een beetje te netjes
Die man heeft
zó h enorme klasse
werkelijk uniek
Popgroep Normaal loopt marathon van New York
h le Meisjes brengen
net puntgave routine
Stuck with a fantasy9
1<[UNST
Ecidoe Commit
VRIJDAG 6 OKTOBER 1989 PAGINA 17
&MBURG Dertien
I ir na zijn laatste tour-
1 e, met Wings, staat Paul
cCartney weer op het
1 dium voor wat je het
st kan omschrijven als
n „Magical History
I rr"*
ze magische rondreis door
geschiedenis kreeg eerder
1 se week een extra dimensie
irdat de ex-Beatle met zijn
fei irkaravaan stopte in Ham-
-g, de Duitse havenstad
ar hij aan het begin van de
en zestig de eerste schrede
weg naar wereldsucces zet-
Deze keer was het echter
1' vochtige Kaiserkeller,
s onderdak bood aan Paul
Cartney co, maar het mo-
ne Alsterdorfer sportcom-
- x, dat goed is voor achtdui-
id man.
or McCartney die, samen
ït The Beatles, in 1966 voor
laatste keer in Hamburg
eelde, moet deze terugkeer
n nostalgische aangelegen-
:id zijn geweest. Het was niet
)ff in hem te merken. Zelfs op
persconferentie die de mid-
eeig voor de eerste van twee
jj ncerten werd georganiseerd
de Kaiserkeller, vervulde
vooral de rol van komedi-
Lachend liet hij weten dat
publiek sinds die dagen
ïwelijks is veranderd. Paul:
ïoen wij hier speelden, kon
ajn de reacties van de men-
E ienhoren of ze je muziek goed
fooden of niet. Dat is nu nog
Wzo".
Tussen het beantwoorden van
de vragen, slaakte hij regelma
tig Duitse kreten als „Aus-
weiskontrolle", het was een
stuntje dat hij 's avonds tijdens
de concerten veelvuldig zou
herhalen.
Paul McCartney was niet naar
Hamburg gekomen om het
verleden te herleven. Dat was
voorbij. Behalve die eerste
middag was zijn verblijf in de
havenstad kort, maar hevig.
Er was weliswaar een apparte
ment gehuurd in het uiterst
sjieke Atlantic Hotel, maar
Paul en zijn vrouw Linda heb
ben er nauwelijks hun gezicht
laten zien. Het tweetal maakte
er slechts in de uren voor het
concert gebruik van om er wat
te eten en te drinken (er wa
ren verschillende flessen rode-
en witte wijn, mineraalwater
met en zonder koolzuur en
verschillende theesoorten aan
wezig). Na beide optredens
vloog het tweetal per privé-
vliegtuig terug naar de kinde
ren in Schotland. De rest van
de groep, bestaande uit Chris
Whitten (drums), Robbie
Mcintosh (gitaar), Hamish Stu
art (gitaar) en Wix (toetsen),
logeerde wel in het hotel.
Bijzonder
Deze wereldtournee, die Paul
McCartney behalve in Europa,
ook in Australië, Nieuw Zee
land, Brazilië, Japan en de
Verenigde Staten brengt, is in
veel opzichten bijzonder. Zo
laat de zanger-componist zich
voor het eerst in zijn lange
carrière eeris echt uit over wat
hem bezighoudt door de inter
nationale milieu-organisatie
Friends Of The Earth te steu
nen. In de Beatles-periode was
het vooral John Lennon die
zich duidelijk uitsprak over al
lerlei zaken. Dat McCartney
zich hard maakt voor een
schoner milieu, waarschijnlijk
ingegeven door Linda, is niet
op een hinderlijke manier in
de show verwerkt. Slechts aan
het einde van het bijna twee
ënhalf uur durende concert,
maakt Paul er even een op
merking over. Wie meer in
formatie wil, kan terecht in
het prachtig uitgevoerde en
gratis verstrekte tourboek,
waarin overigens ook allerlei
leuke wetenswaardigheden
over McCartney zijn terug te
vinden.
Dat deze wereldtournee veel
weg heeft van een Magical
History Tour, heeft met de op
zet van de show te maken.
Een groot deel van het optre
den is gevuld met Beatles-re
pertoire. Daarbij grijpt Paul
ook terug naar nummers die
hij nooit eerder op het podium
bracht zoals „Sgt. Peppers",
aan elkaar gesmeed door een
klein gitaarduel tussen Robbie
Mcintosh, Paul McCartney en
Hamish Stuart. Bovendien be
gint elk concert met een op
drie grote schermen gebracht
nieuwsoverzicht, waarin de
belangrijkste wereldgebeurte
nissen van de afgelopen dertig
jaar worden begeleid door en
afgewisseld met eerst de mu
ziek en beelden van The Beat
les en later die van Paul
McCartney. De nostalgie is
daarbij compleet wanneer
blijkt dat Beatles-regisseur Ri
chard Lester verantwoordelijk
was voor deze film. Hoewel de
beelden niet echt opmerkelijk
zijn, geeft het aardig aan welk
stempel The Beatles op die pe
riode hebben gedrukt.
Beatles-materiaal
Waarom Paul McCartney voor
een enorme bulk aan Beatles
materiaal heeft gekozen tij
dens deze tournee (achttien
Beatles-nummers tegenover
zes van zijn nieuwe elpee, zes
uit de rest van zijn solo-carière
en twee covers) blijft een on
beantwoorde vraag. Tijdens de
persconferentie zei hij erover:
„De breuk met The Beatles
was als een scheiding. En na
zoiets is het niet waarschijnlijk
dat je direct nummers van je
ex-vrouw speelt. Maar er is in
middels genoeg tijd overheen
gegaan om alle wonden te he
len en nu kan ik weer spelen
waar de mensen om vragen".
In Hamburg blijkt dat het Be
atles-materiaal na zoveel jaar
nog niets aan kracht heeft in
geboet en klinkt het even fris
als de dag waarop het werd
opgenomen. Het weemoedige
„Eleanor Rigby", met een
prachtig uit foto's opgebouwd
decor, is een van de vele be
wijzen dat Lennon McCart
ney tijdloos materiaal hebben
geschreven, waar komende ge
neraties van zullen blijven ge
Paul McCartney ...met een voorgeprogrammeerd toetsenbord is het moeilijk improviseren....
nieten. Soms vormt het een
schrille tegenstelling met de
huidige McCartney-composi-
ties, die af en toe wat al te
lichtvoetig zijn.
Spontaniteit
Overigens heeft de ex-Beatle
wel zijn tijd mee, want dankzij
de sterk verbeterde techniek
kan hij een groot deel van dat
jaren zestig werk brengen.
„Golden Slumbers", „Carry
That Weight" en „The End"
waren in 1976 waarschijnlijk
hopeloos de mist ingegaan. Na
deel van al die techniek is, dat
'er van veel spontaniteit geen
sprake is. Met een voorgepro
grammeerd toetsenbord is het
nu eenmaal moeilijk improvi
seren. Hierdoor klinkt het dan
ook veelal te netjes en wijken
de versies niet echt af van die
van de plaat. Alleen bij het
meer simpele materiaal is er
wat ruimte, maar die wordt
niet echt benut. Toch zijn er
genoeg verrassingen en valt er
volop te genieten. Zo wordt
„Put it there" aan het einde
aaneengesmeed met het laatste
deel van „Hello Goodbye" en
heeft „Coming Up" een uiterst
ritmisch jasje gekregen (de in
vloed van Hamish Stuart?).
Zowel muzikaal als visueel is
de show knap opgebouwd. Zo
zet McCartney heel wat op het
spel wanneer hij met zijn nog
nauwelijks opgewarmde en
daardoor wat stroeve stemban
den spetterend begint met „Fi
gure of Eight" en „Jet" en
even later achter de piano
plaatsneemt voor „Maybe I'm
Amazed". Het is een klanka-
vontuur dat telkens maar net
goed afloopt. Hoewel John
Lennon onvervangbaar is,
heeft hij in met Hamish Stuart
(ex-Average White Band) een
goede vervanger gevonden. De
hele groep staat overigens zijn
mannetje (zo zijn de drumpa
tronen die Whitten uitdenkt
een genot), al blijft de rol van
Linda McCartney als muzi-
kante wat onduidelijk. Zij staat
tijdens een groot deel van het
Duitse concert van achter haar
toetsenbord, dat ze nauwelijks
aanraakt, foto's van het pu
bliek te maken.
Ook visueel valt er volop te
genieten. Hoewe.l de bloemen,
die de laatste elpee „Flowers
In The Dirt" sieren, steeds
weer in allerlei vormen wat te
nadrukkelijk terugkeren in
het decor, is de computerge
stuurde lichtshow en laser een
staaltje van vakmanschap,
waaraan lang moet zijn ge
werkt. Het sluit in kleurscha
kering en -keuze perfect aan
bij de gebeurtenissen op het
podium.
Wie overigens denkt aan één
kaartje niet genoeg te hebben,
kan voor een tweede nog te
recht op 10 november. En dat
is misschien niet eens zo'n
slecht idee als'je bedenkt wat
er allemaal op het uiterst in
ventief gebouwde podium ge
beurt.
HANS PIËT
de groep die op 5 november, al -of niet op klompen, de
van New York zal lopen.
FOTO: ANP
ZELHEM Wie dezer dagen door de
Achterhoek toert, loopt grote kans enke
le 'bekende Nederlanders' tegen te ko
men. Zanger Bennie Jolink en gitarist
Paul Kemper van de Achterhoekse boe-
renrockformatie Normaal zijn momen
teel namelijk fanatiek aan het trainen
voor wat wel eens het hoogtepunt van
hun sportieve carrière zou kunnen wor
den: deelname aan de New York City
Marathon op 5 november.
Paul en Bennie lopen voor een goed doel: de af
deling cardiologie van het Koningin Beatrix
Streekziekenhuis in Winterswijk, dat nieuwe
apparatuur niet kan betalen. Een speciaal hier
voor in het leven geroepen stichting heeft daar
om eén aantal prominente Achterhoekers ge
vraagd om in de marathon mee te lopen en zo
geld voor het ziekenhuis te verzamelen. En als
je het over prominente Achterhoekers hebt,
kun je om Normaal natuurlijk niet heen.
Overigens lopen niet alleen Paul en Bennie
mee, maar ook de grootste 'höker' uit de Ach
terhoek, het 'boegbeeld' van de boerenrock-
groep: Hendrik Haverkamp. 'Groten Hendrik'
heeft zelfs een moeilijkheidsgraad ingebouwd:
hij loopt de 42 kilometer dwars door New York
niet op super-de-luxe trimschoenen van hon
derden guldens per paar, maar op klompen.
„Gewoon" op klompen, zegt hij trouwens zelf.
Want Hendrik, als 'normale' boerenjongen,
loopt eerlijk gezegd liever niet eens op schoe
nen. En hoewel zijn 'wooden shoes' ongetwij
feld straks in New York de nodige opzien zul
len baren, denkt hij er beter op vooruit te zul
len komen dan al die andere hardlopers op
schoenen.
Wie Normaal een beetje kent weet dat de groep
bestaat uit sportfanaten, ondanks het zorgvul
dig opgebouwde image van bierzuipende en
'daldeejende' rockmuzikanten. Bennie is een
motorcrosser, („Een sport die echt heel wat
vraagt van je lichamelijke conditie!"), maar ook
allerlei andere sporten bedrijft hij met liefde.
„Dat moet ook wel", aldus de Normaal-zanger.
„Als je het in ons vak wilt volhouden, kun je
echt niet de hele dag bierdrinken en verder
niks. Rock and roll is op zichzelf al een vorm
van topsport. Dat betekent dat je je lichaam ook
in topconditie moet houden, wil je het net als
wij vele jaren volhouden in deze branche".
Ook hardlopen hoort bij het scala van sporten
die Bennie regelmatig beoefent. En ook'Paul
Kemper strekt regelmatig op die manier zijn
benen. „Alleen is het specifieke marathonwerk
voor ons allebei nog vreemd", aldus Paul. „Tot
nu toe hebben we de voorkeur meer gegeven
aan het cross-countrywerk. Lekker dwars door
het bos, heuveltjes op en af en over slootjes
springen. En dat vraagt een heel andere manier
van lopen. Daarom moeten we dan ook nog
best wat oefenen".
Over de kans de New Yorkse marathon uit te
lopen durven Paul en Bennie nog niet echt iets
te zeggen. Voor Paul hangt de afstand die hij
haalt ongetwijfeld ook ten zeerste af van de
toestand van zijn (onlangs geblesseerde) knie.
Als het daarmee goed gaat, is hij 'niet pessimis
tisch'. En Bennie? „Ik durf het echt niet te zeg
gen. 't Is geen kattepis, die marathon. Maar ik
ben eigenwijs van aard en wil altijd het onder
ste uit de kan halen".
JAN BUTER
Meisjes.
itA Meisjes met: „Stuck with a fan-
e:ky" in de regie van Rob van Woer-
u, m. Diligentia te Den Haag, gister-
ond. Herhaling: Vanavond om
■l 15 uur
n
0 et eerste theaterprogramma
in De Meisjes blinkt vooral
,a t door perfektie. De vier da-
es hebben allen wel iets bij-
3 'nders. Gelukkig houdt hun
'hoonheid gelijke tred met
j® in talent.
E e voorstelling biedt een grote
- iriëteit aan zangnummers,
ekende en minder bekende
"pmuziek wordt op een punt-
've wijze gebracht. De mu-
ek staat volledig op de band
i dat werkt helaas de routine
'de hand. Elk lied is afgepast
flf laat slechts weinig ruimte
hl wr improvisatie. De voorstel-
4 ig krijgt daardoor iets van
rl en langspeelplaat.
elukkig brengen zij enkele
ai ederen „a capella" waardoor
M stramien wordt doorbro-
ai *n. In een uitgekiende to
il fclzetting verloopt de show
tl Wjes. Opvallend zijn de ster-
n i zangstemmen, die prettig in
het gehoor liggen. Af en toe
worden de liedjes onderbroken
door skètches. Op die momen
ten blijken de Meisjes ook ko
mische kwaliteiten te bezitten.
Met behulp van vier stoelen
worden er mooie plaatjes geto
verd. Gebaren en mimiek slui
ten aan bij de inhoud van
zang- en spel. Geraffineerde
kleding ondersteunt het thea
trale effect. Met veel vaart
brengen de vier talentvolle
vrouwen hun show in twee
maal drie kwartier.
De slecht bezette zaal van Dili
gentia was helaas funest voor
de sfeer. Hierdoor kreeg de
voorstelling niets „extra's" en
bleven De Meisjes beperkt tot
het toneel. De broodnodige
vonk die een optredende groep
moet doen overslaan naar het
publiek bleef achterwege en
de hardwerkende meisjes kre
gen slechts een fractie van de
erkenning die zij verdienen.
Misschien dat vanavond, met
een volle zaal, de toehoorders
wel meegaan in hun perfekt
uitgewerkte fantasie.
ROB VAN DER MIJL
CANDY DULFER HEEFT PRINCE AAN HAAR VOETEN
AMSTERDAM Ze blijft
natuurlijk niet dat acht
tienjarige wonderkind
met altsaxofoon, Candy
Dulfer. Ze is inmiddels
net twintig, maar toch:
een wonderkind is ze nog
een beetje. Ze is net terug
uit Amerika, waar ze op
bestelling van wereldster
Prince muziek en beelden
heeft opgenomen voor een
videoclip, en meegespeeld
op platensessies.
Hij had de Broek-in-Water-
landse muzikante daarvoor
weggeplukt uit Los Angeles,
waar ze net begonnen was aan
opnamen met een andere we
reldattractie: de groep Euryth-
mics. Dat is heel eervol alle
maal, natuurlijk. Maar Candy,
nog net zo nuchter als ze zich
al jaren manifesteert, laat we
ten dat ze toch liever met een
eigen band op tournee gaat.
„Het is natuurlijk fantastisch,
werken met dat soort mensen,
op dat niveau, en ik had het
nooit willen missen. Ik heb er
enorm veel van geleerd, en
het doet mijn loopbaan ook
geen kwaad, mag ik wel zeg
gen. Maar wat ik het lekkerste
vind is gewoon eigen baas zijn,
met eigen mensen m'n eigen
muziek maken."
„Wat dat betreft zit ik in een
goeie positie: ik kan zelf kie
zen, ik kan het allemaal zelf
uitmaken. Bij Prince is alles
heel strak georganiseerd, ie
dereen moet precies doen wat
hij wil, en de muzikanten om
hem heen mogen al blij zijn
dat ze werk hebben - dat is in
Amerika al heel wat. Maar ik
hoef niet zo nodig, ik heb nu
drie maanden voor hem ge
werkt, en nu ben ik blij dat ik
weer even m'n eigen gang kan
gaan".
Vorige week was Candy heel
eventjes (aan het eind van het
programma, vlak voor de slot-
tune werd ingezet) te gast bij
Sonja Barend op de televisie.
Daar kon ze, voor ze werd on
derbroken voor de vertoning
van een stukje Prince-clip
(van het liedje 'Party Man')
waarin ze te zien is, even mel
den dat ze zo blij was terug te
zijn uit Amerika, dat ze het
Wilhelmus had gezongen en
de grond gekust.
Was het zo erg? „Ach nee, na
tuurlijk niet, ik heb het ook
leuk gehad. Maar ik zat in
Minneapolis, en dat is echt
platteland, waar bijna niks ge
beurt, en dan zat ik ook nog in
een hotel aan de buitenkant
van de stad. Tegen iemand
van 'Oor' (de muziekkrant)
had ik gezegd: Minneapolis,
dat is het Heerenveen van
Amerika. Maar ik wil de in
woners van Heerenveen niet
beledigen, want ik denk dat
dat nog heel gezellig en leven
dig is vergeleken bij Minnea
polis".
Heeft ze veel gespeeld in
Amerika? „Dat was het groot
ste probleem nog: ik heb ge
woon te weinig te doen gehad.
Wat studiosessies met Prince,
en met verwante muzikanten
als de groep The Time, nu en
dan even meegespeeld met
mensen. Maar eens even lek
ker loos gaan op een podium,
dat was er niet bij, en er gin
gen dagen voorbij dat ik niks
te doen had".
Tien maanden
Wat gaat er nu gebeuren?
Candy, voorzichtig: „Dat is
nog niet helemaal duidelijk, ik
ben nog in onderhandeling.
Prince is een grote tournee
van plan, nu zijn Batman-plaat
zo aangeslagen is, iets van een
maand of tien, en hij gaat er
van uit dat ik meega. Maar ik
ben het daar nog niet met me
zelf over eens. Tien maanden,
dat is wel erg lang, ik weet
niet of ik dat wél wil. Je bent
dan zo'n beetje een jaar uit de
roulatie hier; als je terugkomt
moet je alles weer opnieuw op
bouwen. De muzikanten met
wie ik zou willen werken zijn
dan allemaal ergens anders
onderdak".
Terug 'on the road' met een ei
gen band, dat blijft toch haar
eerste keus. „Zeker weten.
Maar ik wil het goed organise
ren, misschien eerst een plaat
maken om mezelf goed in de
markt te zetten. En dan optre
den". Alleen in Nederland, of
ook daarbuiten? „Nou, ik ben
niet tegen het buitenland,
maar ik heb er niet veel trek
in om met een net niet afge
keurd busje vol mensen en
spullen op pad te gaan, en in
vieze hotels te slapen. Aan de
andere kant: met mijn soort
muziek ben ik in Nederland
een beetje aangewezen op het
clubcircuit, en daar zit nou ook
weer niet zoveel geld. Dus ik
zal wel wat verder moeten kij
ken".
Filmmuziek
Hoe kwam ze eigenlijk daar in
Los Angeles terecht? „Dat is
een toevalstreffer. Ik was in
contact met Dave Stewart
(muzikaal leider van de Eu-
rythmics - RdC) gebracht door
Ben Verbong, de regisseur, die
hem had gevraagd om de mu
ziek te maken bij zijn nieuwe
film, 'De caissière'. En Ben
had hem voorgesteld om mij
daarbij te gebruiken, omdat de
muziek dan nog beter zou pas
sen bij zijn hoofdpersoon, een
jong meisje. Stewart zei onge
zien ja, en dat betekende een
week opnamen in Londen,
met de band van de Euryth-
mics".
„Een heel bijzondere ervaring
was dat. Er was nauwelijks
iets van tevoren afgesproken,
we improviseerden collectief
bij het zien van beelden uit de
film. En dat werkte fantas
tisch, echt heel mooie muziek.
Ik heb de film inmiddels ge
zien, en ik ben er echt trots op.
Goed, en na die samenwerking
vroeg Dave me om naar Los
Angeles te komen om met de
Eurythmics verder te werken.
En toen ik daar een paar da
gen mee bezig was, belde Prin
ce - de rest is bekend".
Die ervaring met dat hele
vrije spelen voor de film, en je
eigen voorliefde voor geïmpro
viseerde muziek, botste dat al
lemaal niet met de superstrak
ke aanpak die Prince han
teert? „Nou nee, want die man
heeft zó'n enorme klasse, die
schrijft dingen die je zelf nooit
bedacht zou hebben. Daar leer
je zo gigantisch van, dat is
uniek. Maar ik geef toe: dat
moet ook weer niet te lang du
ren, want dan begint het weer
te kriebelen".
Ze speelt in de roemruchte
clip van 'Party Man' een knap
solootje, ingezet door het unie
ke beeld van Prince aan haar
voeten, die meldt dat als hij
'sax' nodig heeft hij roept om
'Candy'. „Ja, het is behoorlijk
FOTO. SP
gelukt. Het stond er ook snel
op, in de eerste of tweede
'take'. Ik wist overigens niet
eens dat het gebruikt zou wor
den, want het liedje stond al
lang op de plaat, zonder saxo
foonsolo; ik dacht dat het ge
woon een beetje warmblazen
was, een stukje voor Prince z'n
eigen archief. Maar toen werd
het in de lange versie ingepast,
en in de clip".
Was ze zenuwachtig tijdens
het filmen? In de video lijkt ze
in het begin even, zo te- zien
nerveus, met de mond te trek
ken. Candy laconiek: „Nee
hoor, want het kon toch wel
tienduizend keer worden
overgedaan. En dat moest ook,
want ze gebruiken in de mon
tage alle mogelijk shots van
alle mogelijke invalshoeken.
Dat leer je bij Prince wel af.
zenuwachtig te zijn; die gaat
net zo lang door tot het perfect
is".
RENE DE COCQ
Schilderij van
Renoir gestolen
BRUSSEL Uit het Museum
van Moderne Kunst in Brussel
is een klein schilderij gestolen
van de Franse schilder Augus-
te Renoir. Het schilderij
'Naakt', dat 16 bij 18 centime
ter groot is en waarop een
naakte vrouw staat afgebeeld,
werd door onbekenden uit de
lijst gesneden. De diefstal
werd door een suppoost ont
dekt. Een zoekactie van de po
litie, direct na de melding van
de diefstal, leverde niets op.
D*e waarde van het schilderij
wordt geschat op enkele ton
nen. Het Brussels museum
heeft te kampen met een ern
stig tekort aan bewakingsper
soneel.
Nieuwe weerman
bij NOS-journaal
HILVERSUM Frank
Kroonenberg (35) wordt de
nieuwe weerman bij het NOS-
journaal. Hij volgt Erwin Kroll
op die eind oktober het KNMI
en dus ook het journaal ver
laat en bij Fokker gaat wer
ken. Kroonenberg werkt der
tien jaar bij het KNMI als me
teoroloog. Het weer bij het
journaal zal hij bij toerbeurt
met Henk van Dorp en Han
Meilink presenteren.
Jaap van Zweden
mogelijk weg
uit Amsterdam
DEN HAAG Jaap van Zwe
den, sinds 1981 als opvolger
van Herman Krebbers con
certmeester bij het Koninklijk
Concertgebouworkest, is in on
derhandeling met de Berliner
Philharmoniker. De 28-jarige
violist zou daar eveneens als
concertmeester aan het werk
kunnen. De Berliner Philhar
moniker, dat staat aangeschre
ven als een van de beste or
kesten van de wereld, zou Van
Zweden financieel betere per
spectieven bieden dan het
Concertgebouworkest.
ELKE DONDERDAG DE
BIJLAGE BIJ UW KRANT MET
INFORMATIE OVER FILMS, MUZIEK
THEATER, RECREATIE EXPOSITIES
EN EEN COMPLETE AGENDA
Candy Dulfer: „Wat ik het lekkerste vind is gewoon eigen baas
zijn, met eigen mensen m'n eigen muziek maken".
