>e wraak
van de
Zwarte
Baron
Albert Maltret
spookt door
verboden
Parijse
luchtruim
Cessna moet besturen, geleerd van pa. Maltret
hoopt dat ze eens de jongste helikopterpiloot ter
wereld zal zijn.
Professionele zwartwit-foto's aan de muur herinne
ren aan zijn jongste escapade boven de hoofdstad.
„De boete kan ik makkelijk betalen van het exclu
sieve contract dat ik met Gamma (een groot Parijs
persbureau, red.) had gesloten voor de vlucht op 13
oktober. Dat ik me door de politie zou laten pakken
was een onderdeel van de deal. Alles is cash be
taald. Tijdens het proces heb ik alleen die ene
vlucht toegegeven, die duurde precies veertien mi
nuten. Van de andere vluchten boven Parijs weet ik
uiteraard niets. Ik ben niet van plan de cel in te
draaien". Dat hij zijn Franse vliegbrevet tot 1991
kwijtraakte zal zijn carrière als luchtartiest weinig
schaden. „Wat dacht je hiervan", lacht Maltret die
een handvol brevetten toont, afgegeven in de diver
se Afrikaanse en Arabische landen waar hij in de
loop der jaren werkte. „Als ik wil stijg ik over een
uur op. Pas geleden heb ik trouwens nog gevlogen".
Gelukkig hoort rechter Zamponi het niet.
"Het levensverhaal van Albert Maltret, getrouwd,
trotse vader van twee kinderen en marketing-direc-
teur bij een reclamebureau leent zich voor een
avonturenroman. Een autobiografie van de Zwarte
Baron (vermoedelijke titel: „Ik landde op de mooi
ste 'avenue ter wereld") staat dan ook op het punt
van verschijnen. „Ook daarom kan een extra vluch
tje boven Parijs geen kwaad", meent de aviateur.
Op straat vragen veel mensen hem om een handte
kening. Hij geeft toe dat (veel) geld verdienen in
middels een belangrijk argument voor zijn illegale
vliegactiviteiten is geworden.
Maar zo begon het toch niet. In den beginne ging
het de Baron om wraak. „Ik was zeven jaar toen
mijn vader door de Duitsers werd gefusilleerd. In
mijn boek vertel ik hoe ik van jongsaf moest wer
ken om de opvoeding van mijn broertje en mijn
zus te betalen. Ik was ervan overtuigd dat die Duit
sers over twintig jaar wel weer zouden terugkomen,
en dan zou ik klaar zijn om de dood van mijn va
der te wreken. Daarom meldde ik me als vrijwilli
ger bij de luchtmacht. De Algerijnse Oorlog was
toen aan de gang. Maar ze hebben me uitgespuwd.
Ik raakte ten onrechte mijn strepen kwijt en ben uit
de opleiding voor straaljagerpiloot geschopt. Mitter
rand was toen de verantwoordelijke minister
"De grote frustratie liep hij op in Algerije, in 1957.
Maltret en enige andere militairen hadden op een
avond de bloemetjes buiten gezet en waren flink in
de lorem tpen een jonge dienstplichtige voorreed in
een fraaie auto. In plaats van naar de kazerne te
gaan, werd koers gezet naar een nieuwe bar, waar
het hele gezelschap in slaap viel. De volgende och
tend ontbraken ze op het appèl en Maltret moest
verstek laten gaan bij een missie. De fraaie auto
bleek „geleend" van een officier. „Ik werd beschul
digd van desertie en, omdat ik van ons groepje de
hoogste in rang was, kreeg ik ook de diefstal op
mijn brood gesmeerd. Mijn verweer interesseerde
ze geen barst, evenmin dat ik oorlogswees was en
dat mijn vader voor Frankrijk was gesneuveld. Alle
deuren sloegen dicht en mijn wereld stortte in. Ik
heb die dag gezworen dat ik me eens zou wreken".
Van zijn spaarcenten betaalde Maltret particuliere
vlieglessen om uiteindelijk het instructeursdiploma
te halen. Verbitterd keerde hij zijn vaderland de rug
toe om elders zijn brood te verdienen als beroeps
vlieger. Een indrukwekkende stapel documenten
bevestigt verblijf en talloze vluchten in onder meer
Mali, Lybië, Marokko en Bangladesh. Pas drie jaar
geleden keerde Maltret naar Frankrijk terug om
„een oude rekening te vereffenen". Francois Mitter
rand was ondertussen president geworden. „Ik heb
ze teruggepakt. Mitterrand en Joxe weten dat ik be
sta. Mijn doel is bereikt en ik ben veel rustiger ge
worden". De Duitsers heeft hij de dood van zijn
vader vergeven. „De meesten waren immers gewo
ne soldaten".
Een beetje sterk klinkt de toevoeging dat kolonel
Gadaffi hem onlangs heeft benaderd om in Lybiè
wat stages te leiden. „Straks komt de Baron in een
MIG over", grapt een gewezen Franse miragepiloot
die anoniem wenst te blijven.
Voor de met de bescherming van het Parijse lucht
ruim belaste autoriteiten blijft Albert Maltret in elk
geval een lastige horzel. De Baron stapt geregeld in
zijn kist voor een tochtje „ins graue". Een spotprent
in een van de Franse kranten toonde de ergernis
van minister Joxe. Als een King Kong met vliegen
mepper sloeg hij wild naar de ongrijpbare Baron.
Niet helemaal onbegrijpelijk, want ongeveer als
Mathias Rust („Die is naïef. Hij heeft zich prachtig
laten gebruiken door Gorbatsjov die van wat senie
le maarschalken afwilde") zette Maltret met zijn
toeren immers de allerhoogste luchtverdedigingsba-
zen voor aap, inclusief Joxe. Kamervragen werden
gesteld over het bewezen gemak waarmee bijvoor
beeld het Elysée vanuit de lucht bereikbaar was.
Minister Joxe kon de veiligheid van de president
niet garanderen!
Op de Parijse daken geposteerde gendarmes (uitge
rust met speciale nachtkijkers), helikopters en zelfs
een paraat gehouden Mirage van de luchtmacht
wisten een zoveelste duikvlucht van de Zwarte Ba
ron niet te voorkomen. Eind november werden bo
ven het Elysée weer verdachte geluiden gehoord.
„Volgens mijn advocaat hadden ze me in plaats
van een veroordeling een onderscheiding moeten
geven. Ik heb de autoriteiten immers gewaarschuwd
dat de eerste de beste gek zomaar kan uitzoeken
waar hij een bom wil gooien". Ook aan speciaal
door het leger ingezette radars wist Maltret naar ei
gen zeggen te ontsnappen. „Ik vlieg bij voorkeur als
het slecht weer is of 's nachts. Dan slapen die mili
tairen toch. Ik meld me overigens altijd keurig bij
de luchtverkeersleiders op Orly of Roissy. „Ik zit
nu boven Parijs", zeg ik dan. De laatste keer luidde
het antwoord dat ik ze niet moest vervelen en dat
ze wel wat anders te doen hadden dan met een ra
dio-amateur te kletsen. Ik weet dat ze mijn gesprek
ken later uitwissen om moeilijkheden te voorko
men". Een laag wolkendek is ideaal voor een optre
den van de Baron. Op een hoogte van 150-200 me
ter komt hij dan over.
'Op het ministerie van binnenlandse zaken in Parijs
kan men de naam „Zwarte Baron" ondertussen niet
meer horen. Een voorlichter doet er liever het zwij
gen toe en wil geen commentaar geven. Maar eerder
genoemde ex-miragevlieger erkent dat er tegen „een
maniak" als Maltret eigenlijk weinig valt te begin
nen. „Wil je hem echt op heterdaad betrappen dan
moet je een AWACS-vliegtuig inzetten. Met hun
hypergevoelige apparatuur kun je hem perfect vol
gen. Maar ja, wie betaalt die grap. Bovendien geniet
de Baron op dit moment een veel te grote populari
teit bij de Fransen. Zo'n cadeau moet je hem nooit
geven". Wat serieuzer meent de ex-piloot toch dat
Maltret met zijn fratsen de Parijzenaars „in gijze
ling" neemt. „Je kunt natuurlijk niet op hem schie
ten. Maar stel dat hij een ongeluk krijgt of dat een
hem achtervolgende helikopter in de stad neerstort?
Lacht hij dan nog?".
De Baron antwoordt dat hij nooit een fout zal ma
ken en reeds zijn maatregelen heeft genomen voor
het geval dat. Desnoods maakt hij een noodlanding
in de Seine. „Ik zorg dat ik altijd snelheid houd. In
geval van een storing kan ik probleemloos naar vei
lige grond zweven. Aan ervaring ontbreekt het me
niet. De helikopters van Joxe vallen loodrecht naar
beneden. Ze zijn gevaarlijker dan ik".
"Maltret laat weten dat de Amerikanen hem hebben
uitgenodigd voor een optreden in een „vliegend cir
cus" en dat een Engels blad flink wil betalen voor
een blitz boven Londen. Laag over Kanaal en
Theems acht de Baron het heel goed mogelijk Big
Ben ongezien te bereiken. „Dat extreem lage vlie
gen geeft me een kick. Als ik op Parijs aanstuur
voel ik het in mijn maag. Er zijn maar weinig men
sen die durven wat ik durf. Mijn vrouw denkt dat
ik vijftig jaar te laat geboren ben. Misschien is dat
wel zo. Echte helden en avonturiers bestaan tegen
woordig toch niet meer. Von Richthoven, de Rode
Baron, dat was een kei. Wat ik doe is daarbij verge
leken natuurlijk maar kinderspel. Ik zet mijn leven
niet elke dag in de waagschaal".
Over een optreden in Nederland heeft de vliegende
Fransman nog niet nagedacht. „Ik heb in Afrika wel
verschillende Nederlandse piloten ontmoet, maar in
Nederland zelfben ik nog nooit geweest. Als er een
sponsor is wil ik best een rondje over Amsterdam
maken. Uiteraard boven de grachten".
In de steigers staat een plan om een non-stop vlucht
over de Atlantische Oceaan uit te voeren in een
sportvliegtuigje. „Niet van New York naar Parijs,
wat Lindbergh al gedaan heeft, maar andersom. Te
gen de wind in dus". Dank zij de gegevens van
weersatellieten moet ook dat volgens de Baron mo
gelijk zijn.
Mevrouw Maltret vindt het maar niets. „Na zijn
veroordeling heb ik tegen hem gezegd.' „Albert, je
moet ermee stoppen, anders denken de mensen dat
je gek bent". Maar hij wil het niet horen. Hij moet
vliegen. Die drang zit nu eenmaal in hem".
BOB VAN HUÊT
Maltret die maar weer eens in zijn vliegtuig stapt
voor een tochtje boven Parijs.
Als dat „extra punten
oplevert" voor zijn
verkiezing tot Frank-
rijks man van het jaar
wil de „Zwarte Baron"
op de valreep van
1988 nog een keertje toeslaan. Hij overweegt
om tussen kerst en nieuwjaar de paraatheid
van Pierre Joxe, de Franse minister van bin
nenlandse zaken en de Parijse luchtbescher
mingsautoriteiten te testen met een paar pro
vocerende rondjes om de Eiffeltoren.
„Deze keer neem ik misschien een tv-ploeg mee. Ik
wil Joxes helikopters opwachten om mijn collega
piloten vriendelijk te groeten. „Jongens, wat doen
we", zal ik ze vragen. En dan fntverdwijn ik in
de wolken. Daar durven ze me toch niet te volgen.
Joxe heeft zijn piloten gevraagd geen risico's te ne
men. Hij weet dat ik geen kwaad wil en alleen maar
overvlieg. Pakken kunnen ze me nooit, want veel
harder dan tweehonderd kilometer per uur gaan die
helikopters niet. Met mijn vliegtuig haal ik ruim de
vierhonderd". Of hij zijn vele fans zal tracteren op
een lading luchtpost valt nog te bezien. Een pamflet
met „Le Baron Noir wenst u een gelukkig 1989!" is
volgens hem wel zo sympathiek.
Albert Maltret (52) verkneukelt zich bij de gedachte
aan de sensatie die de nieuwe stunt teweeg zou
brengen. Dat niemand eraan twijfelt: de enige echte
Zwarte Baron, de mysterieuze vlieger die met zijn
kleine vliegtuigje geregeld door het verboden Parij
se luchtruim spookt (en daarmee ministers, lucht-
machtgeneraals en politiecommissarissen nogal ner
veus heeft gemaakt), is voor ons opgestaan.
Helemaal uit de lucht komen vallen is hij niet. In
augustus 1986 gaf Maltret zijn visitekaartje af door
tot stomme verbazing van gendarmes en passanten
midden op de Champs-Elysées te landen. Zijn kist
parkeerde hij doodleuk voor de Are de Triomphe.
De truc kon „zonder risico's" worden uitgevoerd
omdat de brede avenue die ochtend was afgezet
voor het verkeer in verband met opnames voor een
tv-spot. „Ze wisten daar niet wat ze overkwam",
herinnert hij zich met genoegen. Foto's van het
spektakel haalden de wereldpers, alsook het plak
boek van de alles behalve bescheiden piloot.
Maar wie dacht dat het ging om een eendagsvlieg
kende Albert Maltret nog niet. De fikse boete en
onkostenrekening (zo'n 30.000 gulden) hielden hem
niet aan de grond. Afgelopen zomer vierde de koe
ne luchtridder een, zeker wat betreft de publiciteit,
zeer geslaagde come-back als de geheimzinnige
Zwarte Baron. Die bijnaam zou hem in Marokko
zijn gegeven, waar hij enige jaren actief was als
vlieginstructeur. Maltret „speelde er graag de imbe
ciel". Voor een looping of een spectaculaire duik uit
de wolken draait hij zijn hand nog steeds niet om.
Op 27 en 30 juli (beide keren 's nachts) en 13 okto
ber (overdag) scheerde hij laag over de Lichtstad.
Ten strengste verboden natuurlijk, maar de legende
was geboren. De laatste vlucht eindigde in de 30e
strafkamer van het Parijse gerechtshof. Rechter
Jean Zamponi kon tijdens het druk bezochte proces
zijn lachen amper inhouden en toonde zich de
kwaadste niet. Maltret kwam er af met een tijdelijk
vliegverbod (drie jaar) en een boete van bijna
17.000 gulden. De dader beloofde de rechter dat het
de laatste keer was geweest
„Met die'uitspraak kan ik niet echt zitten", gniffelt
Maltret een maand na het proces. De held van de
Franse media bewoont een kale flat in Chaville, een
aardige voorstad van Parijs. Op het televisietoestel
twee modelvliegtuigjes, in elkaar gezet door zijn
zoontje. Zijn 14-jarige dochter weet al hoe ze een
hoogte van de Obelisk op de
:e de la Concorde zwaai ik naar
ts. Links zie ik de mooie glazen
mide. Het gaat hard. Daar zit
boven de Pont de la Concorde,
heer tien meter over de blauw
rode vlag op de Assemblee
ionale en heb een aardige
.chte voor meneer Joxe, die
en moet zitten. Richting
horen schiet ik weg en passeer
chterlangs ter hoogte van de
de etage. Ik zie de toeristen die
me zwaaien en groet ze
efd. Ze zullen mijn passage, zo
c bij, niet gauw vergeten
t jment uit het boek: „Ik landde op de mooiste
ue ter wereld").
