Langs
HSY De Eindsprint
kan na tien jaar
haar geluk nog niet op
„SOMS RAAST ER EEN KARPER DOOR JE LIJN"
Groen is schaars in Transvaalbuurt
■MÜUED
(DEN OMGEVING
QeidócQowutnt
DINSDAG 14 JUNI 1988 PAGINA IS
en joker
lanieiier van Justitie mr.
oo v* Kempen schoot gis-
vprgen even uit zijn
aakteRij had zich kennelijk
t spijn tijdje geërgerd aan
af tejverdachte uit het
Ihollandse Huizen
'oor moest komen,
it hij een politieauto
had ingehaald,
[uizenaar een on-
•mer die naar zijn
[n anders prima kon
iwerken met de poli
had de gemotoriseer-
enders een lesje wil-
|ren. Op de A4 waren
i een inhaalmanoeu-
iet snel genoeg naar
gegaan, vond de
chte. Hij was daarom
rechts langs de auto
ren die volgens de
»n 110 had gereden.
incident had plaats
voor de invoering
et strengere toezicht
maximumsnelheid.
!||rdachte greep de zit-
om het rijgedrag
agenten aan de
stellen. Een van
ee had zowaar met
uit het linker-
geleund en met die
ilante manier van
het verkeer in ge-
rebracht. Zo kon hij
goed in zijn spiegels
luidde het oordeel
'er. Bovendien trok
uitspraken van de
in het proces ver
twijfel. Daar bleef
dnekkig bij, ook al
chuwde de rechter
•r geduldig voor dat
agent wel erg licht-
zijn",ig beschuldigde van
vim wed.
varrige betoog werd
Stier duidelijk teveel,
lij over de verdachte
(aan denken, liet hij
n toen hij hem in
Requisitoir typeerde
-JÉ len of andere joker".
L&JIuizenaar nam dat
onderbrak hem, en
'eten als „meneer" te
t worden aangespro-
Ook kantonrechter
,ichters ging die clas-
iie te ver. Maar de ti-
tieneer" zat er voor
iizenaar toch niet in.
Van Kempen sprak
Z1 ujiferder alleen nog aan
toeli(!erdachte"-
pun van de rechter
jrouwens tot dit punt
It IpiP- Want zelfs het
eltie tl°' dat verdachte 100
-ïter had moeten rei-
'ns* Jerhinderde de rech-
t: °;et hem conform de
r>" ,«Jveroordelen tot 110
er var 150616 °*rie dagen
wbrdels moeten ge-
ïH Hr worden, ook langs
jater, bleek gisteren
"eens. Een verdachte
6^ft moest voorkomen
kter I j zonder gordel op
k v bij Leiderdorp was
k der" bad daar een
I smoes voor. De
>as vanuit Lelystad
r a 11 gegaan en had zijn
losgemaakt toen hij
traject richting Am-
...Til langs het water
'M^fjinds een kennis was
wel sf-
- 4oo
rtJt
fnken toen die het
in reed en een gor-
leg, deed hij ze niet
delerTV hiJ lanês wa'
..eed. Officier noch
kf smi gaven bI'ik geloof
J f, lechten aan dat
ien {je
Rhijffijcjer jas hem nog
Jls„m}e les door er op te
en.' dat er in dergelijke
!a ten meer mensen
1 m nken als ze de gor-
rUT viet om hebben dan
'Som. Door de klap op
Tater slaan ze met
joofd tegen bijvoor-
Ie voorruit en raken
iwusteloos. „U kunt
uw gordel om heb-
proberen te kalm
da»ven", betoogde hij
'ehou(Lns zonder de ver-
rwoud (he dat tot het
een bestreed, te overtui-
artje j
«eiTa"1 moest overigens
»n sco?men omdat hiJ ziJn
voor lan de late kant had
'Pk ev?" De overschrijving
triWdaardoor te'aat bij
P binnen, die het
int rrir6tourneerde. „Te
LPorcieeltle de officier
f een boete van vijf-
V jJden. Rechter Rich-
»r me/i!nde kem bet voor-
ft de twijfel en leg-
an schikkingsbedrag
4"Jgulden°p-
n/flflts viel 66n Hil"
n ffm er die zonder gel-
Prtje met de bus had
Jen zi2 niet ten deeL HiJ
./me/Jn accePtgiro ferug-
an K<Cn omoat 6r niet ge*
c 'j Teld op zijn rekening
ve wiDat bij tegen de
TfrhrUr van ziJn verl°"
ionaanTtie had gezegd dat
Elders allemaal maar
rade ir Werd' schreef hij
jT> een opwelling van
pntp iment- HlJ kreeg een
j .>an 60 gulden, con-
«aair#re 65S 6n duidelijk
c Jan de 42,50 gulden
schikking,
iïïft RUDOLF KLEIJN
Op mijn omwegen dooi: stad on land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071
- 12.22 44 op toestel 10.
In augustus 1978 kwam
het er van. Hoogmade,
springlevend kerkdorp in
de gemeente Woubrugge
en uitpuilend van de soci
aal culturele verenigin
gen op verschillende ba
sis, kreeg er een nieuwe
„club" bij. Ruim 20 toffe
plaatselijke gasten gingen
vissen in officieel groeps
verband. Al enkele jaren
had een heel stel Hoog-
madenaars als dorstige
patertjes langs de kant op
gezette tijden koortsach
tig de hengels uitgegooid,
maar gaandeweg ont
stond toch de behoefte de
edele hengelsport statu
tair en vakbekwaam te
gaan beoefenen binnen
een „echte" vereniging.
De bevlogen vissers voel
den zich er geheel rijp
voor. De knoop werd
doorgehakt, en daar dreef
Hoogmades bloedeigen
hengelsportvereniging op
de rijke visgronden af.
Men noemde haar „De
Eindsprint"; niet „De
Snode Snoek", of „De Bij
tende Bliek", maar „De
Eindsprint". „Een naam
die aangeeft dat er wei
eens in de slotfase van
een wedstrijd een half
uurtje doorvissen aange
breid moest worden als
twee mededingende hen
gelaars met hetzelfde
aantal punten geëindigd
waren. Zoiets leverde dan
een eindsprint op", was
destijds Aad van Leydens
verklaring van de doop
naam. En verder is er
niets of weinig veranderd
in de afgelopen tien jaar
van „De Eindsprong".
Aad van Leyden (34) is nog
steeds de geoliede, solide ge
bouwde voorzitter, zich verze
kerd wetend van de onmisba
re steun van secretaris Gerard
den Dubbelden en penning
meester Aad Goeman. Die
drie hebben nog immer het
vertrouwen van de ganse club
die momenteel 25 leden telt.
Overigens een normaal aantal
voor een viscollege. Immers,
te veel leden maakt een hen-
gelvereniging onwerkbaar.
Aad: „Als je bijvoorbeeld met
50 man zou moeten uitrukken
op een plas, zou je minimaal
50 boten moeten hebben om
de vissers aan hun stek te
kunnen helpen. Daarom wil
len we ook een beetje de boot
met nog meer leden erin af-
Hoogmadese glorie In groepsverband: staatsieportret van de HSV De Eindsprint.
houden, snap je? Maar het
gaat er wel om spannen, \vant
sinds we een jeugdcompetitie
begonnen zijn moeten we op
een verdere groei bedacht we-
„Flitsend Nylon"
„De Eindsprint" is in het jubi
leumjaar 1988 nog even en
thousiast als aan het begin.
Tien jaar de grootste lol met
de dolste ideeën. Een belang
rijke drijfveer, zeg maar dob
ber, daarbij is het vereni
gingsblad „Flitsend Nylon",
waarvan Jos van der Wereld
(37) mede-redacteur is. „Ja,
hoofdredacteur", vult Aad
van Leyden onder licht pro
test van Jos aan. Niettemin
achten beiden „Flitsend Ny
lon" van het hoogste belang
en ze zijn er van overtuigd,
dat het zesmaal per jaar ver
schijnend orgaan „de groep
voor 50 pet. bij elkaar houdt".
Vissen is leuk, „maar het blad
hoort er helemaal bij", ad
strueert Aad, „als een echte
dorpskrant waar men naar
uitkijkt. Het is lekker smeuïg
aangekleed en een geinig blad
ook, waarin je ook dorpsrod
del en de geruchten binnen
een kleine gemeenschap kunt
verwerken en desnoods ie
mand gezellig op de hak ne
men. Noem het een familie
blad". Met die formulering
kan ook Jos vrede hebben. Hij
zou trouwens, bij een mogelijk
meningsverschil, geen enkele
kans maken tegen Van Ley
den, die met z'n machtige
knuisten de grootste snoek
baars in een handomdraai be
dwingt. Als men 't mij vraagt,
maakt zelfs een wallevis geen
enkele kans tegen Aad de Ge
weldige. Nu vraagt men 't mij
niet, maar dat verandert niets
aan de zaak. Overigens is ook
de gemeenschappelijke taal
het visserslatijn gebleven.
Enfin, beide Eindsprinters en
hun medeleden in het ver
band vormen tezamen een
stevige club. Aad: „Visclub
mag je niet zeggen. Het is een
hengelcollege. Dat staat ook
beter". Uiteraard is „De Eind
sprint" in 10 jaar tijd wel geë
volueerd. Van Leyden: „De
glashengels (helemaal niet erg
als je niet weet wat dat zijn
hoor; je vist niet?, heb ik be
grepen) zijn vervangen door
hoogwaardig carbon; licht,
lang en sterk. De zonnestoel
heeft plaatsgemaakt voor de
kanis met rugleuning. Dat is
een ideale zit voor een man
op z'n stek, op z'n visserspla
teau tje langs de kant. Wat het
hengelwerk zelf betreft zijn
we een mannenclub in com
petitie met elkaar, in de groe
pen A en B, een soort ere- en
eerste divisie. Daar vallen de
punten als vangsten in het
leefnet en daar zien we de
routiniers en de beginners bij
promotie en degradatie opver
en of teleurgesteld berusten".
Jos van der Wereld: „De
Eindsprint" kent ook veel an
der vermaak, op de jaarlijkse
contactavonden en feestavon
den. We verzinnen daarbij
van alles, bijvoorbeeld ook
voor de dames, die niet hen
gelen maar wel met dit we
reldje enigszins bekend zijn.
Zo hebben de vrouwen kun
nen meedoen aan „hengel
sport op 't droge". Wie daar
mee 't snelst was, werd Miss
Vis". Zo'n Miss moet een bij
zondere uitstraling hebben en
die kerels vonden het prach
tig toen ze Truus, Corrie en
Gonda aldus bezig zagen. Dan
waren er ook nog de bier-
proef wedstrijden, een uitge
werkt idee na een werkbe
zoek van het college aan het
Belgische Huy (Hoei). Nie
mand beter dan een henge
laar weet dat vis moet zwem
men. Jos: „Wat we ook wel
doen op zo'n avond is Mens
erger je niet, misschien flauw,
maar uitstekend geschikt als
algemeen vermaak".
Alles bijeen is „De Eind
sprint" één van de meest ge
roemde verenigingen van
Hoogmade geworden. Intus
sen is 1988 een feestjaar voor
de H.S.V. Een jeugdcompetitie
met ca. 55 kinderen langs de
waterkant is net achter de
rug. Een nieuw element bin
nen „De Eindsprint", ook met
het oog op de toekomst. Aad:
„Daar hebben we leuke be
kertjes voor gekocht".
Jubileumboek
In juli komt een mooi jubi
leumboek uit: „Het naadje
van de kous" getiteld, en Jos
hoopt dat die naam „een door-
denkertje" zal zijn. Een boek
met hoogtepunten uit 10 jaar
„Flitsend Nylon", ruim 200
bladzijden dik en verlucht
met vele advertentiën die de
uitgave mogelijk hebben ge
maakt. Van Leyden: „Ook
daar wordt nu reeds naar uit
gekeken en we geloven nu al
aan een tweede druk. Alles
onder redactie van Jos hier
en onze Henk Brunt, die er
ook keihard voor werkt En
dan de jubileumfeesten: een
supportersavond, ook voor de
adverteerders en andere be
langstellenden, een dansa
vond zeg maar, op 9 juli om
20.00 uur in De Schuur. Ook
gaan we met leden en vrou
wen compleet een weekendje
weg. Even de vis vergeten.
Zoeiets gebeurt regelmatig bij
die Hoogmaders. Dat moet
wat worden, op het kasteel
Radboud in Medemblik,
West-Friesland; in gehuurde
16e eeuwse klederdracht. Op
de ouderwetse toer, met mu
ziek en alles". Waarom 16e
eeuws? Zelfs Aad van Leyden
weet dat niet precies. Het had
ook 17e eeuws kunnen wezen,
volgens zijn inschatting. De
mensen hebben altijd al ge
vist. Dat scheelt een heel stuk.
„De Eindsprint" houdt even
adempauze als het bijtgrage
seizoen is gesloten. De henge
laars zijn 13 keer in het jaar
aan het vissen geweest. Aad
van Leyden: „We stropen
heel het land af, zeker het
westen met de plassen, tot op
de Brielse Maas en het IJssel-
meer. We zijn weer even an
ders dan de Leidenaars die
zich massaal beperken tot de
Korte Vliet en zö weer op een
andere vereniging afstappen
als ze zich tekortgedaan voe
len en dat beter uitkomt. An
dere collegiale verenigingen
begrijpen niet hoe wij het al
lemaal voor elkaar krijgen.
We zijn gewoon een klein be
drijfje geworden. Voorname
lijk witvis vangen we: brasem
en voorn, en af en toe een
krab of een forel (dat levert
dan een bekertje op, als spe
ciale vis). Zoiets is geen
vangst, maar een vondst
Soms raast er een karper door
je lijn. Dan is er even geen
eindsprint meer. Daar blijf je
dan een ogenblik verrast en
stil onder. Dan heb je een
lichtelijk bewogen visser die
z'n genot niet op kan. Zoiets
zet aan onze sport nog meer
glorie bij".
Leiden is vrijwel volge
bouwd. Sinds de eerste
bewoners zich rond 300
voor Christus op Leids
grondgebied vestigden,
heeft de stad zich lang
zaam maar zeker uitge
breid. Met name de
laatste honderd jaar
was de groei buiten de
singels explosief. Met
het uitdijen van de stad
en het toenemen van
het aantal inwoners,
ontstonden ook de wij
ken. De woonbuurten
met him eigen voorzie
ningen als kerken,
scholen en winkels.
Elk met zijn typisch ei
gen sfeer die wordt be
paald door de aard en
hoeveelheid bewoners
en gebruikers, bebou
wing, verkeer en groen.
Meer dan vijftig leefge
meenschappen telt Lei
den op dit moment. Uit
wijken brengt die Leid-
se wijken in kaart en
laat zien hoe de mensen
er leven: aan rustige la
nen waar je de vogels
kunt horen fluiten,
maar ook in straten
met torenflats, waar
plantsoentjes dreigen
te worden bebouwd.
LEIDEN „We hebben
geleerd wantrouwend te
'staan tegenover de ge
meente". Het klinkt
strijdlustig en zo is het
ook bedoeld, verzekert J.
de Jager. Namens de
Transvaalbuurt zal hij
zich fel verzetten tegen
de gemeentelijke plannen
om op het voormalige
bom-terrein aan de Mors
singel een parkeergarage
en een discotheek te la
ten verrijzen. „Het is echt
onbegrijpelijk. We heb
ben al nauwelijks groen
in deze buurt en dan
komt de gemeente nog
eens met dit plan aanzet
ten". De Transvaalbuurt,
ingeklemd tussen de
spoorlijn Den Haag-Lei
den en de Rijn, is een ge
zellige wijk, verzekeren
de bewoners, maar het
ontbreekt aan groen, zo
voegen ze er in één adem
aan toe.
Groen was er honderd jaar
geleden nog volop in het ge
bied, dat toen nog geheel aan
de gemeente Oegstgeest toe
behoorde. In 1886 onderging
de gemeentegrens een wijzi
ging en werd het gebied tus
sen de Morssingel en de
spoorlijn Leiden-Alphen, nu
aangeduid als Transvaal I, bij
Leiden gevoegd. Bijna veertig
jaar later, in 1925, ging ook de
rest van Transvaal, tot aan
het huidige Wernink-terrein,
over in Leidse handen. Rond
de eeuwwisseling begon het
gebied vorm te krijgen als
woonwijk. De „Vereeniging
ter bevordering van den
bouw van Werkmanswonin
gen" wierp zich op de sociale
woningbouw in Transvaal I,
terwijl in de rest van de wijk
beleggers woningen realiseer
den. De vooroorlogse woning
bouw staat er nog altijd.
De spoorlijnen drukken danig
hun stempel op de Transvaal
buurt. Meermalen zijn er
f>lannen geweest om huizen te
aten wijken voor de treinen.
In een bestemmingsplan van
1964 bestond het voornemen
om de huizen in Transvaal II,
het gedeelte tussen de spoor
lijn Leiden-Alphen en het vi
aduct, ten noorden van de
Morsweg te slopen. Op het
terrein van de Rijnzichtstraat
zou dan een nieuwe spoorlijn
komen met een flauwere
bocht dan de bestaande. In de
rest van het gebied zouden
openbare gebouwen kunnen
komen. Dat plan ging uitein
delijk niet door. De woningen
aan het laatste gedeelte van
de Morsweg, bij het Wernink-
terrein, zullen binnenkort wel
tegen de vlakte gaan. De ver
breding van de spoorbaan
Leiden-Den Haag en de
komst van de Dr. Lelylaan
maken de leefsituatie er niet
beter op, waarop de gemeente
het plan opvatte om de wo
ningen te kopen en te slopen.
Stukken
Het stuk van de spoorlijn Lei-
den-Alphen zorgt er ook voor
dat de Transvaalbuurt in feite
in stukken wordt geknipt: het
gedeelte Transvaal I tussen de
Morssingel en de Morsweg, en
het stuk ten westen van de
spoorlijn. Ook dat stuk wordt
weer onderverdeeld: Trans
vaal II tot het Morsviaduct en
Transvaal III tot achter de
Dr. Lelylaan, inclusief het ge
deelte dat binnenkort tegen
de vlakte gaat. Volgens Petra
Hoogeveen, actief in het
buurtcomité, is die onderver
deling niet alleen op de kaar
ten van de gemeente Leiden
een feit. „Je merkt toch dat
buurtbewoners van de ver
schillende stukken niet zoveel
met elkaar te maken hebben".
Wat Transvaal I en de rest
wel gemeen hebben, is de
schaarse hoeveelheid groen.
De Jager: „We zitten hier ver
onder de norm die de ge
meente hanteert. Er zijn ook
maar weinig huizen met een
tuin, dus openbaar groen is
bepaald geen overbodige luxe.
De gemeente hanteert als
norm ruim 12 vierkante me
ter groen per inwoner. Hier
hebben we zo'n driekwart
vierkante meter groen per be
woner. En dan wil de ge
meente nota bene ook nog het
stuk langs de Morssingel gaan
bebouwen, terwijl men eerder
had toegezegd, dat er geen
verdere verdichting van de
bebouwing zou komen".
Het gedeelte bij het belasting
kantoor is wel eens eerder in
beeld geweest voor bebou
wing. Toen dreigde de bunker
van defensie het veld te
moeten ruimen voor een kan
toorgebouw van 12 meter
hoog. De bewoners hebben
dat tegen kunnen houden en
zullen zich ook nu via alle be-
De klachten van bewoners van de Transvaalbuurt over drukte op de Morsweg zijn niet van vandaag of gis
teren. Deze archieffoto uit 1980 laat zien, dat de straat een populaire sluiproute is.
foto: tejo ringers
roepsprocedures tegen het be
bouwen van het open stuk
verzetten. De gemeente zou
wel hebben aangeboden om
de nabijgelegen oude gymzaal
te slopen en er groen van te
maken. Maar volgens de
buurt zou dat niet meer dan
een logische aanvulling op de
beperkte hoeveelheid groen
zijn, en geen vervanging voor
het stuk aan de Morssingel.
Verkeer
Een ander problem waar de
Transvaalbuurt al vele jaren
mee te kampen heeft, is de
verkeersdrukte. De wijk ligt
aan de rand van het centrum
en heeft voor menig automo
bilist in de Morsweg een aan
trekkelijke sluiproute. De
aanleg van verkeersheuvels
kan het doorgaand verkeer
uit de smalle woonstraat niet
weren. „Sinds de afsluiting
van de Breestraat is het hier
helemaal erg druk gewor
den". Ook de verbreding van
de spoorlijn zal de buurt de
komende tijd bezig houden, zo
denkt Petra Hoogeveen. De
eerste werkzaamheden heb
ben al tot klachten geleid.
Ook de sloop van de huizen
aan de Morsweg IV, waar de
laatste vijf bewoners zich fel
tegen verzetten, is een belang
rijk punt van discussie.
„Maar er is nog genoeg posi
tiefs te melden over de
buurt", benadrukt mevrouw
J. Bergers-Goudeau, die al
vele jaren in de Transvaal
buurt woont. „Er is een grote
verbondenheid tussen de
mensen, je Wordt snel opgeno
men in de gemeenschap. Kin
deren komen hier ook weer
wonen als ze volwassen zijn".
Als voorbeeld noemt ze de
uitstekende relatie tussen de
Nederlanders en de buiten
landers in de wijk. Zo'n acht
procent van de ruim 1800 be
woners is niet van Nederland
se afkomst Volgens de bewo
ners is die verbondenheid in
de wijk ook niet zo'n wonder:
waar veel gezinnen zich bij
mooi weer installeren in hun
eigen tuintje, zijn de meeste
Transvaalbewoners gedwon
gen hun luie stoel voor hun
huis neer te zetten wegens ge
brek aan een tuintje. Contac
ten zijn dan gauw gelegd.
PAUL VAN DER BIJL
