Tongentaai als Pinksterverrassing ^Robert ten Brink Is het imago van ï^ette jongen beu na ie ANTI AG1 HILVERSUM - Hallo allemaal. De vrolijke aanhef waarmee Ro- >ert ten Brink het Jeugdjournaal nluidt zal eind juni wegsterven, pan stopt hij als presentator van len journaal waarvan hij vijf jaar iet gezicht heeft bepaald. De vlotte presentator wil meer. Een show- naster wil hij zijn, temidden van >mvallende decorstukken. En als 13-jarige wil hij eindelijk eens afre nnen met het etiket van 'de ideale choonzoon'. Geïrriteerd: „Dat noet ik zo vaak aanhoren, dat ik ;o'n nette jongen ben. Nou, ik ben lelemaal niet zo'n nette jongen". a" jN°u ja, ik ben wel correct. Een keurige eongen, wat dat betreft. Maar ik heb een zin om een sprekend pak te wor- aalen"' lre'ct een Erimas. „Ik heb een Sjd gehad waarin een heleboel geschei- ien moeders met kleine kinderen mij 'If bhreven. Die wilden eens op de koffie tornen. Een raar idee natuurlijk. Dat er- ps iemand woont die wat met jou wil. liefdesbrieven. Kan ik ook niets mee. 'p Lis mensen een foto willen met handte- Mening, dan kan dat. Maar van die enge 5Jrieven, bah". "sinllk hou n'et van dat ophemelige gedoe Jat televisie- of theatermensen soms uit stralen. Natuurlijk, een zekere bezeten heid heb je nodig, maar dat heb je voor 'villes nodig. Klaar. Ik ben continu bezig net mijn vak, maar moet ik mij daar- 'oor op de borst kloppen? Een privéle- 'en? Daarvoor hou ik heel bewust tijd j Jver. Als ik inhalig zou zijn dan zou ik g.1e hele week door het land reizen en 8 vinkelcentrumpjes openen. Maar daar heriou 'k onge'u'ck'g door worden". Jk hou tijd over voor mijn drie doch- ers. Er zijn genoeg dagen dat ik 's och- lends thuis ben. Alleen in bepaalde pe- ioden ben je er niet echt bij. Wanneer k (met Hanneke Kappen) een serie live- litzendingen presenteer met Wereldwijs, lan ben ik daar dag en nacht mee bezig. Dan heb ik bijvoorbeeld geen trek in ge- stl8engel aan mijn hoofd en ben ik niet al- )ne'ijd de leuke vader. Ik ben ook maar ge- varVoon een mens", an "Nonchalant een Ji°4let een nonchalante tred was hij het Restaurant in het filmcentrum van het jNOS-complex binnengekomen. Een jyjgjwarte krullebol rond een smal bekkie. Zijn blauwe ogen zullen het wel gedaan hebben bij de gescheiden moeders. Robert ten Brink volgde de theater school in Amsterdam, maar belandde na een rondgang langs diverse theatergroep jes, min of meer bij toeval bij de radio. De Noonshow, Hilversum 3, KRO. Ook zijn eerste televisie-ervaring deed hij op bij de KRO: Cijfers en Letters; zijn op stapje naar het Jeugdjournaal. Vijfjaar „hallo allemaal" is voldoende. Alles wat binnen dit programma zou kunnen gebeuren, heeft hij al tien keer meegemaakt. Dan wordt het tijd om de bakens te verzetten en zich volledig in de wereld van het amusement te storten. Want één ding is Robert ten Brink wel duidelijk geworden de afgelopen jaren: hij wil absoluut geen journalist worden. Bij het Jeugdjournaal kreeg hij de kans om het journalistieke werk uit te bou wen. Maar het is zijn stijl niet. „Mijn taak bij het Jeugdjournaal is het nieuws zo goed mogelijk over te brengen. Dat heb ik altijd met plezier gedaan. Zeker wanneer het op een leuke manier kan, met veel poespas en dingetjes erbij". Het spelen met grafieken en figuurtjes bij het Jeugdjournaal heeft een grote ontwikkeling doorgemaakt. „Het gaat bijvoorbeeld om Afghanistan, en dan krijg je er een kaart bij, en op die kaart komt weer een pijl. Dan nog weer een ander kaartje, met weer een foto erbij". Robert ten Brink praat opeens met de intonatie die zo kenmerkend is voor zijn presentatie bij zijn journaal. Gebruikt handen en voeten om het verhaal aan schouwelijk te maken. „Het mooie van journaal-presentator is dat je vier keer per week de kans krijgt om televisie-er varing op te doen. Dat is een hele zeld zaamheid, want als je normaal televisie programma's presenteert dan moet je maanden wachten voordat je weer kunt". Het doet hem plezier dat het Jeugdjour naal in het nieuwe seizoen weer om kwart voor zeven wordt uitgezonden. Toen het programma vorig jaar verhuis de naar Nederland 3 en het tegelijk met het volwassenenjournaal op het scherm kwam. kelderde de kijkdichtheid van an derhalf miljoen naar tweehonderddui zend mensen. In het nieuwe seizoen is die ellende voorbij en zit het Jeugdjour naal weer knus tussen Sesamstraat en het journaal van zeven uur. Zonder Ro bert. „Ik ga richting VARA, ik wil pro gramma's waarin ik zelf meer op de voorgrond kan treden". Superfan, Lingo, Wereldwijs, VARA's songfestival. Naast Sonja Barend, Paul ZATERDAG 13 MEI 1989 PAGINA 23 Als mensen een foto willen met e liefdesbrievenbah". handtekening, dan kunnen ze die krijgen van Robert ten Brink. „Maar van die enge FOTO: CHRIS VAN HOUTS Witteman en Jan Peter Rens eist Robert ten Brink zijn plaats op. Van Jan Peter Rens, de winnaar van de Televizierring, heeft hij de presentatie van VARA's Songfestival overgenomen. Zien wij hem ook nog eens bij de TROS of Veronica? „Ik ben bij de VARA terechtgekomen, en het bevalt mij daar uitstekend. Er wordt echt zorg besteed aan mensen die het gezicht van de VARA bepalen. Wij worden uitstekend begeleid". Hij signaleert dat de Nederlandse televi sie te veel wordt gekenmerkt door men sen die programma's maken zonder eni ge begeleiding. Mensen die van school komen en zomaar een talkshow gaan doen. „Wij kunnen terugvallen op men sen die tijdens de opnames en uitzendin gen er alleen voor jou zijn. Iemand ook die een soort buffer is tussen de presen tator en de hele kluwen mensen die alle maal hun eigen winkeltje moeten verde digen". Het succes van Lingo heeft hem verrast. Een grote kijkdichtheid, hoge waarde ring. „Na drie uitzendingen wist ieder een wat voor programma het was. Dat had ik nog nooit meegemaakt". In Ne derland wordt gauw geringschattend ge praat over spelletjes op televisie. Zoiets doe je wel even. Robert ten Brink: „Je hebt natuurlijk verschillende soorten spelletjes. Er zijn amusementsprogram ma's die worden opgehangen aan een voudige spelletjes. Dat is Lingo absoluut niet, want het wordt zeer serieus ge speeld. Het gaat om een heleboel geld. Er wordt niet gesjoemeld. Het is bikkel hard, het is alles of niks. Als je niks hebt, jammer, maar dan kun je vertrek ken". Hij vertelt het verhaal van twee kandi daten die op het punt stonden met twin tigduizend gulden naar huis te gaan. Het werd uiteindelijk niks. De kandidaten werden daar goed ziek van en moesten in de studio tot bedaren worden ge bracht. „Als je spelletjes doet, dan moeten die serieus gespeeld worden. Er zijn, en daar erger ik mij aan, program ma's waarin dat niet gebeurt. Ik hou van amusementsprogramma's, maar zij moeten wel zo spannend zijn dat men sen willen meedoen en worden doorge trokken als zij het niet weten. Als je thuis gaat ganzeborden en je zegt dat je niet naar de gevangenis hoeft, dan is dat niet leuk meer". Kwaliteit De kwaliteit van de amusementspro gramma's in Nederland is onvoldoende? „De moeilijkheid is steeds dat er te wei nig geld is. Daardoor zie je altijd net de verkeerde zangeres die dertig jaar gele den een hit had, nu even in Nederland is en nog wel een optreden wil. Dat blijft jammer". De naam Willem Ruis valt. De gedrevenheid neemt ook bezit van Robert ten Brink. De spieren in zijn hals spannen zich, de zoveelste gauloise moet eraan geloven. „Het liefst wil je natuur lijk die drive van Willem Ruis, die echt een show wilde maken". „Ja, Ruis is een voorbeeld voor mij, maar ik zeg dat met grote aarzelingen. Ik vind het heel moeilijk om die naam te noemen, want dan gaan de mensen met een roepen (ook al omdat ik bij de VARA werk) dat ik een tweede Willem Ruis zou willen worden. Dat is flauwe kul. Maar ik heb wel veel bewondering voor hem gehad. Een mens van vlees en bloed. Als hij een pestbui had, dan liet hij dat ook merken. Desnoods reageerde hij zich af op de kandidaten". Robert ten Brink zoekt het avontuur. Live-programma's hebben zijn grote lief de. In het nieuwe seizoen begint een nieuwe serie afleveringen Wereldwijs, opnieuw met Hanneke Kappen. Dat wordt weer „een klus van hier tot To kyo". „Een echt live-programma van an derhalf uur, op twee verschillende loca ties. Dat is het echte werk. Programma's waarvoor honderdzestig man op de been zijn. Een paar vage velletjes met teksten erop en een paar vragen; en dan probe ren om er maar iets van te maken". Lekker stress „Het heerlijke van live-programma's is dat er niet gezeurd kan worden. Dat pro gramma moet gewoon worden uitgezon den, want het staat in de gids. Dan krijg je die lekkere stress-situatie waarin ge woon knopen moeten worden doorge hakt". Als het aan hem ligt dan gaat er meer mis voor de camera. „Ik hou ervan als hele decorwanden instorten. Dan wordt het tenminste levende televisie". Robert ten Brink wil wel. Hoe lang moet het televisiepubliek nog wachten op zijn praatprogramma? Een beetje televisie man of -vrouw wil dat toch? Hij kapt af. Nee, heel duidelijk niet, antwoordt hij krachtig. „Als je zoiets wilt, moet je je daarop voor honderd procent concentre ren. Dan kun je geen amusement erbij doen. Iedereen wil zo graag, maar ik be grijp niet waaruit die behoefte aan het eigen praatprogramma voortkomt, want het is een van de allermoeilijkste dingen om te doen". Jarenlang verkondigde Willem Duys in elk interview dat hij en Mies Bouwman eigenlijk de enige goede presentatoren waren van de Nederlandse televisie. Vindt Robert ten Brink dat ook? „Dat zegt hij nu natuurlijk niet meer. Dat is achterhaald. Er is een nieuwe generatie opgestaan. Ja, ik hoop dat ik daarbij hoor". ED VAN TELLINGEN rekP Psychiater Sonnenschein: Klmer God heb gehad". ,Mijn herinnering aan die ervaring is dat ik een ontmoeting FOTO: CEES VERKERK HILVERSUM - De heilige Geest, die het creatieve levensbeginsel van de liefde inhoudt, uit zich w)lgens de christelijke traditie soms ook in extase. Een toestand waarin het al ledaagse 'ik' lijkt te zijn geweken en waarin men zich in meerdere betekenissen van het woord, zalig voelt. Bevangen door de Geest. Soms doet zich daarbij het ver schijnsel voor van de tongentaai, waarmee wordt bedoeld: het uiten van brabbelklanken of spreken van vreemde, vaak onbegrijpelijke, ta len. In andere gevallen gaat de ex tase gepaard met profetie of won derbaarlijke genezingen. Dergelijke uitingen van de Geest worden cha rismata genoemd (naar het Grieks) of bijzondere genadegaven. De apostel Paulus roert dit onderwerp aan in zijn eerste brief aan de christenen van Korinte en spreekt dan met zoveel woorden van „gaven om wonderen te doen", het „in geestverrukking uiten van geheimzinnige klanken" en „de gave van de profetie". Waarbij hij overigens aan de profetie duidelijk meer waarde hecht dan aan de tongentaai. Lange tijd is het in de kerken erg stil ge weest rond deze speciale genadegaven, maar de laatste jaren hoort men er steeds meer van. Daarbij gaat het vooral om berichten uit de knng van christenen die geraakt zijn door de kerk-overschrij- dende vernieuwingsbeweging die wordt aangeduid als de „charismatische ver nieuwing". Een van de weinige psychiaters in Ne derland die voor het optreden van deze genadegaven open staat en ze, sterker nog, aan den lijve ondervindt, is B. Son nenschein uit Hilversum. Handoplegging Psychiater Sonnenschein is 37 jaar, va der van vier kinderen en lid van de Oud-Katholieke Kerk. Hij is mede-orga nisator van de maandelijkse interkerke lijke „Diensten van voorbeden en hand oplegging" in Hilversum en hij vertelt dit: „Ik ben rooms-katholiek opgevoed, maar op mijn dertiende uit de Kerk ge stapt. In het tweede jaar van mijn art senstudie ben ik tijdens een zeilkamp opnieuw met het geloof in contact geko men. Dat contact leidde tot de beslissing om mijn persoonlijke band met God te herstellen. Ik ben de Schrift gaan lezen, elke dag na afloop van mijn studie-uren - en die gewoonte is in 1975 uitgelopen op een zeer bijzondere ervaring. Het was middag, ik was weer in de bijbel aan het lezen en opeens - wat overkomt me nou? - merk ik dat mijn tong begint te bewegen. Zonder dat ik daar wat aan doen kan. Tegelijk hoor ik mijzelf klik kende geluiden maken: klik klik klik. Het wordt heel stil in de kamer, er breekt iets door me heen, en ik krijg een intens gevoel van vrede, harmonie. Mijn herinnering daaraan is dat ik een ont moeting met God heb gehad". „Die ervaring van welbevinden is ook nadat het klikken was opgehouden nog lange tijd blijven hangen. Een poos later overkwam die tongentaai me opnieuw en sindsdien keert het fenomeen met enige regelmaat terug. Zonder dat ik dat bewust stuur of oproep. Ik hou mezelf niet voor de gek - wat dat betreft voel ik me heel kosjer". „Het geluid bleef aanvankelijk beperkt tot hetzelfde soort geklik van die eerste keer, maar is later overgegaan in het ui ten van woorden en zinnen. In een taal die ik zelf niet kan thuisbrengen - al zit ten er soms vertrouwde klanken tussen als Jahweh of Joshua. In elk geval gaat het vaak gepaard met een gevoel van vrede en vreugde". Psychologisch Of die tongentaai, willen we weten, niet veeleer psychologisch dan bovennatuur lijk moet worden verklaard? „Ik denk dat je er zowel een psychologi sche component in kunt aanwijzen als een component die ik aanduid als de werking van de heilige Geest. Iemand die authentiek in tongen bidt, dus zon der zichzelf te forceren of voor de gek te houden, komt in contact met zijn diep ste innerlijk. En door dat diepste inner lijk heen werkt naar mijn opvatting de Geest. De Geest stimuleert de mens als het ware om dat diepste innerlijk naar buiten te brengen. Wat zeer heilzaam werkt. Onder voorwaarde natuurlijk dat er geen manipulatie in het geding is". Ook de profetie is een verschijnsel dat Sonnenschein niet onbekend is, zij het dat deze genadegave zich niet in hemzelf openbaart. „In gebedskringen kan het voorkomen dat iemand een duidelijk beeld ont vangt. En dat zich woorden aan hem op dringen die dat beeld uitleggen. Zo'n persoon maakt op dergelijke momenten een zeer krachtige indruk. Zijn woorden hebben een pastorale, bemoedigende strekking". En het verschijnsel van de wonderbaar lijke genezingen? „Met genezingen in lichamelijke zin heb ik weinig persoonlijke ervaring. Ik heb wel meegemaakt dat na intens gebed be paalde klachten zoals verkoudheidsaller- gie of rugpijn althans voor enige tijd ver dwenen. Ik herinner me ook een geval van iemand die zijn vingerkootje had gebroken, dat vervolgens scheef was ge groeid. Na gebed zag ik dat kootje - heel wonderlijk - steeds rechter wor den totdat het bijna weer in gewone toe stand stond. Maar over het algemeen ligt mijn ervaring met genezing toch in het psychologische vlak". Bidden „Met patiënten die daartoe de wens te kennen geven ga ik soms samen bidden. Daarbij gebeurt het niet zelden dat er psychologisch iets verschuift en dat de patiënt van bepaalde klachten loskomt. Mensen zijn soms in de ban van intense schuld- of haatgevoelens. Door samen te bidden kan het gebeuren dat zich een doorbraak voordoet en dat zo'n schuld- of haatgevoel inderdaad verdwijnt. Een voorbeeld in dit verband is het verbre kingsgebed, waarbij we bidden dat in de naam van Jezus een bepaalde kracht wordt verbroken - maar allerlei gebe den zijn natuurlijk denkbaar". „Ook op zo'n moment ervaar ik heel. duidelijk de werking van de Geest. Maar overigens zie ik die Geest voortdurend om mij heen. Verschijnselen als het bid den in tongen, profetie en opmerkelijke genezingen beschouw ik als speciale ver rassingen die de Geest soms uitdeelt. Verrassingen in de marge van haar alomvattende werkzaamheid. Heel de geneeskunst, van het rechtzetten van een gebroken been tot en met een open hart operatie, is de werkzaamheid van de Geest. Nog breder geformuleerd kun je zeggen dat alle heilzame activiteit wer king is van de heilige Geest. Overal waar wij Gods werkzaamheid merken, is de Geest. Maar ons probleem is: we merken nog zo weinig, er dringt nog maar zo weinig tot ons door". „Met Pinksteren heb ik dan ook altijd een- tweeslachtig gevoel. Enerzijds een gevoel van dankbaarheid voor het vele dat we wèl zien. En anderzijds een ge voel van gemis dat we nog veel te weinig zien. Er moet, ja, er moet nog zoveel meer bij ons doorbreken". WILLEM SCHEER door Piet Snoeren Zouden ze bij TNO in Delft dat antige luid hebben uitgevonden omdat de Chi nezen ze voor zijn geweest met de uitvin ding van de trilstoel? Want iedere toeter en bel die in. op of aan de auto kan. bete kent geld, al is het maar zo'n wuivend handje voor op de achterruit, dus mis je de ene boot, dan spring je gauw in de volgende. Over de trilstoel dit. Chinese verkeersdeskundigen hebben, meldt The Êangkok Post, besloten ter vermindering van het aantal ongelukken nieuwe auto's uit te gaan rusten met vibrerende zit plaatsen. Het achterwerk van de bestuur der wordt in dergelijke stoelen gemas seerd volgens oeroude beginselen van de acupunctuur. Aldus bewerken de elek trisch aangedreven vibraties liefst drie acupunctuur-punten in de bips tegelijk waardoor het bloed vrijer circuleert, de spieren zich ontspannen en de vermoeid heid vermindert. Al dit jaar zullen de trilstoelen worden toegepast. Welke uit laatklep de langs deze weg opgemonterde bestuurders vervolgens zullen vinden voor hun energie telefoneren via twee autotelefoons tegelijk? laten de Chine zen wijselijk onbesproken, maar dat het straks uitkijken geblazen zal zijn voor hupsende types achter het stuur op de linker rijbanen, staat wel vast. Alvorens nu van de trilstoel wordt over- gehupst naar het antigeluid, eerst iets aangaande reclameborden langs snelwe gen. Mogen niet van Smit-Kroes. Bren gen de verkeersveiligheid in gevaar en bederven het landschap. De minister liet dit weten naar aanleiding van de plan nen om de verbetering van de A7 tussen Hoogezand en Nieuweschans te financie ren met reclamegelden. Voor haar eerste argument valt iets te zeggen. Dat worden natuurlijk, net als nu al bij de STER, blo te meiden op die borden en dan vraagje, met straks nog hupse bestuurders in tril stoelen ook, om kop-staartbotsingen. Maar het landschapBederf van het landschap? Voor zover er in toekomstig Nederland langs de snelwegen nog iets te ontwaren mocht vallen behalve industrieparken die automobilisten in opperste verwar ring brengen door op digitale panelen beurtelings de verkeerde tijd en de ver keerde temperatuur te laten verschijnen, voor zover er langs de snelwegen nog lo caties bestaan, voldoende landschappelijk om ze vol te plempen met drive-in-wo- ningen, semi-bungalows en twee villa's onder één kap, voor zover die er nog zijn, worden ze steeds stelselmatiger wegge stopt achter geluidsschermen van diverse pluimage. Het meest komische scherm vindt men langs de Al nabij Barneveld. Hier is, om de negorij Terschuur aan oog en oor te onttrekken, tropisch hardhout aange wend. Activisten waren er als de kippen bij om het over een lengte van vele me ters te bekladden met de aanklacht: „Dit hardhout was regenwoud", en toen was de wegbeheerder er weer als de kippen bij om de hanepoten met een afbijtmiddel ongedaan te maken, vergeefs echter, want een chemische reactie heeft de leus als het ware in het hardhout ingebrand en passerende automobilisten kijken zó hun ogen uit op de bizarre vrucht van deze richtingenstrijd dat een kop-staart- botsing vroeg of laat ter plekke niet kan uitblijven. En nu de A28 ter hoogte van Harderwijk weer. Geluidsschermen, uitgevoerd in corroderend golfplaatmateriaal dat een kleur van terminale roestvorming aan neemt waarvoor schroothandelaren hun petje zullen afnemen. Van roest zijt gij en tot roest zult gij wederkeren het ultie me lot dat alle auto's wacht en misschien stemt de gedachte sommige automobilis ten tot bezinning. Bij wijze van contrast echter heeft de ontwerper aan dit scherm hier en daar stalen masten toegevoegd, torenhoog, bloedrood geverfd en vooral krom. Hier moet met een noodgang ie mand tegenop zijn geknald die was afge leid door een reclamebord met een blote meid erop. schiet het door de naderende automobilist heen en hij trapt op zijn rem. „Hoe kan dat daar"?", vraagt Felix Meurders in VARA 's Vrijdageditie op dat drammerige toontje van hem wanneer Driebergen op de A28 bij Harderwijk een file van zeven kilometer meldt. Zou er nou geen manier te verzinnen zijn om de geluidshinder van snelwegen af te dempen zonder dat de omwonenden ach ter schermen en wallen moeten worden weggestopt in stiltegetto's? W/s en waar achtig. Het door TNO in Delft uitgevon den antigeluid. Het principe is eenvou dig. Gelijkgerichte golven, ook geluids golven, versterken elkaar, maar tegenge steld gerichte golven doven elkaar uit. Als men dus aan een geluidsgolf een an dere golf met precies dezelfde golflengte, maar met een precies tegengestelde fase toevoegt, is het resultaat nul, niks, zero, stilte. Met een microfoon, gekoppeld aan een computer, kan men een bepaald ge luidspatroon razendsnel analyseren om er dan exact het juiste antigeluid aan toe te voegen door middel van een antige- luidluidspreker. Een regelkastje, niet groter dan een videorecorder, aldus TNO. plus één of twee microfoons vol staan. Ha. Iedereen in de buurt van een snelweg zo'n kastje boven de voordeur. Nee, zeggen ze bij TNO, die kastjes in de auto om letterlijk citaat „een stilte gat te creëren rond de hoofden van chauffeur en passagiers". Zo liggen de prioriteiten. Wie rust wil, gaat een rit maken in het stiltegat rond de trilstoel, en de rest bergen we op achter slot en ge luidsscherm. 'foidóetBoutti/nt'

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 23