FILM
BLIK
Britten graven veel
sneller dan Fransen
Futuroscope gokt op de toekomst
„Situatie Swissair
tamelijk eenvoudig
Kenny Ortega choreografeert verder met Portoricanen t
Baby Boom: verder op tv
Eddie Murphy: eerste regie
BINNENLAND/BUITENLAND/ FILM
Ceidae Commit
FOTO: PERS UNIE
KANAALTUNNEL TOCH EIND
1990 KLAAR
(Van onie correspondent
Bob van Huët)
SANGATTE Precies een
jaar na de ondertekening door
president Mitterrand en pre
mier Thatcher van het Frans-
Britse Kanaaltunnelverdrag
(29 juli 1987) blijken de Britten
een stuk verder met graven
dan de Fransen. De „Tunnel
lier 1" (TF 1), het 43 ton we
gende Amerikaanse graafmon-
ster dat eind januari bij San
gatte (onder Calais) werd inge
zet blijkt pas 100 meter te heb
ben weggekrabd, tegen 1500
meter voor de machine in
Folkstone, aan de overzijde.
„De geologie was moeilijker
dan verwacht", erkent André
Benard, de Franse directeur
van Eurotunnel, het consorti
um dat de 50 kilometer lange
verbinding tot stand brengt.
Bijna viervijfde ervan ligt on
der zee. De vertraging heeft te
maken met de samenstelling
van de verschillende krijtla-
gen onder de Kanaalbodem.
De gezochte „blauwe krijt-
laag", waarin probleemloos
drie gaten (twee spoortunnels
met daartussen een service
tunnel) geboord kunnen
worden ligt heel gunstig aan
de Britse kant, maar ongeluk
kiger bij de Fransen.
Modderen
Voordat de Franse boorders
terecht kunnen in het voor
water ondoordringbare en dus
droge blauwe krijt moeten ze
eerst drie kilometer door een
vochtige kiezellaag (grijs krijt)
modderen. Dat bleek des te
moeilijker omdat de beitels
van TF 1 die de grond moeten
wegschrapen niet in de ideale
stand stonden. De afvoer van
water en puin verliep even
min probleemloos. Lichte on
derschatting van het karwei
door de Fransen? Benard
meent van niet. „We wisten
dat het aan deze kant wat
moeilijker zou gaan. Dit zijn
de normale aanloopproblemen.
Op de wereld bestaan geen
twee identieke bouwputten.
Aan Japanse ervaring met de
Seikan-tunnel (54 kilometer
lang, waarvan 22 onder water,
red.) heb je hier weinig. Elk
project heeft zijn eigen compli
caties. We hebben van de onze
geleerd en de opleiding van
het personeel wat gewijzigd.
De speling die we in ons tijd
schema hadden is nu geconsu
meerd. Ik hoop dat we gauw
op onze kruissnelheid kunnen
werken oftewel 100 meter per
week".
Dat kwam er de afgelopen da
gen overigens nog niet van
omdat de communistische vak
bond CGT het eerste jubileum
jaar aangreep voor een korte
staking. Geëist werd loonsver
hoging voor de arbeiders die
in het lastige grijze krijt heb
ben moeten afzien. Maar Be
nard meent dat ondanks dat
en nóg „enige incidenten" (aan
de Engelse kant woedde twee
weken geleden een klein
brandje, met veel rook, maar
zonder gewonden) de zo lang
Gat
Bodemmonsters leerden de
Fransen vooraf dat niet de
laatste maar de eerste loodjes
het zwaarst zouden wegen.
Om in de kapitale beginperio
de niet al te veel tijd te verlie
zen werd daarom besloten hal
verwege de te doorboren kie
zellaag een 60 meter diepe put
te graven. Vanuit dat zogehe
ten „gat van Sangatte" wordt
momenteel aan drie tunnels
richting Engeland gewerkt en
aan drie andere, landinwaarts.
Bij het vlakbij gelegen dorpje
Coquelles komt straks een im
mens treinemplacement, waar
al het wegverkeer met inzit
tenden en al op de rails gaat.
De snelle TGV's zullen daar
ook ondergronds gaan en Lon
den op drie uur sporen van
Parijs brengen.
Are de Triomphe
Onder in het gat van Sangatte
(waar volgens een gids „de
Are de Triomphe makkelijk in
past") zijn dus zes gapende ga
ten te zien. Erg veel activiteit
valt er tijdens ons bezoek niet
waar te nemen. De middag-
ploeg sleutelt wat aarf de hape
rende TF 1. „Niks bijzonders,
zo meteen gaat het beginnen",
zegt een van de gravers, die
het beestje vergelijkt met een
duikboot. Het grijze krijt is zo
nat dat er duikers aan te pas
moeten komen bij eventuele
reparaties aan de graafkoppen.
Eenmaal in de blauwe krijt-
laag zijn twintig man voldoen
de om de grootste Europese
boorklus te klaren. TF 1 moet
dan 500 meter per maand door
het krijt knagen, een spoor
van betongewelven achterla
tend. Liefst 221.000 van die
speciale bekledingsstukken
zijn alleen al aan de Franse
kant nodig. Ze worden gefa
briceerd in een naast de bouw
put neergezette fabriek. In to
taal moet onder het Kanaal
ruim zeven miljoen kubieke
meter aan krijt en puin
worden weggekrabd.
Doorbraak
De eerste doorbraak, die van
de servicetunnel (van waaruit
alle ventilatie-, elektriciteits-
en veiligheidssystemen
worden aangesloten op de be
lendende spoortunnels) staat
geprogrammeerd voor eind
1990. Veertig meter onder de
Kanaalbodem kunnen Fran
sen en Engelsen elkaar dan
een handje geven.
Eurotunnel-directeur André
Benard vertrouwt erop dat de
financiering van het 20 mil
jard gulden kostende project
nu rond is. Het eigen kapitaal
van Eurotunnel is met succes
verhoogd tot de benodigde 3,5
miljard gulden; internationale
banken, hoofdzakelijk uit Ja
pan en Europa, lenen de rest.
Het definitieve groene licht
van de gezamenlijke beleggers
verwacht Benard volgende
maand. De matige graafresul-
taten tot nu toe zullen daarop
volgens hem geen invloed
hebben.
Getronics neemt Datex over
AMSTERDAM Getronics (computers, programmatuur en
dienstverlening) wil een openbaar bod uitbrengen op alle aande
len van programmatuurleverancier Datex. De besturen van de
twee bedrijven plegen overleg over het bod en zij achten de ver
wachting gewettigd dat op korte termijn overeenstemming zal
worden bereikt. Voor ieder aangeboden aandeel Datex zal een
nieuw aandeel Getronics (het vroeger Geveke Elecronics)
worden verstrekt alsmede voor iedere tien aandelen Datex een
warrant die recht geeft op een aandeel Getronics. Deze warrant,
die een geldigheidsduur krijgt van drie jaar na de datum van
uitgifte, kan vanaf 1 januari 1990 worden omgewisseld tegen een
aandeel Getronics voor de prijs van 29.
PHILIPS PARTNER IN WETENSCHAPSPARK BIJ POITIERS
(Van onze correspondent Bob van Huët)
POITIERS „Wie had drie jaar geleden kunnen denken dat
Philips en IBM hier miljoenen in een graanveld zouden pom
pen? Olivier Barberot, directielid van het sinds een jaar geo
pende Franse wetenschapspark Futuroscope, zegt het geksche
rend, maar lijkt zelf nog steeds wat verbaasd. Even ten noorden
van Poitiers, midden in het van oudsher agrarische departement
Vienne, vielen de miljoenen uit de hemel. Waar* tot voor kort
nog tarwe groeide is nu een futuristisch complex verrezen dat
volgens zijn Franse ontwikkelaars uniek mag heten in Europa.
Het bijzondere zit hem in de opzet, want volgens Barberot heb
ben we te maken met het eerste „pretpark" waar recreatie, edu
catie en produktie hand in hand gaan. Het komt erop neer dat
het ene het andere moet stimuleren en het departement Vienne
en de regio Poitou-Charente zo drie vliegen in één klap kunnen
slaan. Een gok op de toekomst waarin door de lokale overheden
een slordige 300 miljoen gulden wordt geïnvesteerd.
De in het oog springende architectuur van Futuroscope verrast
vanaf de N 10, tussen Poitiers en ChStelerault. De verschilllende
paviljoens hebben spectaculaire, „symbolische" vormen gekre
gen. Zo bestaat het centrale gebouw uit een enorme glazen drie
hoek met ingevoegde bol. „De drie dimensies van de ruimte,
plus de vierde van de tijd", licht architect Denis Laming toe.
Wat verder spiegelt een enorm zwart brok rotskristal ter illus
tratie van „de genialiteit van de natuur". Technologie, een bio
scoop en restaurants hebben hierin onderdak gevonden. Volgen
nog de bouw van een lotusbloem („de creativiteit") en een drup
pel („de interactie"). Een monorail zal ze in 1990 verbinden met
waterspeeltuinen, hotel, congrescentrum, technisch lyceum,
TG V-station en een high-tech industriezone. Dat alles verspreid
over een terrein van 250 hectare.
Boeren
De filosofie achter Futuroscope is niet allleen toeristen te trek
ken, maar ook de lokale boerenbevolking in aanraking te bren
gen met de technieken van morgen. „De toekomst van het tradi
tionele landbouwdepartement Vienne is er niet beter op gewor
den sinds de Brusselse quota", stelt Barberot droog. In het park
is daarom een technisch lyceum, gespecialiseerd in communica
tie en infomatica- De komst van nieuwe industrieën moet de
derde en feitelijk belangrijkste pijler van het park worden. Door
een „optimale infrastructuur" en aantrekkelijke vestigingsvoor
waarden te bieden plus een fenomenale etalage voor nieuwe
produkten hoopt Vienne zijn werkloosheidscijfer (dat overigens
onder het landelijke gemiddelde van 10,5 procent ligt) op te
poetsen. 500 mensen moeten er sowieso aan de slag kunnen.
Kinderwereld
IBM en Philips hebben als eerste ingehaakt. De Nederlandse
multinational richtte een „wereld van het kind" in, waar de
jongsten naar hartelust kunnen spelen met video- en compact-
disc-apparatuur. „Een behoorlijke investering", zegt Jean Lassa-
ra van Philips France. „Maar we geloven wel in deze opzet. We
hebben in ieder geval geknokt om de Japanners eruit te houden.
Mogelijk dat we hier straks nieuwe apparatuur kunnen testen
met de consumenten van morgen. Voor ons is er natuurlijk niets
mooiers dan kinderen die met Philipsprodukten spelen".
Een interessant aspect voor het bedrijfsleven moet de zogeheten
„teleport" worden, waarbij Futuroscope een exclusief contract
heeft gesloten met de Franse PTT voor de goedkope onderhuur
van experimentele communicatiesystemen.
Witte doek
Na een eerste jaar mét „slechts" 220.000 bezoekers (terwijl de
meeste gebouwen nog in de steigers stondèn) lijkt Futuroscope
deze zomer voorzichtig zijn draai te vinden als pretpark. De te
genhanger van het Parijse technologiemuseum La Villette ver
wacht dit seizoen zo'n 400.000 toeristen.
Exposities over heelal en moleculen zijn natuurlijk heel interes
sant, maar voor de vakantiegangers komt het grote spektakel
toch van het witte doek met de Amerikaanse snowscan-projec-
tor. Dit filmkanon raast er liefst 60 beeldjes per seconde door-
Het rotskristal-paviljoen van Futuroscope i
de genialiteit van de natuur.
heen, wat verbluffend scherpe en heldere reliëf-beelden ople^
vert. Om het effect te verhogen zijn de fauteuils in een tweede
zaal op een bewegend, computergestuurd platform gemonteerd.
Een Zwitserse uitvinding waar je kijkend naar een achtbaan
echt misselijk van wordt. De 400 plaatsen tellende Kinemax zit
in het rotskristal verstopt en is een dure uitvoering van het Om
niversum in Den Haag. Extra attractie hier is dat het doek aar
het einde van de voorstelling met wand en al omhooggaat en he'
publiek plotseling aan de rand van een kunstmatig gegraven
meertje zit. De techniek staat voor niets.
(Van onze correspondent Fred Hoogeveen)
ZURICH Sinds het begin van dit jaar is de luchtvaartwereld
in een sterke turbulentie terecht gekomen. Niet alleen doordat
het passagiersaanbod enorm is toegenomen, met als gevolg dat
in de Europese luchtwegen deze zomer filevorming en daardoor
grote vertragingen zijn ontstaan, maar ook door het voornemen
van de EG om in 1992 de luchtvaart te liberaliseren.
Er wordt alom gesproken over de mogelijkheden van samen
werking of zelfs fusie van middelgrote Europese luchtvaart
maatschappijen, Om èen betere concurrentiepositie te krijgen ten
opzichte van de grote. De KLM is zo'n middelgrote, evenals Sa
bena en Swissair. Hangt hier iets in de lucht? Zijn er andere mo
gelijkheden, misschien buiten Europa? Willen ep kunnen die
maatschappijen met hun roemrijke namen eigenlijk wel fuseren
of ziet men meer heil in een vergaande samenwerking? Vragen,
waarop slechts schaarse antwoorden komen.
Exclusief
In een exclusief gesprek geeft Swissair-topman Robert Staubli
(65) enkele dagen voor zijn pensioen zijn visie over de toekomst
van Swissair (wereldwijd 20.000 medewerkers, jaarlijks 8 mil
joen passagiers) op de moeilijke weg naar samenwerking. Is daar
eigenlijk voortgang in?
Staubli: „Er begint zich in de Europese situatie iets af te tekenen
dat dichter bij onze gedragslijn komt. Zonder twijfel is het zo dat
men in Europa nog m^ar een jaar geleden veel meer sprak over
fusies dan hu. De SAS heeft heel duidelijk met Sabena over fu
sie gesproken en de Sabena heeft dat woord ook gebruikt. Ande
re maatschappijen eveneens; feit is dat tot nu toe nog geen fusie
over nationale grenzen heen ontstaan is. We hebben de situatie
geanalyseerd en zijn tot de slotsom gekomen dat voor ons - en
we waren waarschijnlijk één van de eersten die die conclusie
PRESIDENT-DIRECTEUR
ROBERT STAUBLI (65):
hebben getrokken - binnen afzienbare tijd een fusie beslist niet
aan de orde is. We hebben nu al samenwerking met praktisch
iedere maatschappij; in het kader van de liberalisering moet
men versterkt samenwerken. Er zijn heel zeker mogelijkheden
en die proberen we uit te werken. We zijn in dit opzicht bereid
tot gesprekken met iedereen".
„Als men momenteel van Sabena, de KLM en Swissair spreekt,
dan komt dat omdat alle drie, alleen al vanwege hun grootte,
een ongeveer gelijkwaardige uitgangspositie hebben. De Luft
hansa en Air France zijn beide veel groter, daarmee zouden we
geen fusie kunnen aangaan. Daarom is de kring beperkt en
spreekt men steeds van deze drie, maar men spreekt er niet van
hoe moeilijk het is iets te bereiken opdat alle profiteren. Ik zeg
steeds tegen onze mensen dat, als wij een diepergaande samen
werking met welke maatschappij dan ook zoeken, het van het
begin af aan duidelijk moet zijn dat beide ervan profiteren. En
als je dan werkelijk analyseert wat dat oplevert, dan is dat een
heleboel detailwerk dat niet met één handdruk te bezegelen is".
„Als je op de kaart kijkt, zie je dat onze situatie tamelijk
dig is. Zwitserland ligt in het hart van Europa; 1 u
hebben een
zeer goede uitgangspositie, maar we moeten er alles aan doen
om de positie van onze luchthavens Zürich en Genève te behou
den. Ons regionaal verkeersconcept is daarop gericht. Maar wt
hebben tot nu toe nog met geen enkele andere Europese collega
heel concrete vormen van samenwerking. Hier en daar tekent
zich iets af in die zin, dat we bijvoorbeeld in bepaalde sectoren
samen iets zouden kunnen doen. Maar in daden omgezet is er
nog niets".
Geografisch
„Samenwerking moet je ook geografisch zien", vervolgt Staubli.
„Er is samenwerking in Europa mogelijk, maar er is ook samen
werking met maatschappijen in het intercontinentale verkeer.
We zouden intercontinentaal met een maatschappij kunnen sa
menwerken op een wijze, waarbij zij hun diensten op Zwitser
land concentreren en wij de onze op hun basis, zodat we eigen
lijk beide een zekere verdeelfunctie hebben. Voor zover dat na
tuurlijk commercieel attractief kan zijn, ook voor de passagier.
Daar zie ik een mogelijkheid tot samenwerking. Concreet is er
nog niets, maar als we willen samenwerken, zoeken we natuur
lijk een partner die soortgelijke denkbeelden heeft als wij wat
betreft de kwaliteit van het produkt. Er zijn in het Verre Oosten
enige kwalitatief hoogstaande luchtvaartbedrijven, zoals Cathay
Pacific, Thai Airways en natuurlijk Singapore Airlines. Daar
zien we een mogelijkheid; we zouden ons produkt wezenlijk be
ter kunnen ontwikkelen. Dat geldt echter niet alleen voor het
Verre Oosten, waar op het ogenblik een grote groeimogelijkheid
voorhanden is; het geidt in principe ook voor Amerika en eigen
lijk voor elk continent".
„In Europa is dat anders. We hebben een zeer goed Europa-net,
dat mag ik zeggen. Maar we hebben de EG voor de deur en
Zwitserland is daar geen lid van. Of we daar wat bereiken met
samenwerking is natuurlijk zeer de vraag.
SALSA''
„Salsa" met Rob-
by Rosa en Rodney Har
vey. Choreografie: Kenny
Ortega. Regie: Boaz Da
vidson.
Wanneer ik me bij „Salsa"
veel beter geamuseerd
heb dan bij „Dirty dan
cing" zegt dat niets over
de kwaliteit van beide
films. Bij het zoetelijke
jongemeisjesverhaaltje van
„Dirty dancing" ben ik
schouderophalend wegge
lopen. Bij „Salsa" ben ik
blijven zitten. In feite ook
een film van niks, maar
voor wie van alle soorten
„latin"-muziek houdt is de
soundtrack zo leuk dat je
de beelden op de koop toe
neemt. Inclusief de oog
strelende hoofdrolspeel
ster Magali Garcia.
Zangeres Celia Cruz op het toneel met danser Robby Rosa in „Salsa".
Het
dik in dat
inge
haakt zou worden op het we
reldsucces
van „Dirty dancing". „Dirty
dancing 2" is al in de maak, en.
van nunïmer één wordt in
middels een tv-serie gefabri
ceerd. Met film heeft het alle
maal weinig te maken, maar
dat kan je - op een enkele uit
zondering als „West Side Sto
ry" na - van alle muziekfilms
zeggen. Ze haken in op jeugd-
trends, hitparades, e.d. „Salsa"
idem dito. Althans in de Vere
nigde Staten waar een enorm
contingent aan Hispano-Ame-
rikanen (Hispanics genoemd
aan de Oostkust, en Chicanos
aan de Westkust) in de loop
«der jaren een eigen cultureel
klimaat heeft gecreëerd. De
„salsa"-muziek speelt daar een
grote rol in. Overigens een be
grip waarin je inmiddels van
FOTO: PR
alles kwijt kan: eerst gold die
naam voor de muziek van Cu
baanse en Portoricaanse musi
ci in New York die in en na de
oorlog de ritmes en de struc
tuur van de big band-jazz
overnamen. Eerst de cha cha
cha en de mambo, later de
rumba en de comparsa uit
Cuba, daarna de bamba en de
merengue via Portorico kre
gen zo een jazzy „sausje". Na
de oorlog bij Machito en Can-
dido heette het nog Afro-Cu-
ban jazz of Cubop, later bij
Mongo Santamaria, Tito Puen-
te en Eddie Palmieri wordt de
latin-jazz definitief „salsa".
Taalkundig een „pars pro
toto". In simpeler woorden:
Het sausje wordt hoofdgerecht.
Vandaag de dag is het begrip
„salsa" nog vager. Midden- en
Zuidamerikanen hebben het
begrip via de Verenigde Sta
ten „terug geannexeerd" en
het prijkt nu als een soort
nieuwe eretitel boven alles dat
daar vandaan komt. Van de
merengue tot de mambo. De
film „Salsa" van Cannon-re-
gisseur Boaz Davidson telt een
aantal sterren van naam uit
dat genre: de onvermijdelijke
Celia Cruz, Tito Puente en
Willie Colon.
Het filmverhaaltje is een krui
sing tussen van alles dat we al
eens gezien hebben: een
scheutje Romeo en Julia, een
pietsie „West Side Story", een
vleugje „Saturday Night Fe
ver" en een hoop- „Dirty dan
cing". Het draait om de dans-
gekke Rico, een jongen van
Portoricaanse afkomst die via
een jaarlijkse danscompetitie
E
de titel King of Salsa plus
reis naar Portorico wil verdie ide
nen. Hij laat daarvoor zelfs 2'
vriendinnetje en danspartneijH
schieten om - even
men te komen van e
de oudere danseres en clubei-jg;
genaresse die met hem nog LC
eenmaal wil gloriëren. Het?° 1
niet-Portoricaanse vriendje
van Rico raakt verliefd op
diens zusje, maar dan
Rico binnen het vaderloze ge
zin opeens de conservatieve!- v
„macho" die z'n vriend ver- 39
vloekt en z'n zusje aan hui^jD
kluistert. Een voorspelbaar encha
matig vérhaaltje wj
heel lief op z'n pootjes terecht
komt en dat een excuus is ojti\rl
maar veel te dansen. Net alsk
„Dirty dancing" dus. De cho
reograaf van beide films is dan
ook een en dezelfde: Kennjp
Ortega.
„Salsa" is puur escapisme. Ddg
film is niet in New York gesi-f
tueerd maar in Los Angeles 1
In New York zou je niet om deon
vaak bar-armoedige leefsituaf^
ties van de Portoricaanse
migranten heen kunnen.
„Salsa" en L.A. horen zij uiter-Öus
aard niet bij de upper ten
maar wordt hun sociale situa-0,
tie zo vaag gelaten dat de pijnz'
van de werkelijkheid de zoete rd
saus in elk geval niet bitter^'
maakt.
BERT JANSMA
door Bert Jansma
Paul Verhoeven: Ook Christus-film
Het nieuws over de Nederlandse regisseur Paul Verhoeven
moet je tegenwoordig ver halen. Maar dan is het ook Groot
Nieuws. Het Amerikaanse blad Premiere meldt dat Verhoeven
de film „Christ the Man" (Christus, de Mens) gaat regisseren.
Producent is Mel Brooks, die zich als producent in serieuzer
vaarwater („The Elephant Man") pleegt te begeven dan als ac
teur. Er is in Amerika inmiddels nogal wat consternatie ont
staan in zeg maar fundamentalistisch-Christelijke kringen over
de film (naar een boek van Kazantzakis) die Martin Scorsese
over het leven van Christus aan het maken is, „The last temp
tation of Christ" (De laatste verzoeking van Christus). Paul
Verhoeven is zich wel bewust van die concurrentie. „Scorsese's
film is fantasie, de mijne wordt een realistische kijk op het le
ven van Christus. Gebaseerd op de bijbel en het gezonde ver
stand. Ik wil niets verzinnen, ik wil ook geen religieuze film
maken» maar ik wil proberen uit te vinden wie die mens
Christus was. Het werd tijd voor een realistische film over Je
zus" aldus Verhoeven. De film zal overigens geschreven
worden door Edward Neumeier, de man van het scenario voor
Verhoevens hit „Robocop". Het zal nog minstens een jaar du
ren voor Verhoeven aan zijn Christus-film kan beginnen. Z'n
eerstkomende speelfilm wordt een science fiction-thriller met
Arnold Schwarzenegger in de hoofdrol, „Total recall".
Acteur John Belushi (kortge
leden op tv te zien in de film
„Continental Divide" en niet
te verwarren met broer Ja
mes) stierf een aantal jaren
geleden aan een fatale dosis
cocaïne. Journalist Bob Wood
ward (van „Watergate")
schreef een boek over hem
dat inmiddels verfilmd gaat
worden („Wired"). Belushi
JOHN BELUSHI:
WAARSCHUWING
stierf in Hotel Chateau Mar-
•mont aan de „strip" (Sunset
Boulevard) in Hollywood.
Vlak voor dat hotel staat nu
een enorm reclamebord dat
een opvallende, ideeële bood
schap draagt. Afgebeeld zijn
een drietal ziekenhuisbedden
met daarop met lakens afge
dekte lichamen van doden.
Tekst eronder: „Welkom in
de glamour-wereld van de co
caine". Bitter. Maar terecht.
Wat Belushi betreft had de
waarschuwing er alleen
eerder moeten staan.
De hausse in baby's in de Amerikaans film zal verder gaan op
de Amerikaanse tv. „Three men and a baby" is een wereldsuc
ces, maar van Diana Keatons „Baby Boom" kan dat niet gezegd
worden. Toch is juist die laatste film uitverkoren om als basis
te dienen voor een mogelijke tv-serie met dezelfde naam.
„Baby Boom" gaat over een zakenvrouw die haar carrière in
de wielen ziet gereden door een „geërfde" zuigeling. Niet Dia
ne Keaton speelt ditmaal de hoofdrol van J.C. Wiatt, maar
Kate Jackson. Charles Shyer en Nancy Meyers, die ook het
filmscript schreven, schrijven de eerste aflevering („pilot")
voor tv. Afhankelijk van het succes van zo'n lange „pilot"
wordt besloten of de serie er ook werkelijk komt. Shyer regis
seert zelf. Er is inmiddels een tweeling gevonden die in een
drachtige samenwerking baby Elizabeth zal spelen.
Eddie Murphy heeft via zijn
„multi-picture deal" met Pa
ramount zoveel geld in het
laadje van die filmmaatschap
pij gebracht, dat het niet an
ders kon of Murphy moest de
kans krijgen een eigen film te
maken. Die film zal „The
Butterscothch Kid" gaan he
ten. Het verhaal speelt in de.
vijftiger jaren en gaat over
een reizende rhythm blues-
groep aan het begin van het
roek-tijdperk. Murphy heeft
het project zelf helpen ont
wikkelen met schrijvers Bar
ry Blaustein en David Shef
field. Zij zijn ook de scenaris
ten van Murphy's komende
komedie „Coming to Ameri
ca" (op 6 oktober in Neder-
'land te zien), waarin de harde
Cop uit Beverley Hills een
zachtaardige Afrikaanse prins
op zoek naar een vrouw
speelt. Wanneer Murphy
„The Butterscotch Kid" gaat
maken is nog niet bekend. De
„schrijversstaking" in Holly
wood zit in de weg. Er wordt
wel gewerkt aan films, maar
bij de schrijversbond aange
sloten scenaristen kunnen
geen contracten afsluiten
.voordat de bond het met film
en tv-producenten eens is ge
worden over additionele ho
noraria-eisen voor herverto-s
ningen van films op tv en
vertoningen van films en tv-
shows buiten Amerika.
