entree op te
levisie, niet zo bekend dat
ze op straat wordt her
kend.
Z§ maakt al meer dan tien jaar
deel uit van de muziektheater-
groep Het Reisgezelschap.
Sinds februari speelt de groep
de achtste produktie in de Ne
derlandse theaters, „Madeion
Blom kijkt niet meer om", dat
op 24 november wordt ge
speeld in Diligentia Den Haag.
Rode draad in „Madeion Blom
kijk niet meer om" is het ge
voel dat je achteraf pas weet
wat je had moeten zeggen of
had moeten doen. „Daar heb
ik zelf nogal last van," zegt
Doris Baaten. „Achteraf altijd
roepen had ik maar dit, of had
ik maar dat is natuurlijk vrij
zinloos, maar het gebeurt. En
daar wilde ik wel een voor-
jstelling over maken".
[Het idee wat de toeschouwer
[achteraf mee naar huis moet
nemen is zoiets als: ga niet bij
de pakken neerzitten, dat ge
tob is nergens nodig voor, kijk
vooruit.
Doris Baaten: „Ik heb een ver
schrikkelijke hekel aan een
boodschap in een programma,
maar dat idee zit er wel een
beetje in. Alle figuren waar de
liedjes over gaan hebben last
van dat gepieker achteraf. En
dat is alleen maar lastig. Je
gaat je dan zo schuldig voelen,
maar je doet er niets meer
Ivo de Wijs
De teksten van de liedjes zijn
van Ruut Weissman, Peter Ro
mer en Ivo de Wijs en de mu
ziek is van Ruut Weissman en
Hans Hasebos. „Het idee is wel
van mij, maar ik schrijf geen
teksten enzo. Ik heb het wel
eens geprobeerd, maar ik vond
ze te slecht. Ik stel hele hoge
eisen aan de teksten en de mu
ziek. En ik heb nou eenmaal
de mazzel dat mensen als Ivo
de Wijs en Hans Hasebos voor
mij willen werken. Dat doe ik
dus zelf nooit beter".
Doris Baaten verhuisde nadat
ze de middelbare school had
doorlopen vanuit Maastricht
naar Amsterdam, waar ze was
toegelaten tot de Kleinkunst
Academie. „Optreden vond ik
toen dood en doodeng," zegt ze
nu. „Maar ik sloeg me er wel
doorheen, want dat was echt
het enige wat ik wilde. Ik wil
de zingen, maar niet klassiek.
De Kleinkunst Academie was
echt op mijn lijf geschreven.
Het heeft wel enige tijd ge
duurd voor ik over mijn podi
umvrees heen was. Ik was het
eerste jaar zelfs als de dood als
ik wat voor mijn klasgenoten
moest spelen".
Lesaanbod
„Na drie jaar ben ik van
school gegaan. Ik heb er een
leuke tijd gehad, maar ik vond
toen dat ik er niets meer op
stak. Op dat moment was het
lang niet zo'n goede en gede
gen opleiding als het nu is. Ik
kreeg toen al snel een baantje
bij Sesamstraat, liedjes inzin
gen. En ik heb toen ook samen
met Ruut Weissman en een
paar andere vrienden Het
Reisgezelschap opgericht, al
heette dat toen nog niet zo.
Toen ik optredens zo eng
vond, viel ik heel erg terug op
van die middeltjes waardoor je
stem beter zou worden. Later
werd ik veel zekerder van me
zelf en een paar jaar geleden
was ik echt helemaal niet bang
meer. En dat was ook weer
niet de bedoeling. Een beetje
spanning is wel goed. Maar nu
ik alleen op het podium sta
zijn de zenuwen weer een
beetje terug".
„Ik voel me nu veel verant-
woordelijker voor het welsla
gen van de voorstelling, dan
toen ik met meer mensen op
het podium stond. En wat ik
later ook ga doen, de twee
solo-programma's die ik nu
heb gemaakt hebben me wat
dat betreft wel verrijkt. Ik zal
nooit meer zo tegen mijn werk
aankijken als ik vroeger
„Ik ben nu constant met mijn
werk bezig. Ik ben pas na mijn
dertigste een beetje serieuzer
geworden. Vroeger werd ik
overal voor gevraagd, maar
over de toekomst nadenken
was er niet bij. Dat ligt ook he
lemaal niet in mijn aard, maar
nu dwing ik mijzelf er toe. Ik
wil de rest van mijn leven dit
werk blijven doen. Dat kan
ook in dit vak. Als het goed
zit, wordt het zelfs steeds inte
ressanter".
„En nu ben ik ook veel leer
gieriger. In '82 en '83 heb ik
meegedaan aan de musical
'Fien'. Ik had een paar kleine
rollen, bij elkaar was het heel
wat. Achteraf heb ik daar veel
van geleerd, maar toen niet. Ik
keek toen wel veel naar Jaspe-
rina en ik was onder de in
druk van de ongelooflijke
kracht die zij op haar leeftijd
nog heeft. Maar ik had beter
op moeten letten, vind ik nu,
achteraf. Daar heb je het dus
al, dat gevoel".
In „Madeion Blom kijkt niet
meer om" is te zien wat er van
Doris Baaten zou zijn gewor
den als ze niet van Maastricht
naar Amsterdam was ver
huisd. „Een lied gaat daarover.
Doris Baaten: „Achteraf altijd roepen had ik maar dit, of had ik
maar dat is natuurlijk vrij zinloos".
FOTO: CLEMENS RIKKEN
Als ik niet naar Amsterdam waren inmiddels al wat ouder
was gegaan, woonde ik nu op geworden en omdat ik het mu-
een boerderij in Limburg en ziekmaken niet echt kon laten,
praatte ik met een ontzettend deed ik mee aan dingen als de
accent. Ik was moeder, van „Soundmixshow".'
twee kinderen. De kinderen CONNIE VERTEGAAL
Cats-nummers hoogtepunt
van musicalprogramma
Kapelzaal, K O (Leiden): Musical
programma door leerlingen en koor
'Gemengd goed' van Thea Ekker-
Van der Pas. Met medewerking van
Ineke Drabbe en Dinant Krouwel
(beide piano), José Lensen (saxo
foon) en Gregor Lense (contrabas).
Gehoord op 3 november. Reprise op
29 november.
K O-docente Thea Ekker-
Van der Plas had uit een aantal
bekende musicals, zoals bij
voorbeeld West Side Story,
Chess Jesus Christ Super Star
en Cats, een aantrekkelijk pro
gramma samengesteld. De leer
lingen en het koor hadden er
duidelijk hard aan gewerkt. Ze
bleken qua zangtechniek heel
wat van hun lerares opgesto
ken te hebben. Er werd name
lijk zeer beheerst en geconcen
treerd gezongen. Desondanks
vielen er toch wel wat schoon
heidsfoutjes te bespeuren. Zo
liet bijvoorbeeld de uitspraak
van het Engels van tijd tot tijd
weieens wat te wensen over.
Het samenzingen pakte ook
niet altijd even goed uit, daar
door waren de teksten soms on
verstaanbaar. Een ander manco
aan het programma was de
eenzijdige aandacht voor de
zang. Musicals zijn een combi
natie van zang, dans en toneel
spel. Juist die combinatie
vormt de kracht en de aantrek
kelijkheid van dit genre. Zon
der dans en toneel blijft er
meestal te weinig van over. De
kans is groot dat het dan een
beetje saai wordt om naar te
kijken en te luisteren. Dat is
zeker zo wanneer songs die
daar echt voor geschreven zijn
niet met de nodige lef gebracht
worden. Een hele gunstige uit
zondering vormde in dit op
zicht de nummers uit Cats. Dat
kwam natuurlijk mede door de
opgezette kattenmaskers, zoiets
is leuk om naar te kijken. Maar
verrassend waren toch vooral
de vertolkingen van 'The Old
Gumbie Cat' (Adrienne Ver-
wey) en de twee stoute katten
'Mungojerrie and Rumpelteazer
(Andrea en Peter Jan van der
Kraats). De avond werd beslo
ten met een degelijk optreden
van docente Thea Ekker-van
der Plas. Zij zong een viertal
nummers uit 'Tell me on Sun
day' van Andrew Lloyd Web
ber, een musical over de onge
lukkige liefdes van een vrouw,
gevolgd door een duet met een
van haar leerlingen, te weten
'All I ask of you' uit 'Phantom
of the opera', eveneens van
Lloyd Webber.
PETER VAN VEEN
Malevich naar Verenigde Staten
AMSTERDAM De National Gallery in Washington brengt in
september volgend jaar de expositie over de Russische avantgar-
distische schilder Kazimir Malevich (1878-1935), die eerder dit
jaar in het Stedelijk Museum in Amsterdam 240.000 bezoekers
trok. Na Washington reist de expositie naar het nieuwe Armand
Hammer Museum in Los Angeles en het Metropolitan Museum
in New York. De directies van de betrokken musea, waaronder
het Stedelijk en het Staats Russisch Museum in Leningrad, dat
het werk in bruikleen geeft, hebben hierover gisteren een over
eenkomst ondertekend. Ter gelegenheid van de Amerikaanse
expositie geeft het Armand Hammer Museum een catalogus uit
in een oplage van 100.000 exemplaren. Daarin staan bijdragen
van Nederlandse, Russische en Amerikaanse auteurs.
Benefietconcert
Rostropovich
AMSTERDAM De violon
cellist Mstislav Rostropovich
geeft op 4 januari in het Con
certgebouworkest in Amster
dam samen met het Rotter-
dams Philharmonisch Orkest
een concert waarvan de op
brengst ten goede komt aan
het Prinses Beatrix Fonds. In
1977 en 1987 trad de befaamde
musicus met respectievelijk
i het Koninklijk Concert
gebouworkest en het Rotter
dams Philharmonisch Orkest
op in benefietconcerten ten
bate van het Wereld Natuur
Fonds. Rostropovich heeft dit
derde benefiet-concert aange
boden aan koningin Beatrix.
Op het programma staan voor
lopig de Rococo-variaties van
Tsjaikowsky en het Symfonie-
concert van Prokofjew, beide
[met Rostropovich als solist.
1 Daarnaast speelt het Rotter
dams Philharmonisch Orkest
onder leiding van Valeri Ger-
gjev de Vijfde symfonie van
Sjostakowitsj. De kaarten kos
ten 100 gulden, aldus de
woordvoerster.
Nationaal Ballet brengt
„The Sleeping Beauty"
AMSTERDAM Het Natio-
naai Ballet geeft tijdens de
kerstperiode in Amsterdam,
Arnhem en Rotterdam 16
voorstellingen van het sprook
jesballet „The Sleeping Beau
ty" in de herziene versie van
de Britse choreograaf Peter
Wright. Eerder dit jaar oogstte
de drie uur durende voorstel
ling op muziek van Tsjaikow-
jsky veel succes. „The Sleeping
'Beauty" is gebaseerd op het
sprookje van prinses Aurora
die na 100 jaar slapen wakker
werd gekust door prins Flori-
mund om met hem te begin
nen aan een lang, gelukkig le
ven. De eerste versie werd in
1890 in het vroegere Sint Pe
tersburg gemaakt door de
Frans-Russische dansgroot-
Imeester Marius Pepita, die er
tsaar Alexander III mee wilde
eren. Philip Prowse heeft voor
de huidige versie goudkleurige
decors en rijk versierde kos-
[tuums ontworpen. Esther
iProtzman danst prinses Auro
ra. Zij kwam daarmee voor het
eerst onder de aandacht van
een breder publiek en ontving
voor deze vertolking recent de
jAanmoedingsprijs van de
Stichting Dansersfonds. Alan
Land danst prins Florimund.
Tijdens de galavoorstelling op
Nieuwjaarsdag worden de
hoofdrollen gedanst door Mer
rill Ashley en Lindsay Fi
scher, stersolisten van het
New York City Ballet. Gedu
rende alle voorstellingen
wordt de begeleiding verzorgd
ioor het Nederlands Balletor
kest onder leiding van Jac van
Steen.
Gerda Havertong, die met sprookjes over de spin Ariahsi het
land doortrekt.
FOTO: DIJKSTRA
DEN HAAG In de tro
pen gaat het zonlicht om
zes uur uit. De schemering
duurt kort, maar voor
kinderen lang genoeg om
van alle kanten aan te ko
men kruipen en een
plaatsje te zoeken op enige
afstand van de vertelster.
De wriemelende handjes en
teentjes komen tot rust, de
natuur zwijgt en daar, in het
duister van de vallende
avond, op het trapje van
haar woonhuis, begint de
.donkere Afrikaanse vrouw
haar vertelling: onverander
lijk over Anansi de slimme
spin en wat hij nóu weer
heeft beleefd.
Het kan van alles zijn.
Gerda Havertong, de actrice
van Surinaamse afkomst die
in 1965 naar Nederland
kwam, vertelt méé. „Ik kan
me die tijd nog levendig her
inneren, zoals ik daar als
kind naar mijn grootmoeder
meeluisterde op de plantage
in Suriname en de omgeving
vergat, ook de vertellende
vrouw, die door haar huids
kleur volmaakt in het don
ker werd opgenomen en al
leen door haar stem aanwe
zig was, vertellend over
Anansi, die alles kon, de held
uithing en alles en iedereen
steeds weer te slim af was, zo
lui als hij ook wel kon zijn".
Een bron van verhalen, die
rechtstreeks de fantasie van
de luisterende kinderen bin
nendrong. Zonder afleidende
omgeving, maar een stem die
vertelling werd, zoals dat al
eeuwen gebeurde.
Gerda: „Heel vroeger werd
de spin Anansi gebruikt in
het verzet van de Afrikaanse
slaven; namen konden na
tuurlijk niet worden ge
noemd, maar uit de verhalen
over Anansi begreep ieder
een wat er werd bedoeld.
Dat was in Afrika al zo, waar
de mensen werden geroofd
en zij elkaar probeerden te
waarschuwen en later in
Amerika. Maar gaandeweg
veranderde het karakter van
de verhalen. Het verzet nam
af, de verhalen bleven als
traditie over en werden kin
derverhalen, met de schelm
Anansi in de hoofdrol. Iets
als de Vos Reinaerde in Ne
derland".
Begin vorig jaar kreeg Gerda
Havertong de E. du Perron-
prijs, op grond van haar
spinneverhalen die zij voor
toneel bewerkte: geld om
met de schrijfster Noni
Lichtveld (met wie zij de
prijs deelde), de journaliste
Lieke van Duin en de musi-
ca Hellen Gill naar Ghana in
Afrika af te reizen, oor
sprong van de Anansi-verha-
len. „Dat was wel gek, ja. Ik
voelde me er thuis, de Gha-
nezen wilden niet geloven
dat ik uit Nederland kwam.
Je leeft boven je stand, zei
den ze. En nu wil je onze taal
ook niet meer spreken, nu je
daar te deftig voor bent ge
worden. Later begrepen ze
me beter en hadden we er
geen enkele moeite mee
vrouwen hun oude Anansi-
verhalen te laten vertellen,
al hadden we daar een gids
voor nodig, die de verhalen
in het Engels vertaalde. Het
werd weer even precies als
in m'n kindertijd".
Nederlands
Anansi kan alles, zoals tallo
ze kinderen in Nederland in
middels weten door de voor
toneel geschreven verhalen
die Gerda Havertong in het
theater komt voordragen.
„Maar als Nederlandse ver
tellingen, hoewel iemand
eens zei, dat het gewoon niet
kon. Je kunt emoties die in
de oorspronkelijke Suri
naamse taal, het Sranang
tongo zo prachtig zijn ver
werkt, niet zo maar in een
andere taal brengen; er gaat
veel te veel verloren. Dat is
natuurlijk wel zo, er gaat ook
veel verloren, maar het blij
ven avontuurlijke verhalen
én de bron, de slimme spin,
gaat niet verloren. Je kunt er
immers alles mee doen".
Niet dat kinderen alles maar
slikken. Maar er is een ijzer-
sterke kinderlogica en wie
die logica door heeft, kan tot
in het oneindige verder. Ger
da: „Dan komt het moment
waarop ik Anansi moet laten
vluchten door een muizen
gat, hoewel hij even tevoren
nog wel anderhalve meter
groot was. Maar dat gaat dan
zo: Anansi maakte zich klein,
zó klein dat...".
Anansi kan alles. „Maar als
ik hem uit Suriname, over
de oceaan naar Nederland
laat komen, dan gebruik ik
toch geen lang Nederlands
touw, maar laat ik Anansi
een spinnedraad weven,
waarlangs hij die overtocht
maakt. Dat kan. Je hebt kor
te en lange draden en deze
keer is de draad lang genoeg
om er de oceaan mee te over
spannen. Gewoon. Ja precies,
zoals Anansi ook z'n rag over
de vervuilde oceaan kan
werpen en daar alle rotzooi
mee aan land sleept. Dan
gaat hij slapen; hij heeft z'n
slimme werk gedaan en dat
de vloed de verzamelde rot
zooi wel weer eens mee terug
zou kunnen slepen, de
oceaan in, is zijn probleem
niet. Hij is immers ook erg
lui... Morgen wéér een dag,
hoor".
Combinatie
Was Anansi aanvankelijk be
stemd om in het geheim be
richten onder zwarten over
te brengen, schals en sluw,
Gerda Havertong vond een
combinatie met hedendaagse
situaties, vervuiling, Green
peace, kernbewapening en
andere levenbedreigende on
derwerpen, met Anansi in de
hoofdrol. De actrice: „Daar
om was ik het met de kritiek
niet eens, dat Anansi niet in
het Nederlands kon, omdat
ik me destijds als kind ook
geen achtergronden bewust
was. Ik luisterde naar avon
tuurlijke, schelmse verhalen,
die niets of nauwelijks meer
met verzet te maken hadden,
zoals in de tijd van de slaver
nij. En op die manier ben ik
nu, op mijn beurt als volwas
sene voor kinderen bezig".
En met succes; Anansi-ver-
halen zijn onlangs in boek
vorm verschenen bij de Ar
beiderspers, geschreven door
Noni Lichtveld, en Gerda
Havertong gaat er voorlopig
gewoon de theaters mee af:
De actrice, die ook naam
maakt met haar aandeel in
Sesamstraat en ander televi
siewerk, in Den Haag vorig
jaar de Etnisch-Culturele
Prijs kreeg voor haar werk
op dit gebied, gaf Anansi in
Nederland een nieuw leven.
„Een Nederlands leven.
Maar als ik met die verhalen
op het podium sta, dan heb
ik wél m'n authentieke, Su
rinaamse kleren aan. Dan
ben ik toch de donkere ver
telster, zoals destijds mijn
grootmoeder op de Suri
naamse plantage. Je kunt in
derdaad niet ólles zo maar
veranderen".
FRITS BROMBERG
Concert Anderson, Bruford, Wake
man Howe. Ahoy', Rotterdam. Gis
teravond.
Het monster is dood, lang leve
Yes... of eigenlijk Anderson,
Bruford, Wakeman Howe.
Want sinds Chris Squire op
succesvolle wijze de naam Yes
claimde, vaart de van oor
sprong Engelse symfonische
rockgroep onder een ander
vlag.
Die naamswisseling blijkt
meer voor- dan nadelen te
hebben, want „what's in a
name" zouden de Engelsen
zeggen. Door de jaren heen is
het geluid van Yes toch voor
een groot deel geassocieerd
met het hoge, ijle stemgeluid
van Jon Anderson en wie kent
drummer Bill Bruford, het
toetsenwonder Rick Wakeman
en gitarist Steve Howe niet.
Als gerenommeerde instru
mentalisten hoeven ze door
een nieuwe generatie muziek
liefhebbers niet direct in ver
band te worden gebracht met
Yes, al speelden ze er allemaal
in. Grootste voordeel voor het
kwartet is echter dat ze geen
verleden met zich meetorsen.
Voor hen is het monster over
leden en gezien de ervaringen
op het podium, gisteravond in
een volgepakt Ahoy', komt dat
vooral het speelplezier ten
goede. De muzikanten funge
ren niet langer als robots, die
als voorgeprogrammeerde
computers een show afdraaien
en later in de kleedkamer ru
zie maken omdat de een 'n
nootje meer dan de ander
heeft gespeeld. Ze hebben dui
delijk schik in het hele gebeu
ren en die positieve uitstraling
resulteert in een veelal uiterst
onderhoudende show.
Daarmee is niet gezegd dat
Anderson, Bruford, Wakeman
Howe nu opeens geen per
fectionisten meer zouden zijn.
Niets is minder waar, maar zo
is de muziek natuurlijk ook
een beetje gecomponeerd.
Maar het echte gekunstelde is
eraf, al moeten de verschillen
de ego's zo op zijn tijd nog
even worden gekieteld. Als
het de beurt is aan Rick Wa
keman kan zijn piano-dans
tussen de klassieken en de
boogie nog voor de nodige op
winding zorgen, maar als Bill
Bruford een drumsolo voor
zijn rekening mag nemen, dan
is het, ondanks het samenspel
met bassist Tony Levin, toch
maar... een drumsolo. Dat de
heren zich niet meer zo over
duidelijk hoeven te bewijzen,
is waarschijnlijk het best zicht
baar bij gitarist Steve Howe.
Zijn enorme arsenaal aan zes-
en twaalfsnarige instrumenten
staat niet langer breed uitge
meten opgesteld op het podi
um, maar tussen de coulissen.
Howe, spelend met zichtbaar
plezier, vormde overigens een
passende tegenpool voor al het
muzikale geweld dat over een
soms dol-enthousiast publiek
werd uitgestrooid. Fraai waren
vooral zijn akoestische snaar-
partijen, die contra de bree-
duitgesponnen toetsenpartijen
van Wakeman, voor federlich-
te subtiliteiten zorgde in de
toch nog altijd behoorlijk bom
bastische muziek. In diezelfde
categorie valt ook de stem van
Jon Anderson. Zijn hoge, ijle
geluid is een verlichting in de
soms overdaad aan klanken.
Misschien vormde daarom het
sprookjesachtige „The Mee
ting" het hoogtepunten van de
meer dan twee uur durende
show. Het was muzikaal in elk
geval het meest simpele num
mer, in een sfeervolle bezet
ting van zang, piano en syn
thesizer. Centraal stond het
werk van de laatste elpee, met
„Brother of mine" als een van
de meezingers, maar de heren
gingen ook terug in de tijd
naar „Close To The Edge" bij
voorbeeld, het nummer dat
nog altijd de pretentie heeft
van een symfonie. In dit soort
composities bleek duidelijk dat
Anderson, Bruford, Wakeman
Howe instrumentalisten blij
ven. Daar is natuurlijk niks op
tegen, zolang ze Jon Anderson
maar niet aan de kant zetten.
HANS PIËT
(ADVERTENTIE)
IFANG BONDI
(Gambia)
Uniek concert van de specia
listen van de Afro-Manding-
Sound bekend van African
Music (Delft) en World Roots
(A'dam).
Nu terug in Nederlandl
K0RZ0 THEATER
Prinsestraat 44
wo 8 nov 22.00 u
reserveren: 070-637540
toegang: 12,50 en 10,-
Messiah van
Handel naar
Den Haag
DEN HAAG De authentie
ke Messiah van Handel wordt
op 20 december uitgevoerd in
de dr. Anton Philipszaal in
Den Haag. Uitvoerenden zijn
het Winchester Cathedral
Choir en de London Handel
Orchestra onder leiding van
Roy Goodman.
(sopraan), John Mare Aimsley
(tenor) en David Wilson John
son (bas). De oorspronkelijke
Messiah werd begin 18e eeuw
voor het eerst in Dublin uitge
voerd Volgens organisator H.
Petri is het de eerste keer dat
de Messiah van Handel op de
oorspronkelijke manier wordt
uitgevoerd in Nederland. Het
Winchester Cathedral Choir is
een jongenskoor.
