Woody Allen de beste van de drie Eerste zege Leidse SRC NEW YORK STORIES' Moed kun je ons niet ontzeggen" Prettig gestoorde komedie De grootste en lekkerste taart van uw leven Eet u natuurlijk met uw familie en kennissen op uw trouwdag. FILM/ SPORT EeidócSommit VRIJDAG 27 OKTOBER 1989 PAGINA 16 het moeilijk als schildershulpje in Cop- BABYLON 1: „New York Stories" met Woody Allen, Nick Nolle, Ro- sanna Arquette en May Questel. Re gie: Francis Coppola, Martin Scor- se8e en Woody Allen. Zet drie regisseurs van naam achter de camera, laat ze een kort gegeven verfilmen en je hebt meteen iets van een com petitie: Wie van de drie is de beste? In dit geval wint Woody Allen het dik van Francis Coppola en Martin Scorsese. Want die drie zijn het die met „New York Stories" een drie luik van New Yorkse verha len verfilmden. Het idee van de film komt van Woody Allen, die zelf zo'n vastgeroeste New Yorker is dat hij niet buiten een straal van een kilometer van de Rus sian Tea Room (Manhattan) kan leven. Hij had nog een ge geven dat te klein was voor ta fellaken en te groot voor ser vet en vroeg collega's Coppola en Scorsese of ze ook zoiets hadden. Hun drieluik is uiterst wisselvallig. Scorsese maakte met „Levenslessen", het por tret van De Egoïstische Kun stenaar. Nick Nolte speelt hem, een reus van een schil der, die op loeiharde muziek van Procul Harum en Puccini enorme doeken volsmeert. Hij valt op een assistente, maar die wil hem niet. Hij wringt zich in allerlei bochten om het meisje in het ledikant te pra ten, biedt haar gratis en voor niets levenslessen aan waarbij hij de wijsheid voornamelijk naar zichzelf toe manipuleert. Om, wanneer de dame (Rosan- na Arquette) het echt niet meer uit kan houden, met een ander aan te pappen. Een knipoog naar de Grote Ego's van de kunst, bedacht door scenarioschriver Richard Price (die even te zien is op een ver nissage) en die zich weer ba seerde op de dagboeken van Dostojevski's minnares en be schermelinge Apollinaria Soeslova. Maar daar merk je weinig van. Onder regie van Scorsese wordt het aardig, wat gemaniëreerd maar onderhou dend. Familiefeest Dat kan niet gezegd worden van Francis Coppola's bijdra ge, „Leven zonder Zoe". Een modieus sprookje over het dochtertje van een rijk echt paar dat alleen met een butler in het Sherry Netherlands Ho tel resideert. Vader is als een soort James Galway, fluitspe lend op weg door de wereld. Moeder doet datzelfde in een andere richting, fotograferend. Via een kinderfeestje en een verloren diamanten oorhanger probeert het meisje de levens van pa en ma terug te range ren op één spoor. Het is teleur stellend kinderachtig voor een regisseur als Coppola, die er een familiefeestje van maakt. Het idee is van zijn dochter Sofia die ook de kostuums ont wierp, vader Carmine maakte de muziek, zuster Talia Shire speelt de moeder en er is een baby Gia Coppola te zien (van wie is onbekend). Coppola's film ziet er uit als een dwars doorsnede van Elegance, Vo gue en Donna. Een en al Ar mani, Lagerfeld en Chanel. Gelukkig is Woody Allen er nog met een meesterlijke mini-komedie over een wat schlemielige joodse advocaat (uiteraard door hemzelf ge speeld) die hevig onder de plak zit van zijn jiddische Mama. In principe is het niet meer dan een anecdote, een mop, maar Woody Allen past een principe toe dat vergelijk baar is met het van het film doek stappen van zijn persona ges in „Purple Rose of Cairo". Advocaat Woody wordt gek van zijn moeder, die elke keer als hij met vriendin (Mia Far- Drie regisseurs in New York: Francis Coppola, Woody Allen en Martin Scorsese, row) thuiskomt foto's van hem gert. En half New York om- in babybroekje opdiept en hem hoog kijkend medelijden heb- het zweet in de handen brengt ben met Ma. Het komt pas met leuke verhalen uit de kin- goed wanneer Woody doet wat derkamer. Tijdens een optre- zij van hem verwacht: trou- den van een goochelaar ver- wen met Moeder, dat wil zeg- dwijnt Mama. Niet voor lang, gen met een vrouw die je een want ze duikt hoog boven jiddische-mama-in-opbouw New York weer op, als een zou kunnen noemen. Allen meer dan reusachtige oer- noemt zijn film dan ook met moeder die vanuit de hemel een woordspeling op Sopho- haar zoon verwijten toeslin- kies' drama „Oedipus Wrecks". Leuk, pittig en ty-l pisch Allen.'Dus volop eenre-! gelige satiris. Overigens wordt! de joodse moeder gespeeld! door Mary Questel. Zij was dei stem van Betty Boop in de! oude Fleischer-cartoons (ze! herhaalde dat nog even voor' „Roger Rabbit") en van Olive Oyl (Olijfje) in de Popeye-te-' kenfilms. Een prachtrolletje. BERT JANSMA LEIDEN De heren van de LSRC hebben in de landelijke squashcompeti- tie hun eerste zege ge boekt. Dekker Warmond schoot duidelijk tekort te gen koploper Dickysquash II. Casino Noord wijk ont ving weinig tegenstand van Sluipers. De heren van de Leidse SRC delen niet langer in de malai se, die het damesteam nu al vier weken treft. De eerste winst, op het bezoekende Rhij- enhof werd overtuigend bin nengehaald. Wico Heemskerk stond achtereenvolgens 0, 2 en 4 punten af. Peter Altenburg vervolgde het rijtje door 4, 6 en 8 punten aan de tegenstan der toe te staan. Het derde winstpunt kwam op naam van Ruud de Maagd, die alleen de derde game met 10-8 verloor. Invaller Jaap Arndzen incas seerde een nederlaag. In de eerste divisie schoot Dekker Warmond duidelijk tekort tegen koploper Dickys quash II, dat liefst met drie vroegere eredivisiespelers uit komt. Brian Witherden en Graham Smith waren kans loos tegen 'reserves' Ad Hes- kes en Maurice Wolters. Briël van der Poel pakte de derde game (met 10-8) tegen Marcel Snieder, een voorbeeld, dat door Allard van der Weerden tegen Carl Waldron werd ge- Casino Noordwijk had had geen kind aan het Reeuwijkse Sluipers. Freek Voogd, Jan van Duin en Anton-Will van Zoelen stelden met 3-0 partij winst de zege veilig. Ook hier stond de invaller, de Engels man Simpson, een partij af. Brian Witherden van Dekker en Jana van Duijn van de LSRC behoren tot de favorie ten bij de NK squash 35+, die dit weekeinde bij het Amster damse Dickysquash worden verspeeld. Witherden neemt de koppositie in bij de heren, waar de voor de eerste maal meespelende Anton-Will van Zoelen wel eens een gevaarlij ke outsider kan zijn. Jana van Duijn staat als finaliste getipt bij de dames. PETER KLEIN Trimloop bij De Bataven LEIDEN De Leidse atle tiekvereniging De Bataven houdt morgen de eerste trim loop van het nieuwe seizoen. Om 15.00 uur klinkt op het sportpark de Leidse Hout het startschot voor de deelnemers aan de herfstloop. Deelname kost 3,50 gulden (t/m 14 jaar 2,50 gulden). Een uur eerder kan de conditie worden getest tijdens de zogenaamde cooper- testen. Het inschrijfgeld be draagt hier 2 gulden, respec tievelijk 1,50 gulden voor kin deren t/m 14 jaar. FOTO: DIJKSTRA. TEKENAAR ROLAND TOPOR: V) AMSTERDAM Het beste advies aan Cor Kop pies van Cipecenter Am sterdam en ae Studio-bio scoop Den Haag lijkt teke naar Roland Topor in te huren voor de draaiduur van zijn film „Marquis". Topor is uit Parijs over om de première van zijn film kracht bij er zetten. Het wordt orkaankracht, want de kleine Franse schrij ver/tekenaar, zoon van een Poolse schilder, praat en drinkt iedereen onder tafel en laat dat gepaard gaan door schaterwerk met lachkracht 7 op de schaal van Homeros. Zet zo'n man voor je bioscoop en hij praat iedereen bin- Het zou wel eens nodig kun nen zijn voor Topors „Mar quis". Een film voor niet- preutse kijkers, met honden, varkens en andere beesten tij dens de Franse revolutie. Met een in de Bastille opgesloten markies, geïnspireerd op de beruchte markies De Sade, die ook nog eens diepzinnige dia logen houdt met zijn eigen (plastic) fallus, voorzien van een kinderstemmetje. Een mengsel van ideëen over revo lutie en - vooral - de macht van sex en het schisma tussen - zeg maar - hoofd en buik. Halverwege weet je het wel, de beestekoppen blijven vooral bizar, kunnen je nauwelijks meer boeien. Topor houdt een pleidooi voor een anderssoortige cinema dat interessanter is dan de hele „Marquis". Af en toe wordt hij onderbroken door de regis seur, Henri Xhonneux, met wie hij eerder, in opdracht van Thijs Chanowski, de heel wat onschuldiger serie „Tele-cat" maakte. „Neem een sigaar, hè, hè, hè" schatert Topor voor hij van wal steekt. „Mijn film heeft in Frankrijk geen schan daal veroorzaakt. Goed, rechts hield er niet van, links vond 'm niet leuk om andere rede nen. Het probleem ligt anders: „Marquis" is een film die bui ten de markt valt. Cinema is voor het grote publiek „Bat man", „Rambo", James Bond. Dat zijn gebeurtenissen. Ik heb er niets op tegen. Maar mijn film is een film van ideeën. Een film waarin veel gepraat wordt, teveel vind jij. Goed, maar de sprekende film be staat bijna niet meer. De cine ma van vandaag heeft de zwij gende film teruggevonden. De Spielbergs, de James Bonds zijn in feite zwijgende films. Ze zeggen niets. Ik hou van zwijgende films, maar waarom alleen zulke? Met „Marquis" heb ik een film willen maken die er nog niet was. Dat kan niet. Wel met boeken. Ga naar een boekhandel, vraag naar een boek over witte wijn, haaruitval, sex, alles is er. Film dreigt éénsoortig te wor den, voorgeprogrammeerd voor de massa. Bestemd voor de „prime time" op tv. Ik ben geen'Amerikaan, Dustin Hoff man is mijn buurman niet en ik heb geen sterren bij de hand. Ik maak een kleinere ci nema. Belangrijker?" Topor barst weer in lachen uit: „Hè,hè, samen een glas wijn drinken, dat is belangrijk". En moed? Topor en Xhonneux bijna gezamenlijk: „Ja, moed kan je ons niet ontzeggen". BERT JANSMA ,THE DREAM TEAM 99 CINEAC 1: „The dream team" met Michael Keaton, Chrstopher Lloyd en Peter Boyle. Regie: Howard Zieff. Eerst heeft het er veel van dat regisseur Howard Zieff „One flew over the cuckoo's nest" nog eens dunnetjes heeft over willen doen. „The dream team" speelt namelijk in een psychiatrische inrichting, waarvan een aantal patiënten een uitstapje naar buiten gaan maken dat grote gevolgen zal hebben. Bovendien is hun lei der zo gek nog niet, maar hoofdzakelijk onaangepast en behept met teveel fantasie. Michael Keaton speelt die jon gen. Van Batman naar Mad man. En hij kan er honderd keer zoveel acteertalent in kwijt dan vanachter z'n rubbe ruitmonstering in de stripver filming. In dat allereerste be gin is „The Dream Team" ma tigjes. Formans „Cuckoo's nest"-film moet je al meteen vergeten. Wat je ziet zijn de bekende cliché's uit het „gek kenhuis": de patiënt die denkt dat hij dokter is (Christopher Lloyd), de man met het Jezus- complex (Peter Boyle) en de dikke jongen die alleen maar in honkbaltermen kan praten. Hun groepstherapie gaat voor spoedig vindt de dokter en hij neemt ze mee in een busje naar de honkbalwedstrijd in New York. Wanneer een van de patiënten een plasje moet doen in een steeg, is de dokter getuige van een moord door politie-agenten op een collega, wordt neergeslagen en de pa tiënten staan alleen in de grote stad. Dan volgt er een serie wat als los zand aan elkaar hangende scènes, die op zich zelf wél steeds aardiger wor den. Netheidsfanaat Lloyd die in New York vuil van de grond blijft rapen, Bóyle die terecht komt in een getuige- niskerk en daar een halve striptease ten beste geeft. Dej agressieve Keaton is het bestq geschikt voor de straten van New York en als de groep el-! kaar weer gevonden heeft (via de politie) neemt hij de leiding om zijn gewonde psychiater te redden. Halverwege de film gaat da formule van „The dream! team" werken. Zijn het nie< alleen maar de „gekkengrap-j pen" die het moeten doen,' maar krijg je een gevoel vanl solidariteit met die overigens' onder de druk van de verant-j woordelijkheid, steeds beteij functionnerende patiënten. Op die momenten is Zieffs film een prettig gestoorde komedie waarom goed te lachen valti Die de patiënten in hun waar de laat en die duidelijk maakt dat de wereld vaak gekker i: dan de binnenkant van een in richting. BERT JANSMA Christopher Lloyd, Peter Boyle en Stephen Furst: vanuit de psychiatrische inrichting „normaal" New York in. pB Jan Holvast voor uw foto-video- reportage Door meer dan 30 jaar ervaring kunnen wij de meeste zorg besteden aan uw huwelijksfoto- video- reportage. Laat dus op deze dag het maken van de foto- en^rideo- reportage over aan de vakman, dan kunt u rekenen op kwaliteit.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 16