Relaas over de rol
van heel wat
Woubruggenaars
in Rampjaar 1672
Slagwerkfestival
gedeeltelijk
op waterpodium
^Koninklijk goud
Ivoor zuster Aker
Geen verhoging
reinigingsrechten
Project met werkervarings
plaatsen verloopt moeizaam
A li,
LEIDEN OMGEVING
CcidócSomont
VRIJDAG 1 JUU 1988 PAGINA 13
Op mijn omwegen door stad on land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou Willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10.
In nr.l, achtste jaargang, van
De Jacobsladder, een zoge
noemde kwartaaluitgave van
de bloeiende Woubrugse His
torische Vereniging „Otto
Cornelis van Hemessen", trof
ik het slot aan van „De
vondst door O.C.van Hemes
sen van documenten met be
trekking tot Woubrugge uit
het Rampjaar 1672". Het was
een artikelenreeksje van de
hand van Hans van der We
reld, secretaris en redacteur
van de Vereniging, die, zoals
velen zullen weten, de hele
Rijnstreek historisch gezien
in z'n broekzak heeft. Ik heb
't al eerder beweerd: waar
Van der Wereld, de diepgra-
ver pur sang, wat ruikt, daar
duikt hij de eeuwen in.
In deze rubriek (15 januari
j.l.) stond al het een en ander
te lezen over de barre en
boze dagen van 1672, toen
met de lelie over het paard
getilde Fransen en twee
krijgshaftige opvolgers der
Apostelen te paard (de edele
bisschop van Münster en de
nog schatrijker, met tal van
paleizen in het Rijnland be
giftigde, vorst-aartsbisschop
van Keulen) uit naijver onze
nog jonge republiek der Ver
enigde Provincies onder de
voet dreigden te lopen en
van de aardbodem wensten
weg te vagen. Ook in de
buurt van Woubrugge, zo
rond Alphen en Zwammer-
dam, was het goed raak in
die dagen. Van Hemessen
heeft zich daar terdege mee
beziggehouden en Hans van
der Wereld heeft, als zijn dis
cipel, bekwaam de verschil
lende documenten verwerkt
in een doorwrocht historisch
overzicht. Een Rampjaar
maak je niet al te vaak mee.
Daar mag je best eens bij stil
blijven staan en ervan smul
len. Bij nader inzien.
„De oorlogsverrichtingen in
deze streek geven ons een in
zicht in de houding die Wou
brugge innam gedurende een
zeer kritische, zeg maar kri
tieke. periode in onze vader
landse geschiedenis. De na
men van vooraanstaande
personen, onder andere het
handschrift van natuurkun
dige en diplomaat Huygens,
ook staatsman en stut van
Oranje, met een onderteke
ning van prins Willem II in
een schrijven aan de schout
en het gerecht van Woubrug
ge, bewijzen dat de ligging
van Woubrugge achter de
waterlinie, bij het centrum
van Alphen, van grote bete
kenis was".
Amsterdam (het was Oranje
en het is Oranje, maar pas
laat de rijke Spanjaard de rug
toegekeerd) gaf in die ver
warrende tijd het goede
voorbeeld van een aangebo-,
ren onverzettelijkheid en
stuurde z'n, desnoods ongeïn
teresseerde, gewapende man
nen bij bosjes naar de gren-
Gezicht op de Ned.Herv. Woubrugse kerk (de eerste protestantse kerk in Nederland) in 1686,
veertien jaar na het „Rampjaar 1672". foto: pr
zen der bedreigde Hollandse
provincie. Maar oorlogvoeren
kost nu eenmaal enorm veel
geld. Daar waren de belastin
gen goed voor. Een biliet van
15 april 1672, kort na het be
gin van de inval, gezonden
aan de schout en ambachts
bewaarders van Esselijker-
woude, vermeldde de bijdra
ge te voldoen, door elke in
woner van Woubrugge voor
de tweehonderdste penning
aan te slaan. Lang niet ieder
een ging daarmee akkoord
en men kwam in verzet te
gen deze verplichtingen.
„Sommigen hadden zich met
plezier geschikt naar de ver
overaar, mits de beurs daar
van maar geen schade onder
vond", schrijft Van der We
reld. Er was nog maar weinig
vaderlandsliefde onder de
17e eeuwse poorters. Maar als
je eenmaal met z'n allen een
republiek bent geworden, zul
je daar al ben je nu nog zo
individualistisch iets aan
moeten doen. Dat deden ze
dan ook.
Schutters wet kogels
De plattelandsbevolking
moest bewapend worden. Ja
wel. Elke kapitein kreeg op
dracht ervoor te zorgen dat
elke schutter en er waren
wat „schutters" bij, destijds
een pond buskruit en 50
loden kogels in huis zou heb
ben. Bovendien moest iedere
kapitein voor elke schutte
rende schutter een zakje met
50 reservekogels thuis heb
ben, teneinde deze bij een
plotselinge overval aan zijn
manschappen ter hand te
kunnen stellen. Wie zonder
geldige reden afwezig was bij
de oefening kon 20 stuivers
boete betalen. Al gauw werd
er elke week geoefend; al
leen zieken en doopsgezinden
kregen verlof de oefeningen
te verzuimen, maar de laat-
sten moesten wel een behoor
lijke contributie opbrengen.
De drilmeesters hadden han
den vol werk (maar van boe
ren maak je nog geen solda
ten; daar hadden ze later in
de Amerikaanse Vrijheids
oorlog ook al moeite mee) en
de schout van Woubrugge
moest er ook nog voor zorgen
dat elke tiende man uit het
dorp met spade en schop ging
werken bij de Vecht om daar
de verdedigingswallen te
versterken.
Die schout, tevens kapitein
over de Woubrugse compag
nie, was een zekere Johannes
Capoen. Jan Capoen stond
onder direct gezag van kolo
nel C.van Schellingerhout,
die als standplaats het nabij
gelegen Oudshoorn had. De
gecommitteerde heren in
Den Haag gaven in paniek de
ene order na de andere aan
de commandanten uit. Zo
werden vrijwilligers opgeroe
pen om voor 10 stuivers per
dag naar de IJssellinie te
gaan om die tegen de Fran
sen te beschermen. Geen
vrijwilligers?, dan moest er
geloot worden. Hoe dan ook,
de IJssellinie werd door de
geregelde en getrainde Fran
se troepen opgerold. In Den
Haag was men radeloos en
redeloos en het land, nog ba
dend in z'n Gouden Eeuw,
scheen reddeloos. De Staten
hadden opeens Oranje weer
nodig. Willem II, hoewel
geen stadhouder meer, werd
opperbevelhebber van het le
ger der republiek en hij
werkte er hard aan. Het was
nog in een tijd, dat de Oran
jes Nederlands spraken. In
Woubrugge ontving men de
mededeling, dat daar het
„Aalsmeerse regiment" zou
worden ingekwartierd en dat
men alles moest doen om
goede logementen in orde te
brengen.
De plattelanders, de boeren
en vissers, ook die van Wou
brugge, moesten geactiveerd
en elke onwilligheid diende
voorkomen te worden. Op 15
januari 1673 kwam de in
kwartiering van de Aals
meerders. Wie de nationale
zaak trachtte te sabotteren
kon op de galg rekenen. Het
was Willem II heilige ernst.
Het volk zo was ook Hans
van der Wereld wel duidelijk
geworden schikte zich
echter niet steeds naar de
prinselijke bevelen. Het mor
de en richtte dreigementen
aan het adres van Oranje, be
ledigde de brave Willem ook
wel, met „vreeselijke vloe
ken ende schelden". De
„hooligans" van vlak vóór de
koning-stadhouder Willem
III met z'n Mary roerden
zich een wijle. Maar het ge
zag werd gehandhaafd, ge
heel volgens Oranje's devies:
Je maintiendrai! „En menig
lijk aan een knotwilg was het
„EN MENIG LIJK HING
AAN DE KNOTWILG;
MEN GING NIET EINDELOOS
DOOR MET WAARSCHUWEN
sprekende bewijs dat men
niet eindeloos doorging met
waarschuwen", aldus Van
der Wereld, die er, als steeds,
een waar genoegen in schept
met rekeningen en andere
documenten in 17e eeuws
Nederlands te komen opdra
ven. Enfin, ook Joost van
den Vondel was tevens boek
houder.
Franse misrekening
Halverwege 1672 bracht de
heerlijkheid Esselijkerwoude,
heer o heer, 297 mannen tus
sen 18 en 60 jaar op, die inge
zet konden worden voor de
strijd. Het rampjaar is aan
Woubrugge niet onopge
merkt voorbij gegaan. Ook
Woubruggenaren deden hun
dienst, tegen wil en dank.
Echte vaderlanders, eind 17e
eeuw, toen nog niet zo hecht
aaneengesmeed. Hans, in z'n
geschiedvorsende ijver, be
schrijft ook nog de inval in
Holland in de winter van '72,
toen de Franse bevelhebber,
de ontiegelijk vervelende en
bloeddorstige monsieur
Luxembourg in dienst van de
Zonnekoning, met 100 vaar
tuigen uit Woerden via Mij
drecht (je zou zeggen: waar
om nam ie geen andere weg?;
maar ach, er waren nog geen
andere wegen) naar Den
Haag wilde trekken om daar
de stad in brand te steken.
Onze prins had het spelletje
door en nam z'n maatregelen
die Luxembourg er toe noop
ten van zijn voornemen af te
zien. De Fransman, evenwel,
kwam toen op de gedachte de
tocht dan in godsnaam maar
over het volop aanwezige ijs
te laten plaatsvinden.
Op 27 december '72, bijna op
Onnozele Kinderen, rukte hij
op met 9000 van de 16.000
man infanterie en 1400 man
van de 1700 cavaleristen die
tot z'n beschikking stonden.
Daarmee rukte hij Holland
binnen. Namens zijn mo
narch meende hij dat het
maar eens uit moest zijn met
die onbeschaafde boerenfrat-
sen van een steenrijke econo
mische lastpost in de Lage
Landen, les Pays Bas, buiten
de Spaanse Nederlanden.
Münster en het Verenigd Ko
ninkrijk dachten er ook zo
over, met een machtspositie
voor ogen. „Maar", zo signa
leert Van der Wereld met
enige voldoening, „maar op
die dag, de 27ste, begon het te
sneeuwen en nam de vorst
af. Het ijs werd te zwak".
Over dat ijs werd met de
Franse kolonne nog wel Zeg
veld bereikt, maar daar
kwam men opeens voor een
wetering te staan die niet be
vroren was. De Fransen sloe
gen met hun genie bruggen,
wat veel oponthoud gaf.
Maar men „geraakte
niettemin tot Nieuwkoop",
alwaar een compagnie Staat
se infanterie lag die de Fran-
zosen op een „stevig vuur"
onthaalde. De Fransen die
toch al de mediterrane tem
peraturen van de Provence
prefereerden dropen af
.(dat moet een mooi gezicht
voor de tegenstander zijn, dat
afdruipen) en belandden via
veel „merde alors" een kade
bij Zwammerdam waar net
de brug opgetrokken was.
Niettemin toonden de Franse
scharen nog aardig wat mili
tair inzicht (Luxembourg en
hun hele opleiding van Vive
la France was niet zomaar
niks) en ze voeren met schui
ten naar de overkant en lie
ten daar de brug neer. Die
fratsen zouden de Duitsers
immers in 1940 ook uithalen.
Goed, aan de overkant waren
enkele Staatse manschappen
die prompt op de vlucht sloe
gen en daar stonden de man
nen van Luxembourg als een
stel doorgefourneerde water
geuzen toch maar' mooi even
tjes op de Hoge Rijndijk, al
was het via een flinke om
weg.
Van der Wereld en zijn al
dan niet amateur- geschied
kundige collega's vermoeden,
en vermoedden al eerder, dat
Luxembourg bij gebrek aan
kennis van de landstreek te
veel noordelijk is getrokken
en aldus bij Nieuwkoop was
uitgekomen. Maar tenslotte
heeft Oranje het toch kunnen
klaren in dat 17e eeuwse ran
cuneuze „toernooi". Op de
grens van Willem III, ko
ning-stadhouder. Via een
„Vrede". Het toekomstige
„Nederland" was door het
oog van de naald
Aldus de „Vondst
Hemessen", waarop Van der
Wereld hoopt later te kun
nen voortborduren. Steeds
blijkt maar weer, dat ook
Woubrugge steeds z'n steen
tje bijdraagt, de hele historie
door. Met dank aan de histo
rische vereniging en aan de
legendarische veldwachter-
historicus Otto Cornelis van
Hemessen, haar veelgeprezen
profeet. En dank aan zijn vi
caris Hans van der Wereld.
LEIDEN Voor de derde keer wordt zaterdag het
Leids Slagwerkfestival gehouden. Speelde het festival
zich voorheen alleen in de Waag af, dit jaar is 's mid
dags ook het waterpodium erbij getrokken. Doel van
het slagwerkfestival is een gevarieerd aanbod van slag
werk- en percussiegroepen onder de aandacht van een
breed publiek te brengen.
Als eerste treedt zaterdag vanaf 14.00 uur de jazzdrummer Wil
lem 'Afrikit' Jansen op. Deze drummer imiteert volgens eigen
zeggen een heel Afrikaans dorp op zijn Afrikit, een drumstel
v^n verschillende Afrikaanse instrumenten, rammelaars, zin
gend hout, bellen en eigen uitvindingen van Willem Jansen.
Vanaf 15.00 uur betreedt de Leidse percussiegroep Djemga's het
waterpodium. De groep speelt Afro-Antilliaanse muziek op
djemba's en conga's. De vier groepsleden luisteren de percussie
op met meerstemmige zang.
Het avondprogramma speelt zich af in de Waag en begint om
20.15 uur met een optreden door de Slagwerkgroep Den Haag
die drie werken van de componist Steve Reich ten gehore
brengt. De Guinese groep Africa Soli brengt vervolgens traditio
nele muziek uit Guinee die bij gebeurtenissen zoals geboorten,
huwelijken en oogstfeesten gespeeld wordt. De groep Slagerije
van Kampen sluit het festival af met een speciaal voor de gele
genheid gecomponeerd concert vanaf vier speciaal gebouwde to
rens rond het water bij de Hoogstraatkelders.
Kaarten voor het avondprogramma in de Waag zijn dagelijks
van negen tot vijf en zaterdag van negen tot twaalf uur 's mid
dags verkrijgbaar bij Bureau K&O, Oude Vest 45. De toegang
kost een tientje. Leden van K&O betalen negen gulden en CJP-
houders zeven gulden vijftig.
LEIDERDORP De reinigingsrechten in Leiderdorp be
hoeven waarschijnlijk op 1 januari 1989 niet te worden ver
hoogd. Dat deelde wethouder J. Bezemer (PvdA) gisteravond
mee in de commissie financiën.
Bezemer ontleende zijn optimistische verwachting aan een
verlaging van de kosten voor huisvuilverbranding. De wet
houder van financiën, die zijn laatste vergadering van de
commissie voorzat op 5 séptember neemt hij afscheid
meldde, dat de Gevulei van plan is volgend jaar de tonprijs
voor aangeboden huisvuil te verlagen. De verlaging is moge
lijk geworden door een vergroot aanbod van huisvuil. In Lei
derdorp wordt met vorig jaar vergeleken 10% meer huisvuil
opgehaald. Het gemeentebestuur heeft daardoor op 1 juli van
dit jaar de reinigingsrechten moeten verhogen. Een tweede
verhoging op 1 januari 1989 werd alvast aangekondigd. Deze
kan nu in verband met een verlaging van de tonprijs wel
licht achterwege blijven.
14 BU AFSCHEID DIRECTRICE HUIZE JACOBUS
«^ROELOF ARENDSVEEN
Zuster A. Aker doet
anniet moeilijk over het feit
or.dat zij vanaf vandaag niet
"langer de scepter zwaait
over Huize Jacobus in
Roelof arendsveen. „Ik
mijn werk met ver
introuwen over aan mijn op-
jnvolger". Zuster Aker (60)
sluit een arbeidzame pe-
in haar leven af en
nagaat genieten van de
ai
jkEen bekroning op haar werk is
eide koninklijke onderscheiding
lijdie zij vanmorgen ontving uit
van burgemeester A.H.
Meerburg. Hij speldde de zuster
eremedaille in goud in de
lëOrde van Oranje Nassau op.
:dHaar opvolger is de heer J.J.
xjvan der Valk. „Ik denk dat
dHuize Jacobus aan hem een
goede directeur heeft. Er
veel dingen veranderen,
zjmaar dat zou ook bij mij ge-
Dbeurd zijn". Huize Jacobus
iJneemt namelijk een steeds be-
d langrijker plaats in bij het Flan-
kerend Ouderenbeleid. In dit
wordt ondermeer tijdelij-
jkke opvang van alleenstaanden
iigeregeld, alsmede het „open ta-
i(4el-project", de maaltijdverzor-
Iging aan huis genaamd „Tafel-
1.tje-dek-je" en het bejaardena-
d larmeringssysteem. Allemaal
UZaken die vanuit Huize Jacobus
worden verzorgd en heel wat
organisatievermogen, aanpas
sing en creativiteit vergen.
Gastvrij
Zuster Aker heeft er altijd ple
zier in gehad om Huize Jacobus
gastvrij te laten overkomen. Als
er wat bijzonders in de recrea
tiezaal te beleven was, maakte
zij nooit problemen wanneer de
kinderen of kleinkinderen van
de bewoners er bij wilden zijn.
Iedere zaterdagmiddag werkt
een ploeg vrijwilligers met man
en macht om de recreatiezaal
van het bejaardentehuis om te
toveren tot een sfeervolle kerk
zaak Dat dan ook andere bewo
ners van Roelofarendsveen
naar de „kerk" komen, is haar
des te liever. Ze huldigt het al
oude standpunt „hoe meer zie
len hoe meer vreugd".
Zuster Aker is als oudste van
dertien kinderen geboren en
getogen in het Westfriese dorp
Zwaagdijk, gemeente Wervers-
hoof. Op twintigjarige leeftijd
ging ze in Alkmaar „in de ver
pleging". Ze zou daar tot en met
1952 blijven. Toen solliciteerde
ze in een ziekenhuis in Bussum
en haalde daar de felbegeerde
kraamaantekening. In 1954 be
haalde ze in Amsterdam de wij-
kaantekening, waarna ze wijk
verpleegster werd in Den Haag.
Daar werkte ze tussen 1955 en
1972 in de beruchte Schilders
wijk. Haar naaste collega in die
tijd was Zuster Van der Valk,
Zuster Aker geeft haar werk met vertrouwen over aan haar opvolger, de heer J.J. van der Valk.
foto wim van noort
met wie ze in 1972 solliciteerde
bij Huize Jacobus, dat toen nog
was gehuisvest in een bijna
tachtig jaar oud gebouw.
Gelukkig voor de bewoners
van Huize Jacobus verliep de
sollicitatieprocedure gunstig:
Zuster Van der Valk werd di
rectrice en zuster Aker hoofd
verzorging. Ze volgden in die
functies de kloosterzusters van
J.M.J, op, die hun werkterrein
verlegden naar het zuiden van
ons land. In de jaren die komen
zouden, werd een compleet
nieuw Huize Jacobus gebouwd.
„We hebben volop meegedacht
en meegeholpen en daardoor is
Huize Jacobus echt een beetje
„ons" huis geworden", vertelt
zuster Aker, die haar vriendin
in 1981 opvolgde als directrice.
Veense
Zuster Aker is in de bijna zes
tien jaar dat ze nu in Roelofa
rendsveen woont en werkt, een
echte Veense geworden. „Ik
blijf in Roelofarendsveen wo
nen, we hebben er een uitge
breide kennissenkring, een fijn
huis en een mooie omgeving. Ik
zou niet weten wat ik elders
nog. zou moeten zoeken", aldus
de tevreden en altijd montere
zuster Aker. De scheidende di
rectrice heeft hoge verwachtin
gen van de komende tijd. „Niet
meer elke dag van alles moeten
doen, of je zin hebt of niet. Ik
wil eens lekker niets doen, op
mijn gemak gaan winkelen,
flinke einden fietsen, televisie
kijken en handwerken". Vol
gend jaar gaat ze op familiebe
zoek in Brits Borneo. „Daar
verheug ik me enorm op".
Huize Jacobus en zijn 61 bewo
ners en 35 personeelsleden
(parttimers inbegrepen) vergeet
ze in de komende tijd zeker
niet. „Eerst wat afstand nemen,
maar daarna zal ik me bij spe
ciale evenementen echt wel
weer laten zien". Wie afscheid
wil nemen van zuster Aker is
vanavond welkom op de recep
tie tussen half zes en zeven uur
in Huize Jacobus. Morgenmid
dag wordt er in de recreatiezaal
een H. Mis uit dankbaarheid
opgedragen. Ook dan zijn
vrienden en bekenden van zus
ter Aker van harte welkom.
ELLEN VERHAAR
LEIDEN Het project Wer
kervaringsplaatsen, dat vorig
iaar van start is gegaan, ver
loopt moeizaam. De opzet van
de initiatiefnemers de ge
meente Leiden, het arbeidsbu
reau en de stichting Werkgele
genheid Leiden was om jaar
lijks 120 werklozen aan werk
ervaring te helpen. De twee
medewerkers van het project
denken nu dat voor hooguit
zestig werklozen per jaar een
tijdelijke baan gevonden zal
kunnen worden. In de begelei
ding van de deelnemers aan het
project gaat meer tijd zitten dan
verwacht, zo melden de mede
werkers in het eerste jaarver
slag.
In de periode mei 1987 tot mei
1988 zijn in totaal 51 werklozen
aan een zogenaamde werkerva
ringsplaats geholpen. Ze kon
den aan de slag bij bedrijven en
non-profit organisaties in Lei
den en omstreken. De werker
varingsplaats is bedoeld om
werklozen zonder werkerva
ring meer kans op de arbeids
markt te geven. Ze verrichten
wat aanvullend werk bij hun
werkgever en kijken een beetje
rond in de organisatie. Drie be
geleidingscommissies houden in
de gaten of de werkervarings
plaatsen geen arbeidsplaatsen
of stageplaatsen verdringen.
De beide medewerkers van het
project werken bij het vinden
van geïnteresseerde werkge
vers en werklozen nauw samen
met het Gewestelijk Arbeidsbu
reau. In het afgelopen jaar wer
den 488 werklozen uitgenodigd
voor een gesprek. Bijna 130 wa
ren geïnteresseerd, maar slechts
51 kwamen in een werkerva
ringsplaats terecht. Die 51
werklozen die uiteindelijk er
gens tijdelijk aan de slag kwa
men, waren over het algemeen
langer dan een jaar werkloos.
Hun opleiding liep uiteen van
LBO tot universiteit. Acht von
den een baan, 37 zaten vorige
maand nog altijd op de werker
varingsplaats en de rest haakte
om verschillende redenen af.
De beide medewerkers die voor
het project zijn aangetrokken
geven een paar redenen voor
het achter blijven bij de ver
wachtingen. Zo verliep de aan
loop in het project moeizaam en
bleek het moeilijker te zijn om
werkervaringsplaatsen te vin
den dan normale vacatures. Bo
vendien vroegen de werklozen
die geplaatst waren om meer
begeleiding dan vooraf was in
geschat. Daardoor bleef er min
der tijd over voor het zoeken
naar dergelijke plaatsen.
Ook nam het beoordelen door
de drie commissies erg veel tijd
in beslag en waren ze vrij on-
verspelbaar in hun oordeel.
„Met werkgevers en werkne
mers zijn daardoor nauwelijks
afspraken te maken", aldus de
medewerkers in het jaarver
slag. Ze hebben ook kritiek op
het feit dat de toetsingscommis
sies verlenging van de werker
varingsplaats vaak afwijzen.
Naar hun oordeel is de werklo
ze de dupe, omdat het vaak
raadzaam is hen langer erva
ring op te laten doen.
GROEN LICHT VOOR HERINRICHTING DORPSSTRAAT
ZOETERWOUDE De her
inrichting van de Zoeterwoud-
se Dorpsstraat blijft onderwerp
van discussie in de gemeente
raad. Ook gisteravond bij de
beschikbaarstelling van een
krediet van bijna 350.000 gul
den werd er weer langdurig
over gesproken. Uiteindelijk
kwam het licht wel op groen,
maar de VVD stemde tegen
vanwege de hoge kosten ter
wijl het CDA grote bedenkin
gen had over de ramingen, die
bij herhaling te laag blijken te
zijn. De fractie van de progres
sieven was direkt akkoord.
CDA-fractielid Roessen noem
de de kosten voor de herin
richting te hoog. „Op 10 mei
hebben we in commissiever
band nog gesproken over een
bedrag van 250.000 gulden en
in het investeringsplan 1989-
1991 wordt óók dat bedrag ge
noemd. Nu worden we ineens
geconfronteerd met een be
drag van 342.700 gulden. Voor
een mooi en leefbaar Zoeter-
woude willen we veel geld be
schikbaar stellen maar wel
zonder verrassingspakketten"
