René Froger leert
snel leven met
fans en
roddelbladen
1
II
inal
Ie
„Vluchten van' Java moeilijker dan uit Colditz"
CeidócSouaant'
ZATERDAG 27 MEI 1989 PAGINA 25
Zijn eerste elpee is inmiddels goud. Een
tweede staat op stapel. René Froger
geniet van de stroomversnelling waarin
hij verzeild is geraakt. Achttien uur
werk per dag, gemiddeld zo'n
zesentwintig optredens in de maand.
Duizenden fans na zijn doorbraak met
het Engelstalige 'Winter in America' en
nog eens duizenden na de wekenlange
nummer één-hit 'Alles kan een mens
gelukkig maken'. Maar ook: fans over
de vloer, strijd tussen
platenmaatschappijen en, zoals altijd
bij snel rijzende sterren, een overmatige
belangstelling van de roddelbladen voor
zijn privéleven.
AMSTERDAM - Het kleine kan
toortje boven café Bastille in hartje
Amsterdam biedt net genoeg ruim
te aan twee bureaus, ven bankstel
en een fotokopieerapparaat. Uit
zicht schuin op het Leidseplein.
'Froger Vrolijk Management'.
Hier worden optredens en inter
views geregeld en (na een
selectie) fans ontvangen. Manager
Henk Vrolijk is een spontane pra
ter, Froger houdt zich (door schade
en schande wijs geworden?) meer
op de vlakte en kapt Vrolijk gere
geld af.
Terwijl we zitten te praten, stappen twee
jongens uit het oosten des lands binnen
en bieden René uit naam van moeder
(„Ze is helemaal weg van je") een mand
vol kruidkoeken aan. Een van de twee
neemt plaats naast René, de ander schiet
een plaatje („en nog een voor de zeker
heid"). Snel wordt nog geconstateerd dat
de jongen niet meer zo lijkt op Froger
als zijn moeder altijd heeft gedacht. Ze
krijgen wat aanwijzingen voor een pret
tige voortzetting van een dagje-Amster
dam, een elpee met handtekening als be
loning voor de moeite en weg zijn ze
weer. „Dat is nu de leuke kant van het
vak", grijnst Froger. Maar: „We laten
echt niet iedereen hier binnen", zegt
Henk Vrolijk. „Van te voren proberen
we wel een beetje te peilen of het ook
echt een serieus bezoekje is".
Hobby
„Ik heb van mijn hobby mijn beroep ge
maakt. Dat kan niet iedereen zeggen. Ik
ben dus heel gelukkig dat ik dit mag
doen", gaat hij clichés niet uit de weg.
Bij optredens wordt hij niet meer aange
kondigd als de zoon van Bolle Jan, zoals
dat in het begin regelmatig gebeurde.
Froger heeft razendsnel zijn eigen carriè
re opgebouwd. Zonder smartlappen, die
het publiek toch altijd weer automatisch
toeschrijft aan een zanger uit Amster
dam. „Vroeger heb ik die nummers ja
renlang in het café van mijn vader ge
zongen. Samen deden we Johnny Jor-
daan, Willi Alberti, eigenlijk van alles".
Op de vraag of hij nog steeds te rade
gaat bij zijn vader, gaat hij in de verde
diging: „Ik heb een heel goed contact
met mijn ouders". Iets anders werd ook
niet gesuggereerd, maar: „Hij heeft een
café en ik niet. Voor mij geen nachtle
ven meer. Het is nu vroeg naar bed en
gezond leven".
De beperkingen vindt hij niet negatief.
„Je weet van tevoren wat er aan een vak
als dit vast zit. Ook met fans leer je le
ven. De meesten zijn heel leuk en abso
luut niet vervelend maar er zitten er na
tuurlijk altijd wel een paar bij die niet zo
leuk zijn. Daar moet je niet moeilijk
over doen. Dat hoort erbij".
Erkenning
Omringd worden door fans, handtekeningen zetten: het hoort erbij.
FOTO:
JEROEN DE JONG
In 1981 won René Froger een talenten
jacht in het Amsterdamse Lido. Hij
hield daar verscheidene optredens in het
Lido met Ted de Braak en Mini Maxi
aan over. „Dat was een heel leerzame
periode. Toen moest ik ook serieus aan
pakken. De shows waren groots opgezet
en ik mocht daarin zingen". De single
'My Hitparade' die hij twee jaar later
opnam werd weliswaar geen grote hit
maar zorgde wel voor bekendheid op
grotere schaal.
Toen de plaat 'Love Leave Me' in 1987
door de toenmalige Veronica-presentator
Adam Curry werd opgepikt was de er
kenning een feit. In september dat jaar
vertrok Adam Curry definitief naar
Amerika. Op zijn besloten afscheidsfeest
had Froger 'Winter in America' gezon
gen en Curry vroeg hem dat ook op tele
visie bij de speciale uitzending van zijn
pop-programma Countdown ten gehore
te brengen. „Na de uitzending bleek dat
het ontzettend was aangeslagen bij het
grote publiek. Ik weet niet hoeveel men
sen naar Veronica hebben gebeld om te
vragen of het nummer op de plaat stond
of wanneer het uit zou komen". De pla
tenmaatschappij CNR bracht het num
mer in januari vorig jaar uit en het werd
een regelrechte hit.
Heisa
Na een paar nummers die wat minder
aankwamen volgde de omstreden Neder
landstalige plaat 'Alles kan een mens ge
lukkig maken'. „Vorig jaar juni kwam ik
de jongens van Het Goede Doel tegen en
die vroegen mij mee te doen aan een el
pee. Daarop zou ik één nummer zingen.
Een deel ,van de opbrengst van die elpee
was bestemd voor de stichting Colombi-
ne. Er is toen een hele heisa ontstaan
vanwege het feit dat ik dat nummer zou
zingen bij een andere platenmaatschap
pij". Als manager Vrolijk er nog iets aan
toe wil voegen houdt Froger hem tegen.
„Laat dat nou maar zitten".
In die tijd was er sprake van dat René
Froger geen Nederlandstalige nummers
mocht zingen omdat dat niet in zijn car
rièreplanning zou passen. „Daar had het
helemaal niets mee te maken. Toen uit
eindelijk dit stuk opgestuurd werd
mocht het wel en het werd een enorm
succes". De plaat stond drie weken op
nummer één in de Nederlandse Top 40.
De schare fans werd uitgebreid met
mensen die de Engelse liedjes niet, maar
dit nummer wel konden verstaan en dus
nu pas René Froger ontdekten. „Dat wil
niet zeggen dat ik nu alleen Nederland
stalige nummers ga zingen. Ik wil abso
luut niet aan één lijn gebonden zijn.
Misschien zing ik 't volgend jaar een
Spaans nummer, wie weet. Ik heb geluk
kig heel veel mogelijkheden". Als geop
perd wordt dat zijn stem ook elke keer
anders lijkt te klinken wijst hij dat van
de hand. „Je werkt vaak in verschillende
studio's met verschillende mensen. Dat
heeft er ook mee te maken". Manager
Vrolijk vult aan: „Bijvoorbeeld dat
nummer 'Alles kan een mens gelukkig
maken'. Dat is 's morgens opgenomen.
Het tijdstip kan aan de stem weer een
heel ander effect geven. Niet dat het dan
beter of slechter is, het is gewoon an
ders".
Geen zangles
Zangles is aan hem niet besteed. „Ik heb
vroeger ademhalingstechnieken geleerd.
Dat is het belangrijkste. Verder heeft
Onze Lieve Heer mij bedeeld met een
heel goede stem. Als je daar zorgvuldig
mee omgaat is zangles dus niet nodig".
De conditie houdt hij op peil met wat
voetbal", tennis en lopen. „Een goede
conditie is natuurlijk wel belangrijk
want tussen twee optredens door moet je
je snel weer kunnen herstellen. Maar
toch is de ademhaling het allerbelang
rijkste. Die moet je onder controle heb
ben".
Wanneer het onderwerp 'fanclub' ter
sprake komt raakt Vrolijk niet uitge
praat. Bij wat vragen vooraf bleek name
lijk dat René Froger nog geen fanclub
heeft. Vrolijk bestrijdt dat: „Er is wel
een fanclub, maar nog niet officieel.
Weet je hoeveel tijd daarin gaat zitten?".
Nee, hoezo, er is toch altijd wel een lieve
juffrouw die zich opwerpt tot voorzitter
en dan al haar tijd daaraan besteedt?
Dat blijkt een totale misrekening. „Bij
sommige fanclubs, en ik wil geen namen
noemen, gebeurt dat ook", zegt Vrolijk.
„Maar wij willen geen smoezelige
maandblaadjes, bij ons moet het goed
verzorgd worden. Dat betekent dat je er
met je neus bovenop moet zitten, het
moet goed georganiseerd zijn. Het is niet
de bedoeling dat iedereen zomaar een
fanclub begint. Wij worden bijna elke
dag gebeld door mensen die dat willen
doen. Sommigen hebben echt hele goede
Froger heeft
razendsnel een
carrière opgebouwd.
Zonder smartlappen,
waarmee een
Amsterdamse jongen
toch snel wordt
geassocieerd.
FOTO:
GER DIJKSTRA
ideeën, daar wordt dan ook over ge
praat. Maar de meesten willen meteen
voorzitter worden en denken dan dat ze
allerlei privileges heben. Dat ze bijvoor
beeld constant bij René in de kleedka
mer mogen of zo. Daarom willen wij
zelf een vinger in de pap houden".
Het tv-optreden van René Froger on
langs in het NCRV-programma 'Ja Na
tuurlijk extra', waarin hij zong voor het
Werelnatuurfonds, is voorlopig het laat
ste geweest. „Ik stop een tijdje met tv-
optredens. Er is een keer een zaterdag
geweest waarin ik vier keer op het
scherm te zien was. Dat was te veel.
Voor je het weet zeggen de mensen dan:
0 jee, daar is die Froger alweer".
1 v- en radio-opnames worden mëestal
genoteerd voor de twee vrije dagen die
hij in de week voor zichzelf heeft vastge
legd. „Een vrije dag betekent geen optre
dens in het land. Maar dan staan die da
gen dus open voor andere dingen. Eigen
lijk ben ik dan nog de hele dag bezig met
zingen, maar ja, het is mijn vak en ik
zou op dit moment ook niet anders wil
len".
Goede doelen
De stichting Colombine, het Wereldna-
tuurfonds, Drempels Weg; René Froger.
leent vaak zijn naam en stem aan een
goed doel. „Wij krijgen hier wekelijks
tientallen aanvragen om op te treden
voor een goed doel. Dus moet je gaan
schiften. Dan kijk ik of het écht een
goed doel is. Dat is altijd best wel moei
lijk omdat in principe elk doel goed is.
Maar meestal kijk ik of het een erkende
stichting is. Bij één stichting werkte bij
voorbeeld ook prinses Irene mee, dan
weet ik wel dat het serieus opgezet is".
Het buitenland is in eerste instantie nog
toekomstmuziek. Froger sluit optredens
buiten de grens niet uit, maar: „Ik ben
eigenlijk nog maar net begonnen in Ne
derland. Het is zo razendsnel gegaan dat
ik nou geen overhaaste dingen moet
gaan doen. Natuurlijk hebben we al wel
zo hier en daar de voelhorens uitgesto
ken maar voorlopig is er nog niets con
creets".
Lee Towers komt ter sprake als voor
beeld van een Nederlandse artiest die er
niets voor voelt om in het buitenland op
te treden. „Dat is helemaal niet waar.
Lee Towers treedt heel vaak op in Duits
land". Tja, Duitsland. „Kijk, dat is nou
vaak het probleem. Mensen denken al
tijd dat Duitsland niet echt het buiten
land is, maar daar vergissen ze zich in.
Toevallig wonen daar wel vierenvijftig
miljoen mensen, dat is een ontzettend
groot publiek. Het zou toch leuk zijn om
dat erbij te doen".
MASCHA KOFFLARD
LEVENSBOEK VAN SUCCESVOLLE NEDERLANDSE AMERIKAAN
AMSTERDAM - „Als wij gepakt
waren door de Jappen, dan waren
we er geweest. Ik weet dat twee In
dische jongens gesnapt zijn bij hun
vluchtpoging en die zijn met de ba
jonet om het leven gebracht". Met
een accent dat diepe sporen in zich
bergt van een langdurig verblijf in
de Verenigde Staten, spreekt Cor-
nelis Christiaan van der Star over
de riskante vluchtpoging die hij sa
men met twee jongens in juli 1942
van het bezette Java ondernam.
Onlangs verscheen van de 73-jarige
Nederlandse Amerikaan het levens
verhaal in de Nederlandse boek
handel: de success- story van een
eenvoudige Nederlandse jongen.
„Vluchten van Java was heel wat moei
lijker dan vluchten uit een Duits gevan
genkamp als Colditz. Daar konden ze
min of meer via de voordeur weglopen.
Maar in Indië stelden de Japanners de
dood in het vooruitzicht, ook aan hen
die maar enigszins meehielpen. Voor zo
ver ik weet zijn alleen wij en één Javaan
erin geslaagd tijdens de bezetting het
eiland te verlaten. Die Javaan is nader
hand voor de inlichtingendienst terugge
gaan, maar werd al snel opgepakt en
onthoofd door de Jappen. Ik had hem
gewaarschuwd. Want niemand kon je
helpen, omdat op medeplichtigheid de
doodstraf stond. De bezetters van Indië
waren ontzettend wreed".
Van der Star constateert met spijt dat
zijn raad niet is opgevolgd. Hij maakt
zich nog steeds druk over Nederlandse
officieren in Australië die mensen naar
het bezette gebied stuurden, terwijl de
kans op overleven vrijwel nul was. „De
inlichtingendienst van de Nederlandse
strijdkrachten werd geleid door twee ma
rine-officieren die volkomen incompe
tent waren voor dit werk. Zij speelden
een gevaarlijk spel met mensenlevens als
inzet, want ze wisten dat de jongens die
ze uitstuurden met hun huidskleur en li
chaamslengte een kans van één op de
miljoen hadden om onopgemerkt te blij
ven. Bovendien waren die officieren in
staat de jongens bij hun laatste briefing
een kwartier te laten wachten, omdat ze
een vriendinnetje aan de telefoon had
den".
Hielen
Van der Star had zich hoe dan ook een
andere voorstelling gemaakt van de ma
nier waarop hij zijn vaderland kon die
nen tegen de Japanse bezetting. Toen hij
via het Oostafnkaanse eiland Rodriguez
en de Verenigde Staten in Australië bij
zijn militaire meerderen aankwam, was
de ontvangst een koude douche. „Ze za
ten in Melbourne absoluut niet op me te
wachten en raadden me aan m'n hielen
te gaan koelen. Kortom, niets doen en
afwachten. Daar had ik absoluut geen
zin in en na veel aandringen'van mijn
kant kwam ik uiteindelijk in het noorde
lijk gelegen Darwin terecht als officier
bij de inlichtingendienst. Van daaruit
ben ik na de oorlog weer terug gereisd
naar Batavia. Heel even ben ik nog adju
dant geweest van gouverneur-generaal
Van Mook, maar dat baantje was niet
geschikt voor mij".
In het boek „Ontsnapping van Java" be
schrijft Van der Star niet alleen de
vlucht tot in detail, maar geeft de suc
cesvolle zakenman - groot geworden in
de toepassing van aluminium - een be
schrijving van zijn hele leven. Een aan
tal jaren geleden vertrouwde hij zijn ver
haal aan het papier toe. „Ik vertelde re
gelmatig over mijn omzwervingen en
collega's hebben me toen aangeraden
daarover een boek te schrijven. In eerste
instantie zou een 'ghostwriter' dat voor
me doen, maar toen twee hoofdstukken
af waren en ik ze las, dacht ik bij mezelf:
dit is knettergek, dit is niet mijn stem.
Uiteindelijk heb ik het zelf geschreven
en heeft de ghostwriter me wat geholpen
met de hoofdstukindeling. Op eigen kos
ten heb ik het boek laten drukken. Van
de tweeduizend exemplaren zijn de
meeste naar mijn personeel gegaan. Ook
zijn enkele exemplaren in Amerikaanse
bibliotheken terecht gekomen, maar het
enige exemplaar in Honolulu heb ik la
ten weghalen. Er zitten in die stad name
lijk een aantal Japanse zakenrelaties die
beter geen kennis kunnen nemen van de
inhoud".
Zijn Nederlandse vrienden die de En
gelstalige versie lazen, raakten zo en
thousiast dat zij er bij Van der Star op
aandrongen ook een Nederlandse uitga
ve te verzorgen. Een uitgever werd be
reid gevonden het boek te publiceren,
maar dan moest de schrijver wel zelf
zorgen voor een vertaling. „Ik heb dat
zelf voor het grootste deel gedaan met
behulp van een woordenboek en een
tape-recorder. Een juffrouw die de Ne
derlandse taal beheerste, heeft daarna de
tekst uitgetypt en bijgeschaafd".
Speeltuin
Cor van der Star groeide tot zijn zesde
levensjaar op in het Rotterdamse Hey-
plaat. „We woonden in een klein huisje
met z'n zessen. Nu zit er een douche in
de woning, maar toen was het de tijd dat
ik elke week met een dubbeltje naar het
badhuis ging". Samen met zijn familie
verhuisde hij naar Batavia waar zijn va
der, die in de Maasstad plaatwerker was
bij de Rotterdamse Droogdok Maat
schappij, een baan had gekregen. Het be
viel de kleine Cor daar goed. „We had
den de meest fantastische speeltuin die
je je kon voorstellen. Het was altijd
mooi weer buiten".
Maar toen hij zeventien jaar oud was en
hij eigenlijk de hbs moest afmaken, werd
de wereld van Cor van der Star te klein
en trok hij de wijde wereld in, zonder
zijn ouders daarover van tevoren op de
hoogte te stellen. „Ik voelde een enorme
drang naar avontuur en wilde meer van
de wereld zien". In de haven van Bata
via, Tandjoeng Priok, kwam hij in con
tact met de Canadees Lawrence Wilson,
die hem kost en inwoning aanbood op
zijn zeiljacht. Zonder zijn ouders vaar
wel te zeggen verliet Van der Star de
volgende morgen al vroeg het ouderlijk
huis en parkeerde zijn fiets tegen de ge
vel van het kantoor van zijn vader. Nog
voordat zijn ouders zijn afscheidsbrief
konden openen, had de gaffelgetuigde
schoener waarop hun zoon verbleef al
het ruime sop gekozen. „Nee, heimwee
heb ik nooit gehad, want ik heb genoeg
als ik een dag vooruit kan kijken. Wel
had ik in het begin last van zeeziekte,
maar dat heb ik nu nog steeds de eerste
dagen als ik op een boot verblijf'.
Wie het boek van deze wereldreiziger
leest, wordt meegenomen langs exotische
kusten en naar hachelijke situaties. Maar
de kern van het boek is toch de ontsnap
ping van Java, die op verhalende wijze
zeer boeiend is beschreven, hetgeen niet
van alle andere hoofdstukken gezegd
kan worden.
LUCAS BOLSIUS
Java". Uitgeverij: Ad. Donker-Rotter-
dam. Prijs: f 24,50.
Cor van der
Star, na vele
omzwervingen
inmiddels een
zeer succesvol
zakenman in
de Verenigde
Staten.
FOTO: GFR
DIJKSTRA
