Klappen, joelen en
stampen op commando
„Die groep
hing als een
molensteen
om onze nek"
W
ANGELA GROOTHUIZEN
(DOLLY DOTS):
£eidóe@ouxcmt
De Dolly Dots nemen morgen defini
tief afscheid. Dat gebeurt in een recht
streeks uitgezonden concert vanuit de
Amsterdamse Escape, dat door de
VARA op het scherm wordt gebracht.
Menige fan zal een traantje wegpinken
om het verlies van de groep die negen
jaar kleur bracht in het soms grauwe
muzikale landschap. De leukste mei
dengroep ter wereld heeft echter geen
spijt van het besluit. „De rek was er ge
woon uit. We waren leeg", zegt Angela
Groothuizen. „Alleen de zaterdag dat
het bekend werd, had ik een rouwdag.
Die dag heb ik de gordijnen dichtgela-
ten en de telefoon eruit gehaald. Op de
radio hoorde je alleen huilende fans.
Het leek wel alsof we dood waren".
AMSTERDAM - Angela Groot
huizen, Sjeel Kramers en Esther
Oosterbeqk zien er uitgerust uit.
Nadat op 3 februari van dit jaar de
knoop er mee te stoppen definitief
werd doorgehakt, hebben ze vooral
genoten van hun vrijheid. „Ik zou
nog wel drie jaar zo willen leven.
Als ik miljonair was, deed ik het,
maar dat komt ook doordat ik lui
ben", zegt Angela Groothuizen die,
zo blijkt uit haar verhaal, in de af
gelopen maanden het meest actief
is geweest van het vijftal.
Zij heeft niet zoals de anderen vooral
vakantie gehouden, maar is inmiddels
een nieuw muzikaal project begonnen
met ex-Spargo-gitarist Ruud Mulder. „Ik
heb ook nog audities gedaan voor wat
films. Een ervan was vrijwel zeker, maar
is toch niet doorgegaan. Verder heb ik
muziek gestudeerd en heb ik beter piano
leren spelen".
Sjeel: „Ik ben druk beziggeweest met
dingen die niets met werken te maken
hadden. Dat was wel even wennen. Het
was alsof ik opnieuw moest leren leven.
Momenteel ben ik met een wandkleed
bezig".
Angela: „Oh nee, dat is wel heel ernstig
hoor. Goh kind, ga je straks nog naar
een klei-collectief
Hoewel alleen de toekomst van Ria defi
nitief vaststaat (ze wordt over ongeveer
anderhalve maand moeder), heeft het
vijftal wel plannen ontwikkeld. Patty is
binnenkort op Sky Channel te zien als
presentatrice van een popprogramma
terwijl Sjeel zich op sportmassage en de
natuurgeneeskunde wil werpen. Daar
voor wil ze een aantal avondcursussen
gaan volgen. Angela: „De hele wereld
wil weten wat ze gaat doen, maar dat
wist ze als kind al niet".
Sjeel: „Ik ben iemand die heel veel zin
heeft in iets, bijvoorbeeld foto's ontwik
kelen. Daar begin ik dan heel enthou
siast aan, maar na een maand ben ik het
zat. Met gitaar spelen, liedjes schrijven
en tekenen is het precies hetzelfde ge
gaan. Alleen die massage is iets dat ik
steeds graag wil doen".
Esther denkt in de richting van de
mode-fotografie. „Maar dat is wel moei
lijk omdat ik zo'n uitgesproken gezicht
heb. In m'n eentje optreden zie ik echter
niet zitten".
Leuke tijd
Angela: „Als Dolly Dots hebben we een
leuke tijd gehad. We hebben ontzettend
veel gezien en een hoop spannende din
gen meegemaakt, maar het was ook een
enorme stress-tijd".
Sjeel: „Vooral het begin was leuk. Je
bent jong en dan is alles spannend. Het
was een feest zonder dat je het gevoel
had een vreselijke verantwoordelijkheid
te hebben. Alles werd voor je geregeld,
vooral in het begin met Cees van Leeu
wen. We deden maar wat eigenlijk".
Angela: „Cees was een supermanager.
Als ik erop terugkijk, is hij de beste be
geleider die we hebben gehad. Als we
deze leeftijd hadden gehad toen we be
gonnen, waren we waarschijnlijk met
hem blijven werken. Maar we waren
jong en dus te beïnvloeden. Het was niet
vol te houden met die man. De stress
was te groot, maar het was een ontzet
tend harde werker. We hielden allemaal
van hem, maar de Dolly Dots waren al
jaren geleden uit elkaar gegaan als hij
was gebleven. We waren niet volwassen
genoeg om over de problemen heen te
stappen. En hij had te weinig kijk op
meisjes van die leeftijd".
Sjeel: „Het was een haat-liefdeverhou
ding. Ik zou zeker uit de groep zijn ge
stapt als hij niet was weggegaan. Ik heb
ook tegen hem gezegd: ik haat je. Dat
heb ik nooit midden in iemands gezicht
gezegd. Ik haatte hem, maar hield ook
van hem. Hij probeerde ons altijd te be
schermen. Dan hadden we van die span
nende reisjes naar Duitsland voor een
programma zoals „Musikladen", waar
veel andere sterren in optraden. Als je
twintig bent is dat het mooiste wat je
kan overkomen, maar wij zaten altijd in
een ander hotel. Volgens mij was hij
bang dat we met andere muzikanten
naar bed gouden gaan".
interesseerde ons
niet...
FOTO: PR
Angela: „In het begin hielden we een
dagboek bij van onze belevenissen".
Sjqel: ,Dat hebben we volgens mij maar
twee weken volgehouden".
Esther: „Ik vond een oude agenda uit de
tijd dat we in Japan zaten. Er staan
maar vier dagen in beschreven. Maar als
ik foto's zie, komt alles weer terug".
Angela: „Aan die foto's kun je zien dat
ik mij vooral in het begin niet op mijn
plaats voelde in de Dolly Dots. Ik was
zo onzeker en verschrikkelijk lelijk".
Sjeel: „Ik heb onlangs negen videoban
den teruggekeken die mijn moeder van
ons heeft. Wat mij vooral is opgevallen,
is hoe dik we waren".
Esther: „Dat is ook terug te zien op de
oude foto's die ik van zolder heb ge
haald".
Angela:,,Lag dat niet aan de camera
stand?".
Sjeel: „Nee hoor, we waren gewoon dik,
maar dat interesseerde ons niet. Ik denk
dat het babyvet was".
Angela: „Esther had nog iets elegants,
maar als ik naar mijzelf kijk, zie ik echt
een boerenmeisje, dat een beetje onge
lukkig aan de zijkant van de groep staat.
Vooral die eerst vijf jaar. En dan denk
ik: wat ben je toch lelijk kind en dat nie
mand ooit iets heeft gezegd over dat
haar".
Esther: „Iedereen vind dat Ria er het
ergst uitziet, maar Ria en Patty zijn het
meest drastisch veranderd".
Sjeel: „Als we nu met zijn allen naar die
oude video's kijken, ligt iedereen op de
grond van het lachen".
Angela: „Als Ria begint te huppelen kun
je mij wegbrengen. Die voetjes Het is
net alsof ze verkeerd om staan. En als ik
mijzelf zie, is het net alsof ik mijzelf niet
onder controle heb".
Sjeel: „Angela kan echt te gek dansen als
ze het zelf verzint, maar zodra ze een
choreografie moet doen, lukt het niet. Ze
heeft dan zoiets van: ik vind dit niet
leuk. Angela heeft ook negen jaar iets ge
daan dat ze eigenlijk niet leuk vond".
Angela: „De Dolly Dots zijn zeker niet
het beste wat ik kan, maar dat hebben
we geloof ik allemaal. Toch hebben we
een krankzinnig goede tijd met elkaar
gehad. We zijn er wel heel groot mee ge
worden".
Sjeel: „Opvallend is ook dat Esther en
Patty altijd heel revolutionair waren in
alles, vooral kleding".
Waterpokken
Angela: „We wisten ook niet van ophou
den. Ik weet nog dat ik met waterpokken
heb opgetreden in Duitsland. Ik was
echt doodziek, maar het kwam gewoon
niet in je op om in bed te gaan liggen".
Sjeel: „Dat kwam ook doordat je niets
wilde missen. Je voelde je verantwoor
delijk voor die anderen. Hoewel ik die
ingeklapte long had en nog nooit zo'n
pijn had gehad, wilde ik na die Carré
concerten toch gewoon mee naar Lu
xemburg, maar dat ging natuurlijk hele
maal niet".
Esther: „Ik heb twee keer niet meege
daan".
Angela: „Ja, je lag doodziek op vier stoe
len in de kleedkamer met een voedsel
vergiftiging. Dat vergeet ik mijn leven
niet. Ik denk dat we zo lang zijn doorge
gaan omdat we het gezellig hadden met
elkaar, maar die groep hing het laatste
jaar als een molensteen om onze nek.
Als ik thuis kwam en er werd gevraagd
hoe het was, kwam er nooit een positief
woord uit".
Sjeel: „Na de film ging het mis. We kwa
men heel positief terug uit Amerika,
maar hier hadden de mensen zoiets van:
gaat het wel goed met jullie?".
Angela: „We zijn gestopt na een waan
zinnig goed optreden in Belgié. Het was
een van de leukste optredens sinds tij
den, maar de inspiratie was gewoon op.
We waren het imago, dat we zelf hadden
bedacht, ontgroeid, al een paar jaar. De
nummers die we wilden opnemen en die
andere mensen met ons wilden opne
men, lagen te ver uit elkaar. Maar spijt
heb ik niet. Het was een leuke tijd. De
manier waarop we uiteindelijk de knoop
hebben doorgehakt was ook minder dra
matisch dan velen zullen denken. We
hadden een vergadering bij Patty thuis.
Iemand zei op een gegeven moment:
jongens is het nog leuk? Nee hè, we stop
pen ermee. Wie wil er nog koffie. Daar
na hebben we het er niet meer over ge
had".
HANS PIËT
Countdown, Popformule, de Eurochart Top 50, de UK Top
40, de US Top 20, we worden overspoeld door popprogram
ma's en hitlijsten. Videoclips schieten in een jachtig tempo
door het beeld. Wie de satellietzenders MTV, Super Chan
nel of Sky Channel aanzet weet wat de belangrijkste expo
nent van de huidige jongerencultuur is en de Nederlandse
omroepen doen dapper mee. Wie zo'n programma als
Countdown of de Eurochart Top 50 bekijkt, ziet artiesten
optreden temidden van een razend enthousiaste menigte.
Zijn die goed ogende jongeren, veelal scholieren, nu echt
laaiend enthousiast of gaat het om goed gespeelde vrolijk
heid? Waar halen programmamakers dat „applausvee" van
daan? Een avondje in de superdisco Escape op het Amster
damse Rembrandtplein, waar wekelijks opnamen worden
gemaakt voor de Eurochart Top 50 van Sky Channel.
AMSTERDAM - Het begin is zon
der meer vrolijk. Om kwart voor
acht gaan de deuren van de Escape
open en stromen honderden scho
lieren de zaal in. Vol verwachting
klopt hun hart. Ze zien een podi
um, een drumstel, veel kabels, ca
mera's, technici, horen discomu-
ziek en worden verwelkomd door
iemand die hun (turbo)taal spreekt.
De ingrediënten voor een leuk
avondje lijken aanwezig.
Dc spanning stijgt met de minuut. Wie
is de eerste artiest, zouden ze op tv ko
men en wat moeten ze allemaal doen?
Spreekstalmeester Arnoud Pleket neemt
met hen het scénario door. Veel en hard
klappen, daar gaat het om. Stampen mag
ook („De tent moet toch verbouwd
worden"), maar fluiten is uit den boze.
En natuurlijk kijkt iedereen vrolijk want
zo'n popprogramma is fun. Big fun, weet
je wel.
Producer Ger Loogman van John de
Mol Productions meldt zich aan het
front. Hij neemt me wat wantrouwend
op want hij heeft het niet zo op journa
listen. „We hebben in het verleden enke
le vervelende ervaringen gehad. Besef
wel dat het hier om opnamen gaat",
waarschuwt hij.
Rook vult de ruimte, de presentatoren
Pat Sharp en Mariska van der Kolk, die
invalt voor Linda de Mol, maken zich
gereed. Pleket gooit z'n laatste instruc
ties door de microfoon. „Ik tel af van
vijf tot twee en daarna zorgen jullie voor
een oorverdovend applaus. Zwaai niet
naar huis, vanavond zie je toch je ou
ders weer. Weten jullie trouwens dat er
straks dertig miljoen mensen naar jullie
kijken? Zijn er nog Amsterdammers in
de zaal?". Een luid gejoel is hierop het
antwoord. Het overgrote deel van de cir
ca zevenhonderd aanwezigen blijkt uit
Mokum te komen.
Nadat de videojockeys hun verhaaltje
hebben afgestoken, verschijnt de eerste
artiest: René Frogger. Hij speelt een
thuiswedstrijd en zingt (of liever play
backt) het nummer „See you on sun-
day". De eerste opname is redelijk, maar
het moet toch over. Pleket verlangt een
„uit je dak-applaus" en krijgt het ver-
SCHOLIEREN
FUNGEREN
EEN AVONDJE
ALS
APPLAUS
MACHINE
Tanita Tikaram en
haar band. Haar
folkachtige muziek
ligt het discopubliek
zwaar op de maag.
Toch maar hard
klappen.
FOTO: CEES VERKERK
langde. Het donderende lawaai doet een
wereldact vermoeden.
Omdat onze oosterburen ook naar Sky
Channel kijken, moet Mariska een an
nonce in het Duits doen. Ze schakelt
moeiteloos van de ene op de andere taal
over. Er dient vervolgens „op z'n Duits"
geklapt te worden. Het enthousiasme is
gering, maar Pleket weet hoe hij dat
moet aanpakken. „Denk maar aan de
Europese voetbalkampioenschappen,
denk maar aan die die 2-1 zege van Ne
derland op Duitsland Met die op
merking bereikt hij het beoogde effect.
1 «1 V
Beroering
Even ontstaat er beroering als wordt ge
zegd dat Kim Wilde elk moment op het
podium kan komen. De wens is hier de
vader van de gedachte. Kim is in geen
velden of wegen te bekennen.
Het is inmiddels negen uur en alles
loopt op rolletjes. De meeste scholieren
vinden het echt leuk. Maurice en Ber
nard, beiden 17 jaar, zitten langs de zij
lijn. „Het is precies zoals ik het me had
voorgesteld, en ik amuseer me best",
zegt eerstgenoemde. „Het komt allemaal
spontaan over", zegt de 15-jarige Marga.
„Je moet alles een keer meemaken en
daarom ben ik hier", voegt ze eraan toe.
Even verderop zitten Carmen (15) en
Natasja (14) en die komen nu eens niet
uit Amsterdam maar uit De Bilt. „Een
prima sfeer. Als ik een tweede keer erbij
zou kunnen zijn, doe ik het zo weer".
t
Producer Ger Loogman laat z'n gezicht
ook weer zien. Dat staat een stuk vrolij
ker. „Er zijn er nu zo'n kleine vierhon
derd binnen. Voor Popformule heb je
ongeveer eenzelfde aantal nodig. Zeg
maar achthonderd jongeren per week en
dat dan tweeënvijftig maal per jaar.
Waar we ze vandaan halen? Scholen,
clubs, verenigingen. Een bureau verzorgt
dat voor ons. Ze komen nu bijna alle
maal uit Amsterdam, maar we halen ze
ook vaak uit het oosten en noorden. Wel
valt het me telkens op dat jongeren uit
de Randstad er een stuk modieuzer uit-
Meestal stijgt de stemming en daalt het
peil naarmate een (feestelijke) avond
vordert; op deze sessie is er geen enkele
stijgende tendens waarneembaar. Gaan
deweg komt de klad erin. De tweede ar
tiest laat lang op zich wachten. De pauze
wordt opgevangen door discomuziek
maar na een uur is voor de meesten de
lol er af. Ze willen weer een artiest zien.
Het wachten duurt lang. Een licht- en la
sershow, waarvan gezegd wordt dat die
een van de beroemdste in Europa is,
moet de aandacht vasthouden. Pat
Sharp staart verveeld voor zich uit.
Maar afc bij toverslag verschijnt er een
glimlach op zijn gezicht als hij wordt
aangesproken. „Het is m'n vak. Dat
wachten hoort erbij, ik vind het niet
echt vervelend. Eens in de week vlieg ik
oyer van Engeland naar Nederland om
dit programma te presenteren en opna
men voor Countdown te doen".
Intussen, het is inmiddels tien uur, is
Arnoud Pleket weer op de Bühne ver
schenen. Dan is het zover. Tanita Tika
ram, al weer geen wereldact. maar vol
gens Pleket wel een talent dat het hele
maal gaat maken, verschijnt met haar
band voor het voetlicht. Haar folkachti
ge muziek valt het discopubliek zwaar
op de maag. Het eerste nummer gaat
nog wel maar bij het tweede ontstaan de
eerste lege plekken in de zaal. Het valt
het publiek moeilijk om enthousiast te
reageren na een uiterst zwaarmoedige
song. Zeker als de opname een paar keer
overgedaan moet worden.
Het wachten is op de laatste artiest. Ar
noud Pleket wauwelt maar door. Dat die
man niet moe wordt van zichzelf. Hij
moet de stemming erin houden. Of zoals
hij het zelf zegt: „Ik word betaald om te
praten dus praat ik". Pleket, die evenals
Loogman vaak als discjockey optreedt,
vertelt vanaf de zijlijn dat hij op sommi
ge avonden niet meer weet of hij bepaal
de dingen wel of niet heeft gezegd. „Be
ter één keer te veel, dan helemaal niet.
denk ik dan maar. Maar voor het einde
van de avond heb ik altijd iets bijzon
ders in petto".
Teleurstelling
Wat dat is wordt die avond niet duide
lijk. Feit is dat hij alle registers moet
opentrekken om nog een handjevol pu
bliek in de zaal te houden. „De volgende
artiest zingt helemaal live. dat is op zich
al een applausje waard", probeert Pleket
de stemming erin te houden. Die artiest
is de volslagen onbekende Stanley Bo-
vet, die met een treurig liedje het laatste
restje vrolijkheid uit Escape-wegspoelt.
Met grote moeite kan de omroeper nog
enkele rijen tot gespeelde vrolijkheid be
wegen als de lijvige Bovet voor de twee
de keer zijn kommer en kwel over de
hoofden uitstort.
Kwart over elf. Het karwei voor het op
nameteam zit erop. Teleurgesteld ont
vluchten Patrick (17) en Mireille (15) de
disco. „Ze hadden wel eens betere arties
ten mogen halen", moppert het tweetal.
„En dat wachten op het laatst was ook
helemaal niet meer leuk. Dan ben je
even lekker aan het dansen en dan
wordt de muziek weggedraaid".
Even verderop soortgelijke geluiden. „Ik
hoef dit nooit meer een tweede keer mee
te maken", zegt een meisje tegen haar
vriendin in de garderobe. Wel kijkt ie
dereen op de dag van de uitzending naar
tv, want stel je voor dat je close in beeld
komt
Het is inmiddels half twaalf. Escape
loopt leeg. Vijf vaders staan met een
norse blik op hun kroost te wachten.
Twee tenten verderop op het Rem
brandtplein schalt echte live muziek (op
zich al een applausje waard) door het
café. Eén galmende stem vertolkt in on
vervalst Amsterdams het Slavenkoor
van Verdi.
Het is goed om weer even een echte
stem te horen
HENK WANINGE
