Olympische droom
soms nachtmerrie
voetballerlei
MORPHEUS
üeidóaQowuwt
ZATERDAG 17 SEPTEMBER 1988 PAGINA 11
ruim een maand stiJ ligt. Cser-
nai werkte ruim tien jaar gele
den reeds als assistent bij Ein-
tracht. In 1977 vertrok hij naar
Bayern München, waar hij la
ter hoofdtrainer werd. Zijn
laatste club was PAOK Saloni-
ki uit Griekenland.
voetballer uit de Sovjetunie in
de Italiaanse competitie. Juve
verloor de thuiswedstrijd ove
rigens met 2-0. Zavarov werd
vervangen door oud-interna
tional Cabrini.
Liever thuis
West-Duitsland is één van de
deelnemers aan het voetbal
toernooi in Seoul. Maar wat
Christoph Daum. de trainer
van FC Köln, betreft had de
DFB afgezien van de trip naar
Zuid-Korea. Daum houdt zijn
voor het olympische team ge
selecteerde spelers Thomas
Hëssler en Armin Görtz het
liefste thuis. Hij is bang dat
te indruk maakt. Naar Seoul
gaan in elk geval Michael Zore
en Andreas Köpke niet, hoe
wel die wel waren geselec
teerd. Zore liep zaterdag in
Mannheim een spierblessure
op en Köpke, de doelman van
Nürnberg, scheurde een knie
band in het duel tegen Karls
ruhe.
Blessureleed
Het was toch afgelopen week
einde de ronde van de blessu
res, want Karlsruhe moet het
voorlopig stellen zonder doel
man Alexander Famulla en
Bayern Münchens ziekenboeg
kreeg gezelschap van Olaf
(rechts) Thon. De blessure van Famul-
sing met Famulla waarbij de
doelman ernstig aan zijn oor
gewond raakte. De helft van
zijn oor hing er zelfs bij. De
dienstdoende arts in het ge
meentelijk sportpark in Nürn
berg schrok zo van de blessure
dat hij het beter achtte dat
eerst een bezoek werd ge
bracht aan het ziekenhuis om
te onderzoeken of de gehoor
gang ook was beschadigd. Dat
laatste bleek niet het geval te
zijn, maar wel werd in een
KNO-kliniek vastgesteld dat
Famulla door die trap van de
Senegalees ook nog een lichte
hersenschudding had opgelo
pen.
week zaterdag hoe de elleboog
van Michael Frontzeck voelt.
De international van Borussia
Möncgengladbach raakte met
dat lichaamsdeel Thon vol in
het gezicht Met als resultaat
dat de vroegere speler van
Schalke z'n jukbeen brak. Het
was ondanks de (3-0) zege toch
een slecht weekeinde voor
Thon. Zijn vroegere club ver
loor in eigen huis met 2-0 van
Osnabrück en is na zeven
wedstrijddagen slechts voor
laatste in de tweede
Schalke is niet de enige roem
rijke vereniging die met een
bescheiden rol in de tweede
liga genoegen dient te nemen.
Hertha BSC vergaarde in acht
duels slechts een punt meer
dan Schalke en staat er rela
tief dus zelfs nog minder flo
rissant voor.
HAAG De olym-
vlam mag dan van-
in Seoul zijn ontsto-
n de Nederlandse af-
iging in de Zuidkö-
hoofdstad mag
een record-omvang
cheurden, in de Nederland
zowel jrtwereld is een aan-
y porters achtergeble-
1 veejat zich vooraf meen-
,k op de flanken van
De^mjjgppiis te mogen op-
i, maar zich slechts
fstand in het schijnsel
koesteren. De 24e
^fcpische Spelen sinds
waren voor verschei-
topsporters de afge-
jaren het mikpunt
carrière en vooral
r ontzegde menig-
:ich het nodige om
Ie presence te geven.
'OC wees maar liefst
lannen en vrouwen
vanaf vandaag in
een gooi te doen
'oud, zilver, brons of
ilympisch certificaat,
aantal Nederlanders,
ooraf had gehoopt er
zijn, kan het evene-
slechts via de media
in. Waarbij vooral at
en zwemmers het
>ische startsein niet
pische marathon niet volgen.
Want die dag doe ik mee aan
de Singelloop in Breda. Ja,
want als je stopt met sporten,
pak je alleen jezelf".
in An
aan se
terfv! en- maar dat is een
j inherent aan het in-
institu uele karakter van
ctie btfsport. Waarbij even-
de lfook juist bij deze dis-
1 ^bl$es weer de mogelijk-
n e bestond via de be-
i estafette-truc tot
iding over te gaan.
op het bondsbureau de stem
ming aldaar.
Een opinie die niet geheel
kan worden gedeeld door at-
letiekunie en zwembond.
Weliswaar zijn er zeven
zwemsters en vier zwem
mers in Seoul, maar de
KNZB zag elf olympische
kandidaten niet gekwalifi
ceerd. Van die elf behoorde
Edsard Schlingeman vooraf
tot de serieuze kandidaten.
Zij zitten echter thuis. Even
als de atleten John Vermeule
en Edine van Heezik. Verder
zag judoka Hans Buiting uit
Nijmegen en dressuur-ama-
zone Hele Aubert uit Den
Haag de voordracht niet ge
honoreerd. Een olympische
droom die min of meer een
nachtmerrie werd.
mei
*s'én tv.
11 leten
rgieke
re h«
ck
ght
t dam
ie Nel{
2 fan
r trad
opme
grijk
lotse
Itravi
»t-con<
ït schf
et N<
Live
Do
zwemsters en vier
lers alsmede negen at-
in een even groot aan-
vormen in Seoul
eer een kwart van de
Nederlandse afvaardi-
t die getalsmatig stevig
le door het sturen van
wintig spelers bevatten-
onkbalselectie, die op
nstratie gaat. Deze ge-
bij een voltallige groep
syers van beider kunne
n samen met niet min-
ian tachtig begeleiders
'aderlandse equipe in
één van de grotere
van de circa 160 lan-
lie in Zuidkorea aan de
-Olngsceremonie deelna-
gefcti
Dat ni
rschij
Ch:
ball
■3 "ie
eTr h
lig Cot''
pbell
op, waf'
erblijl
ijven
ival 1
r. Al
met
verra.
ide pW
J >nder
ondering
reeks sportbonden,
ook die van de-
trerende judobond (da-
de eerder genoemde
albond, taekwondo-or-
itie en bowling, die zich
het vaandel van Juan
io Samaranch verza-
neemt de KNWU min
•er een uitzonderingspo-
in. De wielerunie. die
.1 ïnkelijk op een magere
v rdiging leek te kunnen
zag uiteindelijk toch
veertien mannen en
'en uitgezondfen. De
U is dan ook zeer te
en met het NOC-beleid.
de kandidaten die er
is iedereen naar
verwoordde iemand
„Knap rot dat ik er niet bij
kan zijn". Edsard Schlinge-
mann maakt van z'n hart be
paald geen moordkuil als
hem wordt gevraagd naar
zijn emotionele beleving van
de Olympische Spelen. „Ik
zal heus wel eens denken,
tja, waarom zit ik daar eigen
lijk niet? Waarom liep ik niet
mee in de openingsceremo
nie, waarom moest ik al die
mooie kleding, al die ca
deautjes van Philips, mis
sen".
De 22-jarige zwemmer uit
het Noordveluwse dorpje
Vierhouten, al sinds tien jaar
in allerlei nationale selecties
vertegenwoordigd, werd dit
maal door de KNZB niet
eens officieel voorgedragen
bij het Nederlands Olym
pisch Comité, „En dat neem
ik de bond hoogst kwalijk. Ik
had er best vrede mee gehad
wanneer het NOC me, en dat
geldt ook voor sommige an
deren, niet had uitgezonden.
Maar tjonge, als je niet eens
steun van je eigen bond
krijgt, waar doe je het dan
allemaal nog voor. Ik heb
een jaar lang keihard ge
traind en dan krijg je een
lullig briefje van de KNZB:
„Sorry, we voelen met je
mee en wensen je succes bij
je verdere carrière", aldus de
hevig teleurgestelde Schlin-
gemann die dan ook meteen
besloot de internationale
wedstrijden voortaan maar
voor gezien te houden. „Ik
zwem nog wat voor mezelf,
nog wat voor de club, maar
voor de KNZB, nee, nooit
meer".
Bondscoach Bert Sitters, die
liet weten „geen toeristen"
naar Seoul mee te willen ne
men, is volgens Schlinge-
mann de kwade genius ach
ter het geheel. „Hij heeft he
lemaal niets van zich laten
horen, geen briefje, geen te
lefoontje, niks. Zijn voorgan
ger, Ruud Beele, kreeg toen-
dertijd veel kritiek te verdu
ren, maar die toonde ten
minste nog enig medeleven
en nam de afvallers mee uit
voor een gezellig etentje.
Nee, Bert Sitters is, denk ik,
uitgeblust. Hij vecht niet
meer. Als jonge talenten nu
lezen hoe wij, de ervaren
krachten, behandeld worden,
werkt dat toch ook demoti
verend en is dat dan een goe
de reclame voor de zwem-
sport? Nee, dacht ik ook niet
hè".
Uit Zuidkorea ontving
Schlingemann, die zich nu
maar op zijn HTS-studie
heeft gestort, deze week een
ansichtkaart, ondertekend
door een viertal zwem-colle-
gae. „Hans Kroes, Diana van
der Plaats, Conny van Ben-
turn en Ron Dekker hadden
hun handtekening erop ge
zet. En de anderen? Is toch
gek, zoiets doe je toch met
z'n allen. Tekenend voor de
sfeer, volgens mij. Die zou
toch juist zo goed zijn? Nou,
ik geloof er niks van, hoor,
sorry".
Hans Buiting:
Ook Hans Buiting (27) be
hoort tot de Nederlandse
sporters, die met gemengde
gevoelens zullen kijken naar
de olympische (judo)wedstrij-
den. De Nijmegenaar heeft
er naar zijn zeggen nog niet
eens zo veel moeite mee dat
hij op het olympische podi
um ontbreekt, maar hikt
eerder en niet zo'n klein
beetje aan tegen de manier
waarop hij buiten de boot is
gevallen. „Het is een beetje
onduidelijk voor me", zegt
hij^met een'zekere mate van
understatement. „Vorig jaar
werd ik zevende bij het EK
in de categorie zwaargewicht
en naar aanleiding daarvan
werd ik zoals ze dat noem
den potentieel kandidaat. Ik
kreeg vervolgens een brief
van het NOC, waarin werd
gezegd dat ik dit jaar vorm
behoud moest tonen. Maar
hoe dat moest gebeuren werd
niet omschreven. Voor mijn
eigen gevoel heb ik in die
periode daarna goed ge
draaid, medailles gehaald en
me rot getraind. Bij het EK
werd ik negende. Ik dacht
dat het daarmee in orde was.
Maar dat bleek geenszins het
geval. Op de hoorzitting van
het NOC, waar viif vertegen-
woordigèrs van de judobond
aanwezig waren, werd be
kend dat ik niet tot de eerste
kandidaten behoorde. Maar,
werd er bij gezegd, er zouden
nog kwalifikatie-mogelijkhe-
den zijn in Oostenrijk en
Rusland. Maar verder heb ik
niets meer gehoord. De Bel
gische bond heeft nog wel
gebruik gemaakt van die ex
tra toernooien, maar de Ne
derlandse bond liet niets van
zich horen. Ik heb dus die
kans niet gekregen".
Hans Buiting, tweevoudig
Nederlands titelhouder
zwaargewicht (waarvan een
maal „open") en lid van
sportschool Visser in Nijme
gen, plaatst meer kantteke
ningen bij de gang van za
ken. „Ik heb later begrepen
dat bij die NOC-zitting
bondscoach De Korte geen
gebruik heeft gemaakt van
de mogelijkheid om voor mij
een pleidooi te houden. Per
soonlijke leraren mochten
dat niet doen. Vier jaar gele
den gebeurde dat wel met
bijvoorbeeld Wim Henne-
veld. Z'n vader kon als
bondscoach wel bij het NOC
voor elkaar krijgen dat hij
naar Los Angeles ging".
De afgelopen zomer is Hans
Buiting, wiens trainings
maatje Ben Spijkers wel in
Seoul zit en die met Maas
sluisenaar Anthony Wurth
tot de afvallers behoorde, in
Japan geweest voor een trai
ningsstage. „Om te bewijzen
dat ik nog beter kan worden,
om er voor te zorgen dat ze
een volgende keer gewoon
niet om me heen kunnen",
zegt de judoka, die Barcelona
dan maar tot volgende grote
doel heeft genomen. „Daar
moet ik zijn. En hopelijk be
staan er dan niet zulke pro
blemen tussen coaches, bond
en judoka's als nu een' rol
hebben gespeeld. Want die
hebben bepaald dat ik niet
werd afgevaardigd. Hoewel
ik eerlijkheidshalve moet
zeggen dat ik dit jaar mis
schien ook net wat betere
prestaties had moeten neer
zetten".
Haagse Helene Aubert wós
er vooraf absoluut zeker van
dat er voor haar een plaatsje
in de Nederlandse dressuur-
ploeg zou worden ingeruimd.
Met haar paard Mister X was
ze immers tijdens de nationa
le selectiewedstrijden in
Weert op een derde plaats
geëindigd. „Toen dacht ik
dat ik gewoon zou gaan, ook
al omdat Ankie van Gruns-
ven, die nu in mijn plaats
naar Seoul is vertrokken
toen op de tiende plaats ein
digde. Een paar weken later
waren er wedstrijden waar
de ploeg die naar de Olympi
sche Spelen zou gaan niet
aan mocht meedoen. Om de
paarden te sparen. Toen reed
mijn plaatsvervangster wel
goed. Bij de laatste selectie
wedstrijden, waar ze op
grond van die laatste resulta
ten ook aan mee mocht doen
eindigde ze net voor me.
Toen was het meteen afgelo
pen. Niet mee naar Aken,
niet mee naar Seoul. Over en
sluiten" aldus een enigszins
verbitterde Helene Aubert.
„Het was wel even balen, ja",
beaamt ze „maar ik ben er
nu wel weer overheen hoor.
Je wordt sterk van teleur
stellingen, zegt men wel
eens. Het is voor mij in elk
geval geen reden om te stop
pen met de sport. Integen
deel. Volgend jaar hebben
we weer een ÉK en over
vier jaar zijn er weer Olym
pische Spelen. Daar werk ik
nu maar naar toe. Of ik Bar
celona haal kan ik niet zeg
gen. Alles staat of valt een
beetje met het paard dat ik
dat moment tot mijn be
schikking heb. Ik denk dat
Mister X tegen die tijd wel te
oud zal zijn. Dus moet ik
even afwachten met welk
paard ik dan kan rijden".
Teleurstelling is er dus wel
bij Helene Aubert, maar dat
gaat toch niet zo ver dat ze
niejs meer met de Spelen te
maken wil hebben. „Nee
hoor, ik ga thuis lekker zit
ten kijken. En dan zal ik
heus wel weer balen als ik
de dressuurploeg aan het
werk zie. Maar ach, atleten
en zwemmers die op het laat
ste moment zijn afgevallen
hebben het veel moeilijker.
Die hebben echt vier jaar
keihard getraind om op het
juiste moment te pieken en
kunnen het, als ze uiteinde
lijk te horen krijgen dat ze
niet mogen gaan, of als ze
net de limiet niet gehaald
hebben, waarschijnlijk niet
meer opbrengen om er weer
vier jaar keihard tegenaan te
gaan. Dat ligt bij ruiters wat
makkelijker".
Marathonloper John Ver
meule heeft nog steeds niet
officieel vernomen waarom
het NOC geen ticket voor
hem wilde reserveren. Voor
de Middelburger was het een
kwestie van vier seconden
op een totaal van twee uur
en twaalf minuten. „In het
begin baal je enorm", aldus
de 26-jarige laatbloeier. „Er
was steeds gezegd: als Gerard
(Nijboer, red.) gaat, dan ga jij
ook. Dat Gerard, op g?bnd
van zijn naam, is uitgezon
den begrijp ik best. Maar dan
zou ik er toch heen kunnen
om ervaring op te doen?"
Vermeule verbindt aan deze
sportieve kater geen conse
quenties voor zijn verdere
loopbaan. „Zeker niet, ik re
ken op Barcelona. Daar ben
ik immers nog jong genoeg
voor. Ik heb inmiddels ook
een alternatief gevonden
voor de Spelen. Op 6 novem
ber aanstaande loop ik de
marathon van New York. Je
moet wat, hè".
Vermeule, die in Zeeland in
ploegendienst werkt, wil de
komendé twee weken zoveel
mogelijk zien van de Spelen
die hij persoonlijk mist. „Ik
zal veel op de video opne
men, want ik heb niet zoveel
vrije dagen. De marathon
zou ik natuurlijk heel graag
rechtstreeks zien, want ik
ben heel benieuwd naar wat
Marti (ten Kate, red.) doet.
Ma^>- helaas kan ik de olym-
Voor atlete Edine van Hee
zik was de teleurstelling
„wel groot", maar in haar
loopbaan is de verspringster/
hardloopster onderhand wel
wat gewend. „Ik ben erg
goed in het mislopen van be
langrijke wedstrijden", con
cludeert de 27-jarige Van
Heezik cynisch. „Vroeger
was ik dan heel erg teleurge
steld, maar nu kom ik er wel
overheen". Bij de Spelen In
Moskou en Los Angeles was
ze om uiteenlopende redenen
niet van de partij en ook vo
rig jaar ontbrak Van Heezik
bij de wereldkampioenschap
pen in Rome. „Omdat ik
mijn limiet had gesprongen
met 0,2 meter teveel aan rug-
wind. Een kuchje dus. Daar
kon ik best kwaad om
worden".
Ditmaal was het een knie
blessure die de Amsterdamse
van het olympisch toneel af
hield. „Ik had mijn kansen
voor Seoul heel hoog inge
schat", blikt ze nu eerlijk te
rug. „De trainingen gingen
heel goed en ik ging heel
snel vooruit. Maar in mei
kreeg ik last van mijn knie,
tijdens een trainingsstage in
Nice. Toch ben ik doorge
gaan met trainen, want stop
pen kan eigenlijk niet. Kind
juli heb ik me dan toch maar
laten opereren, maar ik kan
nou niet bepaald zeggen dat
dat veel heeft geholpen". De
behandelende artsen dachten
dat er iets loos was met de
meniscus van de werkloze
sportster, maar later bleek
dat de pijn werd veroorzaakt
door losgeraakt bot „Mijn
hoop op een plaats in de hon
derd meter estafetteploeg
ging toen ook de mist in", al
dus Van Heezik.
Inmiddels heeft ze haar trai
ningen weer hervat. Met een
gezonde knie, maar nu weer
met last van haar bovenbeen.
„Maar in de wintertraining
zal ik er weer voor honderd
procent tegenaan gaan",
kondigt ze aan. „Want nu
doet het me niets meer hoor.
Ik laat mijn sportloopbaan
dan ook absoluut niet beïn
vloeden door het missen van
Seoul. Ik ga gewoon door.
Het kan nog best vier jaar".
En om aan te tonen dat ze de
moed niet is verloren: „Vroe
ger kon ik beslist niet voor
de t.v. gaan zitten, als er
wedstrijden waren waar ik
verstek moest laten gaan.
Maar nu zal ik de Spelen, en
vooral het atletiek, zeker
volgen. Ook al is het midden
in ae nacht".
Ook gekeken vannacht naar de
openingsceremonie van de
Olympische Spelen in Seoul?
Of toch maar Morpheus' armen
verkozen boven de tentakels
van Samaranch? Hoe dan ook,
de vlam brandt dus in Zuidko
rea en nu maar afwachten of ie
niet in de pan slaat.
De temperatuur was dé voorbije
dagen al tot kookhitte gestegen
op het gespleten Aziatische
schiereiland. Met de dreigbrief
aan de IOC-president en de
Molotov-cocktails als voorlopige
hoogtepunten.
Tweede-, koude- en olympische
(wereldoorlog vloeien in Seoul
opvallend in elkaar. De Ameri
kaanse en Japanse vloot, de ja
ren na Pearl Harbour eikaars
doodsvijand, koersen samen
door door de wateren van Ko
rea. Het land, dat begin jaren
vijftig als splijtzwam fungeerde
in dat deel van Azië, waar Rus
sen en Amerikanen elkaar te
vuur en te zwaard bestreden. In
Seoul komen ze elkaar op
schietbaan en schermmat louter
vreedzaam tegen. Als schril
contrast met de tot de tanden
bewapende anti-terreurbrigades
van het huidige Zuidkoreaanse
leger.
Samaranch hoopt vurig dat zijn
troetelkind Seoul zal blijven ge
vrijwaard van ernstige smetten.
Hij was tenslotte degene die het
land van de Hyundai's en de
Parken zeven jaar geleden door
de strot duwde van de toen nog
voornamelijk bejaarde leden
van het IOC
Dat moet Samaranch trouwens
worden nagegeven. Hij mag
dan weliswaar eerder deze
week een nederlaag hebben ge
leden bij zijn pogingen de Win
terspelen van 1994 toe te schui
ven aan Sofia (zou zijn vrouw
zo heten?), het aantal ouden
van dagen in zijn olympisch
koor is tegenwoordig op de vin
gers van één hand te tellen.
Vandaar ook wellicht dat een
Noorse plaats als Lillehammer
over zes jaar sporten mag orga
niseren, waarvoor dan eens
geen sneeuwkanonnen en ijs
machines nodig zijn. Het Scan
dinavische dorp schijnt de ac
commodaties bovendien alle
maal vlak bij elkaar te gaan
bouwen. Reden voor een IOC-
lid om te verklaren dat de da
mes op de balschoenen van de
ene hal naar de andere kunnen
lópen.
Eén ding is voor wat betreft
Lillehammer nu al voor hon
derd procent zeker. Er zullen
daar geen demonstraties van
studenten komen. Er zal geen
dreiging zijn van ondermijnen
de activiteiten van een buur
land. Afscheidingsbewegingen
zijn slechts in de darmspieren
te signaleren en nationalistische
oprispingen blijven beperkt tot
boeren, burgers en buitenlui,
die met een vlaggetje zwaaien
en regelmatig een slokje nemen
uit een meegebracht neupflesje.
Kortom, terrorisme kan weer
toerisme worden.
Lillehammer heeft onder meer
Oestersund afgetroefd in de
race naar de organisatie van de
eerste winterspelen uit de histo
rie die in een ander jaar
worden gehouden dan de zo
merspelen. Dat komt omdat de
drank in Noorwegen goedkoper
is dan in Zweden. En van een
glaasje houden die IOC'ers. Eén
van de ongeschreven regels in
het olympisch handvest is im
mers dat de notabelen in staat
moeten ziin tegelijkertijd een
glas in de hand, een sigaar in de
mond en een grijns op het ge
zicht te houden. Als tussen de
bedrijven door ook nog kans
wordt gezien een gewichtige in
druk te maken, koetjes en kalf
jes eerlijk worden verdeeld en
waar nodig de kool en de geit
gespaard, dan is men voldoende
capabel om Samaranchvazal te
zijn.
Maar omdat een IOC'er ook
maar een mens is en hij in een
olympisch jaar toch gauw een
week of acht van huis is voor
zijn bestuurlijke beslommerin
gen heeft een slimme snood
aard bedacht winter en zomer
te scheiden. Klimatolologisch
kwam dat toch al aardig uit, bo
vendien gaf het 't voordeel dat
je als IOC-official elke twee
jaar belangrijk kon zijn. Er
moest weliswaar wat vaker
worden vergaderd, maar dat
hield toch al niet veel meer in
dan lijfelijk aanwezig zijn op
doorgaans niet ongerieflijke
plekjesdus dat was wel te
overleven.
En dan Seoul. Veertien dagen
spitsroeden lopen voor het oog
van de wereld. Zo lang het niet
echt mis gaat buiten de olympi
sche pistes zal de televisiekijker
niet veel gewaar worden van
gevaar. Sportplezier en soms
een beetje -verdriet, daar gaat
het om. Drama in de sport. En
er buiten? Ach, daar malen Sa
maranch c.s. niet om. Wat hen
betreft is er in Seoul maar één
soort schot te horen. Dat van de
starter. Als u vannacht hebt ge
slapen hebt u in elk geval geen
oogkleppen op gehad.
