Sovjets
zijn
ditmaal
outsider
Engeland
toch
weer
favoriet
Ierland
start
als de
underdog
ZATERDAG 4 JUNI 1988
Nogjong
Van de vijf in Europa meest
aansprekende voetbaltoernooi
en, is de strijd om de Europese
titel voor landenteams jong.
Nadat de Sovjetunie (I960) en
Spanje (1964) de eerste toer
nooien om de „Henri Delau-
naybeker" hadden gewonnen,
werd pas besloten, met ingang
van 1968, de titel Europees
kampioenschap aan de vier
jaarlijkse cyclus te verbinden,
dertig jaar na het eerste wereld
kampioenschap.
Sinds 1980
Het systeem van een eindronde met zeven gröepsfinalisten en het
organiserende land, bestaat pas sinds 1980. De eerste twee toer
nooien werden nog gespeeld volgens een afvalsysteem met uit- en
thuiswedstrijden en een eindronde van vier. De derde, vierde er
vijfde uitgave kenden kwalificatiegroepen, vervolgens kwartfinale
uit en thuis en als afsluiting ook een eindronde van vier, waaidij
één van de vier winnende kwartfinalisten als organiserend Und
pptrad. De structuur, die sinds 1980 gevolgd wordt, houdt in feite
in dat de eindronde van het kampioenschap slechts in de grote
Europese voetballanden kan plaatsvinden. De eisen die df Euro
pese Voetbal Unie (UEFA) aan het organiserende land stilt, ont
neemt op voorhand zeker driekwart van de aangesloten bonden
iedere kans voor de organisatie van de eindronde.
Jaar eerder
De gedachte aan een toernooi
om het Europese kampioen
schap kwam naar voren tijdens
de eerste vergadering in 1955
van de één jaar eerder opge
richte UEFA. In 1958 werd een
voorzichtig begin gemaakt,
slechts zeventien landen schre
ven in. Nederland hield zich af
zijdig. Vier jaar later deed de
KNVB wel mee.
Tweede omloop
Het Nederlands elftal won tij
dens het EK in 1962 de eerste
ronde van Zwitserland, maar
werd in de tweede omloop uit
geschakeld door Luxemburg.
Het Nederlands elftal, dat die
voor de Luxemburgers histori
sche wedstrijd verloor, bestond
uit: Pieters Graafland, Haak,
Veldhoen, Van Wissen, Pronk,
Bennaars, Giesen, Groot, Krui-
ver, Keizer en Petersen.
Zeven finales
In de voorgaande zeven edities
van de strijd om het Europees
voetbalkampioenschap hebben
Italië en West-Duitsland elk
twee keer gewonnen. De andere
eerste plaatsen waren voor de
Sovjetunie, Tsiechoslowakije en
Spanje. In 1968 moest Italië
twee keer tegen Joegoslavië spe
len. De eerste finalewedstrijd
eindigde na verlenging in 1-1.
Twee dagen later in het Ro
meinse Olympisch Stadion
werd het 2-0 voor de Azzurri.
Valeri Lobanovski is de man die
het Russische team opnieuw naar
een topprestatie moet leiden.
FOTO: SP
KIEV - Het gelijk van Valeri Lo
banovski lijkt soms meer zijn onge
lijk te zijn. De man die drie weken
voor het wereldkampioenschap
voetbal in Mexico weer coach werd
van het nationale elftal van de Sov
jetunie, koos toentertijd vrijwel uit
sluitend spelers van zijn eigen vere
niging, Dinamo Kiev. Het voordeel
daarvan is duidelijk: de spelers zijn
goed op elkaar ingespeeld. Maar de
nadelen ervan zijn na het toernooi
in Mexico ook duidelijk aan het
licht getreden. Vermoeidheid, bles
sures en spelers die gedurende een
lange periode uit vorm waren. Igor
Belanov, voorganger van Ruud
Gullit als Europees voetballer van
het jaar, is het sprekendste voor
beeld.
Op zich is de terugval van de Sovjet-
ploeg niet echt verwonderlijk. In een
clubelftal zal de speler die vanwege een
overladen programma er even doorzit,
door zijn maten over de streep kunnen
worden getrokken. Zijn eigen kwaliteit
en ervaring doen de rest om de extra
stapjes die zijn ploeggenoten moeten zet
ten, goed te maken. Wie echter zal de
vedette redden in een elftal waarvan alle
spelers de overbelasting aan den lijve
ondervinden?
In 1986 deden de Sovjets in Mexico de
wereld versteld staan. Niet alleen door
de eindronde om het wereldkampioen
schap te beginnen met een overwinning
van 6-0 op Hongarije, maar vooral door
het perfecte bewegingsvoetbal, waarbij
bovendien ruimte was voor persoonlijk
initiatief. Zozeer dat het soms ten koste
ging van de organisatie. België heeft
daarvan geprofiteerd te Leon in een
wedstrijd, die- eigenlijk maar één ploeg
kon en moest winnen, het elftal van de
Sovjetunie. Maar dat gebeurde niet.
Klappen
Dinamo Kiev, dat dus de meeste spelers
aan de nationale ploeg had geleverd,
moest daarna in de competitie een aan
tal wedstrijden inhalen en had zijn Euro
pese verplichtingen. De ploeg was dan
ook zeer vermoeid, maar werd toch op
nieuw landskampioen.
Daarna kwamen echter de klappen. In
1986 verlies in de strijd om de Supercup
tegen Steau Boekarest (0-1), uitgescha
keld in de halve finales van het toernooi
van de landskampioenen door Porto (1-
2 en 1-2) en een jaar later eliminatie in
de eerste ronde van de volgende editie
door Glasgow Rangers.
Niettemin hield Lobanovski gedeeltelijk
vast aan het oude stramien. Dinamo
Kiev werd aangevuld met slechts een
paar sterren van elders. Doelman
Alexandr Tsjitkov werd gehaald van
Neftsji Bakoe, Oleg Protassov en Genna
di Litovsjenko werden losgeweekt van
Dnjepr. Het nationale elftal bestaat ook
weer vooral uit Kiev-spelers, zij het dat
de bondscoach enkele spelers van andere
clubs heeft aangetrokken: Wagis Khidij-
atoelin en Sergej Rodionov, net als doel
man Rinat Dassajev van Spartak Mos
kou, zorgen voor nieuw bloed.
Hartaanval
Lobanovski heeft het onlangs gehouden
toernooi in Berlijn, waar de Russen ver
loren van Zweden, gemist. Assistent Joe-
ri Morosov nam de plaats in van de
coach, die na een verwaarloosde griep
met een hartaanval moest worden opge
nomen. Morosov kan (en mag vermoe
delijk) niets anders doen dan de lijn van
Lobanovski voortzetten. De baas is
daarvoor te zeer een monument in het
Sovjet-voetbal. Hij stond al aan het
stuur in de jaren zeventig, zij het dat
toen het olympische elftal zijn ploeg
was. Teleurstellend presteren in Montre
al bracht hem er toe zijn functie neer te
leggen. Maar aangezien het onder een
andere coach niet beter ging, werd hem
gevraagd terug te komen. Dat deed hij in
1983, maar hij vertrok drie jaar later op
nieuw toen het de Russen niet lukte zich
te kwalificeren voor het Europese kam
pioenschap.
Lobanovski behield echter steeds zijn
stem in de nationale trainersstaf als ver
antwoordelijke man bij Dinamo Kiev en
drie weken voor het begin van het Mexi
caanse toernooi in 1986 werd opnieuw
een beroep op hem gedaan. Het eerste
dat de opvolger-op-het-laatste-moment
van Edoeard Malevejev deed, was het
aantal spelers van Dinamo in de selectie
voor Mexico vergroten. Waaruit blijkt
dat het Instituut Lobanovski onaantast
baar is.
Veranderingen
De complexe organisatievorm van de
sport in "de Sovjetunie maakt snelle ver
anderingen niet goed mogelijk, pr wordt
weliswaar professioneel voetbal gespeeld
(ook al heet het anders) maar een zake
lijke leiding is volstrekt onbekend bij de
verenigingen, die zonder uitzondering
omni-clubs zijn, waar soms wel vijftig
takken van sport worden beoefend.
Toch hebben de veranderingen die zich
in de Russische politiek afspelen ook in
vloed op de sport. Zo hebben bijvoor
beeld drie grote voetbalclubs zich losge
maakt van de knellende banden van het
grote sport bedrijf waarvan zij slechts een
klein onderdeeltje waren: Spartak Mos
kou, Dnjepr Dnjepropetrovsk en Ararat
Jerevan staan min of meer op eigen be
nen.
Geen vrije hand
Lobanovski heeft veel vrijheden, maar
zeker niet de vrije hand. Het Europese
kampioenschap is één zaak, de Olympi
sche Spelen zijn een ander onderwerp.
De spelers en vermoedelijk de hele voet
balwereld tillen zwaarder aan West-
Duitsland dan aan Seoul. In de Sovjet-
russische sportwereld is „olympisch"
echter een toverwoord. Lobanovski heeft
Dinamo Kiev en het „Europese" elftal.
Hij heeft kunnen vernieuwen (Protas
sov, Litovsjenko en Tsjitkov), mogen te-
ruggrijpen op oudere internationals om
weer wat water in de soms droge grond
van Kiev te krijgen, maar er zijn gren-
De afdeling voetbal van het nationale
sportcomité hield bijvoorbeeld tijdens
het duel met Italië in februari dne se
rieuze kandidaten voor het nationale elf
tal buiten de spelersgroep: Viktor Lossev
en Igor Dobrowolski (Dinamo Moskou)
en Jevgeni Jarovenko (Kairat Alma
Ata), die door het sportcomité werden
gereserveerd voor het olympisch elftal.
Tenzij er natuurlijk op het laatste mo
ment echt iets misgaat, zoals twee jaar
geleden. Toen riep het sportcomité zelf
om Valeri Lobanovski. En dat geeft de
vijftiger, die zelf als aanvaller voor Di
namo Kiev, Tsjernomorets Odessa en
Sjachtor Donetsk speelde, mogelijk vol
doende stem om iets af te dwingen wat
de bureaucratische organisatie eigenlijk
niet wil.
Coach Bobby Robson: Misschien
zijn we minder sterk dan we dach
ten".
FOTO: SP
LONDEN - Hoewel het nationale
elftal van Engeland al twee decen
nia weinig heeft gepresteerd op de
grote toernooien, is het land toch
weer één van de favorieten voor de
Europese titel in West-Duitsland.
Engeland werd zelfs aangewezen
als groepshoofd. Dat was te danken
aan de indrukwekkende manier,
waarop de eilandbewoners het
kwalificatie-toernooi doorhepen.
Na de derde plaats bij de Europese
titelstrijd van 1968 moeten de „uit
vinders van het voetbal" maar
weer eens in de prijzen vallen. Zo
is de algemene opinie aan de ande
re kant van de Noordzee.
Eigenlijk is de euforie, die volgde op de
kwalificatie (4-1 winst in Joegoslavië in
november), als ware de titel al veroverd,
pas de laatste maanden getemperd. De
oefencampagne leverde geen nederlaag,
maar wel magere resultaten op. Gelijke
spelen tegen Israël, Nederland, Honga
rije en het meest recent Colombia, een
minimale winst tegen Schotland (1-0).
Hoewel hij benadrukte dat het maar om
een oefenwedstrijd ging, gaf trainer Bob
by Robson na afloop van het duel tegen
Nederland in Londen (2-2) toe, dat hij
geschrokken was van de kracht van
Oranje, de tweede tegenstander in West-
Duitsland. Zoals hij onlangs weer
schrok, toen hij Ierland met 3-1 zag win
nen van Polen. Nederland en Ierland
zijn immers in een pril stadium van het
Westduitse toernooi tegenstanders van
Engeland. „Misschien zijn we toch niet
zo sterk als we dachten", dekte Robson
zich alvast tegen eventuele teleurstellin
gen in.
Positie sterk
Toch is de positie van Bobby Robson
sterk. De 55-jarige trainer, die zelf in
twintig interlands vier keer scoorde,
kreeg in de eerste jaren na zijn aanstel
ling (1982) veel kritiek. Hij probeerde te
veel spelers en wist zich op Wembley, in
het beslissende duel tegen Denemarken,
niet te plaatsen voor de vorige Europese
titelstrijd. Robson sprak openlijk over
de zwartste dag uit zijn loopbaan.
Hij werd niet alleen gekraakt door de
pers, maar ook door collega-trainers als
Brian Clough van Nottingham Forest.
Maar Robson mocht zijn baantje hou
den en kreeg zijn (voorlopige) revanche.
Hij formeerde een sterk team. Engeland
werd op het toernooi om het wereld
kampioenschap in Mexico pas in de
kwartfinales uitgeschakeld door de latere
kampioen Argentinië. En daarvoor
moest Maradona nog wel met de „hand
van God" scoren.
Minste moeite
Van de acht deelnemers aan de komen
de Europese titelstrijd had Engeland de
minste moeite zich te plaatsen: elf pun
ten uit zes wedstrijden, negentien doel
punten voor, eentje tegen. „Ik heb nu
het sterkste elftal sinds ik coach ben",
zei Robson toen zelfverzekerd. Zijn aan
voerder en naamgenoot Bryan Robson
ging nog een stapje verder. Hij zei: „Met
dit elftal kunnen we Europees kampioen,
en over twee jaar zelfs wereldkampioen
worden".
Biyan Robson is het hart van het team.
Hij ging in 1981 voor ruim vijf miljoen
gulden, een toenmalig record, van West
Bromwich Albion naar Manchester Uni
ted. Critici verslijten hem voor een
kneusje, want de 31-jarige middenvelder
brak in zijn loopbaan drie keer een been
en scheurde viermaal een spier. Toch
heeft hij (tot en met 24 mei, Engeland-
Colombia) 65 interlands op zijn naam
staan, waarin hij 21 doelpunten maakte.
Robson koppelt een gave techniek aan
werklust, overzicht en overwicht. Door
de oudere Robson wordt hij gerekend
tot de drie beste spelers van de wereld.
Bryan zelf kondigde al aan zijn toekom
stige tegenstander Gullit rauw te lusten,
hij is er zelfs van overtuigd dat Engeland
spelers van hoger niveau bezit.
Liefhebber oranje
Bobby Robson is altijd een enorm lief
hebber geweest van het Nederlandse
voetbal. Maar de vraag is of hij er na de
vijftiende juni, als Oranje en het Engelse
elftal elkaar in Keulen hebben ontmoet,
nog zo over denkt. Het optreden van de
brigade van Rinus Michels op 23 maart
heeft de Engelse keuzeheer behoorlijk te
denken gegegen. Dat bleek al een dag na
de 2-2 op Wembley, waar vooral Ruud
Gullit en Ronald Koeman majesteuze
optredens verzorgden. Tijdens de gebrui
kelijke nabespreking van de interland in
het trainingskamp te Wisham Abbey,
een slordige veertig kilometer van Lon
den, gaf Robson toe danig onder de in
druk te zijn geraakt van het spel van een
van de grote concurrenten tijdens het
EK in West-Duitsland.
„Het overkomt ons niet vaak, dat we pe
rioden lang tijdens een wedstrijd op
Wembley alleen maar schaduwen heb
ben lopen volgen", erkent de coach van
de Engelse elite. „Wij zijn het gewend
om de tegenstander ons spel op te leg
gen, maar tegen dit Nederlands elftal
kwamen we daar vrijwel niet aan toe.
Het heeft ons bij vlagen les gegeven in
modern voetbal. En ook geleerd dat we
in Duitsland zeer op onze hoede zullen
moeten zijn. Vooral voor Ruud Gullit.
Die heeft bewezen wat ik al wist, dat hij
niet onder doet voor Maradona".
Hoofdbrekens
Het afstoppen van de vedette van AC
Milan zal Robson stellig de meeste
hoofdbrekens kosten. Echt verbaasd zegt
Robson trouwens niet te zijn geweest
over de progressie in het spel van Gullit.
Reeds jaren geleden, toen Robson bezig
was aan zijn veertien succesvolle seizoe
nen bij Ipswich Town volgde hij de don
kere aanvoerder van Oranje nauwlet
tend. „Hij speelde toen nog op het mid
denveld bij Haarlem en enige naam had
hij nog niet. Maar toen al kon je zien dat
hij het heel ver kon schoppen. Ik had
destijds graag zaken willen doen namens
Ipswich, maar het probleem was dat ik
met Arnold Mühren en Frans Thijssen
al aan de limiet zat waar het ging om het
aantal buitenlanders. Gullit heen nu een
enorme fysieke uitstraling, is snel en bui
tengewoon krachtig. De tegenstander
moet constant op zijn hoede zijn, want
met die grote passen van hem is het net
of hij overal tegelijk kan zijn. Maar wat
ik zo mogelijk nog meer aan hem be
wonder is de knappe manier waarop hij
omgaat met zijn rol als vedette. Want
dat is oneindig veel moeilijker dan veel
mensen denken".
„Nederland", besluit Robson, „hoort te
genwoordig absoluut weer thuis in de
top. De Nederlandse stijl heb ik altijd
bewonderd. Natuurlijk denk je dan auto
matisch terug aan de jaren zeventig,
maar ik weet bijna zeker dat Nederland
nu weer zulke mooie jaren tegemoet
Jack Charlton: Waarom zou Ier
land niet doordringen tot de fina-
DUBLIN - Voor de buitenwacht
hoeft Ierland op het toernooi om
het Europees kampioenschap in
West-Duitsland maar één ding te
bewijzen: dat de ploeg meer is dan
de veredelde sparringpartner, waar
voor ze tot dusverre is versleten.
Bondscoach Jack Charlton heeft
met Ierland, dat voor het eerst van
de partij is op een groot kampioen
schap, niets te verliezen. Toch wil
de oud-international, in 1966 we
reldkampioen met Engeland op het
heilige Wembley, niet bij voorbaat
genoegen nemen met een onderge
schikte rol. Integendeel. Charlton,
die beschikt over een selectie waar
in vrijwel geen speler uit de Ierse
competitie zit, droomt zelfs van
een finale van zijn vreemdelingen
legioen tegen Engeland.
De bondscoach van Ierland, die eerder
manager was van de Engelse profclubs
Middlesbrough, Sheffield Wednesday en
Newcastle United, zal tegen Engeland,
de Sovjetunie en Nederland vasthouden
aan zijn eigen, vertrouwde concept, dat
op de Engelse leest is geschoeid. Toch
zijn de voortekenen niet direct gunstig
voor de 35-voudig international, die in
middels iets meer dan twaalf maanden
van zijn driejarige contract bij de voet
balbond van Ierland heeft uitgediend.
Zijn ploeg kwalificeerde zich in feite
dankzij Schotland, dat in de laatste
groepswedstrijd Bulgarije in Sofia met 0-
1 versloeg. De Bulgaren hadden tegen de
Schotten, die kansloos waren voor plaat
sing, aan één punt voldoende gehad. Bo
vendien mist Ierland straks in vergelij
king met de kwalificatie-wedstrijden ook
nog eens twee van zijn belangrijkste spe
lers: Liam Brady en Mark Lawrenson.
Het meespelen van de derde routinier,
oud-Ajacied Frank Stapleton, is inmid
dels zeker.
Rode kaart
Liam Brady, die een schorsing van twee
wedstrijden te goed heeft, heeft dramati
sche maanden achter de rug. De spelbe
paler van West Ham United kampt met
de naweeën van een enkelbandscheuring
en liet coach Charlton weten definitief te
moeten afhaken voor het toernooi. Bra
dy deed het met pijn. De linksbenige
middenvelder, ooit in dienst van Inter,
speelde nog nooit op een groot toernooi.
Bovendien neemt hij afscheid met de
blaam van het duel met Bulgarije, waar
in hij door de Nederlandse scheidsrech
ter Jan Keizer na het slaan van een te
genstander uit het veld werd gestuurd.
Brady heeft de rode kaart die hij van
scheidsrechter Keizer kreeg overigens te
recht gevonden. „Ik neem Keizer niets
kwalijk. Hij had geen keus."
Gestopt
Mark Lawrenson, één van de vele Liver-
pool-spelers in de Ierse selectie, is op
medisch advies gestopt en inmiddels
manager van Oxford United. Daarnaast
was ook spits Frank Stapleton, onlangs
door Derby County bij Ajax weggehaald,
lange tijd allesbehalve fit, hoewel hij een
recente test goed doorstond en dus naar
het EK kan. De peesblessure van de
voetballer, nog altijd eigendom van
Ajax, kreeg lange tijd alle mogelijke ver
zorging, maar of hij optimaal kan preste
ren dient afgewacht te worden.
Charlton blijft ondanks de tegenslagen
rotsvast geloven in de kern van zijn se
lectie, die voornamelijk bestaat uit spe
lers van de topploegen Liverpool, Man
chester United en Celtic. Vooral de in
breng van Liverpool, al jaren één van de
sterkste clubteams van Europa, is on
danks het wegvallen van Lawrenson
groot. Beglin, Whelan, Houghton en Al-
dridge, de topscorer van de league, vor
men mogelijk de as van het Ierse elftal.
McGrath en Moran (Manchester Uni
ted), McCarthy en Morris (Celtic) en
Sheedy (Everton) zijn eveneens gelouter
de spelers.
Alleen Sheridan, die bij de tweede divi
sieclub Leeds United speelt, valt in dat
opzicht enigszins uit de toon. Uitgere
kend hij moet echter de spelbepalende
rol van Brady overnemen. „Maar", al
dus Charlton, wij hebben het lef vanaf
de eerste minuut op de winst te spelen.
Daarom zal het voor iedereen moeilijk
zijn om tegen ons te voetballen".
Onbezorgd
Jack Charlton, broer van de bekendere
Bobby, beziet het EK tamelijk onbe
zorgd. „Voor mij is voetbal heel gemak
kelijk. Op het WK, twee jaar geleden in
Mexico, is mij opgevallen, dat de meeste
doelpunten ontstonden nadat de tegen
stander balverlies op het middenveld
had geleden. Je moet er dus voor zorgen
dat dat niet gebeurt. Gewoon door aan
vallend te voetballen, de tegenstander al
in de opbouw te storen. Daarvoor zijn
de ploegen op het vasteland toch al hui
verig, omdat ze het niet gewend zijn.
Wij weten dus echt wel, wat ons in
West-Duitsland te doen staat".
Ierland is volgens velen toch het lelijke
eendje, het onderdeurtje van het sterkste
EK aller tijden. Uitlatingen, die Charl
ton raken tot in het diepst van zijn ziel.
„Waarom zou Ierland niet op het EK
thuis horen? Wij zullen straks het onge
lijk van al die critici bewijzen. Wie zegt
dat wij kansloos zijn tegen Nederland,
Rusland en Engeland? Ik niet. Engeland
vreest ons, want daar weet men inmid
dels wel wat Ierland kan. Nederland en
Rusland? Twee goede ploegen, waarte
gen wij geen kans hebben als wij ons
verschuilen. Dat zal dan ook echt niet
gebeuren. Wat hebben wij immers te
verliezen? Voor de buitenwacht zijn wij
outsider. Dat komt op zich niet slecht
uit, maar ik vind dat deze ploeg daar
mee te kort wordt gedaan. Zelf ga ik lie
ver als favoriet naar het EK, maar de
huidige situatie heeft één voordeel. Als
de verwachtingen laag zijn, kan het al
leen maar meevallen. Ik geloof zelfs, dat
wij de finale kunnen halen, op voor
waarde dat mijn spelers fit zijn".
Meeste supporters
„Ach", klinkt het vervolgens we^r relati
verend, „ik heb er altijd in geloofd dat
wij naar West-Duitsland zouden gaan.
Het team was er klaar voor en de sup
porters smachtten naar een dergelijk
toernooi. Dat blijkt wel uit de animo,
die er in Ierland is voor het toernooi.
Met Nederland zullen wij de meeste
supporters meenemen. Een extra stimu
lans voor de ploeg. Een voorspelling?
Nee, daaraan waag ik mij niet. Alle ploe
gen zijn gelijkwaardig, omdat niemand
een abslolute vedette in het midden
heeft, zoals Argentinië op het WK had
in de persoon van Maradona. De Euro
pese teams missen zo'n man. Alleen
Gary Lineker zou zo'n rol dicht benade
ren. Hij is snel, heeft een goede bewe
ging in huis en scoort gemakkelijk. Der
gelijke voetballers zijn zeldzaam gewor
den".
Toeschouwersrecord
De organisatie verwacht, dat de vijftien
EK-duels worden bezocht door ruim
900.000 toeschouwers. Elf van de vijf
tien wedstrijden, inclusief die van het
Nederlands elftal, zijn uitverkocht. Het
staat dan ook al vast dat het toeschou
wersrecord van 599.655, dat vier jaar
gelden in Frankrijk werd gevestigd, roy
aal wordt gebroken. Er waren eerder
deze week nog een paar duizend kaarten
beschikbaar voor de halve finales in
Hamburg en Stuttgart. Van de landen
over de Westduitse grens is de belang
stelling uit Nederland het grootst: 82.000
kaartjes. Daarna komt Denemarken met
56.000.
Alexis Ponnet.
Scheidsrechters
De scheidsrechters tijdens het EK zijn met het hun reeds toegewezen duel:
10 juni W-Duitsland - Italië Keith Hackett (Eng)
11 juni Denemarken - Spanje Bep Thomas (Ned)
12 juni Engeland - Ierland Siëgfried Kirschen (DDR)
12 juni Nederland - Sovjetunie Dieter Pauly (Wdl)
14 juni W-Duitsland - Denemarken Robert Valentine (Scho)
14 junj Italië - Spanje Erik Fredriksson (Zwe)
15 juni Engeland - Nederland Paolo Casarin (Ita)
15 juni Ierland - Sovjetunie Emilio S. Aladren (Spa)
17 juni W-Duitsland - Spanje Michel Vautrot (Fra)
17 juni Italië - Denemarken Bruno Galler (Zwi)
18 juni Engeland - Sovjetunie J. Rosa dos Santos (Por)
18 juni Ierland - Nederland Horst Brummeier (Oos)
21 juni Halve finale Hamburg Ion Igna (Roe)
22 juni Halve finale Stuttgart Alexis Ponnet (Bel)
25 juni Finale München nog niet toegewezen
Grensrechters
Siegfried Kirschen. FOTO: SP
De grensrechters zijn:
Frans van den Wijngaert en Jean Francois Crucke
(België), Karl-Heinz Tritschler en Aron Schmidhu-
ber (West Duitsland), Gerard Biguet en Remy Har-
rel (Frankrijk), John Blankenstem en Jaap van der
Niet (Nederland), Jose Francisco Conceicao Silva
en Fortunato Alves de Azevedo (Portugal), Ken
neth Hope en Andrew Waddel (Schotland), Renzo
Peduzzi en Philippe Mercier Gonzales (Zwitser
land), Klaus Peschel en Manfred Rossner (DDR),
Neil Midgley en Brian Hill (Engeland), Carlo Long-
hi en Pier-Luigi Magni (Italië), Helmut Kohl en
Heinz Holzmann (Oostenrijk), Stefan Dan Petrescu
en Ion Craciunescu (Roemenië), Bo Karlsson en
Karl Erik Davidsen (Zweden), Jose Donato Pes Pe
rez en Jose Mauro Sorocco (Spanje).
■£eidóc Soimwit"
