Is één leven genoeg
CatdaeSotnani
De tas
heeft nieuwe vormen
Vrijspel voor de wind
Het nieuwe
oude aspirine
EC
VAN HUIS UIT
MAANDAG 19 SEPTEMBER 1988 PAGINJ
Over de „tas"
moet niet te min
worden gedacht.
Een vrouw zon
der mooie tas is
als een generaal
zonder strepen.
Stijlvolle eenvoud
en klassieke
vormgeving is het
motto voor de tas
1988/'89. Hier
door komt er
meer spanning in
de contouren en
totale belijning.
De wacht werd
aangezegd tegen
versiering van
het materiaal.
Tassen worden
rechthoekig, zo
niet bijna vier
kant.
Daarnaast, maar
in mindere mate,
zijn vreemde con
touren aanwezig
zoals triangel-mo
dellen, wig-vor
men en gebogen
lijnen samen met
vlakken.
Voor de carrière
vrouw is natuur
lijk altijd het
strakke, geome
trisch kleine kof
fermodel aanwe
zig. Ook het zoge
naamde „draag-
De tassen zijn bijna vierkant deze win
ter. Hier uit de collectie van Laurent
David „Ottago" met de Nieuwzeeland-
se kiwi op het lederen vignet. Kleuren
bruin met taupe, mauve, marineblauw
en groen.
FOTO: PR
tas-model" dat in
plaats van een
brede soufflet nu
is gemaakt als
tweelingtas, heeft
een aardig nieuw
voorkomen.
Zwart staat als
modekleur aan de
top. Het zwart
heeft een zijde
glans, maar er is
ook mat zwart en
lak (zwart) en
zwart met cognac.
Alle kleuren
bruin zijn actueel,
vanaf donker
bruin naar mid
den, roest, eindi
gend in echte
leerkleur.
Voor sportief
word veel naturel
leder gebruikt. In
de fantasieën
doen de verticale
houtnerf-belijnin
gen het goed.
Voor de leerlin
gen in het voort
gezet onderwijs is
er veel keus in
tassen voor de
soms „ondragelij
ke" boekenlast.
Het model
„School" is ge
maakt van stevi
ge waterdichte
kunststof in don
ker marineblauw
met groene bie
zen. De tas heeft
meerdere binnen-
vakken en twee
bui ten vakken en
kan met een
handgreep met
draagriemen op
de rug worden
gebonden. Scho
lieren lijken te
gen woordig wel
pakezels.
TINY FRANCIS
Haarkleur op bestelling
De nieuwe Poly Color Easy Color, en uitwasbare haarverf
maakt het mogelijk de haren in kleur aan te passen bij de
kleren of de sieraden. Per week! Het gaat om een kleuren
de crème zonder waterstofperoxide, die vergelijkbaar is
met een schuimkleuring. Het middel vormt een laagje op
het haar en is na 6 tot 8 wasbeurten verdwenen. Er is keu
ze uit natuurtinten of trendy modekleuren. In een mondai
ne bui spoel je het haar in een aubergine tint, voor een
avond uit kies je voor koperkleur. In eigen ogen wat saai
haar wordt aantrekkelijker met een vrolijk sausje er over
heen.
Deze winter
worden de haren
weer lang gedra
gen, aldus zeggen
de coiffure-mag
naten. Tegen
draadse kapper
Hugo van der
Molen, die Chris-
tiaan in Den
Haag vertegen
woordigt en sinds
een paar jaar zijn
eigen gang gaat
met de knip-
schaar, heeft een
eigenwijs kapsel
ontworpen. Het
haar is geheel
geëffileerd uitge
dundin tegen
stelling tot bot
recht afgeknipt,
wat niet interes
sant genoeg is.
Hier en daar zijn
de haren een
beetje opgeknipt
voor een prettig
slordig effect.
Hugo smeerde er
naar hartelust
Kiehl Silk door
heen, zodat het
haar heel kneed
baar wordt. Daar
door kan het op
eindeloos veel
manieren worden
gedragen, in
vorm geduwd,
uitgeschud, van
het voorhoofd
weggewaaid. Ha
ren voor jonge
vrouwen in
herfstige, stoeien
de stormvlagen.
FOTO: PR
Ir. Frank Storm, priester van de
Christengemeenschap: „De con
ceptie is niet het begin. De dood is
niet het einde". Op de achtergrond
„het witte kerkje" aan de Groot
Hertoginnelaan.
Is het maar niet het beste
om religieuze vermoe
dens, ervaringen, werke
lijkheden binnen de be
slotenheid van de eigen
kring te houden? Het re
ligieuze ervaren is zo ijl
en ongrijpbaar. Woorden
vervormen zo gauw wat
eigenlijk wordt bedoeld.
Doen het sublieme /in
een oogwenk wegsmel
ten en wat rest is
doorgaans modderige ba
naliteit
Aan de andere kant: hoe
kun je groeien als je jou-
zijn in deze wereld niet
toetst aan dat van ande
ren? En getuigt het niet
van gierigheid de eigen
vorderingen op het pad
van de levenskunst, hoe
gering ook, als een ex
clusief bezit te koeste-
Gesteld voor dit dilemma
gaat de voorkeur van ir.
Frank Storm uiteindelijk
toch uit naar het spreken.
Storm (44) is als priester ver
bonden aan de Christenge
meenschap in Den Haag en
daardoor veelvuldig betrok
ken bij crisis-perioden in het
mensenleven. In die crises
krijgt hij nogal eens verhalen
te horen waarvoor binnen de
toonaangevende mensbeel
den geen plaats is:
„Ik denk aan de man die
stervende was en in zijn ster
ven een helder en overweldi
gend licht schouwde. Hij zag
engelen, hoorde schitterende
muziek, en maakte mij deel
genoot van die ervaring. Ik
denk ook aan de vrouw die
zwanger werd en vlak voor
de conceptie een visioen
kreeg van een kind. Na de
geboorte bleek het uiterlijk
van haar kindje precies over
een te komen met het visi
oen. Ik denk aan de vrouw
die in haar slaap een droom
kreeg waarin haar echtge
noot tot haar sprak: 'Maak je
niet ongerust, alles is in
orde'. De vrouw wordt wak
ker en precies op het tijdstip
van de droom blijkt haar
man aan een hartaanval te
zijn overleden".
Waarachtig
„Hoe moet ik. reageren op
dergelijke getuigenissen?
Moet ik ze negeren? Maar de
oprechtheid ervan kan ik on
mogelijk ontkennen. Nee, ik
wil en kan daarover mijn
schouders niet ophalen. Ik
aanvaard zulke verhalen als
waarachtig. Als uitdrukkin
gen van ervaringen die zich
afspelen op het grensgebied
van de aardse en de hogere,
goddelijke werkelijkheid. En
ik kan die verhalen alleen
begrijpen als ik de reïncarna
tie als werkelijkheid erken".
Mèt de yogi's, guru's en swa
mi's die de afgelopen kwart
eeuw onze westerse cultuur
zijn binnengedrongen heeft
het denkbeeld van de reïn
carnatie een brede versprei
ding gevonden. Zij het in
zeer populaire vorm. En va
ker beschouwd als een specu
latie die zich leent voor grap
jes en gebbetjes dan als een
serieus hulpmiddel in de om
gang met het levensmysterie.
Typerend wat dit betreft is
een onvergetelijke scène uit
Cherry Duyns televisie-docu
mentaire „Levensberichten",
waarin twee kankerpatiënten
met elkaar te spreken komen
over wat er na de dood kan
gebeuren. Zegt de één: „Mis
schien kom je wel terug als
sinaasappel". Reageert de an
der: „Ja, kan je alsnog
worden uitgeknepen".
Onder het motto „Is één le
ven genoeg?" organiseert de
Christengemeenschap de ko
mende herfst vier congressen
waarin de reïncarnatie-ge
dachte als serieuze optie ter
sprake komt in samenhang
met de noties Christendom,
karma en menselijke ont
moeting. Het gaat om twee
eendaags congressen (op 24
september in Den Haag, op 8
oktober in Driebergen) en
om twee meerdaagse samen
komsten (van 21 tot 23 okto
ber in Maastricht en van 4 tot
6 november in Groningen).
Tot de sprekers behoren de
procureur-generaal bij het
gerechtshof in Den Haag
prof. mr. A. Heijder en de
aan de universiteit van Maas
tricht verbonden arts/embry-
oloog J. van der Wal. Mr.
Heijder zal de vraag ter spra
ke brengen: „Als ik je eens
van vroeger kende?", terwijl
dokter Van der Wal het zal
hebben over „Incarnatiege-
baren in de menselijke em
bryonale ontwikkeling".
Mensen wijdingsdienst
Maar wat houdt de Christen
gemeenschap zelf eigenlijk
in? Ter kerke in de witte vil
la aan de Groot Hertoginne
laan 2 in Den Haag, valt
vooral de grote eerbied op
waarmee de circa honderd
gelovigen hun „mensenwij-
dingsdienst" vieren. Niet
meer dan één kuch in het
tijdsbestek van een uur! Voor
het uitreiken van de commu
nie brood èn wijn
neemt de priesteres die deze
zondag voorgaat weldadig
veel tijd en ieder ontvangt
het sacrament met buitenge
wone aandacht. Slechts één
uitdrukking in de, Neder
landstalige, liturgie verwijst
naar de reïncarnatiegedach
te: de zinsnede waarin de
bede klinkt om verbonden
heid met het goddelijke, met
Christus, voor „alle komende
tijdenronden".
De Christengemeenschap, die
zichzelf aanduidt als „Bewe
ging tot religieuze vernieu
wing" is ontstaan in Zwitser
land in 1922 en is van stonde
af aan sterk beïnvloed door
Rudolf Steiner en diens an
troposofie. Het is een kerk
waarvan de doop niet wordt
erkend door andere kerken
en die ook geen deel uit
maakt van de Wereldraad
van Kerken. Zeer veel ge
wicht wordt toegekend aan
de viering van de zeven sa
cramenten. Zozeer dat alle
leerstelligheid er voor moet
wijken. De Christengemeen
schap kent geen geloofsleer
en geen kerkrecht.
Frank Storm, vader van vier
kinderen, en sinds 15 jaar
priester: „Ieder mens moet
zijn eigen relatie met Chris
tus ontwikkelen. De weg die
iemand daartoe bewandelt is
binnen onze kerk volkomen
vrij. De enige voorwaarde
om tot de Christengemeen
schap toe te treden is dat je
een grote verbondenheid met
Christus voelt en met Zijn
evangelie".
Dit betekent dat er geen en
kele verplichting bestaat om
de reïncarnatie-gedachte te
aanvaarden. De meeste leden
echter onderschrijven deze
visie een feit dat zonder
twijfel verband houdt met de
innige relatie die de Chris
tengemeenschap met de an
troposofie onderhoudt.
Zoals gezegd erkent ook de
scheikundig ingenieur Frank
Storm, die zijn opleiding tot
geestelijke aan het seminarie
van de Christengemeenschap
in Stuttgart kreeg, de groei
van de ziel in een lange reeks
van mensenlevens: „De con
ceptie is niet het begin en de
dood is niet het einde. Gebo
ren worden is sterven in de
wereld van de geest, waaruit
je afkomstig bent. En sterven
op aarde is tegelijkertijd een
opnieuw geboren worden in
die geesteswereld. De gestor
vene ontmoet de lichtende
gestalte van het Christuswe
zen en voelt daarin de zin
van het leven doorstromen.
Dan volgt een periode van
onthechting en loutering,
waarin de zwakheden en on
volmaaktheden duidelijk
worden. Dat proces leidt naar
het inzicht dat verdere ont
wikkeling alleen mogelijk is
door opnieuw ter wereld te
komen. Door opnieuw te in
carneren bij een, hiertoe wel
overwogen gekozen, ouder
paar".
W edergeboorten
De verbinding van het Chris
tendom met de, vooral in het
Oosten ontwikkelde, reïncar
natiegedachte lijkt niet voor
de hand te liggen. Nergens in
de bijbel is een duidelijke
proclamatie van een cyclus
van wedergeboorten te vin-
FOTO: MILAN KONVALINKA
den. Frank Storm is het met
dit laatste eens. „Maar als je
uitgaat van het bestaan van
zo'n cyclus", tekent hij er bij
aan, „stuit je wel vaak op
passages die zich laten lezen
als verwijzingen naar karma
en reïncarnatie.
'En wanneer gij hem als de
Vader aanroept, die boven al
het persoonlijke uit naar ie
ders werk het lot bepaalt',
schrijft Petrus bijvoorbeeld
in zijn eerste brief, 'wandelt
dan in ernst en eerbied, zo
lang gij gasten op aarde zijt".
Het voorbeeld zal niet ieder
een direct overtuigen. Maar
dat hoeft geen erkenning te
verhinderen van de waarde
vah de reïncarnatie-gedachte
voor het vinden van levens
geluk.
Is niet het falen, het voortdu
rend niet realiseren van het
gestelde ideaal, ieders groot
ste frustratie? Dag in dag uit
mislukken de strevingen
en de dood nadert Natuur
lijk, niet alles mislukt. Er zijn
vorderingen, maar vaak
maar zo gering. Veel te ge
ring om zelfs in honderd jaar
ook maar in de buurt te ko
men van voltooiing. Mensen
sterven onaf.
Maar als er nu eens meer tijd
zou blijken? Als ik na dit le
ven een tweede kans krijg en
een derde en net zoveel kan
sen als ik nodig heb om mijn
opdracht te vervullen en tot
volmaaktheid te komen? Als
dat zo zou zijn, zou ik mijn
falen kunnen aanvaarden.
En mijn aftakeling, mijn
ziekte, mijn voortijdige dood.
Velen noemen de reïncarna
tie een absurde speculatie.
Anderen achten de eenmalig
heid van het leven nog aan
zienlijk absurder. De deelne
mers aan de herfstcongressen
van de Christengemeenschap
vragen zich af: „Is één leven
genoeg?".
WILLEM SCHEER
Nadere inlichtingen over
en inschrijfformulieren
voor de herfstcongressen
zijn te verkrijgen bij de
Werkstichting Andreas,
A.M. van Schuurmanstraat
55. 2331 DD Leiden.
Er bestaat geen geneesmiddel dat
zoveel jaren lang en door zoveel
mensen is geslikt als aspirine. Je
zou dus verwachten dat we nu on
derhand echt alles van het spul te
weten zijn gekomen. Dat is niet zo.
Aspirine blijft de wetenschap ver
bazen, en dat werd vorige maand
weer 'eens voor de zoveelste maal
duidelijk. Na een hartinfarct blijkt
aspirine de dood net zo effectief op
afstand te houden als het nog
steeds tamelijk revolutionaire en
peperdure middel streptokinase.
Bijna 90 jaar geleden, in 1899 om
precies te zijn. kwam kleurstoffen-
fabrikant Bayer als eerste met een
acetylsalicylzuur bevattende pijn
stiller op de markt. Aspirine. Het
had als middeltje tegen bijna alle
kwaaltjes zo'n succes dat van lie
verlede alle kleine pijnstillers aspi
rientjes gingen heten, wat er ook in
zat en van welke fabrikant dan
ook. Daarna volgde een terugval.
Het middel was wat al te gewoon
tjes geworden en in de jaren zeven
tig dreigden nieuwe pijnstillers met
flitsende namen en oehoorlijk aan
de prijs het nederige aspirine weg
te drukken. Die strijd heeft aspiri
ne gewonnen. Toen de kruitdamp
optrok waren er nog maar twee re
delijk goed werkende en redelijk
veilige kleine pijnstillers over: pa
racetamol en aspirine.
Onderschat
Aspirine, of liever het acetylsalicyl
zuur dat (lees de bijsluiter!) in de
diverse aspirientjes zit, is geen ge
ring geneesmiddel. Als pijnstiller
wordt het door Jan en alleman nog
steeds tamelijk onderschat, hoewel
het spul zich in allerhande onder
zoek als een behoorlijk sterke klei
ne pijnstiller deed kennen. Boven
dien verlaagt aspirine de koorts en
gaat in een moeite door ook ontste
kingen tegen. Nadeel: het kan in
een enkel geval maagbloedingen
veroorzaken. Tot ieders grote ver
bazing bleken aan dit nadeel ook
gunstige kanten te zitten. Het
schijnt dat het een reumatoloog,
niemand weet wie, ineens opviel
dat onder zijn patiënten (en die
slikken doorgaans veel aspirine)
verstopping in de hersenbloedvaten
door bloedstolsels zo weinig voor
kwam. Die verstoppingen veroor
zaken veel ellende. Zou je dat mis
schien met een aspirine kunnen
voorkomen? Men heeft dit onder
zocht. En inderdaad, in een aantal
gevallen kan dat: in Nederland
krijgen al een jaar of wat veel ou
dere patiënten daarom elke dag
een aspirine voorgeschreven. Zo
was er ook een andere dokter, ene
Craven, die al vanaf 1954 volhield
dat aspirine ook een hartinfarct zou
kunnen voorkomen. Dat bleek,
maar daarover verder meer, niet zo
gemakkelijk te bewijzen.
Evenwicht
Bloed moet kunnen vloeien en
bloed moet kunnen stollen, en dat
alles precies op het juiste moment.
Dat juiste moment wordt bepaald
door een elegant evenwicht tussen
twee stofjes, die ik voor het gemak
Stoller en Ontstoller zal noemen.
Stoller zit in de bloedstollende
bloedplaatjes, Ontstoller zit in de
vaatwand en zolang ze in even
wicht zijn vloeit het bloed zonder
enig probleem. Maar als de vaat
wand beschadigd raakt - en athe-
rosclerose is een vorm van bescha
diging - dan daalt de produktie van
Ontstoller in de vaatwand en ver
schuift het evenwicht naar het
Stoller in de bloedplaatjes. Het
bloed stolt, en als dat in de kranss
lagaderen gebeurt, dan is een hart
infarct een feit. Welnu. Aspirine, of
beter acetylsalicylzuur, remt de
produktie van allebei de stoffen,
maar Stoller wordt tien keer ster
ker geremd dan Ontstoller. KorV-
om: met aspirine is Ontstoller
voortdurend in de meerderheid:
het zou dus trombose van hart- en
hersenbloedvaten kunnen tegen
gaan.
Nog simpeler gezegd, met een aspi
rientje per dag zou je de kans op
het krijgen van een hartinfarct be
langrijk kunnen verkleinen. Dit is
in de jaren tachtig herhaaldelijk
uitgeprobeerd op grote groepen
mensen en de resultaten zijn op zijn
zachtst gezegd omstreden. Begin dit
jaar nog steeg er een enorme juich-
Icreet op toen uit een groot Ameri
kaans onderzoek bleek dat acetyl
salicylzuur (vanaf nu ASZ) de kans
op een hartinfarct halveert. De vol
gende dag was in Amerika de aspi
rine uitverkocht. Nog geen twee
dagen later bleek uit een soortge
lijk onderzoek onder Britse artsen
geen spoor van de beschermende
werking van ASZ.
Nieuwtje
Een ander nieuwtje van de jaren
tachtig zijn de fibrinolytica, ofwel
medicijnen die bloedstolsels kun
nen oplossen zoals streptokinase,
urokinase, APSAC en t-PA. De
eerste oplossers werden aanvanke
lijk via een catheter rechtstreeks
op het verstoppend bloedstolsel ge
spoten omdat men anders vreesde
dat het spul als een olifant in de
porseleinkast door de hele bloeds
omloop zou banjeren. Dat gevaar
bleek later heel erg mee te vallen,
zodat 'stolseloplossers' tegenwoor
dig heel makkelijk met een infuus
kunnen worden toegediend. Dat
kan bij wijze van spreken al in de
ambulance. Vorige maand werden
de resultaten van een onderzoek
bekend waarbij 17.000 patiënten in
417 ziekenhuizen in Amerika. Au
stralië en de meeste landen van
West Europa betrokken waren. Die
patiënten waren willekeurig in
vier behandelgroepen ingedeeld.
Groep 1 kreeg alleen een infuus
met streptokinase; groep 2 moest
een maand lang aspirine slikken;
groep 3 kreeg èn een infuus met
streptokinase èn aspirine; groep 4
kreeg niks bijzonders behalve aan,
net als de andere groepen, de ge
bruikelijke behandeling bij hartin
farct.
In de Lancet van vorige maand
stonden de resultaten en die waren
opzienbarend. Bij de gebruikelijke
behandeling (en verder niets) stier
ven in de eerste 5 weken 13,2 pro
cent van de patiënten. In de groep
die alleen streptokinase kreeg was
dat percentage 10,4, en dat was on
geveer gelijk aan het percentage in
de aspirine groep. Maar van de
groep, en dat was de sensatie, die
zowel streptokinase als aspirine
hadden gekregen was slechts 8 pro
cent overleden. Het nederige aspi
rine van nog geen duppie het stuk
blijkt evenveel bescherming te bie
den als een infuus streptokinase
470,00 de fles. Samen dringen ze
de sterfte na een hartinfarct met 40
procent terug! In een tijd dat de
medische vooruitgang hooguit met
procentjes vooruitschreidt, is dit
een ouderwetse stap vooruit.
f J5&
m
door Joke Forceville-Van Ron
Eén-kind-ga
Ze knielden bij mij
op één knie,
j neer
lie,
J.A. Ek
t-shiri
kwekij\
Hij droeg een wit
waarop een indrukwekl
zeilschip prijkte. Hij v
trouwens helemaal in
Op de boot die ons van
Interlaken naar Spiez
wees hij parmantig en
pretoogjes naar zijn mi
broek: blauw, waarop h
kleuren van de regen bc
soorten boten en bootjes
uitgebeeld.
Nauwelijks vier schatte
ventje, gezeten tussen zi
vader en moeder die bei\
veertig gepasseerd m>
zijn. Ze waren dol oj
leed geen twijfel. M._
verwonderde het dat ht
kereltje zich alle geaai
gefrummel over zijn ht
aan zijn kleren, waarmi
moeder kennelijk
onophoudelijk wilde gel
van haar liefde voor ht
van de bank afglijden
begon niet te jengelen,
als dat tot je dagelijks j.
van leven behoort eraaii
gewend raken; het overk
heen laten gaan; er mod
onverschillig onder worl
Zo aandoenlijk als ik hel
tafereeltje ook vond, eeé
beetje benauwen deed h
wel. Je zult maar enig 1
zijn, vooral in deze tijd. j
ook... je zult zijn vader, h
moeder zijn. Nee, vreest
maar niet, geachte lezer,
een gat in de welzijnsmM
heb ontdekt en me ga
opwerpen tot de opricht?
van de Vereniging van Blanc
met één Kind. rcheer
Ik word er moe genoeg l
telling bij te houden vaan
belangen behartigende
verenigingen die ons lat T"|
langzamerhand telt en hi AJ\
me werkelijk niet nodig
alle bijzondere situaties 400]
noodrem te trekken of
signaal op rood te zettei
niet wegneemt dat oude
maar één kind zijn mij I
niet eenvoudige taak lij1Te
zijn er nog niet zolang gijna n
mee geconfronteerd op <j was,
televisie in een uitzendiiren i
over China. Over het fefcna
men daar momenteel, in zijn
kader van de kf te
bevolkingstoename, niefHat zi
dan één kind mag hebb&ale i
daarbij moeten we bedei bij
dat men dikwijls een rojén on
inkomen heeft; dat kan steri
tegenwoordig in China Gr. U
Alles wat je wilt kun je\ iets,
voor je kind aanschaffen die ei
wat dat kind zelf graag
óók. Dat blijkt zo ziin
consequenties te hebben
wordt voor dat enige kil
dikwijls uit de weg gerdkunne
Als het negen jaar is ka
vaak nog niet de veters
ttra
Een
a de
ver!
zijn schoenen strikken.
Waarom zou het ook. Hi
heeft toch ouders. Er zij en
diverse programma's oppaarv
waardoor ae schoolkindnc
de hele dag aan de invh
van de ouders worden lactie
onttrokken en ook wonfcd Be
cursussen gegeven waarj.„Ror
moeders wordt geleerd «die H
gezonde eet- en leefgewó geve:
zijn voor kinderen. Kim ich h
die gemakkelijk „volgesiuitin
worden met alles wat zei de. I
wensen. In ons land wo eldk;
ouderparen niet verplicfo in 1
bij één kind te laten". JW lstrij<
de huidige trend met eejsburj
toenemend aantal werkeöat h
vrouwen, komt men sonfwaar
laat tot het besef dat de her
voor een kind nu snel
gemaakt moet worden ol
er echt te laat voor. In Qyj
aantal gevallen blijft dat
laatgewenste kind dan o
alleen. Bij een niet te er|n®
verwaarlozen groep oud ;otoho
werkt de natuur niet m -i«gst
krijgt hun enig kind, ze
tegen hun zin, nooit ee/iMwcwc
of broertje. Wie verbaas
zich verder over dat BC creidsfj
moeders (bewust ongehu -
moeders) haar taak met
kind en daarnaast dikwi ^REID
volledige werkkring ifpml
buitenshuis, meer dan z*kiujks
genoeg vinden K™
Misschien kan het enige sprokg
alles krijgen wat zijn ha
begeert. Toch komt het
tekort. Het deelgenootje ikstehc
liefde van zijn ouders, d "pros
mist, kan geen peuterspt
of crèche, geen gastvrijh
voor leeftijdgenootjes in -
volkomen compenseren.
Daaraan hoeft dat enige Gimm
ook niet ten gronde te ^v-n<
Maar van zijn ouders w( hmecn
wèl bijzondere zorgvuldi
verlangd. Het is moeil"
midden te vinden tuss
dooddrukken van liefde
loslaten om hem elders
laten halen wat het thui
Eén-kinder-gezinnen, eftüf
te bagatelliseren verschi,
Voor zulke kinderen nie>
hun ouders evenmin.
ip
