Miniscule wesp redt miljoenen
Afrikanen van zekere hongerdood
Opstand zaait tweedracht bij verkiezingen Israe
PLO ERKENT ISRAEL ALS ONAFHANKELIJKE STAAT 'c
WOLLUIS - PLAAG WORDT BIOLOGISCH BESTREDEN
Thatcher viert op congres
triomf over terrorisme
BUITENLAND
£eidóe@owuvnt
DINSDAG 11 OKTOBER 1988 PAG|
LEIDEN Op de vier
kante millimeter speelt
zich in een Leids laborato
rium een gevecht af dat
bepalend is voor toekomst
van meer dan tweehon
derd miljoen Afrikaanse
burgers. Een sluipwespje,
niet groter dan een spel-
deknop, benadert een
even kleine luis, die zich
genoeglijk op een cassave-
blad heeft genesteld. Met
zijn antennes trommelt de
wespe-moeder op de bast
van het luisje, dat geïrri
teerd zijn achterlijfje op
tilt. Maar de wesp laat
zich door dat afwerende
gebaar niet afschrikken.
Met een felle steekbewe-
ging duwt zij even later
haar legboor in de luis.
Met die dramatische handeling
begint het leven van een nieu
we parasitaire wesp en komt
uiteindelijk een eind aan het
leven van die kleine luis, die
van binnenuit door de wespe
larve wordt opgegeten. Daar
mee is de cyclus van dood en
geboorte weer rond en wordt
het Afrikaanse continent uit
zicht geboden op een nieuwe
toekomst.
Het miniscule experiment dat
gisteren in de Leidse universi
teit werd uitgevoerd, is het
uitvloeisel van het grootste
biologische bestrijd ingsproject
dat ooit in de wereld op poten
is gezet. Een project dat de te
loorgang van de voornaamste
voedselbron in drie kwart van
Afrika cassave moet
zien te voorkomen zonder dat
daar bestrijdingsmiddelen aan
te pas komen.
Phenococcus
In maart 1973 werd de wolluis,
in wetenschapstermen aange
duid als Phenococcus maniho-
ti, voor het eerst aangetroffen
op een cassaveplant in Congo.
De luis verspreidde zich in een
razend tempo over het conti
nent, een spoor van verwoes
ting achterlatend. In de gebie
den waar de luis zich vestigde
liep de oogst aan cassaveknol-
len met meer dan tachtig pro
cent terug.
De wetenschappers stonden
voor een raadsel. Waar kwam
deze luis vandaan, hoe kon hij
resistent zijn voor de gifstoffen
die de cassaveplant zélf aan
maakt, en waarom kon de luis
zichzelf kennelijk ongehin
derd voortplanten?
„Het probleem van de cassave-
wolluis is het zoveelste voor
beeld van een door de mens
zélf veroorzaakte milieu
ramp", vertelt dr. J. van Al
phen, promotor bij het proef
schrift van de Nigeriaanse bio
loog W. Hammond over het
„wolluisproject". Hij vervolgt:
„De cassaveplant is in de ze
ventiende eeuw door de Por
tugezen in Afrika geïntrodu
ceerd omdat hij in Zuid-Ame-
rika zo succesvol was. Ook in
Afrika sloeg de cassave goed
aan, tot in de jaren zeventig
met verse Zuidamerikaanse
stekken een aantal wolluizen
in Afrika terecht moet zijn ge
komen. De wolluis, in Zuid-
Amerika zélf zeer schaars, had
in Afrika geen natuurlijke vij
and en kon zich ongehinderd
vermeerderen".
Zoektocht
In 1979 ging het „Africa-wide
Biological Control Project"
van het Internationale Insti
tuut voor Tropische Agricul
tuur" van start met een zoek
tocht in Zuid-Amerika naar
broedplaatsen van de cassave-
wolluis. Daar zou ook de na
tuurlijke vijand van de wolluis
gevonden moeten worden, zo
Een sluipwesp, vastberaden onderweg naar een wolluis die
zich behaaglijk op het cassaveblad heeft genesteld. Even la
ter zal in de luis een eitje gelegd worden, waarmee de cirkel
van dood en geboorte weer rond I
redeneerden de specialisten
van het instituut.
Het duurde niet minder dan
twee jaar voor de eerste wol
luizen getraceerd werden en
dat gebeurde dan ook nog bij
toeval. Eén van de onderzoe
kers, afkomstig uit Venezula,
„vond" de wolluis na een be
zoek aan het ouderlijk huis in
een cassaveplant vlakbij de
achtertuin. Het duurde niet
lang voor de eerste potentiële
natuurlijke vijanden via Enge
land naar Afrika konden
worden gestuurd, waaronder
een lieveheersbeestje, dat de
wolluizen placht te verorberen
en de sluipwesp met de nobele
naam: „Epidioncarsis Jopezi".
Er was haast geboden, want
inmiddels waren tienduizen
den boeren in Afrika brode
loos gemaakt door de vraat
zucht van de wolluis. De wol
luis bestrijden met chemische
middelen was onmogelijk, al
dus dr. Van Alphen. „Cassave
wordt vooral geteeld door
kleine boeren, die verspreid in
het oerwoud leven. Deze men
sen hebben geen geld voor in
secticiden en bovendien zou je
elke week moeten sproeien om
de luis te bestrijden, met alle
gevolgen van dien. Daarente
gen is de introduktie van een
natuurlijke vijand eenmalig en
vrijwel gratis, zoekt deze vij
and de wolluis zélf op en heeft
het geen schadelijke bij-effec
ten".
Specialist
De E. Lopezi die uit Zuidame-
rika was meegebracht bleek
een specialist bij-uitstek in het
bestrijden van de wolluis. De
Lopezi-wesp ruikt op meters
afstand welke cassave-plant
besmet is en welke niet. Een
maal neergestreken op de
plant weet hij vervolgens feil
loos de luizen te vinden. Dui
zenden eitjes worden in even-
vele luisjes „ingespoten". Een
nieuwe generatie wespen
vliegt vervolgens uit, op zoek
naar andere luize-prooitjes.
Het resultaat van de eerste ex
perimenten in Afrika was ver
bluffend. De parasiet wist zich
in drie jaar tijd vanuit drie los
plaatsen uit te breiden over
een gebied van 200.000 vier
kante kilometer. Het aantal
luizen per Cassave-stengel liep
in de proefgebieden binnen
een jaar terug van honderd
naar twintig. Waar het lieve
heersbeestje in de regentijd
Dr. Hammond
verzamelt in
het veld geïn
fecteerde cas-
save-bladeren
om het effect
van de parasiet
te meten.
FOTO: PR
kapot ging, bleek de wesp
goed te kunnen overleven.
Het Instituut voor Agricultuur
besloot, gesterkt door dit suc
ces, de zaken groots aan te
pakken. Inmiddels, zo be
schrijft Hammond in zijn
proefschrift, is de E. Lopezi op
130 plaatsen in vijftien ver
schillende landen losgelaten.
Over enkele jaren kan de wol-
luis-plaag op het gehele Afri
kaanse continent de kop zijn
ingedrukt.
Geen gevaar
Volgens de Leidse weten
schappers, die het project met
laboratoriumonderzoek onder
steunen, is er geen enkel ge
vaar dat de import van de
wesp nieuwe milieurampen
veroorzaakt in Afrika. Van
Alphen: „De wesp is zo gespe
cialiseerd op de wolluis, dat hij
zonder wolluizen zich absoluut
niet kan voortplanten. In
Zuid-Amerika, waar beide
soorten voorkomt, zie je dan
ook dat zowel de wesp als de
wolluis erg zeldzaam zijn".
Het heeft de heren van het
agricultuur-instituut evenwel
de nodige moeite gekost de lo
cale autoriteiten te overtuigen
van het nut van de sluipwesp.
De redenatie van veel Afri
kaanse landbouwministers
was, dat het invoeren van
nieuwe insecten alleen maar
nieuwe ellende kon veroorza
ken. Bovendien gaven nogal
wat jonge nationalistische na
ties blijk van een diepe weer
zin tegen de import van deze
„imperialistische insecten".
Van Alphen: „Eén landbouw
minister zei: we hebben hier
prachtige zwarte insecten. En
u komt me vertellen dat deze
Zuidamerikaanse wesp supe
rieur is?".
Deze reacties laten zich vol
gens Van Alphen gemakkelijk
verklaren, gezien de vele
geïmporteerde plagen waar
Afrika in het verleden mee te
maken heeft gekregen. De ca
tastrofale introduktie van de
Victoriabaars in het Victoria-
meer (bedoeld om het voedsel
pakket aan te vullen met ei
witrijke vis) is daar een recent
voorbeeld van. Binnen enkele
jaren wemelde het in het meer
van de baars waardoor vele
plaatselijke vissoorten uitstier
ven.
Moeilijker uit te leggen is de
weerstand bij WestersfW
om met geld voor hefle:
over de brug te kom|n
Alphen: „Hoewel va
geïnvesteerde dollar 14
terugkomt aan extra i..
opbrengsten, was het Ij
moeilijk donorlanden U
tuigen van het nut
project. Het bezwaar f
vrant genoeg, dat wi;
Westen op geen enkele,
zouden profiteren vi
aanpak. Ga je de wolr j
chemische middelen tf'j
genereer je een flinke
stroom. Maar de sl
vermenigvuldigt zichzT^
is geen patent op aan 7
gen »ro
Niettemin zijn Nederlj
lië, Groot-Brittannië
seriand, om een paar lp
noemen, wel bereid 'B.
het project financieel t J
steunen. „Want wat
voor de Afrikaanse e_
moet toch uiteindef
goed zijn voor ons", al
Alphen. Het zal de w'
de sluipwesp in elk j
zorg zijn. Regen oÓ
schijn: zij hebben el
CONSERVATIEVEN VERGADEREN
WEER IN BRIGHTON
(Van onze correspondent
Roger Simons)
BRIGHTON De Britse
premier Thatcher is niet
bang voor het Ierse Repu
blikeinse Leger, de IRA.
Dat zou de symbolische
boodschap kunnen zijn
van het vandaag begon
nen jaarlijkse congres van
de Britse Conservatieve
partij in de badplaats
Brighton. In 1984 ontsnap
te de Britse eerste-minis-
ter aan de dood, toen in
haar hotel in Brighton een
IRA-bom ontplofte.
Na vier jaar is zij terug in de
badplaats en logeert opnieuw
in het Grand Hotel. Militairen
in burger van het controver
siële SAS-regiment en zo'n
tweeduizend politiemensen in
uniform zijn ingezet om de
Britse premier te beschermen.
De herinneringen aan die ok
tobernacht in 1984 zijn door de
recente, niets-ontziende golf
van IRA-aanslagen immers
weer sterk op de voorgrond
getreden.
In het Grand Hotel ontplofte
midden in de nacht een bom.
Vijf mensen verloren het le
ven. Partijvoorzitter Norman
Tebbit raakte zwwaar gewond,
maar herstelde. Zijn vrouw is
invalide geworden. Premier
Thatcher en haar echtgenoot
Denis bleven als door een
wonder gespaard. Het hotel
werd ernstig beschadigd, maar
is nu helemaal gerenoveerd en
üitgebreid.
Voorbereiding
Aan het congres is twee jaar
voorbereiding voorafgegaan.
De politie en het leger hebben
niets aan het toeval overgela
ten. Hun veiligheidsoperatie
draagt de codenaam Operation
Radcot. Met tv-camera's
worden 23 strategische plek
ken van de badplaats onafge
broken in de gaten houden. De
afgelopen weken zijn alle rio
len, luchtkokers, brievenbus
sen en straatputten gecontro
leerd en verzegeld. Vliegtui
gen die Brighton passeren
moeten minstens zes kilometer
hoogte houden blijven. Het
SAS-regiment houdt zich dag
en nacht gereed om eventuele
aanvallen af te slaan, zelfs
wanneer die vanuit zee zouden
komen. Een Britse mijnenve
ger ligt daar dag en nacht op
de loer. Helikopters patrouille
ren boven de stad.
In de congreszaal en de hotels
van Brighton waarin de Con
servatieve afgevaardigden
verblijven, mag men slechts
binnen op vertoon van een
speciaal pasje. De identiteit
van alle hotelgasten van de
laatste drie maanden in het
Grand Hotel is extra gecontro
leerd. In 1984 zaten de IRA-
explosieven verborgen achter
een dun paneel in een van de
badkamers. Een IRA-activist
had ze daar enkele weken van
tevoren geplaatst.
Doden
Toch wordt een nieuwe aan
slag nog steeds mogelijk ge
acht. De IRA heeft gezworen
Thatcher te doden. Haar te
rugkeer naar Brighton is voor
vele IRA-activisten een prik
kel om zich te wreken op de
Conservatieve leidster, die
door hen verantwoordelijk
wordt gehouden voor de uit
slag van de recente hoorzitting
op Gibralter, waar SAS-solda-
ten werden vrijgesproken van
moord op drie leden van het
verboden Iers-Republikeinse
leger.
Veel inwoners van Brighton
vinden de grote drukte in hun
woonplaats zo vervelend, dat
zij de hele week elders door
brengen. Tot vrijdagavond
mag je in Brighton zonder het
speciale pasje van de Conser
vatieven zelfs niet meer op de
boulevard komen.
Bij al die aandacht voor de
veiligheid dreigt bijna te
worden vergeten, dat in
Brighton een partijcongres
wordt gehouden. Aan de jaar
lijkse bijeenkomst, hoogtepunt
van het seizoen van Britse po
litieke congressen, wordt deel
genomen door zo'n vijfduizend
afgevaardigden. Veel hoeven
ze overigens ook niet te pra
ten. De slogan van het congres
luidt: „Groot-Brittannië wordt
in de iaren negentig door ons
geleid'
TEL AVIV Moshe, de
groenteman, was tevreden.
Hij was erin geslaagd niet al
leen vier kartonnen petjes
van zijn geliefde Likoed-partij
te bemachtigen, maar ook een
plastic nationaal vlaggetje.
Trots op zijn bezit kreeg zijn
stem een wat schorre bij
klank, toen Jitschak Shamir,
premier van Israel en leider
van de Nationalistische Li
koed-partij het podium be
trad. „Alleen de Likoed kan
ons redden", riep hij de met
vlaggen en bloemen omringde
leider toe.
Wat Moshe betreft, kon Sha
mir er verder wel het zwijgen
toe doen. Als op 1 november
de algemene verkiezingen
worden gehouden, is zijn stem
verzekerd. De slogan „vrede
en veiligheid" sloeg bij het in
het Herzlya, vlak bij Tel
Aviv, samengestroomde pu
bliek goed aan. „Als God be
waar ons Simon Peres (leider
van de Socialistische Arbei
derspartij) aan de macht
komt zo schalde het
door de luidsprekers,
dan dringt hij ons terug
naar de grenzen van 1967.
Dan zullen de raketten ook
hier vallen". „Nee, nee, nee",
riep het publiek. De Likoed-
leider hief de armen op en
riep: „Wij zullen iedere druk
weerstaan. Het volk wil geen
afstand doen van de gebieden
die ons leger in 1967 verover
de. Wij willen veiligheid".
Veiligheid is voor de Israeli's,
gekweld door de herinnering
aan vijf oorlogen in. minder
dan 40 jaar, heilig. Vanwege
diezelfde veiligheid, zo heeft
Israel de afgelopen 20 jaar
zichzelf en de wereld uitge
legd, konden de tijdens de
Zesdaagse oorlog in 1967 vero
verde gebieden niet konden
worden teruggegeven. Maar
de bijna een jaar geleden uit
gebroken Palestijnse opstand,
de Intifada, riep nieuwe vra
gen op.
Kan Israel tot in lengte der
dagen de één miljoen Palestij-
nen op de Westelijke Jor-
daanoever en de 600.000 voor
namelijk Palestijnse vluchte
lingen in de Gazastrook onder
militaire controle houden? Is
het strategisch belang van
deze gebieden werkelijk zo
groot, dat Israels jonge solda
ten politiepatrouilles moeten
lopen in de Casbah van Na
bloes of in de vluchtelingen
kampen in de Gazastrook?
Deze vragen zijn het centrale
thema geworden, waarop de
Israëlische kiezers over enke
le weken hun antwoord
moeten geven.
De Likoed wil zoals deze
week ook aan Moshe de
groenteman in Herzlya werd
duidelijk gemaakt de be
zette gebieden vasthouden en
de Palestijnse opstand met
nog meer geweld de kop in
drukken. De Arbeiderspartij
vroeger alleen maar vaag
pratend over de mogelijkheid
van een territoriaal compro-
FOTO: AP
mis terwille van een vredes-
oplossing zet de kiezers
ditmaal een duidelijk plan
voor, dat militaire ontruiming
van de bezette gebieden in
houdt.
Het zogenaamde „Generaals-
plan" werd deze week via
verkiezings-uitzendingen aan
het publiek gepresenteerd.
Elektronische waarschu
wingssystemen en demilitari-
satie van de Westelijke Jor-
daanoever geven Israel even
veel veiligheid als een blij
vende bezetting, was de bood
schap. Een ex-generaal met
een heroisch militair verleden
zei: „Wij kunnen de toekomst
van ons land alleen maar ga
randeren, wanneer we onze
militaire successen omzetten
in een politieke oplossing". Of
de boodschap overkomt zal bij
de uitslag van de verkiezin
gen in de nacht van 1 op 2
november moeten blijken.
Massada
Tweeduizend jaar geleden
pleegden op de Massada-berg
bij de Dode Zee ongeveer 1000
joodse strijders met hun vrou
wen en kinderen massaal
zelfmoord, nadat zij zich drie
jaar hadden verzet tegen de
belegering van het Romeinse
leger. Tegenwoordig brengt
het Israëlische leger haar re-
cruten naar dezelfde plek om
er de eed af te leggen: „Mas
sada zal nooit meer vallen".
Maar in die tweeduizend jaar
is er veel veranderd. Israel
moet nu antwoord geven op
de vraag of de strategische
diepte, die de Westelijke Jor-
daanoever biedt, opweegt te
gen het bezet houden van on
geveer anderhalf miljoen Pa-
lestijnen, die vechten voor
hun nationale zelfstandigheid.
„Vroeger of later leidt de be
zetting tot een nieuwe oorlog
met de Arabische wereld", is
de sombere voorspelling van
ex-generaal Aharon Yariv.
Yariv, vroeger hoofd van de
militaire inlichtingendienst, is
één van de stichters van de
nieuwe „Raad voor Vrede en
Veiligheid".
Hij en tientallen andere hoge
officieren zijn tot de conclusie
gekomen, dat onder bepaalde
voorwaarden de veiligheid
van Israel beter gediend is
met het ontruimen van die
gebieden, dan met het aan
houden van de huidige situa
tie. „Drie Awacs radarvlieg
tuigen verschaffen ons betere
militaire informatie dan de
posten die ons leger nu heeft
in het gebied zelf", was kort
geleden de opmerking van
brigadier Efraim Sneh. Nooit
eerder was zo duidelijk en zo
hardop gezegd, dat de bezette
gebieden in deze tijd van
technologische oorlogsvoering
de staat Israel niet meer de
veiligheid leveren waarin zo
lang werd geloofd.
Reden voor dit nieuwe ver
schijnsel is niet alleen de
Palestijnse opstand, die het
land militair, economisch en
moreel uitput, maar ook lang
onder de tafel verstopte gege
vens over de demografische
situatie. Nu al is het aantal
Arabische kinderen tot 8 jaar
groter dan het aantal joodse
kinderen. Dit betekent dat in
het jaar 2000 de joodse meer
derheid in het land verloren
is. Een vooruitzicht dat in Is
rael algemeen wordt gezien
als een gevaar voor het be
staan van de staat. Met die ge
gevens in handen staat Israel
voor de keuze uit óf de bezet
te gebieden op te geven, daar
mee de joodse meerderheid
van de staat Israel garande
rend, óf in de bezette gebie
den wonende Palestijnen
massaal uit te wijzen. Die
tweede optie wordt overigens
door drie splinterpartijen bij
de verkiezingen openlijk ge
propageerd. Bij een recente
opiniepeiling bleek ov^
maar liefst-49 procent nG
ondervraagden. r d
Kolonisten j,"
Midden in dit debat otigs
toekomst van de Wesss
Jordaanoever staan de tilt
joodse kolonisten, die ime
tallen nederzettingen irete
gebied wonen en dagelij ii
Palestijnse probleem age
lijve ondergaan. Nu deiss
stijnse opstand zelfs eeital
rit door bezet gebied tde
levensgevaarlijke onkif
ming maakt, zijn hun
ke standpunten ten aior;
van de Palestijnen exfsp
geworden. Uk;
Ron Nahman, burgerët f
van het joodse stadje v
(8.000 inwoners) op de 1 n<
lijke Jordaanoever, zegl
„We willen vreedzaam i
Arabieren samenleven,
als ze zich niet koest 1^»]
houden, moeten we hel
gooien".
Stenen en kogels bepaf
tussen het dagelijks lel
de bezette gebieden. 'Iitp
zelf zal op 1 november'13
kieshokje het anf?,
moeten worden gegev *T
de vraag: de ijzeren vu
te passen tegen de Pal^'e
opstand, of de al twintPdl
niet meer bestaande P~P
tussen Israel en de We*un
WILLI WERI—
TUNIS Na een reeks
geheime vergaderingen
hebben de leiders van de
Palestijnse Bevrijdings
Organisatie PLO besloten
voor het eerst Is
rael te erkennen als een
onafhankelijke staat. Dit
mag wel het meest ver
zoeningsgezinde gebaar
genoemd worden sinds de
oprichting van de PLO in
1964.
Deze stap, al eerder gesugge
reerd door PLO voorzitter
Yasser Arafat maar nooit ge
nomen, zal nog deze maand
aan het parlement, de Pale
stijnse Nationale Raad,
worden voorgelegd. Als het
voorstel, zoals verwacht,
goedgekeurd wordt, zal het
gevolgen hebben voor het ge
hele Midden-Oosten.
„We trachten politieke stelre
gels te definiëren die de PLO
als geheel kan onderschrijven,
die tegelijkertijd geaccepteerd
dienen te worden op een in
ternationaal niveau en er te
vens voor moeten zorgen dat
de Amerikanen ons minder
vijandig bejegenen", zegt
Khaled Hassan, de rondrei
zende ambassadeur van de
PLO.
Alhoewel de PLO-leiders on
getwijfeld van mening zijn
veranderd, is Israel nog lang
niet tevreden. De Israëlische
regering houdt vol dat ze al
leen genoegen neemt met een
duidelijke, eenzijdige verkla
ring van de PLO waarin deze
Israels bestaansrecht erkent.
„Ze kunnen uitroepen wat ze
willen, het zal niets verande
ren in onze houding tegen
over een terroristische organi
satie waarvan het uiteindelij
ke doel is de vernietiging van
Israël", verklaarde de woord
voerder van de Israëlische
premier Shamir, Avi Pazner.
„Wij verwachten niets van de
PLO. Wij vragen niets en zul
len haar niets geven", zei hij.
Wat echter wel duidelijk mag
zijn, is dat de kloof tussen bei
de kampen nu aanzienlijk
verkleind is. Wat PLO-leiders
hiermee hopen te bereiken is
dat de nieuwe regering in
Washington zal inzien dat de
PLO werkelijk bereid is te
onderhandelen en als gevolg
daarvan Israel zal dwingen
zijn standpunt te wijzigen. Het
Palestijnse parlement zal te
vens een onafhankelijke Pale
stijnse staat afkondigen en het
Palestijnse leiderschap de be
voegdheid verlenen om zelf
een voorlopige regering aan
te stellen.
Wat voor moeite het de PLO
zelf gekost heeft om zo ver te
komen, kan worden afgeleid
van de felle discussies die met
de besprekingen van de afge
lopen week gepaard gingen.
Bijna dagelijks kwamen de
leiders bijeen in het PLO-
hoofdkwartier in het centrum
van Tunis. Eén van de meest
stormachtige zittingen, zo
werd uit Palestijnse bronnen
vernomen, was die van afge
lopen donderdag. Toen werd
uiteindelijk overeenstemming
bereikt over het nieuwe be
sluit een onafhankelijke Pale
stijnse staat te stichten op ba
sis van de VN-resolutie 181
van 1947, toen de staat Israël
nog niet bestond. In de resolu
tie wordt Palestina verdeeld
in een joodse en Arabische
staat.
Advocaat Faez Abu Rahme in
Gaza, die in 1985 door de
PLO werd benoemd als Pale
stijnse vredesonderhandelaar,
onderstreepte dat aanvaar
ding van resolutie 181 erken
ning van Israël inhoudt, ter
wijl de uiteindelijke grenzen
van beide staten in onderhan
delingen moeten worden vast
gesteld. Palestijnen in de be
zette Westelijke Jordaanoever
en Gazastrook waren voor het
merendeel enthousiast over
het nieuws en zeiden dat een
onafhankelijkheidsverklaring
gekoppeld aan een nieuw po
litiek programma hen een be
langrijke steun zou geven in
de nu 10 maanden durende
opstand tegen het Israëlische
bestuur.
De Palestijnse opstand in de
bezette gebieden heeft een
nieuwe generatie plaatselijke
leiders geproduceerd, die er-
gd zijn f-
ealistischeU*"
ïeenover s-"
van overtuigd
PLO zich realistische!
opstellen tegenover
Het succes van de (j
kan afgeleid worden
feit dat Arafat nu het)
heeft dat de PLO in
kere positie verkeert
onderhandelen.
PLO-functionarissen
er intussen ook ter
bewust dat de initiatie'
de afgelopen week aai
kunnen geven voor
denheid onder de m<
cale groeperingen. Gi
wordt dat sommige vo
ders van een hardelif
tiek, zullen proberef
nieuwe voorstel te sa)
door middel van eeiF v
terroristische aanslaat
Europa. |pel
:n zi|
r dei
itie^"
aan I
