Omwegen
Lekker '89 heeft weer pluimen
en fikse oorvijgen uitgedeeld
■mmmr
>r
MM KUB®
Stempel probleemwijk
kan de vuilnisbak in
PAGU EIDEN OMGEVING
EaidóaQowtcunt
DINSDAG 29 NOVEMBER 1988 PAGINA 13
n politieagent die zijn krik
t even wilde afstaan. Zel-
n was de Voorhouter meer
•urgesteld in de mensheid
k op die bewuste dag in ja-
iri van dit jaar. Op de
ivinciale weg in Noord-
t had hij wat te dicht ach-
een politieauto gereden.
houden agenten niet
Reden voor de veld-
[chters om de auto van de
eens onder de loep te
en.
fc vlak achter die politieau-
|„hangen", dat namen ze
«Voorhouter nog niet eens
Icwalijk. Maar dat rechter-
lirbandje, dat was wel erg
Wat heet glad? „Van
J profiel was geen sprake",
lias kantonrechter Rigters
ar uit het proces verbaal,
t is geconstateerd" klonk
i neutraal van de andere
ht van de balie. Het was
Idelijk dat de verdachte
|t zonder slag of stoot ak-
fcrd ging met die opmer-
|ie band was hooguit aan
:ijkant afgesleten. De wa-
was nota bene twee we-
daarvoor nog APK ge-
ird", bracht hij naar vo-
en de Voorhouter was
enschijnlijk nog steeds
word< baasd. „Heeft u dat keu-
gsbewijs nog?" vroeg Rig-
i, die dat wel merkwaar-
vond. Dat bleek de man
vegdel t te hebben, omdat hij de
k Veei o met het bijbehorende
schoei iringsbewijs inmiddels
igt. He j verkocht,
tie-voo verdachte bleek op die
ln ritend in januari echter
t de lastigste agent van
AN DEI westel'jk halfrond tegen-
ir zich te hebben. Zo leek
althans. Want de Voor-
"17* r jter mocht van de diender
gladde voorband vervan-
door zijn reserveband,
ts die in goede staat was.
bleek het geval, dus de
arhouter haalde opgelucht
Geen bekeuring.
a gepa
e vele
doorn
ctie
maar
het b
land
smaal
grotei r
asting r
lerlei
n hij de kofferbak had
ipend doemde evenwel
nieuw probleem op. „Ik
de mijn krik pakken,
ar die had ik dus niet bij
ibinn Die lag in de schuur
moge nt mÜn broer had hem ge-
u likt", zo legde hij Rigters
I De toeschietelijke agent
Zvs echter nog altijd aanwe-
dus de Voorhouter vroeg
hij even de krik van de
ïnt mocht lenen. Maar aan
;s komt een einde en ze-
aan de bereidwilligheid
een door bezuinigingen
ian'no 'laagde agent. De krik
vet zi ef in de politieauto en het
DA-er. menboekje kwam uit het
op di rstzakje. Een prent van
f er iiftig gulden volgde.
heb thuis direct die band
■wisseld en ben naar het
litiebureau in Noordwijk
het
orden i
kans
i". Oé
e niet
BS vo<
ld coi
„Je
iken a
n ze
het
iet eei
ncieri
van
is wer i
ictra
afge
et;!
de schuur
moe eden. Maar die agent wil-
oorste njet eens naar buiten ko-
[s Plaa n om even te kijken. Daar
n,ot ik niets mee te maken,
hij", beklaagde de Voor-
ïter zich over deze pu-
iksonvriendelijke houding
i de Hermandad. Hij had
iloten de zaak maar voor
laten komen. „Want als ik
band had kunnen ver-
iselen, dan had ik geen be
houdt iring gehad" meldde hij
verontwaardiging. Rig-
s, de weekhartigste onder
kantonrechters, zat be-
htzaam te knikken. Dit
hij inderdaad een
1 Q ^^wauirdig geval.
IctJficier van justitie Van Ne-
pelt vond de zaak minder
irkwaardig. „Logisch dat
agent zijn krik niet uit-
hac nde, want dan had hij
om a eten staan wachten. En
atigin had wel meer te doen", zo
steed htvaardigde zij het optre-
van de agent. „En een
n°g dde band kan erg gevaar-
en vjzijn. Ik begrijp dat dit ei-
i afge ilijk zo'n ban a was die ze
de racerij gebruiken als
niet regent", omzeilde de
icier handig de term
icks" waar ze kennelijk
/t op kon komen. Van Ne-
fin«u pelt wilde niet zo flauw
raafffi 0m een hogere boete te
en dan de eerste keer en
ld het op vijftig gulden.
JL ntonrechter Rigters koos
Ov hter de zijde van de ver-
ihte. „Ik kan me niet
•rstellen dat meneer hier
at te fantaseren. Dat zou
u aaneenschakeling van
rzinsels zijn. Ik zie geen
j 'en om meneer een straf
*^te leggen. Ik verklaar u
J schuldig, maar zonder
legging van straf". Instem-
ind knikkend beende de
fdachte daarop naar de
mm 8ang- Zijn vertrouwen in
mensheid was dankzij
Jters weer wat hersteld.
rïOg PAUL VAN DER BIJL
HANS AUER GAAT OVER LIJKEN EN VOELT ZICH DAAR WEL BIJ
Zo tegen het einde van de
maand november zitten
een paar duizend restau
rateurs mitsgaders chef
koks met gekromde
tenen te wachten op het
oordeel. Tegen het nieu
we jaar worden ze gevon
nist. Lof kan hun deel
zijn, maar ook de klappen
kunnen verdraaid hard
aankomen als Hans Auer
hemel en aarde in de va
derlandse gastronomie
doet trillen met zijn ver
bale bliksemschichten.
Hans Auer gaat als een
god Wodan niet zachtzin
nig te werk. Auer kan
keukens maken en bror
ken. Je kunt er als goede
eetgelegenheid gekleurd
bij hem opstaan, maar hij
kan je zaak ook met een
paar zinnen in de vernie
ling schrijven. Ja, het is
weer zover; de culinaire
smaakmakers in ons land
worden weer door de
mangel gehaald. Dat ge
beurt telkenmale (dit jaar
voor de elfde keer) door
middel van de jaargids
over eten, „Lekker" ge
heten. „Lekker '89" is
weer de encycliek die
door de bijtende hond
Hans Auer (voor niet
weinigen Hans Sauer) is
rondgestuurd teneinde
restaurateurs wakker te
maken en de consument
te prikkelen tot waak
zaamheid. In brede eet-
kringen wordt „Lekker"
ervaren als de heraut van
het uur der waarheid.
Om met Toon Hermans
te spreken: „Now is the
hour": „Nou is-t-ie Auer".
Auer treedt ook op als een
ware herder voor zijn toege
wijde kudde van kauwers en
slikkers: „Laat in een restau
rant niets over uw kant gaan,
want daarvoor zijn de prijzen
te hoog", is een advies dat hij
telkens herhaalt en waarmee
hij de glasnost, of wellicht de
perestroika, zou halen. „De
ervaring van 11 jaar „Lek
ker" heeft geleerd, dat restau
rateurs, zij het meestal op ter
mijn, tot bezinning komen",
schrijft Auer en daarbij geeft
hij ook een lichtpunt aan:
„Het culinaire niveau in Ne
derland is inderdaad in tien
jaar verbluffend gestegen. De
drempelvrees is sterk afgeno
men; de klant is mondig".
Ergernissen
Voordat ik tot de bewijsvoe
ring van „Lekker" in het eet-
proces overga, eerst nog wat
op- en aanmerkingen die
Hans Auer heeft doen uitgaan
in zijn voortreffelijk uitgege
ven en in Zoeterwoude ge
drukte magazine. Hij noemt
zijn „10 ergernissen in restau
rants": „het vuurtje", als
steeds maar weer kelners per
se de rokende gast een aanste
ker onder hun neus douwen;
„de rustdag", in plaats van
sluitingsdag; obers die gevoel
voor humor menen te hebben
en leuk doen zonder het te
zijn: „uw avond is er te duur
voor; de humor gaat de gas
tronomie beklemmend over
heersen"; „de asbak", die een
zekere onrust aan tafel geeft:
zelfs als er maar één peukje
op ligt wordt de asbak al met
enige vingervlugge bewegin
gen verwijderd, een asbak
met drie peuken mag, van
Auer; „pianomuziek", de pia
nisten nemen toe, het zijn
meestal de moedeloze oudere
man die te laat heeft ingezien
dat hij het verkeerde beroep
heeft gekozen, of het is de
schnabbelende conservatori-
umleerlinge die links denkt
maar voor een rechts publiek
musiceert: „bied de pianist
een verversing aan in ruil
voor een pauze", adviseert
Auer, de Mephisto van de
goede keuken; „vers" als aan
beveling: „Vanochtend heb
ben wij de patisserie vers uit
Brussel gehaald": „Ja zeg,
mag het vers zijn, voor dat
geld?!"; „het toilet", in steeds
meer toiletten weerklinkt
muziek, van Mantovani-ach-
tige klanken tot een symfonie
van een zwaarmoedige Mah
ler. „Op het toilet behoort het
stil te zijn teneinde een mo
ment op jezelf te kunnen te
rugvallen". Verder heeft
Auer een grondige hekel aan
te grote borden voor hoofdge
rechten van 75 gram, en aan
restaurateurs die „iets voorde
ligs" aan de man brengen en
dan zeggen: „Deze wijting
wordt „ten onrechte onder
schat". En dan veegt hij de
eetvloer aan met een ober die
na de lunch zegt: „Goede za
ken, meneer". „Wij gaan ech
ter niet met veters langs de
deur". De gewetensvolle res
taurateur of ober, met in hun
verlengde de kok, kan hier
slechts lering uit trekken als
hij in iedere gast een Auer
ziet.
De beste
Maar waar het allemaal, ook
in editie II van „Lekker", om
begonnen is: welke gelegen
heid behoorde in '89 tot de
beste 100 restaurants van Ne
derland, of welke, een stapje
terug maar toch nog uitmun
tend hoor, mag onder de 500
beste keukens gerekend wor
den in de priemende ogen
van Lekker Auer? Ik bepaal
me tot de uitverkorenen, ge
roepen of verdoemd, van Lei
den en de streek. Maar eerst
lezen we, dat Huub Biro van
Villa Rozenrust in Leidschen-
dam is verheven tot de derde
van de tien beste koks van
Nederland. Een beste pluim
op de muts, landelijk gezien.
Bij die eerste 100 is opnieuw
De Watergeus in Noorden,
met de „moederlijk overko
mende 38-jarige Sjanie de
Geus" en de keukenprins Cor
van Schaik; inclusief uitkij
ken over de plas en dan nog
een goede culinaire kwaliteit
ook. In die eerste rijen past
ook nog immer De Beukenhof
in Oegstgeest, „historisch bol
werk, met nu al weer vele ja
ren de veteraan Koos van
Fulpen in de keuken, die
werkelijk uitstekend kookt.
De Beukenhof in Oegstgeest weer bij de 100 beste restau
rants des lands, volgens „Lekker". Gastheer Loek Beeren en
chefkok Koos van Fulpen: „Scheldewater".
Op de kaart troffen we echter
aan een „in Scheldewater ge
pocheerde tarbot" van 55,
wat ons hevig aan het schrik
ken bracht. De ober zei dat er
al meer mensen geïnformeerd
hadden of er intussen nog
geen doden waren gevallen,
de kwaliteit van het Schelde
water kennende. De hoofd
prijs voor Flauwekul gaat dus
dit jaar naar De Beukenhof.
Verder niets dan goeds, al
heeft de 27-jarige gastheer
Loek Beeren, van de gere
nommeerde familie Beeren
van de Bokkedoorns in Bloe-
mendaal aan Zee (ex aequo
met een paar andere zaken
het beste restaurant van ons
land), zich met ijzeren zelfdis
cipline niet met ons bemoeid".
Auer en z'n bent negéren is
zowat het ergste dat een
slachtoffer van hun speurzin
kan overkomen.
Maar daar is ook weer Het
Oude Dykhuys in Lisser-
broek, parel aan de Lisserdijk,
„het goede en vriendelijke
restaurant van de 40-jarige
Koos Plasmeijer en zijn
vrouw, met de jonge chef
Henny Philipse, talentvol en
al weer beter dan een jaar
eerder". Een van Auers stoot
troepen at er „heerlijk Hol
lands lam met uitjes".
Katten
In „Lekker'"s gunst verkeert
ook nog immer Villa Rozen-
rust in Leidschendam, het
met een Michelinster begiftig
de Italiaans toverslot van Gio
vanni Matarazzi, dat samen
met Prinses Juliana (Valken
burg) en De Bokkedoorns in
de Bloemendaalse duinen
door „Lekker" '89 is uitgeroe
pen als het beste restaurant
van Nederland. Hier schieten
woorden te kort. Ik ga dus
verder. En ach, de goede Cees
Helder, eens de patroon van
De Beukenhof en nu alweer
een paar jaar opererend in
Rotterdam op z'n Parkheuvel,
kreeg een kat van de zure
Auer: „Helder is, na een sen
sationeel begin aan het bedrij
vige Maaswater, bevangen
door een teveel aan ver
moeidheid; hopelijk komt hij
in '89 tot wat meer rust. Hij
ging van de 15e naar de 38ste
plaats".
De Kieviet in Wassenaar pak
te „in het villa reservaat" de
zaken groots aan onder nieu
we eigenaar Bob Goudsmit.
Culinair gezien goed, maar
niet briljant; ondanks de
fraaie inrichting is er weinig
sfeer, maar „dat kan ook aan
het genre klanten liggen".
Net als vorig jaar achterin de
Top 100.
Nu een exotische dwarsstraat
op niveau: de beste oosterse
keukens van ons land in '89.
Een prachtige foto van een
superromantisch „Boeddha"
in Hilversum, met oosterse
schonen, kaarsen en opge
maakte tafelstukjes en subtro
pische binnentuin vol flamin
go's en kraanvogels en heer
lijke specialiteiten. Een foto
van vóór de fatale brand. Hier
kwam de klap dramatisch
aan. Maar in deze serie past
ook Indonesia Baru, Damlaan,
Leidschendam, met een groei
ende reputatie in de regio.
Nog zo'n poeier in Leiden,
waar in „Surakarta" aan het
Noordeinde „de mooie Gaby
van der Ven (39) heerlijk In
donesisch kookt en waar
steeds weer een andere week-
specialiteit op het menu
staat".
In de categorie „Goede keu
kens nr. 101 t/m 500 in '89" is
Op mijn omwegen door stad en land
I kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10.
1Kb
door Tim Pirlrr>
De Franse kok Patrick Rosalie van Chez An in Noordwijk, ge
rangschikt onder de goede keukens na de top-100: „aanwinst
voor de regio".
het behoorlijk druk wat de
kruistocht van Auer aangaat.
Hier worden ook noten ge
kraakt. Maar een „uitstekend
restaurant" is De Alphense
Molen aan de Gouwsluiseweg
in Alphen aaan den Rijn,
„maar met de prijzen dreigt
het hier de verkeerde kant op
te gaan". Daar is ook La Clo
che, „Een van de aangenaam
ste zaken van Leiden onder
Greetje en Ewoud Brouwer;
gezellig, zonder veel preten
ties". En een betamelijke
prijsvoering die Auer kan ap
preciëren. We treffen in deze
vererende reeks ook In den
Houtkamp, Leiderdorp, aan.
„Enorme bedoening in een
boerderijrestaurant dat met
z'n 200 plaatsen kwaliteit le
vert aan eters die van smullen
houden en van de hier aan
wezige sfeer. Frans gekookt,
maar van een typisch Hol
landse gastronomie. Een ver
dienste dat zulke zaken er ook
nog zijn".
Leidschendam, met z'n Cha
gall en een ster en een eige
naar A. Siliakus die Auer al
eerder aansprak vanwege het
feit dat hij „nooit eens in de
Top 100 werd opgenomen".
„Maar Siliakus is, als gast
heer, zelden aanwezig. Hij zit
thuis van zijn gezinsleven te
genieten, maar zijn chefkok is
uitstekend". Hoe Auer hoe
sauer, inderdaad. In dezelfde
gemeente heb je Grand Willi
am, waar voortreffelijk ge
kookt wordt volgens de scouts
van „Lekker". „Een door ve
len bewonderde zaak". Lisse:
De Barbaar: „gezellig huiska
merrestaurant van vader en
zoon Duivenvoorden". Alle
maal nog leuk. Maar nu val
len er spaanders: Oudt Ley-
den, met een Michelinster,
viel andermaal terug in de be
oordeling van „Lekker '89".
Verwijderd uit de Top 100
van Hans Auer. „Deze zaak
was de afgelopen tijd nogal
eens zomaar dicht en in het
aanpalende pannekoekenhuis
werd gezegd dat dit door per
soneelsgebrek kwam. De in
richting blijft ondanks verbe
teringen in het recente verle
den oubollig en de keuken is
niet op het niveau dat vereist
is voor de beste 100 zaken van
het land. De bediening was,
toen wij er waren, in handen
van kleurloze zwijgzame
meisjes van wie er éen een
boer liet, maar dat nemen wij
haar niet kwalijk, want het
kan iedere sterveling overko
men. Het echtpaar Martens
had hier eigenlijk nooit voor
zichzelf moeten beginnen, ter
wijl Hans Martens toch een
doorgewinterde vakman is,
hetgeen hij hiervoor toonde in
De Beukenhof".
Zweepslagen
Bij Oudt Leyden sloeg dus de
bliksem van Wodan Auer in,
en dat betekent in dit wereld
je mèèr dan blikschade. Dat is
een slagschip de grond in bo
ren, ook al zegt de baas dat
het 'm allemaal langs de kou-
we kleren glijdt. Zulke
zweepslagen laten wonden na.
Enfin, bij die betere eettenten
van nr. 100 tot en met 500 be
vinden zich ook Chez An, aan
de Parallelboulevard in
Noordwijk aan Zee. „Het pre-
tencieuze Le Diplomate (van
vorig jaar nog) heeft het niet
gered'Nu heet het Chez An
en is van de goede Franse kok
Patrick Rosalie (35) die z'n
sporen heeft verdiend.
Smaakvolle Jugendstil-inrich-
ting (mijn vrouw is verliefd
op de lichtende wandgarnitu-
ren in glas en lood, T.P.); de
kwaliteit is goed, „en er is
sprake van een zekere verfij
ning. Een aanwinst voor de
regio". Tegen de Noordwijkse
duinen aan ligt De Witte Raaf
van de Duindams, „een hotel
temidden van prachtige aan
plantingen. Een goed restau
rant. Betrouwbaar, smakelijk,
klassiek; zo wil men dat trou
wens in de Bollenstreek als je
daar geboren en getogen
bent". Hans Auer wil altijd
wel een schnier uitdelen.
Daar wordt ie ook voor be
taald, neem ik aan.
De laatste veeg uit Auers pan
(na een warme waardering
voor de Cleyburch buiten
Noordwijk, met z'n goede
klassieke keuken en „vlekke
loos verlopende avonden")
geldt het kind van de reke
ning: De Graaf van het Hoog
veen, Noordwijk aan Zee,
subject van een haat-liefde
verhouding tussen Ine
Droogh en de Auer-clan. Ine
Droogh bezat niet slechts een
superbe, ja vermaarde en
hooggeroemde wijnkelder die
zelfs prins Bernhard tot opge
togenheid voerde, onder haar
Thatcheriaans bewind vero
verde de Graaf zeg maar
rustig de Gravin ook een
Michelinster. Auer, of één
van zijn vazallen, moet hier
een blauwtje hebben gelopen,
want eerder werd madame
Droogh rijkelijk geprezen om
haar aimabele optreden: „Vo
rig jaar al verdween de Graaf,
bolstaand van de pretenties,
uit de Top 100. Dat kwam
door het beleid van Ine
Droogh, een wat paranoïde,
eigenaardige dame, bij wie
het personeel het niet kon uit
houden. De ene chefkok na
de andere werd hier versle
ten. De bom is gebarsten, zo
als verwacht, want Ine is weg
en Joop Droogh is de restau
rateur. Een nieuw leven
breekt aan. We wachten de
ontwikkelingen af". Hans
Auer gaat over lijken en voelt
zich daar wél bij. Om uw
smaak te dienen.
NOORDERKWARTIER IS UNIEK DOOR
INFORMELE CLUBJES
Leiden is vrijwel volge
bouwd. Sinds de eerste
bewoners zich rond 300
voor Christus op Leids
grondgebied vestigden,
heeft de stad zich lang
zaam maar zeker uitge
breid. Met name de laat
ste honderd jaar was de
groei buiten de singels
explosief. Met het uit
dijen van de stad en het
toenemen van het aan
tal inwoners, ontston
den ook de wijken. De
woonbuurten met hun
eigen voorzieningen als
kerken, scholen en win
kels. Elk met zijn ty
pisch eigen sfeer die
wordt bepaald door de
aard en hoeveelheid be
woners en gebruikers,
bebouwing, verkeer en
groen. Meer dan vijftig
leefgemeenschappen
telt Leiden op dit mo
ment. Uitwijken brengt
die Leidse wijken in
kaart en laat zien hoe
de mensen er leven: aan
rustige lanen waar je de
vogels kunt horen flui
ten, maar ook in straten
met torenflats, waar
plantsoentjes dreigen te
worden bebouwd.
LEIDEN Met zijn allen
naar de volkstuin of naar de
camping. Straatfeesten en -
barbecues. Het Noorderkwar
tier is daar uniek in. „Het zijn
informele clubjes en de onder
linge verbanden tussen de
buurtbewoners die de hele
wijk samen binden, dat is het
aparte van het Noorderkwar
tier". Pas aan het eind van het
gesprek komen Hans Edink en
Martin van der Velde tot die
conclusie. Niet dat ze hun
wijk, omsloten door de Willem
de Zwijgerlaan, Herensingel-
/Maresingel, Kooilaanf Prins
Fredrikstraat/Van Hogen-
dorpstraat, niet kennen. De
twee medewerkers van buurt
huis Zevensprong bepalen zich
echter grotendeels tot het ont
kennen van het beeld dat het
Noorderkwartier bij tal van
Leidenaren heeft. „Het Noor
derkwartier is helemaal geen
probleem- of achterstands
wijk", laat Edink weten, met
een intonatie die verraadt dat
hij dat nutteloos geworden
stempel gauw in een vuilnis
vat zou willen zien verdwij
nen.
Het verhaal dat Edink en Van
der Velde vertellen over het
Noorderkwartier is er dan ook
niet een vol kommer en kwel.
In de jaren zestig en zeventig
is de wijk, de eerste woonwijk
die rond het begin van deze
eeuw buiten de singels werd
gebouwd, in onderzoeken om
schreven als een achterstands-
buurt. „Dat werd door de
mensen die in het Noorder
kwartier woonden niet zo ge
voeld. En er is sindsdien een
heleboel veranderd", laat Van
der Velde weten. Hij wijst
daarbij op de renovatie van
woningen. „De bewoners zaten
een beetje in het verdomhoek
je. De huizen waren slecht
door achterstallig onderhoud.
Daarbij komen de bewoners
soms niet helemaal overeen
met het getolereerde normen-
en waardenpatroon. De men
sen uit het Noorderkwartier
kroppen echt niets op. Ze dra
gen het hart op de tong".
Sfeer
De deelname van de bewoners
bij het realiseren van de reno
vatieplannen toonde de sociale
binding van de bewoners. „De
bewoners hebben actief deel
genomen aan hei
van de wijk. Om
dat het opgedrukte stempel
niet correct was. Verder wil
den ze proberen de sfeer van
de wijk te behouden. Ook na
dat er gesloopt en gerenoveerd
zou zijn". Volgens beide mede
werkers van 't Spoortje is dat
behoorlijk gelukt.
Tijdens de opknapbeurt die
het Noorderkwartier onder
ging werden de huizen aan de
straten die vernoemd zijn naar
leden van het koninklijk huis
gerenoveerd. „Die waren uit
e jaren vijftig. Daarvoor wa-
De huizen die rond de eeuwwisseling zijn gebouwd, hebben grotendeels plaats gemaakt voor
nieuwbouw. FOTO: TEJO RINGERS
ren de huizen uit de twintiger
jaren al aan de beurt geweest.
Van de huizen die rond de
eeuwwisseling als eerste in
Noord verrezen, maakte een
troot deel plaats voor nieuw-
ouw en werd een deel ver
groot. Daardoor liep het aantal
woningen ook flink terug", al
dus Van der Velde.
De ongeveer zesduizend bewo
ners hebben na alle opknap-
activiteiten een zeer leefbare
niet weg. Die hebben hier hun
hele leven gewoond".
Edink meent dat de vergrij
zing zal afnemen. „Er is nu
een tendens zichtbaar dat ge
zinnen met kinderen in de tie
nerleeftijd naar elders verhui
zen. Als de inkomenspositie
dat toelaat tenminste". Er ves
tigen zich, als aanvulling van
de wegtrekkende groep, wel
veel jonge gezinnen in het
Noorderkwartier.
les erop en eraan. Van die zes- Grijpbaar
duizend bewoners bestaat een
groot gedeelte uit bejaarden.
„De vergrijzing speelt in de
wijk een grote rol. Met name
oudere mensen willen hier
Kenmerkend vinden de twee
wel dat in de wijk relatief wei
nig mensen werken. „Dat
komt deels door de ouderen.
maar ook door mensen die bij
voorbeeld in de bouw actief
zijn geweest en afgekeurd zijn.
Verder zitten er in de wijk
nogal wat gebroken gezinnen
en is de overal voorkomende
werkloosheid".
De activiteiten van 't Spoortje
sluiten daarbij aan. We hebben
over de hele dag een scala van
activiteiten. „We bieden on
derdak aan een aantal groepen
en een aantal clubs. Zelf geven
we daarnaast cursussen op het
gebied van creativiteit en be
weging". Ook jongeren doen
een flink beroep op het buurt
huis. „We bieden onder andere
opvang na school. Maar het is
een moeilijk grijpbare groep.
Soms slaan activiteiten aan,
soms niet".
't Spoortje is slechts een van
de voorzieningen in de wijk.
Hans Edink meent dat 'het
kwartier' goed in zijn voorzie
ningen zit. „We hebben een
dienstencentrum en een bi
bliotheek, er is een maatschap
pelijk werkster en winkels zijn
al helemaal geen probleem.
Voor de meeste boodschappen
hoef je de wijk niet uit. Een
groot aantal mensen komt
maar een paar maal per jaar
de wijk uit. Bijvoorbeeld om
kleren te kopen Iets minder
is het gesteld met de groen
voorziening. „Maar daar is
moeilijk verbetering in te
brengen. In grote delen van de
wijk is er veel groen, maar in
het oude gedeelte, rond de
Sophiastraat, staan de huizen
dicht opeen. Daar is het moei
lijk om te stoeien met groen.
Het groen zoeken de mensen
in Noord overigens zelf wel
op. „Het caravan- en volk
stuinleven is hier echt uniek.
Zo gauw de campings weer
open zijn, dan zie je ze hier
niet voor activiteiten. Dan ko
men de mensen zelf melden
dat cursussen opgeschort
moeten worden, want dan
moeten ze naar de camping of
de tuin. Daar zitten ze dan met
een heleboel buurtbewoners.
Het wijkleven wordt op de
camping of op de volkstuin ge
woon voortgezet".
De menser. zijn trots op hun
tweede huisje en hun tuin. Dat
blijkt ook wel uit de reactie
die de nota 'Bouwen in be
staande wijken' teweeg bracht.
Het buurthuis zat tijdens de
inspraak-avond helemaal vol.
Dat tekent de unieke verbon
denheid van de bewoners.
Daar hoeven wij als buurthuis
echt niets aan te doen".
ERIK HUISMAN
