DANNY DE MUNK
Fans hebben
KOOS
ALBERTS
niet vergeten
„Ik
ben
geen
over
het
paard
getild
ventje
'CeidócSou/uMit'
DORST
Negen maanden na het verkeersongeluk dat hern
voor de rest van zijn leven aan een rolstoel leeft
Gekluisterd, blijken de fans Koos Alberts niit te
lebben vergeten. De populariteit van de zanger
van het levenslied schijnt zelfs groter dan ooit Te
kenend daarvoor is de belangstelling voor de pste-
ren uitgebrachte elpee „Het leven gaat door", die
gigantische vormen heeft aangenomen. De pliten-
maatschappij CNR boekte bij de voorinschriving
al meer dan 25.000 exemplaren en er zijn.haniela-
ren die al nabestellingen hebben gedaan voorckt zij
de eerste exemplaren van de elpee in de verloop-
rekken hadden geplaatst. In Het Roessingh, htt re
validatiecentrum in Enschede dat hij waarsihijn-
Iijk over een maand mag verlaten, praten wi met
Koos Alberts over zijn revalidatie, zijn veidriet,
maar ook over zrjn hoop op de toekomst, over zijn
leven dat ondanks alles doorgaat.
Van Koos Alberts kwam gisteren een nieuwe elpee uit en hij heeft al weer vier nieuwe liedjes, klaar om ingezongen te
worden.
FOTO: GER DIJKSTRA
ENSCHEDE - Kamer 7, op de
eerste etage van het revalidatiecen
trum Het Roessingh in Enschede.
Overal posters, ansichtkaarten,
bloemen. En allerlei voetbalshirts,
als blijk van medeleven geschon
ken door vrienden met wie hij ooit
samen een balletje trapte. Feye-
noorder en Oranje-reserve Sjaak
Troost bijvoorbeeld bedacht hem
met het tenue dat hij op het voor
Nederland zo succesvolle EK
droeg.
Koos Alberts, bekend om zijn volle, hel
dere tenor, spreekt zacht. Af en toe lijkt
hij in gedachten weg te dwalen. Maar
aan zieligheid wil hij niet toegeven, ook
al is hij wel heel zwaar beproefd; niet al
leen door het ongeluk dat hem in de
nacht van 29 op 30 oktober overkwam
en dat zijn leven zo'n andere wending
gaf, maar ook in de loop van het revali-
datieproces dat daarop volgde. Zo moest
hij als gevolg van doorliggen worden ge
opereerd aan zijn stuit en toen eindelijk
alles weer de goede kant op leek te gaan.
moest hij vanwege een slecht genezend
wondje weer vijf weken bedrust houden.
Nu lijkt dat leed echter goeddeels gele
den; de draad van de revalidatie is weer
opgepakt en een aantal keren per dag
mag hij het bed verruilen voor de rol
stoel. Bovendien mag hij de weekends
weer thuis doorbrengen. „Dal het revali-
datieproces vijf weken onderbroken
moest worden; was een zware streep
door de rekening. Nu ik weer mag zitten
is er al veel gewonnen. Ik ga ervan uit
dat ik over een week of zes naar huis
mag. Als het eerder mocht zijn, is dat
mooi meegenomen", durft Koos Alberts
hardop te hopen. „Als je blijft knokken,
blijf je hoop houden".
Platen
Koos Alberts is nu zo ver dat hij geeste
lijk is opgewassen tegen het uitbrengen
van nieuwe grammofoonplaten. Zijn
vrouw Joke zegt daarover: „Koos heeft
het lange tijd moeilijk gehad met zijn ei
gen liedjes. Zijn teksten gaan over het le
ven en als je eigen leven dan zo ver
loopt
De zanger neemt over: „Maar nu ik me
beter voel, kan ik mijn eigen nummers
weer aanhoren. Lk ben er nu aan toe om
nieuwe platen uit te brengen". Overigens
was de elpee die gisteren op de markt is
gekomen en waarvoor André van Duin
de titel aandroeg (en waarop ook het
liedje „Eenmaal kom jij terug" is te ho
ren dat momenteel als single erg goed
verkoopt), al vóór het ongeluk opgeno
men. Joke Alberts: „André is hier eens
een keer geweest, samen met de direc
teur van de platenmaatschappij. Onder
weg hebben ze samen de band afgeluis
terd. Toen kwam André met het idee
om de elpee „Het leven gaat door" te
noemen. Die suggestie hebben we graag
overgenomen, want die geeft precies
onze situatie aan".
Aanvankelijk voorzag de marketing van
de platenmaatschappij erin om in de
cember van het afgelopen jaar een kerst
elpee van Koos Alberts uit te brengen en
de single „Eenmaal kom jij terug" te
„bewaren" voor februari-maart van dit
jaar. Maar het auto-ongeluk verstoorde
de planning: de kerst-elpee kon niet
worden opgenomen en als het aan Koos
Alberts had gelegen, was „Eenmaal kom
jij terug" kort na de catastrofe van eind
oktober vervroegd uitgebracht. Maar
zijn platenmaatschappij meende er goed
aan te doen Alberts tegen zichzelf in be
scherming te nemen. Ongetwijfeld zou
het uitbrengen van het nummer onder
die dramatische omstandigheden een gi
gantisch commercieel succes zijn gewor
den, maar tegelijkertijd zou de vraag zijn
opgeroepen of een en ander wel betame
lijk was. Het pas kortgeleden uitgebracht
en het wordt grif gekocht: vijftiendui
zend exemplaren gingen al over de toon
bank. Want zijn fans hebben hem nog
lang niet vergeten, getuige ook de talloze
reacties van overal uit den lande. Joke
Alberts: „Negen maanden na het onge
luk krijgt Koos nog altijd gemiddeld
honderd brieven per dag. En in al die
brieven staat één vraag centraal: wan
neer komt de volgende plaat van Koos
uit? Nu het zo ver is, is iedereen heel erg
enthousiast. Hoe langer je op iets hebt
•moeten wachten, hoe blijer je bent".
Toekomst
Nu zijn publiek hem zo onmiskenbaar
trouw is gebleven, durft Koos Alberts
weer wat verder in de toekomst te kij
ken. „Aan optreden valt voorlopig niet
te denken. Dat duurt nog wel een jaar.
Er móet nog zoveel gebeurenMaar
ik ben wel van plan nieuwe nummers in
te zingen. Ik heb al vier liedjes klaar lig
gen. Bij dat alles moet men er wel reke
ning mee houden dat mijn stem is'~verr
anderd. Ik kan niet meer zo hoog kom
men. En ik heb ook niet meer zoveel vo
lume. Dat moet ik weer helemaal gaan
opbouwen".
De sport zal in het vervolg van het reva-
lidatieproces ongetwijfeld een belangrij
ke rol gaan spelen. Want ondanks zijn
blijvende handicap wil hij zich zeker als
sportman blijven manifesteren. „Ik ga
zéker rolstoelbasketballen en misschien
ook nog wel -tennissen", blikt Koos Al
berts optimistisch vooruit. Daarnaast
blijft hij een groot liefhebber van kijken
naar en praten over sport, en dan met
name voetbal. Wat hem betreft duurde
het Europees Kampioenschap dan ook
veel te kort, al vergoedde (het door hem
voorspelde) succes van Oranje veel.
Overigens heeft PEC Zwolle attent gere
ageerd op het feit dat het met Koos Al
berts weer de goede kant opgaat: de
voetbalvereniging schonk hem twee sei
zoenkaarten. Als het even kan, zal de
zanger vanavond het cadeautje al ten
nutte maken: hij is van plan de oefen
wedstrijd tussen PEC Zwolle en Wage-
ningen bij te wonen.
En tot slot wil hij nog kwijt: „Ik ben niet
uit op medelijden. Ik Zal heus nog wel
eens in een hoekje gaan zitten en me af
vragen waarom ik in een rolstoel moet.
Ik zal het ook nooit kunnen accepteren.
Maar ik kan er wel mee leren leven".
HARRY BRINK
ZATERDAG 30 JULI 1988 PAGINA 19
door Piet Snoeren
Weer of geen weer. de zomermaanden
zijn dorstige tijden. Ofwel een mens
laat zich bij voortduring vollopen
teneinde het lichaamsvocht aan te
vullen dat hij al dan niet vermeend
heeft afgescheiden, ofwel hij drinkt
tegen de klippen op om -
randstoringen, koude putten,
Europese moessons. Kanaalrallen ten
spijt - de illusie hoog te houden van:
we zitten hier gezellig en we zitten hier
okee. Ooit een biermagnaat of
frisdrankenmoloch na een verregend
seizoen steen en been horen klagen?
Het drankverbruik in de zomer is een
constante, nel als het bericht voor
hooikoortspatiënten en de herhalingen
op de tv constanten zijn.
Alleen luidt de vraag onderhand: wat
te drinken? Want het nieuwste gat in
de markt is het keelgat. Wat je daar
niet allemaal ongestraft in kunt gieten,
hebben lepe marktonderzoekers
ontdekt. Met wat een dorstige lever is
de moderne mens behept, een lever als
die van de Griekse held Prometheus
over wie de mythologie verhaalt dat hij
het vuur uit de hemel had gestoten
waarna de goden hem voor straf in de
eenzaamste wildernis van de Kaukasus
vastketenden aan een rots. Door
onblusbare dorsten werd Prometheus
aldaar gekweld, immers: als onderdeel
van de straf kwam een arend dagelijks
zijn lever wegvreten, maar het dekselse
orgaan groeide telkens weer aan. Pas
toen een andere Griekse held,
Heracles, toevalligerwijs passeerde en
volschoot met medelijden, werd de
arme van arend en ketenen verlost.
Aan deze Prometheus doet het lot van
de moderne mens denken en zijn
barmhartige Heracles is de
drankenindustrie. Hoe vindingrijker
die wordt, hoe beter, want het kan het
dorstige volksdeel door zwarte tijden
heen helpen. Allemachtig, was aal
schrikken. Aan de vooravond van een
chirurgische ingreep, niets ernstigs,
maar net voldoende pijnlijk om
algehele anaesthesie te noodzaken,
sprak de internist die het
vooronderzoek had verricht, zijn veto
uit. „Leverfunctie gestoord", bromde
hij. „Er kan pas geopereerd worden
wanneer deze meneer twee maanden
lang geen druppel gedronken heeft".
Twee maanden absolute drooglegging
en dat voor de zoon van een zuidelijke
landstreek, op het Bourgondische af,
waar het bestaan geschraagd wordt
door de overtuiging dat alle dagen een
goed glas ook regelmatig leven is. Een
Herculische opgave moest het zijn.
Welnu, dat viel mee. Uit alle hoeken
schoten medebroeders van de natte
gemeente, die voor hetzelfde hete vuur
hadden gestaan, toe met raad en daad.
De één sleepte een kratje Clausthaler
aan, zijnde een biersoort, hoppiger dan
hop, maar zonder het geringste
procentje alcohol. De ander leverde een
pak San Pelegrino af - feestelijke,
bedauwd ogende flesjes, gevuld met een
robijnrood kruidenbrouwsel dat
sprekend naar Campari smaakte,
echter: minder geestrijk dan
karnemelk. Op dit dieet bleken de
voorgeschreven maanden moeiteloos te
verstrijken, de internist toonde zich
aangenaam verrast, de operatie
slaagde, de patiënt overleed niet, bij
zijn thuiskomst stond er een
allernobelste fles Champagne Rosé
koel en sinds het knallen van die kurk
zijn Clausthaler noch San Pelegrino
ooit meer aangeraakt, maar de
dankbare herinnering leeft voort.
Nadien, zo blijkt, is voor
operatieklanten met gestoorde
leverfuncties in het bjzonder en voor
allen die „de duivel alcohol" (Gerard
Reve) uit willen drijven in het
algemeen de keuze op kaleidoscopische
wijze uitgebreid. Moussy, Lamati,
Crodino. Zonder en toch bijzonder.
Wat in 's hemelsnaam nu weer te
nuttigen? Zo dreigt er een nieuwe
categorie probleemdrinkers te
ontstaan, de anonieme alcoholvrijen,
en de keuze is er niet eenvoudiger op
geworden, nu Vrumona heeft besloten
het water te gaan bottelen dat op 135
meter diepte onder Bunnik is
aangeboord in een bel van misschien
wel een half miljard liter. Dit
mineraalwater, natriumarm, van
gemiddelde hardheid, bacteriënvrij,
bevindt zich daar omdat het twaalf
eeuwen geleden is neergeregend op de
Utrechtse heuvelrug en vervolgens met
een snelheid van zes kilometer per jaar
is weggesijpeld naar een door kleilagen
afgedekt natuurlijk reservoir.
Na de gasbel van Slochteren de
waterbel van Bunnik. Men stelle zich
voor: in het glas binnen handbereik
van deze proefpersoon, gevuld met een
ijlings bij Vrumona betrokken fles,
parelt hemelwater dat misschien wel is
neergedaald op exact het moment
waarop Karei de Grote alleenheerser
over de Franken werd door de
natuurlijke dood van -zijn broer
Karloman, hetgeen hem de
broedermoord bespaarde die hij in de
zin had. Op exact het moment waarop
lafhartige Friezen te Dokkum de
schedel van Bonifacius kliefden. Het
moment waarop Turgeis de Viking
grote delen van Ierland brandschatte.
Waarop de onsterfelijke Chinese
dichter Li Bai verdronk toen hij de
weerspiegeling van de maan in een
vijver Wilde omarmen. Oei, als het
water in de fles van Vrumona kon
spreken. De gedachte brengt deze
proefpersoon tot een besluit. Hij stapt
naar de koelkast en pakt een pilsje.
Op 19 februari van
dit jaar werd hij 18
jaar. Terwijl veel
jongens en meisjes
op die leeftijd pas
aan een carrière
gaan denken, heeft
Danny de Munk al
een stormachtige
loopbaan achter de
rug.
Hij speelde de
titelrol in de
Nederlandse
speelfilm Ciske de
Rat. Bovendien
bleek de met veel
flair in het
artiesten wereldje
rondstappende
Danny over een
goede stem te
beschikken.
Duizenden singles
en elpees gingen als
warme broodjes
over de toonbank.
Het Amsterdamse
kereltje is een
volwassen vent
geworden. Op het
ogenblik treedt hij
tweemaal daags op
in Ponypark
Slagharen. Een van
onze verslaggevers
zocht hem daar op.
Danny de Munk met
vriendin Annabel van
Gelderen in de Looping
Star.
FOTO: PERS UNIE
langs voltooide hij een GAK-film over
de veiligheid van vrachtwagenchauf
feurs. Aan het eind van dit jaar of begin
volgend jaar wordt begonnen met de op
namen van de speelfilm over de ver
moorde Kerwin Duinmeijer.
Een „optreden" in het Nederlandse leger
staat deze opnamen niet in de weg. De
enige zoon van het echtpaar De Munk
heeft sinds zijn peutertijd last van zijn
oren. Hij is al zeker tien keer geope
reerd, waarbij hem buisjes in de oren
zijn geplaatst. Hij hoeft daarom niet on
der de wapenen. Deze beslissing wordt
echter niet door Danny betreurd. „Ik
hou helemaal niet van dat oorlogsge-
doe".
Dat hij niet in dienst hoeft, betekent dat
hij zijn tijd onder meer kan gaan beste
den aan pogingen om in Duitsland door
te breken. Danny de Munk debuteert in
september in het Schlagerfestival in de
Rodahal in Kerkrade. Organisator Harry
Thomas heeft het idee opgevat Danny
de Munk te koppelen aan Dennie Chris
tian. Als het duo Danny en Dennie zul
len beide artiesten zowel een Duits als
Hollands nummer ten gehore brengen.
Mogelijk dat dit Schlagerfestival voor
Danny de Munk een springplank is voor
een carrière in Duitsland.
BEN JONGSMA
SLAGHAREN - Danny de Munk
is als artiest volwassen geworden,
maar er schuilt ook nog steeds een
kind in hem. Want hij kan mate
loos genieten van een ritje-over-de-
kop in de Looping Star in het Slag-
harense amusementspark. En hoe
wel hij voor de wet volwassen is,
wordt hij nog dagelijks bijgestaan,
geadviseerd en (be)geleid door zijn
ouders Ria en Joop de Munk.
„Dat gaat prima. Of je nu dag en nacht
een manager om je heen hebt of je vader
en moeder, dat maakt voor het werk
geen enkel verschil. Gelukkig laten ze
me in een heleboel dingen vrij, maar zo
af en toe halen ze de teugels aan. En ze
remmen mijn ambities eerder af dan dat
ze die aanmoedigen", zegt Danny. „Na
tuurlijk", vindt zijn vader, „Danny is in
de eerste plaats ons kind. We willen niet
dat hij alle aanbiedingen aanneemt. Hij
zou best in een paar jaar tijd binnen
kunnen zijn, maar hij moet toch ook een
beetje van het leven genieten? Trou
wens, zolang wij met hem optrekken,
hebben we nog greep op hem. Kan hij
niet in verkeerde handen vallen".
Sinds Danny de 18-jarige leeftijd heeft
bereikt, zit hij in het „schnabbelcircuit".
Hijis het laatste halfjaar geregeld te zien
op personeelsfeesten, dans- en disco-
avaden. Hij treedt maximaal één keer
pertvond op en dan niet later dan elf
uur.„Nachtwerk is er voor hem beslist
nog riet bij", zegt vader De Munk, die
zijn loon Danny van de ene plaats naar
de adere vervoert. Want Danny zelf
heefftog geen rijbewijs. „Ik heb wel het
theoiie-examen gedaan, maar ik moet
nog dijden. Trouwens, al heb ik het pa-
piertjt, dan laat ik me toch rijden. Het is
niet ged na een optreden nog achter het
stuur te kruipen. Wat anderen doen,
moetet ze natuurlijk zelf weten".
Hoewel de invloed van de ouders op het
artiestenleven van Danny de Munk dui
delijk laarneembaar is, bepaalt de jonge
artiest óch zelf wat hij doet. Er kunnen
nóg zo\eel aanbiedingen bij artiestenbu
reau LuJo Voeten binnenkomen, Danny
maakt zelf uit welke hij aanneemt. Zo
ook de aanbieding om de ster te zijn in
de show „Wonderful World" in het Po
nypark Slagharen.
„Ik heb videobanden gezien van de
show zoals hij op Tenerife wordt uitge
voerd. Het zag er allemaal fantastisch
uit Ik was er direct voor in om dit in
Nederland te doen.. Okee, het is twee
maal per dag vier weken lang dezelfde
show. Toch geloof ik niet dat het me zal
gaan vervelen, want je hebt steeds een
ander publiek. In een maand tijd
worden hier in het Zomertheater twee
honderdduizend mensen verwacht. Dit
is gewoon te gek om te doen", zegt Dan
ny.
Onder de mensen
Hij vindt het heerlijk om onder de men
sen te zijn en gaat dan ook geregeld het
pretpark in. „Ook al behoor je tot de ca
tegorie zogenaamde bekende Nederlan
ders, dan moet je je nog niet afsluiten.
Wat dat betreft heb ik lak aan alles.
Waarom zou ik hier in het Ponypark
niet in de Looping Star kunnen stappen?
Voorzover ik er over oordelen kan. ben
ik geen over het paard getild ventje.
Daar waken m'n ouders wel voor. Het is
jammer dat je door anderen op een
voetstuk wordt geplaatst. Natuurlijk
moet je aardig voor je fans zijn, want
uiteindelijk besta je als artiest bij de gra
tie van hen. Pen je niet aardig dan word
je als een arrogante kwast afgeschilderd,
terecht denk ik". Zijn directe omgeving
weerhoudt hem er overigens wel van
zich ster-allures aan te meten. Wat dat
betreft staan pa en ma De Munk met
beide benen op de grond (al volgen ze
met gepaste trots de verrichtingen van
hun zoon in het Ponypark) en lijkt het
de Amsterdamse vriendin Annabel (16)
weinig uit te maken als Danny in plaats
van zanger/acteur, stratenmaker zou zijn
geweest.
Danny maakt er geen punt van dat de
buitenwereld nu kennismaakt met zijn
vriendin, ondanks het feil dat jeugdige
vrouwelijke fans teleurgesteld zullen zijn
als ze merken dat hij al „bezet" is. „Je
ontkomt er vroeger of later toch niet aan
dat je de ware Jacoba ontmoet". Ook
moeder Ria de Munk heeft er geen enke
le moeite mee dat haar zoon nu al een
vaste relatie heeft. „Wat dat betreft heb
ik helemaal geen recht van spreken. Ik
was zelf achttien toen ik trouwde".
Stormachtig
Het begon voor Danny de Munk alle
maal met de verfilming van Ciske de
Rat waarin hij de titelrol speelde. Door
die film kwam tevens aan het licht dat
hij over een goede stem beschikt. Een
platencontract was al gauw getekend.
Toen hij de baard in zijn keel kreeg,
stopte hij op aanraden van zijn logope
dist („die mij beter heeft leren articule
ren. waardoor mijn Amsterdamse accent
wat afnam") een jaar met zingen om
zijn stembanden niet te forceren. On-
