Tom Hanks heeft een
kind in z'n binnenste
Hardhandige parodie op Dickens' Kerstverhaal
CeidóeCouumt
ft
,BIG'
Ook nieuwe Pippie
niet stuk te kri jgen
ös<r~
„SCROOGED"
FILM
VRIJDAG 23 DECEMBER 1988 PAGIN
LIDO/STUDIO LEIDEN:
„Big" met Tom Hanks, Eli
zabeth Perkins en Robert
Loggia. Regie: Penny
Marshall.
„Big" is nummer zoveel in het
rijtje Amerikaanse films van
de laatste tijd waarin op min
of meer mysterieuze manieren
mensen van leeftijd en li
chaam veranderen. Opa's die -
zeg maar - tijdelijk incarneren
in achttienjarige kleinzoons,
vaders en zonen die in eikaars
huid komen te zitten, enzo
voort. In Hollywood wordt
geen thema gevarieerd of er
moet een degelijk commerciële
reden voor zijn. Het publiek
wil die fantasieën rond perso
nages die een ander worden
blijkbaar zien. Voer voor psy
chologen zou je bijna zeggen.
„Big" is overigens een verade
mend luchtig, trefzeker en
menselijk gemaakte variant op
dat thema. Het jongetje Josh
van rond de 13 zou best ouder
willen zijn, dan zou tenminste
dat meisje van een klas hoger
naar hem kijken. Op de ker
mis staat een antiek wensap-
Sympathieke
lichtgewicht
komedie van
Penny Marshall
paraat: je gooit er een munt in,
spreekt je wens uit en er valt
een kaartje naar beneden met
de tekst of die wens vervuld
wordt of niet. Josh wenst dat-
ie maar groot was. En de vol
gende morgen wordt hij wak
ker als de dertiger Tom
Hanks. Hijzelf schrikt, zijn
moeder gilt het uit denkend
dat er een indringer met boze
bedoelingen is binnengeslopen
en de „oude" Josh vlucht in de
kleren van zijn vader. Want
zijn eigen spijkerbroek is ui
teraard te klein. De kermis
blijkt vertrokken, de wensma-
chine incluis. Josh licht alleen
z'n schoolkameraadje in en sa
men gaan ze natrekken waar
die machine gebleven is om
Josh weer tot z'n normale pro
porties terug te brengen. Maar
inmiddels zal het kind-ver-
pakt-in-een-volwassene zich
op eigen benen moeten red
den, want thuiskomen zit er
niet meer in. Daar denken ze
dat hun zoontje gekidnapt is.
Wat regisseuse Penny Mars
hall je dan laat zien zijn een
aantal komische confrontaties
van een jongeman die de ogen
van een kind heeft met die
„volwassen" maatschappij.
Leuk, zonder dat het belerend
of pseudo-diepgaand wordt.
Josh blijft gekkigheid uithalen
met z'n vriendje, maar op z'n
moezerige hotelkamer in New
York blijkt de wereld van ko
gels en geweld die hij alleen
van de tv kent, beangstigend
hoorbaar aanwezig. Op straat
speelt hij op de toetsen van
een levensgrote piano „chop
sticks" met een man (Robert
loggia) die de directeur van
een speelgoedfabriek blijkt.
Hij lijkt zo gecharmeerd van
Josh, dat hij hem een baan
aanbiedt. In de magazijnen
slaat Josh aan het spelen met
de produkten van de firma en
het commentaar dat hij levert
(„dat is niks voor kinderen,
dat is ouderwets, dat is zó
stuk") valt hij op en binnen de
kortste keren heeft hij een
Grote Tom Hanks mag met z'n vriendje nog even klein zijn in „Big" en leeft zich uit met een bus
scheerschuim.
topbaan in het bedrijf. Daar
ontvlamt voor hem ook nog
eens een carrière-beluste juf
frouw, die zich bij Josh opeens
bevrijd voelt van de frustraties
van haar rollenspel in zaken-
land. Ze wil dat Josh met haar
slaapt. „O mag ik logeren?"
roept het kind in de 35-jarige
verbaasd uit.
Wanneer alles weer op z'n
pootjes terechtkomt, heb je een
zachtaardige en blijmakende
film gezien. Niet groots, wel
erg leuk en sympathiek.
Waarbij nu eens geen rooks
lierten, uitpuilende ogen en
wat dies meer zij nodig zijn om
de „gedaanteverwisseling" te
begeleiden. En wie van dit pa
pier af moge denken dat de
verhouding tussen de kantoor
dame en het kind Josh een
beetje teveel van het goede is.
het zal wel liggen aan het feit
dat een vrouw hier de helm
stok hanteerde, maar het blijft
onschuldig. Zoals de hele film
in feite gaat over de onschuld
als schoonmaakmiddel voor de
roest in de scharnieren van de
maatschappij. Maar die consta
tering is eigenlijk al weer veel
te zwaar voor deze vrolijke
lichtgewicht-film.
BERT JANSMA
EUROCINEMA IV AL
PHEN: „De nieuwe avontu
ren an Pippi Langkous"
met Tami Erin als Pippi,
John Schuck, Cory Crown
en David Seaman jr. Re
gie: Ken Annakin.
Nieuw zijn de avonturen van
Pippi Langkous, te zien in Me-
tropole 2, allerminst, zoals de
oudere kijkers wel weten.
„Opnieuw de avonturen van"
zou daaarom een betere titel
zijn geweest en, als regisseur
Ken Annakin echt heel eerlijk
was geweest, met de toevoe
ging: maar misschien niet zo
goed als de eerdere filmversie
van Olie Hellbom uit 1968,
Maar geen kind dat die verge
lijking zal kunnen maken en
daarom toch maar wat minder
getreurd dan eigenlijk zou
moeten. Uiteindelijk zijn „De
nieuwe avonturen van Pippi
Langkous" voor kinderen be
stemd en die zullen in het
sproetenmeisje met de hori
zontale vlechten onmiddellijk
dat stoute kind herkennen dat
alles mag en alles kan, zelfs to
veren en met haar meeleven
in haar uitbundig leventje.
Deze keer wordt Pippi op
zeer woelige zee van haar ;j
der gescheiden, waarna zij [L
paard en aap nogal wonde ord geg
vlot en zelfs zonder tamarts' t
borstel thuiskomt. Niet vr; jf van
hoe en waarom, Sinterkals ver
doet en kan ook alles ent
hebben wij kinderlijk te koord,
vaarden. Het gaat om de r<r jaar
taten en die zijn vreugdi jcent z
Met herinneringen aan v
gaande Pippi's, die kindi^daad
niet hebben en dus ook de C
zien dat de „nieuwe" avo 0rzitte
ren compilaties zijn van 1(j jaar
ge. Maar dus wel met smijt en n
en en andere stoutighe 3p dat
een Pippi die er best wel Mei
dig uitziet en tot jolijt enjdelijk
noegen van het kijkersvo
volwassenen meters ver
werpen. Hoewel de
Pippi ze zeker een halve m -j
verder kreeg.
Dat geeft allemaal niet
stout is stout en veel ijs I
veel ijs, om het even of di
mee wordt gegooid of niet.
tuurlijk krijgt Pippi de
angstige steun van de b\
kinderen Annika en Torj
in een enigszins overig
tijdsbeeld, maar ach. Kindi
zullen het allemaal praq
vinden; gaan dus en niet
ren over hoe het vroeger
FRITS BROMBB1
■r~
MO
Carol Kane als de geest van Kerstmis Nu neemt vrek Bill Murray onder handen („Scrooged").
LIDO/STUDIO LEIDEN:
„Scrooged" met Bill Mur
ray, Karen Allen en Bobcat
Goldthwait. Regie: Richard
Donner.
Een goede Kerst mag geen
Dickens ontberen en de goede
verstaander weet dat we het
dan hebben over „A Christmas
Carol in prose, being A Ghost
Story of Christmas", het ver
haal van de vrek Ebenezer
Scrooge. Voor wie met de af
standsbediening van de tv
goochelt ook deze Kerst weer
.in een aantal versies (met
George C. Scott en met Alec
Guinness) thuis te bekijken.
Dickens' verhaal uit 1843 is
net zoiets geworden als de
Kerstboom: komt ieder jaar te
rug, steeds anders opgetuigd.
Twee tekstschrijvers van de
Amerikaanse parodistische
„Saturday Night Live" tv-
shovv schreven hun variatie.
Op het lijf van acteur/komiek
Bill Murray („Ghostbusters").
Murray speelt een hedendaag
se Scrooge, vandaar de titel.
Hij is Frank Croos, spijker
hard hoofd van een tv-station
voor wie mensen alleen tellen
als ze goed zijn voor hoge kijk
cijfers en keiharde dollars. Hij
is bezig aan het opnemen van
de échte Dickens met Buddy
Hackett als Scrooge. Frank
Cross krijgt - net zoals bij Dic
kens - bezoek van de drie be
faamde geesten: die van de
Kerst in het verleden, die van
het heden en die van de toe
komst. Hij wordt langs z'n
jeugd geleid, ontmoet z'n
jeugdliefde (Karen Allen)
weer en krijgt de ene geestelij
ke opstopper (en lichamelijke
van Carol Kane als een haai
baai van een gee§t) om zo
maar weer mens te worden.
Al is het basis-idee niet onaar
dig, er valt met heel veel
moeite slechts een paar keer te
lachen om deze hardhandige
parodie. Bill Murray is van be
gin af aan zo grof en onsympa
thiek dat hij nooit van z'n le
ven meer mens zal worden, al
kwamen er dertig Dickens'
aan te pas. Wie van zwarte hu
mor houdt kan af en toe grijn
zen. Zoals wanneer Murray-
Cross een flamberende ober
kelner met water en de tekst
„Ik dacht dat u Richard Pryor
was" afblust. Minimaal vertier
verder van een aantal beken
de persoonlijkheden in gastrol
letjes: Robert Mitchum, de
twee broers van Bill Murray,
Lee Majors als zichzelf. Mijn
enige lach viel bij drie straat
muzikanten die naast het bord
„Help de hongerige musici"
een Drie Koningen-lied' in
jazzversie spelen. In een flits
herken je geluid en gezicht
van trompettist Miles Davis,
die dan wel mager, maar zeker
niet hongerend is.
BERT JANSMA
