1 £eidóe Qowtmit1
De directeur
is een clown
ZATERDAG 21 JANUARI 1989
Clown zijn is een serieuze aangelegenheid.
Zo serieus dat clowns zelfs hun roeping kunnen
hervinden wanneer ze tijdelijk van de rechte weg
zijn afgedwaald. Een man aan wie zich dit proces
voltrok, is Henk de Vries uit Wolvega. Nadat hij
met zijn gracieuze Leila de grote pistes van
Europa stormenderhand had veroverd, viel hij
voor de verleiding van een vaste stek en een
klinkende kassa. De vraag echter: waar is Enrico
Lorenti gebleven? bracht hem tot inkeer en nu
mag de clown in de directeur weer los.
voor
nheidz*
ie
ies.
at per|
v)
te
angeni
erken y
re
IE is in
ri/v
nissies
in met
itie.
n
en met
ilijkbas
direc
rv)
land mijn clownspak uittrek en mijn ge
zicht afschmink, heb ik het gevoel: ha,
de accu is weer helemaal opgeladen.
Welke directeuren beschikken er nog
meer over zo'n pepmiddel? Ja, ik ben
een bevoorrecht mens".
Zeskamp
Veertien evenementen per dag worden
er soms door heel Nederland heen van
uit Wolvega op poten gezet en gehou
den. Niet zelden ook kan het publiek via
de televisie kennis nemen van wat er bij
Lorenti Fun Promotions aan pret en ple
zier is voorgekookt. Heeft er in zo'n
monstershow, geproduceerd door Joop
van den Ende, weer eens iemand een
reis gewonnen naar een exotisch oord?
Tien tegen één dat de visuele presentatie
van de verre bestemming is verzorgd
vanuit Wolvega waar men niet kijkt op
een buikdanseres, een Donald Duck van
reuzeformaat of desnoods een compleet
Caribisch festival. „Voor de Sterrenshow
heb ik indertijd veel gedaan: die tent
was trouwens van een broer van Leila,
ze komt uit een Italiaans circusgeslacht.
Maar ook in iets kleinschaligs als Pisa
zaten grappen van mij. Ach, je kunt het
op de televisie zo niet bedenken of Lo
renti Fun Promotions is er wel bij be
trokken geweest. De nieuwste trend in
de pretmarkt? Zeskampen voor bedrij
ven. Heel actueel. Dus leveren we een
volledig Zeskamppakket, inclusief de or
ganisatie en de begeleiding door profes
sionele spelleiders. We hebben een enor
me opblaasbare klauterbaan bedacht
waarvan desgewenst in een handom
draai een spekgladde zeephelling kan
worden gemaakt. Een opblaasbare hin-
dernisbaan. Een opblaasbaar zwembad
met allerlei evenwichtstoestanden".
Een andere nieuwe trend wordt gevormd
door wat De Vries de themadecors
noemt. „Een winkelstraat viert feest, zo
juist bijvoorbeeld in Kampen. Daar
moest over een lengte wan een kilometer
de sfeer van Europa opgeroepen worden.
Nou, dat doen we onder meer met een
tien meter hoge replica van de Big Ben
en de Eifeltoren die we kant en klaar in
onze hal hebben staan. Het Vrijheids
beeld. Hebben we ook. Of Beverwijk.
Daar moesten we een winkelstraat omto
veren tot een sprookjeswereld. De ban
ketbakkerij het huisje uit Hans en Griet
je, de juwelier de grot van Aladin enzo
voort. Al het personeel bijpassend gekos
tumeerd. In Nijmegen hebben we het
zelfde gedaan, maar dan in de stijl van
een circus. Alles kan. Straks, voor pasen,
heb ik dertig levensgrote paashazen. Er
is in Nederland een schreeuwende be
hoefte aan dit soort promotie-activitei
ten. Plus aan een bedrijf dat ze snel en
goed uit weet te voeren. Vandaar mijn
succes. Een soort facilitair bedrijf ben ik,
een piepklein NOB'tje, maar we kunnen
alles van A tot Z doen. Maandag gebeld,
vrijdag staat het er".
Winkelplezier
Vanwaar echter de schreeuwende be
hoefte die Henk de Vries signaleert? Dat
blijkt zo te zitten. Begin jaren tachtig
was de detailhandel in een stroomver
snelling verzeild geraakt. De nering stag
neerde omdat het publiek zijn plezier in
het winkelen verloren leek te hebben en
de winkelcentra ging mijden. Wat er
moest komen, dat was een toegevoegde
waarde. In Amerika vonden ze er het
woord „fun" voor. Pret. Winkelplezier.
En het werkte, dus woei het over, regel
recht de immer opengesperde neusgaten
van Henk de Vries binnen, al was die
toen nog louter clown Enrico Lorenti.
„De hedendaagse consument", verklaart
hij nu op deskundologische toon, „is,
omdat hij over steeds meer vrije tijd be
schikt, onderscheid gaan maken tussen
boodschappen doen ter dekking van de
noodzakelijke behoeften enerzijds en
winkelen anderzijds. Winkelen, dat
wordt beleefd als een uitje. De consu
ment vergelijkt dus de verschillende
winkelcentra aan de hand van de vraag:
waar kan ik het gezelligst uitgaan? Waar
valt er iets te beleven? Ergo: een winkel
gebied kan zich van andere winkelgebie
den onderscheiden door de manier
waarop het winkelplezier aanbiedt. En
daar verschijn ik ten tonele. Het begon
met simpele attracties. De toverballen-
boom. De limonadebron. Het Knotsgek
ke Fietsencircus. Kassa Ping. En nu kle
den we complete winkelgebieden aan".
Alles zelf bedacht, zelf uitgevoerd. Die
vrolijke vindingrijkheid, dat moet de
Zo ziet de directeur
van het vrolijkste
bedrijf in Nederland
zich bij voorkeur
geportretteerd.
FOTO'S: PR
gelijk b|
rband). WOLVEGA - Herman Kortekaas
ctie is de clown Koko, vooral optre
dend voor kinderen, en schnabbelt
bij als Jopie in „Zeg 'ns Aa". Zo
kan het. Henk de Vries is de clown
Enrico Lorenti, onder meer bekend
door het Tel- en Taal verhaal van
de NOS-schooltelevisie en schnab
belt bij als directeur-eigenaar van
een bedrijf dat handelt in voorge
bakken pret, met een onderhand al
65-koppige personele bezetting. Zo
kan het ook.
„Hij was maar een clown" - althans
deze De Vries zal dit lied niet meer toe
gezongen worden. Hoewel? „Vorig jaar
heb ik een hele grote hal gekocht op het
industrieterrein hier in Wolvega. Echt
immens. Een stoet van medewerkers. Se-
cretaresses. Rinkelende telefoons. Alles.
Op een keer liep ik er doorheen (hoeveel
i honderden vierkante meters zouden het
[MOOI we' n'et zijn^ en 'k ze' tegen mezelf:
I waar is Enrico gebleven? Waar is zijn
vrouw Leila gebleven met wie hij al die
'teltruin jaren in de piste heeft gestaan? Ter plek
ke hebben we toei^ besloten samen weer
voorstellingen te gaan doen. Want kijk:
waarom was ik clown geworden? Waar
om wilde ik als kind in Heerenveen al
niets anders worden dan dat? Gewoon.
Omdat het 't leukste was wat ik me kon
voorstellen. Zo simpel is dat".
Bijgevolg valt zijn plezierfabriek, door
hem Lorenti Fun Promotions gedoopt,
in het Zuidfriese Wolvega eenvoudig op
te sporen, maar de directeur-eigenaar er
van veel minder. „Hij heeft een optre
den", laten de secretaresses weten wan
neer getracht wordt te komen tot een af-
sPraak voor een interview. Als het dan
nderwnsi echter eindelijk gelukt is een samentref-
szore ^en *e arran6eren' blijkt clown Enrico
ociaal Lorenti alias ondernemer Henk de Vries
qua uiterlijk en motorisch nog het meest
j te lijken op de voetballer Wim Suurbier
I in diens beste jaren, en vergeet hij, met
j dat tomeloze van een 37-jarige op weg
iat 57 naar de top, de tijd bij het vertellen over
M J de twee zielen in zijn borst. Samengevat:
'1 na" „Ik heb het vrolijkste bedrijf van Neder-
514701 land. Het enige namelijk waaraan leiding
I gegeven wordt door een clown. Als ik na
I een optreden met Leila ergens in het
Vries met twee van de Disney-poppen die menige televisieshow hebben opgevrolijkt.
Enrico en Leila Lorenti een contract op
voor het wereldvermaarde Circus D'Hi-
vèr te Parijs. Heel Europa trokken ze er
mee door. „We hebben wel in hallen
met tienduizend mensen gewerkt". De
kroon op een loopbaan, zeker voor
Henk de Vries, die, anders dan zijn Lei-
la, niet in een geur van zaagsel geboren
was, maar in die van kettingvet; zijn va
der werkte op een bekende fietsenfabriek
te Heerenveen. Hoe hij het vanuit dat
milieu tot clown bracht? Volgt het ver
haal van een Fries jochie dat het organi
seren van voorstellingen met zichzelf in
de hoofdrol maar niet laten kon. „Mijn
mooiste cadeau is een poppenkast ge
weest die mijn vader voor me getim
merd had; ik trok ermee van de ene ga
rage naar het andere speelplein". Later
stroopte hij talentenjachten af waar hij
menige prijs won. Maar doorslaggevend
was de briefwisseling die hij begon met
de reeds genoemde Herman Kortekaas,
alias Koko. „Echt een heel goede Au
gust. Die brieven bewaar ik nog steeds.
Het vak heeft hij me niet geleerd, nee.
Clown worden kun je niet leren. Maar
de liefde voor het vak, die heeft hij me
wel geleerd. Toen ik dus vijf, zes jaar ge
leden dat aanbod voor de schooltelevisie
kreeg en ze nog een andere clown nodig
hadden, heb ik me geen seconde bedacht
en meteen Herman genomen, mijn grote
voorbeeld van vroeger".
Boltini
De roem bleek Enrico zoals hij zich was
gaan noemen, vooruitgesneld. Toen hij,
16 jaar oud, solliciteerde bij circus Ro-
berti, werd hij meteen aangenomen.
„Daar heb ik drie jaar gewerkt en ver
volgens werd het Boltini. Bij een hele
grote dus, een circus waar alle artiesten
in Europa wel wilden werken. Zo ook
Leila leren kennen; ze werkte bij Boltini
als antipodist, dat is iemand die jong
leert met de voeten. Samen de naam Lo
renti aangenomen, want we dachten:
straks hebben we misschien kinderen die
ook in het vak willen, en dan komt zo'n
artiestennaam goed van pas". Inderdaad
kwamen er kinderen, drie stuks, maar
uitgerekend zij waren het die Enrico en
Leila deden besluiten hun zwalken langs
de Europese pistes en podia op te geven
voor een vaste stek in Nederland. „We
hadden bij andere circus-echtparen te
veel ellende gezien. Kindertjes op inter
naten. Belde een moeder uit een verre
stad naar zo'n internaat, wilde het kind
niet aan de telefoon komen. Vader en
moeder weer een week van streek. Dat
wilden we onszelf en onze kinderen niet
aandoen".
Enrico en Leila verbonden zich aan het
ponypark Slagharen waar hun theatertje
al snel uitgroeide tot een accommodatie
voor 3500 bezoekers. Acht jaar gaven ze
er hun voorstellingen, maar ze deden
meer. want in de Henk achter Enrico
was het organisatorische en zakelijke in
stinct weer ontwaakt dat hem ooit als
Heerenveens donderstraaltje in staat had
gesteld de ene uitverkochte voorstelling
na de andere te geven, tot wanhoop van
zijn ouders die meer heil verwachtten
van een mavo-diploma. Het duurde niet
lang of her en der in het ponypark ver
schenen verkooppunten waar de Henk
achter Enrico schmink en andere clowns
attributen uitstalde met behulp waar
van jeugdige bezoekertjes zich actief
konden vermaken. „Daar kwam dus de
commercie om de hoek kijken. Nu zie je
het op elke braderie dat mensen zichzelf
kunnen schminken, maar toen was het
nieuw en wij hebben het uitgevonden".
De bal, kortom, ging aan het rollen en
voordat Henk de Vries goed en wel be
sefte waar hij mee bezig was, stond zijn
Lorenti Fun Promotions bij de Kamer
van Koophandel ingeschreven, met alle
hierboven geschetste gevolgen van dien.
„Ik kon lekker al mijn ideeén kwijt in
dat bedrijf. Ik kon er mijn gave in be
nutten om mensen enthousiast te ma
ken. Het was hartstikke leuk om op die
manier creatief bezig te zijn. Het gaf een
kick. Maar daarnaast kreeg het iets van:
ik ben terug bij af. Ik bedoel: al die din
gen had ik ook al gedaan toen ik acht
jaar oud was". Zo kon het gebeuren dat
Enrico weer achter Henk vandaan
kroop. Tot vreugde van menig kinder
en volwassen hart. Binnenkort komt er
in Wolvega een bedrijfsleider een deel
van de touwtjes overnemen zodat de
clown zijn bloed wat vrijelijker kan laten
gaan waar het van de directeur moest
kruipen. Voor Henk de Vries is de cirkel
van zijn leven rond.
PIET SNOEREN
clown in hem zijn, de eerste van de twee
zielen. Hoe heeft dat zich ontwikkeld?
Want weet dat Henk de Vries, zodra hij
in de huid van Enrico Lorenti kruipt, is
wat ze in het clownsvak „een grote Au
gust" noemen. Zo won hij met vrouw
Leila in 1976 tijdens het Clowns Gala
(toen door België georganiseerd, tegen
woordig door Monte Carlo) krap 23 jaar
oud de Europese Persprijs. „Dank zij
een heel origineel nummer, al zeg ik het
zelf. Iets wat totaal afweek van het vaste
clownsrepertoire. Want dat bestaat,
hoor. Daar in België zag je op één avond
wel drie, vier keer hetzelfde nummer,
telkens door een andere clown ge
bracht".
Henk de Vries, nog maar net de Pietje
Bell van Heerenveen ontgroeid die hij
was geweest, probeerde hoger te grijpen.
„Het begon al met de stijl. Ik had niet
zo'n gebruikelijke pruik, maar een pruik
met van dat Rod-Steward-haar, lang,
met bovenop van die pieken. En ik
schminkte mijn lippen paars. Dat heb ik
toen Mathilde Willink nog leren doen,
de vrouw van de beroemde schilder. Ze
gaf indertijd de toon aan in het modieu
ze wereldje en ze vond die paarse lippen
zo prachtig, dat wilde ze ook hebben en
ik heb het haar in mijn kleedkamer
voorgedaan. Goed, het betreffende num
mer. Iets heel subtiels hadden we ervan
gemaakt. Leila kwam de piste in als een
klassieke ballerina. In zo'n tutu, hoog op
de spitzen. Ze begon te dansen, maar
dan viel, zogenaamd door kortsluiting
het licht in een lichtmast uit en dan ver
scheen ik met een bakfiets om het te re
pareren. Daarbij had ik uiteraard meer
oog voor de mooie Leila dan voor mijn
werk, hetgeen leidde tot Chaplin-achtige
buitelingen. Spectaculaire stunts op een
ladder zaten er ook nog in. Alles heel
vlot en leuk op muziek. Clownerie, slap
stick, acrobatiek, een beetje van alles.
Maar vooral het contrast tussen man en
vrouw, tussen het gracieuze en het onbe-
holpene. Want dat type clown ben ik:
gauw iets doen en dat gaat dan mis".
Kettingvet
De internationale erkenning voor hun
nummer dat zelfs de juryvoorzitter deed
erupteren in een staande ovatie, leverde
Henk de
