Leven van Duranduran
net een Spielbergfïlm
ïc
Langer zomer
met een serre
'CcidócSouAant'
LONDEN - Wanneer de chauf
feur, die bij het Londense vliegveld
Gatwick heeft staan wachten, plot
seling van de grote weg afdraait en
handig tussen twee paaltjes door
manoeuvreert, is het einde van de
rit in zicht. Een hobbelig weggetje
brengt ons even later bij een ver
vallen boerderij en een bouwvallige
schuur: het onderkomen van Du-
randuran, de popgroep die zich in
deze landelijke omgeving voorbe
reidt op de komende Europese
tournee, waarvan het Nederlandse
concert op 22 november plaats
vindt.
Terwijl de rest van de groep even een
adempauze inlast, blijft bassist John
Taylor (28) achter in de schuur, die een
goed geoutillieerde studio blijkt te bevat
ten. Met het gezoem van de versterkers
op de achtergrond laat hij weten: „Du-
randuran dicteert ons leven, vertelt ons
wanneer we mogen slapen en eten en
wanneer we wel en niet naar de bio
scoop kunnen. Ik ben er heel gelukkig
mee, maar ik weet niet of andere muzi
kanten dat ook zouden willen. Deze zo
mer hebben we er nog even over gedacht
om ons, in elk geval voor de buiten
wacht, als een vijfmans formatie te pre
senteren, te doen alsof er niets aan de
hand is geweest de afgelopen twee jaar.
Uiteindelijk hebben we besloten het niet
te doen. Maar als je negen maanden aan
een elpee werkt, komt er een zekere
vorm van krankzinnigheid om de hoek
kijken, stel je jezelf steeds weer de vraag
of de elpee wel zo goed is als je zelf
denkt dat hij is. Je bent zó onzeker.
Daarbij word je ook opgefokt door de
mensen om je heen. Die schijnen alle
maal precies te weten wat er mis is met
je carrière. We dachten: als we ons in elk
geval op de publiciteitsfoto's voordoen
als een vijfmans groep, dan denkt het
MTV-publiek (de mensen die onze pla
ten kopen maar verder weinig verstand
hebben van muziek) dat Duranduran
weer bij elkaar is. Dat zijn de soort ge-
dachtenspinsels die in je opkomen, de
spelletjes die je speelt omdat je onzeker
bent. Maar de muziekindustrie is geen
spelletje hoewel er geen handleiding be
staat voor deze business. Je kunt als
popmuzikant niet afstuderen. Het is zo'n
onvoorspelbaar spel. Je weet nooit of je
wint of verliest. Ik noem het een spelle
tje omdat ik niet wil dat je denkt dat ik
het allemaal heel serieus neem, hoewel
het dat wel is".
Dromen
„Ik kan niet zeggen, dat ik veel moeite
heb moeten doen om de top te bereiken.
Op het moment dat we platen gingen
maken, werden het hits. Dat is een start
waarvan de meeste muzikanten alleen
maar kunnen dromen. Elk project waar
we daarna bij betrokken waren, werd
een succes. Het ging bergafwaarts toen
„Notorius" (uit 1986) niet zo goed ver
kocht als zijn voorgangers. Plotseling
kwamen we er achter dat wij' niet langer
onze mate van succes dicteerden, maar
dat het werd uitgemaakt door het pu
bliek. We zijn enorm geschrokken van
het feit dat het publiek het in één klap
allemaal kan wegnemen, terwijl jij ach
terblijft met je boerderij en een pensioen
voor de oude dag. Het was een behoor
lijk ruwe manier om gewekt te worden
uit onze droom, maar misschien hadden
we die schop onder onze kont nodig. In
elk geval hebben we er van geleerd dat
een carrière gebaseerd op uiterlijk en
stijl maar een beperkte levensduur heeft
en dat als je wilt blijven functioneren als
muzikant, en dat willen we. je de mu
ziek serieus moet benaderen. Het imago
en dan bedoel ik de flitsende video's, de
mooie vrouwen en onze levensstijl, heb
ben we dan ook aan de kant geschoven.
We willen nu overtuigen met muziek.
Het is alsof we opnieuw beginnen, al is
dat niet helemaal waar, want we hebben
nog altijd een 'heel trouwe schare fans.
Maar als het publiek wegblijft, zitten we
behoorlijk in de problemen, dan kunnen
we ons scharen onder de vijfennegentig
procent muzikanten die in dezelfde posi
tie zitten. Toch geloof ik dat het niet zo
ver komt, want goede muziek overleeft
altijd".
Paranoïde
„De uitwerking, die het uitblijven van
succes heeft, is nogal drastisch. Je zelf-
Na het alles behalve vredige vertrek van gitarist Andy
Taylor en de beslissing van Roger Taylor niet meer in de
gelederen terug te keren, leek Duranduran (zoals de
naam tegenwoordig wordt geschreven) verleden tijd.
Totdat toetsenman Nick Rhodes op een dag bij bassist
John Taylor aanklopte met de mededeling dat het tijd
werd voor een nieuwe elpee. Nu, negen maanden later, is
„Big Thing" een feit en bruist het overgebleven drietal
(zanger Simon le Bon, Nick Rhodes en Andy Taylor) van
de energie. Duranduran wil weer meedingen naar de
hoogste plaats op de ranglijst der wereldsterren en heeft
daarvoor een passende strategie uitgedacht. Behalve een
volwassen elpee en een Europese tournee, staan dit keer
ook concerten in Rusland en Israël op het programma.
En in Nederland natuurlijk. Voor de aanval wordt ingezet
blikt John Taylor in alle openhartigheid terug op de
eerste elf jaar.
Andy Taylor (links): „Ik was er vast van overtuigd dat ik Duranduran niet meer nodig had"Rechts op de foto Simon le Bon, midden Nick Rhodes.
vertrouwen loopt een behoorlijke deuk
op, maar misschien was dat nodig. Je
wordt toch redelijk paranoïde als je al
tijd maar op een platform staat. Ik ben
er zeker van dat de Romeinse keizers, de
Caesars, behoorlijk krankzinnig waren.
Aan de andere kant moet je ook relative
ren. Als ik zeg dat „Notorius" slecht
heeft verkocht, dan was het aantal ver
kochte platen toch nog groter dan van
een klassieke elpee als „John Lennon
The Plastic Ono Band", waarvan er we
reldwijd zestigduizend over de toonbank
gingen. Wij verkochten nog altijd ander
half miljoen platen. Maar het publiek
verandert, gaat op zoek naar nieuwe ido
len. Vijf jaar geleden waren we de meest
beschreeuwde groep uit de muziekindus
trie, maar vijf jaar is een lange tijd. Ik
kan er nu over praten Het is net als
met een gebroken been. Ik kan er nu
over praten zonder de pijn te voelen,
maar de tieners van nu vallen op een
groep als Bros, terwijl de fans van toen
ouder zijn geworden, waarschijnlijk naar
de universiteit gaan en Duranduran bo
ven hun stand vinden. Ze luisteren lie
ver naar de wat meer serieuze muziek
van The Mission bijvoorbeeld, hoewel
wij nu, ironisch genoeg, waarschijnlijk
een grotere uitdaging bieden dan die
groep. Maar we zullen nooit meer kun
nen zijn wat we waren. Daar zijn we te
oud voor. In 1983 tijdens tien heel arro
gante minuten zal ik wel eens hebben ge
dacht: ik zou willen dat het publiek eens
ophield met schreeuwen en naar onze
muziek luisterde, maar dat duurde maar
heel even. Nu denk ik, ik ben oud ge
noeg om de veranderingen aan te kun
nen, wie niet wil luisteren, moet maar
kijken. Maar zo waren we door het pu
bliek verwend. Ik bedoel, dat we het zelf
maar éven dachten Voor The Beatles
was het optreden van de fans reden om
te stoppen met concerten".
Kinderen
„We hebben nooit bewust naar een ou
der publiek gezocht. Op een dag werden
we wakker en waren de kinderen ver
dwenen. Dat betekende het einde van
een vakantie die vijf vrienden ooit wa
ren begonnen. Inmiddels hadden we ook
m
andere bezigheden en projecten, wasf J
naar New York verhuisd en konden j
fans het allemaal niet meer volgen. i}HTEr
randuran was niet langer Simon, Joltand Y
Andy, Roger en Nick, de foto die ze tjjet op
ven hun bed konden prikken. Op ljd sta]
moment dat we terugkwamen, was ify om
ger verdwenen en zei Andy heel ver^nbrot
lende dingen tegen de pers over John hen v
dat vond John helemaal niet leuk", opgei
„We hebben het uithoudingsvermogfe hij
van de fans heel lang op de proef fe kon
steld. Zo duurde het twee jaar voor „hjekein
torius" verscheen en „Big Thing" heh", zo
ook twee jaar op zich laten wachten. Bburge
wordt tijd dat we weer wat meer zelfd, naar
cipline krijgen en gewoon weer jaarlijneesti
een elpee afleveren. Maar met de en^ Vraa
me piek in het succes die wij meema^ liet
ten, dachten wij dat we alle tijd haddjh Daj
om eens rustig achterover geleund in e^oor
stoel van het succes te genieten. Dat gat gen-
echter niet. Daarvoor is de competitie,ek zc
deze business veel te hevig". geen
In bel
Spielberg
„Maar ondanks alles heb ik altijd
plezier gehad. In ons succesvolste ja|j
de tijd dat we „Seven And The T
Tiger" uitbrachten, voor mij een van I
slechtste Duranduran-elpees, onderri
men we een tournee waarmee we echt
alle uithoeken van de wereld zijn
weest. Het ene moment zaten we in 1
zuiden van Frankrijk om het volgenl
ogenblik door te brengen in Australié. r
plaats van een groep, voelden we ons
hoofdrolspelers uit een Steven-Spielbefj
film. Dat jaar heb ik meer in nachtclu|
doorgebracht dan aan de snaren
mijn basgitaar geplukt. Het was
heerlijke ervaring".
„Toch hadden we ook het gevoel dat
het allemaal hadden gezien. Er is ook i
ker een tijd geweest, dat er geen volgel
de Duranduran-elpee meer zou versch
nen. Dat het toch is gebeurd, hebben
aan Nick (Rhodes) te danken. Hij klopiwd i
op een dag aan mijn deur en zei: hènteh
wordt tijd voor een volgend album.
zei: dat weet ik niet. Ik woonde op
moment in New York, had net
soundtrack voor „9V? Weeks", een sof
single en het Power Station-album ac
ter de rug, een plaat waar ik toen ha
tevreden over was. Ik was er vast v/l**
overtuigd dat ik Duranduran niet mol. I
nodig had, dat ik met andere muzikai
ten kon samenwerken zoals Robert P3
mer and Toni Thompson. Bovendii
hadden we problemen met het manad A
ment en leek een nieuwe ondernemif-
met Duranduran een hopeloze zaa
Achteraf ben ik blij dat Nick heeft dod
gezet en dat Andy en Roger er niet
bij waren. Andy was zo vijandig g
stemd, die wilde echt niets meer
Duranduran weten. Zelfs al zou hij hé
veel geld hebben gekregen om te blijvepREi
denk ik dat de elpee er nooit was gekiet 0
men. De laatste maanden veroorzaak^ns
hij constant ruzie en was altijd maar aaecjrij
het argumenteren over een andere ricfvan
1 mal
anale
takel
inder
liiljof
ting voor de groep".
Rusland
'teert
„We kijken nu weer met frisse mod!
naar de toekomst. In het verleden hel
ben we heel goede dingen gedaan. Ik bi
doel de eerste twee elpees zijn fantast JL
sche popplaten, maar een nummer ar
„Planet Earth" is niet goed genoeg meei!™
We zijn als muzikanten gegroeid en n.._,
staan ons nieuwe uitdagingen te wacl J
ten. Het is heel onwaarschijnlijk dat w y"
twintig jaar bij elkaar zullen blij vei.
maar ik wil wel zo lang doorgaan im
het maken van muziek. Ik ben er ocPn
zeker van dat ik buiten de groep orPva
projecten zal aanpakken, zelfs een sokVnn
elpee zal maken. Misschien komt het ey
van als Simon weer een zeilrace onde'an c
neemt", zegt hij lachend, „maar voorh
pig hebben we beslotén om voor de vo
gende elpee-sessie ieder met vijf nunl
mers op de proppen te komen. Dat :J|
nooit eerder gebeurd. En we gaan nat
Rusland. Niet dat we daar geld kunnejENl
verdienen, want het is eerder een liefdij)
digheidsaangelegenheid, maar we zie>jm)
het als een werkvakantie. Ik wil datjn'c
graag eens rondkijken en die kans krijn(ja
ik nu door er te spelen. Het zal de groo,ntro
ste uitdaging zijn die we ooit hebben oivoni
dernomen, want niemand kent ons. 2^n(js
weten niets over de ruzie met And; gr'
maar kennen ook onze muziek niet, diihou
het is er op of er onder. Misschien ko^stu
ik wel terug met een heel nieuwe hoivan
ding, word ik communist. Nee, dat zyers
nooit gebeuren", zegt hij lachend. „Mat
naar die concerten kijk ik echt uit".
HANS PIËlnC
binnen de perken
Er wordt nog wel eens gedacht dat men
bij de eerste tekenen van de winter alle
hoop op zinvol tuinieren beter kan laten
varen en wachten op het voorjaar. Dat is
jammer, want ook in deze tijd is er ge
noeg te doen in de tuin. Het is meestal
niet zo dat de vorst vanaf november de
grond keihard maakt. Er blijven daarom
ook nu nog genoeg weken over waarin
allerlei werkzaamheden gedaan kunnen
worden.
Een karwei dat uitstekend ook in de
wintermaanden gedaan kan worden is
het snoeien. Een aantal heesters moet re
gelmatig op vorm en dichtheid gesnoeid
worden. Dit kan heel goed tot in januari
en februari. Als dat nodig is kunnen in
de komende maanden ook bodembedek
kers, kruipheesters en vaste planten wor
den gesnoeid of bijgepunt.
Als de vorst nog niet in de grond zit kan
er gespit worden. Dat omzetten van de
aarde is vooral goed als we te maken
hebben met een zware grondsoort. Klei
grond bijvoorbeeld wordt los doordat
het na het spitten goed kan doonriezen.
De wintermaanden zijn ook bij uitstek
geschikt om de bomen in de tuin te (la
ten) snoeien. Dat is een karwei dat het
nodige vakmanschap vraagt. Bent u er
niet echt bedreven in, laat het dan doen
door een erkende hovenier.
Een manier om de zomer te verlengen
en een aanleiding om tot diep in de win
ter met groen bezig te blijven, is het
bouwen van een serre of wintertuin. Tot
de jaren veertig werden veel huizen
voorzien van zo'n serre of erker. Een
uitbouw van voornamelijk glas. In de
winter deed zo'n uitbouw dienst als buf
fer tegen de koude in het woongedeelte
van het huis en in de mildere seizoenen
was het een plantenparadijs. Om planten
te laten overwinteren moest de tempera
tuur wel boven het vriespunt kunnen
worden gehouden. Dat was een duur.
grapje. En dat gold ook voor het onder
houd. Dus werden de serres van liever
lee afgeschaft.
Om allerlei redenen is de belangstelling
voor een echt plantendomein nu weer
groeiende. Daarbij hoeft niet alleen aan
vrijstaande hobbykasjes te worden ge
dacht. Veeleer is er behoefte aan extra
groenruimte dichtbij het huis. Het oude
idee van een serre kan met moderne ma
terialen in een eigentijdse vorm worden
uitgevoerd. Zowel in aluminium als
hout, zowel met glas als dubbele kunst
stofplaten.
Het klimaat in onze streken laat dikwijls
zeer te wensen over. Wie over een aan
bouw met veel glas beschikt, kan op elk
moment van zo'n binnentuintje genie
ten. Hooguit tussen november en febru
ari is het aan de koude kant maar wie
het er voor over heeft om daar met ver
warming wat aan te doen,' kan de bruik
baarheid nog aanzienlijk verhogen. In
elk geval is het wel belangrijk dat de
ruimte vorstvrij kan worden gehouden.
Voor veel cactussen, vetplanten en sub
tropische gewassen is dat voldoende. We
hebben het dan onder meer over de bou-
gainvillea, oleander, vingerplant, sinaas
appel, passiebloem, mirt, laurier en lam
pepoetser.
Ook het overwinteren van planten zoals
geraniums, fuchsia's, potmargriet en aga-
panthus zal prima verlopen. Daarvoor
hebben wij in onze moderne huizen en
voor deze planten perfect verwarmde
ruimtes. Ook in onverwarmde kamers
worden ze slap en miezerig en vaak ge
noeg zitten ze al snel onder de luis. On
der koele en lichte omstandigheden heb
ben ze daar allemaal geen last van.
Voor elke aanbouw aan het huis heeft u
een vergunning nodig. Dat geldt voor
een simpele tochtsluis, voor een muur
kas en zeker voor een fraaie, veelhoekige
serre-achtige aanbouw. Wie zo'n plan
tenparadijs aanschaft bij een vakman
mag op zijn minst rekenen op hulp bij
het aanvragen van de vergunning. Een
hobbykas-specialist hakt regelmatig met
dit bijltje en weet precies hoe zo'n aan
vraag en de daarbij behorende techni
sche tekeningen in zoveel-voud moeten
worden ingediend. Vraag vooraf ook ge
gevens over de tijd die de behandeling
van de aanvraag vergt. Soms gaan daar
weken (of maanden!) overheen.
Zorg er altijd voor dat er een bouwver
gunning is; zonder zo'n vergunning
loopt u de kans dat de zaak weer moet
worden afgebroken of in het gunstigste
geval herplaatst dient te worden.
Een rechthoekige muurkas van alumini
um is het eenvoudigste model. Het aflo
pende dak moet op goothoogte ten min
ste 180 centimeter hoog zijn. Anders
kunt u niet prettig binnenkomen of uit
de serre lopen. Als u er niet van houdt
dat de aluminium kozijnen op den duur
dof worden kunt u kiezen voor een
duurzame, bronskleurige coating van het
metaal. Ook wit gelakt aluminium be
hoort tot de mogelijkheden.
Bij een serre is er keus uit tal van prakti
sche accessoires: een goot om regenwater
op te vangen, een automatische raamo-
pener die de ramen opent om te luchten
als de temperatuur te hoog oploopt e[J-y
een werktafel met opbergruimte voor he
verspenen van de zaailingen en het ORpr]
bergen van potten en dergelijke.
Voordat u een dergelijke serre aanschalwiJ
of opdracht geeft om hem te laten boi} vl
wen is het maken van een wensenlijstj» he
zeer aan te bevelen. Vraag u eerst af wavar
u van een serre verwacht, schrijf dat a an£j
lemaal op, en beslis pas dan welk type (eice
welke uitvoering u neemt. Sommig en
mensen willen een serre bijvoorbeeld aaag
leen gebruiken om planten te laten oye£ ee
winteren en om in het vroege voorjaak 1
van zonnewarmte te kunnen genieteijg.
Zij hebben geen werktafel, sproei-insta vi'n,
latie of automatische raamopeners n4jmv
dig. )ve]
De serre, kas, of hoe we het ook mat
willen noemen, kan net zo duur uitva P'
len als we willen. Een standaardmodi ejas
van het type dat aan het huis gebouw zen
kan worden, kost in de eenvoudigst eerJ
versie ongeveer 2500 gulden. De bouilto.g
moet u dan wel zelf voor uw rekenin Jgn
nemen. twij
Maatwerk is mooier maar ook aanme ,nb^
kelijk duurder. Rekent u dan maar 0
het dubbele van de standaardprijs.
JAN VAN
kSotE
