Langs
Omwegen
Er is nog hoop buiten
de leesportefeuilles om
Leedewi jk: nieuwbouw tussen het groen
shi
Njord waarschuwt
voor geluidsoverlast
mberi DEN OMGEVING
ftjidócSouoont
DINSDAG 22 NOVEMBER 1988 PAGINA 13
Op mijn omwegen door stad en land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch ol' schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via (171
- 12 22,44 op toestel 10.
iloor Ton PirU'rs
1 januj
?n nieui
dorpsh
de Me
laatselij
r)
het do|
zaak
t de gei
gesnapt
avondstudent had het
idje onderricht, getuige
Noorde en laste legging, beslo-
n. De met een eigen lesje
gehuis Hingen in graffiti'. Zo
het tenminste. De jon-
werd tegen tweeën
medeichts door agenten, die
imbedra hun auto in de Bree-
jsidie p at patrouilleerden, ge-
n. „Een >t bij het pand van een
r het w&handel. Hij stond er
een ander. Toen ze de
nten zagen liet een van
ce basii len een zwarte viltstift
"d. Voofc
t extra
egen
jaar
met dé
EPwf
wel lattf1
arvoor
king zaf
en, maar de nog
neergekliederde
iuk is an sprak
kdelen.
agenten grepen de
ndstudent in zijn klad-
Hij had stiftvlekken
zijn handen en wenste
verklaring af te leg-
Het verblijf in de
ndschool en het lesje
van hel^'1' wei"den daardoor
olgd door een niet voor-
öe praktijkcursus 'Nach-
RQVi verblijf in een cel'.
student kon er gisteren
niet over uit. Hij had
émaal niets gedaan. Hij
van de graffiti-prins
n kwaad. Het was dan
allemaal heel anders
aan dan het uit de ver-
thoude r'ngen leek. Na de les
was hij nog even gaan
ipen en was een oude
tienovfe)sch00'-vr'end tegen
mmissifomen Getweeën had-
ook nol1 ze z*ch rioor het begin
.g DenP rie nacht gestapt, waar-
bij zijn fiets van de
indscholier nog een
ftje nagepraat werd.
lotseling pakte die jon-
een viltstift en begon
op het raam van die
kei te schrijven", meld
de jongen voor rechter
it met zichtbare veront-
lardiging.
t laatste was niet
~B ^eemd, want wat er ge-
Bireven werd, was weinig
>iend voor de verdachte,
ij schreef mijn naam op
wat ik dan wel zou zijn'
lervolgens was er een
leine worsteling ontstaan,
mdat de verdachte de stift
an die bij nader inzien
\et zo erg goede school-
fiend wilde afpakken.
Vant het is helemaal niet
v ik als je naam misbruikt
rdt".
naf toen werd het vol-
ns de verdachte allemaal
)g vervelender. Door de
Ie ger orsteling kwam er inkt
1 gek n zijn hand te zitten. Di-
?r ge ct daarop stopte er een
rs hu ilitieauto. Tot zijn verbij-
ig gaa ering werd hij in zijn
en va aag gegrepen in plaats
ische in de schoolvriend. Die
e zelf eeg een vrije aftocht. „Ik
ïn voias totaal verbluft en heb
;t lev en niks willen zeggen,
s de et was allemaal zo ab-
id jan rd".
iet zot echter Slot keek meele
de g< ind, maar leek door het
akt diele verhaal nog niet echt
ist me 'ertuigd van de onschuld
histor in de scholier. Die moet
at te et, getuige zijn reactie, ge
nuine en hebben. „Ik kan toch
iht nooit op die ruit ge-
„resta hreven hebben. Je gaat
De I zelf toch niet voor iets
Er zi reselijks staan uitmaken?
digd n mijn naam stond nog
840 uerkeerd gespeld ook",
Dit racht hij vol overtuiging
uigd i verontwaardiging als ui-
van eme verdediging naar vo-
ef. Oi en. En een verder beroep
er e oend op het gezonde ver
te ze and: „Ik ben als tamelijk
t bes ormaal door een aantal
vera sychologische tests heen-
lemenekomen Dat hij niet
jie eek was had rechter Slot
ilderl elf al gesnapt: vrijspraak,
cht"
uwbc )poor
Iet had ze echt niet meege-
eten. De slordig en de keu-
geklede student. Ze
ranadden voluit gesprint, hun
JHizet was daarbij onover-
Uwoffen geweest. Met succes
^^■adden ze afgerekend met
HHlle opdoemende hindernis-
®™en. De bellen rinkelden al,
nMe lichten knipperden
"BBeeds en de spoorbomen
robeerden al hen de door-
ang te beletten. Ze lieten
ich door niets en niemand
de weg liggen. Met
lechts één doel voor ogen
naalden hun benen door.
lat doel hebben ze echter
looit gehaald. Die reed
'oor hun neus weg van
lerron 2 van station Voor
noten. In arren moede
eerden ze op hun schre-
en terug om in het 'sta-
ionsgebouw' een kaartje te
open. Daar wachtte hen
■en NS-functionaris op die
'ond dat de heren in hun
laast de treinbaan overge-
token hadden toen het
cht niet meer kon. Een
ion was hun deel.
)ie werd echter niet be-
aald door de heren. Giste-
en zat het ze weer niet,
nee. Rechter Slot gaf geen
torting, die hanteerde de
loge kanton-prijzen, geen
c maar 20 gulden.
ERIK HUISMAN
HET JUBILEUM-KOOYKERJAAR 1988 LOOPT TEN EINDE
Het nu ten einde lopende
jaar 1988 was voor boek
handel Kooyker, sinds
1863, een emotionele jaar
gang. Niet alleen bestond
deze Leidse „literatuur
dealer" sedert 1973
opererend onder Britse
vlag, gevoerd door het
eerbiedwaardige Oxford-
se Blackwell-concern, zo
dat de twee drijvende, ge
luidloos gakkende, Kooy-
ker-eenden, in logo-op
zicht bijna opgeslokt wer
den door de Blackwell-
bever 125 jaar, 1988
betekende ook een totale,
massale verhuizing van
de Nieuwe Rijn naar de
Breestraat. Tientallen ki
lometers aan boeken
moesten verkast worden.
Dat gebeurde in mei j.l.,
ingeluid door een stijlvol,
bijna sacraal inwijdings
feest in de Pieterskerk.
Na de „liturgie"-viering,
waarin „hoog" staande
sprekers op de kansel
voorgingen, spoedde de
moeilijke, eigenzinnige,
uitlandig wonende pro
fessor onder de vader
landse literatoren, Wil
lem Frederik Hermans,
als een soort stadhouder
der Nederlandse letteren
zich naar de nieuwe win
kel Breestraat, om er, ge
huld in donkere regen
mantel, een lint door te
knippen waardoor de
nieuwe boekhandel door
meer aardse stervelingen
betreden kon worden. Al
eerder, in de kerk, had
W.F.Hermans zonder eni
ge schaamte een boetek
leed aangetrokken en in
het openbaar beleden dat
hij in '44 een keer zonder
betaling een boek bij zich
had gestoken. Maar in
oorlog en in de liefde is
alles geoorloofd, zal hij
toen gedacht hebben.
Ja, dat was eerder in dit jaar
het begin van veel Kooykers
vreugdebetoon; activiteiten en
festiviteiten ook aan de
Korevaarstraat heeft Kooyker
een groot kantorenpand be
trokken als bovenbuur van
een visboer, kaashandel en
verkooppunt van bloemen en
planten als randgebeuren van
een supermarkt. Op die ver
dieping krijgt de boekenwe
reld een nieuwe dimensie,
daar wordt zakelijk gebrain
stormd, als ik me zo mag uit
drukken, en daar heerst ook
algemeen directeur Franzjozef
Arkenau als een niet-Habs-
Bij Kooyker signeren literatoren hun werk welhaast aan de lopende band, zoals hier Isabel Allen-
de (rechts) in '86 met „Het huis met de geesten" en „Liefde en schaduw".
FOTO: PR
voor zo veel bijzonder punc
tueel spit- en imagewerk.
Broekhuis zou best met een
half jaar betaald verlof be
loond mogen worden, want
zijn inspanningen hebben
hem van heel veel vrije tijd
beroofd.
Buitenstaanders, evenwel,
zullen ongetwijfeld genoegen
kunnen beleven aan tal van
bijdragen aan het jubileum
boek, zoals die geleverd wer
den door, onder anderen, Fré-
déric Bastet, de eerder dit jaar
jaar 1BBB atgesloten met een in klap bespreekbaar ge-
kleine plechtigheid na slui- w°rden Leidse hoogleraar en
man van Oudheden en Re
naissance, een archeoloog die
aanleiding gaf tot ook de her
geboorte (qua belangstelling)
van Neerlands „grootste pro
zaïst" en romancier Louis
Couperus. Twee verwante,
schrijvende grote zielen; de
meester en zijn bewonderaar.
Dank zij Bastet weten wij nu
dat Couperus een blauwe
maandag, zij het een jaar of
wat, in Leiden gestudeerd
heeft en toen woonde aan de
Apothekersdijk, op nommer
27. Bastet vertelt er heel wat
van in zijn bijdrage.
In elk geval is Couperus nooit
een Leidenaar geworden, en
dat is maar goed ook, anders
had hij niet kunnen flaneren
en lanterfanten in de zon en
ons later vertellen van de
Azuren kusten met hun ver
dichtsels en andere lome
avonturen en zielepijn. Via
Kooyker heeft Frédéric Bas
tet zijn licht verder op zijn
idool laten schijnen. Het is
hartverwarmend als wij bij
Bastet kunnen lezen, dat
Louis ooit aan zijn broer Thé-
odore toegegeven heeft, dat
hij lui was; „Ik voer niets uit,
ik loop leêg, ik sla geld stuk,
burgse vorst en zaakgelastigde
in luxe en comfort, met man
daat van zijn Engelse princi
palen, de Blackwells. Als je
deze gentlemen aan de Broad-
street in Oxford, met boeken
in de hand, op een foto bijeen
ziet staan zijn het werkelijk
„all the King's men". En zo
hoort het ook, als je het
„Heft" und Verlag in handen
hebt.
Goed doel
Gisteren werd het Kooyker-
afgesloten met een
leine plechtigheid na slui
tingstijd. Ter gelegenheid van
het jubileum waren door
vrienden en relaties giften ge
stort voor een goed doel.
Kooyker was daardoor in
staat een cheque ter waarde
van ruim 3000 gulden te over
handigen aan Artsen Zonder
Grenzen. Waarmee, dus, geen
specialisten zijn aangeduid.
Maar tevens kwam een jubi
leumboek uit, getiteld „Met
verschuldigde achting", e.en
frase waarvan de oprichter
C.Kooyker zich sinds 1863 be
diende ten aanzien van zijn
afnemers. Het boek, voortref
felijk verzorgd in eigen be
heer uitgegeven, is een ge
schiedenisboek van Kooyker
zelf. De lopende feiten, data
en ontwikkelingen werden
nauwgezet op een rijtje gezet
door Kóoyker-medewerker
Hans S.Broekhuis, die de tra
ditie van de meeste historie
schrijvers gevolgd heeft en
elk greintje humor gewetens
vol ontweken heeft. Het is
best te lezen, maar je moet
dan wel een zekere band met
de Kooyker-familie mitsga
ders haar reilen en zeilen be
zitten. Droog als gort, groten
deels, maar alle waardering
en ik weet niet wat ik nog al
meer doe; in één woord, ik
ben een lammeling". De tijd
geest zat er in en je vraagt je
af wat Couperus had gedaan
nadat hij Nicolaas Beets een
handdruk had gegeven.
Stofdoek
Het jubileumboek is verder
verrijkt met bijdragen vanwe
ge Blackwell, door W.F.Her
mans, A.Korteweg, A.Querido
(ik wist het niet, maar Queri-
do is hooglerarend ook aan
Leiden verbonden geweest en
heeft daar sinds 50 jaar zijn
woon gevestigd), F.Koene-
gracht, R.C.J. van Maanen en
andere coryfeeën die het
voormalige familiebedrijf be
lichten. Zoals auteur Broek
huis, die jaren geleden van di
rectielid A.Gast zijn „aanstel-
lingsbrief" op een bericht-
kaartje kreeg, waarop met
ballpoint was ingevuld:
„Maandag om negen uur kan
je beginnen. Omdat de winkel
gesloten is moet je maar aan
de brievenbus klepperen, dan
doet er iemand open"; w.g.A-
.Gast. „Op die gedenkwaar
dige maandagochtend kreeg
ik een stofdoek in de hand gé-
drukt", nog steeds volgens
Broekhuis, „met de medede
ling: „Ga de ladder maar op
om de boeken af te stoffen,
dan leer je de titels goed ken
nen". Broekhuis doorbrak
toch even het dorre opsom
men van een zakelijk vervolg:
„De boekenplanken aan de
Nieuwe Rijn, in een pijpenla,
waren donkerbruin met leren
stoflappen. Ze bevonden zich
letterlijk van vloer tot pla
fond, links en rechts de gehe
le ruimte bestrijkend. Om de
bovenste planken te bereiken
moest men gebruik maken
1988 betekende ook het afscheid van de vermaarde Kooyker-
wenteltrap in de (voormalige) vestiging aan de Nieuwe Rijn.
FOTO: PR
van lange houten ladders die,
wanneer je bovenaan stond,
behoorlijk konden wiebelen.
Ook de dames moesten van
deze attributen gebruik ma
ken en omdat de mode inder
tijd voorschreef dat de dames
rokken dienden te dragen,
kan men zich voorstellen dat
deze toestand de nodige ca
priolen en moeilijkheden met
zich meebracht".
Vijfentwintig jaar geleden, bij
het 100-jarig bestaan van
Kooyker, schreef mevr.dr-
.Van der Werff ten Bosch in
het zeer Haagse dagblad Het
Vaderland (het verdwijnen
daarvan wordt nog immer bij
zonder betreurd): „De trouwe
bezoekers kennen de drang-
naar-Kooyker als een perio
diek optredend verschijnsel.
Eens hoorden wij de vrouw
van iemand, die deze drang
veelvuldig bij zich voelde op
komen, op bezwerende toon
zeggen. „Je gaat er niet heen
hoor, de rekening is al hoog
genoeg". Zo hield men vroe
ger iemand op een spirituale
wijze uit het café.
Ook in de dagen van mevr-
Van der Werff ten Bosch was
de accommodatie bij Kooyker
aan de Nieuwe Rijn ronduit
onvoldoende: „op zaterdag
ochtenden struikelt men over
boodschappenmanden, die
door in lectuur verdiepte ei
genaars in het looppad zijn
achtergelaten. Men leest er
staande, soms rug aan rug, na
een half uur ziet men zich,
wat duizelig in het hoofd, ge
dwongen de frisse buitenlucht
op te zoeken. Toch, en daarin
schuilt zijn geheim, is Kooy
ker een volmaakt gastheer.
Men kan er zichzelf zijn, men
kan er nieuwsgierigheid naar
de nieuwste uitgaven onbe
teugeld botvieren, en men
treft er steeds vrienden of
lang-verloren gewaande ken
nissen. De stilte want ook
de boeken verwisselen vrijwel
in stilte van eigenaar
wordt slechts verbroken door
gedempte begroetingsformu
les".
Nou, dat en nog meer was
Kooyker, en zo zal het nog
immer blijven. Ook in de
nieuwe winkel aan de Bree
straat, waar het feest der oude
en vernieuwde herkenning
nog dagelijks wordt gevierd.
Maar dan wel in de vorstelij
ke, middeleeuws gefundeerde,
omgeving van Breestraat 93,
een pand dat in het voorjaar
door prins Willem Frederik
officieel met een achteloze
knipbeweging van de schaar
aan de kijkende en betalende
publieke belangstelling werd
prijsgegeven. Van laag naar
hoog kan men er, eventueel
via een lift, terecht. De lette
ren overspoelen je er op een
innemende manier. Daarna
hoeft men, na afname, alleen
nog maar de rekening te beta
len. Maar de leeshonger grijpt
nog steeds gretig om zich
heen. Wat dat betreft zit het
wel goed met onze Neder
landse boekwinkels op ni
veau. Voor werkelijkheid en
sprookjes. Het verleden, he
den en de toekomst liggen,
ook bij Kooyker, voor het be
taald grijpen. In een blinde
lings vertrouwen op een volk
dat zich niet van den domme
wenst te houden. Nu is dat
volksdeel substantieel niet ge
weldig groot (als je om je heen
de gemiddelde bezetting der
„boekenkasten" ziet), maar er
is hoop, buiten de invloedss
feer van de leesportefeuilles
om. Al zal het aanbod van
Kooyker en z'n concurrenten
nooit gemeengoed worden.
Maar dat is een omstandig
heid waarmee Blackwell in
het Verenigd Koninkrijk ter
dege rekening heeft gehou
den. Men wenst daar voort te
drijven op de eenden, met de
knaaglustige bever als bewa
ker.
■mmeer
mm imb]
Leiden is vrijwel vol
gebouwd. Sinds de eer
ste bewoners zich rond
300 voor Christus op
Leids grondgebied ves
tigden, heeft de stad
zich langzaam maar
zeker uitgebreid. Met
name de laatste hon
derd jaar was de groei
buiten de singels ex
plosief. Met het uitdij
en van de stad en het
toenemen van het aan
tal inwoners, ontston
den ook de wijken. De
woonbuurten met hun
eigen voorzieningen
als kerken, scholen en
winkels. Elk met zijn
typisch eigen sfeer die
wordt bepaald door de
aard en hoeveelheid
bewoners en gebrui
kers, bebouwing, ver
keer en groen. Meer
dan vijftig leefgemeen
schappen telt Leiden
op dit moment. Uitwij
ken brengt die Leidse
wijken in kaart en
laat zien hoe de men
sen er leven: aan rusti
ge lanen waar je de vo
gels kunt horen flui
ten, maar ook in stra
ten met torenflats,
waar plantsoentjes
dreigen te worden be
bouwd.
„Wij voelen ons niet het pro
totype van een Leidse wijk.
De mensen die in deze wijk
wonen kun je niet echt als
één homogene groep be
schouwen". Aan het woord
zijn Peter en Ineke Bretz, al
elf jaar bewoners van een
eengezinswoning in de Lee-
dewijk en actief in het buurt-
comité. Evenals vele medebe
woners van dit stukje Meren-
wijk, kwamen zij destijds uit
Den Haag naar de nieuwe
Leidse wijk waar toen volop
huizen beschikbaar waren.
Eén a twee jaar daarvoor
werd het allereerste complex
van duizend huizen in de
Leedewijk de noordweste
lijke hoek van de Merenwijk
opgeleverd. In de daarop
volgende periode verrees het
een na het andere nieuw-
bouwcomplex uit de grond.
Wat de Leedewijk van de
twee andere Merenwijkdelen
onderscheidt, is het feit dat
er voornamelijk huurwonin
gen zijn te vinden. Groten
deels betreft het laagbouw,
maar er staan ook enkele
flats die echter uit niet meer
dan vier woonlagen bestaan.
Onlangs werden de laatste
woningen aan de „Forellen"
en de „Karpers" opgeleverd.
Daarmee is de Leedewijk nu
voltooid.
„Althans, dat hopen wij. Als
de gemeente de plannen voor
de verdichtingslocaties door
zet, betekent dat dat we er
nog meer flats bij krijgen",
aldus Peter en Ineke. Op een
groenstrook vlakbij het bus
station bij de spoorlijn zou in
dat geval nog een flat gerea
liseerd worden evenals twee
flats op de hoek van de rond
weg ter hoogte van de Gooi
meerlaan /Veluwemeerlaan.
Ook zouden er nog twee flats
gebouwd kunnen worden bij
het scholencomplex aan het
Broekplein.
„Wij zijn als bewoners tegen
In de Leedewijk is het nog rustig wonen tussen de vele groen-
strookjes zoals hier aan de Nautilusbank.
FOTO: TEJO RINGERS
de plannen. Het betekent dat
wij enkele stukken groen
kwijtraken. Bovendien vra
gen wij ons af of het voor de
toekomstige bewoners wel zo
aantrekkelijk is om pal naast
de spoorlijn te wonen. Bij het
scholencomplex zien wij veel
liever een nieuw buurthuis".
De gemeente heeft inmiddels
na overleg met de Leedewij-
kers toegezegd dat zij zal kie
zen voor óf flats óf een
buurthuis nabij het scholen
complex. „Als beide voorzie
ningen gerealiseerd zouden
worden, zou de verkeersonts-
luiting van de scholen een
grote zorg worden. Deze zou
er niet veiliger op worden",
aldus Peter en Ineke.
Schoollokalen
Woonden er in het begin
voornamelijk gezinnen met
jonge kinderen in de Leede
wijk, inmiddels is de samen
stelling van de wijk wat ge
varieerder geworden. „In de
flats wonen veel ouderen en
jonge stellen. In de eenge
zinswoningen zitten nu voor
namelijk gezinnen met wat
oudere kinderen. Dat is ook
goed te merken aan het feit
dat er steeds meer schoollo
kalen leeg komen te staan",
vertelt Ineke.
Een sporthal, enkele kanto
ren op de begane grond van
de flatgebouwen zijn verder
de enige voorzieningen die
de Leedewijk rijk is. „Het is
puur een woonwijk. Maar
daardoor wel heerlijk rustig.
We zitten bovendien vlakbij
de Leidse binnenstad en heb
ben gelukkig nog heel veel
groen". Vooral dat laatste
maakt dat Peter en Ineke
Bretz evenals veel medewijk
bewoners niet graag uit de
Leedewijk weg zouden wil
len. „Je hebt hier niet het ge
voel ingeklemd te zitten tus
sen huizen en andere stenen
bouwsels".
Dat neemt niet weg dat de
Leedewijk nog wel enkele
zaken hoog op het wensen-
lijstje heeft staan zoals bij
voorbeeld een wijkmarkt en
een station. „Wij zitten het
dichtst bij de spoorlijn en
willen heel erg graag een sta
tion. Hoewel de plannen
daarvoor eigenlijk al van de
baan waren, lijkt het erop dat
de Nederlandse Spoorwegen
er nu weer over praten in
het kader van het Mobili
teitsplan voor de Randstad".
„Wij hebben aan de gemeen
te Leiden altijd een hele goe
de gesprekspartner gehad",
stelt Peter Bretz met nadruk.
Veel wensen die het buurtco-
mité in de loop der jaren
naar voren heeft gebracht
zijn inmiddels gerealiseerd.
In 1980 bijvoorbeeld inventa
riseerde het comité alle ver
keersknelpunten door middel
van een enquete onder de
wijkbewoners. „Laatst heb
ben we die nog eens opge
zocht en toen bleek dat meer
dan de helft van alle wensen
inmiddels zijn gerealiseerd
zoals het verbeteren van het
openbaar vervoer, het maken
van fiets- en voetgangerstun
neltjes, de reconstructie van
verkeersonveilige kruispun
ten, het maken van een mid
denberm op de Gooimeerlaan
langs de spoorlijn en een
bromfietsverbod op de
Broekweg. Al met al toch een
mooi resultaat", stelt hij vast.
Gemengde gevoelens hebben
de wijkbewoners over de
plannen van de gemeente om
een buurthuis in de Leede
wijk te vestigen. „Hoewel wij
op zich graag een eigen voor
ziening willen hebben, zijn
wij er een beetje huiverig
voor wanneer zo'n gebouw
ook door jongeren uit de Zijl
en de Slaaghwijk gebruikt
gaat worden. Het buurthuis
Op Eigen Wieken in de
Slaaghwijk moet afgebroken
worden, de Zijl wijk heeft nog
geen buurthuis. De kans be
staat dus dat er één gebouw
komt voor alle drie de wij
ken van de Merenwijk. De
jongeren die van Op Eigen
Wieken gebruik maakten,
hebben in de buurt nogal
eens voor overlast en vanda
lisme gezorgd. Wij zullen ons
wel twee keer bedenken als
de komst van een buurthuis
naar de Leedewijk synoniem
wordt met overlast".
JEANNETTE SCHREUDER
Universiteitsraad steunt
motie zwangerschapsverlof
LEIDEN Met grote meerderheid hebben gisteravond de
leden van de universiteitsraad een motie aangenomen waar
in het college van bestuur van de Leidse universiteit wordt
vqrzocht een centrale post 'vervanging bij zwangerschap' op
de komende begroting op te nemen. Faculteiten zullen uit dit
budget kunnen putten als zij niet over genoeg middelen be
schikken om vervangers van wegens zwangerschapsverlof
afwezige vrouwen aan te stellen.
Met de motie hoopt men een volgens de emancipatiecommis
sie van de universiteit „sluipende verslechtering van het ar
beidsklimaat voor vrouwen tegen te gaan. Op dit moment
wordt de vervanging van zwangere vrouwen niet centraal,
maar door de faculteiten zelf geregeld. L. van der Molen,
voorzitter van de emancipatieraad, sprak haar zorg uit over
deze gedecentraliseerde regeling. De vervanging van zwan
gere vrouwen dreigt steeds meer een sluitpost op de begro
ting van de door bezuinigingen getroffen faculteiten te wor
den. Vrouwen worden dan wellicht op voorhand niet aange
nomen, omdat zij immers tot de risicogroep behoren zwanger
te worden, aldus Van der Molen.
LEIDEN De studenten-
roeivereniging Njord aan de
Morsweg wijst woningbouw
op de plaats van de school
Rijnoever af. Het bestuur
vreest dat toekomstige buren
van Njord overlast zullen on
dervinden van de festivitei
ten die daar regelmatig
plaatshebben. In een brief
waarschuwt voorzitter M.
Algie voor geluidsoverlast.
Njord maakt zich blijkens de
brief ernstig zorgen over het
leefmilieu van de bewoners
van de nieuwe huizen. Op
dit moment wordt de school
nog gesloopt. Algie wijst op
de hinder die omwonenden
ondervinden van sociëteit
Minerva aan de Breestraat.
Njord is een subvereniging
van Minerva.
Vol^ns Algie wordt bij
Njord niet zo vaak lawaai ge
maakt als bij Minerva, maar
„met enige regelmaat wor
den er roeievenementen ge
houden en festiviteiten geor
ganiseerd". Hiervan is met
name sprake gedurende vrij
wel de gehele maand augus
tus, als nieuwe studenten
kennismaken met Njord. Die
activiteiten nemen vaak de
gehele dag is beslag en duren
tot diep in de nacht.
Algie stelt dat dat tot nog toe
niet tot noemenswaardige
problemen met omwonenden
heeft geleid. „Zelden of nooit
hebben zij redenen gehad om
zich bij ons, en in het uiterste
geval de politie, te bekla
gen". Aan de andere zijde
van Njord staan wel huizen.
vap Njord.
door leden
