NK's als testwedstrijden
Cees Priem
loopt weg
voor de Tour
3pört
E&idaeSoma/rtt
ZATERDAG 9 IULI 1988 PAGINA 11
door Frank Werkman
WAVE
Het is de Amerikanen dus ein
delijk gelukt om met het WK
voetbal in 1994 het op de
Olympische Spelen na meest
aansprekende sportevenement
naar de Nieuwe Wereld te ha
len. Kunnen op deze manier
de inwoners van dat land ook
eens kennis maken met nor
maal voetbal, zou je zeggen.
Straatvoetbal, de basis voor
ons huidige spelletje, hebben
ze daar in de States nooit ge
kend. Tegen de tijd dat ze daar
ontdekten dat er ook nog an
dere ballen waren dan die van
football, baseball en basketball
waren hun straten al zo volge-
pletterd met autoblik dat er
geen vrije stoeprand meer te
vinden was. Die achterstand
halen ze dus nooit meer in.
Medio jaren zeventig stroom
den de nodige dikke dertigers
naar onder meer New York,
Chicago, Philadelphia, Was
hington, Seattle. Kansas City.
Dallas en Fort Lauderdale om
nog even stevig de zakken te
vullen. In die tijd heeft bij
voorbeeld Rinus Michels zijn
bankrekening aardig gespekt
en van zijn Amerikaanse
spaargeld ziet bijvoorbeeld ook
Wim van Hanegem nu nog
steeds kans het hoofd boven
water te houden.
De pogingen om normaal voet
bal in de States te introduce
ren werden mede om die re
den nimmer met succes be
kroond. Het kostte te veel aan
spelerssalarissen en het trok te
weinig publiek om daarmee
wat terug te verdienen. Na
enige jaren tobben gooiden de
initiatiefnemers de handdoek
in de ring en op dit moment
wordt er nog slechts op kleine
veldjes een soort biljartvoetbal
gespeeld, waarbij de boarding
mag worden gebruikt. Dat
vergroot weliswaar het verras
singselement, maar ze lopen
aan de andere kant van de
Grote Plas nog steeds niet
warm voor dit in onze ogen
slappe aftreksel.
Vandaar dat ze in orthodoxe
voetbalkringen in de States
zeggen te hopen dat het WK
in 1994 de sport eindelijk van
de grond zal krijgen. Zeggen,
want ze denken wat anders.
Het evenement is slechts be
doeld om commercieel uit te
buiten of om het Amerikaans
te zeggen: geld te verdienen.
Meer niet. De Verenigde Sta
ten zijn te groot en een toer
nooi in eigen land om een we-
reldtitel, die door Uncle Sam
zelf nooit kan worden vero
verd, zal voor Archie Bunker
c.s. niet veel anders zijn dan
een toernooi in Marokko of
Italië.
De Amerikaanse voetbalbond
heeft naar verluidt het WK
1994 in huis gehaald door de
kandidatuur te ondersteunen
met leuke vliegreisjes voor of
ficials en een fraai financieel
plaatje. Wat dat betreft zal het,
dat is in Los Angeles bij de
Olympische Spelen gebleken,
wel snor zitten. Of dat voor de
deelnemende ploegen ook
geldt, valt ernstig te bewijfe-
len. De afstanden zijn dermate
gigantisch dat er meer dan ooit
moet worden gereisd en onder
klimatologisch zeer verschil
lende omstandigheden moet
worden gespeeld.
Dat soort elementen zal de or
ganisatie een zorg zijn. Anders
dan in Mexico twee jaar gele
den belooft een WK voetbal in
de States een chaos voor de
niet-Amerikaanse tele visiekij
ker te worden. Het is immers
niet aannemelijk dat Europese
zendgemachtigden zich in een
race naar de televisierechten
zullen storten zoals in New
York gebruikelijk is bij grote
evenementen tussen CBS,
NBC en ABC en uniforme
(lees: geschikte) tijden worden
afgedwongen.
Het WK voetbal 1994 wordt al
met al dus weer één grote zak-
kenvullerij. Eerst gebeurde dat
met de bijna-gepensioneerde
Europese voetballers en straks
voor de commerciële uitbaters.
Oude wijn in nieuwe zakken
derhalve.
Eén ding stemt tevreden: de
wave keert terug naar zijn
oorsprong. De organisatie zou
het pas écht goed voor elkaar
hebben als straks tienduizen
den gillende keukenmeiden in
één permanente, massale goll
over de WK-tribunes dende
ren. Want ze kunnen daar dan
misschien niet voetballen, wa
ven en yellen kunnen ze als de
beste.
Misschien zal het Amerikaan
se voetbalteam, dat er nimmer
in slaagde door de voorronden
heen te komen, dank zij de
steun van cheerleaders en an
dere schreeuwlelijkerds ergens
een verdwaald puntje te pak
ken. Met geld is tenslotte veel
mogelijk.
U.pMELDINGE
lfcr is dood
jem. Thuis,
buwse W
IMELDINGE De
voor Cees
Thuis, in het
Wemeldinge,
h de 37-jarige ploeglei-
r nauwelijks de moed
ag Vengen om het groot-
SlinF wielersPektakel ter
deireld voor de televisie te
i eislgen. De wonden zijn te
en e[s. Priem kan nog
an 4ds niet begrijpen, dat
e TVM-ploeg niet tot de
Mr werd toegelaten. De
de rfhter des huizes mag 's
iblikpdags zelfs vrij over de
tienjeorecorder beschikken.
9alt voor film dan ook, al-
beter dan de recht-
aseekse finishreportage
Hde Tour. Priem kijkt
vonds wel naar de sa-
mvatting. Meer kan hij
•t opbrengen. „Die beel-
a, die beelden. Het is
jia niet te verdragen,
eds denk ik weer, daar
den wij ook moeten
en. Geen fijn gevoel,
irom loop ik eigenlijk
beetje weg voor de
if-
lit
Priem voelt zich het be-
rijkste slachtoffer van de
mvorrningsplannen van de
P, de profsectie van de in-
ationale wielrenunie
I). Op voorspraak van de
erlandse voorzitter Hein
bruggen schotelde de FICP
peloton een aantal nieuwe
ementen voor. Eén van de
ngrijkste: per wedstrijd
in de Tour) mogen niet
lg r dan 200 professionals aan
tart verschijnen. Die maat-
1 leidde al aan het begin
ge<
- het seizoen tot de nodige
m ilemen. En tot veel onbe-
'V bij ploegleiders en organi-
ren. Tot een eerste uitbar-
["d' |s
jilo. Door het massale aantal
hrijvingen trachtte organi-
Torriani op alle mogelij-
rianieren onder de nieuwe
1 iling- uit te komen. Tever-
s. Tientallen coureurs, ook
l< van Cees Priem, zagen de
icitair buitengewoon aan-
kelijke „Primavera" daar
aan hun neus voorbij
elijk équipes een startbe-
te geven, opperden de or-
ateatoren het idee om elke
zeg met eén renner af te
ken. Een aardige gedachte,
r geen haalbare kaart in
iraktijk. Het peloton is niet
eensgezind. In België
>mj»iPen de Franse ploegen de
°%SSURE VOOR
fRSPRINGER
JANS MAAS
l GOUDEN
IROPESE PLAK
RGEN OP ZOOM - Het
maar overkomen dat
voor je sportbe-
in ining het kille Neder-
j verruilt voor een
ie streek in Amerika
lat je-uitgerekend daar
winterse omstandig-
nogen geblesseerd raakt.
5. J overkwam de atleet
H*is Maas, sinds maart
eizojstleden Europees in-
™]"kamPi°en yersprin-
^3fgel°Pen week train-
n ijjFrans Maas voor het
2t vl weer „pijnvrij" tij-
dl zijn zomerreces in
Boiorteplaats Bergen op
seth. Maas, die volgende
zijn 24e verjaardag
lijkt nauwelijks
jr gebukt te gaan on-
het leed dat hem
achtervolgd. „Het
mogelijk zijn die li-
voor Seoul te halen",
bol#kt hij hoopvol. Over-
/eergen, bij de nationale
in
Haag, maakt de at-
aa^ van het Bredase
aFtlJnt zijn come-back.
Li< *s voor een test"
irde net a^s de indi-
'koeele HK van de week
mi in Groningen".
re
de Maas heeft nog weinig
slaan uit zijn op-
arende prestatie van 5
ank1 i-1- in Budapest: goud
rïgjEen sprong over 8.06 me-
i£j 'la zijn meest succesvolle
i ng in de zandbak ging
t in zee met Jos Hermens,
anbood op te treden als
SeIfoanager. Maar het is een
rt- atting dat sindsdien
itwagens, die met koeie-
s het opschrift „Frans
:hte#' voeren, letterlijk recla-
iopli jden voor de atleet. „Die
teeJi komt niet uit onze fami-
aar oewel mijn vader wel een
jk jportbedrijf heeft", heldert
0 mpioen op.
ver
'dé aa8Üjk
in gouden sprong nabij de
e w u keerde Maas dit voor-
;en vl.iegensvlug terug naar
n n niversiteit in het behaag
de yEl Paso. „Ik had liever
StelUVat naSenoten van bet
S- Maar ik móest terug
f1 1 zat middenin een ten-
1 elhperiode. Er waren zelfs
H professoren die moeilijk
deden over mijn vertrek naar
Europa. Voor een aantal is de
studie belangrijker dan de
sport en zij hadden dan ook
liever gezien dat ik de EK-in-
door had laten schieten. Ik
ben in een paar dagen heen en
weer gereisd en eigenlijk was
dat gekkenwerk, vooral van
wege het tijdverschil. Maar ik
voelde me uitstekend in vorm
en dacht: ik ga het proberen.
Niet om een medaille te win
nen, want daar had ik zelfs
geen moment aan gedacht.
Maar om een finaleplaats te
bereiken".
Zinderend
In een zinderende eindstrijd in
de sporthal van het Nép-sta-
dion liet Maas bij zijn derde
sprong 7.95 meter noteren,
waarmee hij verrassend op de
derde plaats belandde. „In de
laatste drie pogingen was het
echt alles of niets", staat Maas
nog helder voor de' geest.
„Sprong vier en vijf waren on
geldig, maar de laatste was
perfect". Met 8.06 meter ver
zorgde Maas een nieuw natio
naal record en bovendien
.hield hij gevestigde verspring-
namen als Szlama en Evangel-
siti achter zich. Bepakt met
een flinke dosis zelfvertrou
wen keerde hij de volgende
dag al terug naar de States, om
zijn derde van vijf studiejaren
af te ronden. Én om uit te ko
men voor het universiteits
team, want dat is onlosmake
lijk verbonden met een „sco-
larship" in de VS.
„Na anderhalve week rust ben
ik weer gaan trainen en in
april waren de eerste wedstrij
den", aldus Maas, die inmid
dels op de eerste plaats van de
studentenranglijst terecht was
gekomen. „We hadden nog
vier wedstrijden voor de uni-
versiteits-competitie en de
laatste was in Utah. Op 7 mei",
weet hij nog exact. „Eerst was
het de bedoeling die wedstrijd
te houden in Californië, waar
het lekker warm is, maar we
moest dus naar Utah. Het was
daar maar een graad of drie
boven nul en er lag sneeuw.
Vreselijk dus voor een atle
tiekwedstrijd. Ik deed mee aan
verspringen, de 200 meter
sprint en de hinkstapsprong.
Bij dat laatste onderdeel ging
het in mijn vierde poging mis.
Ik klapte door mijn linker
voet". Ziekenhuisbezoek, rönt
genfoto's, krukken en loopgips
zorgden daarop voor een lij
densweg in wat, vanwege
Seoul, het belangrijkste sport
jaar voor Maas (en vele ande-
Frans Maas: „Brons bij WK in
ren) moet worden. „Ik had
nog nooit zo'n opgezwollen
voet gezien. Ik kon echt hele
maal niets doen".
Papendal
De Brabander keerde, volgens
plan, voor vakantie terug naar
Nederland. Het verlof begon
met een „volledig verzorgd"
veertiendaags verblijf in sport-
had voor Jefferson moeten
centrum Papendal. NSF'-arts
Peter Vergouwen hielp Maas
daar snel op de been, maar
angst houdt de atleet ook nu
nog steeds in de greep. „Zelfs
als ik boodschappen ga doen,
loop ik steeds te denken aan
die voet", omschrijft Maas zijn
trauma. „Via Marjolein Eijsvo-
gel heb ik een speciale be
schermingsband gekregen. Ei-
zijn en niet voor Myricks".
FOTO: GERARD VAN OFFEREN.
genlijk hoef ik dat ding niet
meer om te doen, maar ik doe
het tóch nog maar. Safety
first".
Ook in het verleden werd de
1.94 meter lange atleet nogal
eens geteisterd door blessures.
Vooral als gevolg van een an
derhalve centimeter langer
rechterbeen, kampte hij twee
jaar achtereen met bovenbeen
blessures. Een dikkere zool in
de linker schoen heeft de lede
maten weer in evenwicht ge
bracht, maar het gevaar voor
kwetsuren blijft bestaan.
„Vooral het hinkstapspringen
is een blessure-gevoelige tak
van de atletieksport". Ook op
de ingewikkelde „triple" is
Maas houder van het Neder
lands record (16.40 meter),
maar internationaal bezien
stelt deze afstand weinig voor.
Waarom besluit Maas, die ook
nog olympische ijzers in het
vuur heeft op de 200 meter en
bij de estafette, niet om de
hinkstapsprong te laten voor
wat het is? „Dat doe ik ook, al
thans voorlopig. Dit jaar richt
ik me vooral op verspringen
en hardlopen. Maar de hink
stapsprong heeft teveel leuke
aspecten om zomaar aan de
kant te zetten. Vooral wat de
training betreft. Misschien dat
ik het hinkstapspringen vol
gend jaar weer oppak, want er
is natuurlijk ook de lol van het
verbeteren van het Neder
lands record".
Hermens
Voorlopig is de blik dus vooral
gericht op verspringen, met
name. in Korea. Daarvoor
moet Maas de limiet-afstand
van 8.10 meter overbruggen.
„Ik ga er vanuit dat dat kan
lukken. Via Jos Hermens zijn
uitnodigingen voor een tiental
sterke wedstrijden in Europa
binnen gekomen". In het be
gin zal Maas zeker geen limie
tafstand in het zand afdruk
ken, maar voor de deadline
van 23 augustus móet het kun
nen, zo meent de Europees
kampioen. „De artsen en bege
leiders zijn ook positief".
Tijdens zijn verblijf in de VS
wordt Frans Maas begeleid
door de Amerikaanse ex-
sprintkampioen Tom Jones.
De man heeft geen greintje
zangtalent, maar heeft er wel
toe bijgedragen dat de sprints
nelheid van de Brabantse at
leet aanzienlijk is toegenomen.
Maas: „Jones is onlangs nog in
Nederland geweest om hier at
leten voor de universiteit te
scouten. Dank zij hem is mijn
snelheid sterk verbeterd en
het gekke is dat die snelheid
ook na mijn blessure nauwe
lijks is achteruit gegaan".
Video
Bij het verspringen komt ver
der vooral een flinke dosis
techniek om de hoek kijken
en wat dat betreft heeft de Ne
derlandse trainer Peter van
Wijk bij Maas een flinke duit
in het zakje gedaan. De sprin
ger, die voor zijn aanloop 21
passen gebruikt: „Als ik in
Amerika zit heb ik tweemaal
per week telefonisch contact
met Peter. Hij is sinds 1981
mijn trainer. In het begin was
mijn techniek knudde. Werke
lijk bar en boos. Van Wijk
heeft dat enorm bijgespijkerd,
ook tijdens mijn verblijf in de
VS. Ik bekijk altijd de video
beelden van mijn trainingen
en dan zie ik wel waar de pro
blemen zitten. Die spreken we
dan telefonisch door en Peter
geeft aan de hand daarvan zijn
trainingsschema's op".
Omdat in Nederland geen ge
lijksoortig video-systeem voor
handen is, stuurt Maas de beel
den doorgaans niet over de
oceaan. Maar sinds kort heeft
hij, dank zij de NSF en de at-
letiekunie. ook in zijn vader
land een eigen video-camera
ter beschikking om zijn ver
richtingen vast te leggen.
Ook bij de wereldkampioen
schappen in Rome, vorige zo
mer, speelde video een belang
rijke rol. Niet alleen bij Maas,
die daar tijdens zijn derde gro
te toernooi louter teleurstellin
gen meemaakte, maar vooral
ook bij de buitenlanders. Sa
men met vriend en collega-
springer Emiel Mellaard was
Maas rechtstreeks getuige van
de spraakmakende verspring-
finale. „Bij die laatste sprong
van Evangelisti zeiden wij
meteen al dat de aangegeven
afstand niet klopte", aldus
Maas. Diezelfde avond zag hij
via videobeelden nog eens te
rug hoezeer de Italiaanse
bronzen medaille-winnaar was
bevoordeeld. „De eveneens
aanwezige Westduitsers heb
ben streepjes op het beeld ge
zet en toen bleek al duidelijk
dat er enorm was gesjoemeld".
De door Maas geadoreerde
Amerikaan Myricks is maan
den later alsnog in het bezit
gesteld van het brons, maar
volgens de Europese indoor-
kampioen is de plak daarmee
nog steeds niet bij de juiste
persoon terecht gekomen. „Let
wel, ik heb enorm veel respect
voor Myricks. Maar volgens
mij is de Cubaan Jaime Jeffer
son, die vijfde werd, enorm
benadeeld. Hij kreeg 8.14 me
ter achter zijn naam, terwijl
het 8.41 had moeten zijn",
spreekt Maas vol overtuiging.
„Of ik in Rome niet de neiging
had er wat van te zeggen? Ja,
dat wel. Maar wie was Frans
Maas dan wel? Niemand ken
de mij toch?"
ROB LANGEVELD
„WE HADDEN EEN SMAAKMAKER KUNNEN ZIJN"
kop in de wind. Zij weigerden
en gingen zonder ook maar
een meter te fietsen doodleuk
terug naar huis. Dat incident
heeft er volgens Cees Priem in
hoge mate toe bijgedragen, dat
TVM de toegang is geweigerd
tot de 75-ste editie van de
Tour de France.
Woest
De 37-jarige Zeeuw: „Die
Fransen schreeuwden moord
en brand voor de start van
Gent-Wevelgem. Ze waren
woest. En dreigden de UCI on
middellijk met represailles. Zo
in de trant van, wacht maar,
we komen elkaar nog wel een
keer tegen. Dat is nu gebeurd.
In de Tour. Fransen zijn per
definitie verschrikkelijk chau
vinistisch. En de Tour is in
Frankrijk iets heiligs. Daar
mag niemand aankomen. De
FICP niet, de UCI niet en
weet ik veel wie niet".
„De organisatoren van de
Tour vechten nu over ons
hoofd een machtsstrijd uit met
de UCI. Wij zijn de speelbal.
De bazen van de Tour wisten,
dat wij heftig in opstand zou
den komen tegen hun beslis
sing. Een onbekende Spaanse
ploeg had waarschijnlijk de
schouders opgehaald en het al
lemaal gelaten geaccepteerd.
Daar kopen de organisatoren
dus niets voor. Zij willen op
alle mogelijke manieren het
ongelijk van de UCI aantonen.
Via onze ploeg is dat goed ge
lukt. Want wij hebben natuur
lijk op alle mogelijke manie
ren de publiciteit gezocht. Dat
was volgens mij ook precies de
bedoeling van de Tour-direc
tie. Alleen op die manier kon
den ze de UCI treffen".
Cees Priem kreeg tijdens de
Ronde van Zwitserland (drie
weken voor de start van de
Tour) te horen, dat zijn ploeg
niet welkom was in Frankrijk.
Die onheilstijding kwam als
een volslagen verrassing. De
vroegere knecht van Jan Raas
had zo links en rechts zijn oor
al eens te luister gelegd en uit
redelijk betrouwbare bron
vernomen dat hij zich niet
nerveus hoefde te maken over
deelname aan de Tour. Priem:
„Dat leek me eerlijk gezegd
ook logisch, want we hadden
goede prestaties in het voorsei
zoen behaald. Phil Anderson
tweede in de Ronde van
Vlaanderen en een serie over
winningen in wat kleinere
meerdaagse wedstrijden. In
het FICP-klassement bezetten
wij voor de Tour als ploeg de
twaalfde plaats. En dat was al
tijd nog vijf plaatsen hoger
dan de ploeg Post. In de Tour
mochten 22 ploegen van negen
renners van start gaan. Met
die twaalfde plaats hoorden
wij daar zeker bij. Niet als le
lijk eendje. Want Phil Ander
son, Bert Oosterbosch en Jo-
han van der Velde zijn toch
niet de minste renners van het
peloton. Bovendien kennen zij
de Tour als hun broekzak. We
hadden een smaakmaker kun
nen zijn".
Verbruggen
Onmiddellijk na het veto van
de erfgenamen van Felix Le-
vitan probeerde Cees Priem
nog te redden wat er te redden
viel. Hein Verbruggen, de
geestelijke vader van de nieu
we FICP-reglementen, werd
dagelijks met telefoon-kanon-
nades bestookt. „Ik kon weinig
anders doen", aldus Priem.
„Wie ik in Frankrijk ook bel
de, steeds weer werd er gezegd
dat ik maar contact met Ver
bruggen moest opnemen. Van
pure ellende kwam ik dus
steeds bij hem terecht. Ver
bruggen, dat moet ik toegeven,
heeft ook alles geprobeerd om
ons alsnog de Tour binnen te
loodsen. Maar hij kampte vol
gens mij met één probleem: de
bazen van. de Tour namen
hem niet serieus. Bovendien
was die machtsstrijd tussen de
UCI en de organisatoren toen
al in volle gang. Vandaar. Ver
bruggen kreeg dus geen poot
aan de grond. Heel jammer".
Dikke vrienden werden Priem
en Verbruggen niet. Stekelige
opmerkingen over en weer in
de pers waren het gevolg.
Hein Verbruggen haalde uit
met „Priem kent als ploeglei
der de reglementen niet" en
„Hij hangt dagelijks aan de te
lefoon en kletst dan maar
wat". De Zeeuw blijft stoïcijns
onder dergelijke uitlatingen.
„Daar kan ik me echt niet
kwaad over maken. Ik heb in
middels zoveel over Verbrug
gen gezegd, dat het mij ver
baasd zou hebben als hij mij
niet een keer had aangepakt
in de pers. Geen enkel pro
bleem mee".
Onverstandig
Minder goed valt een andere
opmerking van Verbruggen.
Hij liet ook doorschemeren het
onverstandig van Priem te
hebben gevonden, dat hij niet
met zijn ploeg aan de Ronde
van Italië heeft meegedaan.
Dan veert de Zeeuw op en re
ageert giftig: „Wij hadden niks
in de Giro te zoeken. De Ron
de van Italië was dit jaar met
al die bergen veel te zwaar
voor ons. Kijk maar naar de
PDM-renners. Die zijn gebro
ken uit Italië teruggekomen.
Daarom ben ik blij, dat wij
daar niet gefietst hebben. Een
verstandig besluit eigenlijk.
Bovendien hoeft Hein Ver
bruggen mij niet te vertellen
aan welke wedstrijden ik wel
en niet hoef mee te doen. Dat
kan ik zelf nog wel bepalen.
Wij hadden dit jaar alles op de
Tour gezet. Maar dat verhaal
is nu wel bekend".
„Iedereen was ook ontzettend
teleur gesteld, dat we niet in
Frankrijk mochten rijden. De
sponsor voorop. Reclame-tech
nisch is deze affaire een ont
zettende tegenvaller voor hem.
En dan de renners natuurlijk.
Anderson bijvoorbeeld. Hij
FOTO: SP
baalt zo ontzettend dat hij nu
tijdens de Tour op vakantie
naar Australië is gegaan. Hij
wil op geen enkele manier met
de Ronde van Frankrijk
worden geconfronteerd. In
Australië zit je dan wel goed.
Maar ik kan de jongens echt
geen verwijten maken. De
hele ploeg heeft keihard ge
knokt voor een startbewijs.
Daar hadden we ook recht op.
Door pure pech is het hele
feest niet doorgegaan. Dat
vind ik heel triest".
GERT VAN DIJK
