Alex Mascarenhas:
begaafd strijker
van kat en hond
Geneeskunde
in de ruimte
Oude kleuren herleven
w
UIT THUIS
Csidóe Commit
MAANDAG 8 MEI 1989 PAGIN
En niet éèn van de ongeb
nen zal de vrijheid ooit z<i
seffen. '\7
Bloem.
Onlangs heb ik een m
waardige ervaring opgec
Een van mijn vriendin
deed me een verzoek, ni
lijk het verzoek aan haar
paar gedichten op te sturei^
verband houden met Dó
herdenking en Be vrijdag
had poëzie nodig die bij\
officiële bijeenkomst gebi
zou kunnen worden.
„Jij hebt toch zoveel bui
staan; zoek eens wat vooi
op". Twee jaar geleden ha
me hetzelfde gevraagd. Ik
me niet herinneren dat ij
toen zoveel moeite mee ha
weet ik wel dat ik nogal\
verzen de revue heb latenj^m
se ren. Dit keer is het me I
wat zwaarder gevallen.
oude, overbekende gedió^
van Bloem, Nijhof, Ró
Holst kon ik toch niet opm
aanbevelen? „Na de be
ding" van Bloem of „H&DÏ
der achttien doden" van qrr
Cam pert hebben al zo vaa|^n
zulke programma 's gestaai.
Dus ben ik op zoek gegaar
de jongere dich tergen ed s^1!
En... ik kwam bedrogenhij
Graag geef ik toe, dat ikye
wel een enkele keer op'vo
herdenkingsgedicht ben
stuit, dat echter vanwegi
aangeboden tekst niet voi(vo
aan het criterium; ..^esctei
voor een breed publiek", zij:
Uit de pen van de mod
dichtergeneratie vloeien by\
baar geen verzen meer ove^ei
Tweede Wereldoorlog. pje
land zijn wij dan ook bevsje
recht, want dat heb ikye
op mijn zoekttocht gerva
seerd het is al bijna vjj^u
veertig jaar geleden dat vvyt
Nederland oorlog hebben Sp,
had. Maar kan die bevrijd\\^\
gedachte nu geldigheid hetpic
voor het negeren van een i^o
denking? va
We klagen tegenwoordigneV(
eens dat we zoveel aan rj
len hebben verloren. RiteiW:
een intrede (geboorte, djmc
riten bij een afscheid fade
uitvaart). Riten laten !vr
maar niet even oproepende
ganiseren, in vorm breql)
Rituelen ontstaan daar »wi
bij herhaling ja dat is esRI
tieel, die herhaling be/j sl(
de gebaren, vormen, pleclge
heden plaatsvinden waan ja;
gedenkwaardige feiten sic
beetje zichtbaar worden Ai
maakt, iets tastbaars krij Aj
Woorden alleen zijn |Vi
meestal ook niet genoeg, m
Mijn vriendin die om een vc
den kingsgedich t vroeg, h{ 1
ook niet de bedoeling uiti ge
tend dat vers te declame pl
Het uitspreken van dat ged vj
wordt gevoegd binnen ani „I
vormen; iemand houdt m
toespraak, tot de nabestaat v;
van de gesneuvelden v;
schien wel, er worden l sa
men bij een gedenksteen o di
graven gelegd, de Last m
wordt geblazen en met het i
gen van ons volkslied zal
plechtigheid worden
ten.
De 4 Mei-herdenking is H
bij uitsluiting herinneringH
1940- '45. Herdenking va ito
gevallenen van toen, berm
king van de bevrijding dato
is een ritueel. Een sy/nË|
ook voor allen die tóen m
niet geboren waren. Me/
kaar gedenken we slachtoiS
van de strijd voor bevrijm
opheffing uit slavernij, knM|jj
ting. Overal m de wereldCl
afgelopen 4 Mei was weerU
dag om ons erop te bezim
dat mensen er niet zijn ont
kaar te vernietigen. Dat tm
sen geroepen zijn tot el lm
welbevinden en bevrijding^
pas als we met een zekerM
gelmaat tot onszelf, maar ËL
tot elkaar inkeren en s/dsK
bij oorlogsfeiten uit het v®
den, zullen we ons gert^
niet in slaap wiegen mei
gedachte dat die tientaf
oorlogen van nu buiten a
landsgrenzen worden gevdi
Misschien ligt het concil
proces met zijn aandacht k
gerechtigheid, vrede en
heid van de schepping Él
nieuw fundament onder Éi
tanende m ei- h er den kirm-
Gerechtigheid die onder ÉÉ-'
en tranen bevochten mot;
worden. Vrede die men';.'
meest intense inspannimM
moet worden gecreëerd jm
de gehele wereld. En tensaÈ
het behoüden van onze diam
re schepping, zo kostbaaiËÊ
onherhaalbaar en in zo 'n gm
gevaar verkerend. Het L'
om de schepping. Da^zijftki,
de schepsels die §rro
rwoneih rDat zijfP aë_rt(e$(
voor,,wier hefl en 'bè'h'öüd
veertiger jarën 1 Van ófïze
tallozen htiri 'lé vëri We bberfpf
laten.
De ruimtevaartgeneeskunde is
waarschijnlijk het enige medi
sche specialisme dat meer
dokters telt dan patiënten. Dat
blijkt al op Nederlands ni
veau. Een paar weken geleden
schreven vier Nederlandse
ruimtevaartdokters een over
zichtsartikel in het Neder
lands Tijdschrift voor Genees
kunde, terwijl ons land niet
een raket heeft en welgeteld
een astronaut.
Het vak begon natte-vinger-ge wijs.
Men wilde aan het begin van de ja
ren zestig, liefst voordat de eerste
ruimtevaarder de ruimte in ging,
weten welke invloed voortdurende
gewichtloosheid heeft óp het men
selijke lichaam. Dat was toen ra
den. Men kon, door vliegtuigen
speciaal berekende vrije-val-vluch-
ten te laten maken, hooguit twintig
seconden lang totale gewichtloos
heid nabootsen en sommige des
kundigen vreesden het ergste. Dat
bleek in grote trekken mee te val
len, maar er blijven problemen.
Ruimteziekte bijvoorbeeld.
Bleek
In het begin van de ruimtevaart
hield men liever het feit verborgen
dat zeker de helft van de ruimte
vaarders de eerste twee dagen bij
de minste beweging van het hoofd
bleek wegtrokken, zich beroerd
gingen voelen, apathisch werden of
misselijk, en soms zelfs moesten
braken. Het merkwaardige is dat
het grotere comfort van de nieuwe
ruimtevaartuigen deze ellende juist
heeft vergroot, want doordat de be
wegingsruimte toenam van 1,3 ku
bieke meter de man in de Mercury-
capsule tot 100 kub in de Salyut,
konden ruimtevaarders in toene
mende mate ziekmakende bokke-
sprongen maken.
Het probleem is dat men nog steeds
niet goed weet wat die ruimteziek
te veroorzaakt. Ons evenwichtsstel-
sel kan draaiende, tollende bewe
gingen waarnemen, maar via op
tastharen leunende steentjes, de
otolieten, ook de richting van de
zwaartekracht. Bij zee-, wagen- dan
wel luchtziekte is door het voortdu
rend getol de draaiwaarneming ge
stoord maar niet de waarneming
van de zwaartekracht. In de ruimte
is het precies andersom. Bij gebrek
aan zwaartekracht zweven de oto
lieten vrij in het evenwichtsorgaan
rond en veroorzaken bij de minste
beweging van het hoofd idiote sig
nalen die niet door de hersenen be
grepen kunnen worden. Gevolg:
ruimteziekte.
Experiment
Dit verschil kan misschien verkla
ren waarom astronauten, die op
aarde uitstekend tegen zeeziekte
kunnen, toch heel bevattelijk kun
nen zijn voor ruimteziekte, en an
dersom. Daarom kan men niet van
te voren voorspellen welke astro
naut hevig last zal krijgen van
ruimteziekte en welke niet. Tot
voor kort tenminste. Want een
heus Nederlands experiment maak
te dit wel mogelijk.
Vorige maand onderwierp men in
het Nationaal Lucht- en Ruimte
vaartlaboratorium drie astronau
ten, onder wie onze Wubbo, drie
uur lang in een centrifuge aan een
versnelling van 3 g. Daardoor werd
hun lichaam drie keer zo zwaar als
normaal. Wat bleek? Toen ze uit
stapten werden ze ineens drie keer
zo licht, en inderdaad vertoonden
alle drie, maar Ockels het minst,
tot zeven uur na de proef ver
schijnselen van ruimteziekte. Men
heeft daardoor een middel tot se
lectie in handen gekregen, plus de
mogelijkheid om astronauten al op
aarde aan de verschijnselen van ge
wichtloosheid te laten wennen.
Een ander voorspelbaar gevolg van
het ontbreken van de zwaarte
kracht is de toename in lengte van
gemiddeld 2 tot 4 centimeter. Dat
komt omdat de buigzame wervel
kolom zich in de ruimte als een
veer ontspant, en eenmaal terug op
aarde dus onmiddellijk weer de
normale lengte aanneemt.
Bloedsomloop
Op de bloedsomloop heeft de ge
wichtloosheid onvermoede gevol
gen. Iedereen kent de lichte duize
ling die je soms bevangt bij plotse
ling opstaan. Onder invloed van de
zwaartekracht verplaatst zich dan
een halve liter bloed naar de be
nen, zodat we even letterlijk licht
in het hoofd worden. In de ruimte
treedt dit effect niet op, en verdeelt
het bloed zich veel gelijkmatiger in
het lichaam. Het gevolg is dat de
benen in omvang afnemen
ruimtevaarders zeggen dat ze 'vo
gelpootjes' krijgen terwijl de bo
venste deel van de bloedsomloop
zich extra goed vult. Daarom kla
gen astronauten vaak over een ver
stopte neus en een opgezwollen ge
zicht. Ernstige gevolgen heeft dit
alles niet. Het lichaam herstelt het
evenwicht door meer vocht uit te
plassen dan wordt opgenomen, zo
dat de klachten van overvulling
van de bovenste bloedvaten na een
paar dagen vanzelf verdwijnen.
Veel ernstiger zijn de gevolgen van
gewichtloosheid voor spieren én
skelet. Er is een ongeschreven bio
logische wet dat alles wat we niet
gebruiken min of meer verloren
gaat. Welnu, spieren en skelet, ty
pische stutten en motoren om ons
tegen de zwaartekracht te verzet
ten, verliezen in de ruimte groten
deels hun functie. De dreigende te
loorgang van de spieren is effectief
te bestrijden met oefeningen aan de
ruimte home-trainer. Maar tegen
de teloorgang van het skelet door
stelselmatige ontkalking is niets te
doen. Het totale verlies aan calcium
(ofwel kalk) bedroeg tijdens een 84
dagen durende Skylabvlucht ge
middeld 25 gram per persoon.
Spieroefeningen hadden daar geen
enkele invloed op gehad. Dit voort
durende verlies aan bot bepaalt, sa
men met de opgelopen straling in
de ruimte, de uiterste grens van
een verblijf in de ruimte. Want als
een astronaut op een jarenlange
reis de gewichtloze ruimte wordt
ingestuurd, dan zullen bij terug
keer al zijn broze botten bezwijken
onder het eigen lichaamsgewicht.
Herdenking
ire
fa-
Antieke paneeldeur in Louis Seize kleuren, die naar oud
voorbeeld werden gemengd
FOTO: PR
De tand des tijds,
hoe onbarmhartig
slaat die toe bij
statige behuizin
gen in traditione
le kleurstellingen.
Dit zou verloren
gaan als Monu
mentenzorg niet
waakte over het
kostelijk bezit en
enkelingen met
liefde voor het
oude, zoals „kleu-
ringenieur" Ger-
rit van Oort in
Loenen aan de
Vecht.
Als schooljongen
ging hij op zater
dagmiddag mee
met zijn vader,
die de luiken en
gevels intact hield
met zijn schilder-
kwast („kom jon
gen, pak es an,
we gaan de hal
opknappen in
Huize Vecht
lust"). Zo werd de
liefde voor het
vak geboren;
Gerrit ging naar
de grafische
school, waar hij
clichés leerde ma
ken en fotolitho's.
„De andere kant
van de kleur
ziennoemt hij
het in zijn char
mante huis in het
hartje van de
plaats, waar hij de
historie van elk
huis kent.
Hij ging werken
bij Enschede in
Haarlem 'en het
Stedelijk Museum
in Amsterdam en
in 1973 nam hij
het schildersbe
drijf van zijri va
der over, dat met
zijn al oude ken
nis weer nieuwe
inhoud kreeg.
Vader had zes
potjes verf. Ze
waren verhard,
maar de kleur zat
er nog in. Hij
mengde zelf met
een stokje de
oude aardekleu-
ren: geel, oker en
zwarte aarde;
kleuren die de
schilders van
honderd jaar ge
leden gebruikten
voor het opschil
deren van oude
villa 's, panelen en
sponningen. Dat
mengen was fin-
gerspi tzen -ge voel.
Een tintje zus,
een tintje zo en je
kreeg het oude
blauwe en het
zachte roze, dat
niet meer uit de
mechanische
mengmachines
komt.
„In iedere kleur
zat zwart", weet
Gerrit met een
dik losbladig boek
voor zich. Het is
een archief van
eigen mengsels,
in totaal duizen
den kleuren, te
gebruiken voor
oude huizen en
overblijfselen van
de dingen die
voorbijgaan". Hij
heeft zijn recep
tuur zelf met zorg
en liefde samen
gesteld en kreeg
door eigenzinnig,
ambachtelijk
mixen de kleur-
veran deringen
van 200 jaar gele
den.
„De huidige stan
daardkleuren zijn
niet warm, niet
intiem, niet door
leefd", zegt hij.
„Het samenstellen
van de receptuur
gaat nu per com
puter. Bij mij
ontstaat een kleur
hier". Hij tikt te
gen zijn voor
hoofd. „Ik haal de
oude kleuren
overal vandaan
Van Oort zoekt ze
in binnen- en bui
tenland, in Ver
sailles en in
't Loo.
Zelf schilderen
doet Gerrit van
Oort niet. Hii ad
viseert alleen,
soms ter plekke,
en gaat vervol
gens aan de slag
om de gewenste
kleur met zijn
mengmachine te
maken. „Ik doe
veel met rose. Dat
noem ik „renoir",
omdat die veel
bloot vlees schil
derde. Feitelijk
laat ik mij inspi
reren door grote
schilders als Mo
net en Seurat".
TINY FRANCIS
Vele tientalllen iris- en
aurakijkers, pendelaars
en astrologen, bloemen
en hypnotherapeuten
toonden ook op de jong
ste Paravisie-manifesta
tie in Den Haag weer
hun alternatieve mede
dogen met de zieke me
demens. Prima. Alle lof.
Maar wie, zo vroegen wij
ons af, wie van deze ide
alisten bekommert zich
eigenlijk om het zieke
huisdier? Of doet deze
vraag niet ter zake? Ha
len de paranormale
broeders wellicht hun
schouders op over een
hond met hoofdpijn, een
kat met rugklachten en
een kortademige cavia?
Niet allemaal, gelukkig. Bij
stand nummer 67 raakten we
in gesprek met de uit Zuid-
India afkomstige heer Alex
Mascarenhas, die wel dege
lijk ook een mankende Felix
en een gestresste Minou langs
bovennatuurlijke weg van
hun kwalen afhelpt.
De heer Mascarenhas: „Mens
of dier dat maakt voor mij
weinig uit. Het stellen van
een diagnose is bij een dier
natuurlijk moeilijker. Maar
de therapie is dezelfde. Ik
strijk met mijn hand zachtjes
over de huid een keer of
drie, vier en trek op die
manier de kwaal uit het zie
ke lichaamsdeel. Dan schud
ïk mijn hand even flink heen
en weer, zodat de ziekte niet
aan mij blijft kleven, en be
gin opnieuw. Dat doe ik zo'n
twintig minuten achter el
kaar en op die manier help
ik zowel de mensen als de
dieren".
En met succes. Op bezoek in
zijn praktijk-ruimte aan de
Heemskerckstraat 28 in Den
Haag, krijgen we van Mr.
Alex Mascarenhas stapels
met brieven te zien van zo
wel dankbare mensen-pa
tiënten als van de baasjes van
dankbare dieren-patiënten.
Eén getuigenis springt er in
het bijzonder uit, aangezien
deze mede bestaat uit een
foto-documentaire die een
chinchilla-poes laat zien in
de stadia "bijna dood', 'flink
hersteld' en 'weer de oude'.
Het begeleidend schrijven
d.d. 16-l-'89 luidt: „Voor
Alex. Met hartelijke dank
voor de succesvolle behande
ling van Lutju". Was gete
kend: fam. Eijkelboom in
Den lip.
Wonderbaarlijk
Snel naar Den lip gebeld (in
Noord-Holland), mevrouw
Eijkelboom te pakken gekre
gen en (die valt gelijk met de
deur in huis door te melden
dat het hier een „wonder
baarlijke genezing" betreft.
Mevrouw Eijkelboom: „Het
begon er mee dat Lutju met
haar kop ging schudden en
steeds maar door haar voor
poten zakte. Wij dus naar de
dierenarts, die dacht dat ze
een hersenvliesontsteking
had en een anti-biotica kuur
voorschreef. Toen dat niets
uithaalde, zijn we verhuisd
naar de homeopathische die
renarts, maar ook zijn ge
neesmiddelen hadden geen
effect. Lutju werd alleen
maar zieker en zieker. 'Laten
we acupunctuur proberen',
zei mijn zoon".
„Wij naar de acupuncturist.
Die had zijn naalden nog
nooit eerder in een kat gesto
ken en keek dus heel vreemd
op. Maar hij wou het dan wel
eens proberen. Helaas - ook
acupunctuur bracht geen en
kele verbetering te weeg. En
inmiddels was Lutju totaal
verlamd. 'Zullen we haar dan
maar een spuitje geven?',
stelde ik voor. Maar mijn
zoon wilde nog een laatste
poging doen. Zodoende zijn
we bij Alex Mascarenhas be
land. Lutju was op dat mo
ment echt doodziek, verroer
de zich nog maar nauwelijks
en zou naar ons idee elk mo
ment de geest kunnen ge-
„Alex is haar gaan magneti
seren, we zijn weer naar huis
gegaan en tot onze blijdschap
èn verbijstering was Lutju
een week-later nog steeds in
leven. Alex heeft haar een
tweede behandeling gegeven
en een paar dagen daarna be
gon ze zich af en toe weer
een beetje op te richten. Nog
een week later stond ze weer
op haar poten. Maanden lang
hebben we de consulten
voortgezet en als je Lutju
nu 'ziet: zo vief als wat. Ze
klimt weer in haar klimpaal,
rent de trappen op en neer
echt weer helemaal ge
zond".
En dat is volgens mevrouw
Eykelboom louter aan Alex
Mascarenhas te danken?
„Moet u horen als ik het
zelf niet had meegemaakt,
zou ik het ook niet geloven.
Maar nu ik er met mijn eigen
ogen bovenop heb ge
staan. Lutju is op won
derbaarlijke wijze genezen".
Kan het geen kwestie van
toeval zijn? informeren
wij nog tegen beter weten in.
Misschien was Lutju ook wel
genezen als ze niet door Mas
carenhas was behandeld en
gewoon thuis op haar matje
was blijven liggen.
„Nou, dat zou dan toch wel
een krankzinnig toeval zijn!
Dat je eerst naar de gewone
dierenarts gaat, dan naar de
homeopaat, dan naar de acu
puncturist en dat je poes tij
dens hun behandelingen al
leen maar verder achteruit
gaat. Dat je dan naar Masca
renhas gaat en dat er dan
opeens genezing optreedt.
Nee, in zo'n toeval geloof ik
niet. Het is een wonderbaar-
Alex Masacarenhas is 65 jaar
oud. Hij emigreerde in 1955
vanuit India naar Engeland
en in 1963 vanuit Engeland
naar Nederland. Tot 1978 was
hij werkzaam als typograaf
bij de firma Joh. Enschedé in
Haarlem. Sindsdien voorziet
hij in zijn onderhoud als pa
ranormaal zelstandige- Zijn
woonplaats is Purmerend,
waar hij eveneens een prak
tijkruimte heeft en waar men
hem wel goedmoedig aan
duidt als „Alex de katten-
strijker". Toch vormen de
viervoeters slechts een min
derheid onder zijn patiënten.
Verreweg de meesten zijn
tweebeners, die hij behalve
met strijken of magnetiseren
ook ten dienste staat met pa
ranormale diagnostiek, aku-
pressuur, massage en medita
tie.
Lourdes
Waarbij het aparte van deze
Indiër is dat hij zijn beroep
sactiviteiten combineert met
een devote beleving van het
rooms-katholieke geloof. Ge
tuige ook de aanwezigheid in
zijn Haagse praktijkruimte
van verschillende afbeeldin
gen van de Moeder Gods
waaronder een fraai plas-i
tic Mariabeeldje, dat gevuld
is met water uit de bron van
Lourdes.
„Ach weet u, de pastoor heeft
er wel eens met me over ge
sproken. 'Bidden is goed', zei
de pastoor, 'maar met dat pa
ranormale kun je je beter
niet inlaten. Je weet niet wat
voor krachten je daarmee op
roept, Alex'.
„Ik zei; nou pastoor, als u
mijn gas en water, mijn elek
tra en mijn alimentatie be
taalt want ik ben geschei
den -wil ik me wel beper
ken tot bidden. Sindsdien
hebben we het er niet meer
over gehad".
Tot vreugde van de familie
Eijkelboom en tot vreugde
van talrijke andere honden
en kattenbezitters die a rai-
son van 25,- per twintig
minuten welkom zijn en blij
ven bij Alex Mascarenhas.
Dat belangstellenden zich
hierbij moeten realiseren dat
Alex geen succes kan garan
deren, spreekt welhaast van
zelf. Om teleursteling te
voorkomen stelt de Purme-
rendse „katten-strijker" het
niettemin op prijs dit met zo
veel worden te benadrukken:
„Ik herinner mé een hond
hier in Den Haag was
dat en die kon ik strijken
wat ik wilde, maar daar hielp
geen moedertje lief aan.
Buikklachten had-ie. Ik voel
de duidelijk een tinteling, en
ik 'hoorde het ook rommelen,
maar ik kon er niets mee be
ginnen. Ik herinner me ook
een kat, waarvan op allerlei
plaatsen de vacht losliet en
die zich onophoudelijk zat te
likken. Ook die heb ik na
vier, vijf behandelingen aan
zijn lot moeten overlaten".
Ischias
Maar daar staan dan weer
gevallen tegenover van bij
voorbeeld een Duitse herder
die door Mascarenhas in vier
consulten van zijn ischias
werd bevrijd. Of van een
hond die jarenlang onder wa
genziekte had geleden; twee
strijk-sessies door de sympa
thieke Indiër en het dier was
er voorgoed van af. Plus de
wonderbaarlijke genezing
van Lutju, natuurlijk.
Waarmee de baasjes van zie
ke huisdieren, niet zijnde
hond of kat, wellicht nog met
de vraag zitten of Alex Mas
carenhas ook andere verte
genwoordigers uit het dieren
rijk magnetiseert. Wel dege
lijk. Verzoeken tot het toe
passen van zijn bovennatuur
lijke gaven op de gevleugelde
vrienden, de schildpadden en
de hamsters hebben hem tot
op heden nog niet bereikt,
maar in beginsel magneti
seert Alex alles wat ademt.
Schorre kanariepieten, koort
sige konijnen, hikkende
goudvissen alles en ieder
een is welkom bij Alex Mas
carenhas.
WILLEM SCHEER
door Joke Forceville-Van Rossu/ia. C
Historische buitenplaats in Loenen aan de Vecht waar de
oude, antieke kleuren nog bewaard zijn gebleven.
FOTO: PR
het
stellen van de
diagnose is bij
een dier
natuurlijk
moeilijker, maar
de therapie is
dezelfde.
FOTO:
RINUS
SLIERENDREQHT
Ifr
