Oegstgeest beleeft
eerste kerkeveiling
der
wet
Bewoners Zeeheldenbuurt missen faciliteiten
VOORUITLOPEND OP EEN GROOTSE
VIERING VAN WILLIBRORD 1250JAAR
JÈ'£ IV
1250 JAAR
ÈIDEN OMGEVING
£eidóeSou*cwit
DINSDAG 1 NOVEMBER 1988 PAGINA 11
U1S
v
r 20 a
nd flin
Roer
lam. I
;n brei
ornaat
dat da
probei
vlucht!
ïchtpa
door
itfk'
t de
oiden
ruit.
I geldt
iutorm
Het is geen uitzondering
dat verdachten die voor de
kantonrechter moeten ver
schijnen proberen om on
der een boete uit te komen.
Sterker nog: daarvoor ko
men zij juist naar de zit
ting. In de meeste gevallen
vertellen zij ter plaatse
waarom zij naar hun me
ning geen straf verdienen.
Er zijn ook verdachten die
al voor de zitting een brief
naar de rechter sturen. Dat
is wel zo handig, omdat hij
dan meer tijd heeft om zijn
oordeel te vormen. Zo de
gelijk als de rechtenstuden
te het gisterochtend aan
pakte, had rechter Rigters
het waarschijnlijk nog niet
eerder meegemaakt. Ter-
Wijl voor hem op tafel
slechts een paar velletjes
van het proces-verbaal la-
gèn, stapte het meisje met
dikke map vol ondui
delijke papieren ferm op
n viel hem af toen haar naam
werd afgeroepen. Aan haar
zou Rigters geen makkelij
ke klant hebben, dat was
de overige aanwezigen in
de zittingzaal onmiddellijk
duidelijk. De rechter las
voor uit het proces-verbaal:
haar bj-oer had met haar
vader in Nederland in een
vrachtwagen gereden zon
der dat hij daarvoor een
geldig rijbewijs had. En dat
V mocht niet. Of vond de stu-
L dente soms van wel? Na-
M tuurlijk vond zij dat niet.
jL Maar nu zij door haar broer
was gemachtigd om zijn
zaak te behandelen wilde
zij toch graag even van de
gelegenheid gebruik ma
ken om de rechter en fde
officier van justitie op en
kele belangrijke feiten te
wijzen. De broer was in
derdaad door de Neder
landse politie aangehouden,
niet in Nederland.
Dót was in Duitsland ge
beurd, vlak vóór het paal-
tjè dat de grens met Neder
land markeerde. En in
Duitsland heb je geen spe-
cióal rijbewijs nodig, dus
moest haar broer worden
ontslagen van rechtsver-
vdlgiHg
tsendi v*ét meisje lachte vriende
lijk maar niet minder over
tuigd van haar gelijk naar
de rechter en de officier:
hadden zij daarop wat te
zeggen? Zonder het ant
woord af te wachten ver-
olgde zij haar pleidooi.
Zoals het een ware advo-
betaamt, somde zij mi
nutenlang zonder enige ha
pering alle mogelijke argu
menten op waarom haar
broer geen straf verdiende.
rechter waardeerde
haar verhaal bijzonder.
„Een heel plezierig plei-
.dooi, uitstekend gedaan!",
plimenteerde hij. de
studente voor alle moeite
die zij had gedaan. „Maar
k weet niet of ik het hele
maal met u eens kan zijn".
Want, zo maakte Rigters
haar duidelijk, haar broer
had immers niet over de
juiste papieren beschikt.
Het meisje zag het allemaal
anders. Op het moment dat
"haar broer was aangehou
den, was hij juist bezig ge-
aanvullend diploma bij
zijn rijbewijs. Met dat di
ploma, dat hij inmiddels op
Zak had, mocht hij in
Duitsland wel degelijk een
rachtwagen besturen.
Het probleem school in een
heel andere hoek, zo bena
drukte zij. Namelijk in dat
kleine, onopvallende
grenspaaltje. Haar broer
wist heel goed dat hij in
Nederland niet achter het
mocht zitten. Van
daar dat hij vlak voor de
grens met Nederland het
stuur over zou geven aan
zijn vader. Dat gebeurde
wel vaker. Op het moment
dat hij al aan het remmen
i 100 meter voor
het paaltje, was de politie
echter ten tonele versche-
De rechter voelde precies
waar de studente naar-
wilde. „En nu verschil
len de politie en u van me
ning over de vraag of uw
broer en uw vader al voor
bij het paaltje, dus in Ne
derland, waren of niet".
„Precies", viel zij hem bij.
„Ik ben van mening van
niet. En als het al zo is ge
weest, dan was het een
vergissing".
Dat wilde de rechter graag
geloven. Nadat de officier
justitie de oorspronke
lijke boete al had verlaagd
van 250 naar 150 gulden,
verklaarde hij de broer wel
schuldig, maar legde hem
geen straf op. Hij had de
studente geen groter ple-
kunnen doen. Met een
glimlach van oor tot oor
pakte zij de stapel papier
de meegenomen wet
boeken op en liep de zaal
iT
loven-
bespa-
oment
etrek-
koel-
/olgen
Durcht
erlasf
tropi-
oesten
avond
ort zal
de fi-
et be-
Dais
wille
tandid
eschik
rg. A:
ijde vi
w op
ep Ve
uinigi
lUbsidi
ding
iet C
>elastii
milie
vervul
'word
mtelijl
uit.
PIETER EVELEIN
Op mijn órpwegen door stad en land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch oï schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen.. Ik bert bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10.
1989 is in Oegstgeest uitgeroe
pen tot Willibrordjaar. In
overleg met de christelijke
erfgenamen van de stoere ge
loofsverkondiger. Sint of geen
sint; maakt niks uit. Het is
dan 1250 jaar geleden dat,
naar gezegd wordt, de Ierse
monnik Willibrord met gezel
len (na bij Katwijk met een al
dan niet zeewaardige schuit,
maar van apostolische ijver
bezield en reeds gevormd
door de christelijke hoop op
de wederkomst van de Heer,
als een der eerste Holland-
vaarders aan land te zijn ge
komen) de parochie stichtte.
Zoals Oegstgeest al dan niet
terecht claimt. Lariekoek.
Men stelle het zich voor. Hij,
Willibrord dus, zei uiteraard
niet: „Dit wordt Oegstgeest en
m'n eerste kerk", maar hij
plantte in die woestenij met
wat niet al te ordentelijke be
woners, waarschijnlijk over
drachtelijk, het kruis van
Christus en trok al spoedig
het binnenland in waar meer
te beleven viel, na de Woda-
naanbidders geestelijk en mis
schien wel hardhandig een
hak te hebben gezet met z'n
Ierse koppigheid, terwijl an
dere medebroeders naar el
ders uitzwermden om het ko
mend Rijk Gods te verkondi
gen. Kerkelijk juridische
voorschriften waren er nog
niet bij.
Het is eigenlijk een verhaal
om koud van te worden, maar
je gaat er zo gemakkelijk om
heen. Het was destijds nog he
lemaal niet ecclesiastisch in
de duinen en op de woeste
gronden met die harde Ger
manen, Friezen z^lfs, maar de
door Christus' leer geraakte
gezondenen uit het groene
Eire waar de voedingsbo
dem voor de nieuwe religiosi
teit nog veel beter was dan in
het H.Land verkondigden
een omwenteling, waarbij, he
melen en aarde geschokt zou
den worden. Daar moest je je
op voorbereiden. Misschien
was de God der Liefde er al
wel bij, maar hoofdzaak was
dat men bedacht moest zijn" op
het ergste en definitieve: het
einde der tijden. En dan
moest je binnen zien te zijn.
Er is natuurlijk nogal wat le
gendevorming omheen gewe
ven, want ook de soep van
een gelovig volk wordt niet zo
heet gegeten als ze wordt op
gediend. „Ze zeggen" zo veel.
Ze zeggen bijvoorbeeld ook,
dat Willibrord (wiens Kelti
sche naam anders klonk), na
dat hij op 7 november 1250
jaar geleden in Echternach,
cestgeest
19 8 9
Dit motief zal alles sieren wat
maar met het Willibrordjaar in
Oegstgeest te maken heeft.
Zelfs de toren van de paro
chiekerk zal ermee uitgedost
worden.
na ook nog bisschop van
Utrecht te zijn geweest, in een
doordringende geur van hei
ligheid was gestorven, op de
een of andere mystieke wijze
naar Oegstgeest terugkeerde
om er „het" kerkje in te wij
den. Wij mogen vertrouwen,
dat hijzelf ons in het hierna
maals er het fijne van zal la
ten weten. Voorlopig doen
we, samen met de parochia
nen van 70 andere St.Willi-
brordkerken in ons land, of
onze neus bloedt en we gun
nen de Oegstgeestenaren,
quasi vereend in de oecumene
en gesteund door de gemeen
telijke overheid die in wat
promotie ook wel brood ziet,
graag hun Willibrordus 1250
jaar.
Vignet
Maar dat er heel wat gaat ge
beuren na de start van het
Willibrordjaar op 1 januari is
wel zeker. Er zal gelegenheid
genoeg zijn om daar later op
terug te komen. Een vignet is
al ontworpen en een afbeel
ding daarvan op een ettelijke
meters lang doek aan de
kerktoren bevestigd worden
zodat iedere voorbijganger
De Willibrorduskerk in Oegstgeest.
kan weten dat er iets bijzon
ders aan de hand is. Verder
gaat het ritselen van de acti
viteiten die allemaal wijzen
op 1250 jaar Willibrord Oegst
geest. Dat gaat natuurlijk wel
flink wat geld kosten, maar
ook daar is rekening mee ge
houden. Een kerkeveiling, de
eerste kerkeveiling in Oegst
geest in 1250 jaar, wordt op
poten gezet om in de behoef
ten te kunnen voorzien. Ik
sprak erover met de voorzit
ter van de feestcommissie,
Kees Fles.
Kees Fles (36) werd benaderd
om mede aan de kerkeveiling
gestalte te geven. Waarom he
lemaal Kees Fles? Hij zou 't
niet precies weten. „Misschien
omdat ik in Oegstgeest be
kend ben als een tamelijk ac
tieve figuur, een bezige bij en
thuis in het organiseren". In
elk geval heeft de voorzitter
van de feestcommissie bezig
heden die heel wat voeten in
de aarde hebben. Ook zal hij
met z'n kunde en vaardighe
den moeten voorkomen dat
de veilig niet voortijdig op de
fles gaat. Hij bladerde in veel
documentatiemateriaal en
vertelde er het zijne van.
„We willen veel gaan doen in
1989, maar het moet ook op te
brengen zijn. Onderling heb
ben we veel contacten, ook
met de gemeente, maar er
moet heel wat bekostigd wor
den: de organisatie van het
hele jubileumjaar, de goede
ren die je daar voor nodig
hebt, het gebruiken van de
diensten van derden. Daar
kan je niet omheen, dat heb je
nodig, ook al zou je 't allemaal
alleen willen doen. Maar dat
gaat nu eenmaal niet", zo was
Kees Fles ook al bekend.
Vandaar die eerste kerkevei
ling in Oegstgeest, op dinsdag
15 november in het voormali
ge Camphuys naast de kerk,
tegenwoordig La France ge
heten. Op maandagavond 14
november is het „kijkdag",
van 20.00 tot ca.22.00 uur. Op
de opbrengst van die veiling
moet het Willibrordjaar kun
nen draaien.
Kees Fles stak zijn licht op bij
andere kerkeveilingen in de
omtrek: Katwijk, Noordwij-
kerhout en natuurlijk ook in
Zoeterwoude, waar jaarlijks
een grandioze veiling op touw
wordt gezet om de missiona
rissen, stammend uit dit dorp.
een pittig steuntje in de rug te
bezorgen. Daar was meneer
Paardekooper, een routinier
op kerkeveilinggebied, die te
gen Kees zei: „M'n beste Fles,
een kist appelen, zeg maar 'n
krat, brengt wel 1100 gulden
op; tenminste bij ons wel!
Maar dit is nu eenmaal Zoe
terwoude"
Kees Fles en de zijnen staken
van wal, toegelachen door ge
meentelijke instanties, met
medewerking van de Oegst-
geestse winkeliers en particu
lieren die inmiddels gratis da-
tis goederen hebben aangebo
den om te veilen. Dat varieert
van bloembollenpakketten,
handnaaimachines tot schilde
rijen, tekeningen en aquarel
len, onder andere van beken
de plaatselijke kunstenaars en
kunstenaressen. Wijnen ook;
van belang in verband met de
komende feestdagen. En dan
de kazen en worsten en stuk
ken waar Fles niet direct op
kon komen, want het is te
veel om op te noemen. „We
hebben nu ongeveer 500 arti
kelen en dat is ruim voldoen
de, vinden wij tenminste.
Huis aan huis wordt een pros
pectus bezorgd om een volle
FOTO: HENK VAN DEN ENDE
zaal te trekken; wervende
posters komen bij de winke
liers te hangen".
En een loterij
Alles gaat zich op 15 novem
ber a.s. voltrekken onder be
voegd toezicht van notaris
mr.E.K.M.I.Kroeks, kantoor
houdend in Oegstgeest. Het
betere veilingwerk wordt ge
leverd door het erkende en
gerenommeerde duo afslagers
Van Dijk en Kuipers uit Lisse
die al eerder gedegen werk op
kerkeveilingen leverden. Bij
het passeren van iedere 1000
gulden aangegeven door
een bel of gongslag krijgt
de koper een „aardigheidje"
bij het geveilde stuk waarmee
die 1000 gulden overschreden
wordt. Stel: je koopt een
koektrommel (ik noem nu
maar wat, het kan ook een
tiendelig servies zijn) voor
1065 gulden. Dan wordt daar
luide kond van gedaan en de
gelukkige gaat naar huis met
een lege portemonnee, maar
wel in het bezit van het ver
worvene plus een „verras
sing". Kees Fles heeft het nog
niet eerder bij de hand gehad,
maar hij verwacht er veel
van. Fles pleegde in mijn bij
zijn een telefoontje met een
executief commissielid en
vertelde me daarna ex cathe
dra en tussen de ingekomen
veilingstukken: „Unaniem is
thans besloten ook een loterij
aan deze eerste kerkeveiling
te verbinden!". Dat wil zeg
gen: na de veiling. Iedere ko
per van een artikel krijgt een
bonnetje; het duplicaat gaat in
een doos of ton en later op de
avond graait notaris Kroeks
hoogstpersoonlijk en triom
fantelijk er een winnend lotje
uit. „Zo gaat dat", is Kees Fles
wel duidelijk geworden uit de
broodnodige voorlichtende in
formatie. Hij was beslist al on
der de indruk van het voor
uitzicht: „Er zijn leuke en
zelfs grote prijzen aan ver
bonden. Je kunt nu wel zeg
gen: daar gaat je winst, maar
hei hoort er nu een keer bij".
Zo'n veiling moet attractief
blijven, ook al gaan de be
geesterde kopers er financieel
op achteruit. Maar het ideaal
van veel enthousiaste mensen
is afgetekend tegen de achter
grond van een Oegstgeests ju
bileumjaar, waar de sprokke
lende veiling op afgestemd is.
Men zal kopen en betalen met
een ruim, warmkloppend
hart, en met een glimlach. Al
les reikend tot heil en zegen
van de gemeenschap en ter
nagedachtenis van St. Willi
brord in zijn gedenkwaardig
jaar 1989, 1250 jaar na z'n ver
scheiden. En of hij nu als wij
dend bisschoppelijk spook een
keertje terug is geweest, dat
doet er niet toe. Via de hemel
poort is het een komen en
gaan van allerlei verschijnin
gen. Dat is mensen eigen.
Oegstgeest, verenigd rond het
Groene Kerkje als eerbied
waardige Moeder van alle
Oegstgeestse kerken, is noch
tans trots op zo'n patroon die
de apostel van de Lage Lan
den is geworden. Brord, belij
der, van vóór de scheiding
der geesten, en in Utrecht
vóór de Dom kaarsrecht te
paard zittend met een speel
goedkerkje in z'n offerende
hand, wordt in ere gehouden
en alle denominaties zingen
zijn lof in uiteenlopende me
lodieën. U zult er ongetwijfeld
meer van hóren. En, om de
obligate taal der huis-aan-
huisbladen te hanteren: wij
wensen Oegstgeest veel ge
noegen en succes bij het ver
volg van de actie. Moge, in
elk geval, straks de kassa vele
malen rinkelen bij de eerste
kerkeveiling rond Willibrord
1250 jaar.
LEIDEN De actieve bewo
ners van de tachtig jaar oude
Zeeheldenbuurt zullen de af
gelopen vijf jaar meer dan
Binair
p ME KLEIDE
Leiden is vrijwel volge
bouwd. Sinds de eerste
bewoners zich rond 300
voor Christus op Leids
grondgebied vestigden,
heeft de stad zich lang
zaam maar zeker uitge
breid. Met name de
laatste honderd jaar
was de groei buiten de
singels explosief. Met
het uitdijen van de stad
en het toenemen van
het aantal inwoners,
ontstonden ook de wij
ken. De woonbuurten
met hun eigen voorzie
ningen als kerken,
scholen en winkels.
Elk met zijn typisch ei
gen sfeer die wordt be
paald door de aard en
hoeveelheid bewoners
en gebruikers, bebou
wing, verkeer en groen.
Meer dan vijftig leefge
meenschappen telt Lei
den op dit moment. Uit
wijken brengt die Leid-
se wijken in kaart en
laat zien hoe de mensen
er leven: aan rustige la
nen waar je de vogels
kunt horen fluiten,
maar ook in straten
met torenflats, waar
plantsoentjes dreigen
te worden bebouwd.
als De Ruy-
ter, Kortenaer, Tasman en
Heemskerk gedacht hebben.
De bewoners van de wijk, die
omsloten wordt door de Zijl
singel, de Oude Rijn, het Rijn-
Schiekanaal en de Nieuwe
Rijn hebben zich de laatste ja
ren namelijk ontpopt als een
strijdbare en vasthoudende
belangengroep om hun wijk
leefbaarder en meer 'up to
date' te maken. De 'slag' in de
Zeeheldenbuurt, een wijk ge
vormd door huizen en bedrij
ven, levert stukje bij beetje
resultaat op.
Die strijdbaarheid kwam in
1983 naar boven met de stads
vernieuwingsplannen van de
gemeente. Het was toen hoog
tijd ook, dat er weer eens'wat
aan de wijk gedaan werd,
want sinds de economische
crisis van de jaren dertig
heerste er wat de huizen be
treft 'bouwrust'. „De wijk is
indertijd gebouwd voor het
blauwe boordenvolk-, maar ei
genlijk nooit helemaal afge
bouwd", legt Frank ter Beek
van de Stichting Wijkvereni-
ging Zeeheldenbuurt uit.
„Door de crisis stagneerde de
bouw, om daarna nooit meer
opgestart te worden. Wij heb
ben, toen de stadsvernieu
wingsplannen er kwamen, de
wijkvereniging nieuw leven
ingeblazen om een stem te
hebben en om slepende knel
punten onder de aandacht te
brengen".
Die knelpunten waren er ge
noeg, al legt Ter Beek er de
nadruk op dat het leven tus
sen de Zeehelden geen be
staan van louter kommer,
kwel en ellende is. „Maar het
was wel heel duidelijk dat er
bij de uitvoering van de stads
vernieuwingsplannen een
scheiding moest komen tussen
de bedrijven van De Waard
Verdwaald
„Dat leverde natuurlijk de
nodige problemen op, want er
hadden zich in de loop van de
jaren bedrijven gevestigd vlak
bij woningen en die bedrijven
lieten zich niet zo maar ver
plaatsen. Het resultaat van de
'scheidingspogingen' is niet
slecht. Er is een bufferzone
gemaakt met daarin groen
stroken, het wijkpark en
ruimte voor het te realiseren
muziekverzamelgebouw. Het
zware bedrijfsverkeer kreeg
een eigen toegang tot het be
drijvengebied en hoeft niet
meer door de woonstraten.
Een verbetering, al worden
de bewoners soms opgeschrikt
door een 'verdwaalde' vracht
wagen. „De chauffeur heeft
dan blijkbaar op een oude
kaart de weg gezocht en dat
betekent steevast de nodige
problemen. In de smalle stra
ten loopt de ongelukkige
chaufffeur namelijk muur
vast, want met zo'n grote auto
kom je bij ons de bocht niet
door. In elk geval niet zonder
over het trottoir te moeten of
paaltjes te raken". Bij die
overlast blijft het over het al
gemeen. Het resultaat is dat
de wijk probleemloos als een
rustige wijk omschreven kan
worden, te meer omdat de be
drijven die verantwoordelijk
zijn voor de meeste herrie en
stank zo ver mogelijk van de
huizen af zitten.
Het gevoel van rust wordt
versterkt door het ontbreken
van hoogbouw. De huisjes,
vele zijn pas gerenoveerd en
herkenbaar aan de typische
dubbelbeglaasde vensters,
hebben slechts twee lagen: de
begane grond en de onder het
schuine dak gevangen zitten
de eerste verdieping. Ook in
de breedte en de diepte zijn
de langs smalle straatjes gesi
tueerde woningen niet al te
ruim uitgevallen. „De huizen
hebben op de begane grond
twee kamers ensuite, van elk
ongeveer twee bij drie meter
op de bovenverdieping
Lading
Tussen een van die blokken
met huisjes bevindt zich de
speeltuin. Een benaming die
de lading niet dekt. Op het
terrein, dat wordt bereikt via
een poort met een vrolijk be
schilderd hek, bevinden zich
namelijk naast de speeltuigen
het gebouw van de speeltuin
vereniging en de semiperma-
nente peuterspeelzaal. Daar
ook tekent zich het huisves
tingsprobleem van de buurt
vereniging af. De Stichting
die de belangen van de bewo
ners behartigt en zich inzet
voor activiteiten in de wijk
beschikt niet over een goed
onderkomen. Het gebouw van
de speeltuinvereniging zou
soelaas kunnen bieden, maar
de vereniging wilde in het
verleden geen terrein prijs ge
ven. Het gebouw van de peu
terspeelzaal, waarover de
wijkstichting wel kan be
schikken, biedt te weinig
ruimte voor de buurtactivitei-
ten.
Die speelzaal is een van de
zwaar bevochten faciliteiten
van de stichting. „We zaten in
een spiraal", licht de bevlogen
bewoner van de Heemskerk-
straat toe. „Het recht op een
kleuterleidster stond al jaren
buiten kijf. We hadden echter
geen onderkomen en een der
gelijke voorziening lag op dat
moment ook niet in het ver
schiet. Daardoor werd het
aanstellen van die peuterleid
ster steeds weer uitgesteld".
De stichting besloot het stre
ven naar een eigen onderko
men te laten rusten en alles te
zetten op de met veel minder
geld te realiseren speelzaal.
Het resultaat kwam er in de
vorm van het semipermanen-
te gebouw op het terrein van
de speeltuinvereniging.
Het lange tijd ontbreken van
een voorziening voor de peu
ters en het nog afwezig zijn
van een wijkgebouw voor de
Stichting Wijkcomité Zeehel
denbuurt staat niet op zich
zelf. „De wijk heeft eigenlijk
nooit veel voorzieningen ge
had. Er is geen gezondheids
centrum en zelfs geen posta
gentschap", somt Ter Beek op,
„Eigenlijk is de wijk nooit
verder gekomen dan wat klei
ne levensmiddelenwinkels.
Met name voor de vele oude
re bewoners levert dat proble-
t je r
r al-
i op,
les de stad i
Lot
Er wonen vooral ouderen in
de Zeeheldenbuurt. „Er treedt
wel veijonging op. Waar be
jaarden vertrekken, komen
vaak jonge gezinnen". Voor
hen is de peuterspeelplaats
een uitkomst. De wat oudere
jeugd wordt echter nogal aan
zijn lot overgelaten. „Tot voor
kort had de wijk hen hele
maal niets te bieden", weet
Ter Beek. „Nu is dat bijna
niets. De wijkwerkster is
sinds kort met een heel klein
groepje actief, maar de schaal
moet noodgedwongen heel
erg beperkt blijven'Het on
derkomen dat ontbreekt
speelt ook hierbij een grote
rol. „Dat is de bottle-neck",
meent ter Beek. De wij
kwerkster opereert vanuit het
keukentje van de peuterspeel
zaal. „Daar probeert ze ook
wat activiteiten met de jonge
ren te ontwikkelen, maar de
ruimte is er veel te beperkt".
Toch is er wel hoop dat het,
net als met de scheiding van
de bedrijven en de huizen,
binnenkort allemaal goed zal
komen met de langverbeide
buurtfaciliteit. Ter Beek wil
er gaarne zijn verhaal mee
besluiten, omdat het een te
ken is dat er heus wel wat be
reikt wordt maar dat veran
deringen en vorderingen
slecht langzaam plaatsvinden.
„De school aan de Ooster
straat wordt afgebroken. Het
is de bedoeling een wijkvoor-
ziening bij de nieuwbouw te
realiseren. Er is niet veel
geld, maar we proberen er
toch een acceptabele accom
modatie uit te slepen".
ERIK HUISMAN
