is
en
het
phil
aal
Artiesten in de dop krijgen kans in tv-show Sandra Reemer
£eidóc (Sowimit
Met
pon
allem
Ze reizen apart, hebben elk hun eigen limousine en
willen absoluut niet bij elkaar in de Ideedkamer. De één
woont in Hollywood, de ander in Nashville. Don en Phil
Everly lopen niet over van broederliefde. Tien jaar lang
spraken ze geen woord met elkaar, maar in 1983
verschenen ze weer samen op de Bühne.
Het reünieconcert werd een groot succes. Sinds die tijd
treden The Everly Brothers weer geregeld op, al is de
onderlinge verstandhouding nog steeds niet optimaal.
Na een afwezigheid van zestien jaar keren Don (51en
Phil (49) terug op de Nederlandse concertpodia.
De Europese tour begint in Apeldoorn (27 oktober).
Daarna volgen optredens in Leeuwarden (28 oktober),
Rotterdam (29 oktober), Utrecht 1 november), Den
Bosch (3 november) en Alkmaar (4 november).
Het beroemde duo heeft onmiskenbaar invloed gehad
op de historie van de popmuziek. Zo zijn de broertjes
een belangrijke inspiratiebron geweest voor The Beatles.
ZATERDAG 8 OKTOBER 1988 PAGINA
EÜR°P
i yx
APELDOORN - „Ze hebben niet
zulke hoge stemmetjes meer. Ik
denk dat ze nu een octaaf lager
zingen, maar het klinkt nog steeds
geweldig". Martial Bekkers van
Everly Brothers International (de
officiële fanclub) spreekt in lyrische
bewoordingen over zijn idolen, die
hij al decennia als een kostbaar
kleinood koestert. Korte vragen le
veren lange monologen op, waarin
dorre gegevens met anekdotes afge
wisseld worden. Aan de vooravond
van de Europese toernee van The
Everly Brothers willen Bekkers en
zijn kameraad Willem Vonk maar
al te graag ingaan op levenswandel
van de broertjes Everly en hun be
tekenis voor de popmuziek.
„Drie jaar lang is het betrekkelijk stil ge
weest rond Don en Phil maar nu zijn
eindelijk de opnamen voor hun nieuwe
elpee klaar. Thuis in Gouda heb ik een
demo liggen en ik kan vertellen dat de
broers het gebruik van synthesizers niet
schuwen. In tegenstelling tot veel andere
artiesten uit de jaren vijftig en zestig zijn
de Everly's altijd met hun tijd meege
gaan", zegt Bekkers.
Op die nieuwe elpee, dat „Some Hearts"
gaat heten, staan acht eigen composities
en twee covers van een nummer van
John Hiatt en één van The Beach Boys.
Ongetwijfeld zullen Don en Phil ver
schillende van die nummers tijdens de
Nederlandse concerten spelen, maar de
meeste mensen komen daar niet voor.
Die willen „Bye bye love", „Wake up
little Susie", „Bird Dog" en „Cathy's
clown" horen, om maar eens enkele van
hun beroemdste nummers te noemen.
Een concert van The Everly's is immers
voor velen een feest der herkenning.
Close harmony
Wie wel eens wat van The Everly Bro
thers heeft gehoord zal onmiddellijk aan
close harmony denken. De perfecte sa
menzang van Don en Phil is altijd het
handelsmerk van het duo geweest. Daar
naast zijn het typische slaggitaargeluid
en de korte, sterke melodieën, met als
ingrediënten rock and roll, country,
blues en gospel, kenmerkend voor de
Everly's. Wat je op hun muziek tegen
zou kunnen hebben, is de vaak zoetige
verpakking.
"Bekkers hoort dat soort reacties wel va
ker. „Toch waren de Everly's voor hun
tijd vrij ruig. Een nummer als „Wake up
Susie" mocht in Boston niet gedraaid
Na een afwezigheid van zestien jaar keren
worden omdat in het nummer zou
worden gesuggereerd dat het om meer
dan een simpel autoritje gaat. Verder za
gen ze er, we praten dus wel over de ja
ren vijftig, vrij ruig uit met hun bakke
baarden. En hun muziek vind ik beslist
niet mierzoet. Maar ja, ga je die afzetten
tegen de Beatles en later de Stones, die
overigens ooit bij hen in het voorpro
gramma hebben gestaan, dan is het in
derdaad een stuk softer".
The Everly Brothers hebben niet alleen
The Beatles (die ooit optraden als de
Four Englisch Everly Brothers) beïn-
vloèd. Bob Dylan, die op zijn elpee „Self
Portrait" de Everly-hits „Take a message
to Mary", en „Let it be me" heeft staan,
verklaarde ooit: „Wat zijn we hun veel
verschuldigd, want met *Don en Phil is
het allemaal begonnen". En Chuck Berry
noemde de inbreng van de broers in de
huidige popscene van grotere betekenis
dan die van Elvis Presley. Met name in
het begin van de jaren zestig vormde de
samenzang een belangrijke inspiratie
bron voor talrijke bands. Ook Simon
and Garfunkel staken hun bewondering
voor hun Amerikaanse collega's niet on
der stoelen of banken, getuige een live
uitvoering van „Bye, bye love" op de el
pee „Bridge over troubled water". De in
vloed van de close-harmony deed zich
eveneens gelden in de country. Voor
beelden zijn onder meer The Byrds,
de Everly Brothers terug op de Nederlandse
Gram Parsons, Emmelou Harris, Poco
en The Flying Burrito Brothers.
De gouden periode van de Everly's be
gint in 1957 en duurt tot het midden
van de jaren zestig. De jongens krijgen
country met de paplepel ingegoten door
hun ouders, die als country- and
westernartiesten door de VS reizen. De
befaamde gitarist Chet Atkins helpt Don
en Phil in.het zadel. Hij is betrokken bij
de eerste hit „Bye bye love", een compo
sitie van Felice en Boudléaux Bryant die
nog meer succesnummers voor de broers
zullen schrijven. Van die eerste hit
worden twee miljoen singles verkocht.
Eenzelfde resultaat wordt geboekt met
„Wake up little Susie".
Vanaf dat moment gaan de hits als zoete
broodjes over de toonbank. In de jaren
zestig gaat ook Europa voor de bijl. Met
nummers als „That'll be the day",
„Love is strange" en „The price of love"
bestormen ze de hitladders. Maar in de
VS is hun populariteit tanende. Het
tweetal besluit tot hun wortels terug te
keren en werpt zich op de countrymu-
ziek. Het album „Roots" in 1969 wordt
als een meesterwerk gezien.
Naarmate de jaren vorderen wordt de
relatie slechter tussen Don en Phil. Het
keiharde bestaan in de muziekbusiness
eist z'n tol. Beiden nemen stimulerende
middelen' omdat ze niet meer bestand
zijn tegen het hectische tourleven en de
druk om een hit te produceren. Met
name Don is geestelijk gesloopt. Hij
kampt met alcoholverslaving en pro
beert twee keer zelfmoord te plegen. De
verschillen in karakters doen zich steeds
meer gelden.
Gestorven
Op 14 juli 1973 barst de bom tijdens een
concert in Los Angeles. Nadat Don Phil
vertelt dat hij voortaan alleen verder
wil, slaat Phil in het nummer „So sad"
zijn gitaar kapot en laat een benevelde
Don op het podium achter. Don Everly
verklaart nadien: „Ik wil geen Everly
Brother meer zijn, ze zijn tien jaar gele
den al gestorven".
Dertien jaar later zegt Don Everly in een
interview in het blad Rolling Stone over
dat moment: „De mensen dachten dat er
die avond gewoon wat trammelant was
tussen Phil en mij. Zij hadden helemaal
'niet in de gaten dat we ons al die jaren
uit de naad hadden gewerkt. We waren
nooit ergens geweest zonder te werken;
hadden nooit enige vrijheid gekend. We
waren aan elkaar verbonden als een stel
paarden. Het grappige is, dat de pers, die
tien jaar lang geen enkele aandacht aan
ons besteed had, er bovenop sprong. Het
was een van de verdrietigste dagen van
mijn leven".
FOTO: F
Tien jaar lang zullen de heren elka
spreken noch zien. De onverwachte v<
zoening vindt plaats in 1983, tijde
twee emotionele reünieconcerten in
Londense Royal Albert Hall. Sindsdi
zijn Don en Phil weer samen en scor
ze in '84 nog een grote hit met „On t
wings of a nightingale", dat voor h
door Paul McCartney werd geschrevei,
Rasmuzikanten
Drie jaar lang is het betrekkelijk rusj
geweest rond The Everly's, maar i
wordt die stilte doorbroken. Op hun Ej
ropese toernee worden de broers be§
leid door rasmuzikanten als Albert li
(gitaar), Buddy Emmons (pedalsteel
taar), Mitch Humphries (toetsen), Lan
Londin (drums) en Phil Cranham (ba
Zoals reeds gememoreerd speelt de sj
thesizer een belangrijker rol in de ni
ziek van The Everly's. Bekkers: „Synti'
sizers of niet, het blijven altijd de Eve
ly's. Sommige hits brengen ze iets andd
dan vroeger, maar dat is logisch wa
door wat te improviseren houden ze n
voor zichzelf leuk. De zo typische 1
menzang is nooit overtroffen. En uitj
aard zijn zij niet te scheiden van hun
taren. Gelukkig dansen ze niet, dat z
de aandacht alleen maar afleiden
HENK WANINd
AMSTERDAM - Een ober van het
Amsterdamse restaurant dat als
ontmoetingsplaats dienst doet,
schiet als een speer te hulp om
Sandra Reemer in haar jas te hel
pen. Bij haar met een glimlach on
derstreepte bedankje grijnst hij van
oor tot oor. Zijn dag kan niet meer
kapot. Sandra lijkt het niet te zien.
Ze groet de receptioniste, die ver
guld teruggroet, en stapt naar bui
ten. Ook aan de herkennende blik
ken van voorbijgangers die haar
pad richting parkeerplaats kruisen,
schenkt ze geen aandacht. Ze bab
belt, vrolijk voort, geniet van de in
het park rondtokkende kippen en
wijst enthousiast op een wegglip
pend konijntje.
Van persoonsverheerlijking moet Sandra
Reemer nu eenmaal niets hebben. „Ik
doe gewoon m'n vak, zoals de bakker
brood bakt", zegt ze op besliste toon en
de blik in haar grote bruine ogen spreekt
boekdelen. „Voor mij hoeft het allemaal
niet zo overdreven en gelukkig hebben
zich rond mij nooit hysterische taferelen
afgespeeld. De mensen herkennen me
wel, maar het blijft heel plezierig".
Sandra Reemer heeft inderdaad niets
van een showtypetje dat barst van de
sterallures. Ze is zoals ze ook op de tele
visie overkomt: goedlachs, spontaan en
vriendelijk. „Ik ben gewoon die ik ben.
Ik kan geen rol spelen. Ik ben spontaan
en emotioneel, en dat kan ik niet voor
me houden".
Die spontane, emotionele kant van San
dra is vooral door haar presentatiewerk
op televisie aan het licht gekomen.
Voordien had ze altijd alleen maar ge
zongen. „De platenmensen zeiden me op
een gegeven moment dat ik maar wat
anders moest gaan doen dan zingen.
Sandra was „uit". Niemand wilde me
meer. Eind '84 mocht ik van de AVRO
een „Show van de Maand" doen. Ik was
daar erg blij mee. Daardoor kon ik aller
lei facetten laten zien, zoals zingen, dan
sen en acteren. Nou kan ik helemaal niet
acteren, want ik kan geen teksten ont
houden, maar in deze show was de tekst
verwerkt in liedjes en dan kan ik het
wel. Ja, heel vreemd is dat, als ik tekst
voor een lied moet leren dan lukt het
wel, maar gesproken tekst kan ik niet
onthouden. Als je me nu vraagt de tekst
van een liedje op te zeggen, dan kan ik
het niet, maar als ik het ga zingen, dan
weet ik het wel. Voor m'n tv-program-
ma's leer ik dan ook nooit teksten uit
het hoofd, want dat lukt toch niet. Ik
weet wat er komt en improviseer daar
op. Misschien is dat maar beter ook. An
ders kom je met een ingestudeerd lesje
op de proppen en dan gaat het spontane
eraf'.
„Die „Show van de Maand" had Joop
van den Ende gezien. Ik zei hem dat ik
wel eens wat anders zou willen dan al
leen maar zingen en platen maken, maar
ik wist eigenlijk nog niet precies wat.
Joop kwam erop terug. Hij had wat voor
me, een programma met een heel leuke
formule. Dat was „Sterrenslag". Ik
schrok me eerst wezenloos, maar dacht
toen: waarom ook eigenlijk niet. Dat
programma is heel goed aangeslagen en
naderhand rolde daar „Wedden dat" uit
voort".
jos brink
Aan de zijde van Jos Brink kwam het
grote succes. De eerste plaats in de „Kijk
Top Tien" was voor hen. Groot was de
kijkdichtheid en zeker zo groot de pu
blieke waardering. „Die samenwerking
met Jos was grandioos. We kenden el
kaar voordien al wel van de schnabbel-
toer. Als discjockey draaide hij destijds
mijn platen. Maar echt vrienden, neen,
zo kon je ons voor „Wedden dat" niet
noemen".
En na „Wedden dat" was het met de
vriendschap bijna gedaan, omdat Jos
Brink van de pers moest vernemen dat
Sandra uit „Wedden dat" zou stappen
richting eigen show bij de NCRV. „Dat
was een heel nare situatie. Toen ik zeker
wist, dat ik voor de NCRV het program
ma „Showmasters" zou gaan doen, heb
ik Jos een brief geschreven. Dat was op
donderdag en ik ging ervan uit dat hij
vrijdag, hooguit zaterdag die brief zou
hebben. En maandag werd het nieuws
pas wereldkundig gemaakt, dus dan was
hij al op de hoogte. Maar van mijn goe
de bedoelingen kwam niets terecht, want
de brief is bij de post blijven hangen. Hij
kreeg pas dinsdag mijn brief, terwijl
maandag journalisten hem al belden
over mijn overstap naar de NCRV.
Toen heeft hij wat boos gereageerd. Ver
velend, ja. Je probeert het goed te doen
en dan pakt het heel anders uit. Maar de
vriendschap is gebleven. Jos heeft me
naderhand een heel lieve brief geschre
ven. „Ik hoop dat jij mijn beste concur
rente wordt", schreef hij. Ja, ik zal Jos
echt nog wel missen. Drie seizoenen
hebben we „Wedden dat" gedaan en zo
nauw samengewerkt
Sandra Reemer kijkt enthousiast uit
naar de nieuwe uitdaging bij de NCRV.
Duizenden mensen („Veel meer dan ik
had verwacht") hebben zich voor
„Showmasters" aangemeld. Uit audities
zijn 21 kandidaten geselecteerd. Wat ze
in die audities gezien heeft, stemt San
dra Reemer opgetogen. „Er zitten heel
talentvolle mensen bij. Met zulke kandi
daten kan het echt heel leuk worden".
„De formule van het programma is ook
erg goed. De kandidaten krijgen op
drachten die te maken hebben met de
showbusiness. Ze moeten van alles een
beetje in huis hebben. Er is ook een ron
de waarin ze hun eigen specialiteit latèn
zien. De een doet bijvoorbeeld acroba
tiek, de ander zingt en de volgende
danst. In elke uitzending doen drie kan
didaten mee, en in de finale strijden de
beste drie om de hoogste eer. Het be
looft heel gevarieerd te worden".
„We mikken op een publiek van jong en
oud en dat moet ook wel want we zitten
op de zaterdagavond tussen 19.45 en
20.45 uur en dan kijken ook de kinderen
nog. Kinderen vinden mij wel leuk. Ik
krijg tenminste schattige briefjes van ze
en ook tekeningen. O ja hoor, zelf vind
ik kinderen ook leuk. Ik heb zelf nog
geen kinderen, maar ik zou dat best wil
len". Dan schatert ze van het lachen:
„Zeg maar dat we ermee bezig zijn".
Sandra Reemer treedt ook als zangeres
op in haar eigen show. „Ik zing in elk
geval de begin- en eindtune, en ik denk
dat ik ergens halverwege ook nog wel
iets doe, maar hoe het er precies uit gaat
zien, weet ik nog niet. Welzijn op dit
moment druk bezig met de inhoudelijke
invulling".
Sandra geniet zichtbaar van de uitdaging
die haar te wachten staat. Maar ze beseft
ten volle dat ze aan hooggespannen ver
wachtingen moet voldoen. „De lezers en
lezeressen van het weekblad Story heb
ben me onlangs tot presentatrice van het
jaar gekozen. Ik ben daar heel erg trots
op, vooral omdat het een publieksprijs
is. Aan de andere kant besef ik dat ik die
prijs gekregen heb, terwijl het echte grote
werk nog moet beginnen. Ik moet dat
nog maar zien waar te maken".
Huiswerk
Al 26 jaar zit Sandra Reemer in de
showbusiness. Op elfjarige leeftijd maak
te ze haar eerste single, „Aldila en dui
zenden sterren". Maar beter bekend bij
een groot publiek is haar derde plaatje,
waarop ze, een brilletje eigenwijs op de
neus, heel vertederend zong over het
ballonnetje waarmee ze op haar balkon
netje stond. Ze trad als jong meisjel
overal in het land op en was, als de
beidsinspectie ermee akkoord ging, o
wel op televisie te zien. „Ik nam gewo
mijn huiswerk mee als ik in de weeke
den in het land moest optreden en
deed ik dan tussen de bedrijven dooi
Sandra, die op zevenjarige leeftijd n;
Nederland kwam vanuit het Indone
van Soekarno dat geen prijs meer ste
op Nederlanders, bewaart aan schi
leuke herinneringen. „Echt vriendini
tjes had ik niet. Ik weet niet hoe
kwam. Ze keken misschien toch t
beetje vreemd tegen dat zingen aan.
de leerkrachten hadden er ook mof
mee. Iedereen haalt wel eens kwajc
gensstreken uit. Maar als ik dat de
zeiden de leraren: „Jij denkt zeker dat
dat kunt doen omdat je zingt". Tc
kon ik zo'n opmerking nog niet zo g<
inschatten, maar nu kan ik me er e
kwaad om maken. Zoiets is toch niet
dagogisch verantwoord".
Die 26-jarige carrière heeft ups en dov
gekend. „Een heleboel downs", verzu
ze. „Daarom geniet ik zo van de up
Zo'n up was bijvoorbeeld de tijd (tus
1968 en 1975) waarin ze met Andres c
duo vormde en de ene hit na de and
scoorde. „Dat is allemaal zo snel gega
In die tijd is er zoveel gebeurd, m
hele stukken weet ik niet meer. I
drong soms gewoon niet helemaal
me door wat er aan de hand was".
Ups waren ook haar deelnames aan
Eurovisie Songfestival, eenmaal met
dres in 1972 en tweemaal alleen, in 1!
en 1979. Maar naast die ups waren
ook perioden dat het leek of Sandra t
de aardbodem was verdwenen. Nu
echter als presentatrice bij een milj
nenpubliek aan de weg timmert, geeft
platenwereld ook weer thuis. Een el]
was vorig jaar het gevolg. „Dat ik er i
CD-Award-nominatie voor kreeg,
voor mij het bewijs dat ik nog best 1
zingen en dat het publiek het ook nog
moeite waard vindt wat ik doe", stelt
tevreden vast.
Dank zij haar televisiewerk presente
Sandra tegenwoordig ook heel veel
het land. „Maar op zondag werk ik n
De zondagen zijn voor Ferdi, m
man". Sandra is blij met de uitstral
die ze heeft en wil dat zo houden. 1
uitstraling die haar fanmail bezorgt
kleine kinderen, Belgen, en oudere m
sen. „Maar gelukkig niet zo heel vi
want ik wil de brieven zelf beantwo
den en nu kan ik het nog bijbenen. 1
welijksaanzoeken zijn er trouwens i
bij. Heeft ook geen zin, ik ben stevig
trouwd en er valt niets te versieren".
NOLLY SPEIJH
Ze is 37 jaar en zit toch al 26 jaar in het vak. Sandra
Reemer was nog maar een schoolmeisje toen ze haar eerste
plaatje maakte. Sindsdien is ze nooit helemaal weg
geweest, al was het af en toe heel stil om haar heen.
De laatste jaren staat ze evenwel weer volop in de
belangstelling. Met „Sterrenslag" en „Wedden dat"
scoorde ze hoog. Nu staat ze aan de vooravond van een
nieuwe uitdaging. Voor het eerst draagt ze helemaal in
haar eentje een show. Met een overstapje van AVRO naar
NCRV kwam de grote kans in de vorm van het wekelijks
op zaterdagavond uit te zenden programma
„Showmasters", waarvan op 15 oktober de eerste
aflevering over het scherm rolt.
Sandra Reemer in een eigen show: een uitdaging.
