Het champagne- probleem
Naar oma 's
oudejaarsfeest
:un
Kinderen
groter dan
je denkt
I__
VAN HUIS UIT £aid*i<2owumt DINSDAG 27 DECEMBER 1988 PAGINp
isteri
Degeneratie van mensr.:in F
rond de vijftig jaar bin aar al
onze Moeder de H. Kei
opgevoed in Je overtui i)ord
dat wie rooms-katholie n ve
de ware wijsheid bezat
de 'éne, ware, heilige,
apostolische Kerk, gest
door Jezus van Nazare
Wie mij vraagt of ik n
daarin geloof, verzeker
haastig dat ik mezelf bir
beschouwen als belijdei lanba;
van deze Kerk. Maar
in de loop van de jarei
eens vragen gaan stelle r.
opvattingen e ^ern
berichtgevingen, die
weliswaar geen dogma
waren, ons ter geloven K
voorgehouden. OndankHp
alles voel ik me nog ai
kind-aan-huis, liever
in-huis in mijn Kerk!
zorgen en soms ook gin tot
weerstanden die bij mi f-verh;
opkomen, blijf ik me
verbonden voelen met
velen die tot dezelfde tl goede
behoren. romar
Wij zijn allemaal leden ie kar
van dat éne geheel, he bbede
lichaam van Christus, <gelUk
samen maken wij de Klssieke
uit. Laten we nu een s
verder gaan in deze
bespiegeling. Soms vrat
iemand mij of ik dat
ware" van onze Kerk 1
wel zo zie zitten. Die v
komt weloverwogen. A
weet dan van mij dat i. jj...
uitmaak van de redacti oeg 'ho
het oecumenisch maan w
Open Deur//Goede Ti) »j
dat wordt uitgegeven ijön Fli
Kerk en Wereld -
Driebergen. Daarin zit
een katholieke journamra hij
verder zijn er menseneleken
andere kerkgenootschap- d'e
o.a.: een Lutheraan, fn °Pei
hervormde en Uh t
gereformeerde redacteihWf
In dat werk verdoezel#}1^
niet de tussen de kerk
gegroeide verschillen,
proberen wel te ontdek
waarin wij elkaar kuni [en de
vinden en voelen ons i
onze gebrokenheid van
nog lang niet geheelde
verdeeldheid, samen
christenen. Mensen die
weg zijn naar de Una S
de éne heilige Kerk,
zoekend, strompelend,
vallend en opstaand.
Ik schrijf dit nu, omda
opeens terug moest dei
aan de bijeenkomst die
onlangs werd georganh t'{
voor jongeren van aller
christelijke pluimage. 1
een uitstekende gedach
Het sluit aan bij de da± ,en J dc
tsteke
lan,
t ten
era ste
van
t kan
irden
6. Scl
;er nac
van
geen
;t oper
•ment
n de h
k nog
Jgens d
n gerir
de religieuze tolerantie,
uitgeroepen door de
Verenigde Naties. Ik h
jieilig van overtuigd di
Kerk van Morgen er ii
opzicht heel boeiend ki
uitzien. Christene
alle Kerken zullen elki
steeds meer moeten gai
vinden om zich tenslot
beetje veilig, heilig en
gelukkig te voelen in d
Kerk.
Ik geloof helemaal niel
jonge mensen zoveel m
ouderen. Vermoedelijk
ze het alleen maar hee
anders. Geen wonder
want hoezeer leven ze
andere wereld met nie
mogelijkheden en vrijh
Hoe duidelijk blijkt ooi
dikwijls dat die grotere
vrijheid, die natuurlijk
een grotere
verantwoordelijkheid n
zich mee brengt, soms
zware last is. Veel jong tel. 12
zoeken een houvast in
voorthollende, voorttol
veranderingen en
vernieuwingen. Ze zijn
zich dikwijls terdege v
bewust dat er meer is
hemel en aarde. Maar
kunnen het, evenals w.
zomaar aanwijzen, niet
twee-drie vinden. De
vanzelfsprekendheden
het verleden leggen ze i
naast zich neer. Het wi
wel een verheugend
verschijnsel dat ze zont
aanzien des persoons,
„verplicht toegangskas
voor de bijeenkomst" a
geïnteresseerden hadde
uitgenodigd. Tolerant 2
dus, bij al die verschill
nog niet kunnen wordt
overbrugd. Van de jeu[
aan wie de toekomst is,
een deel een voorzet
gegeven. Hulde. En bet
LEIDEh
tel. 07"
19.00.
LIDO
18.45.
(al); 14
19.00,
Big (al)
(al); 14
Frey
(Breesti
draagli
ciolina
21.15.
KATWI
hard
ITcorr
21.15.
VOORJ
(tel. 01
Al tijden zwerft een stapeltje knip
sels over mijn bureau met kattebel-
len die te klein zijn voor een ver
haal, maar te aardig om weg te
gooien. Die moeten maar eens voor
de jaarwisseling de deur uit. Deze
keer dus drie verhaaltjes voor de
prijs van een.
Kleintjes zijn groter
In de Volkskrant beheert Theo
Jansen een rubriek waarin hij de
lezer met kunstige redeneersels op
het verkeerde been probeert te zet
ten. In een betoog, waarin hij
trachtte aan te tonen dat grote
mensen harder kunnen lopen dan
kleinere, zag hij zichzelf door de
gang van zijn kleuterschool lopen.
„Die gang was vroeger heel lang.
Hoe lang zou ik zelf toen zijn ge
weest? Zestig centimeter? Nu ben
ik drie keer zo lang. De gang is dus
nu drie keer zo kort". Enzovoort.
Een aardige illustratie van wat me
al eerder opgevallen was: volwasse
nen schatten de lengte van kinde
ren consequent te laag in. Toen
Jansen op de kleuterschool zat was
hij minstens vier jaar oud, want
eerder werd je niet op dat schooltje
toegelaten. Hij zou toen zestig cen
timeter lang zijn. Maar een jongetje
van vier heeft, volgens de groeita
bellen die kinderartsen hanteren,
een gemiddelde lengte van 1 meter
6, en liefst 97 procent van alle jon
getjes van vier is in ieder geval
groter dan 98 centimeter. Dus die
Jansen zat er met de schatting van
de eigen vierjarige lengte minstens
60 procent naast, een slechte score
voor een schrijver van een als in
telligent bedoelde rubriek.
En nu u. Hoe lang is een gemiddeld
kind van twee ten opzichte van een
gemiddelde volwassene? Heeft het
op tweejarige leeftijd een kwart
van zijn uiteindelijke lengte be
reikt, een derde, of is het al op de
helft? Terwijl u kunt nadenken,
even iets anders. Handen worden
ook altijd te klein geschat. Ama
teurtekenaars kun je daaraan her
kennen. Die tekenen handen bijna
altijd te klein, als muizepootjes bij
na, terwijl een hand het hele aan
gezicht kan bedekken en bijna zo
groot is als een heel hoofd. Maar
goed, u heeft nagedacht en het juis-
maar het trekken van de juiste
conclusies uit wetenschappelijk on
derzoek is heel wat moeilijker dan
je op het eerste gezicht zou denken.
In dat verband een amusante anec
dote. Een geleerde was jarenlang in
de weer om aan te tonen dat apen
kunnen leren. Uiteindelijk was een
aap in staat om in een bepaalde
volgorde op een batterij knoppen te
drukken, waarna zich dan als belo
ning een kastje opende met daarin
een banaan. Op het moment dat de
geleerde op een congres de bijval
van zijn collega's in ontvangst nam,
hielden de apen van zijn laborato
rium toevallig ook een congres met
als titel: „Kan de mens leren?".
„Jazeker, dat kan hij", aldus een
geleerde aap. „Ik heb mijn proef-
mens al zover afgericht, dat als ik
drie keer op knop A druk en vier
keer op knop B, hij een banaan in
mijn kastje legt".
Gekmakende kop
In het Nieuwsblad van het Noor
den van 29 oktober stond boven
een artikeltje de kop: „Patiënt moet
mondiger worden". De regio Wes
terkwartier van de Nederlandse
Patiënten Vereniging (NPV) was
deze mening toegedaan. Wat me
verbaasde was dat patiënten niet
aangemoedigd werden om zelfstan-
dig te worden, of vriendelijk ver
zocht,' nee ze moeten. De NPV zal
het wel niet beseft hebben, maar
hun vrome wens is per definitie
onmogelijk, en, als ik moeilijk wil
doen, zelfs een gevaar voor de
geestelijke gezondheid.
De psychiater Bateson kwam ooit
eens op het originele idee om na te
gaan wat je zoal zou moeten mee
maken om verschijnselen van gek
te te vertonen. Dat zou volgens
hem en collega's Jackson en Haley
prompt gebeuren wanneer iemand
voortdurend en zonder dat hij ont
snappen kan, tegenstrijdige op
drachten moet® op volgen. Bijvoor
beeld. „Je laat nooit^ens merken
dat je van me houdt zegt de ene
van het stel tegen de ander. Zo'n
opmerking is een ramp. Want de
ander kan nu doen wat hij (m/v)
wil, hij zit altijd fout. Doet hij niets,
dan doet hij niets. Zegt of doet hij
iets aardigs, dan doet hij het ook
maar omdat het hem gezegd is en
niet spontaan. Van zo'n situatie
waarin je het nooit goed doet, daar
kun je gek van worden, aldus het
psychiatrische trio. Zo bekeken gaf
het Nieuwsblad van het Noorden
de lezers een onmogelijke en dus
potentieel gekmakende opdracht,
want niemand is mondig die op ge
zag van een ander zijn mond open
doet.
Buigen wij ons thans
over het champagne-pro
bleem. In cle hordenloop
der december-feestdagen
is de finish in zicht en
dat betekent dat er een
beslissing moet vallen
over de drank waarmee
we zaterdagavond de
glazen vullen. Champag
ne? Dat champagne
hóórt bij oud en nieuw,
mag een legitieme over
weging heten. Van de
andere kant is de prijs
een bezwaar. Stappen we
over de prijs heen, dan
doet zich de vraag voor
wélke champagne te kie
zen. Champagne rosé is
trendy en onderstreept
de op eeuwige jeugd en
tomeloze welvaart geo
riënteerde life style. En
dat is misschien wel pre
cies wat we niet willen.
Dan toch maar liever een
andere bubbel-wijn?
No-nonsense-wijnkenner
Nico McGough, importeur en
detaillist aan de Denneweg in
Den Haag: „Champagne
heeft seks dat staat buiten
kijf. Het roept een spannend
gevoel op, een sfeer van ver
wachting en beloften voor de
toekomst. Maar dat zit hem
natuurlijk niet in het product
zelf. Dat is louter image. De
champagne-producenten zijn
er in de loop van lange jaren
in geslaagd hun produkt een
enorme toegevoegde waarde
te geven. Als consument be
taal je ook daarvoor. En op
zichzelf is daar niets tegen.
Op een feestje met onze me
dewerkers, ter afsluiting van
de kerstdrukte, heb ik zelf
ook champagne rosé ge
schonken. Maar zien we even
af van dat extra, van die seks
dus, dan wordt het een heel
ander verhaal. Als ik het
produkt-puur bekijk, moet ik
zeggen: voor minder geld,
voor veel minder geld zelfs,
koop je een mousserende
wijn die voor champagne
niet of nauwelijks onder
doet".
Renommee
Nico „De Geilden Ton"
McGough is in 'Den Haag,
wat Noordman Frères in Lei
den is en Okhuysen in Haar
lem. Een zaak met reirom-
mee. Met „seks", zou je haast
zeggen. Nico's rare achter
naam wordt uitgesproken zo
als „enough", maar dat doet
er weinig toe, want vrijwel
niemand spreekt hem bij zijn
achternaam aan. Wie er in
culturele, vinologische of al
gemeen-Haagse zin ook maar
een beetje bij hoort (of er bij
wil horen) zegt gewoon Nico.
„Even een paar flesjes bij
Nico halen", luidt de uit
drukking. En mind you
daarmee wordt niet noodza
kelijkerwijs geïmpliceerd dat
het om buitengewoon kostba
re flesjes gaat. Zo'n 70 van
zijn winkelomzet speelt zich
af tussen de 6,75 en de 15,-
per fles. Al levert hij daar
voor geen champagne.
„Nico" dus over de prijs/
kwaliteit verhouding van zijn
champagnes en andere mous
serende wijnen: „De duurste
champagne die ik in huis heb
is een Krug-champagne, af
komstig van de wijngaard
Clos du Mesnil. Die kost
275,- en met dat bedrag lijkt
mij de grens der waanzin
ruimschoots overschreden.
Dan koop je nog vrijwel uit
sluitend image en prestige.
Het maximum dat je wat mij
betreft voor een champagne
mag uittrekken zonder in de
flauwekul te belanden' is
f 65,-. Terwijl de ondergrens
bij mij op zo'n f 40,- ligt. Be
neden dat bedrag krijg je
champagnes die hun geld al
helemaal niet waard zijn om
dat de kwaliteit dan echt in
ferieur wordt. Je drinkt dan
produkten die weliswaar vol
doen aan de eisen die worden
gesteld om het begrip cham
pagne te mogen voeren, maar
die zoveel slechter zijn dan
een groot aantal andere, veel
goedkopere, mousserende
wijnen. Ook in dat bene-
den-gebied betaal je voorna
melijk voor het prestige van
het begrip „champagne".
Méthode champenoise
Aan wie het onder de vier
tientjes per fles wil houden
beveelt Nico wijnen aan die
zijn gemaakt volgens de zo
geheten méthode champenoi
se of de méthode cuve close
(wat de Italianen metodo
Charmat noemen). Hierbij
gaat het om bubbel-wijnen
waarvan het vervaardigings-
proces vergelijkbaar is met
dat van de champagne, maar
die niet zo mogen heten
alleen al omdat ze niet uit
het champagne-gebied af
komstig zijn.
Nico: „Onder deze mousse
rende wijnen zijn er heel wat
te vinden die ik zonder meer
briljant acht. Die kosten rond
de vijfentwintig gulden per
fles en zijn echt beter dan
goedkope champagnes. Ik
denk dan aan de Crémant de
Loire, aan de uit Spanje af
komstige Loxarel, aan de Au
stralische Carrington. Top
wijnen, absoluut. Maar na
tuurlijk zonder het image, de
symboolwaarde van cham
pagne".
Ter adstructie serveert Nico
ons een glaasje bubbels waar
van wij mogen raden of het
champagne is of niet. Nou
Nico, al sla je me dood. Nico:
„Dit heet II Grigio, wordt ge
maakt door het Italiaanse
huis Collavini en kost in de
winkel vijftien gulden per
fles. Een beetje wijnkenner
proeft natuurlijk wel degelijk
dat het geen champagne is,
maar op zichzelf genomen is
het een voortreffelijk pro
dukt. Het verschil met cham
pagne is ondermeer dat de
tweede gisting, waardoor de
bubbeltjes ontstaan, heeft
plaats gevonden vóór de bot
teling, in een gesloten vat. Bij
champagne komt de tweede
gisting in de fles tot stand:
een veel duurder procédé".
II Grigio dus, dat mogen we
wel even onthouden. Vijftien
gulden! Weliswaar geen
„seks", maar voor vijftien
gulden hoeft dat ook niet
meer. Rijst inmiddels wel de
vraag of no-nonsense-Nico in
zijn relativering van de
champagne niet een beetje
overdrijft.
Collega's
Wel, een rondje telefonische
navraag leert dat zijn colle
ga's de strekking van het be
toog volkomen onderschrij
ven. Al is Anton Kleijs, di
recteur van Noordman Frè
res in Leiden, het niet eens
met de bodemprijs van veer
tig en de plafondprijs van 65
gulden die Nico voor de ac
ceptabele champagnes aan
houdt. Kleijs houdt de onder
grens op dertig gulden:
„Maar daaronder moet je dan
ook echt niet gaan. En mijn
bovengrens ligt bij vijftig
gulden. Champagnes boven
de vijftig gulden kan ik niet
verdedigen. Dan betaal je,
precies wat Nico zegt, veel te
veel voor het image. Mij
maakt dat kriegel. Dan ga ik
me, ja, dan ga ik me Neder
lander voelen. En drink ik
echt liever een mousserende
wijn die gemaakt is volgens
de méthode champenoise.
Om een voorbeeld uit eigen
huis te noemen: Ik importeer
een soave brut van Gini
Olinto, die in de winkel
26,75 kost. Een Italiaanse
wijn van voortreffelijke kwa
liteit. Daar kan een cham
pagne van die prijs absoluut
niet aan tippen".
Hubrecht Duijker
Ook Neerlands wijn-goeröe
nummer één, de alom als on
afhankelijk geprezen Hu
brecht Duijker, houdt de on
dergrens van acceptabele
champagne op ongeveer der
tig gulden: „Je kan wel 's een
gelukje hebben misschien,
maar over het algemeen
word je onder dat bedrag met
een plat, zurig wijntje opge
scheept brr. En dan te be
denken dat er werkelijk tal
loze mousserende wijnen zijn
van voortreffelijke kwaliteit
die je voor twintig, vijfen
twintig gulden koopt. Ik
noem de Crémant de Bour
gogne, de Crémant d'Alsace
en de Cava Raimat uit Span
je. Die zijn over het algemeen
zo goed dat 90 van de Ne-
derlandse bevolking ze niet |i
van champagne kan onder-
scheiden. Als u deze wijnen fc:
in de keuken inschenkt en r
het plateau met glazen ver-
volgens de huiskamer bin- i
nendraagt onder de juich-
kreet „champagne!" ik ga- l
randeer u dat hooguit één op
de tien gasten achterdocht
krijgt. En die zal de pret ver-
moedUijk niet willen beder-
iVen'*
Maar als de zaken zó liggen
kunnen we heel die
champagne dan maar niet
beter vergeten? Die suggestie
gaat Nico McGough, Anton
Kleijs^en Hubrecht Duijker 1
ook weer te ver. Goede I
champagne blijft, ook afge- j
zien van de droomwereld er
omheen, een mooi produkt.
Anton Kleijs: „Je moet de
weg weten in champagne-
lc#d. E4h Laurent Perrier of
een Böllinger blijf ik graag
drinken".
Hubrecht Duijker: „En als je
de weg niet weet, zou ik het
maat op de grote huizen hou-
den: Moët et Chandon, Pom- r'
mery, Lanson, Mumm, Veu-
ve Clicquot".
Of men hierbij voor een ge
wone champagne kiest dan
wel een champagne rosé
maakt in prijs, en volgens de
kenners ook in smaak, wei
nig uit. In Den Haag is de
'pink champaign' duidelijk
mode; 80 van de champag
ne die bij Nico de deur uit i
gaat is rosé. Bij Anton Kleijs
ligt dat percentage beduidend (1
lager, maar ook hij spreekt jT
van een trend. Champagne h
rosé is een louter visueel
grJBke. Het is gewoon witte P
chlRpagne waar een ietsje
;:stille rode wijn aan is toege-
voegd. Hij wordt thans ge-
dronken door mensen onder
de veertig die het gaan mé-
ken.
Dus zullen wij het maar niet
liever houden op die voor
treffelijke II Grigio van vijf
tien gulden? Hoewel. Eigen- I
lijk,hóórt champagne bij oud-
e,n-nieuw. Nee, het blijft j
een probleem.
te antwoord is „de helft". Tot nu"
toe heeft niemand mij willen gelo
ven zonder eerst zijn eigen kroost
na te meten.
atuurl
Tolerantie Gn J
ion
rgd
„Accepteer elkaar dus 1 ett0 y
van God!" )e na;
Paulus, Rom. 15-7 e een
Nico McGough en zijn levens
partner Marion van de Blik:
voor veel minder geld koop je
een mousserende wijn die
voor champagne niet of nau
welijks onder doet.
FOTO: CEES VERKERK
Het ooievaarsargument
In de NRC, en die haalde het weer
uit een ingezonden brief in het we
tenschappelijke blad Nature van 7
april jongstleden, stond een aardig
grafiekje. Daarop zie je twee lijnen
razendsnel dalen: een lijn stelt het
aantal geboorten per duizend voor
in de Bondsrepubliek, de andere
lijn het aantal aldaar broedende
ooievaars. Niemand wist waarom,
maar nu is het duidelijk: Duitsland
heeft het laagste geboortecijfer van
Europa omdat er te weinig ooie
vaars zijn om de borelingen rond te
brengen. Dat suggereerde de gra
fiek tenminste. U trapt natuurlijk
niet in deze opzichtig foute redene
ring, want u weet ook wel - flauw
grapje - dat kinderen uit de boe
renkool komen. Maar even serieus.
Het grafiekje illustreert een van de
.beruchte „pitfalls", ofwel valkuilen
'van het wetenschappelijk onder
zoek. Dat argument van die ooie
vaars vond u op voorhand niet
pluis, maar wat denkt u van de vol
gende redenering: steeds meer
vrouwen roken, steeds meer vrou
wen krijgen longkanker, dus roken
veroorzaakt longkanker. Ik wed
dat u, als u niet gewaarschuwd was,
dit een geldige redenering had ge
vonden. Maar hij klopt evenmin.
Want voor hetzelfde geld zou je
ook kunnen beweren dat vrouwen
emancipatie of het dragen van in
wendig maandverband longkanker
veroorzaakt, want beide verschijn
selen zijn in de loop der jaren ook
toegenomen. Roken is slecht, geen
deskundige die daaraan twijfelt,
Iedere moeder
kent de truc: haal
een spons over
het gezicht van
het jongste kind,
borstel de haartjes
en wurm daar
een strik in, zodat
de kuif recht op
de kruin staat en
hijs hem of haar
in fluweel. Hallo,
dan staat er een
kleine Lord of
Lady voor u, zo
weggelopen uit
een ouderwets
Engels kinder
boek. Probeer
eens wat leuks.
Rijg een oude bo
lero met fluwelen
lintjes op zijn nie
tige voorkantje
kruiselings vast.
Een meisje draagt
daar een fluwelen
rokje onder, een
iochie een fluwe
len knickerboc
ker, en als hij dit
niet wil een vis
cose bermuda.
Een kanten
kraagje en knoop
jes, overtrokken
met het goedje
van de jurk, geeft
een „finishing
touch" en broertje
draagt een (oud)
blazertje dat u
hebt omboord
met rood lint. U
kunt ook naar de
winkel gaan,
dwars door de
drukte heen.
Maar het loont,
want er is heel
wat leuks te koop
voor kinderen die
naar oma's feest
gaan. Want oma
houdt niet van
spijkerbroeken
met daarin eigen
gemaakte winkel
haken. De goei
erd! We gaan dam
kijken naar een
draagbaar f eest-
vest van satijn,
een partyhemd
met blinde slui
ting of een band-,
plooibroek met
omslag. Voor de
allerkleinsten een
feesthemd met
streepjes en een
bretelbroekje
waar nog net de
luier niet onder
Moeder koos voor een genopt strokenjurkje met zeer brede
tailleband, bezet met kristallen knoopjes. Zwarte zijden kou
sen en zwarte suède pumps. Dochter Chantal en haar zusje
zagen wat in zwart met wit en lakschoentjes. (SuperConfex)
cQtioe- nn t 70
door Joke Forceville-Van Rost
uitsteekt. Een
beetje „Preppy
look", maar wat
is daar tegen?
Meisjes van tien,
elf jaar doen
graag mee en
moeders kleren
zijn (nog) haar
ideaal. Een jurkje
met een klokrok
en een wit kanten
kraagje maken
het voor haar he
lemaal; een pakje
waarin een ge
bloemd zijden
bloesje op een ve
lours rokje be
vindt zich in de
zone van moeders
en dochters ge
lijkgestemdheid.
Hagelwit piqué,
setje met glans-
streep, doet het
ook goed. Een
haarband of haar-
strik is gaaf en
waarom zou een
basisschool zes-
deklasser niet een
paar kanten kou
sen dragen? En
waarom zou een
veertienjarige
zonder figuur niet
een wat opgevul
de beha mogen
aantrekken? He
lemaal te gek is
een cross-your-
heart topje van
gefronselde ka
toenen of jersey
stof op een mi
nuscuul strak
rokje. Op deze
leeftijd zijn benen
altijd mooi. Maar
ook als de zoom
van het rokje een
beetje bolt, zit een
tiener goed en
met stroken of
strikken is een
meisjesachtig tiep
in de wolken.
Haar is kort voor
jongens en lang
voor hun zusjes.
Meisjes zijn te
vinden voor een
paardestaart opzij
en héél kleine da
metjes voor een
kwast boven op
het hoofd als een
palmboompje. De
sportievelingen,
die je met geen
macht in een jurk
krijgt, kunnen al
tijd een ruime
broek dragen met
een topje dat een
stukje middenrif
laat zien. En
daarbij kunnen
dan, in vredes
naam, baseball-
schoenen.
TINY FRANCIS
Pappa's hemd in miniatuur bij een rib-
cord broek met bretels en uitstekende
zakken. (SuperConfex)setje: 60,-.
