Vrouwelijk
Nederland op
zoek naar
een vriendin
finale
Bekijk het rustig en zie wat je ermee kunt doen"
De
andere
jaren
'ficidóc 0omo4it'
ZATERDAG 18 MAART 1989 PAGINA 27
Eind vorig jaar richtten twee vriendinnen, Ank Bakker en Kathleen
Vos, een bureau Vrouwencontact Nederland op. Zij gunnen iedere
vrouw zo'n warme vriendschap als zij samen hebben. Er kwam een
storm van reaoties over hen heen van vooral eenzame vrouwen,
veelal alleenstaanden, maar ook getrouwden die smachten naar een
vriendin met wie ze kunnen praten, uitgaan, lachen en huilen, va
kantie vieren en hobby's beoefenen. Ank en Kathleen hebben een
„beerput" geopend. Als Ank haar telefoon 's avonds niet afzet
wordt er tot diep in de nacht doorgebeld.
LMSTERDAM - „Mevrouw, ik
la nu al een half jaar ingeschreven
n nu heb ik nog geen vriendin".
Mevrouw, ik kan ze niet voor u
akken".
,en andere vrouw, uit Enkhuizen,
rijgt een vriendin aangeboden in
jommenie, maar is bang dat haar
lat te veel reisgeld gaat kosten. Er
/ordt naar een oplossing gezocht.
'oor een meisje van 23 dat op haar 19e
I is getrouwd, nu is gescheiden en geen
ant uit kan, weten Kathleen en Ank
og geen oplossing. Het meisje heeft te
eel problemen. „We kunnen een andere
rouw toch ook niet opschepen met ie
tand die niets anders doet dan over
problemen met de scheiding pra-
:en volgende mevrouw komt even langs
m iets met een betaling te regelen. Op
laar inschrijfformulier staat haar leef-
ijd: 72 jaar. Ze rijdt op een sportfiets en
iet er uit als 50. Kathleen en Ank staan
af en denken: „We moeten ze eigenlijk
'lemaal bezoeken voordat we bemidde-
maar daarvoor is geen tijd.
ft telefoon van het bureau Vrouwen-
intact Nederland staat niet stil. Sinds
ind oktober hebben zich nu duizend
Houwen ingeschreven met het doel een
indere vrouw bij haar in de buurt te
inden om vriendschap mee te sluiten,
let resultaat gaat ieders verwachtingen
boven. Eenzaamheid straalt af van de
neeste verzoeken om een vriendin.
:en zeer gevarieerd aanbod in leeftijd:
13 tot 80 jaar. Vrouwen die vanwege de
aan van hun man zijn verhuisd naar
en eenzame plek in het Noorden van
iet land, de kinderen uit huis zien gaan
n niet kunnen aarden; vrouwen die we
duwe zijn geworden en langzaam maar
zeker alle bevriende echtparen hebben
verloren; hardwerkende alleenstaande
vrouwen die zich in de mannenmaat
schappij dubbel moeten bewijzen, 's a -
vonds doodmoe zijn en geen puf meer
hebben sociale contacten te onderhou
den; bijstandsvrouwen en -moeders,
hoewel die tot nu toe nog in de minder
heid zijn. Dat is Ank Bakker nog een
doorn in het oog, want bijstandsvrou
wen „uit de depressie trekken" is haar
specialiteit. Het kan niet aan het in
schrijfgeld voor een half jaar van 45 gul
den liggen, vindt Ank. Zij weet dat zo'n
bedrag niet te hoog is. Zij is door erva
ring deskundig.
Vreten
Ank en Kathleen ontmoetten elkaar bij
de slankheidsclubs in Leiden, waarvan
zij beiden leidsters werden. Ank was net
gescheiden en bijstandsmoeder en Kath
leen was getrouwd en wilde haar zinnen
verzetten. Sinds die tijd, nu zo'n vijftien
jaar geleden, hebben ze elkaar niet meer
uit het oog verloren. Ze hebben geen
ogenblik tegen hun zin zonder werk ge
zeten, ze verzonnen na elk project weer
een nieuw en alles wat ze aanraakten flo
reerde. Zonder opzet werkten ze al die
jaren met en voor vrouwen. Er was in
die tijd veel werk aan de winkel. Ank
Bakker vertelt: „Vrouwen vraten zich
vol om hun problemen te vergeten, doen
dat nog, maar er is meer bespreekbaar
geworden. Er was in die tijd ook nog
veel taboe. Ik was zeer gemotiveerd om
dat ik mezelf zo in de verdrukking heb
gevoeld door mijn scheiding. Ik moest
van de rechter mijn baan bij de biblio
theek opzeggen omdat ik anders mijn
kinderen aan mijn man moest toever
trouwen. Hij kon wel een huishoudster
Ank Bakker en Kathleen
Vos runnen samen
Vrouwencontact
Nederland. Gaandeweg
ontdekten ze hoe groot de
eenzaamheid is onder
vrouwen.
FOTO: GER DIJKSTRA
graag hulpverleningspaden bewandelt, in
plaats van zich puur alleen met de be
middeling bezig te houden.
Eenzaamheid
Ze besteden veel tijd aan het luisteren
naar de moeilijkheden van eenzame
vrouwen. „Je moet de gesprekken zo
kort mogelijk houden, maar je ontkomt
er niet aan dat de ellende van de een
zaamheid af en toe over je heen wordt
gegooid. Het is eigenlijk hetzelfde als bij
de slankheidsclubs: achter het probleem
van vreten en van eenzaamheid schuilt
de oorzaak. Vrouwen voelen zich niet
gelukkig in het huishouden, kunnen geen
kant meer uit als bijstandsmoeder of
voelen zich te veel weduwe. Daarom
probeer ik ze ook altijd te stimuleren
iets te gaan ondernemen, behalve een
vriendin zoeken. Er was een vrouw uit
Pieterburen die hield van dieren, vertel
de ze me. Ze was eenzaam. Ik heb haar
gestimuleerd een dierenasiel te openen,
heb papieren voor haar opgehaald en
opgestuurd. Dat moet ik eigenlijk niet
doen, maar ik kan het niet laten. Ik heb
nu een lange lijst met instanties waar wij
vrouwen naar kunnen doorverwijzen als
ze problemen hebben. Je merkt dat de
meesten nog erg weinig weten van de
mogelijkheden voor hulp. We hebben
nog niets gehoord van die vrouw uit Pie
terburen, maar ik weet zeker dat ze bezig
is, want ze was wel enthousiast".
Roken
in dienst nemen. Ik nam ontslag en
kwam vervolgens bij die slankheidsclubs
terecht om toch mijn eigen geld te kun
nen verdienen. Ik was nog veel meer op
pad dan met mijn vaste baan het geval
was. Er kraaide geen rechter naar. Ik kan
er nu nog woest om worden".
Haar eigen situatie en die waarin vrou
wen nu nog verkeren, hebben van Ank
een „echte feministe" gemaakt. Kathleen
is wat „gematigder", is van het stel meer
de „handelsvrouw".
In Hillegom hadden ze na het project
„slankheidsclubs" dat hen boven het
hoofd was gegroeid, een winkel in twee
dehandskleren, die ze van de hand
moesten doen toen Ank naar Amster
dam verhuisde met haar „ware Jacob".
Maar na een korte gewenningsperiode in
de nieuwe woonomgeving hingen ze al
weer bij elkaar aan de lijn en bespraken
hun volgend plan: het vriendinnenbu-
reau. Een gat in de markt, zeggen ze.
Kathleen en Ank zijn nu beiden moeder
van zelfstandige kinderen, hun echtgeno
ten hebben drukke banen, ze hebben
volop tijd om het bureau te laten uit
groeien. Voorlopig doen ze het werk nog
vanuit Anks huis, een appartement in
Amsterdam. Het kantoor is wel wat
klein, er wordt al aan uitbreiding ge
werkt. „We hadden ook wel gezellig bij
elkaar kunnen gaan zitten, maar wij zijn
doeners. Dat houd ik de vrouwen die
bellen ook altijd voor", zegt Ank die
Vrouwen moeten een inschrijfformulier
invullen. Daarin wordt vrij gedetailleerd
naar persoonlijke omstandigheden geïn
formeerd, zoals naar vervoersmogelijk
heden. roken en bezwaren daartegen,
hobby's, kinderen, huisdieren en finan
ciële omstandigheden. Een vriendschap
kan soms op het roken stuklopen, heb
ben Kathleen en Ank al ervaren. Daar
om breiden ze hun formulier steeds ver
der uit. Kathleen: „We doen meer dan
bemiddelen alleen, zoals dat bijvoor
beeld bij relatiebureaus gaat. Wij zoeken
de vriendinnen bij elkaar, volstaan dus
niet met het leveren van namen, maar
kijken ook of er kans van slagen is, of de
vrouwen dezelfde interesses hebben. Je
krijgt soms hele vreemde verzoeken, je
moet overal rekening mee houden. En
we moeten onze eigen grenzen blijven
bepalen. Laatst was er een vrouw die een
homovriendje zocht om mee uit te gaan.
We schrijven geen mannen in of ze nu
homo zijn of niet. We bemiddelen ook
niet voor lesbische vrouwen die een
partner zoeken. Het gaat ons om vriend
schap. Wij zijn geen huwelijksbureau".
MARSCHA VAN NOESEL
Vrouwencontact Nederland is te bereiken
onder telefoonnummer: 020 - 6622687.
ALFRED PELGER, EEN LEVEN IN ELEKTRONICA
HAVELTE - Het is allemaal een
kwestie van rustig bekijken, zegt
Alfred Peiger. Laatst nog. Bij een
oudere in de buurt deed de televi
sie het niet meer. Wel beeld, geen
geluid. Laat op de avond, winkels
dicht, geen reparateur te bereiken.
Idee: even Peiger bellen, die heeft
er immers verstand van. Peiger
,Wie de ontwikkeling van de elektro
nica niet op de voet volgt, zal over vijf
jaar analfabeet zijn". Een uitspraak
die je steeds vaker hoort, soms ook
nog met de ietwat meewarig uitgespro
ken toevoeging: „Voor veel ouderen zal
dat best moeilijk worden". Zin of on
zin? Dat laatste ongetwijfeld, als er
voor de zoveelste keer van uitgegaan
wordt dat ouderen per definitie minder
oppikken uit hun omgeving dan jonge
ren. En dat is in z'n algemeenheid ze
ker niet het geval, er zijn voorbeelden
te over van ouderen die juist meer op
pikken dan ze eertijds deden. Met
name als ze in hun dagelijkse leven
meer tijd en minder aan hun hoofd
hebben dan vroeger. Rest wel de vraag
hoeveel „eenheden" van elektronica we
in de toekomst nog tot ons moéten ne
men om redelijk bij te blijven. Hebben
we alles nodig wat zich beweegt tussen
afstandsbediening van de televisie en
satellietverkeer tussen aardse super
machten? Een gesprek met Alfred Pei
ger (70) in Havelte, sinds 1962 voorzit
ter van de FIAR, waarin fabrikanten,
importeurs-en agenten op elektronica
gebied verenigd zijn. Sinds geruime
tijd presideert hij ook de stichting Fi-
ïato. Op de eerstvolgende ledenverga
dering, deze zomer, zal hij beide func
ties overdragen aan een jongere vak
broeder. „Ik had nog best een tijdje
meegekund, maar zo staat het nu een
maal in de statuten en die heb ik zelf
mee opgesteld. Vandaar".
kwam, zag en vond niks bijzon
ders.
Ze praatten nog wat na, over de afgelo
pen dag die verder wel leuk was geweest.
Kleindochtertje op bezoek gehad, ja -
wacht even, dat meisje had ook aan de
televisie gezeten. Een lichtje bij Alfred
Peiger: hoe groot was dat kind eigenlijk?
Nou, een paar turven hoog. Dan kon ze
dus niet hoger komen dan het laagste
knopje, bedacht Peiger. En alleen het
schuifje van de aansluiting voor de
hoofdtelefoon zat zo laag. Hij zette het
schuifje terug op z'n plaats en het geluid
was terug. Rustig bekijken zoiets, dan
komt het allemaal goed.
Als stadskind, in de jaren dertig, was het
Drentse Havelte hem al vertrouwd. Va
der Peiger, medisch specialist in Amster
dam en moeder, de actrice Emma Mo
rel, hadden er een mooi buitenhuis
waarin het gezin zo veel tijd doorbracht
als maar mogelijk was. Nu woont Alfred
Peiger er permanent, met zijn vrouw en
met de herinneringen. „Hier begon ik
m'n eerste experimenten. Een eigen ra
diocentrale voor de buurt. Kabeltjes
door de bomen en een ontvanger bij tien
mensen thuis. Myziekje draaien, maar ik
gaf ook de prijzen van de koeien en de
kippen op de Meppeler weekmarkt.
Moeder hield voordrachten voor mijn
radio, prachtig was dat. Ik heb zelfs nog
uitbreiding gehad, in Nijeveen, een paar
kilometer verderop. Daar zat ook ie
mand met een eigen station, een oudere
man, maar die had wat moeite met het
aankondigen van de platen. Hij zei ge
woon: „Dit is Piet Jansen en die zingi.
„De maan is zo rond". Of ik het voor
hem wilde, doen, vroeg hij, als we hier
waren met vakantie. Zo werd ik een van
de eerste disc-jockey's in Drente".
Hij zocht en vond zijn weg in de wereld
van 't geluid. Exportmanager voor on
derdelen. Beginjaren zestig een eigen be
drijf in Amsterdam, inkoop van dia
mantpuntjes voor grammofoons vanuit
de Verenigde Staten en doorverkoop
naar de industrie in Europa. Zijn eerste
bezoek aan de jaarvergadering van de
FIAR (Fabrikanten, Importeurs en
Agenten in Radioartikelen), bakermat
onder meer van de Firato: geweldige
herrie in de tent, want het bestuur deed
volgens de leden van alles niet goed of
juist te goed, zoals dat soms gaat in een
vereniging. Het bestuur trad dan ook af
en er moest een nieuwe voorzitter ko
men. „Ze keken eens rond in de zaal en
toen zagen ze mij zitten. Die moeten we
hebben, dachten ze. Niet omdat ze
meenden dat ik de beste van 't stel was,
Alfred Peiger, temidden van antieke spul
len gehuldigd op de Firato.
FOTO: PR
maar omdat ik pas kwam kijken en in
diamantpuntjes handelde. Snap je - ik
stond vrij van de hele voorgeschiedenis
en door de diamantpuntjes was ik ook
geen partij in de grote concurrentie. En
zo ben ik altijd voorzitter gebleven, later
ook van de Firato".
zo'n ding
Zijn visie op ouderen en elektronica.
„Dat grote groepen ouderen straks elek
tronisch analfabeet zullen worden, geen
gebruik meer kunnen maken van allerlei
dagelijkse voorzieningen, ik geloof het
niet. Natuurlijk zul je krijgen dat de een
nog van alles aanschaft en de ander niks
meer. Alleen moet je dan wel bedenken,
dat daar een groot gebied tussen in zit
waaruit ieder voor zich moet kiezen wat
hij nog wil en wat niet. Als ik zie wat er
nu al op de markt is in, bijvoorbeeld,
elektronische beveiligingssystemen, dan
geloof ik dat steeds meer oudere mensen
daar gebruik van zullen maken. Op zo'n
eenvoudige manier iemand kunnen
waarschuwen in geval van nood, dat is
toch prachtig? Maar ook eenvoudige ge
bruiksvoorwerpen zullen steeds meer in
gang vinden, denk ik. Kijk alleen maar
naar zoiets simpels als afstandsbediening
voor de televisie. Toen het er kwam zag
je inderdaad wel ouderen denken: „Wat
moet ik met zo'n ding?". Nu zijn er legi
oenen ouderen die dat ding voor geen
prijs meer willen missen".
Het geldverkeer, pincode, magneetstrip.
„Toch alleen maar gemakkelijk? De ene
oudere na de andere hoor je klagen dat
geld zo gauw kwijt raakt, door verliezen,
tasjesroof en wat al niet meer. Als straks
het boodschappen doen verder geauto
matiseerd wordt kan ik me nauwelijks
voorstellen dat veel ouderen echt proble
men krijgen. Alleen moeten we wel goed
aan een paar dingen denken. Ik heb al
gezien dat mensen hun code op de be
taalkaarten schreven om hem bij de
hand te hebben. Ja, dan krijg je natuur
lijk moeilijkheden als de kaarten gesto
len worden of als je ze verliest. Op losse
briefjes schrijven en in je zak of tasje
stoppen is ook niet de oplossing. Maar
vertel me niet dat ieder voor zich geen
oplossing kan vinden die veilig is .en
waarmee je op elk moment van de dag
uit de voeten kunt. Ik wil nog maar eens
zeggen: „Een kwestie van rustig bekij
ken, dan is voor de meeste mensen echt
wel iets te bedenken waar goed mee te
leven valt".
televisie
Dat geldt ook voor een alledaags ding
zoals de televisie. Ouderen kunnen er
behoorlijk mee zitten als beeld en geluid
gaandeweg voor hen vervagen. Dichter
bij het toestel gaan zitten is vaak de op
lossing waar in eerste instantie aan
wordt gedacht. Peiger: „En dat is nu
juist het laatste waaraan je zou moeten
denken. De vuistregel: drie maal de
„lange kant" van het toestel als kijkafs-
tand geldt nog steeds. Als minimum,
ook dat nog. Wie zich er niet aan houdt
stelt zichzelf absoluut kandidaat voor
oogbeschadigingen. Een groter toestel
nemen lost niet altijd de problemen op:
je hebt dan inderdaad een groter beeld,
maar doorgaans is het minder scherp
dan het beeld van een kleiner toestel.
Wie daarmee te maken krijgt zou eens
moeten letten op een voorziening die
veel nieuwe toestellen tegenwoordig heb
ben. Black screen of bij een ander merk
weer een andere fantasienaam, maar het
geeft in elk geval scherper contrast. Je
kunt er ook iets dichter bij gaan zitten
zonder gevaar voor de ogen, iets dichter,
ook echt niet meer. Maar het werkt wèl.
En wat het geluid betreft, bij oudere toe
stellen kon maar één kijker luisteren via
de hoofdtelefoon, bij de nieuwe toestel
len is ook dat veranderd. Hoofdtelefoon
met een aparte ingang, anderen kunnen
gewoon blijven luisteren. Het is handig
om te weten dat zulke dingen bestaan".
Waar sommige ouderen zich echt door
uit veld laten slaan, dat is de grote varia
tie aan knopjes, toeters en bellen waar
mee vooral de moderne geluidsappara
tuur wordt uitgerust. „Ik denk toch wel
eens, dat er eenvoudiger apparatuur op
de markt zou moeten komen. Gelijk
waardig in kwaliteit natuurlijk, maar
simpeler van uitrusting. Zo ver zal het
nooit komen, vrees ik. De industrie is er
niet op ingesteld, zou het zelfs een stapje
terug vinden. Ik blijf er bij dat het zou
moeten. Maar goed, nu het toch niet ge
beurt, valt te overwegen om - als het
kan - uiteindelijk apparatuur te nemen
die van huis uit eenvoudig is. Bij mu
ziek is dat de cd-installatie. Ik weet het,
't is zonde van de platen die je nog hebt,
maar alles slijt een keer en als er dan
toch vervanging moet komen, zou ik ze
ker adviseren om aan cd te denken.
Eventueel cassettes, ook niet al te moei
lijk, zij het dat de geluidskwaliteit min
der goed is. Voor 't overige, vroeger was
natuurlijk ook niet alles even eenvoudig.
Wie nog een bandrecorder heeft kan
daarover meepraten, maar uiteindelijk
was het wèl leuk. De mijne gebruik ik
nog steeds. Als mijn vrouw en ik op
donderdagavond naar het Concertge
bouw in Amsterdam zijn geweest en de
NOS zendt 's zondags dat programma
uit, denk er aan dat ik het op de band
zet. Prachtig. Nou, hoeveel mensen heb
ben daar vroeger niet tegen opgezien
omdat een bandrecorder zo'n ingewik
keld ding wasMet dingen zoals we
ze nu gepresenteerd krijgen zal 't ook
wel weer zo gaan. Dan zijn we terug bij
het punt waar we dit gesprek begonnen:
„Bekijk het rustig en zie wat je ermee
kunt doen".
AAD SCHOUTEN
