INXS-gitarist Tim Farriss
mist zijn kinderen
Een uit de lucht
gegrepen verhaal
over een vliegend
Engels echtpaar
SUCKLING AIRWAYS
SCHIPHOL/CAMBRIDGE - De
stem aan de telefoon klinkt nu echt
ongeduldig. „Wat zegt u? Suckling
Airways? Nooit van gehoord".
Voor de zekerheid informeert de
KLM-woordvoerder nog even bij
zijn collega's. Hilariteit op de ach
tergrond. De man komt kwaad te
rug. „Nee hoor, kennen we niet".
Dat de maatschappij gerund wordt
door een echtpaar, hij piloot en zij
stewardess, doet voor hem de deur
dicht. „Volgens mij is het een
aprilgrap", is het laatste wat hij
zegt voor hij de hoorn erop gooit.
Vreemd. Suckling Airways (SA) is welis
waar de kleinste luchtvaartmaatschappij
van Engeland, maar vliegt inmiddels al
twee jaar op Schiphol. Daar is de maat
schappij gelukkig wel bekend en zij heeft
er zelfs een eigen balie, zo blijkt na enig
zoeken. Weggestopt in een hoekje achter
een pilaar zit een vertegenwoordigster
van Suckling. „Nee, meneer vliegt van
daag niet zelf. Mevrouw ook niet. Ze
zijn al in Cambridge", zegt ze wat onze
ker. Jammer, maar dat kan gebeuren.
Toch wordt er gevlogen.
Op werkdagen verzorgt SA twee retour
vluchten op Cambridge en Manchester
waarvan de eerste om 9.25 uur en de
tweede om 17.40 uur vertrekt. Van de
vluchten wordt veel gebruik gemaakt
door zeelui die in Harwich of Felixstowe
werken en zakenlui van aanverwante be
drijven in het havengebied. Van de acht
tien plaatsen in het enige vliegtuig dat de
maatschappij bezit, zijn er nu elf leeg.
Het is zomer, alles ligt stil. Voorin zitten
twee zakenlui die zo te zien wel vaker
meevliegen. Ze kennen de gehele beman
ning bij naam. Beiden zijn werkzaam in
de scheepvaart en zijn zeer te spreken
over de service aan boord. Voor hen zijn
de vluchten van SA echt een uitkomst.
„Goede alternatieven zijn er eigenlijk
niet of je zou met Air UK naar Norwich
moeten vliegen. Maar dat betekent meer
reistijd", zegt één van hen. Londen
komt helemaal niet in aanmerking, dat
is te ver weg en kost te veel tijd.
Na veertig minuten vliegen doemt de
Engelse kust op. Tegen alle verwachtin-
f;en in is het stralend weer boven Enge-
and. Als het vliegtuig nog maar net is
geland, springen de Sucklings tevoor
schijn om ons enthousiast te verwelko
men. „Fijn dat jullie er zijn! Goede
vlucht gehad?". Het lijkt alsof ze al jaren
hierop zaten te wachten.
Al gauw blijkt echter dat meneer al een
paar jaar niet meer vliegt en mevrouw -
op een enkele keer na - nooit vliegt.
Het verhaal dat hij piloot is en zij ste
wardess is dus volkomen uit de lucht ge
grepen? „Tja", zegt Roy Suckling ver
ontschuldigend, „we wilden wat reclame
maken voor de maatschappij. Het ver
haal doet het natuurlijk goed in de kran
ten". Hij begint zich nu toch wel een
beetje schuldig te voelen. „Toen we pas
gestart waren, is Merlyn een paar keer
voor de grap als stewardess meegevlo-
gen. Dat is eigenlijk het begin van het
verhaal".
Cambridge
Het blijkt voor de Sucklings de eerste
vrije dag te zijn sinds de oprichting van
de maatschappij in mei twee jaar gele
den. Een mooie gelegenheid om de stad
te bekijken, hadden ze zo gedacht.
ZATERDAG 30 JULI 1988
De zes leden van de Australische pop
groep INXS plukken - momenteel de
vruchten van hun doorzettingsvermogen.
Tien jaar geleden al zetten ze hun eerste
schreden op het gladde popmuziek-pad.
INXS bleek geen eendagsvlieg te zijn.
Hoewel de musici hard moesten ploete
ren om ook een internationaal oor voor
hun muziek te vinden, kwam de defini
tieve doorbraak in Europa en Amerika
zo'n drie jaar geleden.
Onlangs nog kon een uitbundig publiek
in de Rotterdamse Ahoy' genieten van
de gedreven rock roll van INXS.
Maar nu het de groep voor de wind
gaat, blijkt geld toch niet gelukkig te
maken. Tim Farriss, meester-gitarist
van INXS, vertelt.
„DE PRIJS VOOR ROEM IS DAT IK ZE NIET ZIE OPGROEIEN"
ROTTERDAM - oudste
zoon is nu op een leeftijd om naar
de kleuterschool te gaan. Hij vond
het eerst helemaal niet leuk en ik
was er niet om hem moed in te
spreken. Op het moment dat ik
mijn vrouw aan de telefoon had en
Emma het mij vertelde, voelde ik
mij enorm rot. Mijn jongste wordt
over tien dagen een jaar en dan
ben ik er ook niet. Gelukkig is hij
nog te jong om mijn afwezigheid
op te merken", zegt Tim Farriss,
gitarist van de Australische groep
INXS.
„Wat ik heb opgegeven voor roem, is de
kans om mijn kinderen te zien opgroei
en. Soms vraag ik mij wel eens ai of het
dat waard is. Tegen de tijd dat ik genoeg
geld heb binnengesleept om van ze te ge
nieten, zijn het tieners. Ik mis dus een
groot deel van hun kindeijaren en dat
vind ik heel erg. Ze zijn namelijk het
dierbaarste dat ik op deze wereld heb.
Aangezien Emma geen andere kinderen
meer wil, zal ik van een kostbare erva
ring verstoken blijven. Die wetenschap
komt extra hard aan als ik een slechte
kritiek lees. Op zo'n moment zou ik die
recensent wel willen vermoorden. Als hij
weet wat ik er voor opgeef.Toch
wordt er van mij verlangd dat ik de vol
gende avond er weer met net zoveel
energie tegenaan ga. Ik lees de recensies
die ze over ons schrijven daarom ook
niet meer. De slechte niet, maar ook de
goede niet. Uit de slechte blijkt meestal
dat die idioot helemaal niet heeft begre
pen waarmee we bezig zijn. Alles wat we
doen, gebeurt met een zeker gevoel voor
humor. Toch wordt er steevast geschre
ven dat Michael (Hutchence, zanger)
zich Jaggeresq (zanger van The Rolling
Stones) over het podium beweegt. Nou,
ik kan je zeggen dat Michael heel inten
sief de bewegingen van Mick Jagger
heeft bestudeerd om zich in elk geval
niet op die manier te gedragen. Toch
wordt steeds weer die vergelijking ge
maakt. Mijn houding is tegenwoordig:
laat ze maar praten. Ik geniet van de
muziek die we maken en ik ga graag met
de vijf andere leden van de groep om.
Ze zijn mijn beste vrienden. We probe
ren de mensen een fijne avond te bezor
gen en als ik zie dat het lukt, omdat ze
op de stoelen staan en meeklappen, ben
ik gelukkig".
Visioenen
„Hoewel ik niet gelovig ben, heb ik
steeds van die vreemde visioenen, waar
in mijn toekomst aan mij voorbij trekt.
Het succes in Europa en Amerika was
dan ook geen verrassing toen het gebeur
de. Het komend jaar zal ik veel thuis
zijn bij mijn kinderen, staat een verbou
wing van mijn huis voor de deur en zal
ik een film maken. Wat de groep betreft
zullen we de elpee „Kick" muzikaal
overtreffen op de volgende langspeler en
zullen we binnenkort in stadions spelen.
Wacht maar af'.
„Een solo-elpee zit niet in de pen. Dat is
zo'n ego-tripperij. Ik besteed mijn tijd
liever aan het bouwen van een huis,
waar ik ook een atelier voor Emma in
kan onderbrengen. Zij is beeldhouwster
en geen onverdienstelijke".
„Wat ik wel wil doen, is de muziek
schrijven voor mijn rock roll-shark-
film. Het jagen op haaien is, zoals je
weet, een van mijn grootste hobby's. Ik
dood er wel eens een, maar meestal
voorzie ik ze van een merkjé, zodat we
tenschappers kunnen nagaan welke weg
de haai heeft afgelegd als hij elders
wordt gevangen. Ik vis meestal op haai
en van zo'n vijf meter. Het is een ge
vaarlijke bezigheid. Niet alleen vanwege
de haai, maar ook vanwege de zee. Zoals
de beruchte Nederlandse piraten uit een
ver verleden ook hebben gemerkt is de
zee bij ons even onvoorspelbaar als de
haaien die erin zwemmen. Soms moet je
vier uur met zo'n beest vechten en als je
net denkt hem binnen te kunnen halen,
wordt het plotseling donker en verandert
het kabbelende water in een woestenij
met hoge golven en rukwinden en speelt
er één vraag constant door je hoofd: zal
ik het er levend afbrengen. En is het niet
de zee, dan is het wel de haai, die pro
beert je boot te verpletteren. Als ik weer
aan wal sta, tril ik als een blad aan een
boom, maar ik heb de adrenaline nodig.
Het is net zo inspirerend als voor een
groot publiek optreden. Daarom hou ik
mij er onder meer mee bezig als we niet
op tournee zijn".
Hoogtepunt
„INXS is voor mij het belangrijkst. Ik
zou geen muziek willen maken met an
dere muzikanten. Maar wat ik wel weet,
is dat ik op het hoogtepunt wil stoppen.
Het lijkt mij vreselijk om een artiest te
zijn in een groep die op de terugweg is.
Voorlopig hoef ik mij daar echter geen
zorgen over te maken. „Never Tear Us
Apart", de derde single van „Kick" doet
het beter dan de vorige tweevooral
in Amerika. Daar hebben we net vijf we
ken opgetreden. Eigenlijk hadden we wat
langer willen spelen, maar de vriendin
van Kirk (Pengilly, gitaar en saxofoon)
verwachtte een baby en Kirk,wilde per
se bij de geboorte aanwezig zijn. Geef
hem eens ongelijk. Na deze korte Euro
pese tournee houden we er even mee op.
Jon (Farriss, drums), mijn jongere broer
is er namelijk niet best aan toe. Hij heeft
een soort arthrose in zijn been en dat
maakt het erg moeilijk voor hem om te
drummen. Hij gaat momenteel hikkend
door het leven. De dokter die we hebben
geraadpleegd, heeft gezegd dat als Jon
geen rust houdt, het wel eens zijn laatste
tournee kan zijn en zo'n offer is de rock
roll niet waard. Maar ik geniet van
het succes dat we momenteel hebben.
De kleine clubs hebben we nu definitief
achter ons gelaten en dat bevalt mij wel.
Als we daar nog langer hadden moeten
spelen, was ik waarschijnlijk uit de groep
gestapt. Het is trouwens veel leuker om
de grote zalen te bespelen, de show komt
er beter in uit. Het enige dat ik mis, is
de zweterige sfeer van de clubs. In de
grote stadions, zoals in Amerika, kan het j
soms behoorlijk koud zijn en dat haat j
ik. Als je rock roll speelt, moet het j
zweet van je af gutsen. Als ik niet be-
zweet naar de kleedkamer terugkeer, heb
ik niet het gevoel dat ik heb gewerkt.
Het is voor mij zo natuurlijk om te zwe- I
ten. Bovendien komt het mijn slaap ten
goede".
Aangenamer
„Nu we de grote zalen bespelen, is het
leven ér een stuk aangenamer op gewor
den. Alles is zoveel beter georganiseerd.
Bovendien kreeg ik de kans mijn vrouw j
over te laten komen. Haar ouders passen
momenteel op de kleintjes. Als deze j
tournee is afgelopen, knopen we er een
korte vakantie aan vast. Ik wil haar We-
nen, Venetié en Rome laten zien, mijn j
favoriete plaatsen in Europa. Daarna
gaan we naar huis en heb ik een paar
weken vrij voordat we weer naar Ameri- I
ka vertrekken-. Ik heb met Emma afge
sproken dat ik haar en de kinderen weer j
in Hawaii ontmoet voor een korte va-
kantie. Als we dan aan het einde van het
jaar de Australische tournee (de eerste in
tweè jaar) hebben afgewerkt, zullen we
zeker een jaar niet spelen. In die tijd ma
ken we een nieuwe elpee, krijgt Michael
de kans in een nieuwe film te spelen en
kan ik aan mijn rock roll-sharkfïlm 1
werken. Ik ben momenteel op zoek naar
iemand die het script voor mij kan
schrijven, want dat krijg ik niet voor el
kaar. Ik weet wel wat voor figuur de
hoofdrol moet spelen. Het is iemand die
echt bestaat, maar hij zal er niet in figu
reren. Ik moet iemand hebben, die hem
naspeelt. Want de persoon die ik op het
oog heb is wat we in Australië een Jobo
noemen: iemand die elk weekeinde in de
kroeg doorbrengt en wiens enige doel in
het leven is om verschrikkelijk dronken
te worden".
HANS PIËT
Tim Farriss: Als ik niet
dat ik heb gewerkt".
In het centrum van Cambridge is het
een drukte van belang. Op de rivier de
Cam doen vele toeristen verwoede po
gingen zich voort te bewegen in een pun
ter en op de binnenplaatsen van de be
roemde colleges worden elk uur van de
dag honderden foto's genomen. Jaarlijks
trekt Cambridge zo'n 3,5 miljoen toeris
ten die voornamelijk afkomen op het
historische Kings College en Trinity Col
lege en het grote zomerfestival.
De drukke stad steekt schril af tegen de
verlaten luchthaven. Slechts een koffie
zetapparaat dat in een van de gebouw
tjes staat te pruttelen, wijst erop dat er
regelmatig mensen komen.
SA is de enige maatschappij die op
werkdagen van Schiphol naar Cambrid
ge vliegt. Tot twee weken geleden had
den ze een lijndienst op Ipswich dat
slechts over een grasbaan beschikt. Daar
moesten ze min of meer gedwongen weg
toen de luchthaven een andere eigenaar
kreeg. „Vervelend? Helemaal niet",
Rechts: Roy en
Merlyn
Suckling voor
de
Dornier 228.
Op de
achtergrond de
bemanning:
twee piloten en
één stewardess.
Links:Het
historische
Kings College
in Cambridge
trekt elke
zomer
miljoenen
toeristen.
FOTO'S:
MILAN
KONVALINKA
roept Merlyn uit. „Het is een prima zet
achteraf. We kunnen hier tweemaal zo
veel passagiers krijgen als in Ipswich".
Ze verwacht niet veel vaste klanten
kwijt te raken. Bij de luchthaven in
Cambridge staat een taxi klaar die de
passagiers voor Ipswich binnen veertig
minuten op de plaats van bestemming
brengt. Het kantoor van SA blijft voor
lopig in Ipswich.
Na twee jaar heeft SA twintig mensen in
dienst. In totaal heeft de maatschappij
drie stewardessen en vier piloten, met
Roy als reserve. De Sucklings verzorgen
zelf de administratie.
Oost-Engeland timmert de laatste jaren
hard aan de weg. Het havengebied is be
hoorlijk uitgebreid en steeds meer be
drijven, met name high-tech, vestigen
zich in steden als Ipswich en Cambridge.
Dat was voor Roy Suckling de aanzet
om zelf een luchtvaartmaatschappij op
te richten. „Ik ben eigenlijk op het idee
gekomen toen Felixstowe in de jaren ze
ventig als eerste Engelse haven met con
tainers ging werken. Het hele container-
bedrijf werd opgezet door één man,
maar hij werkte voor drie. En met suc
ces. Ik dacht: wat hij kan, kan ik ook. In
1982 ben ik begonnen met het aanvra
gen van vergunningen en in 1986 was
het eindelijk rond".
De aanschaf van het vliegtuig gaf weinig
problemen. De keus viel al snel op de
degelijke en zuinig vliegende Dornier
228, een comfortabel vliegtuig dank zij
de rechte wanden. De cabine is ongeveër
7 meter lang en slechts 1,50 meter hoog.
De eerste Dornier rolde in 1981 in het
Duitse Obeipfaffenhofen van de band.
„Suckling Airways was de eerste maat
schappij die ermee ging vliegen. Dus
voor ons, en voor de fabriek, was het
erop of eronder. Het werd erop. De fa
briek heeft er inmiddels honderd van
verkocht".
Per maand vervoeren de Sucklings zo'n
1250 passagiers. Het goedkoopste (week
end)retourtje kost nog geen vierhonderd
gulden, een jaarretour kost bijna zeven
honderd gulden. Door veel aandacht aan
de service te besteden kan SA concurre
rend werken met de grote maatschappij
en waar de passagiers volgens Merlyn al
leen maar nummers zijn. De maaltijden
worden onder toezicht van Merlyn dage
lijks vers bereid in Ipswich. „Het ge
beurt vaak dat we de maaltijd aanpassen
aan de passagiers. Als we zien dat me
neer Jansen die zo veel van zalmsalade
houdt op de lijst staat, maken we zalm
salade. Dat is het voordeel van een fa
miliebedrijfje, je kent de meeste passa
giers bij naam waardoor je beter op be
paalde zaken kunt inspelen".
Het is moeilijk om als kleine maatschap
pij het hoofd boven water te houden.
Als „private company" ben je haast wel
gedwongen samen te werken met grotere
maatschappijen. Dat doen ze dan 09k
met onder meer de KLM, British Air
ways, Swissair, Canadian Pacific Airli
nes en SAS. Reizigers die van het conti
nent naar Cambridge of Manchester wil
len, worden door die maatschappijen
doorgestuurd naar SA. Plannen om sa
men te gaan met een andere maatschap
pij hebben ze niet. „Het voordeel van
een kleine maatschappij is de korte in-
checktijd. Dat willen we graag zo hou
den", zegt Roy. „Als iemand bij ons een
kwartier van te voren komt aanrennen,
kan hij nog makkelijk mee. In Lopden is j
de inchecktijd veel langer en heb je grote j
kans op vertraging. Wij zitten net buiten
de Londense area".
In september breidt SA het aantal vluch
ten uit en gaat de Dornier driemaal per
dag op en neer vliegen van Schiphol
naar Cambridge en Manchester. Als het
aan Suckling ligt, komen er nog meer
vluchten bij. Toch is en blijft het de
kleinste luchtvaartmaatschappij van En
geland. „Maar de grootste in reputatie",
zegt Suckling met onverholen trots.
JEANNETTE VAN LEEUWEN
£eidóe@ou/ui/nt
