z
Nederl
heeft er
een
schatje
Las Vegas:
24 uur het
geluid van geld
•SeidócQotvumt1
AMSTERDAM - Op de adverten
tie van filmregisseur Ruud van He-
mert, die op zoek was naar een
jong meisje voor de hoofdrol in
zijn film „Honneponnetje", kwa
men maar liefst 6250 reacties. Van
Hemert voerde een gesprek met
tweeduizend sollicitantes, maar
zijn droommeisje kon hij niet ont
dekken. Tot collega Bobby Eerhart
en fotografe Anne van der Linden
hem opmerkzaam maakten op
Nada van Nie. Ze had weliswaar
niets van het lang-blond-en-lekker
dat hij in zijn hoofd had, ze was
donker en piepklein, maar ze werd
't. En ze mocht de film dragen die
eind deze maand met meer dan ze
ventig kopieën in de Nederlandse
bioscoop gaat draaien.
„Honneponnetje", een nieuwe komedie
van de maker van het succesvolle „Scha-
tjes" en het minder succesvolle vervolg
„Mama is boos". De publiciteitsmachine
voor „Honneponnetje" is inmiddels op
gang gekomen. Nada van Nie zal straks
door het land trekken voor interviews en
prijkt al op diverse affiches. Op één zelfs
in voetbaltenue, gesponsord door Adi
das, om aan te haken bij de Europese
voetbalkampioenschappen. Filmdistri
buteur Cannon heeft zelfs pogingen ge
daan haar en de film, als ontspanning
tussen de wedstrijden in, aan het Neder
lands elftal in Duitsland te presenteren.
Maar generaal Rinus Michels stak er een
stokje voor. Voetbal is voor sterke, ge
motiveerde mannen. Westerns en thril
lers plegen de klassieke liflafjes tussen
het veldwerk door te zijn. En wat
moeten Gullit c.s. met een vertederend-
komisch Honneponnetje? Je zou ze
maar week maken. Want één ding is ze
ker: Nederland heeft er met Nada van
Nie weer een Schatje bij.
Auditie
Nada van Nie heeft nog geen tijd gehad
over alles na te denken: „Ik kreeg tijdens
de laatste maand van de film opeens de
mogelijkheid om auditie te doen voor
een nieuwe tv-serie, „Beppie". Geschre
ven door Annie M.G. Schmidt. Met in
de hoofdrollen Rijk de Gooijer, Adèle
Bloemendaal, Sylvia de Leur en Johnny
Kraaijkamp senior. En ik kréég die rol.
Fantastisch natuurlijk. Een week nadat
de film klaar was ben ik met opnames
voor die serie begonnen. Ik kom nu net
uit de studio. Ik heb dus echt niet veel
kunnen nadenken over wat er allemaal
gaat gebeuren. Al moet ik zeggen dat 't
wel een spannende tijd is. Je kunt er na
tuurlijk niets van zeggen, maar ik heb de
film gezien en ik vind 'm zelf leuk. Dus
een beetje vertrouwen heb ik wel. Maar
ik begin toch steeds minder goed te sla
pen". Nada van Nie, 21, is de dochter
van filmregisseur René van Nie, maker
van onder meer „Vijf van de vierdaag
se", ,,Een stille liefde" en „Kind van de
zon". Ze werkte met Bobby Eerhart en
Anne van der Linden aan een reclames
potje voor Presto Print, dat haar de aan
beveling voor „Honneponnetje" ople
verde. Eerder had ze al spotjes gemaakt
voor Aqua Fresh, de PTT en C A („U
vergeet uw wisselgeld") met Kraaykamp
en De Gooijer. Ze deed mee aan het
NCR V-program ma „Mijn Idee" en was
vijf afleveringen lang een punkmeisje in
„Zeg 'ns Aaa".
„Ik heb altijd al actrice willen worden",
bekent Nada van Nie. „Niet omdat m'n
vader filmregisseur is. Ik heb nog nooit
iets voor hem gedaan. Maar ik heb wel
veel met film te maken gehad. Ik ben bij
opnames geweest. Ik ben er mee opge
groeid. Daarom had ik ook geen
verkeerd „glamour-idee" over film. Na
tuurlijk is 't leuk en spannend. Maar 't is
ook hard werken. Ik ben vrij nuchter. Er
zijn meer dingen op de wereld. Daarom
wilde ik beslist eerst m'n havo afmaken.
Dan heb je iets om op terug te vallen. Je
NADA VAN NIE
HOOFDROL IN
„HONNEPONNETJE
ZATERDAG 11 JUNI 191
kunt nog van alles gaan doen. 't Geeft je
toegang tot een hoop andere opleidin
gen. Tot verpleegster, of wat dan ook.
Als ik die school niet gehaald zou heb
ben, had ik me nu een stuk onzekerder
gevoeld. Nu kan ik in elk geval niet
meer afgevoerd worden als dommerdje".
Nada van Nie is een klein kittig ding,
spontaan en ongeremd. Ze geeft de in
druk ronduit voor haar mening uit te
komen, zonder meteen een flapuit te
zijn of een rol te spelen. „Ik lijk op Hon
neponnetje", zegt ze. „Ik ben ook een
beetje brutaal, spontaan en levenslustig.
Ik wil ook graag alles van de wereld le-
Niets vies
„Honneponnetje" is een typische Van-
Hemertkomedie, waarin hij met een on
geremde overdrijving en een satirische
kijk op onze werkelijkheid, een soort
Nederlandse Candy" neerzet. Een on
schuldig meisje dat opgevoed wordt bin
nen het nauwe keurslijf van een door
strenge nonnen geleid internaat (waar
voor het „Séminaire de Bonne Espéran-
ce in het Belgische Vellerye les Brajeux
dienst deed), benieuwd raakt naar de
wereld en de liefde en in volle onschuld,
maar met een ingebouwde elasticiteit de
listen en lusten van hedendaags Neder
land over zich heen laat komen. Ze
wordt begeerd door de eerste de beste
heer die haar een lift geeft, door een
filmregisseur met de weinig subtiele
naam Apollo Romanski (Herbert Flack)
en uiteraard door een lieve jongeman,
die het beste met haar voor heeft (Mare
Hazewinkel). Haar rijke, kakkineuze ou
ders denken dat ze ontvoerd is, en als ze
per telefoon om wat los geld vraagt om
haar verblijf in Amsterdam op te sieren,
verstaan zij uiteraard dat het om losgeld
gaat. Een gebroken Nederlands spreken
de, nog in woestijnkleding gehulde, aar
dige Arabier zal het wel even voor haar
ophalen. Dus ligt de complete politie
macht van Amsterdam paraat rond het
bankgebouw van Pa. En zo voort. Nada
van Nie: „Honneponnetje is als ik zelf.
Ze is geïnteresseerd in de wereld. Ze is
slim. Ze wil weten hoe de stad is, wat de
liefde is. Ze is de brutaalste van de
school. De belhamel van de klas. Ie
mand van wie je er op aan kunt dat je
lol hebt. Daarom krijgt juist zij dat eroti
sche romannetje in handen. Waardoor
ze het idee krijgt dat er een bepaald ge
voel bestaat dat ze nog moet ontdekken.
Wanneer ze in de grote wereld komt
heeft ze iets onschuldigs van: wat ge
beurt hier allemaal? Ze vindt 't prachtig,
vindt niets raar. Ze herkent geen valse
dingen. Ze is een beetje Lolita-achtig.
Niets vies hoor, daar ben ik erg kritisch
op. Ik durf er zelf naar te kijken, 't Is
een film waarin meisjes en jongens zich
heel sterk zullen herkennen. En een typi
sche film van Ruud van Hemert. Net
zoals „Schatjes". Er zit een hoog tempo
in en er gebeurt continu wat. Ik haat van
die films waarbij je halverwege de nei
ging krijgt in slaap te vallen".
Gewoon naturel
Een toneelschool was er niet bij voor
Nada van Nie. „Ik heb precies een
maand lang van m'n havo-diploma ge
noten", zegt ze, „en toen kwam de film.
Ik jcreeg die rol dus via dié commercial.
Ik ben gevraagd met Ruud van Hemert
te komen praten en twee maanden later
hoorde ik dat ik die rol had. Terwijl hij
eigenlijk een meisje met lang, blond haar
wilde hebben. Mijn haar is donker, mijn
moeder komt uit Indonesië. Nu is 't ge
verfd. En ik ben klein. Helemaal niet het
type van de klassieke, lange femme fata-
De 21-jarige Nada van Nie als „Honne
ponnetje": de pure onschuld in een verba
zende wereld.
FOTO: F..
Ie. Toch heeft hij mij gekozen. Ik denk
allereerst omdat ik gewoon naturel ben.
Zo ben ik ook begonnen aan die rol. Ik
denk dat dat 't beste is. Op een gegeven
moment leer je te abteren. Nee, dat is
verkeerd gezegd, je leert je te laten stu
ren. Je leert om te gaan met de beelden
die de regisseur in z'n hoofd heeft.
"Tuurlijk is dat niet altijd even makke
lijk. Ruud van Hemert is een perfectio
nist. Hij verwacht dat iedereen denkt zo
als hij denkt. Ik zei 't altijd eerlijk als ik
't niet snapte. „Je zult me wel een dom
me koe vinden", riep ik dan, „maar kun
je me niet nog eens uitleggen wat je be
doelt, hoe je dat voelt? OPt voordoen?".
En dan deed-ie dat. Ik denk dat 't de
beste manier is. Dat is je behoud, al
thans mijn behoud. Het moeilijkste van
„Honneponnetje"? Ik denk de angst die
je hebt omdat jij die hoofdrol speelt. Een
bijrol spelen in een film die shit is, dat
gaat nog. Maar jij staat daar mooi ander
half uur op dat scherm. Jij moet de
mensen boeien. En je vraagt je af: dóe ik
dat wel? Dat is best een grote verant
woordelijkheid. Dat geeft een onzek
gevoel. Ik geloof niet dat Ruud van II
mert daar iets van gemerkt heeft. Ai
teraf ja, wanneer je over de film
ofj«
hebt"
praten en vraagt of je 't wel goed geda
Ei
doo
:igh
De kleine Nada van Nie kan niet klag
over het begin van haar loopbaan als i
trice. De hoofdrol in een film en mete
daar achteraan een stevige rol in een
serie (januari '89 uit te zenden door
Avro), geschreven door niemand mind
dan Annie M.G. Schmidt, nog alti
onbetwist de meesteres op haar gebie
Nada van Nie: „Ik speel de dochter vj
Adèle Bloemendaal en Rijk de Gooijf
Rijk is psychiater en Adèle is een lekke
yup-moeder. Eentje die zich inzet vo jq\
elk comité dat maar bij haar aankloi
Lachen, lachen. Sylvia de Leur en
oude Kraaij zijn al dood. Zij al lan^
hij net. Hij is in z'n leven nogal va;
vreemd gegaan en heeft stevig gedro
ken. Z'n vrouw laat hem de hemel nie
in. Hij moet eerst terug naar de aart L 1
om het huwelijk van mijn ouders te re pg
den. Ontzettend gekke situaties. Eij sc
soort musical. Ik heb er zangles voling
moeten nemen. Tijdens de opnam esta
voor „Honneponnetje" ben "ik gevraai1
om er auditie voor te doen. En ik kre
die rol binnen twee weken. Niemai
van die doorgewinterde acteurs heeft n ;wii
ook maar even het idee gegeven dat ik
niet bij hoorde. Integendeel. Ze zijn oi
zettend aardig en ze komen straks all
maal naar de première van „Honnepi
netje".
Hard knokken
„Ik denk dat ik in korte tijd toch
sterk veranderd ben. Wat ik nu doe, h^
ik twee jaar geleden nooit gekund.
hele leven is veranderd. Toen ik
school zat was het vier uur per dag I
ren, dan hup, uit met je vriendjes en
vriendinnetjes. En lachen, lachen. Hal
stikke leuk. Nu gebeurt dat niet meer. F
werkt. Je komt thuis, zet een kopje ka
fie, leest een script, gaat ergens etef
pakt een film. Maar echt uitgaan? Dat|
er niet meer bij. Ik mis 't niet. Je mcT
toch vijftien uur per dag paraat staan. i
gaat niet laat naar bed, omdat je er ar
ders de volgende dag niet uit ziet. I
geeft er heel veel voor op. Maar ik vel
me er gelukkig bij. Ik laat die publicity
straks maar gewoon op me afkomen, f
zie 't wel. Ik denk er niet echt over ij
Ik heb voor een interview voor SB
Channel een dag in Londen rondga
jouwd. Daar geniet ik van. Dat heb
geleerd van m'n moeder. Om je eerlij'
te zeggen, toen m'n ouders gingen schd
den, bleef m'n moeder met m'n zus |r
mij achter. We hebben heel hard moetr
knokken. We hebben het echt niet altir
even rijk gehad. Eind juni moet ik er
week door het land trekken om publii?
teit voor „Honneponnetje" te makei
Prima hoor. Ik neem m'n fototoestellef
mee. Ik ben spontaan. Heb altijd gelof
in iedereen gehad. Hoewel dat ook vi
een nadeel is in deze tijd. Maar ik heb
een jaar heel veel geleerd. Ik hoop datf
die spontaniteit kan blijven houden.
weet dat 't best moeilijk zal zijn alsj
iets honderdentachtig keer moet doen
een film. Of wanneer mensen op je afty,
men omdat jij een hoofdrol speelt, U
wijl je eigenlijk te moe voor ze bei
Maar je kunt ook op een aardige man^
afhaken, denk ik dan maar".
Nada van Nie maakt een riante entree 1/
de Nederlandse acteurswereld. Maar kt
houdt haar grote donkere ogen wis.
open. Met een beetje dromerige glajr
van hoop, verwachting en humor. „Dn
men" lacht ze, „er zijn nog zoveel dijr
men. De allergrootste? Dat ik ooit net H<
goed zal kunnen worden als Meifle
Streep. Net zulke rollen zal kunnen sgU
len en internationaal kan doorbreken f
Ze voegt er onmiddellijk aan toe „en d
mijn familie gezond blijft" - en na e»e
kleine pauze er achteraan, alsof ze 't bjn
na niet had willen zeggen - „en ik". T
Schatje. Inderdaad.
BERT JANSN
LAS VEGAS - Voor de vergoede
gokker is het Amerikaanse Las Ve
gas zowel de hemel als de hel op
aarde. Hij kan er weliswaar vieren
twintig uur per dag zijn onblusbare
zucht naar geld bevredigen, maar
als hij zijn laatste krediet heeft ver
speeld in de eenarmige bandiet of
aan de roulettetafel zal hij consta
teren dat hetzelfde plaatsje in de
Nevadawoestijn zijn leven heeft ge
ruïneerd. En gokken is eigenlijk het
enige dat de bezoeker er kan doen.
Las Vegas is de enige stad ter wereld
waar vierentwintig uur per dag het ge
luid van geld hoorbaar is. Dat begint al
op het vliegveld. Nog voor je goed en
wel bent uitgestapt, blinken de Fruitma
chines de bezoeker tegemoet. En zij ver
liezen hem eigenlijk niet meer uit het
oog. Overal waar hij komt, staren ze
hem aan. Bijna smekend vragen ze om
de dollars die in zijn broekzak hun stem
beginnen te verhenen. Nog voor hij het
vliegveld heeft verlaten, is de honger
van in elk geval een paar machines tijde
lijk gestild. De gokprikkel onderdrukken
lijkt in Las Vegas een al bij voorbaat
verloren strijd. Het enige oogmerk van
de stad is immers zijn bezoeker weer
platzak te laten vertrekken uit dit gecul-
De goktenten in Las Vegas lokken bezoe
kers door hen goedkoop eten en drinken
aan te bieden.
tiveerde vierkantje in die enorme woes
tijn.
Met levensgrote, schreeuwende reclame
borden aan de ingang proberen de eige
naren van de gokpaleizen de bezoeker
ervan te overtuigen dat het geld in hun
optrekje voor het opscheppen ligt. In
elektronische cijfers boven die borden
wordt het hoogste bedrag aangegeven
dat een geluksvogel eruit wist te slepen.
Of hij er ook mee thuis is gekomen, ver
tellen die cijfers niet. Alleen de gokkers
met de sterkste wilskracht kunnen je
zeggen hoe zij in Las Vegas een fortuin
vergaarden. Het zullen er waarschijnlijk
bitter weinig zijn.
Goedkope drank
De bezoeker wordt veelal de tent inge
lokt door hem goedkoop eten en drinken
aan te bieden. Voor vijftien gulden heb
je een prima maaltijd en het biertje kost
vaak niet meer dan zestig cent. Eenmaal
binnen moet het geluid van vallend geld
een ander soort eetlust opwekken. De
werknemers van de pronkerige geldpalei
zen verdienen een riant salaris om er
voor te zorgen dat het gebeurt. Met soe
pele handgebaren schuiven ze bij het
blackjack de kaarten over tafel en bedie
nen ze het wiel van de roulette. „Rien
ne va plus" klinkt er dan en volgen ver
beten gezichten het stuitende balletje.
Een niet aflatende stroom serveersters
voorziet de gasten van drank. Heb je dat
eerste drankje nog zelf moeten betalen,
de rest volgt gratis, als je maar lang ge
noeg aan een tafel of achter een gokma-
chine blijft zitten. Drank wekt immers
de eetlust op, in dit geval de lust om te
gokken.
De paleizen zijn goed geoutilleerde be
drijven, waar weinig aan het toeval
wordt overgelaten. De bakjes onder de
fruitautomaten zijn niet voor niets van
staal. Het betekent dat het voor iedereen
hoorbaar is als er geld uit de machine
rolt, ook al valt er maar één munt. De
eigenaren weten dat dat gerinkel stimu
lerend werkt. Als er dan op zijn minst
honderd machines staan waaruit, met
een tussentijd van een minuutje, om
beurten een paar dollar valt, lijkt het als
of er grote bedragen worden weggesleept.
Die zijn echter slechts weggelegd voor de
enkeling, zoals dat meisje dat met haar
vriendin haar eerste, voorzichtige gokje
waagde, haar muntje zorgvuldig in het
gleufje liet glijden, aan de handle trok en
vervolgens de hemel zag opengaan. Er
kwamen zoveel muntjes uitrollen dat het
\je te klein was. Het geld rolde
zelfs over de grond. Eerst was er bij het
tweetal een verbaasde blik, maar die
maakte al snel plaats voor een vreugde
dans. Bij de man, verantwoordelijk voor
die machine, was geen glimlach te be
kennen. Op het moment dat het appa
raat was uitgeraasd, maakte hij gerouti
neerd de eenarmige bandiet open en no
teerde hij het nummer. Het was een
„verliespost" van zo'n tweeduizend dol
lar.
Creditcard
Fotograferen is in de gokpaleizen niet
toegestaan. Degenen die met een camera
een paleis betreden, kunnen maar beter
zorgen dat er geen rolletje inzit, want dat
wordt er zonder pardon uitgehaald. Die
strenge maatregel dient om afpersing te
voorkomen. Die paleizen worden overi
gens voornamelijk bevolkt door oudere
mensen, die fanatiek met de gratis ver
strekte plastic bekertjes, waarin de mun
tjes kunnen worden bewaard, van ma
chine naar machine verhuizen. Ze bere
kenen hun kans, houden in de gaten in
welke machines veel geld is gegaan zon
der dat er iets is uitgekomen en welke
machines iets hebben opgeleverd. Echt
gelukkig zien ze er niet uit.
Wie voor een machine staat en merkt
dat zijn geld op is hoeft niet in paniek te
De „kleurrijke" kant van Las Vegas.
FOTO'S: MILAN KONVALL
raken. Er zijn genoeg mogelijkheden om
voor verse aanvoer te zorgen. Het is
vaak maar een paar passen lopen naar
één van de vele kassiers, die graag de
laatste spaarcentjes van je rekening ha
len. En voor wie in het bezit is van cre
ditcards, staan er „Instant Cashmachi-
nes". Je stopt je kaart in de gleuf, toetst
je code en het bedrag in en dertig secon
den later kun je weer volop meedoen.
Las Vegas is niet alleen een paradijs
voor gokkers. Mensen die van kitsch
houden, komen er volledig aan hun trek
ken. De namaak-palmen op het vlieg
veld zijn slechts summiere voorboden
voor wat wel het kitschparadijs van
Amerika wordt genoemd. Protserige pa
leizen staan aan beide zijden van de lan
ge boulevards. Het Caesars Palace spant
daarbij de kroon. Het is een in Romein
se stijl opgetrokken gokpaleis van gigan
tische afmetingen. De bezoekers worden
zonder één voet te verzetten via rollende
trottoirs naar binnen geloodst. De bezoe
ker mag immers niet te vermoeid in het
paleis arriveren om er een gokje te wa
gen! De verlengde zwarte en witte li
mousines rijden er dag en nacht af en
aan. Het paleis is opgetrokken uit wit
namaak-marmer, de serveersters lopen
er rond in Romeins ogende kledij, ter-
Cultuur is in Las Vegas wel terug te
den. Vooral op het gebied van entert
ment spreekt het plaatsje aan de v
kust van Amerika een woordje mee.
Las Vegas bezoekt moet niet nalaten e
van de „dinnershows" mee te mak
Het eten stelt niet veel voor, maar
de artiesten hun gasten voorschotelen!
vaak een mengeling van zang, dansi
acrobatiek - doet je de matige maaltf
snel vergeten. Het is hoogstaand amuf
ment van entertainers, die in Nederlaj
volkomen onbekend zijn, maar die
in staat blijken het grootste deel
geld mee te nemen bij een bezoek aanboor
stad. De muntjes glijden namelijk té i De
makkelijk in het gleufje van de eenanren I
ge bandiet en de aantrekkingskracht we i
de roulette- en blackjacktatels is grol op
dan je in eerste instantie vermoedt. aai
HANS Plf
