Donner: opdringerig
imponerend maar tevens
gevoelig en kwetsbaar
Picasso gaat naar Japans warenhuis
Miranda van Kralingen
schept hoge verwachtingen
bioscopen
KUNST
CcidócSomont
DINSDAG 29 NOVEMBER 1988 PAG1N AI
Filmacteur John
Carradine overleden
MILAAN In een ziekenhuis te Milaan
is de Amerikaanse filmacteur John Carra
dine overleden. Carradine was 82 jaar.
Carradine stond aan het hoofd van een fa
milie die vrijwel geheel werkzaam was in
de filmindustrie. Zo zijn David en Keith
Carradine. twee van zijn zoons, ook in Ne
derland bekend van het filmdoek en de
TV. John Carradine was op het toneel
vaak te zien in Shakespearestukken. Hii
vertolkte in verscheidene B-films, meestal
griezelfilms, de hoofdrol eri in serieuzere
films als Stagecoach, The man who shot
Liberty Valance en Grapes of Wrath een
bijrol. In Hollywood ging hij door voor
een ietwat excentriek type en was hij be
ter bekend als de „Bard van Hollywood
Boulevard" wegens zijn gewoonte op
FOTO: AP straat hardop Shakespeare te citeren.
Prijs museum en
theater mag van
Kamer verhoogd
DEN HAAG De Tweede Kamer is
er niet op tegen dat de toegangsprij
zen voor culturele instellingen inci
denteel worden verhoogd. Maar alle
partijen zijn het erover eens dat de
toegankelijkheid van die instellingen
gewaarborgd moet blijven, zo zeiden
ze minister Brinkman gisteren tijdens
de behandeling van de kunstenbegro
ting. De minister had eerder laten
weten dat de prijzen best omhoog
konden, omdat gesubsidieerde instel
lingen vooral worden bezocht door
de beter gesitueerden. De Kamer
nam daarnaast een motie aan om de
kunstinstellingen in het lage BTW-
tarief te laten vallen.
Minister stopt cultuurexport naar Texas
DEN HAAG Minister Brinkman wil de
subsidie aan de Stichting Culturele Uitwisse
ling Nederland-Verenigde Staten in de loop
van 1989 stopzetten. Begin december praat hij
verder met de Stichting over de manier waar
op het experiment, dat vooral op Texas was
gericht, kan worden afgerond. Brinkman con
cludeert in een brief aan de Tweede Kamer
dat de Stichting niet aan zijn doel heeft beant
woord. In het kader van de gerichte culturele
export bezochten onder meer het Rotterdams
Philharmonisch Orkest en het Orkest van de
Achttiende Eeuw Texas en werd een vijf-
weeks Holland Highlights Festival georgani
seerd. Dat was in zoverre geen succes dat de
doorsnee Texaan nog steeds niet wist waar
Nederland op de kaart te vinden was. Minister
Brinkman werd officieel ingehaald als minis
ter van België. „Ook in inhoudelijk opzicht
bleek onder andere het verschil tussen het
culturele klimaat in Texas en dat in Neder
land een factor te zijn, die het realiseren van
de doelstellingen in negatieve zin heeft beïn
vloed," zo schrijft de minister aan de Tweede
kamer. Verder stond het Nederlandse en
Amerikaanse bedrijfsleven niet te popelen om
culturele uitwisseling daadwerkelijk te spon
soren.
Een nieuw voorstel van de Stichting om zich
volledig te richten op de VS en Canada, waar
voor anderhalf miljoen gulden aan subsidie
werd aangevraagd, wordt van de hand gewe
zen. Hij wil de cultuurexport niet meer op spe
cifieke landen richten.
DEN HAAG De laatste
keer dat ik Jan Hein Don
ner heb ontmoet, was in
het najaar van 1987 in het
Stedelijk Museum in Am
sterdam. Daar werd „De
Koning", een uiteraard lij
vig boek waarin vrijwel
alle artikelen die hij over
schaken had geschreven,
waren gebundeld, uitge
reikt. Hans Ree was cere
moniemeester, Jan Tim
man voerde het woord en
natuurlijk Harry Mulisch.
Hij eindigde zijn toespraak
met de woorden: „De Ko
ning, Hein, die ben jij".
Een voor zijn doen nogal
pathetische uitspraak,
naar ik veronderstel. Don
ner zelf was er maar een
zeer korte tijd. Hij zat in
een rolstoel. Ik heb hem
vluchtig en zonder een
woord te zeggen een slap
handje gegeven. Voor mij
een laatste levensteken
van Donner, afgezien dan
van zijn stukjes in NRC
Handelsblad, die ik gere
geld las. Toen ik gister
morgen hoorde dat hij
dood was, was ik even
verpletterd. En ik dacht
meteen daarna aan dat
slappe handje.
Bij die bijeenkomst in het Ste
delijk Museum waren waar
achtig niet alleen maar scha
kers. Misschien bestond het
merendeel van het gezelschap
wel uit niet-schakers; dat weet
ik niet precies meer. Maar
Hans van Mierlo zag ik, Bert
Voeten en Marga Minco. Jan
Hein Donner was dan ook, be
halve schaker, schrijver. In ie
der geval was hij bij uitstek
„een nationale figuur". Zelfs
dammende slagersjongens of
met hun kinderen kienende
minister-presidenten wisten
nog wel wie Donner was. En
zeker dat het „een moeilijk
heerschap" was. Talloze men
sen hebben mij in mijn leven
benaderd met de vraag: „Zeg,
jij kent die Donner, wat is dat
nou eigenlijk voor een man?"
De ondertoon van hun vraag
was altijd enigszins in de trant
van: Jijzelf moet wel een bij
zondere goeierd zijn, om het
met zo'n man ook maar een
ogenblik te kunnen uithouden.
Mijn antwoord was altijd het
zelfde: „Donner, ach, ik weet
eigenlijk niet hoe ie precies
is'Ik wist het ook niet. Ik
weet het nog niet.
Zeker
Ik leerde Hein - ja, ik hoorde
wel tot de Hein-zeggers - ken
nen toen hij aan het begin van
de zestiger jaren als schaakme
dewerker werd aan dagblad
„De Tijd", waaraan ik toen als
redacteur-verslaggever was
verbonden. Bij Donner viel
het mij binnen de kortste ke
ren op, dat hij gewend was
zich vrijwel uitsluitend van
beslissende taal te bedienen,
ook al ging het maar over het
weer van de dag. Ik daarente
gen werd door hem hoofdza
kelijk aanwezig geacht om be-
tises los te laten, die hem in de
gelegenheid stelden in een ho
merische schaterlach los te
breken. Hii scheen een man te
zijn die alles zeker wist. Ik
was (en ben) als de dood voor
mensen die alles zeker (me
nen) te weten. Op het eerste
gezicht dus alles tezamen een
onhoudbare situatie.
Op het tweede gezicht trou
wens ook. Maar waarom hield
ik het dan toch uit, afgezien
van een korte periode dat wij
on no speaking terms verkeer
den en hoe dat kwam weet ik
niet meer en het kan mij ook
trouwens ook geen bal meer
schelen. Met het beantwoor
den van die vraag begeef ik
mij echter in een wespennest.
Hein Donner was natuurlijk
een opdringerig-imponerende
man. Dat nam voor mij zelfs
bijna angstaanjagende vormen
aan, totdat ik ontdekte dat hij
ook iets van een uiteraard ge
duchte potsierlijkheid had, die
je ook maar zelden tegenkomt.
Nog steeds vraag ik mij af - en
zal dat dus blijven doen - of hij
daar zelf enige weet van heeft
gehad. En ook of er nou spra
ke was van een omgekeerd
minderwaardigheidsgevoel zij
nerzijds of een op zijn kop
staand meerderwaardigheids
gevoel mijnerzijds. Waar
schijnlijk is geen van drieën
het geval geweest. Eens zei ik
in het Oisterwijkse hotel „Bos
rand", nota bene 's morgens bij
Onze oud-medewerker Herman
Hofhuizen, zelf een verwoed
schaker en in de schaakwereld
behorend tot de kleine groep
van Hein-zeggers, schreef op
ons verzoek bijgaande persoon
lijke herinnering aan de giste
ren overleden schaakgroot
meester Jan Hein Donner.
Grootmeester schreef ook beter over schaken dan wie ook
een kopje koffie onverhoeds
tegen hem:
„Hein, hoe dan ook, je bent
natuurlijk een boeiende man".
Ik verwachtte een uitslaande
brand van hilariteit, - maar hij
zei alleen nogal bedremmeld:
„O, dankjewel". Zelden ben ik
zo overdonderd geweest. Don
ner bleek kwetsbaar, zij het op
zijn ontoegankelijke manier.
Zwijgen
Ik kan (en kon) Hein Donner
eigenlijk alleen maar benade
ren van het anecdotische uit.
Wat correspondeert aan de ge
voelens die ik toen ten opzich
te van hem had: het boterde
niet altijd tussen ons, maar
voor de rest ging het toch wel
goed. Ja, ik herinner mij hoe
hij destijds in het gebouw van
„Het Binnenhof" een match
om het kampioenschap van
Nederland speelde tegen Max
Euwe (grand maitre noemde
Hein hem). Ik versloeg het ge
beuren. Na afloop van de par
tij, die hij had verloren, wan
delden wij samen op naar het
station. Voor deze keer na
tuurlijk zwijgend. Want een
schaakgrootmeester die verlo
ren heeft is de eenzaamheid
zelve en ik was alleen blij, dat
ik mee mocht lopen. Maar
Donner stond op een gegeven
moment (op het Spui) stil, hief
beide handen ten hemel en
schreeuwde naar het donkere
zwerk: „Mijn God, mijn God,
kunt u mij zeggen waarom ik
niet paard-f4 heb gespeeld?"
Daarna duurde het zwijgen
voort tot in Amsterdam.
Ik herinner mij dat in het be
gin van de zestiger jaren Hein
Donner en Berrie Withuys in
Brabant een serie simultaan
seances gaven onder auspiciën
van "De Tijd". Ik ging steeds
mee als verslaggever. Withuys
reed. De conversatie in de auto
werd hoofdzakelijk gevoerd
door Donner: Pre-natale her
inneringen, en intuïtie is niet
typisch vrouwelijk, maar juist
karakteristiek voor mannen in
dat soort onderwerpen. In één
van de uitverkoren plaatsjes
kwamen wij, Donner, Withuys
en ik, na de seance in de plaat
selijke kroeg terecht. Er waren
meer schakers, die nu eens
goed naar Donner-dichtbij
kwamen kijken. De groot
meester raakte vrij spoedig in
een heftige discussie gewik
keld met de man naast hem
aan de bar. Het bleek de plaat
selijke tandarts te zijn. De tele
foon rinkelde en Donner, die
toevallig in de buurt zat, greep
de hoorn en riep „Hallo
Even daarna hoorde ik hem
zeggen: „O, is dat uw man.
Nou, die moet u onmiddellijk
wegdoen hoor. Verschrikke
lijk". Ongeveer een maand la
ter moesten wij, Donner, Wit
huys en ik, weer in het plaats-
ie zijn voor „het uur der wra
ke": wie de afgelopen seances
gewonnen had of remise had
gespeeld, mocht nog een keer.
Toen wij die avond het dorp
binnenreden, zei Donner: „Nu
zal het mij toch niet gebeuren
dat ik vanavond een acute
aanval van kiespijn krijg".
Bevelend
In 1980 was Hein Donner ere
gast-grootmeester op het „In-
terpolis"-schaaktoernooi. Dat
betekende onder meer dat hij,
zo nodig, contact moest onder
houden tussen de spelers en
het organisatiecomité, maar
vooral ook, dat hij de aanwezi
ge pers na afloop van elke
ronde moest voorlichten. Hij
vervulde zijn functie voortref
felijk, maar zij was hem dan
ook op het lijf geschreven. Hij
deed het dus allemaal met een
flamboyante vastberadenheid,
ma^r toch uit de losse pols,
kortom, hij speelde zijn rol
zonder ook maar een ogenblik
zijn persoonlijkheid te verlie
zen. Daar liep hij, hij kon niet
anders. Op de feesteliike
avond na de sluiting van het
toernooi zat hij achter een
bord met stukken, wenkte mij
bevelend naderbij en zei: „Ik
vind dat wij nou maar eens
een partijtje moesten spelen".
Even verder op zat Misja Tal
nog champagne met Wodka te
drinken. Toen ik enige tijd la
ter opgaf draaide hij het bord
om, en versloeg mij van mijn
verloren stelling uit. Hij had
er toen verdacht veel plezier
om: zag ik nou zelf wat voor
een knoeier ik was?
Hein Donner schreef over
schaken en alles wat daar mee
te maken had. Dat was in zijn
geval vrijwel letterlijk de hele
kosmos. Het is algemeen be
kend dat hij in zijn schrijfsels
niemand spaarde, om het eufe
mistisch uit te drukken. Maar
ik geloof dat het hem daarbii
minder om personen dan wel
om verschijnselen ging. Al zul
len niet alle getroffenen dat
als zodanig hebben ervaren.
Er trad overigens ook het
Wim Kan-effect op, zegt men:
wie in „De Koningniet
wordt genoemd, voelt zich te
leurgesteld. Ondergetekende
wordt in dat boek één keer
slechts zijdelings aangeduid.
Dat is geloof ik karakteristiek
voor onze verhouding van des
tijds. Hoe het zij, Donner
schreef ook beter over scha
ken dan ooit iemand in de Ne
derlandse taal gedaan heeft.
En ik weet dat bijvoorbeeld
Jan Timman dat met mij eens
is.
Klooster
Ik moet hem tenslotte uit één
van zijn vele stukken citeren.
Ziehier een fragment uit een
„zwanenzang", die hij in het
„Schaakbulletin" van augustus
1979 publiceerde, na een voor
hem minder gunstig verlopen
IBM-toernooi in Amsterdam.
„Vijfendertig jaar ben ik er
mee bezig geweest. Wat was
het waard? Ik heb toernooien
gewonnen en over de wereld
Jan Hein Donner (links) in duel
met Max Euwe. In het gebouw
van „Het Binnenhof" verloor
Donner, hetgeen aanleiding
was tot een urenlang zwijgen.
FOTO: ANP
gereisd. In Zuid-Amerika heb
ik mannen gesproken uit de
dageraad der mensheid, en in
Azië ging een vrouw voorbij,
die schreed, alsof zij nooit zou
sterven. In een kleine zijstraat
in Praag, schuin tegen de ber
gen op naar het slot, heb ik
God gezien. Het leven in de
vluchtigheid van het spel
scherpt het zintuig voor de
dingen die niet voorbij gaan.
In een andere cultuur was ik
in het klooster ingetreden. As
cese is het schaken, verster
ving, zelfvernietiging, anders
niet". En verder: „Ook nu de
tekenen uitwijzen, dat het spel
uit is, zal ik ermee doorgaan.
En ik prijs mij gelukkig geen
voetballer of balletdanser te
zijn geweest, want over scha
ken kan tenminste geschreven
worden. Het heeft zijn eigen
vooruitgang en ontwikkeling,
ook al ten ik dan tussen de ra
deren terecht gekomen. Het
kampioenschap van Nederland
zal ik blijven spelen tot mijn
laatste snik en de verrichtin
gen van Timman journalistiek
begeleiden, zo goed ik kan. Si
multaanseances zijn er altijd
wel, ook al is het volksbedrog.
Maar geld is altijd het verach-
telijkste van alles".
Nu Jan Hein Donner dood is,
is er in mijn leven een gat ge
vallen. Een groot gat natuur
lijk. Maar vraag mij niet nog
eens naar het preciese hoe en
waarom.
HERMAN HOFHUIZEN
(Van onze correspondent
Roger Simons)
LONDEN In het Lon-
dense veilighuis Christie's
werd Picasso's schilderij
„Acrobaat en Jonge Har
lekijn" gisteravond in
nauwelijks drie minuten
voor 20,9 miljoen pond bij
opbod verkocht aan een
alsmaar ja-knikkende Ja
panner, die het warenhuis
- Mitsoekosji van Tokio
bleek te vertegenwoordi
gen. De opbrengst bete
kende een recordprijs
voor een werk uit de
twintigste eeuw.
Na de Zonnebloemen en Iris
sen van Vincent van Gogh is
het tevens het hoogste bedrag
dat ooit op een veiling voor
een kunstwerk werd betaald.
„Acrobaat en Jonge Harlekijn"
dateert uit 1925, toen Picasso
23 was en in Montmartre
woonde, waar hij vaak het cir
cus bezocht. De Spaanse kun
stenaar bevond zich toen in
zijn zogeheten rose- of circus-
periode, die volgde op zijn iets
zwaarmoediger blauwe tijd.
„Acrobaat en Jonge Harlekijn"
heeft een merkwaardig verle
den. Het werd in 1937 door de
Nazi's uit een Duits museum
gehaald en reisde het land
rond met een tentoonstelling
gewijd aan „bespottelijke deca
dente kunst". In 1939 werd het
op een Zwitserse veiling voor
80.000 Zwitserse frank ver
kocht aan een particulier
De veiling van „Acrobaat en jonge Harlekijn", gisteren bij Christie's in Londen, duurde nauwelijks
langer dan drie minuten voor de prijs van 20,9 miljoen pond werd bereikt. foto: ap
wiens familie pas kortgeleden artiesten. Gauguins „l'Allée beeld van Giacometti, bereikte
besloot het in Londen onder des Alychamps" bracht 3,8 de prijs van 3,74 miljoen pond.
de hamer te laten brengen. miljoen pond op, Monets „Le In 1958 was dit kunstwerk ei-
De verkoop van deze Picasso Pont Japonais" werd per tele- genlijk bestemd voor de Chase
vormde het hoogtepunt van foon verkocht voor 6,05 mil- Manhattan Plaza in New
een veiling van 69 impressio- joen pond. „l'Homme qui Mar- York, maar het is daar nooit
nisten en modern werk van 40 che I", een twee meter hoog geplaatst geworden.
Met Miranda van Kralingen
betrad gisteravond een veelbe
lovend zangtalent het Leidse
toneel. In een helaas maar half
bezette Kapelzaal was zij te be
luisteren in een veelzijdig lied-
programma. Zij werd daarin
bijgestaan door het bescheiden
maar trefzekere begeleidende
spel van pianist Dido Keuning.
Deze in de school van Ank
Reinders en Erna Spoorenberg
opgeleide zangeres verwierf
onlangs voor haar bijdrage aan
hët slotconcert van de cursus
die Elisabeth Schwarzkopf aan
de „Vier letzte Lieder van
Richard Strauss wijdde, de
„Maes en Lunau-prijs" die
haar verdere muzikale ont
wikkeling moet steunen.
De ten gehore gebrachte com
posities, voornamelijk uit de
Franse en Duitse laatroman
tiek, boden de soliste alle mo
gelijkheden haar affiniteit met
deze muziek gestalte te geven.
Tastte zij in de eerste liederen
de akoestiek van de zaal nog
wat af, de vertolking daarna
van de liederen van Wolf en
Strauss onderscheidde zich in
technisch opzicht door een ui
termate soepele stemvoering.
In Wolfs intieme „Auch kleine
Dinge" overheerste weliswaar
nog enigszins de techniek; bij
de uitvoering van diens „Der
Musiker" stond diezelfde tech
niek vollediger in dienst van
een interpretatie die recht
deed aan de tekst Met Richard
Recital door Miranda van Kralingen
(sopraan) en Dido Keuning (piano)
met liederen van onder anderen
Wolf, Straus, Fauré en Brahms. Ge
hoord in de Kapelzaal van KAO in
Leiden op 28 november.
Strauss' „Hat gesagt" kwam de
overgave waarmee Miranda
van Kralingen verschillende
liederen van Brahms en Fauré
na de pauze wist neer te zet
ten, al duidelijk naar voren.
Tijdens het tweede gedeelte
van het programma ontkwam
het publiek er niet aan zich te
laten meeslepen door een in
dringende voordracht in
„Après un rêve" van Gabriel
Fauré, waarin met subtiele
muzikale en zangtechnische
middelen deze breekbare
droom schitterend werd opge
bouwd. Ook was het warme,
hier en daar aan een mezzoso
praan herinnerende timbre
van deze stem zeer geschikt
voor een overtuigende inter
pretatie van het innemende
„Trois jours de vendanges"
van Robert Hahn.
Rust en concentratie verdiep
ten in Brahms' „Immer leiser
wird mein Schlummer" het
eerder in het programma al
aangeroerde vermogen van
deze zangeres om de emotiona
liteit die in deze liederen ligt
besloten, gestalte te geven. Tot
grote tevredenheid van het
publiek kwam zij na het laat
ste lied, „Meine Liebe ist
frün", eveneens van Johannes
>rahms, tenslotte terug voor
een perfect gebrachte toegift:
„Je te veux" van Erik Satie.
TOM STRENGERS
Karei Berkhout
ontvangt prijs
auteursrecht
AMSTERDAM Grafisch
ontwerper Karei J. Berkhout
heeft gistermiddag de Au-
teursrechtprijs 1988 van de
Vereniging van Auteursrecht
ontvangen uit handen van mi
nister F. Korthals Altes van
justitie. Dat gebeurde tijdens
de studiemiddag „Auteur en
Uitgever" in de Aula van de
Universiteit van Amsterdam.
Karei Berkhout kreeg de prijs
voor zijn initiatief tot het boek
„Beeldrechtwijzer, auteurs
recht voor beeldende kunste
naars", een co-produktie van
de Stichting Beeldrecht en de
Boekmanstichting. Deze publi-
katie, gericht op een lekenpu
bliek, is bedacht en verzorgd
door een niet-jurist en is vol
gens de vereniging uitermate
geschikt om een beter begrip
voor auteursrecht te kweken.
Voor een uitgebrel# ^4
agenda, ook voor de y
mende dagen, raadpletgeIo
men „UIT", de gratis m op n
kelijkse bijlage van de „den
krant. ridag
ALPHEN AAN DEN RIJN rste
ROCINEMA I (Van Boetzela l ne
straat 6, tel. 01720-20800): V
framed Roger Rabbit (al); 18.
21.00. wo. ook 13.30. EUP-,
CINEMA II: Big Business n 1
18.30, 21.00. wo. ook 13. 'lan<
e EUROCINEMA III: Coming
America (al); 18.45, 21.30.
ook 13.45. EUROCINEMA
Die hard (16); 18.30, 21.
Speurneuzen (al); wo. 14.00.
den
.fV
LEIDEN e LUXOR (Station;
19. tel. 071-121239): Die
(16); 19.00, 21.15. wo. 14.
LI DO en STUDIO (Steensti
39. tel. 124130): Midnight
(12); 14.30, 18.45, 21.15.
framed Roger Rabbit (al);
rattle and hum (al); Cominj
America (at); 14.30,
21.15. Good morning Vietni
(al); 19.00, 21.15. ma. di. 14.:
Junglebook (al); wo. 14.30. T
ANON (Breestraat 31,
123875): The last emperor
dag 20.00. REX (Haarlemni
straat 52. tel. 071-125414):
tische flatneurose (16); 14.
19.00, 21.15.
KATWIJK CITY THEATEI
(Badstraat 30, tel. 01718-740]
Salsa (al); wo. 14.45, 19.
21.15. ma. di. 19.00, 21.
e CITY THEATER II: Screwt
hotel (16); 19.00, 21.15. Tom
Jerry festival V (al); wo. 14.4
VOORSCHOTEN GREENWlLV
(tel. 01717-4354): Cry Fr
(al); ma. t/m wo. 20.1!
Heat (12); ma. t/m wo. 20.
wo. 15.45. The Princese' bri,nHe
(al); wo. 15.45. jby
KINDERVOORSTELLINGEN U0r
Bambi; wo. 14.00. De ben t
van hiernaast; wo. 14.00. 1
WASSENAAR e ASTRA
01751-13.269): The last tempf":
tion of Christ (12); ma. dl. i kkl
20.00. ,ort,
asp<
al i
ZOETERMEER promei Is
de: Who framed Roger Rabfami
(al); ma. di. 20.00. wo. 14. st~-
20.00. Coming to America
ma. di. 20.00. wo. 14.00, 20 fee I
Die hard (16); do. ma. di.
20.00. Troetelbeerljes in w»ar
derland; wo. 14.00.
ont
DEN HAAGASTA 1 (Spul 27.
463500): Midnight run
14.00, 18.45, 21.30. ASTA
Who framed Roger Rabbit (kap
14.00, 18.45, 21.30. ASTA
Buster (al); 14.00, 18.45, 21.
BABYLON 1 (Winkelcentr
(loss
;,kke
Babylon, tel. 471656): U2 Ral *dei
and Hum (al); 14.30. 16. luit
19.00, 21.30. BABYLON
Bagdad café (16); 14.30, 17.1 .j.""*'.
19.30, 21.45. BABYLON
Spoorloos (16); 14.30, 17.1n L
19.30. 21.45. CINEAC 1 (E 1 hi
tenhof 20. tel. 630637): Die hi
(16); 14.00, 18.45, 21.30.
NEAC 2: Stand an Deliver
14.00, 18.45, 21.30. CINE
3: Good morning Vietnam BjtSf
18.45, 21.30. ma. di. ook 14 e"
tel. 456756): Who framed Ro
Rabbit (al); 14.00, 18.45, 21
METROPOLE 2: Bird I
14.00, 20.30. METROPOLE
Big business (al); 14.00, 18.
21.30. METROPOLE 4: Fi
tic (al); 14.00, 18.45, 21.
METROPOLE 5: De ondn
lijke lichtheid van het besti
(al); 20.30. ma. dl. ook 1'
ODEON 1 (Herengracht
tel. 462400): Coming to Ami 25 L
ca (al); 13.45, 18.45, 21.30.
ODEON 2: 18 Again (al); 13. 4C
18.45, 21.30. ODEON 3: 15
hard (16); 13.45, 18.45. 21.
ODEON 4: Hell Raiser
13.45, 18.45, 21.30. STUDK*.
(Kettingstraat 12b, tel. 6564(>00 J
Deadly pursuit (12); 1915, 21. AC
wo. 14.00. STUDIO 2: Sa °5 P
(al); 19.00, 21.30. wo. 14. Jj
e STUDIO 3: Beyond thsri2° C
(16); 19.00, 21.30.
KINDERVOORSTELLINGEN
e CINEAC 3: De reddertjes; #35 h
14.00. METROPOLE 5: Jun
book; wo. 14.00. STUDIO
De laatste eenhoorn; wo. 14.
(ADVERTENTIE)
;jit
t<5 N
10 K
15 B
IT
J aartijks worden 40.0
Nederlanders getroffe
dooreen hartinfarct en no
eens 20.000 door een hei
seninfarct (beroerte).
In ziekenhuizen, rev
lidatiecentra en op vele ai
de re plaatsen wordt har
gewerkt om dit onvoorste
bare aantal van 60.0(1
slachtoffers terug te drii 2
gen.
Alditwerkisgebaseei
op wetenschappelijk
derzoek. Het bezuinigii
beleid van de overh<
biedt voor dat onderzcx j|'
echter steeds minder ruir
te. Uw gift zorgt er voor
dit levensreddende we
kan doorgaan.
Geef aan de collects
of stort uw bijdrage op
ro 300 of bankrekenii
70.70.70.600.
Hartelijk dank.
LA^T UW HAKT SPREKE
i"f TBI
