„Residentie Orkest kan
zich meten met de besten"
Opera, rock en autorijden
in aardige schelmenroman
Verrassend seniorentoneel bij Vrij Theater
KUNST/RTV
EcidócSomxmt
MAANDAG 30 OKTOBER 1989 PAGINA
Vrij Theater met het teniorenpro-
jekt „Lot" in de regie van Kees
Thielen. Vrij Theater te Den Haag,
gistermiddag. Herhalingen: 31 ok
tober om 14.15 uur en 4 en 5 no
vember om 20.15 uur.
Al jaren werkt een groep
senioren aan een eigen
voorstelling bij het Vrij
Theater. Dit jaar heeft de
groep zich onder regie
van Kees Thielen de
vraag gesteld „Wat is
goed en wat is slecht?"
•en „Waarom moet mij dit
overkomen?".
Rond deze gegevens is een
amusante voorstelling ont
staan, die al improviserend
vaste vorm heeft gekregen.
Het eerste dat opvalt is het
grote enhousiasme waarmee
de spelers zich inzetten voor
„hun" produkt. Het verhaal
bevat talloze onverwachte
komische momenten. Twee
evenoude mensen arriveren
in het hiernamaals. Doordat
zij beide dezelfde geboorteda
tum en naam en voorletters
dragen, komt de hemelboek-
houding in de war. Zij wor
den naar de aarde terugge
stuurd en moeten daar iets
belangrijks verrichten en een
van de twee zal dan wel toe
gelaten worden.
Heel mooi van enscenering is
deze voorstelling. De Goden
op hun wolk bestieren het
heelal. Door voortdurend ge
kibbel worden zij door Zeus
tot de orde geroepen. Jenne-
ke Hoorenman is .Satanicus.
In alles probeert zij het kwa
de te vinden en geniet er
zienderogen van. Carmen
Hulst is Venus. Met haar zui
delijke accent ontstaat er een
heel amusant karakter. De
hoofdrollen worden vertolkt
door Leo Crane als zwerver
en Miep Steen als bekakte
dame. Zij moet als zwerver
terug en hij naar de rijke fa
milie. Prachtig contrastrijk
zijn hun belevenissen. Zij
moet leren „gewoon" te pra
ten en als een persiflage op
„Het Spaanse graan.." leert
zij „Het vuile wijf van Gijs".
Heel onderhoudend is het pi
anospel van Jopie de Vries,
die èn het tussenspel èn de
begeleiding van de liedjes op
zich neemt. De senioren heb
ben zich kunnen uitleven in
hun rollen. Kees Thielen
heeft met de groep een amu
sante en bewonderenswaar
dige toneel-musical afgele
verd, die door de grote inzet
van de betrokkenen het be
roepstoneel naar de kroon
steekt.
ROB VAN DER MIJL
Bolivia wil rechten
van de „Lambada"
PARIJS De regering van Bolivia heeft zaterdag
meegedeeld voor de Franse rechter de producenten
te gaan vervolgen van de „Lambada", het grootste
platensucces in Europa de afgelopen zomer. De
Franse producenten Oliver Lorsac en Jean Georga-
karakos hebben „de originele compositie gepla
gieerd", zo verklaarde de Bolivaanse functionaris
Tito Hoz de Vila in Parijs. Hoz is parlementariër
van de provincie Cochabamba, waaruit de compo
nisten van de „Lambada", de gebroeders Ulises en
Gonzalo Hermosa, afkomstig zijn. De Franse produ
centen hebben de componisten inmiddels een schik
kingsvoorstel gedaan van 300.000 gulden. Maar
daarmee neemt Bolivia geen genoegen. „Dit voorstel
is een vorm van economisch kolonialisme", zei Hoz
de Vila, die er aan toevoegde dat Bolivia „zijn natio
nale erfgoed" zal verdedigen. De zaak komt op 13
november voor bij het gerechtshof in Parijs.
Vijf winnaars Ikea Awards
delen in totaal 380.000 gulden
AMSTERDAM Tijdens een bij
eenkomst in de Rietveld Acade
mie in Amsterdam worden op 18
november vijf Ikea Awards uitge
reikt aan personen die zich ver
dienstelijk hebben gemaakt op
het terrein van design („ontwerp-
kunst"). Zij delen een bedrag van
in totaal 380.000 gulden, aldus de
Ikea Foundation.
Het fonds stelt ook' beurzen ter be
schikking en heeft in totaal een miljoen
gulden beschikbaar. Prijswinnaars zijn
de Oostenrijkse architecte Margarete
Schuette-Lihotzky, de Amerikaanss
ontwerper en auteur Arnold Fried
mann, de Nederlandse architect er
kunstenaar Jan Slothouber en de Ne
derlandse keramist Jan van der Vaart,
tevens leraar aan de Rietveld Acade
mie. De vijfde winnaar wordt 18 no
vember bekendgemaakt. Dan zijn in de
Rietveld Academie ook exposities te
zien van de prijswinnaars en de afde
ling binnenhuisarchitectuur. Beide ex
posities duren tot en met 1 december
De Ikea Foundation, opgericht in 1983,
heeft als doelstelling de stimulering
van vernieuwende en mooie ontwerpen
voor de woonomgeving.
DIRIGENT ALDO CECCATO NA TOERNEE:
DEN HAAG De leden
van het Residentie Orkest
kunnen na hun terugkeer
gistermiddag terugzien op
een glansrijke en zonnige
twaalfdaagse toernee. Ne
gen concerten onder lei
ding van de Italiaan Aldo
Ceccato in Wenen, Salz
burg (2x), Linz, Inns
bruck, Feldkirch, Neucha-
tel, Bazel en Luxemburg,
één concert onder leiding
van de Fransman Alain
Lombard in Straatsburg.
Op een enkele uitzondering na
waren alle concerten tot en
met de laatste plaats uitver
kocht, zónder uitzondering
waren alle concerten een groot
succes en was het publiek en
thousiast.
Aldo Ceccato is voor het Resi
dentie Orkest geen onbekende,
al enkele jaren verzorgt hij
gastdirecties. Hij kent het or
kest en hij kent de Dr. Anton
Philipszaal en in een gesprek
dat ik tijdens de reis met hem
voerde heeft hij zijn mening
zowel over het orkest als over
de zaal gegeven. Het zijn posi
tieve meningen voorzien van
kanttekeningen. Ceccato: „Het
Residentie Orkest heeft zoveel
kwaliteit dat de leden trots
kunnen zijn van dat ensemble
deel uit te maken. Weinig or
kesten in de wereld zetten zo'n
voortreffelijke Bruckner neer
als het Residentie Orkest. Juist
omdat het orkest zo goed is en
juist ook omdat het bestaat uit
musici die stuk voor stuk veel
in hun mars hebben zou van
dit orkest meer uitstraling
kunnen uitgaan. Volgens mij is
er geen enkele reden om zich
minder te voelen dan de or
kesten in Amsterdam en Rot
terdam. De potentie binnen
het Haagse orkest is groot, dat
is toch ook op deze toernee ge
bleken".
De meereizend toehoorder kan
dat bevestigen. De vierde sym
fonie van Brahms bijvoorbeeld
groeide artistiek per concert.
Weliswaar kreeg Ceccato en
kele jaren geleden niet voor
niets in de Brahms-stad Ham
burg de Brahms-prijs, maar in
het Residentie Orkest trof hij
een ensemble dat zijn intenties
wist te realiseren. Ceccato is
een dirigent die de musici ei
gen verantwoordelijkheid
geeft, de vrijheid om zich te
ontplooien.
gend", zegt de even jeugdige
als talentvolle fluitiste Eline
van Esch die op ieder concert
door Ceccato nadrukkelijk
werd bedankt voor haar won
derschone aandeel. Eén van de
orkestleden die al vele jaren
meeloopt, typeert hem met de
opmerking: „Ceccato laat het
orkest ontspannen spelen zon
der dat iemand gaat slabak
ken".
„Discipline en concentratie
zijn voor een orkest belangrij
ke eigenschappen" meent Cec
cato. „Het meest gewichtige
moment van een repetitie is
vlak voor de aanvang, want
dan moet iedereen het gevoel
hebben: nu gaat het gebeuren,
nu gaan wij samen werken
aan de totstandkoming van
een vertolking. Dat is een
kwestie van mentaliteit. Con
certmeesters moeten dan niet
toelaten dat er nog grapjes ge
maakt worden of dat de één
iets roept naar de ander. Disci
pline en concentratie. Het is
voor een orkest ook heel be
langrijk om naar elkaar te le
ren luisteren en dat kan door
middel van kamermuziek in
allerlei bezettingen. Naar el
kaar luisteren, juist dót zou in
de Philipszaal nog verbeterd
kunnen worden".
Bij één van de zitrepetities tij
dens de toernee heeft Aldo
Ceccato een verhandeling ge
houden over de akoestiek in
de Philipszaal. In ons gesprek
licht hij toe: „Het Haagse pu
bliek heeft in de Philipszaal
éen uitstekende zaal, een zaal
waarmee men gelukkig kan
zijn. Het gaat mij om het ge
beuren op het podium. Een or
kest moet niet alleen maar uit
sluitend mezzo-forte kunnen
spelen, dynamisch moet alles
mogelijk zijn. Het slagwerk
moet voluit kunnen klinken,
de blazers moeten forte en for
tissimo kunnen spelen zonder
dat de klank van de strijkers
wordt overstemd. Zich altijd te
moeten inhouden geeft frus
traties en daarom heb ik tegen
de orkestleden gezegd dat zij
en de akoestici in gezamenlijk
overleg naar een oplossing
moeten zoeken. Ik ben ervan
overtuigd dat die oplossing er
is en de Philipszaal is het
waard om zich daarvoor in te
spannen".
Volgens Ceccato moet een di
rigent, die kleur in zijn orkest
wil brengen, zich vooral rich
ten op componisten als Bartók,
Sibelius, Strawinsky, de Fran
sen, maar ook Skijiabin en de
Zuidamerikaan Ginastera.
Ceccato houdt er in zijn diri
gentenpraktijk geen favoriete
componisten op na. „Kwaliteit
is voor mij het belangrijkste.
Als ik één componist afzon
derlijk zou moeten noemen
dan is dat Mozart. Ik bedoel
dan de minder bekende Mo
zart zoals van zijn canons, mo
tetten en serenades. Als Ita
liaan druk ik natuurlijk ook
de Italiaanse componisten aan
mijn hart. In mijn jeugd stond
Verdi boven alles, maar mijn
opinie is wel veranderd, meer
hang naar dramatiek. Dan
Rossini met zijn grote fantasie,
Bellini, Resphigi, Dallapiccola
en niet te vergeten Petrassi. Ik
zou nog wel eens het Stabat
Mater van Rossini of het Ver-
di-Requiem in Den Haag wil
len brengen. Voor dat Requi
em zou ik als bas Robert Holl
willen hebben, die man heeft
tijdens onze toernee in dat
werk van Schmidt toch in
drukwekkend en formidabel
gezongen".
Deze maand komt Aldo Cecca
to naar Den Haag terug voor
enkele concerten met het Resi
dentie Orkest. Het orkest
waarmee hij na het laatste
toernee-concert in Luxemburg
een klein feestje vierde: Lu
xemburg was het dertigste
land waar hij dirigeerde.
ADRIAAN HAGER
Johry van Tegenbos: „De bochten
rijder van de opera". Uitgave Man-
teau. Prijs 34,90.
„In tegenstelling tot de andere
romans van dezelfde schrijver,
betreft het hier een volstrekt
fictief verhaal. Het is dan ook
onzinnig gelijkenissen met be
staande personen en instellin
gen te vermoeden". Een vari
ant op de gebruikelijke mede
delingen in de meeste fictie
boeken. Deze staat in „De
bochtenrijder van de opera",
van Johny van Tegenbos, van
wie ik overigens nog nimmer
een roman of wat dan ook te
genkwam.
Het is niet onbelangrijk om
deze mededeling goed in ge
dachten te houden bij het le
zen van dit aardige debuut,
omdat je steeds maar weer het
gevoel hebt dat er vele perso
nen uit de wereld van de ope
ra en muziek in figureren;
vermaarde zangers, dirigenten
en intendanten. Maar het lijkt
er niet veel toe te doen of er
een wie-is-wie achter dit ver
haal schuil gaat, want in deze
wereld blijken aardig wat pro-
to- en archetypen rond te lo
pen, die symbool zijn voor vele
soortgenoten, zo leer je uit dit
verhaal.
Het leuke van Tegenbos is de
plaats die hij zich als verteller
en commentator verschaft. Hij
geef het woord aan de chauf
feur van de directie van de
grote Opera-instelling in „De
Hoofdstad", waarbij je onmid
dellijk het gevoel hebt dat je
aan de Munt-Opera in Brussel
moet denken. Maar het maakt
allemaal niet uit, want het
gaat niet om een sleutelroman,
maar om een nieuwe schel
menroman, waarin de ik, die
chauffeur, allerlei meemaakt,
waar hij min of meer betrok
ken bij is, maar waar hij uit
eindelijk toch buiten moeten
blijven. En het zal in Milaan,
Wenen, Londen, Parijs of
Brussel wel ongeveer op de
zelfde manier toegaan.
Die directie-chauffeur, die
dwars door Europa reist in
grote wagens, is eigenlijk bezig
met popmuziek. Hij maakt
deel uit van de popgroep „Ca-
nalGrande" en heet nog Figa
ro ook. „Ik kan niet blijven
ronddolen!" verzucht hij in het
begin van het boek. „Hij zegde
zijn kraakpandenbestaan in
souterrains vaarwel en zocht
een flat aan de rand van de
Hoofdstad". Het avontuur gaat
beginnen, al dacht Figaro dat
hij het in de kiem smoorde,
door die chauffeursbaan aan te
nemen.
Geestig zijn de passages met
aanduidingen als delen van
een opera: „Recitativo",
„Duetto", „Aria e Coro" of
„Sinfonia e Marcia". Natuur
lijk valt er ook te lachen om al
het gedoe met vooraanstaande
opera-figuren, hun vrienden
of vriendinnen, hun kinderen
of andere aanhang. Maar echt
leuk begint het te worden als
een echte, vergeten opera in
het geding komt („Daphne"
van Heinrich Schiitz) die ja
renlang in manuscriptvorm
een vergeten leven leidde op
de planken van de naburige
Keizerlijke Bibliotheek.
Aan het eind van de roman
van Tegenbos komt het dan
nog tot een eerste voorstelling
van dit werk, „de creatie".
Maar Figaro zal die niet zien,
want hij laat de Opera Imperi
al d'Europe in de steek, na het
overlijden van zijn baas.
De dood van die directeur,
Adam, is op zich overigens een
ware opera-scène in grote tra
ditie, waarlijk melodramatisch
en slechts begrijpelijk voor de
liefhebber van het genre.
Want al is lang niet alles in
orde met dit boek, je kunt één
ding vaststellen: „De bochten
rijder van de opera" is een
pracht leesboek voor opera-
minnaars. En die zijn zoals|
bekend niet gauw met iets
tevreden. Of wordt het een
verfilming met Urbanus in de
Figaro-rol?
JAN VERSTAPPEN
Bewegingstheater in
Haags Gemeentemuseum
DEN HAAG Bewegingstheater BEWTH uit Amsterdam heeft
een nieuwe voorstelling voorbereid. Deze keer is Berlages laat
ste schepping, het Haags Gemeentemuseum en met name de ar
chitectuur ervan, inzet en uitkomst van de voorstelling. De pre
mière is op 8 november voor ten hoogste negentien personen.
Tot 23 december zijn er van woensdag tot en met zondag twee
avondvoorstellingen. De nieuwe reeks voorstellingen wordt als
gebruikelijk in een gebouw gegeven. BEWTH werkt al jaren
lang in een aantal gebouwen van bijzondere of grote architec
tuur.
Oostblok-theater in Circustheater
DEN HAAG In december zullen verschillende artiesten uit
het Oostblok een bezoek aan Scheveningen brengen. Theater,
circus en opera uit Tsjechoslowakije en Polen zullen in het Cir
custheater te zien zijn. Op 6 december voert het Zwarte Theater
van Praag „Alice in Wonderland" op. De acteurs zijn allen in
het zwart gekleed en spelen tegen een zwarte achtergrond. Door
een speciale belichting komen het Witte Konijn, de Maartse
Haas, de Hartenkoningin, de Hoedenmaker en de Rups tot le
ven. Vijf dagen later, op 11 december, betreedt de Poolse Staats-
opera van Krakau het podium van het Circustheater. Het gezel
schap zal „La Cenerentola", het moeilijkste stuk van Rossini, ten
gehore brengen. Niet sprookjesachtig maar „zeer aards": de
practisch aangelegde raadsheer Alidoro neemt de plaats in van
de goede fee. Een armband neemt de plaats in van het gouden
muiltje. Van 21 tot en met 23 december presenteert Martin Han
son het Staatscircus van Praag met tijgers, beren, paarden, ze
bra's en kamelen.
Jaarboek voor deftige dames
Om het 75-jarig bestaan van
het Bijenkorf-gebouw in
Amsterdam luister bij te zet
ten, heeft het warenhuis het
Dames-jaarboek opnieuw
uitgegeven.
Dit naslagwerkje ziet er
op een paar wijzigingen na
precies hetzelfde uit als
het oorspronkelijke door
Emily de Buisonje-Klijn sa
mengestelde boekje, dat vlak
voor de voltooiing van het
nieuwe onderkomen van de
Bijenkorf aan de Dam, in
1913 verscheen. Hiermee leg
de de Bijenkorf de grondslag
voor een lange reeks van ei
gen boekuitgaven.
Het Dames-jaarboek valt
misschien nog het best te
omschrijven als een agenda
voor deftige vrouwen. Het
waren immers alleen de be
ter gesitueerden die destijds
bij de Bijenkorf hun inkopen
deden. Maar het jaarboek
heeft ook wel iets weg van
de moderne schoolagenda
vanwege de vele tips en an
dere informatie die er in
staat. Daardoor geeft het
jaarboek een aardig beeld
van de bemoeienissen van
vrouwen met het huishouden
begin deze eeuw.
Zo bevat het jaarboek naast
het kalendarium, tips over
het inmaken van groenten
en fruit, menulijsten, een
kasboekgedeelte en de spoor-
en posttarieven van weleer.
Bij „Raadgevingen voor het
gezin" kan men lezen hoe
pijntjes kunnen worden
voorkomen en hoe etenswa
ren bewaard moeten worden
en onder „Wat iedere dame
weten moet" lezen we dat
zijde gewassen moet worden
in een mengsel van honing,
zeep en jenever.Zelfs aan
wijzingen voor het opstellen
van een arbeidscontract voor
dienstboden ontbreken niet.
Het Dames-jaarboek is geïl
lustreerd met de originele te
keningen en foto's en is ver
krijgbaar bij alle filialen van
de Bijenkorf.
CLARISSE BUMA
Linda Ronstadt baadt zich
in orkestrale klankenzee
Cry like a rainstorm - Howl like the
wind. Linda Ronstadt. Elektra
WEA. Results. Liza Minnelli. CBS.
De muzikale wegen die de
Amerikaanse zangeres Linda
Ronstadt (41) in haar carrière
insloeg, maakt van de bij een
breed publiek geliefde David
Byrne een beginneling. Hoe
wel de artistieke invulling
van de Newyorker, die op
zijn laatste solo-elpee „Rei
Momo" de Latijns-Ameri
kaanse muziek exploiteert,
veelal interessanter is, dan de
wijze waarop Ronstadt met
de door haar gekozen mu
zieksoort omgaat opent ook
Linda de deuren naar andere
culturen en poetst zij door
het poppubliek vergeten pla
ten op.
Hoewel bejubeld als country-
zangeres was voor Ronstadt
een ding duidelijk: haar stem
moest de parel van de popu
laire muziek worden. Het
bleek een taak die haar goed
af ging, maar Linda kan dan
ook zingen. Bovendien wilde
ze de door Amerikanen zo
geliefde hokjesgeest vermij
den en maakte dan ook di
verse uitstapjes van folk tot
Amerikaanse westkust-rock.
Maar ze liet ook de opera en
het zingen van smartlappen
niet ongemoeid. Haar laatste
project was de elpee „Cancio-
nes de mi padre" (nummers
van mijn vader) een plaat vol
Mexicaanse folkliedjes uit de
jaren dertig en veertig.
Voor de Linda Ronstadt-fans
was het dan ook behoorlijk
spannend wat haar volgende
carrière-zet zou zijn. Die
kaarten liggen nu op tafel en
blijken verrassend, maar niet
direct spectaculair. Op „Cry
like a rainstorm - Howl like
the wind" baadt Linda Ron
stadt zich namelijk in een or
kestrale klankenzee en zijn
de oesters als parels in de
duetten die zij met Aaron
Neville (van de Neville Bro
thers) zingt. De interactie
tussen orkest en stem geeft
de plaat zijn heel eigen ka
rakter. Ze exploiteert haar
instrument ten volle in een
verzameling nummers, die
een Veelal sentimenteel ka
rakter hebben, maar even
goed rock als gospel herber
gen. Als ze haar stem in be
dwang houdt, klinkt Ron
stadt vertederend, doet ze dat
niet en is voor haar de balans
tussen stem en orkest zoek,
zoals in „When something is
wrong with my baby", dan
krijgen haar stembanden een
harde, koude, wat gemene
klank.
De opnamen van „Cry like a
rainstorm - Howl like the
wind" verliepen niet geheel
zonder problemen. Het auto
ongeluk, dat ze kreeg, be
zorgde haar blijvende rug
problemen met als gevolg dat
ze al tijdens de opnamen
voor „Canciones" haar musi
ci en arrangeurs in bed lig
gend moest ontvangen. Lin
da: „Ze hadden in eerste in
stantie de indruk dat ik ze
wilde verleiden, maar ik kon
echt niet staan". Tijdens „Cry
like a rainstorm - Howl like
the wind" kwamen de pijnen
terug en was ze gedurende
twee weken aangewezen op
de telefoon. „Peter Asher
(producer en manager) liet
mij dagelijks de vorderingen
horen door het apparaat".
Filmcomplex
Deze plaat dankt zijn speciale
klankkleur vooral aan de op
name-studio, waarvan Linda
gebruik maakte. Ze koos
voor de Skywalker ranch,
het filmcomplex van de le
gendarische filmer George
Lucas. Daar werd, in een van
ruimtes, het Sky
walker Symphony Orchestra
opgenomen. De natuurlijke
akoestiek van die omgeving
is bijna voelbaar als je naar
de plaat luistert. Maar niet
alleen de akoestiek en het in
gehuurde crème de la crème
van strijkers en blazers
maakt deze plaat tot een pa
reltje. Op alle fronten heeft
Linda Ronstadt de hulp kun
nen inroepen van bewezen
talent. Zo komen behalve
Aaron Neville, ook (Beach
Boys-zanger) Brian Wilson
(voor „Adios"), en veel ge
vraagde studiomuzikanten
als Russ Kunkel, Jimmy
Webb en Robbie Buchanan
opdraven.
Op „Cry like a rainstorm -
Howl like the wind" gaat het
om een gouden huwelijk tus
sen Linda's stem en de strij
kers en blazers. Zelfs dege
nen die niet van Linda Ron
stadt houden, zullen dat
moeten toegeven.
Liza Minnelli
De Amerikaanse Liza Min
nelli is een vrouw met veel
talenten. Behalve een prach
tige stem heeft haar uitstra
ling op het toneel en het wit
te doek voor het nodige hart
zeer gezorgd bij mannen die
in haar fonkelende ogen en
Linda Ronstadt opent de
deuren naar andere culturen
en poetst door het poppu
bliek vergeten platen op.
FOTO: WEA
te grote neus een liefdesver
klaring lazen.
Maar iedereen wordt een
dagje ouder. Zo ook Liza
Minnelli, die na de laatste ja
ren te zijn overladen met on
derscheidingen op zoek ging
naar nieuwe uitdagingen en
die vond in de popmuziek. Ze
zocht contact met het uiterst
succesvolle, Engelse duo The
Pet Shop Boys, die even
daarvoor de Engelse zangeres
Dusty Springfield nieuw hit
leven hadden ingeblazen.
„Results" is het bewijs dat
een op papier misschien wat
wonderlijke combinatie in de
praktijk rijpe vruchten af
werpt. Liza schittert als nooit
tevoren in nummers die,
emotioneel gezien, uit het
diepst van haar hart lijken te
komen, maar tegelijkertijd
muzikaal de hitpotentie de
poneren, die The Pet Shop
Boys eigen is. Nu ze Liza
Minnelli over de streep heb
ben getrokken, lijkt het ope
nen van een hitfabriek niet
ver weg en kunnen ze in de
trant van Stock, Aitken
Waterman een gouden toe
komst tegemoet zien.
Hoewel het Lowe Ten-
nant-nummers zijn, voorziet
Liza het materiaal van haar
eigen stempel. Vocaal, de
tekst doorvoelend, past ze
haar volume aan. Ze buldert
en vertedert. The Pet Shop
Boys schreven zeven van de
'tien nummers. Het zijn de ju
weeltjes van deze plaat. En
hoewel een compositie als
Tanita Tikaram's „Twist in
Imy sobriety" zijn uitwerking
mist, blijft het een plaat die
zeker resultaten zal boeken
in de hitlijsten.
HANS PIËT
Aldo Ceccato voor het Residentie Orkest, dat gisteren terugkeerde van een Europese concerttour
nee. FOTO: PR