Aangename routine
van drie legendes
Het leven een feest voor een VIP bij Sinatra
Let's go Dutch in Londense bioscoop
Zonnig optreden
van Zingend Hart
bioscopen
KUNST
QeidóaOowvaMt
MAANDAG 10 APRIL 1989 PAGINA 9
I ROTTERDAM Tafels met kreeft, zalm
en oesters, met streng geselecteerde kazen
en uiterst exclusief gebak. Wie bijna dui-
zend gulden uitgeeft voor een concert,
zelfs als dat wordt gegeven door Frank Si
natra, Liza Min nel li en Sammy Davis jr.,
mag wel iets\ extra's verwachten. Dat
geldt natuurlijk helemaal voor de zeventig
personen of bedrijven die 21.000 gulden
neerlegden voor een tafel voor acht perso
nen, relatief dicht bij het podium.
Weinigen zullen zaterdagavond in Rotter
dam Ahoy' in die verwachting teleurge
steld zijn. De sfeerloze betonconstructie
van de aan het sportpaleis grenzende hal
len was omgetoverd tot een Amerikaanse
uitgaanswijk, waarin alle plaatsen die
door het optredende drietal worden be
zongen waren terug te vinden. New York,
Chicago. Los Angeles en Broadway kre
gen achtereenvolgens gestalte door een
bordkartonnen sky-line van Manhattan,
een „Cheers"-achtig bruin café, en film
en toneelattributen. Elke „kroeg" kende
zijn eigen huisorkest, variërend van big
bands tot easy-listening combo's, en zijn
eigen gerechten, van steaks tot kalfsoes
ters.
Natuurlijk kwamen al die honderden die
zich zaterdagavond tijdens deze Gebeurte
nis van het Jaar in de watten lieten leg
gen voor het concert. Maar de ambiance,
het met z'n allen onder elkaar, luchtig
happend aan een krab-cocktail, nippend
aan de Moét et Chandon, moet voor velen
minstens even leuk geweest zijn. Tenslotte
komen dergelijke gelegenheden, waarop
men zich zonder enige gêne als meestver-
mogende mag profileren niet al te vaak
voor. Dus waren in de alleen met een spe
ciale VIP-card toegankelijke VIP-room
vrijwel alle mensen met ook maar enige
maatschappelijke status, hoe dan ook ver
kregen, prominent aanwezig. Ron Brand-
steder, Neelie Smit-Kroes, Vanessa, Ru-
dolf de Korte, Sandra Reemer, Frans An-
driessen, Lee Towers, Simone Kleinsma,
Freddy Heineken, Prins Johan Friso en
Ed Nijpels waren de bekendste onder de
bekenden. De vrouwen in vaak oogver
blindende creaties, de heren allemaal in
smoking.
Vergeten
Het gemak van de VIP-room deed velen
bijna vergeten waarvoor ze gekomen wa
ren. Terwijl Frank Sinatra al op het podi
um stond, nipte een groot deel van de be
zoekers nog aan zijn of haar drankje,
blijkbaar verwachtend dat Ol' Blue Eyes
wel even op hen wachtte. Hetgeen de toch
enigszins genante situatie opleverde dat ze
zich, onder de ogen van zo'n zevendui
zend andere bezoekers en Sinatra zelf op
een drafje naar hun Royal Podium Tables
in de arena moesten begeven.
Geluk bij een ongeluk daarbij was dat het
zo donker was dat niemand echt goed viel
te herkennen, al zullen er onder de geze-
tenen aan die tafels zijn geweest die dat
hebben betreurd. Het gezien worden be
perkte zich nu tot een groepje dat toch al
de indruk maakte van ons-kent-ons. Van
af de tribunes was noch Prinses Margriet,
noch haar toch redelijk opvallende echt
genoot te herkennen, evenmin als de vele
beroemdheden uit de vaderlandse show
en andere bizz. Terwijl ze allemaal toch
vrij dicht op het podium zaten, regelmatig
kijkend naar de ruggen van Frank, Liza
en Sammy. Dit in tegenstelling tot het
„goedkopere" publiek, dat van boven een
schitterend uitzicht had.
Wie duizend gulden of meer betaalt zegt
achteraf uiteraard niet dat het concert
verschrikkelijk tegenviel. Fantastisch
vond Lee Towers. „Je moet het een keer
meegemaakt hebben zei Simone Kléins-
druis na afloop van
Passend
lensen, die voor bij-
vierhonderd gulden
een kaartje hadden gekocht? Velen spoed
den zich na het optreden van Sinatra naar
de garderobe, duidelijk niet geinteresseerd
in diens samenzang met Minnelli en Da-
vis. Dat is uiterard pas échte decadentie.
De rest ging nog even door met het fête
ren van het drietal. Dit meemaken, al is
het dan met een verrekijker, was voor
hen al een feest op zich. En ook daarvoor
kleed je je passend, en zeker niet minder
mooi dan het volk dat lééft van bekeken
worden. Zodat het er zaterdagavond over
al in Ahoy' uitzag als in dat glinsterende,
maar bordkartonnen Amerika van de
VIP-room.
KOOS VAN WEES
SINATRA ALS BEJAARDE CROONER EN SWINGER
c Sinatra, Liza Minnelli
ivis Jr. Orkest o.l.v. Bill
LaVorgna, Morty Stevens en Frank
Op
Frank Sinatra zien en dan
sterven, moet de algeme
ne gedachte zijn geweest
van de achtduizend men
sen, die zaterdag in Ahoy'
aanwezig waren voor
„The Ultimate Event".
Want wat zich in het mid
den van de Rotterdamse
sportarena afspeelde, mag
gerust als leuk worden
omschreven, van een mu
zikaal spektakel was ech
ter geen sprake.
Wat het trio vooral bewees,
was dat legende-vorming op
latere leeftijd heel rijpe (finan
ciële) vruchten kan afwerpen.
Vooral de 73-jarige Frank Si
natra ondervindt dat. Natuur
lijk heeft hij een belangrijke
bijdrage geleverd aan de popu
laire muziek. Nog dagelijks
horen we de resultaten daar-
I van in de hitparade, maar
toonaangevend is hij al lang
De combinatie van Frank Si
natra, Liza Minnelli en Sam
my Davis Jr. is aangenaam
omdat het zulke verschillende
artiesten zijn. Sammy Davis
Jr. i
de helft van de tijd de noten
balk laat voor wat hij is. Hij
probeert zijn publiek in een
combinatie van spraak en zang
aangenaam te verpozen. De
63-jarige Amerikaan slaagt
daarin maar ten dele. Het ge
voel dat opa de schijnwerpers
heeft gekozen, bekruipt je als
hij diep in het verleden duikt
en „Oh so easy to love", een
van zijn eerste hits, aankon
digt met „bekijk het maar als
een geschiedenisles". Maar hij
raakt de verkeerde snaar als
hij veronschuldigend laat we
ten niks van de top veertig te
zingen. Er is toch ook niemand
die dat van hem verwacht? Hij
fleurt vervolgens met Michael
Jackson, „een goede vriend
van mij" imiteert de ster met
een hoog stemmetje en wat
snelle danspasjes en giet ver
volgens „Bad" in een orke
straal jasje. Hoewel zijn veertig
solo-minuten uit het tweeen-
eenhalf uur durende gebeuren,
heel verdienstelijk klinkt,
blijft de echte emotie, net als
bij Liza Minnelli en Frank Si
natra, uit.
Alle drie de optredens hebben
iets routineus, zonder dat er
een wisselwerking tussen ar
tiest en publiek ontstaat. Mis
schien helpt de entourage van
het sportpaleis daarbij niet
echt mee, want ondanks alle
verhalen blijft het een arena.
Daar kunnen de te dure tafel
tjes rond het podium en het
Vrijheidsbeeld en de wolken
krabbers aan de ingang niets
aan veranderen.
Sammy Davis Jr. kiest, net als
Sinatra en Minnelli, voor het
feest van de herkenning. „Mr
Bojangles" en „Candy man"
komen dan ook heel verdien
stelijk over het voetlicht, al
blijft zijn stem wat dun klin
ken. De enige keer dat hij echt
respect afdwingt, is tijdens de
uitvoering van het Andrew
Lloyd Webber-nummer
„Phantom of the opera".
Het hele „Ultimate Event"
oogt als, een goed geoliede
show uit Las Vegas. Dat bete
kent ook dat alles soepeitjes in
elkaar overvloeit en nergens
de indruk wordt gewekt, dat
echt het onderste
uit de kan halen. Wanneer na
precies veertig minuten diri
gent Morty Stevens zijn plaats
inruilt voor Bill LaVorgna kan
Liza Minelli in ouderwets
zwart glitterpak het „strijdto
neel" betreden. Als de jongste
van het trio is zij het meest
energiek. Ze haalt tijdens haar
vooral met musical-nummers
gevulde optreden volumineus
uit, bespeelt het vierkante po
dium als een ballerina en ver
smelt het ene met het andere
nummer. Het inmiddels door
drank en warmte verhitte pu
bliek brengt een paar maal,
wat voorzichtig de handen op
elkaar, maar echte verrassin
gen blijven uit. Ook Liza kan
het niet nalaten haar „beroem
de' vriendenkring even te
noemen. Het is in dit geval
Charles Aznavour die over
haar tong gaat als „vriend",
waarop „Sailorboys" volgt.
Grootste hits
Na de pauze is het de beurt
aan Frank Sinatra. Het orkest,
dat het publiek bij binnen
komst, even heeft mogen op
warmen, heeft inmiddels
Frank Sinatra Jr. als dirigent
gekregen. Wat volgt is een
reeks grootste hits, zoals „For
once in my life", „I get a kick
out of you", „Strangers in the
night" en „My way". Al zou
hij als vermomming een ape-
pakje hebben aangetrokken,
dan nog is het duidelijk dat
Frankie op het rood verlichte
podium staat. Als vanouds blij
ven echt lange verhalen ach
terwege. Elke introductie be
staat slechts uit het noemen
van de schrijver en de arran
geur. Zijn optreden maakt nog
eens duidelijk dat hij altijd
heeft mogen werken met top-
krachten. Nelson Riddle bij
voorbeeld („I've Got You Un
der My Skin"), die de composi
ties van smaakvolle jazz-ar-
rangementen voorzag is er een
van, of Gordon Jenkins, die de
strijker uit het orkest zo heer
lijk kon laten aanzwellen. On
danks zijn leeftijd is Sinatra's
timing nog altijd perfect en
blijft hij een podiumpersoon
lijkheid, die doet alsof zijn op
treden een peuleschilletje is.
Tussen de nummers nipt hij
aan zijn glas whisky, speelt de
charmeur als hij „Barbara"
aan alle vrouwen uit het pu
bliek opdraagt en laat ze
meerdere keren zwijmelen als
hij zijn la met sentimentele
ballades opentrekt.
Zijn optreden is qua opbouw
perfect, langzaam werk wisselt
snellere composities af, maar
wat hij tegenwoordig mist, is
zijn
en swmger waar te
Hij komt gewoon
e kort. Hierdoor zingt
f en toe tegen het valse
aan en klinkt wat vlak en af
gekapt. Hoewel hij soms be
hoorlijk uithaalt, is het volume
verdwenen.
Ondanks dat het concert in
Ahoy' zijn tweede optreden is,
weet hij al niet meer waar hij
zich in Europa bevindt. En hij
weet het echt niet. „Ik heb het
gevoel dat dit Noorwegen is",
zegt hij, wat lacherig. Toch
kan hij op alle steun van het
publiek rekenen, dat niet al
leen al het materiaal met ap
plaus ontvangt, maar ook
zachtjes meezingt. Voor Sina
tra is geen hal te groot, voor
blijft het altijd een
kamer en hoewel hij de baan
van dirigent aan zijn zoon
heeft gegeven („Iemand moest
hem toch aan het werk hou
den") dirigeert hij onder het
zingen nog even hevig als
vroeger.
New York New York
Na veertig minuten is het tijd
voor de finale en betreden
Liza Minnelli en Sammy Da-
vis Jr. opnieuw het podium.
„New York, New York" wordt
ingezet, maar sterft een te
vroege dood omdat Sammy er
niets voor voelt het te zingen.
Dat is toneelspel natuurlijk.
„Iedere zwarte die ik ontmoet,
voelt niks voor
roep Sinatra nog quasi
gerd en een medley van songs
volgt, waarbij ieder om beur
ten de zang voor zijn rekening
neemt. Er ontstaat iets van een
strijd, waarbij de een de ander
vocaal probeert af te troefen
en eindelijk is er iets van
spanning voelbaar.
Tussen de nummers brengen
ze regelmatig een glas naar
hun mond, die aan de rand
van het podium staat opge
steld, en hangt Liza opvallend
veel rond Sinatra's nek. Het is
net een verliefd paartje. Met
„New York, New York" volgt
de afsluiting en is het om stipt
elf uur afgelopen. Geen toe
gift, wel bloemen en een snel
dankwoord voor het komen,
voor het trio definitief voor de
kleedkamer kiest.
HANS PIËT
HOLLAND FILM WEEK GESTART
LONDON Met de aller
eerste vertoning van Her-
bert Curiëls „Rituelen"
werd vrijdag j.l. in Lon
don de Holland Film
Week geopend. Een film-
week waarin behalve de
meest recente Nederland
se filmproduktie, Neder
landse Oscarwinnaars
(Rademakers' „De aan
slag" Borge Rings anima
tiefilmpje „Anna Bella"
en Haanstra's „Glas") en
enkele oudere films van
Paul Verhoeven in retros
pectief aan bod komen. In
totaal 28 films.
De Nederlandse film heeft on
danks die drie Oscars nauwe
lijks naam bij het grote pu
bliek in Engeland waar de
Amerikaanse films - zoals el
ders in Europa - de markt be
heersen, de eigen films het
moeilijk hebben en af en toe
een Franse film het lang uit
houdt in een gespecialiseerde
bioscoop. Vandaar dat organi
sator Holland Film Promotion
in de publiciteit naar het Brit
se publiek toe flink zwaaide
met die Oscars, de internatio
nale faam van acteur Rutger
Hauer („het vroege werk van
Hauer" annonceert de folder
alsof het om een oude Hol
landse meester gaat) en de re
cente doorbraak van Derek de
Lint, Jeroen Krabbé en Renee
Soutendijk.
Geen van die sterren was er
trouwens tijdens de opening.
Derek de Lint is in Frankrijk
aan een tv-serie bezig, de
overtocht van Thorn Hoffman
(hoofdrolspeler in „Rituelen")
kwam op losse schroeven om
dat onduidelijk scheen te zijn Uitsterven
wie de verzekeringspremie
voor z'n rekening moest ne
men. Het openingsspeechje
Wél aanwezig was acteur Jo
han Ooms, die in „Rituelen"
een kleine, goede rol speelt,
maar die in z'n eentje uiter-.
aard niet voor de nodige „gla
mour" kon zorgen.
kwam nu van de Britse acteur
Barry Foster, die ooit in Hitc-
hcocks „Frenzy" speelde en de
hoofdrol vervulde in de in Ne
derland spelende tv-serie rond
inspecteur Van der Valk (naar
de boeken van Nicholas Freel-
ing), die - erkende Foster spij
tig - „overal ter wereld te zien
was behalve in Nederland".
Je krijgt de indruk dat zo'n
Holland Film Week zich nood
gedwongen toch in de kantlijn
van het filmgebeuren moet af
spelen. Ook al kon Fred de
Haas van Holland Film Pro
motion (een door WVC, RVD
en het Produktiefonds in het
leven gehouden orgaan) met
een stapel persreacties zwaai
en. The Independent wijdde
een artikel aan de Nederland
se film, de befaamde criticus
Derek Malcolm van The Gu
ardian liet zijn licht over ons
filmprodukt schijnen, terwijl
in zijn krant een mini-quiz,
waarbij gratis kaartjes te ver
dienen waren, in een uur -
volgens De Haas - 60 telefoon
tjes opleverde. Genodigden bij
de opening van Holland Film
Week - waar bij de receptie
vooraf uiteraard toch weer de
onvermijdelijke kaasmeisjes in
Volendammer kostuum op
draafden - kwamen voorna
melijk uit de wereld van in
vesteerders en filmdistributie.
Een van de „financiële gasten"
verraste me bij die receptie
met de vraag of zo'n week
soms bedoeld was om „het uit
sterven van de Nederlandse
taal" tegen te gaan. Waarop de
nogal literair-verbale film „Ri
tuelen" vlak daarna een onge
wild positief antwoord leek te
geven.
Camera-mensen
Reacties ook in uitgaansbladen
als „What's On" en „Time
Out". „What's On"s Philip
Bergson - betrokken bij de or
ganisatie - kwam met een arti
kel waarin hij de originaliteit
van de Nederlandse film bena
drukte en nog eens verwees
naar de internationale door
braak van Nederlandse acteurs
en cameramensen (Jan de
Bont, Theo van de Sande,
Robby Mtlller). „De Aanslag"
heette bij hem fraai allitere
rend „a magnificently moving
meditation" (een prachtige be
wogen meditatie), Jos Stéllings
„De Wisselwachter" „waarlijk
Europees, opgenomen in
Schotland met Belgische en
Nederlandse acteurs en een
minimum aan dialoog" en Pim
de la Parra's „Lost in Amster
dam" (na veel moeite door de
maker ook de Holland Film
Week binnengepraat) was
zelfs „furiously funny".
Het weekblad „Time Out"
lichtte Pieter Verhoeffs „Van
Geluk Gesproken" er uit met
een verrassende korte reactie:
„Dit is meeslepend filmmaken,
eigenzinnig en teder, met
daaronder een gevoel voor
zwarte humor. Er wordt over
het geheel goed geacteerd, zo
dat er sporen van waardigheid
blijven in zelfs de emotioneel
meest desolate karakters".
Citaten uit nog enkele reacties:
„Het lijkt belachelijk, maar in
de handen van Verhoeven
wordt het elegant griezelamu
sement („De Vierde Man");
„Hopeloze engelstalige versie
van Japans boek door de
vrouw van een geacht Neder
lands regisseur" (Lili Radema
kers' „Diary of a Mad Old
Man") en over „Een maand la
ter": „De nasynchronisatie is
dodelijk en alleen het aanste
kelijke spel van Soutendijk en
Van de Ven is een verlossing".
Geen reacties nog op Herbert
Curiëls verfilming van Cees
Nootebooms „Rituelen". De
film, met Derek de Lint en
Thorn Hoffman in de hoofd
rollen - kan nog niet voor de
internationale pers gedraaid
worden, aangezien hij nog al
tijd kansen maakt op verto
ning op het festival van Can
nes. De beslissing daarover
moet dinsdag a.s. laat vallen.
Voorlopig roepen de folders
van het Cannon 2-theater aan
de Shaftesbury Avenue nog
enkele dagen lang: „Let's Go
Dutch". En voor wie het fi
nancieel niet ziet zitten zijn er
aardige kortingen die gebracht
worden onder de dubbelzinni
ge kreet „Dutch treat". Een
Nederlandse tractatie. Maar
elft, jij de helft.
BERT JANSMA
Looijestijn, met composities van
Monteverdi, Lassus, des Prez, Dist-
Maresingel op 9 april.
Hoewel de Carnavalsdagen al
weer achter ons liggen, zag het
ruim twintig leden tellende
gemeng koor „Het Zingend
Hart" hierin geen aanleiding
om zijn repertoire aan te pas
sen. Zo bestond een van de
aantrekkelijkste onderdelen
van het koffieconcert, gisteren
in een propvolle zaal van de
Marelandschool, in een serie
van vier Italiaanse carnavals
liederen uit de zeventiende
eeuw. Uitbundig en gedreven
dansten deze vierstemmige ju
weeltjes van barokke levens
lust de zaal in. Het publiek
bleek allerminst ongevoelig
voor de eenvoudige maar in
nemende bravöur van deze
werkjes. Om ook de aanblik de
nodige zwier te verlenen, zet
ten de koorleden bij deze gele
genheid Venetiaanse masker
tjes op. Dat hierbij en bij ande
re fratsen de concentratie niet
werd verloren, dwingt bewon
dering af. Wie eerdere optre
dens van dit opmerkelijke
Leidse koor heeft bezocht, zal
dergelijke onconventionele
concertpraktijken herkend
hebben. Ze zijn karakteristiek
voor Het Zingend Hart en dra
gen doorgaans bij aan een vrij
moedige benadering van mu
ziek uit alle eeuwen en resul
teren niet zelden in bijzonder
intensief muziekmaken. Toch
moest men deze losse aanpak
bij een aantal religieuze com
posities, waarmee het optreden
begon, helaas missen. Allicht
leent kerkmuziek zich niet
voor een al te grote luchtig
heid, maar is zulke muziek
met ongedwongenheid wel ge
baat. Die en de nodige rust
ontbraken hier. De twee delen
uit Claudio Monteverdi's „Mis-
sa in illo tempore", het Sanc-
tus en Agnus Dei, klonken
voorzichtig, zonder veel inner
lijke logica, terwijl Orlando di
Lasso's motet „Jubilate Deo"
uit balans was door een stroef
gehanteerde ritmiek en een,
weinig kernachtig geluid van
de mannenstemmen. Verras
send open was daarentegen de
klank van het koor hierna in
een viertal zestiende-eeuwse
Franse chansons. Met name
Lasso's „Quand mon mary
vient de dehors" en „II est bel
et bon" van Passereau waren
in hun gloedvolle en precieze
vertolkingen een passend ant
woord op de genialiteit van
hun componisten. Distiers in
gekeerde „Verborgenheit" en
Eislers zonder meer idiote
„Hector Protector", beide voor
vrouwenkoor, vormden ver
volgens een even verrassende
als aangename overgang naar
het twintigste-eeuwse close
harmony-repertoire. Gemeten
aan het 'gemak' en het plezier
waarmee in deze werken van
hoofdzakelijk Amerikaanse
componisten het ene dissonan-
te akkoord op het andere werd
gestapeld, zonder dat de swin
gende melodielijnen in het ge
drang kwamen, lijkt dit genre
een specialiteit van het koor te
worden. Hoewel de verstaan
baarheid hier en daar nog te
wensen overliet, heeft het ge
zelschap in vergelijking met
vorige optredens juist in dit
genre veel bereikt, zodat met
belangstelling naar een vol
gend optreden moet worden
uitgezien.
TOM STRENGERS
Golden Earring op Parkpop
DEN HAAG De Golden Earring is een van de groepen die
zondag 25 juni is te zien op de negende editie van Europa's
grootste gratis popfestival Parkpop.
Hoewel de programmering nog lang niet rond is, zijn de vol
gende groepen inmiddels gecontracteerd: London Beat, New
Model Army, Kristi Rose Midnight Walkers, Living Co
lour en Jim Capaldi.
Voor een uitgebreide agenda,
ook voor de komende dagen,
raadplege men „UIT", de gratis
ALPHEN AAN OEN RIJN EU
ROCINEMA I (Van Boetzelaer-
straat 6. tel. 01720-20800): The
Bear (al): 18.45, 21.15. wo. ook
13.45. EUROCINEMA II: Rain
Man (al); 18.45, 21.30. wo. ook
13.30. EUROCINEMA III:
Cocktail (12); 18.30, 21.00.
Avontuur mat aan staartja (al);
wo. 14.00. EUROCINEMA IV:
Twins (al); 18.45, 21.30. wo. ook
13.45.
LEIDEN LUXOR (Stationsweg
19. tel. 071-121239): Twins (al);
19.00. 21.15. wo. ook 14.30.
LIDO en STUDIO (Steenstraat
39. tel. 124130): Rain Man (al);
14.30, 18.45, 21.15. Cocktail
(al); The Accused (12); The Bear
(al); 14.30, 19.00, 21.15. A tish
called Wanda (al); 19.00. 21.15.
ma. di. 14.30 Lady en de Vage
bond (al); wo. 14.30. «TRIANON
(Breestraat 31, tel. 123875):
Amadaus (al); 20.00. REX
(Haarlemmerstraat 52, tel. 071-
125414): French kittens (16);
14.30, 19.00, 21.15.
KATWIJK CITY THEATER I
(Badstraat 30, tel. 01718-74075):
Who framed Roger Rabbit (al);
19.00. wo. ook 14.45. License to
drive (al); 21.15. CITY THEA
TER II: Maquerade (12); 19.00,
21.15. Frank en Frey (al); wo.
14.45.
VOORSCHOTEN GREENWAY
(tel. 01717-4354): Who framed
Roger Rabbit (al); wo. 15.45. Big
(al); wo. 15.45. Kiss of the spi-
derwoman (16); 20.45. Witness
(12); 20.15 KINDERVOORSTEL
LINGEN: Frank en Frey; wo.
14.00. De nieuwe avonturen van
Pippi Langkous; wo. 14.00.
WASSENAAR ASTRA (tel.
01751-13.269): Babettes feest
(16); 20.00 KINDERVOORSTEL
LINGEN: Troetelbeertjes in
wonderland; wo. 14.00.
DEN HAAGASTA 1 (Spui 27. tel.
463500): The bear (al); 14.00,
18.45, 21.30. ASTA 2 The ac
cused (16); 14.00, 18.45, 21.30.
ASTA 3 John Lennon's Ima
gine (al); 18.45, 21.30. ma. di.
ook 14.00. BABYLON 1 (Win
kelcentrum Babylon, tel.
471656): Dead ringers (16);
14.30, 17.00, 19.30, 21.45.
BABYLON 2: Mississippi bur
ning (12); 14.30, 16.45, 19.00,
21.30. BABYLON 3: The acci
dental tourist (al); 14.30, 17.00,
19.30, 21.45. CINEAC 1 (Bui
tenhof 20, tel. 630637): Twins
(al); 14.00, 18.45, 21.30. CINE-
AC 2: Rain man (al); 14.00,
18.45, 21.30. CINEAC 3: The
dead pool (16); 18.45, 21.30.
ma. di. ook 14.00. METROPO-
LE 1 (Carnegielaan, tel. 456756):
Rain man (al); 14.00, 18.45,
21.30 METROPOLE 2: A fish
called Wanda (al); 14.00, 18.45,
21.30. METROPOLE 3: Ano
ther woman (al); 14.00, 18.45,
21.30 METROPOLE 4: Cock
tail (al); 18.45, 21.30. wo. 18.45.
ma. di. ook 14.00. METROPO
LE 5: Gorillas in the mist (al);
18.45, 21.30. ma. di. ook 14.00.
ODEON 1 (Herengracht 13,
tel. 462400): Twins (al); 13.45,
18.45, 21.30. ODEON 2: The
blob (16); 13.45, 18.45, 21.30.
ODEON 3: Cocktail (al); 13.45,
18.45, 21.30. ODEON 4: Bull
Durham (al); 18.45, 21.30. ma.
dl. ook 13.45. STUDIO 1 (Ket
tingstraat 12b, tel. 656402): Vin
cent (16); 17.00, 20.30. A winter
tan (16); 18.45, 22.15. STUDIO
2: El lute (16); 17.00. Paura e
amore (16); 19.30, 21.45.
STUDIO 3: Intervista (16);
17.30 Manifesto (al); 19.30,
21.30 HAAGS FILMHUIS:
Zaal 1: Pelle de veroveraar;
19.15 Salaam Bombay. 22.00.
Zaal 2: De kommissaris; 19.30,
21.45 Zaal 3: 19.30, 21.45. ma.
19.30. 22.00. Ironweed; ma. La
strada; di. Stranger than para
dise; wo KINDERVOORSTEL
LINGEN: ASTA 3: Kust en
vliegwerk; wo. 14.00. CINEAC
3: Lady en de vagebond; wo.
14.00 METROPOLE 4: Who
framed Roger Rabbit; wo.
14.00 METROPOLE 4: Lady
en de vagebond; wo. 14.00.
ODEON 4: Kunst en vlieg
werk; wo. 13.45. STUDIO 1:
Jungle book; wo. 14.00. STU
DIO 2: Pippi Langkous; wo.
14.30. STUDIO 3: De redder-
tjes; wo. 14.15.
Toneelschrijver
Bill Gunn
overleden
NEW YORK De zwarte
Amerikaanse schrijver en ac
teur Bill Gunn is aan een her
senvliesontsteking overleden,
een dag voor zijn stuk „The
Forbidden City" in New York
in première ging. Hij was 59
jaar. De regisseur van „The
Forbidden City", Joseph Papp,
noemde Gunn „een van de
grote zwarte schrijvers. De
psychologische verhoudingen
tussen zwarten en blanken be
greep hij beter dan wie dan
ook." Gunn heeft de afgelopen
dertig jaar allerlei toneelstuk
ken geschreven. Zijn „John-
nas" werd tot een televisiefilm
gemaakt en kreeg in 1972 een
Emmy Award. Gunn werd ge
boren in Philadelphia en be-
S)n zijn loopbaan als acteur,
ij schreef en regisseerde ook
speelfilms.
