naie „Ik kan me een leven zonder Evita niet meer voorstellen" Tweeduizend maal „Evita" voor Florence Lacey: £eicUc0oiuant ZATERDAG 14 JANUARI 1989 Florence Lacey als Evita Perón: „Ik leef avond aan avond met haar en in haar", zegt ze. ANTWERPEN/AMSTERDAM - „Don't cry for me Argentina". Eind '76 klonk het voor het eerst toen Andrew Lloyd Webber en tekstschrijver Tim Rice hun nieu we musical „Evita" wereldwijd op de plaat uitbrachten. De oeropvoe ring op het toneel volgde pas ruim een jaar later, maar sindsdien heeft de hele wereld meegehuild om Evi ta Perón. Behalve Argentinië dan, want in het land waar het allemaal om draait in de musical over Evita en Juan Perón, was men doods bang voor een nieuwe golf van Evi- ta-verering. Broadway, West End en hoe de theater centra ook mogen heten, overal ver scheen Evita om haar schaduw te wer pen over Juan Perón en een stuk flam boyante en bijna ongeloofwaardige he dendaagse geschiedenis. „Don't cry for me Argentina" werd een wereldhit en een opvolger voor een soortgelijke suc ces-song die het duo Webber/Rice in '73 creëerden met „I don't know how to love him" uit de musical „Jesus Christ Superstar". Vanaf morgenavond klinkt de smartelijke kreet van Eva Perón op nieuw van het balkon van het presiden tiële huis, Casa Rosada, Buenos Aires. Uit de mond van Broadway-ster Floren ce Lacey. Tot en met 22 januari staat zij op de planken van het Scheveningse Cir custheater in een Amerikaanse versie van „Evita" die aan een ongehoord lan ge succestoernee door Europa bezig is. „Ik denk dat ik Evita nu al meer dan tweeduizend keer gezongen heb", zegt Florence Lacey in een hotel in Antwer pen. „Ik zing Evita nu al meer dan vier hele jaren en ik moet echt moeite doen' om me mijn leven voor te stellen zónder Evita". Florence („Flo" voor intimi) La cey mag dan hier (maar dat geldt voor alle Broadway-sterren die niet toevallig ook nog film gespeeld hebben) bij het grote publiek nauwelijks bekend zijn, een Ster is ze wel degelijk. Ze ziet er pri vé. met licht grijsblauwe ogen omrand door een wilde blonde haardos, stralend uit en praat zachtjes. Een eerdere poging haar te-spreken na een voorstelling van de musical in de Amsterdamse RAI ging niet door omdat ze met stemproblemen zat. Ze verontschuldigt zich uitgebreid, maar de stem gaat nu eenmaal voor de journalist. „In Amerika zong ik zo'n vijf keer achter elkaar. Alleen de matinees werden overgenomen door een „undër- study". Hier zing ik soms tien voorstel lingen achter elkaar zonder een dag pau ze. Pas één keer is het mis gegaan. Ik had toen in Hamburg net voor Polydor een plaatopname gemaakt met de hoog tepunten, uit Evita. Omdat ik m'n stem toen anders moest gebruiken kreeg ik daarna problemen. Alleen die avond heeft m'n „understudy" het van me moeten overnemen. De enige keer. Ik schijn stembanden van ijzer te hebben. Al is het natuurlijk wel zo dat je na zo veel keer zingen precies de manier, de inzetten vindt die jouw stem het beste kan hebben." Grimmig sprookje Evita Perón blijft een van de merkwaar digste persoonlijkheden die de heden daagse geschiedenis heeft voortgebracht. Als ze niet bestaan zou hebben en Web ber en Rice hadden haar als fictieve hel din voor een musical persoonlijk ver- zónnen, dan zou de hele wereld geroe pen hebben: Kom jongens, bewaar dat soort fabeltjes maar voor het sprookjes theater en bedenk wat fatsoenlijks. Maar de in 1919 uit een buitenechtelijke ver houding geboren Eva Duarte, die naar Buenos Aires trekt, daar carrière maakt als fotomodel, radio-omroepster en ac trice zou dat sprookje zelf beleven, zelf in scène zetten, al kreeg het in de loop der tijd grimmige kantjes. Ze trouwde presidentskandidaat Juan Peroh en op haar 27e was ze de machtigste vrouw van het land. Verafgood als een konin gin, een godin bijna, tot ze op haar 33e in '52 stierf. Toen pas mocht de massa écht huilen, inclusief Perón die zonder haar de vlucht moest nemen naar zijn vriend Franco en nog jarenlang bleef speuren naar de door zijn tegenstanders ontvreemde kist met het stoffelijk over schot van zijn echtgenote. Eén vrouw is duizend mannen te erg, schreef Vondel en hij had het over Evita kunnen heb ben. Ambitieus, koel, een weldoenster voor de armen in een regiem dat corrupt was, de massa manipuleerde en verdeel de en heerste. Florence Lacey is meer met de rol getrouwd dan met echtgenoot Tim Stella. Hij heeft weliswaar de muzi kale leiding over deze Aiperikaanse pro- duktie, maar is nu al een tijdje terug op Broadway, waar hij de dirigeerstok zwaait over de nieuwe musical „Legs Diamond", over een befaamde „bootleg- Kinderen „Flo" Lacey: „Dit is een toernee waar geen einde aan lijkt te komen. We moes ten in Duitsland al een paar keer terug komen in Hamburg en München, en ik hoor dat er nog steeds boekingen bin nenkomen. Uit Frankrijk' en Zwitser land. Het einde is nog lang niet in zicht. Natuurlijk is het vermoeiend, maar aan de andere kant: wie heeft de mógelijk' heid om zoveel van de wereld te zien tij dens z'n werk? Al die verschillende men sen, al die culturen? Ik ben pas twee jaar getrouwd en al die tijd ben ik al op deze toernee. Voor kinderen heb ik dus nog geen tijd gehad. M'n man mis ik nu wel verschrikkelijk. Over m'n .carrière na Evita denk ik maar niet. Op Broadway is het met de musical droevig gesteld. De ene na de andere is geflopt - „Legs Diamond" loopt goed, ondanks minder positieve kritieken. Producers durven geen risico's te nemen want een musical neerzetten kost toch tussen de vijf en de tien miljoen dollar. Componisten van mijn leeftijd (Florence Lacey is 39. BJ) komen niet aan de bak. Iedereen speelt op zeker met oude successen. Ik heb met m'n agent op Broadway gesproken en er zijn maar nauwelijks goede vrouwelijke rollen. De meeste zijn zoetelijk. Nauwe lijks karakters. Dan mag je blij zijn dat je deze unieke rol zo lang kunt doen". Kansarm Florence Lacey maakte haar Broadway- debuut als Irene Malloy in „Hello Dol ly", speelde naast Joel („Cabaret") Grey in „The Grand Tour" en in oudere hits als „Carrousel" en „Gypsy". Geen enke le rol speelde ze zo lang als Evita. Be grijpt ze daardoor iets van die merk waardige heldin? „Ik leef avond aan avond met haar en in haar", zegt ze. „Ze is echt een deel van mezelf geworden. Ja, ze was „angry", (kwaad, vertoornd), ik heb geprobeerd terug te vinden waar om. Waarom ze dat intense, maar ijs koude aura om zich heen bouwde. Ik denk dat ze van binnen een kind was, een meisje. Ze was pas 33 toen ze stierf. Ze was opgegroeid in armoede, kansarm, maar ze droomde ervan een filmster te worden. Ik ben zelf ook tamelijk arm opgegroeid. M'n vader stierf toen ik een jaar oud was. Ja, ze gebruikte mannen. Vriendinnen van me zeiden toen ik die rol ging spelen: „Maar ze was toch ge woon een hoer?". Dat is niet waar, het is nooit bewezen dat ze geld voor seks heeft aangenomen. Maar ze gebruikte wél mannen. En vrouwen gebrüiken mannen, moeten mannen gebruiken om vooruit te komen. Nog steeds. Net zoals mannen mannen moeten gebruiken. Want mannen hebben nog altijd de macht in de wereld. Toen ze met Perón trouwde zag ze eruit zoals ik er nu uit zie: informeel, in een pantalon, haar los. Het publiek was woedend. Zo wilde het haar niet. Ze moest juwelen dragen, bont. prachtige hoeden. De Argentijnen wilden haar als een soort koningin zien. Dat geldt ook voor mij. Ik kan er nu ge woon uitzien, maar op het toneel ver wacht het publiek een Broadway Star. Ik moet zorgen dat ik dat bén". v1deocamera Na de (uitverkochte) voorlaatste voor stelling van Evita in de immense RAI, zit ik tegenover Juan Perón en „Che" Guevara, oftewel Robert Alton en James Sbano. Alton heeft de kunstneus die hij als Perón op heeft snel afgezet en afge- schminkt, Sbano heeft als „Che" z'n ei gen baard. Geen probleem dus. Ze ko men snel, vrolijk en relaxed binnenstap pen. Er komt onmiddellijk een videoca mera op de proppen en ze vragen de in terviewer of hij geen bezwaar heeft. Nee. Dus ergens zal ooit iemand in een video „home movie" ondergetekende zien tus sen de beelden van Berlijn, Hamburg, Amsterdam, Rijksmuseum en Carré. Want daar is Sbano (familie ooit afkom stig uit Albanië) net geweest met het zoontje van Alton. „Deze voorstelling is in Amerika „gepackaged" voor de Duit se impresario Wolfang Bocksch. De meesten van ons zaten al in Evita-pro- dukties en we hebben voor deze toernee audities gedaan. Ik wist dat het wel eens heel lang kon gaan duren. En ik wilde dat ook", zegt Sbano. „Niet zozeer als „career move", want je bent in Amerika alleen belangrijk als je naam op de „bill boards" staat, maar voor mezelf. Ik zie dingen die ik anders nooit van m'n le ven gezien zou hebben, en ik heb die fantastische rol van „Che" Guevara. Hij is de commentator, hij vertelt het pu bliek dat het niet alles moet geloven wat de Peróns en de publiciteit hen wijsma ken, hij is een clown. Ik heb de meeste vrijheid van iedereen uit de „cast"." Vanjesselstein Robert Alton (familie is van Europese afkomst, Duits/Nederlands/Frans, origi nele naam Van Jesselstein) is in de rian te positie dat hij met z'n hele familie de toernee meemaakt. Ook hij heeft de rol van Juan Perón al zo'n 1500 tot 2000 maal gespeeld. „Ik tel maar liever niet", lacht hij. „Nee, moeite met elke avond hetzelfde heb ik niet. In die rol zelf zit ten zoveel veranderingen, van generaal tot president, dat dat voldoende voor me is. „Evita" is voor mij echt „a great work of art". Deze musical zal altijd blij ven. Regisseur Hal Prince zei: je neemt je publiek mee op een trip. De musical wordt als het ware verteld in krantekop pen. Springt door de tijd heen. De toe schouwers moeten de witte plekken in vullen en jij moet ze daarvoor genoeg materiaal geven. Het is net een stuk van Bertolt Brecht, met „vervreemding" en al. Je wordt meegemanipuleerd door het Perónisme, maar tegelijkertijd is er „Che" Guevara die je waarschuwt. Het is niet alleen maar amusement óm het amusement. Het is af en toe zelfs beang stigend als je beseft dat hele massa's erin mee zijn gegaan. Dat maakt het makke lijk zo'n rol zo lang te spelen". Record We kibbelen nog even over wie het „all time record" heeft voor de meeste voor stellingen in één en dezelfde rol, en hou den het op Yul Brynner voor „The King and I". James Sbano lijkt er nu niet te gen op te zien dat record te evenaren als „Che", maar hij moet er nog. héél veel spelen, want hij was op Broadway alleen „understudy" van alle mannenrollen. Alton speelde Perón ook al op Broad way. Hij houdt het nog wel even vol, omdat hij zijn vrouw en zoontje bij zich heeft. Zijn vrouw speelt een rol in het „koor", zijn zoontje doet óm de avond een kinderrol. Verder worden er overal waar de troep speelt locale kinderen ge vraagd voor een klein „stom" optreden. Tot nog toe geen moeilijkheden met de arbeidsinspectie, al vertelt de Britse „company manager" Sarah Vardigans dat in Amsterdam de inspectie pas op belde bij de laatste voorstelling. Viel dus niet veel meer te inspecteren. Robert Al ton: „Mijn zoontje is nu vijf. Hij mist dus een paar jaar „Kindergarten" door deze toernee. Maar hij krijgt privé-les- sen, en hij past zich erg makkelijk aan. Pas als hij naar de lagere schoof moet. zullen we het anders moeten doen. Voorlopig heeft hij een kans een hoop leuke dingen te zien". Op het program ma staat voor volgende week voor de jonge Alton een bezoek aan het Moskou- se circus in Amsterdam. Een hoop kin deren zouden hun vingers aflikken bij zo'n bestaantje. Robert Alton ziet en merkt maar kleine verschillen tussen het publiek thuis en in Europa: „Alleen bij de humor. De mensen zijn hier wat voorzichtiger met lachen, maar dat zal komen doordat Engels hun tweede taal is en men niet graag de volgende woorden mist. In het begin denk je: hé geen reacties? Maar na afloop wordt dat ruimschoots goedgemaakt door het fan tastische applaus. Want wat waarderen is weet men hier wel. In Amerika of En geland staat het publiek zich na het eer ste applaus al in de jassen te hijsen". In Antwerpen kom ik bij de Joegoslaaf waar ik m'n avondmaal wil halen, Flo rence Lacey opnieuw tegen. „Dan moet dit dus wel het beste restaurant van Ant werpen zijn", lacht ze. Dat is het duide lijk niet. maar wel goed genoeg voor een laatste babbel. Het Evita-gezelschap speelt af en toe voor kanjers van zalen, in Berlijn zelfs in een congrescentrum voor vijfduizend man. Hoe moeilijk is dat? „Flo" zucht: „Goeie vraag. Dat is uitputtend. Je stem maakt geen verschil, dat wordt opgevangen door de micro foons en de techniek, maar je moet je ongelooflijk oppeppen om te proberen zo'n enorme zaal te bespelen. Soms, zo als in de RAI, heb je de indruk dat het publiek kilometers van je af zit en dat je het maar niet kunt bereiken. Je empties doorgeven wordt dan vreselijk moeilijk. Maar van de technici heb ik gehoord dat het Circustheater in Scheveningen geluk kig veel intiemer is. Echt een theater voor mij". Tot in Scheveningen dan, Flo. BERT JANSMA

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 23