Tongentaai als Pinksterverrassing
^Robert ten Brink
Is het imago van
ï^ette jongen beu
na ie
ANTI
AG1
HILVERSUM - Hallo allemaal.
De vrolijke aanhef waarmee Ro-
>ert ten Brink het Jeugdjournaal
nluidt zal eind juni wegsterven,
pan stopt hij als presentator van
len journaal waarvan hij vijf jaar
iet gezicht heeft bepaald. De vlotte
presentator wil meer. Een show-
naster wil hij zijn, temidden van
>mvallende decorstukken. En als
13-jarige wil hij eindelijk eens afre
nnen met het etiket van 'de ideale
choonzoon'. Geïrriteerd: „Dat
noet ik zo vaak aanhoren, dat ik
;o'n nette jongen ben. Nou, ik ben
lelemaal niet zo'n nette jongen".
a" jN°u ja, ik ben wel correct. Een keurige
eongen, wat dat betreft. Maar ik heb
een zin om een sprekend pak te wor-
aalen"' lre'ct een Erimas. „Ik heb een
Sjd gehad waarin een heleboel geschei-
ien moeders met kleine kinderen mij
'If bhreven. Die wilden eens op de koffie
tornen. Een raar idee natuurlijk. Dat er-
ps iemand woont die wat met jou wil.
liefdesbrieven. Kan ik ook niets mee.
'p Lis mensen een foto willen met handte-
Mening, dan kan dat. Maar van die enge
5Jrieven, bah".
"sinllk hou n'et van dat ophemelige gedoe
Jat televisie- of theatermensen soms uit
stralen. Natuurlijk, een zekere bezeten
heid heb je nodig, maar dat heb je voor
'villes nodig. Klaar. Ik ben continu bezig
net mijn vak, maar moet ik mij daar-
'oor op de borst kloppen? Een privéle-
'en? Daarvoor hou ik heel bewust tijd
j Jver. Als ik inhalig zou zijn dan zou ik
g.1e hele week door het land reizen en
8 vinkelcentrumpjes openen. Maar daar
heriou 'k onge'u'ck'g door worden".
Jk hou tijd over voor mijn drie doch-
ers. Er zijn genoeg dagen dat ik 's och-
lends thuis ben. Alleen in bepaalde pe-
ioden ben je er niet echt bij. Wanneer
k (met Hanneke Kappen) een serie live-
litzendingen presenteer met Wereldwijs,
lan ben ik daar dag en nacht mee bezig.
Dan heb ik bijvoorbeeld geen trek in ge-
stl8engel aan mijn hoofd en ben ik niet al-
)ne'ijd de leuke vader. Ik ben ook maar ge-
varVoon een mens",
an
"Nonchalant
een
Ji°4let een nonchalante tred was hij het
Restaurant in het filmcentrum van het
jNOS-complex binnengekomen. Een
jyjgjwarte krullebol rond een smal bekkie.
Zijn blauwe ogen zullen het wel gedaan
hebben bij de gescheiden moeders.
Robert ten Brink volgde de theater
school in Amsterdam, maar belandde na
een rondgang langs diverse theatergroep
jes, min of meer bij toeval bij de radio.
De Noonshow, Hilversum 3, KRO. Ook
zijn eerste televisie-ervaring deed hij op
bij de KRO: Cijfers en Letters; zijn op
stapje naar het Jeugdjournaal.
Vijfjaar „hallo allemaal" is voldoende.
Alles wat binnen dit programma zou
kunnen gebeuren, heeft hij al tien keer
meegemaakt. Dan wordt het tijd om de
bakens te verzetten en zich volledig in
de wereld van het amusement te storten.
Want één ding is Robert ten Brink wel
duidelijk geworden de afgelopen jaren:
hij wil absoluut geen journalist worden.
Bij het Jeugdjournaal kreeg hij de kans
om het journalistieke werk uit te bou
wen. Maar het is zijn stijl niet. „Mijn
taak bij het Jeugdjournaal is het nieuws
zo goed mogelijk over te brengen. Dat
heb ik altijd met plezier gedaan. Zeker
wanneer het op een leuke manier kan,
met veel poespas en dingetjes erbij".
Het spelen met grafieken en figuurtjes
bij het Jeugdjournaal heeft een grote
ontwikkeling doorgemaakt. „Het gaat
bijvoorbeeld om Afghanistan, en dan
krijg je er een kaart bij, en op die kaart
komt weer een pijl. Dan nog weer een
ander kaartje, met weer een foto erbij".
Robert ten Brink praat opeens met de
intonatie die zo kenmerkend is voor zijn
presentatie bij zijn journaal. Gebruikt
handen en voeten om het verhaal aan
schouwelijk te maken. „Het mooie van
journaal-presentator is dat je vier keer
per week de kans krijgt om televisie-er
varing op te doen. Dat is een hele zeld
zaamheid, want als je normaal televisie
programma's presenteert dan moet je
maanden wachten voordat je weer
kunt".
Het doet hem plezier dat het Jeugdjour
naal in het nieuwe seizoen weer om
kwart voor zeven wordt uitgezonden.
Toen het programma vorig jaar verhuis
de naar Nederland 3 en het tegelijk met
het volwassenenjournaal op het scherm
kwam. kelderde de kijkdichtheid van an
derhalf miljoen naar tweehonderddui
zend mensen. In het nieuwe seizoen is
die ellende voorbij en zit het Jeugdjour
naal weer knus tussen Sesamstraat en
het journaal van zeven uur. Zonder Ro
bert. „Ik ga richting VARA, ik wil pro
gramma's waarin ik zelf meer op de
voorgrond kan treden".
Superfan, Lingo, Wereldwijs, VARA's
songfestival. Naast Sonja Barend, Paul
ZATERDAG 13 MEI 1989 PAGINA 23
Als mensen een foto willen met e
liefdesbrievenbah".
handtekening, dan kunnen ze die krijgen van Robert ten Brink. „Maar van die enge
FOTO: CHRIS VAN HOUTS
Witteman en Jan Peter Rens eist Robert
ten Brink zijn plaats op. Van Jan Peter
Rens, de winnaar van de Televizierring,
heeft hij de presentatie van VARA's
Songfestival overgenomen. Zien wij hem
ook nog eens bij de TROS of Veronica?
„Ik ben bij de VARA terechtgekomen,
en het bevalt mij daar uitstekend. Er
wordt echt zorg besteed aan mensen die
het gezicht van de VARA bepalen. Wij
worden uitstekend begeleid".
Hij signaleert dat de Nederlandse televi
sie te veel wordt gekenmerkt door men
sen die programma's maken zonder eni
ge begeleiding. Mensen die van school
komen en zomaar een talkshow gaan
doen. „Wij kunnen terugvallen op men
sen die tijdens de opnames en uitzendin
gen er alleen voor jou zijn. Iemand ook
die een soort buffer is tussen de presen
tator en de hele kluwen mensen die alle
maal hun eigen winkeltje moeten verde
digen".
Het succes van Lingo heeft hem verrast.
Een grote kijkdichtheid, hoge waarde
ring. „Na drie uitzendingen wist ieder
een wat voor programma het was. Dat
had ik nog nooit meegemaakt". In Ne
derland wordt gauw geringschattend ge
praat over spelletjes op televisie. Zoiets
doe je wel even. Robert ten Brink: „Je
hebt natuurlijk verschillende soorten
spelletjes. Er zijn amusementsprogram
ma's die worden opgehangen aan een
voudige spelletjes. Dat is Lingo absoluut
niet, want het wordt zeer serieus ge
speeld. Het gaat om een heleboel geld.
Er wordt niet gesjoemeld. Het is bikkel
hard, het is alles of niks. Als je niks
hebt, jammer, maar dan kun je vertrek
ken".
Hij vertelt het verhaal van twee kandi
daten die op het punt stonden met twin
tigduizend gulden naar huis te gaan. Het
werd uiteindelijk niks. De kandidaten
werden daar goed ziek van en moesten
in de studio tot bedaren worden ge
bracht. „Als je spelletjes doet, dan
moeten die serieus gespeeld worden. Er
zijn, en daar erger ik mij aan, program
ma's waarin dat niet gebeurt. Ik hou van
amusementsprogramma's, maar zij
moeten wel zo spannend zijn dat men
sen willen meedoen en worden doorge
trokken als zij het niet weten. Als je
thuis gaat ganzeborden en je zegt dat je
niet naar de gevangenis hoeft, dan is dat
niet leuk meer".
Kwaliteit
De kwaliteit van de amusementspro
gramma's in Nederland is onvoldoende?
„De moeilijkheid is steeds dat er te wei
nig geld is. Daardoor zie je altijd net de
verkeerde zangeres die dertig jaar gele
den een hit had, nu even in Nederland is
en nog wel een optreden wil. Dat blijft
jammer". De naam Willem Ruis valt.
De gedrevenheid neemt ook bezit van
Robert ten Brink. De spieren in zijn hals
spannen zich, de zoveelste gauloise moet
eraan geloven. „Het liefst wil je natuur
lijk die drive van Willem Ruis, die echt
een show wilde maken".
„Ja, Ruis is een voorbeeld voor mij,
maar ik zeg dat met grote aarzelingen. Ik
vind het heel moeilijk om die naam te
noemen, want dan gaan de mensen met
een roepen (ook al omdat ik bij de
VARA werk) dat ik een tweede Willem
Ruis zou willen worden. Dat is flauwe
kul. Maar ik heb wel veel bewondering
voor hem gehad. Een mens van vlees en
bloed. Als hij een pestbui had, dan liet
hij dat ook merken. Desnoods reageerde
hij zich af op de kandidaten".
Robert ten Brink zoekt het avontuur.
Live-programma's hebben zijn grote lief
de. In het nieuwe seizoen begint een
nieuwe serie afleveringen Wereldwijs,
opnieuw met Hanneke Kappen. Dat
wordt weer „een klus van hier tot To
kyo". „Een echt live-programma van an
derhalf uur, op twee verschillende loca
ties. Dat is het echte werk. Programma's
waarvoor honderdzestig man op de been
zijn. Een paar vage velletjes met teksten
erop en een paar vragen; en dan probe
ren om er maar iets van te maken".
Lekker stress
„Het heerlijke van live-programma's is
dat er niet gezeurd kan worden. Dat pro
gramma moet gewoon worden uitgezon
den, want het staat in de gids. Dan krijg
je die lekkere stress-situatie waarin ge
woon knopen moeten worden doorge
hakt". Als het aan hem ligt dan gaat er
meer mis voor de camera. „Ik hou ervan
als hele decorwanden instorten. Dan
wordt het tenminste levende televisie".
Robert ten Brink wil wel. Hoe lang moet
het televisiepubliek nog wachten op zijn
praatprogramma? Een beetje televisie
man of -vrouw wil dat toch? Hij kapt af.
Nee, heel duidelijk niet, antwoordt hij
krachtig. „Als je zoiets wilt, moet je je
daarop voor honderd procent concentre
ren. Dan kun je geen amusement erbij
doen. Iedereen wil zo graag, maar ik be
grijp niet waaruit die behoefte aan het
eigen praatprogramma voortkomt, want
het is een van de allermoeilijkste dingen
om te doen".
Jarenlang verkondigde Willem Duys in
elk interview dat hij en Mies Bouwman
eigenlijk de enige goede presentatoren
waren van de Nederlandse televisie.
Vindt Robert ten Brink dat ook? „Dat
zegt hij nu natuurlijk niet meer. Dat is
achterhaald. Er is een nieuwe generatie
opgestaan. Ja, ik hoop dat ik daarbij
hoor".
ED VAN TELLINGEN
rekP
Psychiater Sonnenschein:
Klmer God heb gehad".
,Mijn herinnering aan die ervaring is dat ik een ontmoeting
FOTO: CEES VERKERK
HILVERSUM - De heilige Geest,
die het creatieve levensbeginsel van
de liefde inhoudt, uit zich w)lgens
de christelijke traditie soms ook in
extase. Een toestand waarin het al
ledaagse 'ik' lijkt te zijn geweken
en waarin men zich in meerdere
betekenissen van het woord, zalig
voelt. Bevangen door de Geest.
Soms doet zich daarbij het ver
schijnsel voor van de tongentaai,
waarmee wordt bedoeld: het uiten
van brabbelklanken of spreken van
vreemde, vaak onbegrijpelijke, ta
len. In andere gevallen gaat de ex
tase gepaard met profetie of won
derbaarlijke genezingen. Dergelijke
uitingen van de Geest worden cha
rismata genoemd (naar het Grieks)
of bijzondere genadegaven.
De apostel Paulus roert dit onderwerp
aan in zijn eerste brief aan de christenen
van Korinte en spreekt dan met zoveel
woorden van „gaven om wonderen te
doen", het „in geestverrukking uiten van
geheimzinnige klanken" en „de gave van
de profetie". Waarbij hij overigens aan
de profetie duidelijk meer waarde hecht
dan aan de tongentaai.
Lange tijd is het in de kerken erg stil ge
weest rond deze speciale genadegaven,
maar de laatste jaren hoort men er
steeds meer van. Daarbij gaat het vooral
om berichten uit de knng van christenen
die geraakt zijn door de kerk-overschrij-
dende vernieuwingsbeweging die wordt
aangeduid als de „charismatische ver
nieuwing".
Een van de weinige psychiaters in Ne
derland die voor het optreden van deze
genadegaven open staat en ze, sterker
nog, aan den lijve ondervindt, is B. Son
nenschein uit Hilversum.
Handoplegging
Psychiater Sonnenschein is 37 jaar, va
der van vier kinderen en lid van de
Oud-Katholieke Kerk. Hij is mede-orga
nisator van de maandelijkse interkerke
lijke „Diensten van voorbeden en hand
oplegging" in Hilversum en hij vertelt
dit: „Ik ben rooms-katholiek opgevoed,
maar op mijn dertiende uit de Kerk ge
stapt. In het tweede jaar van mijn art
senstudie ben ik tijdens een zeilkamp
opnieuw met het geloof in contact geko
men. Dat contact leidde tot de beslissing
om mijn persoonlijke band met God te
herstellen. Ik ben de Schrift gaan lezen,
elke dag na afloop van mijn studie-uren
- en die gewoonte is in 1975 uitgelopen
op een zeer bijzondere ervaring. Het was
middag, ik was weer in de bijbel aan het
lezen en opeens - wat overkomt me
nou? - merk ik dat mijn tong begint te
bewegen. Zonder dat ik daar wat aan
doen kan. Tegelijk hoor ik mijzelf klik
kende geluiden maken: klik klik
klik. Het wordt heel stil in de kamer, er
breekt iets door me heen, en ik krijg een
intens gevoel van vrede, harmonie. Mijn
herinnering daaraan is dat ik een ont
moeting met God heb gehad".
„Die ervaring van welbevinden is ook
nadat het klikken was opgehouden nog
lange tijd blijven hangen. Een poos later
overkwam die tongentaai me opnieuw
en sindsdien keert het fenomeen met
enige regelmaat terug. Zonder dat ik dat
bewust stuur of oproep. Ik hou mezelf
niet voor de gek - wat dat betreft voel ik
me heel kosjer".
„Het geluid bleef aanvankelijk beperkt
tot hetzelfde soort geklik van die eerste
keer, maar is later overgegaan in het ui
ten van woorden en zinnen. In een taal
die ik zelf niet kan thuisbrengen - al zit
ten er soms vertrouwde klanken tussen
als Jahweh of Joshua. In elk geval gaat
het vaak gepaard met een gevoel van
vrede en vreugde".
Psychologisch
Of die tongentaai, willen we weten, niet
veeleer psychologisch dan bovennatuur
lijk moet worden verklaard?
„Ik denk dat je er zowel een psychologi
sche component in kunt aanwijzen als
een component die ik aanduid als de
werking van de heilige Geest. Iemand
die authentiek in tongen bidt, dus zon
der zichzelf te forceren of voor de gek te
houden, komt in contact met zijn diep
ste innerlijk. En door dat diepste inner
lijk heen werkt naar mijn opvatting de
Geest. De Geest stimuleert de mens als
het ware om dat diepste innerlijk naar
buiten te brengen. Wat zeer heilzaam
werkt. Onder voorwaarde natuurlijk dat
er geen manipulatie in het geding is".
Ook de profetie is een verschijnsel dat
Sonnenschein niet onbekend is, zij het
dat deze genadegave zich niet in hemzelf
openbaart.
„In gebedskringen kan het voorkomen
dat iemand een duidelijk beeld ont
vangt. En dat zich woorden aan hem op
dringen die dat beeld uitleggen. Zo'n
persoon maakt op dergelijke momenten
een zeer krachtige indruk. Zijn woorden
hebben een pastorale, bemoedigende
strekking".
En het verschijnsel van de wonderbaar
lijke genezingen?
„Met genezingen in lichamelijke zin heb
ik weinig persoonlijke ervaring. Ik heb
wel meegemaakt dat na intens gebed be
paalde klachten zoals verkoudheidsaller-
gie of rugpijn althans voor enige tijd ver
dwenen. Ik herinner me ook een geval
van iemand die zijn vingerkootje had
gebroken, dat vervolgens scheef was ge
groeid. Na gebed zag ik dat kootje
- heel wonderlijk - steeds rechter wor
den totdat het bijna weer in gewone toe
stand stond. Maar over het algemeen ligt
mijn ervaring met genezing toch in het
psychologische vlak".
Bidden
„Met patiënten die daartoe de wens te
kennen geven ga ik soms samen bidden.
Daarbij gebeurt het niet zelden dat er
psychologisch iets verschuift en dat de
patiënt van bepaalde klachten loskomt.
Mensen zijn soms in de ban van intense
schuld- of haatgevoelens. Door samen te
bidden kan het gebeuren dat zich een
doorbraak voordoet en dat zo'n schuld-
of haatgevoel inderdaad verdwijnt. Een
voorbeeld in dit verband is het verbre
kingsgebed, waarbij we bidden dat in de
naam van Jezus een bepaalde kracht
wordt verbroken - maar allerlei gebe
den zijn natuurlijk denkbaar".
„Ook op zo'n moment ervaar ik heel.
duidelijk de werking van de Geest. Maar
overigens zie ik die Geest voortdurend
om mij heen. Verschijnselen als het bid
den in tongen, profetie en opmerkelijke
genezingen beschouw ik als speciale ver
rassingen die de Geest soms uitdeelt.
Verrassingen in de marge van haar
alomvattende werkzaamheid. Heel de
geneeskunst, van het rechtzetten van een
gebroken been tot en met een open hart
operatie, is de werkzaamheid van de
Geest. Nog breder geformuleerd kun je
zeggen dat alle heilzame activiteit wer
king is van de heilige Geest. Overal waar
wij Gods werkzaamheid merken, is de
Geest. Maar ons probleem is: we merken
nog zo weinig, er dringt nog maar zo
weinig tot ons door".
„Met Pinksteren heb ik dan ook altijd
een- tweeslachtig gevoel. Enerzijds een
gevoel van dankbaarheid voor het vele
dat we wèl zien. En anderzijds een ge
voel van gemis dat we nog veel te weinig
zien. Er moet, ja, er moet nog zoveel
meer bij ons doorbreken".
WILLEM SCHEER
door Piet Snoeren
Zouden ze bij TNO in Delft dat antige
luid hebben uitgevonden omdat de Chi
nezen ze voor zijn geweest met de uitvin
ding van de trilstoel? Want iedere toeter
en bel die in. op of aan de auto kan. bete
kent geld, al is het maar zo'n wuivend
handje voor op de achterruit, dus mis je
de ene boot, dan spring je gauw in de
volgende. Over de trilstoel dit. Chinese
verkeersdeskundigen hebben, meldt The
Êangkok Post, besloten ter vermindering
van het aantal ongelukken nieuwe auto's
uit te gaan rusten met vibrerende zit
plaatsen. Het achterwerk van de bestuur
der wordt in dergelijke stoelen gemas
seerd volgens oeroude beginselen van de
acupunctuur. Aldus bewerken de elek
trisch aangedreven vibraties liefst drie
acupunctuur-punten in de bips tegelijk
waardoor het bloed vrijer circuleert, de
spieren zich ontspannen en de vermoeid
heid vermindert. Al dit jaar zullen de
trilstoelen worden toegepast. Welke uit
laatklep de langs deze weg opgemonterde
bestuurders vervolgens zullen vinden
voor hun energie telefoneren via twee
autotelefoons tegelijk? laten de Chine
zen wijselijk onbesproken, maar dat het
straks uitkijken geblazen zal zijn voor
hupsende types achter het stuur op de
linker rijbanen, staat wel vast.
Alvorens nu van de trilstoel wordt over-
gehupst naar het antigeluid, eerst iets
aangaande reclameborden langs snelwe
gen. Mogen niet van Smit-Kroes. Bren
gen de verkeersveiligheid in gevaar en
bederven het landschap. De minister liet
dit weten naar aanleiding van de plan
nen om de verbetering van de A7 tussen
Hoogezand en Nieuweschans te financie
ren met reclamegelden. Voor haar eerste
argument valt iets te zeggen. Dat worden
natuurlijk, net als nu al bij de STER, blo
te meiden op die borden en dan vraagje,
met straks nog hupse bestuurders in tril
stoelen ook, om kop-staartbotsingen.
Maar het landschapBederf van het
landschap?
Voor zover er in toekomstig Nederland
langs de snelwegen nog iets te ontwaren
mocht vallen behalve industrieparken
die automobilisten in opperste verwar
ring brengen door op digitale panelen
beurtelings de verkeerde tijd en de ver
keerde temperatuur te laten verschijnen,
voor zover er langs de snelwegen nog lo
caties bestaan, voldoende landschappelijk
om ze vol te plempen met drive-in-wo-
ningen, semi-bungalows en twee villa's
onder één kap, voor zover die er nog zijn,
worden ze steeds stelselmatiger wegge
stopt achter geluidsschermen van diverse
pluimage.
Het meest komische scherm vindt men
langs de Al nabij Barneveld. Hier is, om
de negorij Terschuur aan oog en oor te
onttrekken, tropisch hardhout aange
wend. Activisten waren er als de kippen
bij om het over een lengte van vele me
ters te bekladden met de aanklacht: „Dit
hardhout was regenwoud", en toen was
de wegbeheerder er weer als de kippen
bij om de hanepoten met een afbijtmiddel
ongedaan te maken, vergeefs echter,
want een chemische reactie heeft de leus
als het ware in het hardhout ingebrand
en passerende automobilisten kijken zó
hun ogen uit op de bizarre vrucht van
deze richtingenstrijd dat een kop-staart-
botsing vroeg of laat ter plekke niet kan
uitblijven.
En nu de A28 ter hoogte van Harderwijk
weer. Geluidsschermen, uitgevoerd in
corroderend golfplaatmateriaal dat een
kleur van terminale roestvorming aan
neemt waarvoor schroothandelaren hun
petje zullen afnemen. Van roest zijt gij en
tot roest zult gij wederkeren het ultie
me lot dat alle auto's wacht en misschien
stemt de gedachte sommige automobilis
ten tot bezinning. Bij wijze van contrast
echter heeft de ontwerper aan dit scherm
hier en daar stalen masten toegevoegd,
torenhoog, bloedrood geverfd en vooral
krom. Hier moet met een noodgang ie
mand tegenop zijn geknald die was afge
leid door een reclamebord met een blote
meid erop. schiet het door de naderende
automobilist heen en hij trapt op zijn
rem. „Hoe kan dat daar"?", vraagt Felix
Meurders in VARA 's Vrijdageditie op dat
drammerige toontje van hem wanneer
Driebergen op de A28 bij Harderwijk een
file van zeven kilometer meldt.
Zou er nou geen manier te verzinnen zijn
om de geluidshinder van snelwegen af te
dempen zonder dat de omwonenden ach
ter schermen en wallen moeten worden
weggestopt in stiltegetto's? W/s en waar
achtig. Het door TNO in Delft uitgevon
den antigeluid. Het principe is eenvou
dig. Gelijkgerichte golven, ook geluids
golven, versterken elkaar, maar tegenge
steld gerichte golven doven elkaar uit.
Als men dus aan een geluidsgolf een an
dere golf met precies dezelfde golflengte,
maar met een precies tegengestelde fase
toevoegt, is het resultaat nul, niks, zero,
stilte. Met een microfoon, gekoppeld aan
een computer, kan men een bepaald ge
luidspatroon razendsnel analyseren om
er dan exact het juiste antigeluid aan toe
te voegen door middel van een antige-
luidluidspreker. Een regelkastje, niet
groter dan een videorecorder, aldus
TNO. plus één of twee microfoons vol
staan. Ha. Iedereen in de buurt van een
snelweg zo'n kastje boven de voordeur.
Nee, zeggen ze bij TNO, die kastjes in de
auto om letterlijk citaat „een stilte
gat te creëren rond de hoofden van
chauffeur en passagiers". Zo liggen de
prioriteiten. Wie rust wil, gaat een rit
maken in het stiltegat rond de trilstoel,
en de rest bergen we op achter slot en ge
luidsscherm.
'foidóetBoutti/nt'